[Αρχή-Αποστολή-Τεχνική-Αναβάθμιση Ειδικότητας] The Mark of the Wolf.

Δεν έπρεπε να χάσω χρόνο. Πετάχτηκα προς το μέρος του.
-Kenpo-Rising Babylon
Πατώντας γερά ενεργοποίησα την λεπίδα στην μπότα μου. Βάρεσα χαμηλά στο καλάμι και μετά στο άλλο, ανεβαίνοντας στους δύο μοιρούς, και ακολούθησαν τα πλευρά. Τα τραύματα δεν ήταν μεγάλα, αλλά το μαχαίρι έμπαινε βαριά και τραυμάτιζε σημεία που θα δυσκόλευαν τον αντίπαλο μου να κινηθεί. Για φινάλε πήδηξα στον αέρα κάνοντας μια εναέρια τούμπα μπροστά. Ξεπρόβαλα μια δεύτερη λεπίδα από την πίσω πλευρά του παπουτσιού μου στοχεύοντας το κεφάλι του. Δεν προλάβαινε να φύγει, οπότε έτεινε την παλάμη του μπροστά. Το μαχαίρι τον τρύπησε κάνοντας το χέρι που είχε παρατείνει ένα κακό χάλι, αλλά για άλλη μια φορά είχε ξεφύγει τα χειρότερα. Έκλεισα την λεπίδα ώστε να μην μείνω κολλημένη πάνω του και προσγυώθηκα με όση χάρη μπορούσα λίγο πιο πέρα. Όμως μέχρι να ξανασηκώσω το κεφάλι μου αυτός κινήθηκε καταπάνω μου και με έπιασε ανάμεσα στα θηριώδη μπράτσα του. Η λαβή του ήταν πολύ πέρα από τις δυνατότητες μου και αυτό το είχε καταλάβει μόνο βλέποντας τον. Πόνος άρχισε να με πιάνει στα πλευρά μου και στα χέρια μου και ζαλάδα να χτυπάει στο κεφάλι μου καθώς ο αέρας χανόταν από τους πνεύμονες μου. Το βλέμμα του ψυχρό όπως και σε όλη την υπόλοιπη μάχη. Του χαμογέλασα.
-Είσαι πολύ καλός. Για αυτό δεν σκέφτηκα άλλον τρόπο ώστε να έρθω αρκετά κοντά σου. είπα, με τον πόνο να ακούγεται στην φωνή μου.
Εκείνος ανασήκωσε το φρύδι του στα λόγια μου, όμως ένα σοκ τον χτύπησε όταν κατάλαβε τι συνέβαινε. Ένιωσε το χέρι μου που λειυτουργούσε ακόμα να τον πιέζει στα πλευρά με τον καρπό του. Και επειδή ακριβώς τον ακουμπούσα μπορούσε να νιώσει την αιχμή του βέλους που ήταν κρυμμένο στο μανίκι μου. Πάλι με εντυπωσιακά αντανακλαστικά με άφησε απότομα, όμως ήταν αργά. Είμασταν υπερβολικά κοντά και εκείνος υπερβολικά μεγάλος στόχος για να αστοχήσω.
-Hidden Death.
Το βέλος έφυγε και χώθηκε βαθιά μέσα στα πλευρά του. Ο Kassius γονάτισε ενώ εγώ προσγυωνόμουν στον πισινό μου. Ανέπνεε δύσκολα και έδειχνε ζαλισμένος. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά χωρίς επιτυχία.
-Μην προσπαθείς άλλο, χειροτερεύεις την κατάσταση σου. Με τις πληγές στα πόδια σου καλύτερα να μείνεις ακίνητος. του φώναξα.
Εκείνος γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε την πεσμένη του σφύρα.
-Ακόμα σε φτάνω από εδώ. μου είπε και άκουσα για πρώτη φορά την φωνή του. Δεν είχε ίχνος μίσους, ούτε ήταν απειλητικά τα λόγια του. Ήταν σαν να σχολίαζε απλά την κατάσταση. Άρπαξε την σφύρα του και την κατεύθυνε προς τα εμένα. Πράγματι μπορούσε να με φτάσει και από εκεί που καθόταν. Αν μπορούσε να κουνήσει κανονικά το όπλο του. Αλλά δεν γινόταν. Το σήκωσε μόνο για μερικά δευτερόλπετα προτού το χέρι του εγκαταλείψει την προσπάθεια και αφήσει το όπλο να πέσει κάτω με δύναμη, ραγίζοντας το πάτωμα.
-Το πρώτο βέλος. Εκείνο που απέφυγες...ήταν δηλητηριασμένο. Η μικρή πληγή που προκάλεσε δεν είναι αρκετή για να σε σκοτώσει, αλλά το σώμα σου θα νιώθει όλο και πιο αδύναμο μέχρι να σε εγκαταλείψει.
Ο Kassius απλά με κοιτούσε πλέον. Φαινόταν ότι προσπαθούσε να κινηθεί, αλλά είχε πλέον αποδεχθεί ότι αυτό δεν θα γινόταν. Ο φρουρός που τον είχε φέρει εξαρχής κοιτούσε σοκαρισμένος. Ο τρόμος είναι κακός σύμβουλος. Ύψωσε το ξίφος του και με μια κραυγή έτρεξε προς το μέρος μου. Σήκωσα την βαλίστρα μου και του έριξα. Πάει και αυτό. Ο Kassius με κοιτούσε ακόμα. Μετά έκλεισε σιωπηλά τα μάτια του και σωριάστηκε στο έδαφος.

