Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Τρίτο. [Τέλος-Αποστολή]

«Με τι θες να σε βοηθήσω;»
«Κυνηγός επικυρηγμένων δεν το παίζεις; Ε, κυνήγα...αυτόν που θα σου πω.»
«Και γιατί να πάρω δουλειά από έναν πειρατή;»
«Γιατί θα σου χαρίσω τη ζωή; Και ξέρω άτομα σαν εσένα. Το ηθικό δεν είναι τόσο δυνατό ένστικτο όσο η επιβίωση...»

Αρνιόταν να πιστέψει ότι ήταν τόσο...διαφανής. Κι όμως ένιωσε γυμνή μπροστά στο όλο νόημα βλέμμα του San. «Ποιον θες να ξεφορτωθώ;»
«Τον Rei ή την Yuki. Αν μπορείς και τους δύο, θα με υποχρέωνες. Και το ξεφόρτωμα είναι βαριά λέξη. Να τους βγάλεις εκτός χωρίς να πεθάνουν θέλω.»
«Θες το μονοπώλιο;»
«Χμμμ, ας το πούμε έτσι.»
«Κι αν το κάνω αυτό τι σε εμποδίζει από το να με κυνηγήσεις μετά;»
«Τίποτα απολύτως, εκτός από την προσωπική μου κρίση. Αλλά δε μου αρέσει το όλο πισώπλατο μαχαίρωμα σ'αυτούς που με βοηθάνε οπότε μην αγχώνεσαι.»
«Γιατί να σε πιστέψω;»
«Ποιον λόγο έχω να σου πω ψέματα; Με κόβεις βιτσιόζο; Αν μη τι άλλο, εγώ έχω το ρίσκο. Αν εσύ μου πεις ψέματα και σε αφήσω να φύγεις αλλά μετά πας και το πεις στους άλλους; Γιατί να φύγεις προφανώς δε μπορείς--θα μάθω πού ακριβώς είναι το πλοίο σου αμέσως.» Ώστε το πρόσεξε, ε; Έξυπνος άνθρωπος. «Εξάλλου, δε ζητάω κάτι παράλογο: να αχρηστεύσεις έναν ή δύο πειρατές. Μπορείς να πας, να το πεις σε όποιον σας έβαλε όλους να σκοτώνετε και ν'απαγάγεται πειρατές, και θα δεις πως ούτε καν εκείνος θα διαμαρτυτηθεί.» Σταμάτησε να μιλά με το πλέον συνηθισμένο χαμογελάκι του. «Και τώρα αποφάσισε.»

Δεν είχε κάτι να αποφασίσει. Από τη στιγμή που της είπε το όνομα των στόχων ήξερε πως με χαρά θα έκανε ό,τι της έλεγε να κάνε, αλλά από αντίδραση και μόνο, με τέτοιο πλήγμα στον εγωισμό που υπέστει, έφερνε αντιρρήσεις. Όμως η ευκαιρία ήταν πολύ καλή και για την ίδια. Μόνο αν μπορούσε να το καθυστερήσει μέχρι την ακριβή μέρα που θα ερχόταν το ναυτικό, τότε θα κατάφερνε να βγάλει έναν από τους δύο μεγάλους απ'τη μέση μόνη της, και μετά όλα θα τ'αναλάμβαναν εκείνοι. Ακόμα και τον San. Δεν έχανε να κάνει την προσπάθεια πάντως...

«Θα το κάνω.» Μίλησε με απάθεια. «Αν πάρεις το πόδι σου από πάνω μου...»
«Ουπς.» Τάχα δήθεν το ξέχασε. «Θα τα πάμε καλά εμείς μικρό.»
«...πόσο μάλλον αν δε με λες μικρό.»
«Μα είσαι. Δε φταίω γω.» Στον εμφανή εκνευρισμό της, καθώς ξεσκονιζόταν όσο πιο ανώδυνα γινόταν φάνηκε να διασκεδάζει. «Μπορώ να σου φέρω στο πιάτο και τους δύο, και να διαλέξεις εσύ πώς θα τους βγάλεις απ'τη μέση.»
«Πώς;»
«Συναντιόμαστε τακτικά για να χαράξουμε στρατηγική. Σε λίγες μέρες θα κάνουμε το επόμενο.»

