Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Πρώτο. [Τέλος-Τεχνική]

Αποφάσισε πως κάποιου είδους κρέμα θα ήταν το καλύτερο πλάνο δράσης, γι αυτό κι άρχισε να αναμειγνύει υγρά με στερεά τα οποία όλα μαζί τα χτύπησε με το παλιό, παραδοσιακό της γουδί - δώρο του μπαμπά στα εικοστά της γενέθλια - για να δημιουργήσουν μια πάστα, χρώματος ροζ-μπλε. Δεν είχαν αναμειχθεί τα χρώματα, είχαν μείνει δύο ξεχωριστά κατά κάποιο περίεργο τρόπο. Δεν την πείραζε, μόνο ήλπιζε πως ο συνδυασμός τους δε θα προκαλούσε κάποια αλλαεργική αντίδραση στον άντρα, αν και τα συστατικά ένα ένα δε φάνηκαν να τον ενοχλούν. Χωρίς καθυστέρηση, πήρε μια μικρή σπάτουλα κι άρχισε να την απλώνει όπου έβλεπε μώλωπα.

Κι εκεί που είχε τελειώσει με το έργο της και περίμενε να δει πώς κι αν θα δράσει, παρατήρησε πως ο ξένος άρχισε να κάνει θορύβους. Σαν να πονάει, σαν να έχει κάποια δυσφορία, οι μυς του συσπάστηκαν κι άρχισε να κάνει την προσπάθεια να κουνηθεί - ή να ξυπνήσει πλήρως - . Αμέσως πήγε κοντά του - δηλαδή ακόμα πιο κοντά - στο προσκεφάλι του, γονατισμένη στο πάτωμα. Τον είδε να ξεκινά την προσπάθεια ν'ανοίξει τα μάτια του κι αποφάσισε να μιλήσει πριν τα ανοίξει τελείως, για να μην τον αναστατώσει. Ο Mark είχε καταλάβει τι έγινε και τους κοιτούσε με ένα μάτι ανοιχτό, χωρίς καν να κουνιέται από την ξαπλωμένη του θέση.

«Καλησπέρα. Το όνομά μου είναι Lorenza Bane και είμαι...και γιατρός.»
Στο άκουσμα της φωνής της κοπέλας, φάνηκε πως ανάγκασε τα βλέφαρά του να σηκωθούνε και ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του πολλές φορές την κοίταξε όσο πιο συγκεντρωμένα μπορούσε. «Ονομάζομαι Nanashi Kojiro...χ...άρη...κα.» Προσπάθησε να ανακαθήσει όμως όλες του οι προσπάθειες αποδείχθηκαν μάταιες. Για πρώτη φορά, η Κυνηγός ανησύχησε. «Πού...είμ...είμαι...;»
«Σε έφερα στο δωμάτιό μου για να σε γιατροπορεύσω. Οι ικανότητές μου είναι άνω του μετρίου σίγουρα γι αυτό θεώρησα προτιμότερο να σε φέρω εδώ από κάποιο νοσοκομείο. Ελπίζω να μη σε-...πειράζει. Ω όχι.»

Ο Nanashi, όσο κι αν προσπαθούσε να μείνει συγκεντρωμένος, το μυαλό του τον πρόδιδε. Τα μάτια του σταμάτησαν να τρεμοπαίζουν κι έκλεισαν μια και καλή. Δεν ξανάνοιξαν, όσο και να τον ταρακούνησε. Την έλουσε κρύος ιδρώτας. Μάλλον το τραύμα στο κεφάλι ήταν πολύ πιο σοβαρό απ'ότι νόμιζε...αλλά πώς να το καταλάβει νωρίτερα; Και τι να έκανε; Γενικώς, στατραύματα στο κεφάλι λίγα μπορούσαν να γίνουν. Η αναπνοή του ήταν καλή όμως και ο χτύπος σταθερός και δυνατός. Φάνηκε αρκετά προβληματισμένη.

«Πέθανε;»
«Χα. Χα.»
«Δεν είπα ότι τον σκότωσες...»
«Αν πεθάνει από το τραύμα στο κεφάλι, εγώ θα φταίω που δεν τον πήγα σε νοσοκομείο.»
«Μη νιώθεις υπεύθυνη. Δε θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα κι εκεί...»