Το σώμα μου πονούσε. Ακόμα και το σπασμένο μου χέρι, που μέχρι πριν από λίγο δεν το ένιωθα, είχε αρχίσει να με ενοχλεί τώρα. Τα βήματα μου ήταν αργά και η ανάσα μου βαριά καθώς ανέβαινα προς το γραφείο του Imad. Ακόμα και να μην ήξερα ποιο ήταν ξεχώριζε. Μια ωραία σκαλισμένη πόρτα που έγραφε Imad από πάνω. Δεν θα σχολιάσω τίποτα. Άνοιξα την πόρτα προσεκτικά, αλλά όταν δεν είδα κίνηση μπήκα μέσα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα κλαψούρισμα κάτω από ένα μαρμάρινο γραφείο που υπήρχε στον χώρο. Μια δερμάτινη καρέκλα που βρισκόταν από πίσω του έτρεμε και αυτή. Ένα κεφάλι ξεπρόβαλε δειλά.
-Τε...τελείωσε; ρώτησε ο Imad κοιτάζοντας προς την πόρτα, αλλά μετά αντίκρυσε εμένα και άρχισε να κλέει ακόμα περισσότερο.
-Ποια...ποια είσαι...εσύ;
Τον αγνόησα.
-Που μπορεί ο κύριως Imad να κρύβει το θησαυροφυλάκιο του; τον ρώτησα.
-Είσαι ληστής; Τότε ατύχησες. Τα λεφτά μου είναι κλεισμένα στην τράπεζα δεν τα έχω εδώ.
Το ξέρω ότι φοβόταν, αλλά ας προσπαθούσε λίγο. Αφού το νησί δεν έχει τράπεζες. Του έριξα μία στον ώμο και εκείνος πετάχτηκ πίσω στην καρέκλα του.
-Παρακαλώ να ξαναπροσπαθήσει ο αξιότιμος κύριος Imad.
Δεν χρειαζόταν δεύτερη παράκλιση. Αργά αργά και κλαψουρίζοντας πλησίασε την βιβλιοθήκη του και τράβηξε ένα από τα βιβλία που ήταν εκεί. Το έπιπλο παραμέρισε και από πίσω ένα κρυφό δωμάτιο γεμάτο λεφτά και κουτιά. Άραγε ποιο από αυτά να περιείχε τα αρχεία του. Ενώ τα σκεφτόμουν αυτά ο Imad με ξάφνιασε. Πετάχτηκε από πίσω μου και μου έπιασε τα δύο μου χέρια, κρατώντας τα σφιχτά πίσω από την πλάτη μου. Ήταν πιο δυνατός από ότι περίμενα και είχα ένα μόνο χέρι που λειτουργούσε, δεν μπορούσα να του ξεφύγω.
-Δεν ξέρω ποια είσαι, ή τι νομίζεις ότι κάνεις εδώ, αλλά θα μου το πληρώσεις αυτό. Και θα μου το πληρώσεις καλά, με όλα τα προσόντα που διαθέτεις. ο τρόμος είχε χαθεί από την φωνή του και είχε έναν άλλο τόνο, έναν που τον ήξερα πολύ καλά.
Με άφησε με το ένα του χέρι και έπιασε το στήθος του.
-Θα πρέπει να σε κάνω δική μου για να με ξεπληρώσεις για τα όσα έκανες. μου ψυθίρισε προτού με γλείψει στο λαιμό. Κάτι μέσα μου έσπασε.
Έβγαλα την λεπίδα στο πίσω μέρος του παπουτσιού μου και σήκωσα το πόδι μου προς τα πίσω, καρφώνοντας τον στη ευαίσθητη περιοχή του. Με άφησε άμεσα και έπεσε στο έδαφος, πιάνοντας το τραυματισμένο σημείο. Αλλά ήταν αργά. Ούρλιαζε από τον ανυπόφορο πόνο και ότι και να έκανε όσους Θεούς και να επικαλούταν δεν θα ξαναγινόταν τίποτα εκεί κάτω.
-Είσαι άθλιος, είσαι ένα σκουπίδι που για λίγο νόμιζε ότι μπορεί να γίνει κάτι. Σκόπευα να μην ασχοληθώ περισσότερο μαζί σου και να σε τελειώσω, αλλά ας είναι. Θα σε αφήσω να πεθάνεις από την αιμοραγία. Θα το ευχαριστηθώ καλύτερα έτσι. του είπα όσο πιο ψυχρά μπορούσα, όμως η σκηνή ήταν απαίσια. Το σώμα μου έτρεμε ταυτόχρονα μόνο και μόνο στην σκέψη του τι πήγε να μου κάνει. Αλλά εκείνος δεν μου έδεινε πλέον σημασία. Μόνο έβριζε και χτυπιόταν.
Παρότι η φωνές του με ενοχλούσαν έκανα την δουλειά μου. Έκανα όλο το χώρο άνω κάτω μέχρι που βρήκα αρχεία για αγοραπωλησίες με τα λουλούδια του Mrta. Όχι πολλά πράγματα, αλλά αρκετά για να δείξουν την ενοχή του στον βασιλιά. Πήρα ότι ήταν και ετοιμάστηκα να φύγω. Όμως δεν μπορούσα άλλο. Γύρισα και έριξα στον Imad στο κεφάλι και σταμάτησα τον πόνο του και τον θόρυβο. Ίσως μέσα μου να ήθελα να υποφέρει και άλλο. Ίσως προτού είχα συναντήσει τον Argon ξανά να είχα κάνει και άλλα αποτρόπαια πράγματα μόνη μου, αλλά δεν άντεχα άλλο. Ενώ όλα πήγαιναν καλά, μέσα μου ένιωθα όλο και περισσότεροπόνο και φόβο. Δεν άντεχα άλλο.
Κατέβηκα μέχρι κάτω και έκανα να φύγω, όμως τότε κάτι πιάστηκε στο πόδι μου και σταμάτησα στα βήματα μου.

