Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Πρώτο. [Τέλος-Τεχνική]

Επιτέλους έφτασαν στο δωμάτιό της και η πόρτα άνοιξε για να αποκαλύψει τον Mark να λαγοκοιμάται στο κρεββάτι της Lorenza και τον ασθενή, Nanashi Kojiro, ακόμα αναίσθητο. Με το που άκουσε τα βήματα, ο Mark φάνηκε να ξυπνάει, μα βαρέθηκε να σηκωθεί. Ένα μάτι άνοιξε...κι όταν είδε κι άλλον ξένο, αμέσως πετάχτηκε όρθιος! Μάτια ορθάνοιχτα, βλέμμα απαιτητικό, κοιτούσε μια τον καθηγητή, μια τον ασθενή, μια την Κυνηγό. Αναστενάζοντας, εν τέλει δεν είχε γυρίσει ακόμα ο Στεφάν, εκείνη σύστησε τους δύο άντρες.

«Από δω ο καθηγητής Gale Mison, ο μοναδικός σε όλο το νησί που φαίνεται να έχει κάποια ιδέα για τραύματα του κεφαλιού. Αυτός γιατρέ,» γύρισε την πλάτη της στον Mark επίτηδες «είναι ο Mark Pastor, εδώ για να προσέχει τον Nanashi Kojiro» έδειξε τον άνθρωπο στο κρεββάτι «που θέλω να κοιτάξετε.»

Αμέσως πήγε κι έβγαλε τα εργαλεία της και μετά πήγε στο μπάνιο να πλυθεί, αφήνοντας τον καθηγητή να κάνει το ίδιο πράγμα. Πήρε καθαρή αλκοόλη μαζί της για να αποστειρώσει τα πάντα μα και να πλύνει τα χέρια τους δεύτερη φορά. «Για να δω τον κύριο λοιπόν...να ξελύσω τον επίδεσμο, έτσι;»
«Φυσικά.»

Και οι δύο γονατιστοί δίπλα στο κεφάλι του τραυματία, οι κινήσεις ήταν προσεχτικές και μελετημένες. Ο Mark είχε κάτσε πάλι στο κρεββάτι, όμως αυτή τη φορά, είχαν την αμέριστη προσοχή και περιέργειά του. Όταν είδε το μικρό κομμάτι κόκκινου στο κεφάλι του Nanashi, και το σύγκρινε με τις υπόλοιπες μικρές πληγές, κατάλαβε πως μάλλον αυτή ήταν διαφορετική από τις άλλες, σαν να τον χτύπησε κάποια...πέτρα εκεί; Κάποιο ξύλο; Όπως κι αν είχε, δεν είχε μελανιάσει πολύ και δεν έδειχνε να είναι εσωτερική αιμορραγία. Η κοπέλα είχε δίκιο...μπορεί πραγματικά να ήταν περίπτωση που είχε να κάνει με τα σημεία πίεσης! Αν και δεν έπρεπε, ένιωσε ενθουσιασμό να τρέχει στο σώμα του, από τον λαιμό μέχρι τα ακροδάχτυλα. Πρώτη φορά του τύχαινε μια πραγματική περίπτωση! Προσπάθησε να μη χαμογελάσει και γύρισε στην κοπέλα.

«Αν και ξέρω όλη τη θεωρία απ'έξω κι ανακατωτά, ομολογώ πως ποτέ στη ζωή μου δεν έχω κάνει κάποια τομή ή εγχείρηση σε ασθενή, ακόμα και στα δικά μου διδιάγματα. Πόσο μάλλον αυτό που θα σου ζητήσω να κάνεις τώρα» Ώστε ήταν κυριολεκτικά ένας απλώς καθηγητής, χωρίς καθόλου εμπειρία. «Γι αυτό θα σε παρακαλούσα να γίνεις τα χέρια μου απο δω και μπρος.»

Δεν είχε κανένα πρόβλημα να ακολουθήσει τις εντολές του, εάν αυτό θα βοηθούσε τον μαυρομάλλη σαμουράι. «Δεν είναι πολλά ούτε δύσκολα αυτά που θα σου ζητήσω να κάνεις.» O Mark αντιστάθηκε στην επιθυμία να του απαντήσει "τότε γιατί δεν τα κάνεις εσύ να τελειώνουμε;" «Αρχικά, πάρε το μικρότερο σε μέγεθος νυστέρι που έχεις.»

