[Τέλος-Αποστολή] Φωτιά στα μπατζάκια μας

-Δεν μπορεί να είστε σοβαροί.Θα αρχίσετε να μαλώνεται τώρα; είπε η Shizu,αλλά η Kanae την σταμάτησε.
-Κάποιες φορές οι άντρες πρέπει να είναι άντρες. της είπε.Την είχα διδάξει καλά.
-Πάμε λοιπόν Kisame,μην κρατήσεις πίσω!
-Το ίδιο θα έλεγε και σε σένα!
-Πέτρα,ψαλίδι,χαρτί!
-Πέτρα,ψαλίδι,χαρτί! Η επική μας μάχη είχε τελειώσει όσο γρήγορα άρχισε.Η άφθαρτη πέτρα μου έπεσε πάνω στο κοφτερό του ψαλίδι σαν μετεωρίτης και κατέστρεψε το χαζό του είδος γραφείου.
-Yosha!!!
-Dammit!
Εκείνη την στιγμή μπορούσα να δω το πόσο είχαν σαστίσει ο Ren και οι δικοί του από την τρομερή επείδηξη της δύναμης μας.
-Ε....
-Ε....
-Ε....
-Ε....
Ασχέτως τι ο Kisame παρέμενε τίμιος πολεμιστής,οπότε χαμήλωσε τους ώμους του ώστε να ανέβω εγώ.Όταν με σήκωσε έφτασα άνετα στο ταβάνι και έβαλα το αριστερό μου χέρι πάνω στην ρωγμή.Πίεσα λίγο στο σημείο εκεί και τελικά το κομμάτι ανασηκώθηκε και μπόρεσα να το σπρώξω.Με το που το τράβηξα σκόνη και κάρβουνο έπεσαν απάνω μου.Ευτυχώς που φορούσα την στολή.Από πάνω μου μπορούσα να δω πλέον τον ουρανό.
-Νομίζω βρήκαμε την έξοδο μας. είπα με χαρά.

Ύψωσα τα χέρια μου και πιάστηκα από την άκρη του ανοίγματος.Σιγά σιγά και πιέζοντας τον Kisame τράβηξα τον εαυτό μου έξω.Ένιωθα ένα βάρος πάνω μου,καθώς η αλλαγή της θερμοκρασίας ήταν πολύ πιο απότομη όταν περίμεναμε.Ένιωθα την υγρασία να περνάει την στολή μου,αλλά ευτυχώς όχι και την ίδια την ζέστη.Όμως και πάλι κάτι δεν πήγαινε καλά.Από ένα σημείο και πέρα έβλεπα τα πράγματα τρεμουλιαστά,άρα οι θερμοκρασίες έπρεπε να ήταν ακόμα μεγαλύτερες από πριν.Και τότε το παρατήρησα.Εκείνο τον άυλο τοίχο στου οποίου την μέση είχαμε βρεθεί,ένα νοητό σημείο στο οποίο οι θερμοκρασίες ξέφευγυαν ακόμα περισσότερο.
-Είμαστε στο Igneous Zone. μονολόγισα προτού γυρίσω να το πω και στους υπόλοιπους.Βέβαια δεν είχε σημασία.Οι στολές έδειχναν να αντέχουν και έπρεπε να βγουν από εκεί μέσα έτσι και αλλιώς.Ένας ένας λοιπόν,σκαρφαλώνοντας στους ώμους του Kisame,ανέβαινε ψηλά και εγώ τον τράβαγα έξω.Πρώτους βγάλαμε τους οπλισμένους της ομάδας μας και μετά ακολούθησε το πιο αβοήθητο δυναμικό μας.Στο τέλος της όλης διαδικασίας οι ώμοι του φίλου μου είχαν γίνει μαύροι.
-Ωραία παράσημα. του είπα και ξάπλωσα στο έδαφος για να φέρω όσο πιο χαμηλά μπορούσα το χέρι μου.
-Ναι τρομερά...τόσο πολύ που δεν μπορείς να τα κερδίσεις στον στρατό. μου απάντησε και αφού πήδηξε πιάστηκε στο χέρι μου.Ήταν αρκετά βαρύς από μόνος του,όμως το ότι κουβαλούσε εκείνη την κουμούτσα για σπαθί δεν βοηθούσε.
-Πρέπει...να είσαι...πολύ...τυχερός... είπα κοφτά,καθώς πιεζόμουν να τον βγάλω μέχρι έξω.Με λίγη βοήθεια από τον Ren τελικά τα καταφέραμε.
-Και τώρα;Τι κάνουμε; ρώτησε η Kanae και την είδα να κοιτάει τριγύρω.Σηκώθηκα όρθιος και στάθηκα δίπλα της.Δεν μπορούσα να δω πολλά.Πέρα από την άνοδο της θερμοκρασίας τίποτα δεν φάνηκε να αλλάζει ιδιαίτερα,από θέμα ιδιομορφίας του εδάφους και του χώρου.
