Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Τρίτο. [Τέλος-Αποστολή]

Ο Mark, παρά την έντονη συζήτηση που είχε με την κοπέλα, και το πόσο αφοσιωμένος φαινόταν, και πάλι είχε χρόνο να κοιτάει τριγύρω του ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όταν το μάτι του έπιασε την κυνηγό δεν έδειξε πως κατάλαβε ότι ήταν αυτή, μέχρι που της έδωσε το "οκ" με τον σηκωμένο αντίχειρα. Καλώς. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να ξεκινήσει η παράσταση, έστω κι αν εκείνη δε θα έμενε για να τη δει. Περίμενε όρθια μέχρι το κοινό να πλημμυρίσει τους δρόμους · στηριζόταν σ'ένα δέντρο, δήθεν αδιάφορη, ώσπου δύο τύποι στάθηκαν μπροστά της. Όταν άλλαξαν γνώμη και πήγαν λίγο πιο δεξιά, η κοπέλα είχε χαθεί.

Χρησιμοποιώντας τους αναποφάσιστους σαν κάλυψη, είχε καταφέρει να περάσει απαρητήρητη μέσα από το πλήθος. Τόσος κόσμος που είχε μαζευτεί, το μπούγιο σχεδόν έφτανε μέχρι το μέρος που έπρεπε να διεισδύσει! Μπορεί κάπιος να σκεφτόταν τι καλύτερο απ'την κάλυψη τόσου κοσμου, όμως δεν ήθελε να τον χάσει εκεί μέσα ή - ακόμα χειρότερα - αν κάποιος τον παρακολουθήσε, ποια καλύτερη στιγμή για να του επιτεθεί από αυτή; Ο μόνος λόγος που η ίδια ζήτησε να γίνει τόσος χαμός είναι για να καταφέρει να περάσει από πίσω τους, κυρία. Κι αν παραστεί ανάγκη, να κόψει το πλήθος τυχόν επιτιθέμενους.

Αυτή η ανεξέλεγκτη εισροή κόσμου την ανησυχούσε.

Καθώς πήγαινε προς το σπίτι που έψαχνε - το μπλε σκούρο με τα τρία παράθυρα στην ίδια μεριά - το οποίο σίγουρα δεν χρησιμοποιούνταν σαν κανονικό σπίτι, παρατήρησε πολλούς ιδιαίτερους ανθρώπους να δρουν με παράξενο τρόπο. Δεν της έκαναν ιδιίτερη εντύπωση οι τέσσερις πρώτοι - δύο και δύο - μα όταν παρατήρησε πως αυτοί οι άνθρωποι φαίνονταν σε επιφυλακή, μπήκε σε σκέψεις. Έκαναν λες και κρατούσαν τσίλιες για κάποιον ή περίμεναν να ξεσπάσει κάτι. Κανείς δεν φάνηκε να την κοιτά δεύτερη φορά όμως, πλήρη αδιαφορία. Απ'την άλλη, μπορεί να ήταν απλώς τόσο καλοί.

Υπέροχα · τα πράγματα ήδη πηγαίνανε σε λάθος δρόμο.

Όσο πλησίαζε στον στόχο της, τόσο ελαττώνονταν οι "φύλακες" ώσπου στο τέλος, δεν είχε μείνει ούτε ένας. Ευχήθηκε πως αυτό σήμαινε ότι δεν είχαν σχέση με την δική της δουλειά, αλλά δεν έλεγε να φύγει αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα από πάνω της. Μέχρι που βρήκε το σπίτι που έψαχνε · κάπου εκεί ένιωσε τα ήπατά της να κόβονται. Ένας ψηλός άντρας, με τη συνοδεία μιας γυναίκας κι ενός άλλου άντρα, χτυπούσαν την πόρτα.

Σκέφτηκε γρήγορα. Θα πρέπει να υπήρχε κι άλλη είσοδος, σωστά; Έκανε τον κύκλο όσο διακριτικά μπορούσε. Όμως δεν είδε κανένα άλλο σημείο εισόδου, τουλάχιστον όχι ανοιχτό. Και δε μπορούσε να ρισκάρει να ανοίξει ένα παράθυρο γιατί αν ήταν κλειδωμένο θα την έβλεπαν. Και να το σπάσει δε θα το διανοούταν. Ίσως αν έσπαγαν αυτοί κάποιο τζάμι κα μετά έμπαινε από πίσω τους...; Αυτό θα δούλευε. Μάλλον. Επέστρεψε μπροστά, και οι τρεις "εισβολείς" ήταν ακόμα εκεί. Αυτή τη φορά όμως κάποιος μίλησε.