Kisame's POV

 Oh Yeah, Kisame in the house. Πρώτο επίσημο POV μου μωρό μου. Καλά τα σπάω.
Τόσο ωραία αίσθηση το να μπορείς να ακουστείς, να δει ο κόσμός αυτό το όμορφο σύμπαν που αποτελεί η σκέψη μου.
-Kisame χαζεύεις εδώ και μερικά λεπτά, είσαι καλά; με ρώτησε η Viera, αλλά που να καταλάβαινε εκείνη.
-Μια χαρά, μην ανησυχείς. Παρεμπιπτόντως δεν είναι πόλυ εύκολο το ότι ξέρεις το που είναι η βάση τους;
-Δεν είναι σημαντικοί για το σύνολο της ιστορίας για αυτό και επιταχύνεται σκοπίμως η υπόθεση.
 Δες που και η newbie μας κάνει 4th wall σχόλια.
-Η αποστολή μου για την ένταξη στην Wolfpack είχε να κάνει με τα Λουλούδια της Mrta. Το μέρος το οποίο κατέστρεψα ήταν ένα από τα κεντρικά τους αρχηγεία και επειδή ακριβώς δουλεύω πολλούς μήνες στο να τος εντοπίσω γνωρίζω την τοποθεσία τους.
-Τώρα μάλιστα. Άντε πάμε να τελειώνουμε. Ούτε μόνιμο μέλος δεν είμαι και όλο αγκαρίες μου βάζουνε. μουρμούρισα.
 Το θέμα είναι ότι από εκεί που περπατούσαμε από άδειους και βρώμικους δρόμους βρεθήκαμε σε γεμάτους και βρώμικους δρόμους. Κουτσούβελα περνάγανε τριγύρω και κοπελούδες καθόντουσαν και λέγαν τα τελευταία κουτσομπολιά, ενώ προσπαθούσαν να κάνουν τα μαύρα τους ρούχα όσο πιο άσπρα γινόντουσαν.
-Σίγουρα πάμε σωστά;
-Γιατί;
-Νόμιζα ότι ξέρεις...ήταν κρυμμένοι. Κάποια τοποθεσία που δεν θα έβρισκε κανένας.
-Οι άνθρωποι αυτοί δεν κρύβονται από τον απλό λαό, αλλά από την τοπική κυβέρνηση. Είναι πιο ασφαλής ανάμεσα στο πλήθος όπου δεν ξεχωρίζουν, παρά κάπου απομονωμένα όπου θα δείχνουν ύποπτοι σε τυχόν περαστικούς.
 Για να το λέει έτσι θα είναι. Δεν καταλάβαινα και από την άλλη δεν με έκαιγε και ιδιαίτερα που θα έκανα φασαρία.
 Μπήκαμε τελικά σε μια τέντα που είχε απλωθεί και εύκολα ήταν μεγαλύτερη από τα γειτονικά σπίτια, αλλά παρόλα αυτά δεν ξεχώριζε ιδιαίτερα από τα άλλα μαγαζιά τριγύρω. Το μέρος πολούσε τρόφιμα όπως φαινόταν αλλά διαφόρου λογής, αντί μία συγκεκριμένη κατηγορία.
-Καλημέρα σας κύριοι, πως μπορώ...; είπε ο πωλητής αλλά μετά πάγωσε.
-Η...η Bloudhound! αναφώνησε τρομαγμένος δείχνοντας την Viera.
 Πήγε να τραβήξει ένα πιστόλι πίσω από τον πάγκο του, αλλά ήταν αργός. Μέχρι να το κάνει η Viera είχε ήδη βγάλει το δικό της και του είχε ρίξει στο στήθος σκοτώνοντας τον.

Σήκωσα το Samehada -το ξίφος μου- στον αέρα και κοπάνησα τον πάγκο σπάζοντας τον στην μέση. Κάτω από τα σπασμένα κομμάτια υπήρχε μια πόρτα, μια καταπακτή καλύτερα. Έπιασα τον νεκρό άντρα και τον έβαλα στον ώμο μου προτού αρχίσω να κατεβαίνω προς τα κάτω με την Siera να με ακολουθεί. Το μέρος ήταν ήδη φωτισμένο και παρότι βλέπω στο σκοτάδι, ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Ο κόσμος τρομάζει πιο πολύ όταν μπορεί να με βλέπει. Όταν φτάσαμε στο πάτο της σκάλας έμεινα μ@&#$%^%.

Masta's 4th wall intervetion:

 Στην αρχή περίμενα να καταλήξω σε κάνα δωμάτιο ή σε κανένα σύμπλεγμα δωματίων. Σίγουρα όχι σε κάτι τόσο μεγάλο. Στεκόμουν μπροστά σε έναν ανοικτό χώρο με τέντες και μαγαζιά στημένα όπως και από πάνω και με φυσικό φως να γεμίζει τον εν λόγο χώρο. Ανήψωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς τα πάνω. Μπορούσα να δω μικρές τρύπες στο έδαφος που κάλυπτε τα κεφάλια μας. Πολύ ιδιοφυές! Οι τρύπες ήταν μικρές και διάσπαρτες. Ακόμα και αν τις περνούσε κανείς στο δρόμο το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα τις έβλεπε ή ακόμα και τα κατάφερνε δεν θα τους έδινε σημασία λόγο της έλλειψης χρήσης τους. Όμως από την από κάτω του πλευρά η έλλειψη κόσμου και αντικειμένων έκαναν τις τρύπες αυτές να συσχετίζονται, δημιουργώντας έναν φωτισμό για την κρυφή τους πόλη. Κρίμας που όλα τα ωραία πράγματα πρέπει να καταστρέφονται.
 Σαν να είχε μόλις γίνει αντιληπτή η παρουσία μας κόσμος άρχισε να γυρνάει προς το μέρος μας και να μας κοιτάζει. Άλλος αγριεμένα, άλλος φοβισμένα, πάντως δεν είδα κανέναν να με κοιτάει με το χαμόγελο στα χείλι.
-Ποιοι είστε εσείς; ρώτησε μια φωνή που ακούστηκε από μεγάφωνα.
 Δεν με ενδιέφερε να απαντήσω, οπότε απλά κοίταξα τριγύρω. Πράγματι υπήρχαν κάτι τέτοια εδώ μέσα.
-Ήμαστε μέλη της Wolfpack. Είμαστε εδώ για την άμεση παράδοση των Λουλουδιών της Mrta. είπε ευθέως η Viera. Να μου πεις τι θα έλεγε; Δεν είχαμε άλλο σχέδιο, απλά είχαμε έρθει για ξύλο. Βέβαια δεν περιμέναμε να βρούμε έναν μικρό οικισμό από αντιπάλους. Φυσικά δεν έδειχναν να είναι όλοι πολεμιστές. Όσοι ήταν γύρω μου τουλάχιστον φαινόντουσαν ποιοι θα πολεμούσαν και ποιοι όχι. Φαινόταν ποιος ήταν έτοιμος να πάρει τα πόδια του και να τρέξει μέχρι την άλλη άκρη και ποιος να πέσει απάνω μου.
-Το όνομα μου είναι Sana και είμαι η αρχηγός και η υπεύθυνη όλων αυτών των ανθρώπων. Bloodhound έπραξες τρομερά εγκλήματα απέναντι μας όλο αυτό το διάστημα. Νομίζεις όμως ότι μπορείς να μπαίνεις μόνη σου εδώ μέσα μαζί με ένα ακόμα άτομο και να απαιτείς τέτοια πράγματα; Ακόμα και με τις ικανότητες σου δεν μπορείς να τα βάλεις με όλους εμάς.
-Άκουσα αρκετά. απάντησα νεκρά. Το ένιωθα στο πρόσωπο μου. Ήμουν πολύ σοβαρός αυτή την στιγμή, πολύ αδιάφορος. Αυτά ήταν παιχνίδια για παιδιά. Κανείς από αυτούς δεν θα μου έδινε την έξαψη της μάχης, μπορούσα να το καταλάβω. Ποια η αξία να βρίσκομαι εδώ λοιπόν.
 Πέταξα το νεκρό που είχα μαζί μου στον αέρα και όταν άρχισε να πέφτει τον χτύπησα με το ξίφος μου στέλνοντας τον σαν μπάλα του baseball πάνω σε τρεικς διπλανούς τυπάδες. Τουλάχιστον αυτό ήταν κάπως αστείο.
-Ανέλαβε τους εσύ. Εγώ πάω για το μεγάλο σκυλί. είπα στην Viera, χωρίς βέβαια να ξέρω αν μπορεί να τα καταφέρει ή όχι, και προχώρησα μπροστά.
-Μην κάθεστε! Επίθεση! ακούστηκε η φωνή της Sana και ήταν το λιγότερο ανήσυχη, αν όχι ταραγμένη.