-Αυτό εκεί είναι κάποιο ύψωμα ή κάτι ζωντανό; ρώτησα κάποια στιγμή που παρατήρησα μια γραμμή στον ορίζοντα να υψώνεται πιο ψηλά από τις άλλες.Δεν μου ήταν εύκολο να δω τόσο μακρυά.
-Όχι ύψωμα είναι. είπε η Saeko που κοίταζε μέσα από το σκόπευτρο του όπλου της.Γύρισε τότε την ροδέλα πάνω του για να επικεντρώσει καλύτερα την εικόνα που λάμβανε.
-Φαίνεται ότι είναι κυκλικό.Κάποιος κρατήρας θα έλεγα.
-Τίποτε άλλο βλέπεις; την ρώτησε ο Ren.Εκείνη έκανε έναν κύκλο στο σημείο της.
-Χμ.Τίποτα.Όλα δείχνουν ίδια όπως και σε προηγούμενα σημεία του νησιού... απάντησε και τότε σταμάτησε απότομα ...Ω όχι!
-Τι είναι,τι είδες;
-Δεν χρειάζεσαι το σκόπευτρο για να το δεις αυτό διοικητή. του είπα εγώ και του έδωσα στον ορίζοντα.Σκόνη και καπνός σηκώνονταν,καθώς για άλλη μια φορά το κέρας ήχησε και εκείνα τα πέτρινα πλάσματα ερχόντουσαν με φόρα κατά πάνω μας.
-Τρέχουμε τώρα!Πάμε,πάμε,πάμε! φώναξε ο Ren.
Εμείς αντέχαμε ακόμα,όμως δεν μπορούσα να πω το ίδιο για τους ερευνητές και τους χαρτογράφους μας.Είχαμε εκπαιδευτεί ή είχαμε τις δικιές μας εμπειρίες στο πεδίο,όμως εκείνοι δεν νομίζω ότι είχαν τρέξει μεγαλύτερη απόσταση από αυτή του διαδρόμου του εργαστηρίου τους.Παρόλα αυτά δεν μπορούσαμε να τους αφήσουμε.Τους σηκώσαμε όλους και τους σπρώχναμε ώστε να τρέξουν.Καλύτερα κουρασμένοι,παρά πεθαμένοι.
-Πάμε προς τον κρατήρα,θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε εκεί. φώναξα στον Ren,ο οποίος συμφώνησε.Κανονικά θα ήταν τρέλα να το κάνουμε αυτό.Τα τσιγάρα μου και οι σφαίρες της Saeko δεν ήταν ατελείωτες και δύσκολα θα καταφέρναμε πολλά,όμως και πάλι δεν μπορούσαμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με το να νομίζουμε ότι οι αδύναμοι φίλοι μας θα άντεχαν το τρέξιμο για πάντα.
Για άλλη μια φορά η έλλειψη συνέχειας στις κινήσεις των πλασμάτων ήταν αυτή που μας κράτησε ζωντανούς για την ώρα.Καταφέραμε να φτάσουμε τον στόχο μας και αφήσαμε όλους τους προστατευόμενους μας να πηδήξουν μέσα στο βαθούλωμα του κρατήρα.Οι υπόλοιποι μείναμε στην κορυφή να αντικρίζουμε τα πλάσματα.
-Τραβήξτε ότι πιστόλι έχετε.Περιμέντε να μπουν στο οπτικό σας πεδίο και αρχίστε να ρίχνεται.Μην μείνει ούτε σφαίρα,αλλιώς σας έφαγα. φώναξε ο Ren,σαν πραγματικός διοικητής.
Η Saeko έπεσε κάτω και άπλωσε το όπλο της.Ήταν η πρώτη που έπιασε δουλειά.Τα χειρότερα όμως τώρα άρχιζαν.

Argon's POV

Όσο προχωρούσαμε ο διάδρομος γινόταν όλο και πιο φαρδύς,καθώς φάνηκε να μπαίνουμε σε ένα διαφορετικό δωμάτιο.Μπροστά μας το τέλος του διαδρόμου έκανε μια στορφή.Από εκεί μπορούσαμε να δούμε σκιές να απλώνονται στο πάτωμα.Κολλήσαμε τις πλάτες μας στο τοίχωμα και προχωρήσαμε αργά αργά,με εμένα μπροστά.Όταν ήμασταν αρκετά κοντά μπορούσαμε να ακούσουμε όσους βρίσκονταν εκεί να ψέλνουν,όμως οι λέξεις που έλεγαν δεν έβγαζαν νόημα.Βασικά δεν μου ακούγονταν καν για κανονικές λέξεις.Έγειρα το κεφάλι μου ώστε να κρυφοκοιτάξω.Είδα καμιά δεκαριά άτομα,όλα τους να έχουν απάνω τους εκείνα τα πέτρινα ζωύφια,στέκονταν μπροστά από μια μεγάλη λιμνή με ένα κόκκινο υγρό να ψέλνουν και να κάνουν διάφορες κινήσεις με τα χέρια τους.Την ίδια άλλα τόσα άτομα βρίσκονταν ξαπλωμένοι μπροστά από αυτή την λίμνη,εντελώς ακίνητοι και αμίλητοι.Ξαφνικά όλοι οι ήχοι σταμάτησαν όταν ένας ακόμα άντρας στάθηκε μπροστά στους άλλους και άρχισε να μιλάει.