Ωπ, να η τέλεια ευκαιρία. «Θα σου πω εγώ την ακριβή ημερομηνία.» δήλωσε.
«Όπως σε βολεύει. Θες να σε φέρω και στο δείπνο ή δε θα χρειαστεί;» Δείπνο άκουγε, τα πράγματα γίνονταν όσο πήγαιναν και καλύτερα. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να τους σκοτώσει και τους τρεις. Καλά, σιγά που δε θα την υποπτευόταν. Τους δύο, καλά είναι και τους δύο. «Άστραψε το μάτι σου, μικρό! Έχεις κάποια ιδέα;» Έγνεψε θετικά, παραπάνω από ικανοποιημένη με τον εαυτό της. «Τέλεια. Θα μου τα πεις όλα αύριο. Και τώρα προσποιήσου ότι το σκας ναι; Εσύ κι αυτός--η άλλη θα μείνει μαζί μου, αλλά δε θα πάθει τίποτα. Μην έχω πάρα πολύ δουλειά να κάνω.»

Κοιτάχτηκαν και οι τρεις για λίγη ώρα · μια βουβή συνομιλία αργότερα, ο Jake σηκώθηκε και οι δυο τους άρχισαν να τρέχουν σαν τρελοί.

Το ναυτικό θα έφτανε σε τέσσερις μέρες ακριβώς, χαράματα. Όλα έπρεπε να γίνουν το βράδυ της τρίτης μέρας, κι αρκετά αργά λοιπόν. Το συζήτησε με τον Istor, και δεν του φάνηκε καθόλου κακή ιδέα. Μπορούσαν να χτυπήσουν μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια--ή μάλλον τρία. Θα έβγαζαν τους άλλους δύο εκτός με υπνωτικό μέσα στο ποτό - κρασί τους ενημέρωσε πως θα σερβιριστεί ο San - και τον τρίτο θα τον άφηναν στο Ναυτικό. Που και να μην τον σκότωναν και να τον πιάνανε, αυτήν καθόλου δεν την ένοιαζε. Τη δουλειά της θα την είχε κάνει και με το παραπάνω.

Όταν την είδαν ο Στεφάν κι ο Mark εκείνο το βράδυ, τρομάξανε λίγο να την αναγνωρίσουμε με τόσο αίμα που είχε χάσει και πληγές που φαίνονταν στο σώμα της. Αν φορούσε τα κανονικά της ρούχα δε θα φαίνονταν τόσο έντονα, κι αυτό την εκνεύρισε περισσότερο. Είχε δεχθεί πολλά χτυπήματα η περηφάνεια της, δεν χρειαζόταν κι αυτούς ν'ανησυχούν τόσο φανερά. Αφού τους διαβεβαίωσε πως είναι καλά, και μόνο λίγους επιδέσμους χρειαζόταν, τους είπε πως έκανε συμφωνία με τον San. Τους πληροφόρησε για τα σχέδιά της με το Ναυτικό και φυσικά εγκρίναν και οι ίδιοι. Αν και δεν τους είπε την πλήρη δύναμη του San, τους πληροφόρησε μόνο πως τη νίκησε. Όμως όταν ο Στεφάν έφυγε, ο Mark άρχισε να την κάνει κύρηγμα.