Αν και η δική της γνώμη δε διέφερε και πολύ απ'αυτήν που εξέφρασε ο Mark, ακόμα και η ίδια ενοχλήθηκε από την ευκολία του να τον ανακηρύξει πέρα κάθε βοήθειας και να ξεπλένει τον εαυτό του μα και την Κυνηγό από κάθε ευθύνη ή περαιτέρω προσπάθεια. Δεν ήξερε γιατί, αλλά είχε την εντύπωση πως αν αυτό γινόταν πριν πέντε βδομάδες θα αισθανόταν καλύτερα. Κι αυτό χτύπησε κάτι βαθιά μέσα της, όσο κι αν δεν καταλάβαινε τι...ή γιατί. Όπως κι αν είχε το πρόβλημα παρέμεινε: έπρεπε κάπως να τον επαναφέρει. Και τότε σκέφτηκε και κάτι ακόμα: δεν τον έψαχνε κανείς; Είναι μόνος του; Είναι με κάποιον άλλο; Με κάποια γυναίκα, με γονείς, με παιδιά, με γκόμενα, με φίλους...; Κάποιος έπρεπε να ψάξει γι αυτόν τον άνθρωπο.

Αλλά σίγουρα όχι εκείνη. Εκείνη έπρεπε να βρει τρόπο να τον ξυπνήσει.

«Πήγαινε να ψάξεις κάποιον που μπορεί να τον ξέρει,» διέταξε η Lorenza, βάζοντας μια άλλη ζακέτα, την μαύρη με την κουκούλα και το κόκκινο φερμουάρ που θα προσέφερε περισσότερη κάλυψη σ'αυτό το νησί «εγώ θα προσπαθήσω να βρω τρόπο να τον ξυπνήσω.»
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρώτη φράση και είχε ήδη κάτσει οκλαδόν πάνω στο κρεββέτι, κοιτώντας την ανήσυχος. «Πώς;»
«...θα κοιτάξω στη βιβλιοθήκη και το Πανεπιστήμιο.»
«Νομίζεις θα βρεις εκεί ό,τι χρειάζεσαι;» Ο σαρκασμός του δεν πέρασε απαρατήρητος και είχε αρχίσει να την εκνευρίζει. Από πότε ήταν τόσο απαισιόδοξος με κάτι που πήγε να κάνει; Συνήθως οι φόβοι του είχαν βάση...τώρα απλώς φαινόταν σαν να μην ήθελε να ξυπνήσει ο ξένος.
«Θα προσπαθήσω. Θα ρωτήσω και στο νοσοκομείο τους.»

Δε φαντάστηκε την αποδοκιμασία του, ούτε το αρκετά ηχηρό "τσ" που του ξέφυγε ενώ την κοιτούσε να φοράει τα παπούτσια της και να φτάνει στην πόρτα. «Όταν επιστρέψει ο Στεφάν, πάνε να κάνεις αυτό που είπα. Μην τον αφήσεις μόνο του.» Μετά από το τελεσίγραφό της - στην ουσία τον προκαλούσε να μην το κάνει για να δει τις συνέπειες που θα είχε - χάθηκε πίσω απ'την πόρτα.

Όμως η αυτοπεποίθησή της χάθηκε με το που πάτησε εκτός του ξενοδοχείου. Το είχε ξαναπάθει αυτό, πολλές φορές και ήξερε ακριβώς πώς να το αντιμετωπίσει: ιεράρχηση καθηκόντων. Το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα πήγαινε στο νοσοκομείο για να ρωτήσει. Αν δεν έβρισκε εκεί τη λύση, σειρά είχε η βιβλιοθήκη και τέλος το Πανεπιστήμιο. Δυστυχώς κάτι της έλεγε πως θα έφτανε μέχρι το τέλος της γραμμής.

Όπως το προέβλεψε, δεν είχε πολλά να της προσφέρει το Γενικό Νοσοκομείο του νησιού. Σίγουρα, ήταν εξαιρετικό. Οι διαδρόμοι καθαροί, οι αίθουσες ευρύχωρες, τα δωμάτια είχαν το πολύ δύο κρεββάτια στο θάλαμο - για την ίδια, το ιδανικό ήταν ένα άτομο σε κάθε δωμάτιο, μα ήταν κατανοητό κι αυτό εφόσον η οικονομία χώρου είναι σημαντική - και οι υπάλληλοι φαίνονταν επαγγελματίες που εκτιμούσαν τον κλάδο τους. Το άσπρο ήταν το κυρίαρχο αν και όχι το μοναδίκο χρώμα στο κτήριο με πιτσιλιές πράσινου και μπλε. Ήταν χωρισμένο σε παιδιατρική - 1ος όροφος - χειρουργικό - 2ος όροφος - και όλοι οι υπόλοιποι 7 χωρίζονταν ανάλογα με τις ειδικότητες.