-Απόψε ο πυρήνας θα ξυπνήσει.Έχει φάει ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μας και τώρα θα φάει και τους τελευταίους για να ξυπνήσει για τα καλά. είπε δείχνοντας αυτούς που ήταν ξαπλωμένοι.Τα έλεγε όλα με τόση χαρά που ήταν πραγματικά τρελό -περισσότερο από ότι ήδη έδειχνε ο τύπος-.Για αυτό δεν βρήκαμε ψυχή εδώ;Γιατί όλοι είχαν φαγωθεί από τον πυρήνα;
-Και εμείς οι λίγοι θα μείνουμε πίσω για να βεβαιωθούμε ότι ο πυρήνας θα φάει το νησί και θα ρευτεί όπως πρέπει...και μετά να τον πάμε τουαλέτα και και...να του διαβάσουμε παραμύθι να κοιμηθεί... Όλα αυτά φάνηκαν να ενθουσιάζουν ιδιαίτερα και την υπόλοιπη ομάδα.
Ο Frankenstein τότε με σκούντηξε.
-Το νησί αυτό είναι γνωστό ότι ευθυγραμμίζεται με το πυρήνα του πλανήτη.Εξαρχής νομίζαμε ότι αυτός ήταν ο λόγος της όλης υπερθέρμανσης,αλλά φυσικά δεν μπορούσαμε να λέμε πράγματα χωρίς έρευνα.Υποθέτω για αυτό αναφέρονται τόσο έντονα πάνω σε αυτόν.
-Ναι αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί μιλάνε λες και είναι κάνα καταστροφικό μωρό.
-Ίσως έχει να κάνει με ένα παλιό θρύλο ότι στον πυρήνα της Γης κατοικούν τέρατα.Υποτίθεται ότι είχαν κλειστεί εκεί όταν η θάλασσα κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και οι Sea Kings τους νίκησαν σε μάχη. μου είπε ο Frankenstein και εγώ τον κοίταξα.
-Νωρίς θυμήθηκες να μου το πεις.
-Ωραία λοιπόν,πάμε... άκουσα τον τυπά να λέει τότε έυθυμα και γύρισα αρκετά γρήγορα για να δω τους δέκα όρθιους να πετάνε τους άλλους δέκα μέσα στην λίμνη και εκείνη χωρίς αντίσταση να κάθονται και να βουλιάζουν.
-Νομίζω ότι είδαμε αρκετά. είπα,όμως ο Frankenstein με προσπέρασε ψύχραιμα και φανερώθηκε σαν να μην έτρεχε τίποτα.Με το που γύρισαν οι άλλοι να τον αντικρήσουν εκείνος είχε βγάλει το ένα του γάντι.Τα δάχτυλα του έγιναν μαύρα και μαύρες ακτίνες πετάχτηκαν από αυτά,σκοτώνοντας ακαριαία όλους τους άντρες.Όμως αυτές οι ακτίνες φαινόντουσαν στερεές να παραμένουν για λίγο πάνω στα πτώματα και τελικά να χάνονται.Τότε τα στόματα τους άνοιξαν και μαύρες μπάλες βγήκαν και πέταξαν προς τον Frankenstein ο οποίος τις απορρόφησε με το χέρι του.Έπειτα ξανά φόρεσε το γάντι.
-Αυτό λύνει ένα από τα μυστήρια. είπα αναλογιζόμενος το παρόμοιο συμβάν στην επιφάνεια.
-Θα ήθελες να ξέρεις τι ήταν αυτό Mr.Shadow; με ρώτησε ήρεμα.
-Έτσι λέω.
-Τότε ορίστε τι προτείνω.Μπαίνω στο πλήρωμα σου.Έχω πολλές γνώσεις να σου προσφέρω και ικανότητες στην ιατρική που σίγουρα θα χρειαστείς αργά ή γρήγορα,ενώ φυσικά μπορείς να μάθεις για εμένα.Σε αντάλλαγμα εγώ θα έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω και να αναλύσω εσάς.Να μάθω για εσάς.Επίσης προσφέρεις στην Κυβέρνηση,έμμεσα,το συμβόλαιο μου που τόσο πολύ θέλει.