O πιο κοντινός σε μένα άντρας τράβηξε το ξίφος του και μου επιτέθηκε. Σταμάτησα στα βήματα μου και τον κοίταξα αδιάφορα αλλά δεν έκανα άλλη κίνηση. Ο ήχος του μέταλλου που συναντούσε τοίχο ακούστηκε καθώς το ξίφος του έβρισκε στο στήθος μου.
-Έμαθα ότι μόλις πρόσφατα σας όπλισαν και νομίζετε ότι έχετε γίνει στρατιώτες. Ξέρεις οι καρχαρίες έχουν πολύ σκληρό δέρμα και εγώ δεν είμαι καν απλός καρχαρίας. Ξίφη τέτοιας ποιότητας απλά δεν μπορούν να διαπεράσουν το δέρμα μου, οπότε πρακτικά είστε όλοι σας άχρηστοι εναντίων μου. Τώρα πες μου: αν θες μπορούμε να συνεχίσουμε, αλλά είσαι έτοιμος να με δεις πως είμαι όταν δεν έχω φάει μεσημεριανό; τον ρώτησα και του χαμογέλασα πλατιά αφήνοντας να φανούν οι τρεις σειρές από δόντια μου. Εκείνος έχασε μερικά υγρά και έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η συνέχεια ήταν η αναμενόμενη. Κανείς δεν προσπάθησε να με σταματήσει. Αντίθετα είτε μου άνοιγαν το δρόμο είτε με προσπερνούσαν οικειοθελώς για να πάνε να πολεμήσουν την Viera.
Ένα άτομο περιτρυγυρισμένο από δεκάδες. Ο Masta μου είχε πει ότι μπορεί να αναλάβει μεγάλος αριθμούς και ότι είναι σαν καρχαρίας. Μου είχε περιγράψει την τεχνική της αλλά η αλήθεια είναι ότι ήθελα να την δω σε δράση. Καθώς ερχόντουσαν από παντού γύρω της η Viera πυροβολούσε ασταμάτητα, ρίχνοντας διαρκώς στο κεφάλι όσων πετύχαινε για να βεβαιωθεί ότι δεν θα σηκωνόντουσαν ξανά. Όμως αργά ή γρήγορα θα την έφταναν και το να γεμίσει της χαράμιζε δευτερόλεπτα. Όμως τότε το είδα, ένα ελαφρύ μυδίασμα στο προηγούμενα ανέκφραστο βλέμμα της. Τις κόρες των ματιών της να μεγενθύνονται τόσο ώστε να φαίνεται μόνο μαύρο, τα ρουθούνια της να τρεμοπαίζουν. Την ήξερα αυτή την αντίδραση. Ήταν σαν να μύριζε το αίμα. Όπως όταν καρχαρίας πιάσει αίμα και είναι έτοιμος να επιτθεί. Άρχισε να επιταχύνει και να επιταχύνει, τα χέρια της και το πάνω μέρος του σώματος της κινούταν ασταμάτητα και άγγιξε έναν βαθμό που δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι γινόταν. Ένιωθα λες και κάθε φορά που πατούσε την σκανδάλη έφευγαν δύο ή και τρεις σφαίρες, ενώ δεν μπορούσα να αντιληφθώ καν την κίνηση που έκανε για να τα ξαναγεμίσει. Έτσι σε μερικά δευτερόλεπτα, ένα άτομο με δύο εξάσφαρια είχε σκοτώσει γύρω στους τριάντα άντρες. "Blood Hunt" το ονόμαζε και ίσω πράγματι να είχε και λίγο αίμα καρχαρία μέσα της.
Φυσικά κάποια στιγμή κάποιος θα την έφτανε όπως και έγινε. Εκείνη πίεσε τα πόδια της και εκτινάχθηκε στον αέρα. Προωθητήρες ενεργοποιήθηκαν στα πόδια της και την ανέβασαν πάνω από το πλήθος που την περικύκλωνε. Έριξε άλλες δύο βολές σε δύο άμοιρους άντρες από κάτω της προτού προσγυωθεί κάμποσα μέτρα μακρυά τους. Και το παιχνίδι συνεχιζόταν. Πράγματι δεν φαινόταν να υπάρχει λόγος να ανησυχώ. Είχε κατάλληλες ικανότητες και εξοπλισμό για να τα βάλει με όχλους σαν και αυτούς. Δεν μπορούσαν να την φτάσουν και εκείνη γινόταν όλο και πιο γρήγορη με κάθε της επίθεση. Περπάτησα μακρυά από την όλη φασαρία και πήγα στην μεγαλύτερη σκηνή που μπορούσα να δω. Μέσα μια νεαρή κοπέλα με δύο άντρες, μια οθόνη και den den mushi στα χέρια της. Φυσικά. Οι αρχηγοί είναι πάντα στο μέρος που αναγνωρίζεις πιο εύκολα.
Οι δύο άντρες τράβηξαν τα ξίφη τους και μου επιτέθηκαν. Όταν τελικά τα ξίφη τους δεν έκαναν τίποτα πάνω μου τους έπιασα από τον λαιμό και τους κοπάνησα μεταξύ τους. Έπεσαν αναίσθητοι αμέσως και εγώ τους πέταξα έξω από την σκηνή.
-Τώρα οι δύο μας. Μιας και είσαι η αρχηγός ελπίζω να αξίζεις κάτι όσον αφορά τις μαχήτικές σου ικανότητες. Βέβαια αν χρησιμοποιείς τέτοια όπλα και εσύ καλύτερα να το λήξουμε αμέσως. της είπα αλλά τότε την είδα να κάνει μια κίνηση που κατάλαβα τι ακολουθούσε. Έβγαλα το ξίφος μου και έβαλα την πλατιά πλευρά του μπροστά μου την ώρα που εκείνη τραβούσε το πιστόλι της και μου έριχνε. Μπλόκαρα την σφαίρα και την έσπρωξα ώστε να φύγει στο πλάι, τρυπώντας την τέντα και βγαίνοντας στον έξω πανικό.
-Φέρνω τα δικά μου παιχνίδια, ευχαριστώ! είπε εκείνη κάπως παιχνιδιάρικα.
-Καλώς. Ας παίξουμε τότε.