Αφού πέρασε κι εκείνη τη ζοφερή νύχτα, μετά το μόνο που έμενε ήταν οι προετοιμασίες. Δύο μέρες αργότερα, πήγε στον San. «Πιες το αντίδοτο τρεις ώρες νωρίτερα το ελάχιστο - δέκα ώρες το μέγιστο - και θα είσαι καλά.» Φυσικά την είχε κάνει να φέρει τρία φιαλίδια με το αντίδοτο και τέσσερα με το ισχυρό υπνωτικό: δύο αντίδοτα γι αυτόν κι ένα για κείνη--όπως κι ένα δηλητήριο για εκείνη. Ήπιε το αντίδοτο, περίμενε τρισίμισι ώρες και της έδωσε το υπνωτικό. Όταν δεν έπαθε απολύτως τίποτα, πείστηκε.
«Αφήνει μια φρουτώδη γεύση για την ακρίβεια.» τον πληροφόρησε.
«Χαίρομαι.»

Βέβαια, την πληροφόρησε, την φίλη της θα την έπαιρνε πίσω μόνο αφού οι άλλοι ήταν στα χέρια του κι αν έβλεπε έστω κι έναν από τους δύο να την κάνει, θα τη σκότωνε. Ο Jake την παρακάλεσε να μείνει κι εκείνη το δέχτηκε γιατί άντε να εξηγήσει στον San ότι της ήταν ξένοι. Απλώς θα είχε μεγαλύτερο ρίσκο όταν έφτανε το Ναυτικό. Ένας ακόμα λόγος που δέχτηκε ήταν ότι την είχε συμπαθήσει την Maddie - Madison είναι το κανονικό της, τη διόρθωσε μια μέρα ο Jake - και δεν ήθελε να είναι ο λόγος που θα πεθάνει, ή έστω, να συμβάλει κι εκείνη. Αν το χειρότερο γίνει στο τέλος βέβαια, δε θα τα βαφε και μαύρα, αλλά θα ήταν κρίμα. Ο Mark την αποκάλεσε "παραδόξως συναισθηματική" και δεν είχε κι άδικο.

Οι μέρες περνούσαν και το ίδιο και τα τραύματα. Ο καρπός ακόμα τη δυσκόλευε κάπως, ήταν ύπουλο το σημείο, όμως κι αυτός πήγαινε περίφημα. Με την περιποίηση του συνταξιδιώτη της, πάντα επιμελής κι ελαφρός στο άγγιγμα, τα περισσότερα μικρά τραυματάκια είχαν φύγει απ'την πλάτη της, ενώ οι δύο σπαθιές επουλώνονταν σωστά. «Κάποια μέρα θα γυρίσεις με ανεπανόρθωτη ζημιά και να δω πως θ'αντικρύσω τον πατέρα σου.» παραπονέθηκε για πολλοστή φορά καθώς της έδενε τις πληγές.
«Δε θα πρεπε να είναι δική σου ανησυχία αυτό.»
«Ναι καλά. Εσύ το λες αυτό. Δεν είμαστε όλοι λογικοί όμως, και νιώθω μια ευθύνη απέναντί του. Με στειλε να σε προσέχω στην ουσία.»
«...» Πώς να του πει ευγενικά ότι στην ουσία ίσχυε τ'αντίθετο; Δε γινόταν. Ας έμενε σιωπηλή.
«Δεν αστειεύομαι. Πραγματικά νιώθω υπεύθυνος.»
«Κι ας μην έχεις ενεργό ρόλο στην προστασία μου.»
«Ναι έχω! Εφόσον εγώ κάνω την προετοιμασία για τις αποστολές, με τις πληροφορίες που μαζεύω. Όσο καλύτερες είναι, τόσο πιο ασφαλής είσαι.»

Το είπε με τέτοιο πείσμα, που την έκανε να χασκογελάσει. Δυσπιστία γι αυτό που μόλις έγινε εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Πέρασε μια στιγμή. «Εντυπωσιάζομαι · δεν ήξερα ότι στο λογισμικο σου είχαν περάσει κι αυτήν τη λειτουργία.» Με - ψεύτικο - θυμό, γύρισε και τον χτύπησε διαδοχικά, αν και χωρίς πραγματική δύναμη. «Το ξέρεις ότι στην ουσία μόνο ο επίδεσμος σε καλύπτει έτσι;»
Κοκκίνισε λίγο, αλλά σταύρωσε τα χέρια της περήφανα όμως γύρισε να ολοκληρώσει ο άλλος τη δουλειά του.