«Άνοιξέ μας! Έχουμε πολλά να πούμε.» Δεν ήρθε απάντηση · δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό απ'ότι φάνηκε, γιατί με ένα νεύμα του άντρα στη μέση, οι άλλοι δύο άρχισαν να ετοιμάζονται για κάτι. «Δεν ξέρω αν θυμάσαι, μα το φιλαράκι μου εξαιτίας σου ανακρίνεται τώρα απ'τον San. Εξαιτίας σου.» Η κοπέλα τύλιξε ένα κομμάτι ύφασμα γύρω από το χέρι της και κατευθύνθηκε προς το κοντινότερο παράθυρο. Ο άλλος έτριψε το ρόπαλο που κρατούσε στα χέρια του. «Αν δε μου ανοίξεις με το καλό, θα ανοίξω εγώ με το κακο.»

Η κοπέλα άρχισε να πονάει ψυχικά. Ποιος προετοίμαζε τον εχθρό του έτσι;! Λες και δε θα είχε αρκετή ώρα να καταλάβει τι γίνεται όταν ακούσει το παράθυρο να σπάει. Ας τον προειδοποιήσει ακόμα πιο νωρίς μπας κι έπαιρνε το όπλο του.

«Ρε μ@λάκα, δεν είμαστε με τον San...ακόμα. Θέλω να μιλήσουμε πρώτα. Άνοιξε. Τελευταία φορά που στο λέω.»

Και πάλι καμία απάντηση. Ο αθυρόστομος άνδρας αναστέναξε · έδωσε σήμα στην τύπισσα στα δεξιά του κι εκείνη χωρίς κανένα δισταγμό, έδωσε μια μπουνιά που έσπασε το τζάμι! Ο τύπος άλλος άρχισε να "καθαρίζει" το υπόλοιπο απ'τα γυαλιά που έμειναν, με το ρόπαλο. Μέσα σε ένα λεπτό, και οι τρεις χωρούσαν να μπούνε μέσα από το σπασμένο πλέον παράθυρο. Πρώτος μπήκε αυτός που φώναζε, φανερά ο αρχηγός των άλλων δύο · η Lorenza αντανακλαστικά έβγαλε το μαχαίρι απ'την μπότα της, κι άρχισε να σημαδεύει. Αν ήταν αρκετά γρήγορη, μπορεί να τους προλάβαινε όλους. Μα για αρχή, έπρεπε να πετύχει μόνο τον ένα...

Τον αρχηγό ακολούθησε η γυναίκα · στόχευσε καλά. Ο τρίτος πήγε να περάσει μέσα απ'το παράθυρο. Πέταξε το ρόπαλο μέσα κι έσκυψε για να χωρέσει. Κι εκεί που ήταν έτοιμη η κυνηγός να πετάξει το μαχαίρι της, ένα βέλος έσκισε τον αέρα και βρήκε τον άντρα στον πωπό! Έκπληκτη, έμεινε να κοιτάει καθώς αυτός σταμάτησε ότι έκανε, προσπαθώντας να καταλάβει τι μόλις έγινε, όμως πριν καταφέρει ν'αφαιρέσει το βέλος, έπεσε λιπόθυμος.

Τι στο...;

Κάποιος χρησιμοποιούσε τις μεθόδους της, αν ένα βέλος σαν κι αυτό, στο μέρος που καρφώθηκε, έβγαλε τον άλλον αναίσθητο. Και πάλι καλά που δεν κινήθηκε αυτή πρώτη! Αλλά για μια στιγμή--κοίταξε τριγύρω της και ψηλά, αλλά προς ανακούφισή της δεν υπήρχε κανείς πίσω της. Μετά ξανακοίταξε το πως ήταν καρφωμένο το βέλος και προσπάθησε να θυμηθεί την ακριβή θέση του πισινού του θύματος. Υπολογίζοντας, το βέλος πρέπει να ήρθε από αριστερά και όχι πολύ ψηλά. Άρα είχε ακόμα καιρό να μείνει απαρατήρητη. Έσκυψε κι άρχισε να περπατάει όσο πιο σιγά γινόταν, ψάχνοντας ψηλότερο έδαφος, μια ταράτσα ίσως. Δεν υπήρχαν πολλές επιλογές απ'τον δρόμο που πήρε, μόνο μια τέντα. Θα την άφηνε ευάλωτη για λίγα δευτερόλεπτα όμως...