Στο υπόγειο του ορθογώνιου κτηρίου με τα αμέτρητα παράθυρα, ήταν το νεκροτομείο.

Η κοπέλα άλλαξε γιατρούς λες και ήτανε μπλούζες! Ο ένας δε μπορούσε να τη βοηθήσει, η άλλη δεν ήταν η ειδικότητά της, ο άλλος δε μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί ο ασθενής, κατά τη γνώμη του, ήταν πλέον στα χέρια της τύχης...μία μόνο της είπε ένα σωστό πράγμα κι αυτό ήταν πως στο νησί δεν έχουν πολύ εμπειρία με τα εσωτερικά τραύματα, πόσο μάλλον κεφαλιού. Η ειδίκευσή τους, κι αυτό για το οποίο περηφανεύονταν, ήταν τα εξαιρετικά μηχανήματα που είχαν να χειρίζονται κατά τη διάρκεια του χειρουργείου. Φυσικά και ο γιατρός παρέμενε απαραίτητος, δεν αντικαθιστόταν, μα...οι μηχανές τους κάνανε τη ζωή εύκολη. Και τις χρησιμοποιούσαν κατά κόρον και για τα πάντα. Παρόλα αυτά, της είχε πει μ'ένα μικρό δισταγμό, υπάρχει ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο στον τομέα της Ιατρικής ονόματι Gale Mison που είχε ενδιαφέρουσες απόψεις για τραύματα όχι μόνο στο κεφάλι μα και όλο το σώμα, που φαινομενικά ήταν ασήμαντα, μα προκαλούσαν μεγάλα προβλήματα. Έχει γράψει κι ένα βιβλίο με τον τίτλο "Ύπουλα Τραύματα".

Αυτό άκουσε η κοπέλα και πήγε αμέσως στη βιβλιοθήκη τους ψάχνοντας αποκλειστικά το συγκεκριμένο βιβλίο. Με το που είχε μπει στο κυκλικό οικοδόμημα, κατευθύνθηκε αμέσως για τη γραμματεία, αγνοώντας τον υπέροχο θόλο από ατσάλι και γυαλί ψηλά. Επίσης δεν έδωσε καμία απολύτως σημασία και στα όμορφα καλλιτεχνήματα στους τοίχους, είτε αυτά ήταν πίνακες ή γλυπτά ή κάτι παρόμοιο. Δε νοιαστηκε ούτε για το πραγματικά πανέμορφο εσωτερικό της, όλα σμιλευμένα με πέτρα και ξύλο αποκλειστικά, σε τόνους καφέ και κόκκινου, είτε βαμμένα είτε φυσικά.

Ρώτησε χαμηλόφωνα τη γυναίκα στο χωριστό δωμάτιο, σαν κουβούκλιο από οξειά και γυαλί πού μπορούσε να βρει το συγκεκριμένο βιβλίο και κατά πόσο μπορούσε να το διαβάσει εδώ ή να το πάρει μαζί της. Εκείνη την πληροφόρησε πως το βιβλίο που ψάχνει βρίσκεται στο πάνω μέρος στον τομέα 6 και πως δε μπορεί να πάρει τίποτα μαζί της, όμως έχουν αναγωνστήριο εδώ και είναι ευπρόσδεκτη να το χρησιμοποιήσει. Εξάλλου όλα λειτουργούν επί 24ώρου βάσεως.