Το έκανε. «Εκεί που είχε το τραύμα του στο μέτωπο, δες που είναι ο μεγαλύτερος αποχρωματισμός του δέρματος.» Χρειάστηκε να ψάξει λίγη ώρα και μέσα απ'τα μαλλιά του - αν είχε κάτι για να τον ξυρίσει θα το έκανε - μα επιτέλους βρήκε το πιο κόκκινο σημείο του χτυπήματος. «Καλώς, τώρα πέρασε το δάχτυλό σου εκεί και προσπάθησε να δεις αν υπάρχει κάτι σαν...μαλακό καρούμπαλο εκεί, δηλαδή ένα εξόγκωμα που όμως νιώθεις ότι αν το πατήσεις μπορεί να γίνει ένα με το υπόλοιπο κομμάτι μα μετά θα επανέλθει.» Προσεχτικά, να μην δημιουργήσει κάποιο μεγαλύτερο πρόβλημα, έκανε πάλι αυτό που της είπε. Όμως δεν έβρισκε αυτό που της είπε...μάλλον η έκφρασή της ήταν αρκετά ομιλιτική, εν αντιθέσει με την ίδια, και κατάλαβε πως δε βρήκε αυτό που της ζήτησε. «Μην ανησυχείς, καλό είναι αυτό. Σημαίνει ότι η επόμενη κίνησή μας είναι ευφικτή. Εφόσον δεν είναι κοντά στον κρόταφο το χτύπημα είμαστε εντάξει. Λοιπόν, πάρε το νυστέρι κι εκεί, στο πιο κόκκινο σημείο, κάνε μια μικρή, λιγότερο από δύο εκατοστά τομή, με βάθος τρία μιλιμέτρ.»

Ικανοποιημένη από τις ακριβείς οδηγίες, τις ακολούθησε κατά γράμμα. Το χέρι της σταθερό όσο ποτέ, κούνησε μόνο τον καρπό της προς τα κάτω. Το νυστέρι μπήχτηκε μέσα στο δέρμα και...το φαντάστηκε ή ένιωσε κάτι να βγαίνει από κει; Σαν αέρας...σαν-σαν δεν ήξερε, αλλά σίγουρα το ένιωσε στο χέρι της. «Χμμμμ...» άκουσε να κάνει και ο Nanashi, σαν να ανακουφίζεται. Δεν το φαντάστηκε τελικά!

«Όντως ήταν πολύ εύκολο τελικά...δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το έκανες εσύ ο ίδιος.»
«...μπορει να είπα ότι είπα μα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν αυτή η τομή ήταν έστω και μισώ μιλιμέτρ βαθύτερη, μπορεί να είχαμε προξενήσει βλάβη στον μετωπιαίο λοβό του ασθενή.» Ούτε το ανακουφισμένο ξεφύσημα είχε φανταστεί λοιπόν η Κυνηγός. «Όμως η δεσποινίς από δω έχει εξαιρετικά σταθερό χέρι, μα και αίσθηση του χειρουργικού καθήκοντως. Τα συγχαρητήριά μου.» Όχι μόνο το είπε, της έσφιξε και το χέρι. «Είναι κρίμα που είστε τουρίστρια, αλλιώς θα σας προσκαλούσα στις διαλέξεις μου. Γιατροί του νησιού, μόνιμοι, και δεν έχουν τις δικές σας ικανότητες...ούτε την ίδια εμπιστοσύνη στις θεωρίες μου για να κάνουν αυτό που μόλις κάνατε.»
Να κάτι που ήθελε να συζητήσει και η ίδια, και μόνο που δεν πήδηξε απ'τη χαρά της πριν όταν της είπε πως θα ήθελε να τη διδάξει. «...τι έκανα ακριβώς; Και αν μου επιτρέπετε να μιλήσω ελεύθερα, σκόπευα να σας ζητήσω να μου μάθετε τις τεχνικές σας έτσι κι αλλιώς.»
«Αλήθεια; Μα...δεν είστε μόνο περαστική;»
«Αυτό το ορίζω εγώ. Και θα μ'ενδιέφερε πάρα πολύ να μαθητεύσω σε σας περί σημείων πίεσης.»

Δεν πίστευε στ'αυτιά του. Τα γυαλιά του είχαν φτάσει σχεδόν στην άκρη της μύτης του μα ακόμα δεν τα ίσιωσε, μόνο έκατσε δίπλα στον ασθενή κατάπληκτος. «Είναι...η πρώτη φορά που...» Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Περηφάνεια, δικαίωση, χαρά, όλα είχαν χαραχθεί βαθιά μέσα τους. Έβγαλε τα γυαλιά του, σκούπισε τα μάτια του στο πουκάμισο χωρίς κανένα δισταγμό και όταν τα ξανάβαλε, φαίνονταν σαν άλλο χρώμα να είχαν. «Θα χαρώ πολύ να σε διδάξω.»