Στις ανησυχίες της ήρθε να απαντήσει η επαναεμφάνιση της γυναίκας, αυτήν τη φορά απ'τη πόρτα. Την άνοιξε σιγά σιγά, λέγοντας «Kevin...;» Δεν μίλησε κανείς και βγήκε όλη έξω--με το που παρατήρησε τον σύντροφό της, αναφώνησε: «Kevin!» Όμως στη θέση του φίλου της, ένα βέλος της απάντησε--τόσο καθαρό και τόσο γρήγορο, καρφώθηκε στο κόκκαλο του ώμου! Όμως το είδε να ρχεται έστω κι αργά, κι ο πόνος ήταν τόσο ανυπόφορος, που της επέτρεψε να προειδοποιήσει τον αρχηγό με μία τισρίδα.

Δεν άργησε να εμφανιστεί κι εκείνος, ανατατωμένος. «Κevin, Moira, πού-...;» Όταν τους είδε, τα μάτια του μεγάλωσαν. Τ'αντανακλαστικά του όμως ήταν εξαίρετα, και απέφυγε το βέλος που ήρθε προς το μέρος του. Όπως και το προηγούμενο, έτσι κι αυτό, είχε έρθει από ελαφρώς διαφορετική θέση. Ο τοξοβόλος μετακινούνταν, έστω κι ελάχιστα. Όταν όμως αυτός ο άνθρωπος απέφυγε το πρώτο βέλος, η κυνηγός ήξερε πως θα ήθελε να μετακινηθεί περισσότερο--εκμεταλλεύτηκε την αναστάσωση κι έτρεξε στην τέντα για ν'αποκτήσει σημείο υπεροχής! Πιάστηκε εσωτερικά στο ξύλο και με μια εντυπωσιακή αεροβική κίνηση, βρέθηκε με τα πόδια στον αέρα απ'την εξωτερική μεριά και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου προσγειώθηκε πάνω στην τέντα.

Χαράμισε μια στιγμή να κοιτάξει τι γινόταν στο μέτωπο κάτω: ο αρχηγός των τριών φάνηκε άξιος αντίπαλος, εφόσον απέφευγε βέλη με σχετική ευκολία ενώ πλέον ήταν φανερό πως ο τοξοβόλος μετακινούνταν συνεχώς. Με ένα προωθημένο πήδημα, βρέθηκε πάνω στη στέγη του σπιτιού και πλέον ήταν ψηλότερα απ'όλους · κοίταξε στα αριστερά της και είδε πως μία γυναίκα, κοντή, αδύνατη, με μακριά μαύρα μαλλιά πιασμένα σε μία αυστηρή αλογοουρά έτρεχε από δω κι από κει με εκπληκτική ταχύτητα, ρίχνοντας βέλη με φοβερό ρυθμό. Τα μάτια της Lorenza την ακολουθούσαν ευλαβικά, ενώ προσπαθούσε να σκεφτεί ποιο θα ήταν το καλύτερο σχέδιο δράσης από δω και πέρα.

Αυτή η στέγη είχε υπερυψωμένο πεζούλι τριγύρω σε όλο της το μήκος άρα μπρούσε να κρυφτεί, αν το ήθελε. Αν επιτεθόταν, τον πετύχαινε ή όχι, τότε μπορούσε άνετα να πέσει κάτω και να εξαφανιστεί για λίγα δευτερόλεπτα. Όμως το ήθελε; Δε θα ήταν προτιμότερο να τη βοηθήσει, να εμφανιστεί κι αν οι στόχοι τους δεν ήταν σύμφωνοι, να την έπιανε εξαπίνης και να την έβγαζε εκτός πριν την βγάλει η ξένη. Κι ο άντρας κάτω δεν έλεγε να χάσει στιγμή, βήμα. Επέμενε να αποφεύγει τα πάντα.

Όταν τον είδε να αποφεύγει ακόμα μία φορά κι αντί να κατευθυνθεί προς τα μέσα όπως πριν, να πηγαίνει προς το άτομο που του πετούσε τα βέλη, η Lorenza πήρε την απόφασή της · με ένα καλοζυγιασμένο τίναγμα του χεριού της και το ακριβές λύγισμα του καρπού της, εξφενδόνισε το μαχαίρι της! Βρήκε το στόχο του με την πρώτη: ο ψηλός άνδρας άφησε μια ακόμα κραυγή πόνου, γύρισε προς την κατεύθυνση που του ήρθε το μαχαίρι - αν και δεν είδε τίποτα - μα πριν προλάβει καν να το βγάλει από μέσα του, το γόνατά του παραδόθηκαν. Χτύπησε το σκληρό χώμα με τα μούτρα.