Το βράδυ της ημέρας πριν φύγουν, το βράδυ που θα αιχμαλωτίζονταν οι δύο μεγάλοι πειρατές, η Lorenza δεν είχε να κάνει τίποτα. Είχε πιάσει σύνολο δέκα άτομα - άλλα τρία δηλαδή - και είχε κάνει όλη αυτήν την πλεκτάνη. Ένιωθε πως της άξιζε το ρεπό κι έτσι διάλεξε να περάσει το βράδυ της χαλαρά. Όντας Σαββατόβραδο, κι όλο το νησί είχε περισσότερη ζωή από τις άλλες μέρες, αποφάσισε να πιει ένα ποτό στο μέρος που την είχε πάει ο Στεφάν όταν της προσέφερε τη δουλειά. Φυσικά την ακολούθησαν και οι δύο, όμως ευτυχώς οι καβγάδες τους ήταν πολύ πιο ήπιοι...ή μπορεί να έφταιγε ότι τους συνήθισε πλέον. Ό,τι και να ταν, βοηθούσε στην ψυχική της ηρεμία και το εκτιμούσε.

Και δεν είχε καν άγχος για το τι θα γίνει. Ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση να μη λειτουργήσει το σχέδιό της. Το υπνωτικό που χρειάστηκε δυο ολόκληρες μέρες για να κατασκευάσει ήταν τόσο ισχυρό που δεν έιχε αμφιβολία για την επιτυχία του. Εκτός κι αν ο San δε μπορούσε να τους καταφέρει να το πιουν. Μα της φαινόταν άνθρωπος πανούργος και καταφερτζής. Δεν είχε καμία αμφιβολία ότι οι δύο πειρατές θα κείτονταν αναίσθητοί. Γι αυτό που αμφέβαλε ήταν το πόσο καλά θα πήγαινε το μετέπειτα σχέδιο. Δε θα ήταν εύκολο να τον κοροϊδέψει κι έτσι και η ενέδρα του Ναυτικού γινόταν εμφανής, μάλλον θα έτρωγε το κεφάλι της. «...ι λες;»
Μια φωνή την απέσπασε από τις σκέψεις της. «Μμμ;»
«Λέω: ο Καλλιτέχνης πάλι σηκώθηκε να τραγουδήσει, έπειτα από παράκληση του κοινού, κι εγώ βαριέμαι. Πάμε να χορέψουμε, τι λες;»
«Ναι.»
«Ε δεν χρειάζεται να είσαι πάντα αρνητι-...κάτσε. Είπες ναι;»
Μεταξύ διασκέδασης και αγανάκτησης, τον άρπαξε απ'το χέρι και κίνησε στην πίστα.

«Δεν χρειάζεται να φυτρώνεις εκεί που δε σε σπέρνουν.»
«Εγώ απλώς της αφιέρωσα ένα τραγούδι...που τραγουδούσα!»
«Να ταν μόνο ένα θα λεγα εντάξει.»
«Τι σε νοιάζει πόσα ήταν;»
«Γιατί στα μισά την έπαιρνες και χορεύατε μαζί!»
«Άσε μας ρε κιοφτέ! Αν δεν ήθελε, δε θα χόρευε.»
«Είναι δύο το πρωί και σε τρεις ώρες πρέπει να ξυπνήσω για να 'μαι έτοιμη...» προειδοποίησε ανάμεσα από σφιγμενα δόντια. Σαν την είδανε να αγριεύει, και οι δύο σταμάησαν να μιλάνε και δίχως άλλα λόγια πήγανε μέχρι το ξενοδοχείο.