Δεν έκατσε παραπάνω ο καθηγητής. Δύο κλεφτιές ματιές που είχε ρίξει στον Mark, ήταν αρκετές για να τον αποθαρρύνουν ακόμα και για καφέ να της ζητήσει να πάνε, μακριά από δω, έτσι ώστε να φτιάξουν ένα πρόγραμμα. Λες και ο νεαρός εξέπεμπε θανατηφόρα αύρα, ακόμα και ο τρόπος που κοιτούσε, τάχα αδιάφορα, τον έκανε να τρέμει το φυλλοκάρδι του. Μπορεί να ήτανε ζευγάρι βέβαια, και αυτός να ήταν ο λόγος που αισθανόταν τόσο κτητικός. Γι αυτό χαμογέλασε, έδωσε τα χέρια με την κοπέλα, που φαινόταν πραγματικά ευγνώμων, και την προέτρεψε να συναντηθούν αύριο μετά τα μαθήματα στο ίδιο κτήριο που είχε έρθει και σήμερα, σε ακριβώς...12 ώρες από τώρα. Δεν φάνηκε σε κανέναν από τους δύο κακή ώρα, οπότε είπαν "εις το επανιδείν" και ο καθηγητής εξαφανίστηκε πίσω από την πόρτα του δωματίου τους.

«Δεν περίμενα να δεχθεί τόσο εύκολα, είμαι εντυπωσιασμένη,» είπε μονότονα.
«Ακούγεσαι κιόλας...» ειρωνεύτηκε. «Και δε μου είχες πει πως ήθελες να μάθεις για, πώς τα είπες, σημεία πίεσης;»
«...δεν το ήξερα ούτε κι εγώ. Τώρα έμαθα πώς λέγονται.»
«Ναι αλλά είχες ήδη την πρόθεση να μάθεις κάτι, μην κάνεις τη χαζή.»
Εφόσον το έθετε έτσι... «Το σκεφτόμουν από τη στιγμή που φτάσαμε. Ίσως και πιο πριν, δίχως να το καταλάβω. Η αλήθεια είναι πως με τόσους θανάτους και απαγωγές, ήθελα να επιστρέψω σε κάτι λιγότερο αιματηρό.»
«Η αλήθεια είναι πως ένα διάλειμμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.»

Tον κοίταξε με το βλέφαρο σηκωμένο. «Μπα; Συμφώνησες με κάτι;»
Ανασήκωσε τους ώμους του, πάλι αδιάφορα, ενώ πήγε και ξάπλωσε πάλι στο κρεββάτι της. «Δε μπορούμε πάντα να διαφωνούμε, δεν κάνει καλό και στο παιδί.»
«...παιδί λες τον Στεφάν;»
Χασκογέλασε. «Ναι.»
Εκείνη πήγε πάνω από τον τραυματία πάλι και πρσπάθησε να δει αν ξυπνάει. Τον ταρακούνησε. Όταν αντέδρασε μεν, αλλά νυσταγμένα δε, ψέλισσε κάτι στον ύπνο του, αποφάσισε πως καλό ήταν να τον αφήσει να κοιμηθεί. «...μην κοιμηθείς ακόμα. Πρόσεχε μην ξυπνήσει.»
«Εσύ πού θα πας;»
«Να βρω κάποιον που θα τον ξέρει. Πόσοι να υπάρχουν ακόμα με αμφίεση της Yamagata στο νησί; Εκτός κι αν θες να πας εσύ εν τέλει...»
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και την άκουσε να κλείνει την πόρτα πίσω της. Θα μπορούσε να της πει πως δεν ήταν απαραίτητο όποιος ταξίδευε μαζί του να είναι από το ίδιο νησί. Θα μπορούσε να της πει πως το όνομα το είχε ξανακούσει ή μάλλον ξαναδιαβάσει ο ίδιος, σε κάποιο απόκομα εφημερίδας, μα δε μπήκε στον κόπο. Αφού ήθελε να τον φέρει εδώ ενάντια στη συμβουλή του, ας το έψαχνε.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα ρολόγια που υπήρχαν παντού τριγύρω, κι ένιωθε πλέον πως την κυνηγούσαν, η ώρα ήταν περασμένη, κι ακόμα κανένα σημάδι κάποιου ανθρώπου που να είδε τον Nanashi μόνο του είτε με κάποιον άλλον ή άλλη παρέα. Και ούτε θυμόνταν κανείς κάποιον που να μην ταίριαζε στην περιγραφή του σαμουράι, αλλά τουλάχιστον να φορούσε παρόμοια ρούχα, τίποτα. Κάθησε σ'ένα από τα πολλά πέτρινα παγκάκια, αποκαμωμένη. Είχε να πιει νερό πάνω από μία ώρα και τώρα ένιωθε τα αποτελέσματα στον λαιμό της. Δεν είχε ζέστη εκεί κάτω, όμως έκαιγε πραγματικά. Ακόμα και τα πόδια της πονούσαν...