Πήδηξε έξω από την σκηνή σκύζοντας την. Την ακολούθησα. Ήταν ληστής με μεγάλη εμπειρία και όχι πολεμίστρια. Έξυπνο λοιπόν να μην μείνει κλεισμένη εκεί μέσα μαζί μου και να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον ανοικτό χώρο στον οποίο θα είχε κάποιο πλεονέκτημα λόγο του όπλου της. Το κύριο πρόβλημα ήταν ότι ήταν γρήγορη. Πολύ πιο γρήγορη από εμένα μιας και δεν ήμουν καν κοντά σε θάλασσα. Αν συνέχιζε να τρέχει δεν νομίζω ότι γινόταν να κλείσω την απόσταση μεταξύ μας. Καθώς αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το κύριο όγκο των σκηνών μπορούσα να διακρίνω το περίγραμμα μιας τρύπας στο έδαφος. Ήταν μεγάλη, εύκολα χωρούσε είκοσι άτομα κρίνοντας από τη διάμετρο της. Τώρα πόσο βαθιά ήταν..δε ήξερα. Αν ήταν πολύ γράψε λάθος καμιά εκατοσταριά θα χωρούσε.
 Η Sana έτρεξε ως αυτήν και πήδηξε μέσα. Πάει αυτοκτόνησε... Έκανα μερικά αργά βήματα κοντά στην άκρη για να κοιτάξω μέσα. Η Sana μου έριξε με το που ξεπρόβαλε το κεφάλι μου. Πήδηξα πίσω και έπειτα χωρίς να σταματήσω την κίνηση μου έτρεξα ξανά μπροστά και πήδηξα μέσα. Δεν ήταν παρά μερικά μέτρα βαθυά και εκτός αν ήσουν κοντός μπορούσες να ξανασκαρφαλώσεις απάνω πιάνοντας την άκρη.
-Σε έπιασα! αναφώνησε και την είδα να πατάει ένα κουμπί -σε μια συσκευή γύρω από τον καρπό της- ενώ εγώ ήμουν ακόμα στον αέρα.
 Από κάτω μου είδα να πετάγονται καρφιά μέσα από το έδαφος. Τράβηξα το Samehada και το έβαλα μρποστά μου. Ήταν πάνω από δύο μέτρα και έτσι μου έδινε μια ασφαλή απόσταση από τον σίγουρο θάνατο. Το Samehada άγγιξε το έδαφος πρώτο και εγώ στεραιώθηκα κατακόρυφα πάνω του στο ένα μου χέρι. Ταλαντεύτηκα για λίγο και με την ώθηση που πήρα πήδηξα στο πλάι μαζί με το όπλο μου και προσγυώθηκα σε ασφαλές έδαφος.
-Δεν ξέρω πως είναι εφικτό κάτι τέτοιο που έκανες από την θέση που βρισκόσουν και με το χρονικό περιθώρειο που είχες, αλλά μου επιβεβαιώνεις ότι δεν μπορώ να τα βάλω μαζί σου. Όχι αν πολεμήσω ευθέως. Εδώ μέσα θα έχω το πάνω χέρι όμως.
-Παγίδα ε; Απογοητεύομαι μαζί σου είναι η αλήθεια. Δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους μάχες, αλλά τουλάχιστον προσπαθείς να μου δώσεις κάποια έξαψη οπότε ας είναι.
-Σε προειδοποιώ. Αυτός ο λάκκος έχει φτιαχτεί ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Να βγάζει από την μέση ανεπιθύμητους επισκέπτες. είπε και πάτησε ένα άλλο κουμπί.
 Τέσσερα μικρά κανόνια από τέσσερις πλευρές βγήκαν και με σημάδεψαν. Μισό λεπτό γιατί εδώ κάτι δεν πάει καλά. Ξέραμε ότι κάποιος τους όπλιζε αλλά εδώ μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτά είναι στρατιωτικός εξοπλισμός. Ακόμα και αν προμηθεύονταν από πλούσιους άντρες στο νησί -όπως ο Imad- θα ήταν δύσκολο να βρεθούν αυτά και πιθανόν οι προμηθευτές τους να τα κρατούσαν για τον εαυτό τους.
-Που τα βρήκες αυτά; ρώτησα αλλά φυσικά δεν θα μου απαντούσε. Τα κανόνια πυροβόλησαν.
-Fishman Karate-Abyss Whirlpool
 Άνοιξα το φλασκί νερό που κουβαλάω πάντα μαζί μου και έριξα λίγο νερό στο έδαφος για να διευκολύνει την κίνηση μου. Σήκωσα το Samehada στην ευθεία και άρχισα να στροβιλίζω και να γυρίζω προβάλοντας άμυνα προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν με έφτασαν οι κανονόμπαλες το Samehada τις πέτυχε αποθώντας τες και στέλνοντας τες να σκάσουν τριγύρω σε διάφορα σημεία του κύκλου. Η Sana έπεσε να καλυφθεί καθώς μία πέρασε αρκετά κοντά της και έπεσε στον τοίχο πίσω της. Σταμάτησα και έβαλα νερό στο χέρι μου.
-Fishman Karate-Sharkie Bit
 Πέταξα μια μικρή ριπή νερού προς τον καρπό της. Με την δύναμη κανονικής σφαίρας έπεσε πάνω στο μηχάνημα που φορούσε και το κατέστρεψε.
-Αν νόμιζεις ότι κάτι τέτοιο θα τα έβγαζες πέρα τότε δεν ξέρεις κάτω από ποιον πειρατή δούλευα και τι έχω περάσει. Η νέα γενιά δεν θυμάται τους θρύλους. Πάντως αν αυτό ήταν μόνο το πρώτο που μου έδειξες δεν θέλω καν να φανταστώ τι άλλο μηχανήματα έχεις κρυμμένα εδώ. Το πρόβλημα παραμένει όμως. Που βρήκε κάποια σαν εσένα κάτι τέτοιο.