Στις τρεις ώρες όντως η κοπέλα είχε σηκωθεί απ'το κρεβάτι της κι άρχισε να ετοιμάζεται. Ο καρπός είχε φτάσει σε σχεδόν πλήρη κινητικότητα, αν και κάποια μικροπροβληματάκια υπήρχαν,  και όλα τα υπόλοιπα ήταν δεμένα, έστω κι αν με το ζόρι το χρειάζονταν. Εκεί που ζωνόταν τα μαχαίρια της, όλα αυτήν τη φορά, και πήγε να άρει την χαλαρή ζακέτα να ρίει λίγο από πάνω, είδε μια φιγούρα από πάνω της. Κατατρόμαξε! Αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε για να αρπάξει το μαχαίρι της κι ακριβώς πριν το πετάξει, συνειδητοποίησε ότι ήταν ο Mark. «Πέσε για ύπνo και σταμάτα να με κοψοχολιάζεις.» Πότε σηκώθηκε, περπάτησε, έφτασε εκεί και δεν τον άκουσε;
«Να προσέχεις.»
«Πάντα προσέχω.»
«Να προσέχεις περισσότερο.»
«Θα προσπαθήσω.»
«Και στο ξαναλέω: αν έρθει το δίλημμα μεταξύ εσένα και κάποιου άλλου, να διαλέξεις τον εαυτό σου.»
«Ναι Αλκιβιάδη.»
«Αυτός τώρα ποιος ειναι;»
«...ξάδερφος του μπαμπά μου.»

Ξεκίνησε ακριβώς πριν χαράξει ο ήλιος · εφόσον οι άλλοι δύο ήταν εκτός - της έστειλε αναφορά ο San που υπαγόρευε το μέρος συνάντησης για την παράδοση της Madison, άρα πέτυχε τον σκοπό της - κανείς δε θα ειδοποιούσε τον San για την άφιξη του Ναυτικού εγκαίρως, πόσο μάλλον όταν όλοι οι υψηλόβαθμοι άνθρωποί του και από τις δύο μεριές του λιμανιού είχαν απειχθεί απ'αυτήν. Παραδόξως δεν τους ζήτησε πίσω. Αυτό την έβαλε σε σκέψεις, αλλά υπέθεσε πως αν έπαιρνε τη διοίκηση ολόκληρου του νησιού θα τους έβρισκε άμεσα και χωρίς κόπο. Εξάλλου, αν δεν υπήρχε η προοπτική του Ναυτικού, θα έκανε κάποια συμφωνία η ίδια γι αυτούς, με χρηματική αποζημείωση.

Αλλά τι σκεφτόταν τώρα. Είχαν κανονίσει, μέσω των γραμμάτων που αντάλλασσε με τον καπετάνιο του πλοίου που θα ερχόταν, να τους παραδώσει εκεί. Δεν είχε λόγο να το σκέφτεται περισσότερο. Χώθηκε ανάμεσα στα πλοία, και περίμενε να δει την πρώτη βάρκα να πλησιάζει. Θα έρχονταν λίγοι λίγοι με τα διακριτικά τους όχι εμφανή ακόμα έτσι ώστε να μην προειδοποιούσαν για την παρουσία τους. Η Lorenza θα τους συναντούσε, θα τους έδινε την τοποθεσία της συνάντησης και θα τους οδηγούσε σε ασφαλές μέρος, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια. Κρίνοντας από την κατάσταση στους δρόμους, ακόμα κανείς δεν είχε πάρει πρέφα το τι είχε γίνει με τους άλλους δύο, μάλλον γιατί ο San δεν το επεδίωξε. Τη βόλευε, οπότε δεν παραπονιόταν.