Αμέσως τα μάτια της Lorenza ταξίδεψαν στην τοξοβόλο: η μαυρομάλλα γυναίκα γύρισε να κοιτάξει αρκετά κοντά στο μέρος που βρισκόταν η κυνηγός, όμως και πάλι την έχασε. Γι αυτό προτίμησε να πηδήξει μέσα στο οπτικό της πεδίο με τα χέρια σηκωμένα σαν ένδειξη καλής θέλησης. Η τοξοβόλος αμέσως τη σημάδεψε από ένστικτο, όπως εύκολα αναγνώρισε η Lorenza, στα υπερυψωμένα χέρια όμως χαμήλωσε το τόξο της. Με πολύ γρήγορες κινήσεις - άνετα προλάβαινε και περνούσε την Lorenza αν παρέβγαιναν στο τρέξιμο - βρέθηκε στο ίδιο μέρος, μια χαμηλότερη σκεπή, με απόσταση δύο μέτρων να τους χωρίζει.

«Γιατί με βοήθησες;»
«Γιατί τους επιτέθηκες;»
«Ρώτησα πρώτη.»
«Χάριν σ'εμένα κάνουμε αυτή τη συζήτηση έτσι κι αλλιώς.»

Η μαυρομάλλα δαγκώθηκε · σίγουρα ήξερε πως η κυνηγός δεν είχε κανένα λόγο να εμφανιστεί ενώ δεν την είχε καταλάβει πόσο μάλλον για να την ωφελήσει, άρα το ότι το έκανε από μόνο του είναι μια ένδειξη εμπιστοσύνης και τώρα ήταν η σειρά της. «Με προσέλαβε ο άνθρωπος που μένει εκεί μέσα να τον προστατεύσω.»
Xμμμ, ενδιαφέρον. «Εμένα για να τον φυγαδέψω.»

«Πώς ξέρω ότι λες αλήθεια;»
«Δεν το ξέρεις · όμως ούτε κι εγώ.»

Κοιταχτήκανε μεταξύ τους και μετά την είσοδο του σπιτιού · το επανέλαβαν αρκετές φορές. «Θα σ'εμπιστευτώ αν μ'αφήσεις να έρθω μαζί σου για να είμαι σίγουρη.»
«...» Το σκέφτηκε. Αν έλεγε ψέματα, θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει; Ήταν υπερβολικά γρήγορα. Κι αν ήταν αλήθεια αυτό που έλεγε θα ήταν χαζό να της ζητήσει να κατεβάσει το τόξο της. «Υπο έναν όρο--προπορεύεσαι.»
«Ούτε να το σκέφτεσαι--εσύ μπροστά.»
«...δίπλα. Αριστερά εσύ, δεξιά εγώ.»
«Αυτό το δέχομαι.»

Αμέσως πήραν θέσεις κι άρχισαν να περπατάνε. Περάσανε δίπλα από το αναίσθητο σώμα του άντρα που έριξε η Lorenza, πήρε το μαχαίρι της, το σώμα κι άρχισε να το τραβάει μαζί με τα άλλα. Επειδή ήταν τόσο κοντά στο σπίτι τα άλλα δύο σώματα, δεν χρειάστηκαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να τους σύρουν με το ζόρι τρία μέτρα. Κι αφού όλοι ήταν μέσα και οι αναίσθητοι καλά δεμένοι, ξεκίνησαν να εξερευνούν το σπίτι.

Με τα πολλά, ψάξανε ολόκληρο τον πρώτο όροφο και δε βρήκαν τίποτα. Υπήρχε ένας μικρός, μισός σε μέγεθος δεύτερος όροφος, με το ζόρι μια μεγάλη σοφίτα δηλαδή, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να βρισκόταν εκεί. «Όμως πρέπει να ελέγξουμε,» κουρασμένα είπε η καινούργια και η Lorenza συμφώνησε βουβά. Και πώς κάνανε να τραβήξουν το σχοινί που θα έριχνε τη σκάλα, μαζί της ή μάλλον πρώτα, έπεσε κάτι περίεργο. Ήταν μικρό, κυκλικό και...

«Καλύψου!»
«Φύγε!»

Αναφώνησαν ταυτόχρονα οι δύο γυναίκες, ενώ έτρεχαν όσο πιο μακριά μπορούσαν! Δεν πρόλαβαν να φύγουν απ'το μικρό χωλ, όταν αυτό το πραγματάκι έσκασε πίσω τους! Κραυγές αγωνίας και πόνου ακούστηκαν και από τις δύο γυναίκες. Η μία έπεσε · η άλλη ένιωσε την πλάτη και το αριστερό της χέρι να κόβονται. Αίμα ανέβλυσε.

«JAKE ΗΛΙΘΙΕ ΔΕ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ;!» Ο πόνος ήταν τόσο οξύς που και οι δύο γυναίκες βλαστημούσαν--η Lorenza πιο σιωπηλά από την άλλη. «Δε σου είπα ρε καθυστερημένε αν βάλεις παγίδες να μου το πεις;! Πού είσαι; Βγες έξω τώρα.»