Κι εκεί που χαλάρωνε με το κεφάλι προς τα πίσω και τα μάτια κλειστά - ή μάλλον προσπαθούσε να βρει ξανά την εσωτερική της θερμοκρασία - , κάτι πάτησε πάνω στην κοιλιά της! «Ουφ!» Το ξαφνικό βάρος έκανε τα μάτια της να γουρλώσουν και να κοιτάξει στην πηγή του πόνου. Προς μεγάλη της έκπληξη, αυτό που είδε ήταν τα πόδια ενός αξιαγάπητου χνουδωτού κανελί σκύλου να την πατάνε, η μουσούδα του ούτε είκοσι εκατοστά από το πρόσωπό της, με τη γλώσσα απ'έξω. Πρόσεξε πως είχε ένα κόκκινο κολλάρο στον λαιμό του. «Τίνος είσαι συ;»

«ΧΝΟΥΔΗ! Κατέβα αμέσως από κει! Χίλια συγγνώμη δεσποινίς, έχουμε χάσει το αφεντικό του μισή μέρα τώρα και ψάχνουμε σαν τρελοί. Κι εμένα δε μ'ακούει και πολύ...!»

Όλα έγιναν σε αργή κίνηση, ή έτσι τα είδε τουλάχιστον, πράγμα σπάνιο εφόσον συνέβαινε μόνο πάνω στη μάχη. Δεν ήξερε γιατί, αλλά από τη στιγμή που άκουσε τη φωνή του, να προφέρει την πρώτη λέξη, είχε την αμέριστη προσοχή της. Δεν περίμενε ποτέ πως τα σαχλά βιβλία που την έβαζε να διαβάζει μια εποχή η φίλη της η Ανέτα και δεν είχαν καμία απολύτως ιατρική ανταπόκριση στην πραγματικότητα, να είχαν για τις πρώτες γνωριμίες μεταξύ αγνώστων. Κι όμως, ένιωσε γύρω της να ανεβαίνει η φωτεινότητα του μέρους, σαν να εξέπεμπε αυτός το φως. Το απολογητικό του χαμόγελο φαινόταν πολύ πιο έντονα απ'ότι θα περίμενε, λες και είχε ζουμάρει σ'αυτό από μόνη της. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατότερα. Κόλλησε για μια στιγμή.

Τι. Στο καλό;

Τα μαλλιά του ήταν καστανά με λίγο κόκκινο · μια τουφίτσα κουνιόταν ή έπεφτε πεισματικά πάνω από τα μάτια του, αμυγδαλωτά, καστανά και όμορφα. Ήταν περίπου στο ύψος της υπέθεσε, όμως αυτή η καμπαρντίνα τον έκανε να δείχνει πιο ψηλό, και σίγουρα πιο κομψό! Η γραβάτα του κρεμόταν ελεύθερη, χωρίς σακάκι από κάτω να την κρατά και το πουκάμισο άσπρο και τσαλακωμένο εκεί που διπλωνόταν όταν καθόταν. Τα παούτσια του ήταν ωραία, κι ο μπαμπάς της πάντα της έλεγε πως το γούστο ενός άντρα, από κει φαίνεται. Το χαμόγελό του ήταν πλατύ και ειλικρινές. Γενικώς, όταν κι όσο περισσότερο τον κοιτούσε, το μόνο που σκεφτόταν ήταν χαρούμενα πράγματα ή ακόμα κι αναμνήσεις...

«Χνούδη είπα κάτω.»

Μίλησε αυστηρά και το ζώο κατέβηκε, όμως τότε άρχισε να γαυγίζει πεισματικά κοιτώντας την κοπέλα. Πάνω που πήγε να τον μαλώσει και γι αυτό η Κυνηγός μίλησε. «Είπατε ψάχνετε τον ιδιοκτήτη του...πώς μοιάζει;»

Φάνηκε να μπαίνει αμέσως σε λειτουργία. «Λίγο ψηλότερος από μένα, μαύρα μαλλιά πιασμένα σε ψηλή ή χαμηλή κοτσίδα και φοράει περίεργα φαρδιά ρηχτά ρούχα...έχει σημάδι πάνω απ'το δεξί μάτι, στην αριστερή-»
«-πλευρά του στόματος κι ένα πόσφατο σημάδι στο μάγουλο. Τον λένε Nanashi Kojiro και είναι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου.»