-Το ξέρεις ότι όλο αυτό είναι πολύ γρήγορο έτσι;
-Το ξέρω. Ο άντρας μόλις μου παραδέχθηκε ότι κάτι στην πρόταση του δεν πήγαινε καλά και κράταγε κρυφό.Σίγουρα θα έπρεπε να τον έχω το νου μου,αλλά πως γίνεται να μην μου αρέσει ο τύπος.
-Καλώς όρισες. του είπα απλά.
Τότε έκαναν την εμφάνιση τους ο Deren,με τον Seiji.
-Καλώς τους.
-Τι συνέβει εδώ; μπήκε αμέσως στο ψητό ο Seiji,δείχνοντας όλους τους νεκρούς.
-Έπρεπε να τους βγάλω από την μέση.Φαίνεται ότι ήταν στην μέση μιας τρελής τελετής.Παρεμπιπτόντως μάθαμε που βρίσκεται όλος ο κόσμος,αλλά παρακαλώ πες μου.Εσύ βρήκες τίποτα;

-Ναι βρήκαμε ένα δωμάτιο με αυτά τα βραχοπλάσματα. του απάντησα και αφού τους προσπέρασα πλησίασα τα πτώματα για να δω τα μεγέθη των πλασμάτων που ήταν γαντζωμένα πάνω τους. Στην άλλη μεριά της σπηλιάς τα εκτρέφουν στα μεγέθη που θέλουν και μετά τα αφήνουν να κολλάνε πάνω τους για να τους προστατεύουν από την ζέστη.
-Επίσης μάθαμε ότι αυτό το σάλπισμα του κέρατος τα κάνει να αγριεύουν, αλλά δεν καταφέραμε να μάθουμε το γιατί. πρόσθεσε ο Deren.
-Μάλιστα... Ακόμα δεν ξέρουμε τι είναι αυτά βέβαια αλλά κάτι είναι και αυτό. σχολίασε ο Mr. Shadow για όσα του είπαμε.
-Και τώρα που το ανέφερα, πώς τα πας εσύ με την ζέστη? τον ρώτησα, καθώς είχα αρχίσει να δείχνω περισσότερο ενδιαφέρων για αυτόν.
-Κρατιέμαι για την ώρα. απάντησε λιτά, όπως πάντα. Ξαφνικά το έδαφος άρχισε να δονείται και φούσκες να βγαίνουν από την λάβα. Αμέσως απομακρύνθηκα από εκεί και πήγα στην είσοδο που βρίσκονταν και οι υπόλοιποι, ενώ οι δονήσεις άρχισαν να δυναμώνουν, σε σημείο που πλέον νιώθαμε ότι γινόταν σεισμός.
-Αν συνεχίσει να δυναμώνει η ένταση των δονήσεων, προβλέπω η οροφή της σπηλιάς να πέφτει στο κεφάλι μας. παρατήρησε ο Frankenstein. Η λάβα είχε αρχίσει να ξεχειλίζει και να καίει μερικά από τα πτώματα που βρίσκονταν δίπλα στην λίμνη και κάπου εκεί σταμάτησαν οι δονήσεις αλλά και ο παφλασμός της λίμνης.
-Αυτό ήταν?
Δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη κανείς άλλος και ένας βρυχηθμός σαν τον ήχο του κέρατος ακούστηκε από την λίμνη, αλλά δέκα φορές πιο δυνατός. Εμείς μείναμε παγωμένοι στις θέσεις μας με τα όπλα μας έτοιμα για μάχη και όσο απότομα ξεκίνησε ο βρυχηθμός άλλο τόσο απότομα σταμάτησε. Μετά από λίγες στιγμές που δεν ακουγόταν τίποτα, η λάβα άρχισε να σχηματίζει έναν λόφο μέχρι που ένα τεράστιο κεφάλι πετάχτηκε από μέσα. Ο Arashi άρχισε να γρυλίσματα, ενώ εμείς κοιταχτήκαμε μεταξύ μας αμήχανα, χωρίς να ξέρουμε τι να κάνουμε και παράλληλα το πλάσμα συνέχιζε την ανοδική του πορεία από την λάβα. Μισό λεπτό περίπου αργότερα, είχε βγει ολόκληρο από την λίμνη και γευμάτιζε στα πτώματα που βρήκε μπροστά του, ενώ από πάνω του έτρεχε ακόμα λάβα στο έδαφος της σπηλιάς. Έμοιαζε με ένα τεράστιο ερπετοειδές, μόνο που ήταν κόκκινο, είχε πολλά καρφιά πάνω του, μπορούσε να στηριχθεί στα 2 του πόδια και έμοιαζε ικανό να μας διαλύσει όλους όποτε το επιθυμούσε.

Ιδού:

Η θερμοκρασία παρουσίασε αισθητή αύξηση, από την στιγμή που βγήκε από την λίμνη και τον μόνο που λυπόμουν ήταν τον κακόμοιρο τον Mr. Shadow που δεν είχε στολή.