Παραπάνω από ικανοποιημένη, η κοπέλα μετέβη στα ενδότερα του κτηρίου. Αμέσως φάνηκαν τα ράφια που ήταν κολλημένα στον τοίχο και κύκλωναν ολόκληρο το μέρος. Ο προθάλαμος, όπως φάνηκε εν τέλει ότι ήταν, δεν ήταν ούτε το ένα δέκατο της βιβλιοθήκης, μέσα στην οποία μπορούσε να σταθεί γίγαντας ολόρθος. Εδώ μέσα δεν υπήρχε τίποτα άλλο από ράφια με βιβλία, από ξύλο ή πέτρα κυκλικά σε όλο το κτήριο. Σκάλες οδηγούσαν στον πάνω όροφο, τον όροφο που ήθελε, όπου συνεχιζόταν το ίδιο μοτίβο. Όμως δεν υπήρχε πάνω από τρία μέτρα πάτωμα στον πάνω όροφο, που ξεκινούσε από τις άκρες και τέλειωνε σε πυκνά αλλά όχι ψηλά κάγκελα. Στη μέση του κάτω ορόφου υπήρχαν τέσσερις ψηλές βιβλιοθήκες από ξύλο οι οποίες έφταναν μέχρι και λίγο πριν τον θόλο. Τα κάγκελα προστάτευαν από το να πέσεις, και κύκλωναν αυτές τις βιβλιοθήκες, οι οποίες είχαν πανύψηλες σκάλες για να φτάνει κάποιος όλα τα βιβλία.

Αγνοώντας και αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα, έτρεξε στον πάνω όροφο ψάχνοντας τον τομέα και το βιβλίο που ήθελε. Δεν έκανε πάνω από δέκα λεπτά να το βρει, εφόσον ήξερε και τίτλο και συγγραφέα, αλλά εγκατέλειψε την προσπάθεια να βρει το αναγνωστήριο - απλώς δεν το είδε με την πρώτη ματιά και βαρέθηκε να ψάξει πού μπορεί να κρύφτηκε μέσα σε μια απλή, κυκλική αίθουσα - και έκατσε στο πάτωμα να διαβάσει το ολιγοσέλιδο - για ιατρικό - βιβλίο που είχε στα χέρια της.

Δεν είχε περάσει τη σελίδα 103 - δηλαδή τη μέση του βιβλίου - όταν η κυρία με τα μεγάλα μάτια και τα φαρδιά ρούχα από πριν, ήρθε να τη βρει για να της υπενθυμίσει πως έχουν ένα ωραιότατο αναγνωστήριο στη μέση της σάλας και δεν χρειαζόταν να καταφύγει στο να διαβάζει στο πάτωμα. Εκεί κόλλησε η Κυνηγός. Μα αφού στη μέση είναι οι βιβλιοθήκες, σκέφτηκε. Όμως όταν κοίταξε καλύτερα, πρόσεξε πως υπήρχαν δύο μεγάλα ανοίγματα ανάμεσά τους, τα οποία οδηγούσαν...σε καρέκλες. Αχα! Ώστε εκεί ήταν το αναγνωστήριο. Έξυπνο μέρος. Δεν έφερε αντίρρηση στη γυναίκα και πήρε το βιβλίο της και διάβασε εκεί.

Η αλήθεια ήταν πως εκεί μέσα το διάβασμα ήταν...πιο συγκεντρωμένο. Λες και την περιέβαλε η γνώση και τη βοηθούσε να καταλάβει καλύτερα αυτά που διάβαζε! Κι εφόσον το βιβλίο από μόνο του ήταν αρκετά δύσκολο - είχε διαβάσει πολύ εξεζητημένα πράγματα και δεν είχε δυσκολευτεί πάρα πολύ - όμως εδώ ένιωθε ότι το καταλάβαινε πιο εύκολα. Ο τύπος τα έλεγε αρκετά ξεκάθαρα, αλλά και περίεργα ταυτόχρονα: μιλούσε για την πίεση που δημιουγούνταν μέσα στο σώμα μας από εξωτερικά χτυπήματα. Καλώς μέχρι εδώ. Μετά όμως έμπλεκε άλλα πράγματα όπως το chi, ή τι ζωτική ενέργεια και ειλικρινά δε μπορούσε να καταλάβει τι έκανε εκεί και γενικώς δεν ήξερε αυτή τη θεωρία οπότε δυσκολευόταν να βγάλει άκρη. Γι αυτό πήγε κι έψαξε ένα βιβλίο για το chi. Βέβαια, όταν το έκανε, είδε πως αυτή η θεωρία ήταν...υπερβολικά θεωρητική. Ή απλώς το βιβλίο δεν το εξηγούσε ορθά και η αλήθεια ήταν ότι βιαζόταν.

Όμως είχε αποφασίσει να μάθει ολόκληρο αυτό το βιβλίο και αφού το κάνει, να πάει στον Καθηγητή αμέσως! Ο άνθρωπος που το έγραψε δε θα είχε και την ικανότητα να το εξηγήσει; Έτσι έβαλε τα δυνατά της να το απομνημονεύσει. Τρεις ώρες αργότερα, κι εφόσον ήταν σίγουρη πως θυμόταν τα περισσότερα περί σημεία πίεσης και τα μονοπάτια του στο ανθρώπινο σώμα, σηκώθηκε, επέστρεψε το βιβλίο στην ακριβή του θέση και κατευθύνθηκε να βρει τον καθηγητή.