Ο άντρας γούρλωσε τα μάτια του εκστατικός. Και η ίδια δε μπορούσε να το πιστέψει όμως. Ο άνθρωπος που έψαχνε ήταν αυτός ο γοητευτικός άγνωστος που από τη στιγμή που τον άκουσε, πριν καν τον δει, ευχόταν να βρει κάποιο λόγο για να περάσουν έστω και λίγη ώρα παραπάνω μαζί.
«Γι αυτό όρμηξε και γαύγιζε ο Χνούδης! Επίσης ξέρεις και το όνομά του, άρα σου μίλησε και είναι καλά...! Πάλι καλά. Χμμμ, είπες είναι στο δωμάτιο σου;» Παραξενεύτηκε, αλλά η χαρά του δε μειώθηκε. «Πώς φτάσατε εκεί; Και δεν τον έχω γι άνθρωπο που θα μας παρατούσε για να βρει γυναίκα, αλλά--»

«Όχι!» αμέσως αρνήθηκε κάποια τέτοια παρεξήγηση. Όχι, όχι δεν είχε καμία ερωτική ή ρομαντική σχέση με αυτόν τον άνθρωπο, ήταν τελείως ελεύθερη και διαθέσιμη, πολύ διαθέσιμη. «Όχι, δεν κατάλαβες, τον βρήκα. Εεε, αχέμ,» καθάρισε τον λαιμό της «για την ακρίβεια, τον είδαμε να πέφτει από την άκρη πέρα,» φάνηκε να καταλαβαίνει αμέσως που έλεγε εφόσον έγνεψε θετικά «και τον έπιασα πριν χτυπήσει πολύ. Όμως και πάλι δεν ξυπνούσε, έτσι σκέφτηκα πως καλύτερα να τον περιθάλψω από το να τον αφήσω σε κάποιο νοσοκομείο, εφόσον και γνώσεις ιατρικής έχω, και δεν ήθελα να τον υποχρεώσω παραπάνω.»
«Δηλαδή τον έσωσες! Είσαι πολύ άξια, και για την ηλικία σου μάλιστα...!» Αυτό δεν ήταν καλό σημάδι, αυτή η τελευταία ατάκα. Όταν κάποιος το έλεγε αυτό σε θεωρούσε πολύ μικρό. Κι εκείνος πόσο να ήταν; Τριάντα με το ζόρι! Καλά, όχι με το ζόρι αλλά πέντε χρόνια έξι δεν ήταν και τόσο μεγάλη διαφορά. Σωστά;
«Με λένε Roger Michaels, χάρηκα» προσέφερε το χέρι του, το οποίο η κοπέλα έσφιξε εφόσον σηκώθηκε «κι αυτός είναι ο Χνούδης, όπως άκουσες. Αν μπορούσες να μας πας κι εμάς στον Nanashi, θα σου είμαστε υπόχρεοι.»

Τα μάγουλά της κοκκίνισαν. Όντως, ήταν στο ύψος της, ίσως ένα εκατοστό ψηλότερος, όμως κάτι η καμπαρντίνα, κάτι ο τρόπος που στεκόταν και φερόταν τον έκανε να μοιάζει πολύ πιο επιβλητικός απ'τη δική της παρουσία. Ακόμα κι αν συνεχώς χαμογελούσε και υποθετικά αυτό δε σε κάνει και τόσο επιβλητικό. Κοίταξε χαμηλά γιατί η απόσταση μεταξύ τους ήταν μηδαμινή, έτσι που σηκώθηκε και δεν άντεχε να τον κοιτάει στα μάτια.
«Ακολουθήστε με.»

Παραμένω στο νησί.

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza Bane & minions

P.o.M. Points: 39

Belli: 117.000

Τυχόν παρατηρήσεις:




Καταλαβαίνεις για ποιο κομμάτι το βάζω Ήταν το theme song !


Παίρνεις full βαθμολογία γιατί ήταν αρκετά καλή! Μου το κόβεις όμως επάνω στο καλύτερο !

ΥΓ τσιγγάνος στο one piece εσύ, πόντιος στο Οne piece απο την τσιτάκο (αν δεν κάνω λάθος) , μένουν οι βλάχοι, οι σαρακατσαναίοι και άλλοι 2-3 και είμαστε κομπλέ