-Τι κάνουμε τώρα? ψιθύρισα στους άλλους, αλλά απάντηση δεν πήρα. Όλοι κοιτούσαμε αυτό το κτήνος καθώς έτρωγε με 2 δαγκωνιές το κάθε πτώμα, μέχρι που του τελείωσαν. Κάτι σαν ρέψιμο ακολούθησε, που το έκανε να βγάλει και φωτιά από το στόμα του και στην συνέχεια κοίταξε προς τα επάνω.
-Δεν θες να το κάνεις αυτό... ακούστηκε να λέει σιγανά ο Deren, το οποίο  περισσότερο εξέφραζε την δική του επιθυμία παρά του πλάσματος. Με το κεφάλι του να φτάνει άνετα την οροφή, της έριξε μια κουτουλιά και εκείνη άρχισε να σπάει, με βράχους, στάχτη και κάρβουνα να πέφτουν γύρω του. Συνέχισε να σπάει κομμάτια μέχρι να ικανοποιηθεί από το αποτέλεσμα και όταν αυτό έγινε, το είδαμε να λυγίζει τα πόδια του.
-Μην μου πεις... Ακούστηκα εγώ αυτή την φορά και 5 δευτερόλεπτα μετά το είδαμε να πηδάει στον αέρα και να φτάνει στην επιφάνεια με περισσή άνεση, ενώ αυτό το άλμα ακολούθησε άλλος ένας βρυχηθμός.
-Πρέπει να το ακολουθήσουμε. Εμάς δεν μας είδε αλλά είναι πολύ πιθανό να βρει τους υπόλοιπους. Παρατήρησε εύστοχα ο Mr. Shadow.

O Deren έσκυψε σαν καλό παιδί που ήταν και με άφησε να πατήσω απάνω του για να ανέβω μέχρι πάνω.Από την ώρα που είχαμε μπει σε αυτό το δωμάτιο η θεροκρασία είχε αυξηθεί ελαφρώς,ενώ ήξερα πως έξω τα πράματα δεν θα ήταν καλά,όμως ήλπιζα πως...Ω Θεέ μου θα πέθαινα!Μόλις βγήκα έξω ήταν λες και η ζέστη με πυροβόλησε στο κεφάλι.Αυτό αποκλείεται να ήταν 200 βαθμοί.Καλά δεν ήξερα πόση ζέστη έκανε στους 200 βαθμούς ακριβώς,όμως μου φαίνονταν λίγη αυτή την στιγμή.Μπορούσα να δω το δέρμα μου ήδη να κοκκινίζει και να με τσούζει.
-Frankenstein,τόσην ώρα που περπατάμε που υπολογίζεις περίπου ότι βρισκόμαστε στο νησί; τον ρώτησα καθώς του έδινα το χέρι μου για να τον τραβήξω.
-Αν και δεν είμαι σίγουρος,θα έλεγα ότι έχουμε προχωρήσει αρκετά για να βρισκόμαστε στο Igneous Zone. Ναι ήμουν νεκρός...
-Νωρίς θυμήθηκες να μου το πεις και αυτό. του είπα και τον ανέβασα.Οι υπόλοιποι ακολούθησαν,με τον Arashi να κάνει ένα άλμα πατώντας στην πλάτη του Deren και μετά ανεβάσαμε και τους άλλους δύο.
-Αυτό δεν φαίνεται καλό. είπε ο Frankenstein και γυρίσαμε και οι υπόλοιποι να δούμε.
Πράγματι δεν ήταν.Βρισκόμασταν σε ένα πεδίο μάχης.Παράξενα πετροειδές πλάσματα,με διάφορες μορφές,βρίσκονταν παντού στον χώρο,με εμάς να στεκόμαστε πίσω από το μεγάλο το οποίο είχε βγει.Τον πυρήνα.Πιο πέρα χαρακωμένοι σε έναν κρατήρα βρισκόντουσαν οι ομάδες μας και έριχναν ότι σφαίρα είχαν και δεν είχαν στα πλάσματα τα οποία έδειχναν να πλησιάζουν.Αυτά όμως σταμάτησαν όταν είδαν το μεγάλο.Για λίγο νεκρική σιωπή,μέχρι που ένας τρελάρας,που κρατούσε ένα κέρας,ήρθε δίπλα στον Πυρήνα.
-Γιουχου εδώ είμαι μεγάλε...έλα πάρε μια δαγκωματιά. του φώναξε και εκείνο δεν του χάλασε το χατήρι.Τον άρπαξε με το στόμα του και τον πέταξε στον αέρα.
-Γιούπι! αναφώνησε εκείνος καθώς από κάτω του το πλάσμα άνοιγε το στόμα του και τον κατάπινε ολόκληρο.Έπειτα ο Πυρήνας έβγαλε έναν ακόμα βρυχηθμός,ίδιο με τον ήχο του κέρατος και τα πλάσματα φάνηκαν να αφηνιάζουν.