Αρκετές ώρες είχαν περάσει και ήλπιζε ο Στεφάν να είχε γυρίσει έτσι ώστε ο Mark να είχε σημειώσει μια κάποια πρόοδο στο να εντοπίσουν ένα άτομο τουλάχιστον που να τον ήξερε. Αν πάθαινε τίποτα, ο μη γένοιτο, να υπήρχε οικογένεια που μπορούσε να τον συντηρίσει ή να μάθαινε για το τι έπαθε. Αυτό σκεφτόταν ενώ έτρεχε κυριολεκτικά να φτάσει στο Πανεπιστήμιο. Η πόλη δεν κοιμόταν ποτέ, αλλά οι κάτοικοί της όλο και θα ξεκουράζονταν. Κι εφόσον είναι ένα μέρος που τόσοι άνθρωποι πρέπει να είναι παρόντες την ίδια στιγμή, σίγουρα θα υπήρχε πρόγραμμα. Μόνο ευχόταν να συμβάδιζαν οι ώρες του μ τις δικές της.

Τα κτήρια του Πανεπιστημίου, ακριβώς όπως και τα υπόλοιπα στο νησί, ήταν σμιλευμένη πέτρα που έβγαινε μέσα από το ίδιο το βουνό. Έμοιαζε περισσότερο με μια μικρή κλειστή περιοχή βέβαια, εφόσον τα κτήρια ήταν πολλά και χωρίζονταν από τον δρόμο μα και τα μαγαζιά ή σπίτια τριγύρω με ένα μικρό, πέτρινο φράχτη. Αν ήταν κάποιο άλλο νησί, θα έβλεπε γρασίδι παντού στον περιφραγμένο χώρο, όμως τώρα το μόνο που υπήρχε ήταν πέτρινα, περίτεχνα χαραγμένα μονοπάτια, η λαξευμένα από το καλύτερο ξύλο γεφύρια που ένωναν κτήρια μεταξύ τους. Με το που μπήκε στον περιφραγμένο χώρο, είδε ένα ζωγραφισμένο μεγάλο χάρτι από ένα περίεργο υλικό που δεν αναγνώριζε, να στέκεται στην είσοδο και να λέει στον καθένα το πού πρέπει να πάει. Ήταν ακριβέστατος και διαφωτιστικότατος--πρώτη φορά είδε τόση λεπτομέρεια επίσης, εφόσον πάνω από το κάθε κτήριο αναγραφόταν οι αίθουσες διδασκαλίας μα και το γραφείο του κάθε καθηγητή.

Κάπως έτσι βρήκε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει πολύ πιο γρήγορα απ'ότι ήλπιζε ποτέ και με την ίδια ταχύτητα με πριν άρχισε να περνάει ορθογώνια, τετράγωνα, κτήρια σε σχήμα πυραμίδας και άλλα ακανόνιστα σχήματα, για να φτάσει σ'εκείνο που έμοιαζε με...στάδιο. Δεν είχε κυκλικό σχήμα ακριβώς όμως στη μέση του τεράστιου οικοδομήματος υπήρχε ένα μεγάλο κενό που είχε έναν τεχνητό κήπο. Γύρω του, σαν δαχτυλίδι αλλά στο ίδιο σχήμα του κτηρίου, υπήρχε ο κλειστός χώρος που γίνονταν τα μαθήματα, οι διαλέξεις, πειράματα καθώς και το γραφείο του υπεύθυνου που έψαχνε μανιωδώς η ίδια, Gale Mison.

Κι ενώ τόση ώρα δρούσε ανενόχλητη, τη στιγμή που μπήκε μέσα στην πτέρυγα της ιατρικής, μια απαιτητική φωνή τη σταμάτησε. «Συγγνώμη δεσποινίς, τι κάνετε εδώ τέτοια ώρα; Τα μαθήματα έχουν τελειώσει προ πολλού. Θα σας παρακαλούσα να φύγετε.»