-Μα μα...πως; Έτσι απλά; Δεν πρόλαβα καλά καλά να αρχίσω. μουρμούρισε σοκαρισμένη.
 Πραγματικά βαρετό Την πλησίασα και γονάτισα από πάνω της.
-Ξέρεις κάτι κοριτσάκι, άλλαξα γνώμη. Λέω αντί να μου πεις μόνο αυτό να μου γράψεις μια λίστα με όλους όσους συνεργάζονται μαζί σας και που μπορώ να τους βρω. της είπα και της έριξα και αυτηνής το καλύτερο μου χαμόγελο.

-Ιχχχ εκείνη αποτραβήχθηκε μέχρι τον διπλανό τοίχο ενώ έβγαλε αυτόν τον παράξενο τσιριχτό ήχο.
-Δεν...δεν...θα σου πω τίιιποτα. Δεν θα προδώσω αυτούς που μας βοήθησαν. τρέβλησε.
-Όλα έχουν τελειώσει οπότε δεν καταλάβαίνω γιατί να μην το κάνεις. Από όσο ξέρω χωρίς εσένα στην μέση πρακτικά δεν υπάρχει οργάνωση ανάμεσα σε όσους θα απομείνουν.
-Λες πολλά αλλά είδες πόσο κόσμο είχα απάνω. Μπορεί να μην είμαστε πολεμιστές αλλά...
-Δεν υπάρχει αλλά, αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν είστε πολεμιστές. Όσο δεν ξέραν που να σας βρουν ήσασταν εντάξει αλλά πλέον δεν υπάρχει διαφυγεί. την διέκοψα.
 Ένα πετραδάκι την χτύπησε στο κεφάλι. Σήκωσε το βλέμμα της και είδε την Viera να στέκεται από πάνω της στην άκρη του κύκλου, τα μάτια της κόκκινα από την τεχνική της και το όμορφο της φόρεμα καλυμένο με αίμα. Πιστόλια ακόμα στο χέρι.
-Αυτή είναι που κάνει κουμάντο έτσι; με ρώτησε και της ένευσα θετικά Ωραία τότε ας το τελειώνουμε. συνέχισε και ανασήκωσε τα όπλα της.
 Η Sana έβγαλε πάλι εκείνον τον παράξενο τσιριχτό ήχο.
-Μή..μήπως να κάναμε καμία συμφωνία. ρώτησε έχοντας αλλάξει τροπάρι. Ήταν πολύ νέα και τα έβαζε με τέρατα. Λογικό ήταν να τα χάσει κάποια στιγμή.
-Λυπάμαι... της είπα και με κοίταξε ...αλλά δεν έχουμε εντολές για κάτι τέτοιο.
 Ένευσα στην Viera να κάνει την δουλειά της.

Spoiler:

Frankenstein's POV

Ο αέρας ήταν δυνατός και άμμος σηκωνόταν παντού γύρω μας. Είχαμε προμηθευτεί νωρίτερα από την πόλη κατάλληλη ενδυμασία και είχαμε καλύψει το κεφάλι, το στόμα και τη μύτη μας. Η ζέστη ήταν πολύ μεγάλη για τα επίπεδα στα οποία ήμουν μαθημένος και παρόλο που δεν ήμουν μανιακός με την καθαριότητα η αλήθεια ήταν ότι θα προτιμούσα να ήμουν οπουδήποτε αλλού. Κυρίως γιατί δεν βρήκα τίποτα ενδιαφέρον σε αυτή την έρημο. Κάποιο φυτό κάποιο είδος ζωής διαφορετικό από τα καθιερωμένα. Βέβαια τα "έλκηθρα" όπως άκουσα τους πειρατές να αναφέρονται στα μεταφορικά τους μέσα είχαν ένα μικρό ενδιαφέρον. Οι εν λόγο πειρατές της ερήμου καβαλούσαν κάτι ξύλινα κατασκευάσματα για να κινούνται στην έρημο. Αρκετά μεγάλα για να χωράνε πέντε έξι από δαύτους πάνω, με κατάρτι και πανί καθώς και κάμποσα σκηνιά όπως ένα κανονικό πλοιάριο για να μπορούν να ελέγξουν την κίνηση του αέρα και να τους κατευθύνει. Μέχρι και πηδάλιο είχαν από πίσω για να μπορούν να αλλάζουν ευκολότερα κατεύθυνση και να κουμαντάρουν το όχημα τους σε αυτή την επικύνδυνη έκταση. Βέβαια δεν υπήρχε η κύλη από κάτω. Το όλο κατασκεύασμα ήταν επίπεδο. Για να ακουμπάει το έδαφος είχαν φτιάξει και από τις δύο πλευρές μακρυές καμπυλωτές σανίδες που έμοιαζαν όντως με τα πόδια από ένα έλκηθρο, επιτρέποντας τους να κυλούνται ομαλά -τουλάχιστον όσο ομαλά γινόταν- στην τραχυά επιφάνεια και να απέχουν από το καυτό υπέδαφος.
Βρισκόμασταν στάσιμοι και περιτριγυρισμένοι από αυτά τα κατασκευάσματα και τους πειρατές που τα οδηγούσαν. Περίπου πενήντα άντρες αν μετρούσα καλά -φυσικά και μετρούσα καλά-.
-Καλά δόκτωρα αυτά τα γυαλιά τα σπάνε. μου φώναξε ο Masta. Παρότι ήμασταν δίπλα έπρεπε να φωνάζουμε για να ακουστούμε πάνω από τον άνεμο.
Φορούσαμε και οι δύο μας χοντρα γυλιά που έκλειναν σφικτά γύρω από τα μάτια μας και εμπόδιζε την άμμο να μας ενοχλήσει. Από την άλλη δεν ήμουν σίγουρος γιατί ο Masta είχε ενθουσιαστεί τόσο με αυτό.
-Όταν είδαμε δύο τυπάδες να περπατάνε μέσα στην έρημο μόνοι τους θεωρήσαμε ότι ήσασταν απλά ταξιδιώτες που χαθήκατε στον δρόμο σας για την πόλη. Δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι ήσασταν δύο τρελοί που είχαν το θράσος να έρθουν στην περιοχή μας και να τα βάλουν μαζί μας. γέλασε έντονα -και άσχημα αν μου επιτρέπετε να προσθέσω- ο αρχηγός των πειρατών και οι υπόλοιποι ακολούθησαν στο γέλιο αυτό. Poredo νομίζω είπε ότι ήταν το όνομα του. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν τα μόνα άτομα που είχαμε συναντήσει σε όλη μας την διαδρομή και πράγματι τους ρωτήσαμε εάν ήξεραν για το μυστικό κρυσφύγετο των Dune Pirates. Τουλάχιστον ο Masta το έκανε. Τώρα μας είχαν περικυκλώσει όπως προείπα, αλλά δεν μας πείραζε κιόλας. Αφού βρίσκονταν όλοι τους εδώ θα μας ήταν πιο εύκολο.
-Όι δόκτωρ μπορείς να τους αναλάβεις όλους; με ρώτησε ο Masta. Φαινόταν να είχε κολλήσει σε κάτι στον ορίζοντα το βλέμμα του.
-Αποτελούν μικρό πρόβλημα, αλλά γιατί αν μου επιτρέπετε να ρωτήσω;
-Γιατί νιώθω κάποιον να μας ακολουθεί μαζί τους εδώ και πολύ ώρα αλλά αρνήται να φανερωθεί. Θα πάω να τον ρωτήσω μερικά πραγματάκια. είπε. Έκανε την κίνηση να ανοίξει ένα τσιγάρο αλλά μετά θυμήθηκε το που βρισκόταν και σταμάτησε την κίνηση του.
-Να πάρει, έχω πάνω από ώρα να καπνίσω. είπε και προχώρησε μπροστά.
-Σκουλίκι που νομίζεις ότι πας;! έκανε ένας από τους πειρατές αλλά μόλις έφτασα κοντά του ο Masta εκείνος και οι άλλοι γύρω του πάγωσαν και έμειναν ακίνητοι.
-Λυπάμαι αλλά θα πρέπει να αρκεστείτε μαζί μου για την ώρα κύριοι. Συγχωρέστε την αγένεια του φίλου, αλλά σας εγκυώμαι ότι θα είμαι υπέρ αρκετός για όλους. μίλησα ευγενικά και τους έκανα μια ελαφριά υπόκλιση.