Ευτυχώς στα ενδιάμεσα δεύτερα που τους δόθηκαν οι άντρες μας είχαν επανατοποθετηθεί κάμποσα μέτρα πιο πίσω,σε ένα μικρό ύψωμα.Λόγο του τρελάρα που φαγώθηκε δεν είχα καταφέρει να το συνηδητοποιήσω και μάλλον ούτε και τα πλάσματα,τα οποία βέβαια δεν δίστασαν από το να ορμίσουν.
-Πάμε. είπα όμως ο Seiji με σταμάτησε.
-Καλύτερα να μείνεις πίσω.Η ζέστη θα πρέπει ήδη να επιβαρύνει το σώμα σου και δεν θα αντέξεις για πολύ σε μια μάχη.
-Είσαι εντάξει τύπος Seiji,βλέπω γιατί οι δικοί σου σε έχουν σε τόση εκτίμηση,ακόμα και αν δεν θα στο παραδεχθούν.Όμως οι δικοί μου είναι εκεί και με χρειάζονται.Ως αρχηγός τους έχω ευθύνη για αυτούς και ακόμα πιο σημαντικό ως φίλος νοιάζομαι για εκείνους.Το σώμα μου δεν θα με αφήσει όσο αυτοί με χρειάζονται. του είπα βάζοντας το χέρι μου στον ώμο του.Πήγε να πει κάτι,όμως τότε είδαμε την Shizu να γλιστράει,όπως στεκόταν στην άκρη του υψώματος και να πέφτει κάτω.Δεν θα προλάβαινε να ανέβει,όχι προτού κάποιο από τα πλάσματα την έφταναν.
-Όχι! αναφώνισε ο Seiji,αλλά αυτή την φορά τον κράτησα εγώ.
-Χωρίς την στολή μου μπορώ να αγγίξω το μέγιστο της ταχύτητας μου.Απλά φροντίστε να μας φτάσετε σύντομα. του είπα Απόψε φεύγουμε όλοι μας ζωντανοί.
Δεν είχα την δύναμη για να κάθομαι,δεν διεκδίκησα την δύναμη για να χάσω κοντινά μου πρόσωπα.
-Shadow Step. και ο χρόνος δεν υπήρχε πια για εμένα.Τα δευτερόλεπτα ήταν πολύ μεγάλα και η απόσταση ένας μου διασκελισμός.Έφτασα την Shizu και την σήκωσα στην αγκαλιά μου.Με ένα ακόμα βήμα και ανέβηκα πάνω με τους υπόλοιπους.Εκεί την ακούμπησα απαλά στο έδαφος.
-Σε ευχαριστώ. μου είπε,σοκαρισμένη από την τελευταία της εμπειρία.
-Αφεντικό που είναι η στολή σου; ρώτησε ο Masta,ο οποίος δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται από την εμφάνιση μου.
-Ξέχνα το αυτό τώρα και επικεντρώσου στα πλάσματα.Όταν τελειώσουμε από εδώ θα σου πάρω δέκα καινούργια πακέτα τσιγάρα.
-Hai ai sir.

O Mr. Shadow μόλις είχε σώσει την αδερφή μου από μια πολύ δύσκολη κατάσταση και δεν μπορούσα να το αρνηθώ αυτό. Πλέον ήμουν σίγουρος ότι δεν ήταν όσο κακός όσο πίστευα στην αρχή και με τη πρώτη ευκαιρία θα του ανταπέδιδα αυτή την χάρη. Όμως, η μάχη συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς και εμείς βρισκόμασταν στην μέση των εχθρών, οπότε έπρεπε να επικεντρωθώ στον στόχο που είχα μπροστά μου, τα πλάσματα που απειλούσαν την ζωή όλων μας. Ο Mr. Shadow με αυτή του την τεχνική κατάφερε να φτάσει μαζί με όλους τους υπόλοιπους, ενώ ο Deren ο Frankenstein, ο Arashi κι εγώ είχαμε παγιδευτεί ανάμεσα στα πέτρινα πλάσματα.
-Ακολουθήστε με. φώναξα στους υπόλοιπους και, αφού δεν έφεραν κάποια αντίρρηση, αρχίσαμε να ελισσόμαστε ανάμεσα στους αντιπάλους μας.
-Room! φώναξα καθώς είχαμε πλησιάσει σε απόσταση που εμπιστευόμουν τις δυνάμεις μου ότι μπορούσα να το φτάσω μέχρι την γραμμή κρούσης της μάχης. Έτσι κι έγινε. Το δωμάτιο έφτασε ακριβώς μέχρι εκεί που ήθελα, δηλαδή την πρώτη γραμμή των αντιπάλων μας.
-Σταματήστε να βαράτε τα πρώτα! φώναξα και ο Ren έδειξε ότι με άκουσε, κάνοντας νόημα για παύση πυρών.