Και να το πρώτο μεγάλο πρόβλημα της Lorenza. Eίχε συνηθίσει να πηγαίνει σε μέρη που την χρειάζονταν, όχι τ'αντίστροφο. Έπρεπε να πείσει, με τις λιγοστές της ικανότητες πειθούς, να την αφήσουν να περάσει χωρίς να πει ψέματα αλλά και χωρίς να προδόδει τις πραγματικές της ανάγκες. Με το μυαλό της να δουλεύει υπερωρίες, γύρισε να κοιτάξει τον άντρα που τη σταμάτησε. Ήταν ένας κύριος στην ηλικία του πατέρα της, με πλούσια σγουρά μαύρα μαλλιά · τα γυαλιά που τον βοηθούσαν να βλέπει, γλυστρούσαν όλο και πιο χαμηλά, μέχρι που τα έσμπρωξε προς τα πάνω. Tα μαύρα μάτια του τώρα φαίνονταν πιο μεγάλα, εξαιτίας των φακών όμως το μακρόστενο σχήμα τους δεν χάθηκε. Tα ρούχα του φαίνονταν πιο φαρδιά απ'ότι έπρεπε, λες και είχε χάσει ξαφνικά βάρος και δεν πρόλαβε να ψωνίσει καινούργια, το γκρι-καφέ πουκάμισο κυρίως στο κολάρο και τα μανίκια ενώ το σκούρο καφέ παντελόνι στο ζωνάρι μα και στον τρόπο που οι - κόκκινες - τιράντες φαίνονταν να πέφτουν.

Δεν της φάνηκε τόσο απειλητικός εν τέλει. «Ψάχνω τον καθηγητή Mison για προσωπικό μου θέμα. Μήπως μπορείτε να με καθοδηγήσετε σ'εκείνον;»
«Δεσποινίς μου, εγώ είμαι αυτός που ψάχνετε αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω-!»
Οποιαδήποτε άλλη φορά, θα του επέτρεπε να ολοκληρώσει τη φράση του, όμως τώρα δε μπορούσε να σταματήσει τις λέξεις που βγήκαν σαν χείμαρρος από το στόμα της: «Πάλι καλά, σας βρήκα γρήγορα. Με λένε Lorenza Bane, είμαι Κυνηγός Επικηρυγμένων όμως οι γνώσεις ιατρικής μου είναι αρκετά ανεπτυγμένες, γι αυτό ήθελα να σας ρωτήσω: τι στο καλό είναι το τσι και πώς ακριβώς μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτά τα καταραμένα σημεία πίεσης για να γιατρέψω ένα τραύμα στο κεφάλι που δεν έχει εσωτερική αιμορραγία και είναι φαινομενικά ακίνδυνο;»

Ο άντρας έμεινε να την κατάπληκτος από τον κατακλυσμό πληροφοριών και ερωτήσεων. Ανοιγόκλεισε τα μάτια αρκετές φορές, φτιάχνοντας τα γυαλιά του. Όσο τον παρατηρούσε, τόσο πρόσεχε πως ήταν πολύ λεπτός, ισχνός σχεδόν. Μάλλον τα ρούχα ήταν το μικρότερο δυνατό νούμερο αλλά και πάλι ήταν μικρός γι αυτά. Ταυτόχρονα βέβαια την παρατηρούσε κι εκείνος: την κουκούλα, τη χαμηλή φωνή που ανέβηκε δυο τόνους όταν άκουσε το όνομά του, τον ενθουσιασμό στα λόγια της--ή την επιτακτική ανάγκη να εισακουστεί...δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει πως κάποιος κοντινός της άνθρωπος μάλλον χτύπησε στο κεφάλι κι έψαχνε τρόπο να τον κάνει καλά.

«Εάν με πάτε στον ασθενή, θα καταφέρω πολλά περισσότερα από το να λέμε αόριστες θεωρίες.»
«Εφόσον είστε διατεθειμένος να έρθετε μαζί μου, δεν έχω καμία ένσταση!»