Αφού έγινε κι αυτό, είχε άπλετο χρόνο να σχεδιάσει την συνάντησή της με τον San και το τι να κάνει αν όλα πάνε στραβά. Το ότι ήταν πλήρως εξοπλισμένη ήταν μεγάλο θετικό. Ό,τι κι αν γίνει όμως, δεν πρέπει να τον αφήσει να έρθει πολύ κοντά, γιατί είδε πόσο δυνατός ήταν: με ένα χέρι και χωρίς πολύ προσπάθεια, την πέταξε τρία μέτρα μακριά. Καλύτερα επιθέσεις απόστασης. Ναι αλλά...δε θα ταν κακή ιδέα να προσθέσει δηλητήριο στα γάντια και τις μπότες της. Να βρει κάποιο τρόπο να τα ενσωματώσει χωρίς να πληγώνουν την ίδια. Αν μπορούσε να το κάνει, θα ταν πολύ πρακτικό.

Η συνάντηση έλαβε χώρα εφτά ολόκληρες ώρες αργότερα. Είχε στη διάθεσή της τον χρόνο που χρειαζόταν για να κάνεει τα απαραίτητα. Ο Mark κι ο Στεφάν είπαν πως δε θα την ακολουθήσουν, μα θα πάνε κατευθείαν στο πλοίο. Η Lorenza τότε συνειδητοποίησε πως εχθές ήταν η τελευταία μέρα του Στεφάν στο νησί και γι αυτό επέστρεψε μετά στη γύρα και πέρασε απ'όλα τα μαγαζιά που είχε τραγουδήσει ποτέ. Ε, γι αυτό θα ξυπνούσε και το μεσημέρι--μπορεί και πιο αργά.

Ενώ πήγαινε προς τον τόπο συνάντησης, το στενό πίσω απ'την πλατεία της πόλης, αισθανόταν κάποιος να την παρακολουθεί. Αυτό δεν ήταν καθόλου καλό γιατί αν όχιπάντα τότε δέκα φορές στις έντεκα, ειχε δίκιο όταν το αισθανόταν αυτό. Κοιτούσε πίσω από τον ώμο της αρκετά συχνά, αλλά όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Δεν ήθελε να φανεί τρομαγμένη, γιατί πραγματικά δεν ήταν--επιφυλακτική ίσως. Περασε πολλά τον τελευταίο μήνα εξάλλου. Δεν ήθελε κι άλλα. Το αγνόησε όσο μπορούσε όμως είχε το νου της για την παραμικτή κίνηση.

«Καλώς το μικρό.» Ήδη χάλασε η διάθεσή της. «Να η φίλη σου. Καλή δουλειά έκανες · έπεσαν ξεροί σε δευτερόλεπτα.»
«Εφόσον ικανοποιήθηκες, αστην.»
«Την αφήνω, την αφήνω...» Έκανε ένα νεύμα στους δύο άντρες που είχε μαζί του και την έπιαναν απ'το κάθε χέρι κι εκείνοι απομακρύνθηκαν απ'τη Madison ταυτόχρονα. «Ορίστε. Είμαι καλός, δε μπορείς να πεις.»
«O πιο έντιμος δολοφόνος που έχω δει ποτέ.» Μοιράστηκαν ένα βλέμμα πρόκλησης. Με το που ήρθε όμως η Madison στο πλάι της, γύρισε την πλάτη της αυτόματα κι άρχισε να περπατάει μακριά. Είδε πως το χρώμα της δεν ήταν καλό και φυσικά δεν είχαν περιποιηθεί το τραύμα της όπως έπρεπε. Έδωσε τόπο στην οργή μόνο για έναν λόγο: σε λίγα δευτερόλεπτα θα σκάγαν μύτη ένα μάτσο Ναυτικοί...
«Τι; Αυτό ήταν; Ούτε ένα αντίο;» της φώναξε, όταν την είδε να απομακρύνεται απειλητικά.

Εκείνη γύρισε μόνο το κεφάλι της, ενώ συνέχισε να περπατάει μακριά, στηρίζοντας την Madison. Tα χείλη της τραβήχτηκαν σρις άκρες προς τα πάνω με έναν πολύ αυτάρεσκο τρόπο. «Αντίο.» Η φωνή της χάθηκε μέσα στους πυροβολισμούς και τους καπνούς από τις σφαίρες...