Οι πειρατές γύρω μου δεν έδειχναν σίγουροι για το τι να κάνουν. Ο καπετάνιος τους έδειχνε έτοιμος να διατάξει να επιτεθούν στον Masta, όμως και εκείνος είχε μείνει στάσιμος με το αίμα του να έχει παγώσει. Έπρεπε να τους ξυπνήσω λίγο. Δεν θα ήταν ευγενικό από μέρος μου να τους αφήσω έτσι. Έβγαλα το ένα μου γάντι και απελευθέρωσα την ενέργεια μου. Η παλάμη έγινε μαύρη σαν το κενό και εκτόξευσα την ενέργεια αυτή στον αέρα. Ένα κύμα σηκώθηκε γύρω μου καθώς η πίεση από όλη την ενέργεια έσπρωξε την άμμο μακρυά από εμένα κατά την έξοδο της. Τα έλκηθρα τους ταρακουνήθηκαν και γύρισαν όλοι την προσοχή τους σε εμένα.
-Καλύτερα να μην είστε αγενείς μαζί μου καπετάνιε όταν είμαι διατεθιμένος να ασχοληθώ μαζί μας. Άλλωστε αν δεν με προσέχετε δεν μπορώ να εγκυηθώ το τι θα σας συμβεί... εκείνη την ώρα μια μαύρη αστραπή έπεσε σε ένα από τα έλκηθρα διαλύοντας το σε χιλιάδες κομμάτια προτού ξαναυψωθεί και διαπεράσει τα σώματα όλων των αντρών που στέκονταν πάνω τους ...γιατί αυτό είναι το πιο απλό από τα κόλπα που μπορώ να κάνω.
Άυλες μπάλες βγήκαν από τα στόματα των νεκρών αντρών και πέταξαν προς το μέρος μου. Κάθησαν στην παλάμη μου και απορωφήθηκαν από εμένα. Ο Poredo βρισκόταν σε κάποιο είδος σοκ προτού εκνευριστεί από την όλη σκηνή.
-Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Αφού το θέλεις τόσο πολύ θα ασχοληθούμε μαζί σου. Ετοιμάσου να πεθάνεις! ΆΝΤΡΕΣ!!!!! φώναξε και όλοι οι υπόλοιποι πειρατές έβγαλαν μακρυά σκηνιά με βαρίδια στην άκρη τους και άρχισαν να τα περιστρέφουν.
Τα εκτόξευσαν ταυτόχρονα προς το μέρος μου, αλλά δεν φάνηκαν να σημαδεύουν εμένα οπότε έμεινα ακίνητος. Θα με ενδιέφερε έστω και λίγο να ξέρω τι πρωτόγονες τεχνικές χρησιμοποιούσαν για να πολεμήσουν. Τα βαρίδια προσγυώθηκαν σε έναν ευρύ κύκλο γύρω μου και τα είδα να βυθίζονται για λίγο προτού ο Poredo δώσει το σύνθημα να τα τραβήξουν πίσω.
-Τώρα! Dune Pirates Crew Attack-Sarlaac Pit φώναξε για άλλη μια φορά.
Με το που οι πειρατές αφαίρεσαν τα βαρίδια από το έδαφος αυτό άρχισε αμέσως να κουνιέται και να βουλιάζει με εμένα σαν το επίκεντρο του, με ρυθμό τον οποίο δεν περίμενα καν.
-Το έδαφος σε αυτά τα μέρη είναι πολύ ευαίσθητο. Αν δεχθεί τόση μεγάλη πίεση ταυτόχρονα σε πολλά σημεία αρχίζει να βουλιάζει. Μιας και εσύ είσαι το μόνο πράγμα που έχει βάρος πάνω στο χώρο που δημιουργήσαμε το ίδιο σου το βάρος θα κάνει το έδαφος να σε καταπιεί ζωντανό. καυχήθηκε ο καπετάνιος τους.
-Εντυπωσιακό! Πραγματικά με ενθουσιάσατε. Η τεχνική σας αυτή δείχνει ότι έχετε εξέχουσα γνώση σε θέματα γεωλογίας και κατανομής τους εδάφους. Σέβομαι αυτή την γνώση σας και μιας και έχω την προσοχή σας πλέον δεν υπάρχει λόγο να περιμένω άλλο. είπα ενώ βούλιαζα ακόμα.
Ο ουρανός έγινε για λίγο μαύρος κάτι που τράβηξε τα βλέμματα των υπολοίπων.
-Δεν..δεν μπορεί; Τι είναι αυτό; κοιτούσε με τρόμο ο Poredo καθώς δεκάδες μαύρες αστραπές γέμισαν τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους και έκρυβαν τον σκαφτό ήλιο.
Η ένταση φαινόταν στα μάτια και στο σώμα τους καθώς σπίθες πετάγονταν και ο ήχος της αστραπής που έγδερνε τον ουρανό γέμιζε τα αυτιά τους αντικαθυστώντας την θύελλα.
-Black Sky
Όλες οι αστραπές έφυγαν ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις. Έπεσαν ταυτόχρονα σε όλα τα έλκηθρα γρεμίζοντας τα και πέρνοντας την ψυχή των επιβατών τους. Όμως ετυπωσιάστηκα και πάλι. Ο Poredo ήταν αρκετά γρήγορος ώστε να πηδήξει και να βρεθεί στο έδαφος. Πραγματικά καλός.