Γοργά και οι δύο κατευθύνθηκαν στην έξοδο, όμως εκεί που η κοπέλα πήγε να τρέξει, ο μεγαλύτερος άντρας έδειξε στα δεξιά με το κεφάλι. Ακριβώς έξω από το κτήριο, κάτι που είχε δει αλλά δεν είχε προσέξει η κοπέλα νωρίτερα, ήταν ένα περίεργο...μηχάνημα θα το έλεγε, το οποίο πλέον μπορούσε να καταλάβει πως δεν επισκεύαζε δρόμους μα χρησιμοποιούνταν σαν μέσο μεταφοράς. Είχε μια δερμάτινη σέλα, αρκετά μεγάλη για τρία άτομα και γύρω της να την κυκλώνουν δύο τεράστιοι εξίσου δερμάτινοι...κύκλοι, εξωτερικά τουλάχιστον εφόσον όλο το υπόλοιπο είναι από κάποιο μέταλλο. Όταν τον είδε να κάθεται στη σέλα, προσπάθησε να μην τον φανταστεί σαν χάμστερ που καθόταν μέσα σε μια μη-ολοκληρωμένη μπάλα. Τότε όμως έπιασε τα χερούλια που έβγαιναν από τη σέλα - και η κοπέλα δεν είχε δει μέχρι τότε - και ανακάλυψε πως με το που πάτησε το μεγάλο κουμπί πάνω τους, ένα πάνελ φωτίστηκε! Πατώντας κι άλλα κουμπάκια εκεί, ξαφνικά ένα μουρμουρητό ακούστηκε κάτω από τη σέλα, εκεί που ήταν το μηχάνημα που συγκρατούσε τα πάντα. Ξαφνιασμένη, έκανε λίγο πίσω. «Ανέβα ντε!»

Η προτροπή του κυρίου δεν τη βρήκε ενθουσιασμένη. Είδε πως οι τεράστιοι κύκλοι γυρνούσαν το λίγο που έσμπρωξε τη μηχανή για να πάει μπροστά, όμως δεν έπαψε να νιώθει σαν όλο αυτό το μηχάνημα να ήταν ένα τεράστιο πείραμα. Αν και στην αρχή ένιωσε κάπως περίεργα, αμφιβολία και δυσπιστία στο πρόσωπο μα και στον τρόπο που σταύρωσε τα χέρια της, δέχτηκε στο τέλος. Αν δεν τον εμπιστευόταν να την πάει μέχρι το δωμάτιό της, γιατί να τον εμπιστευτεί με μια ανθρώπινη ζωή; Κι αν έκανε το δεύτερο γιατί να μην κάνει και το πρώτο; Παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή, ανέβηκε στη σέλα, πίσω του. Χωρίς να της το πει, πιάστηκε από πάνω του - εφόσον δεν είδε άλλο τρόπο να μείνει ασφαλής - και ο Gale πάτησε το γκάζι...!

Δεν πήγαινε τόσο γρήγορα όσο φοβόταν πως θα πάει, γι αυτό ένιωσε να χαλαρώνει λίγο. Όσο όμως και να μην έτρεχε, η κοπέλα είδε πως υπήρχε αστάθεια στην κατασκευή. Σκέφτηκε τουλάχιστον τρία πράγματα λάθος μ'αυτήν και πέντε βελτιώσεις - τα δερμάτινα απ'έξω μπορούν να γίνουν πιο σκληρά χωρίς να χάνουν την ελαστικότητά τους, το πλάτος του κυκλου από πέντε μπορούσε να πάει στα δέκα εκατοστά σίγουρα και να μη σχολιάσει πως τα χερούλια για να την οδήγηση ήταν πολύ δύσχρηστα - μα δεν είπε τίποτα μπας και η μηχανή είναι πολύ αγαπημένη στον άντρα που την οδηγούσε.

Βεβαίως, έφτασαν αρκετά πιο νωρίς απ'ότι θα έφταναν εάν είχαν αποφασίσει να πάνε με τα πόδια. Δε διαμαρτυρήθηκε γι αυτό καθόλου. Κατέβηκε, πατώντας το ένα πόδι στο έδαφος και περνώντας το άλλο πάνω από τη σέλα και στην ίδια μεριά με το πρώτο. Αφού έκανε το ίδιο και ο καθηγητής, τον είδε να πατά μια αλληλουχία κουμπιών - που για κάποιο λόγο μπήκε στον κόπο να θυμηθεί - και μετά το ίδιο κουμπί στο χερούλι που την άναψε, για να σβήσει. «Πάμε λοιπόν στον ασθενή.»
«Δωμάτιο 306.»
Ξαφνικά, ο Gale πάνιασε. «Έχεις μαζί σου ιατρικά εργαλεία έτσι;» ρώτησε νευρικά, τα χέρια του να σμπρώχνουν πίσω τα γυαλιά του συνεχώς, ακόμα κι όταν δεν το χρειαζόταν. Όταν έγνεψε θετικά αναστέναξε ανακουφισμένος.