-Shambles! φώναξα 3 φορές αφήνοντας τον Arashi ως τον μόνο από εμάς που δεν άλλαξα με κάποιο πέτρινο κατασκεύασμα καθώς δεν με εμπιστευόμουν ακόμα να αλλάξω θέση σε 2 πράγματα με τόση μεγάλη διαφορά μάζας.
-Σειρά σου Deren. είπα απλά και φάνηκε να καταλαβαίνει τι εννοούσα. Πυροβόλησε στον κοντινότερό εχθρό μας, ο οποίος έσπασε σε 4 κομμάτια και αρκετά θρύψαλα και χωρίς να χάσω χρόνο άλλαξα την θέση ενός από αυτά με τον Arashi.
-Δεν θα σε άφηνα εκεί μέσα, φίλε! του είπα και τον χάιδεψα, καθώς πέρασε από δίπλα μου με κατεύθυνση τον Mr. Shadow.
-Κύριε Frankentein, καλό θα ήταν να πάτε με τους υπόλοιπους επιστήμονες στην κορυφή του βουνού και εμείς θα τα σπρώξουμε όσο πιο μακριά μπορέσουμε. τον παρότρυνε ο Ren και εκείνος ακολούθησε την συμβουλή του. Όταν απομακρύνθηκε αρκετά, στο πεδίο μάχης επιτέλους είχαμε μείνει μόνο άτομα που μπορούσαμε να πολεμήσουμε: Οι 6 των bounty hunters και οι 20 marines, 5 της κύριας ομάδας και 15 ακόμα για υποστήριξη.

Για λίγο τρόμαξα ότι θα άφηναν το αγόρι μου πίσω,αλλά ευτυχώς αυτό δεν ήταν αλήθεια.Βέβαια αν τα πλάσματα ήταν από πέτρα...Ένευσα θετικά στον Seiji,που μου τον έφερε,και μετά έσκυψα στο ύψος του φίλου μου.
-Αγόρι μου εσύ πας κάτω.Προσπάθησε να κρατήσεις όσα πλησιάζουν απασχολημένα μαζί σου.Άντε δείξε τους γιατί είσαι ο καλύτερος που έχω. του είπα και εκείνος έτρεξε ξανά μέχρι κάτω.Ο Seiji έδειξε απορημένος,όμως τον καθησύχασα λέγοντας του ότι δεν ήταν ο μόνος με κόλπα.
Πιο μπροστά από όλα τα πλάσματα ήταν αυτά που έμοιαζαν με ζώα.Τετράποδα πλάσματα και πιο μικρά από αυτά σε ανθρώπινο μέγεθος,είχαν μεγαλύτερη ευκινησία και ήταν στο ύψος του Arashi.Εκείνος πήδηξε σε ένα από αυτά που είδε είχε αρχίσει να σκαρφαλώνει απάνω και το έριξε ξανά στον πάτο.Ακόμα και χωρίς την στολή δεν θα μπορούσε να βλάψει την πέτρα,αλλά δεν χρειαζόταν,μιας και ούτε εκείνα μπορούσαν να τον βλάψουν.Έτσι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τα απασχολήσει ώστε να τα καθαρίσουμε εμείς.
-Deren,όπλο! του είπα και μου έδωσε ένα.
-Masta κρατάς τα πιο πέρα εσύ,Saeko όσα βλέπεις πιο μεγάλα από τα άλλα,Deren εσύ ρίχνεις μαζί μου σε όσα είναι κοντά στον Arashi.Οι υπόλοιποι καλύπτεται τους κενούς χώρους.
-Άκουσατε,εμπρός!
Ο Masta πέταγε τρία τρία τα τσιγάρα του -ευτυχώς είχε καμιά ντουζίνα πακέτα μαζί του- στις πιο πίσω γραμμές κάνοντας ζημιά,ενώ παράλληλα εμπόδιζε τον βηματισμό των πλασμάτων που ήταν κοντά στο σημείο όπου χτυπούσε.Η Saeko με έβαζε προσεκτικά τις σφαίρες της σε οποιοδήποτε κεφάλι έβγαινε πιο ψηλά από το πλήθος,αφήνοντας τους μικρότερους στόχους για τους υπόλοιπους,για όταν έφταναν αρκετά κοντά.Ο Arashi πηδούσε πάνω,από τα πλάγια,μπροστά από ότι πλάσμα ερχόταν κοντά του.Έριχνε κάποια από αυτά,χτυπούσε κάποια άλλα και είχε τραβήξει επιτυχώς την προσοχή πολλών από αυτών που του επιτήθονταν μαζικώς.Βέβαια μάταια.Το δέρμα τους δεν ήταν από ζωντανό ιστό.Ήταν πέτρες κατά βάθος,οπότε κάθε φορά που μια γροθιά,που δόντια,νύχια κατευθύνονταν προς τον Arashi απλά αντανακλόντουσαν πίσω.Μόλις απωθούνταν πολλά πλάσματα έπεφταν πίσω από την δύναμη που είχαν βάλει ή κάποια πετύχαιναν τους εαυτούς τους,όμως δεν πάθαιναν κάποια σοβαρή ζημιά.Αυτό όμως ήταν δουλειά μου και του Deren.Έχοντας βγάλει δύο έξτρα χέρια πυροβολούσε με τέσσερα πιστόλια ταυτόχρονα,ενώ εγώ έριχνα με αυτό που μου είχε δώσει.Άμα ήταν εδώ ο δάσκαλος Kakei θα μου φώναζε που δεν μπορούσα να πετύχω κεφάλι,ή κάτι τέτοιο,όμως δεν προπονούμουν τόσο πολύ στην σκοποβολή όσο στο ξίφος και επίσης δεν βρισκόμασταν και στην καλύτερη κατάσταση για να βάζω μεγάλη προσοχή στις βολές μου.Σημασία έχει ότι πετύχαινα τον στόχο μου και χάρις στις ειδικές σφαίρες του Deren έβγαζα από την μέση τα προβλήματα μας.