Γύρισε γρήγορα το κεφάλι του και είδε τον χαμό. Κανένα έλκηθρο δεν στεκόταν. Κανένας άντρας του δεν στεκόταν όρθιος. Η θλίψη και η οργή αναμυγνυόταν στο πρόσωπο του. Και τότε άκουσε το έδαφος που κατέρρεε. Κοίταξε προς το σημείο που οι άντρες του είχαν στήσει την παγίδα για μένα. Το έδαφος είχε υποχωρήσει ολοκληρωτικά και το είχε καταπιεί η υπόλοιπη έκταση της ατελείωτης άμμου.
-Χάθηκε. Χάθηκε έτσι; μονολογούσε καθώς κανείς δεν είχε μείνει να του απαντήσει. Βέβαια εδώ έκανε λάθος.
-Μπορούμε να συνεχίσουμε κύριε Poredo; Πλέον έχετε προσωπικά την αμέριστη προσοχή μου. του είπα και τον έκανα να υψώσει ξανά το κεφάλι του. Η φρίκη πλέον τον είχε καταβάλει καθώς με έβλεπε να στέκομαι στον αέρα κάμποσα μέτρα πιο πάνω.
-Τι στο καλό είσαι;
-Τίποτα παρά ένας ταπεινός γιατρός. του ανταποκρίθηκα.
 Φαινόταν πως δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Οι απλοί άνθρωποι συνήθως δεν άντεχαν πολύ στην πίεση όταν έβλεπαν κάτι όπως αυτή μου την τεχνική. Κοίταξε άλλη μια φορά γύρω του. Η παγίδα τους δεν είχε δουλέψει και σε μερικά δευτερόλεπτα όλο του το πλήρωμα είχε διαλυθεί. Ή θα έτρεχε ή...όπως συχνά κάνουν οι άνθρωποι που δεν είχαν τίποτε άλλο να χάσουν θα το τελείωνε. Με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον. Ακόμα έτρεμε όμως με κοίταξε με κάποια αποφασιστικότητα.
-Θα πεθάνεις τέρας, αυτό στο εγκυώμαι. είπε και χωρίς άλλη καθυστέρηση κούνησε τα χέρια του.
 Ο αέρας δυνάμωσε ακαριαία και ένα απότομο του κύμα με έσπρωξε με τέτοια δύναμη που με πέταξε και με κόλησε πίσω στο έδαφος. Ανασηκώθηκα και έτριψα την πλάτη μου. Και τότε είδα κάτι ακόμα εντυπωσιακό. Ο Poredo στεκόταν σε στάση μποξ και από πάνω του αιωρούνταν δύο πελώρια χέρια από αέρα στην ίδια ακριβώς στάση με εκείνον.
-Με φωνάζουν Poredo the "Fantasy Boxer". Μπορεί να έκανες αυτόν τον χαμό, αλλά έχεις στα αλήθεια την δύναμη να τα βάλεις με έναν άντρα που αξίζει 42.000.000 belli; με ρώτησε σαν να του έδινε κουράγιο να αναφέρει την αξία του.
 Σηκώθηκα. Χαμογελούσα καθόλη αυτή την διάρκεια αν και εκείνος δεν θα μπορούσε να το δει κάτο από το κάλυμα που είχα. Σήκωσα το χέρι μου.
-Έλα λοιπόν να σε δω Poredo.
-Πάμε. είπε και έκανε ένα βήμα μπροστά αλλά τότε πάγωσε αμέσως.
 Γύρω του εμφανήστηκαν κάμποσες νέες αστραπές, όλες στραμένες προς τα εκείνον.
-Black Sky
 Μανιωδώς αλλά με ακρίβεια άρχισε να χτυπάει τις αστραπές καταστρέφοντας τες, όμως σιγά σιγά με κάθε μία που κατέστρεφε τα αέρινα χέρια του διαλύονταν μέχρι που μία κατάφερε να τον διαπεράσει και να καρφωθεί στα πλευρά του. Ένιωθα την ενέργεια να τον καίει καθώς εκείνος έβγαζε έναν πνυκτό βογκητό. Δυστυχώς προς έκπληξη του η αστραπή μέσα του δεν διαλύθηκε. Αντίθετα την σκλήρυνα και την άφησα να μείνει εκεί. Έτεινα τότε τον δείκτη μου μπροστά και ένα μαύρο βέλος δημιουργήθηκε δίπλα μου.
-Dark Arrow. το εκτόξευσα προς τ' αυτόν. Εκείνος έβγλαε δύο καινούργια αέρινα χέρια και τα έβγαλε μπροστά σαν άμυνα, όμως το βέλος τα διαπέρασε με ευκολία και τον κάρφωσε στο στήθος, μένοντας επίσης καρφωμένο μέσα του χωρίς να διαλυθεί.
-Όσα περισσότερο παράγω τόσο πιο αδύναμα και ασταθής είναι, όμως αν εκτοξεύσω μόνο μία ρηπή τότε είναι συμπαγής σαν τοίχος. του εξήγησα πιο πολύ ως χάρη για την προσπάθεια που κατέβαλε.