Εννοείται όμως ότι δεν πήγαιναν όλα ρόδινα.Καλύπταμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι,όμως ούτε μπορούσαμε να ρίχνουμε ασταμάτητα,ούτε όλες οι βολές πετύχαιναν τον στόχο τους.Ξαφνικά ένα σαυροειδές πλάσμα,σε μέγεθος λύκου το λιγότερο,έφτασε μέχρι την κορυφή από τα δεξιά μας και πήδηξε πάνω σε έναν από τους Marines,πιάνοντας τον λαιμό του στα δόντια του.Ο Kisame χτύπησε τότε με όλη του την δύναμη το πλάσμα,με το ξίφος του,κάνοντας ένα εντυπωσιακό home run,όμως ο άντρας ήταν ήδη νεκρός.
-Θα καλύψω εγώ το κενό του. φώναξε ο Kisame και τράβηξε το παγούρι του.Με το νερό που είχε εκεί πετούσε σφαίρες από νερό,χάρις το καράτε του.Ένα άλλο σημείο στο οποίο μέναμε πίσω ήταν από την πλευρά της Kanae.Τα βέλη της δεν δούλευαν εκτός αν πετύχαινε ανάμεσα σε ρωγμές ή μάτια και έτσι τα πλάσματα από εκεί είχαν αρχίσει να συσσορεύονται.Η γραμμή για λίγο υποχώρησε και ο Seiji,με τον Ren και τον Hiroshi μπήκαν στην μέση για να τα απωθήσουν με τα ξίφη τους.Δεν δούλευαν στα πλάσματα όμως αρκούσε να τα σπρώξουν προς τα κάτω για να πάρουμε μια ανάσα.Γύρισα προς το μέρος τους και άρχισα να ρίχνω βολές στα πλευρά των πλασμάτων από όπου δεν είχαν καμία προστασία και εγώ είχα καθαρό πεδίο.Κάποια στιγμή όταν μειώθηκε ο αριθμός τους η Kanae και οι Marines που ήταν μαζί της προχώρησαν ξανά μπροστά και άρχισαν πάλι να ρίχνουν,ενώ εγώ γύρισα σε αυτά που κρατούσε ο Arashi.
Με κάθε μας λεπτό ο Πυρήνας πλησίαζε και πιο κοντά,όμως πήγαινε σχετικά αργά.Το πιο ενδιαφέρον ήταν πως τα υπόλοιπα πλάσματα παραμέριζαν όταν εκείνος περνούσε,ενώ όσα δεν προλάβαιναν απλά τα πατούσε και τα κατέστρεφε.Το θέμα ήταν όμως με όσα προλάβαιναν να παραμερίσουν.Δεν έτρεχαν πια αντί αυτού παρέμεναν όλα μαζί πίσω από τον Πυρήνα σαν να άφηναν τον αρχηγό τους να οδηγήσει.

Όλοι είχαμε καταλάβει ότι αργά ή γρήγορα θα πολεμούσαμε με τον Πυρήνα και για την ώρα βγάζαμε από την μέση όσα περισσότερα μίνιoν του μπορούσαμε, αφού δεν ξέραμε πόσες δυνάμεις θα είχαμε αργότερα, ή ακόμα και αν θα ήμασταν ζωντανοί, για να τα απωθήσουμε τότε.
-Βιαστείτε, πλησιάζει! φώναξε ο Ren, καθώς το τέρας είχε φτάσει στα 30 μέτρα μακριά μας και δεν είχαμε πάνω από 1 λεπτό χρόνο μέχρι να μας φτάσει. Ανάμεσα σε εμάς και αυτό υπήρχαν καμιά 25αριά από διαφόρων μεγεθών, πέτρινα, φλεγόμενα πλάσματα, τα οποία συνέχιζαν να λιγοστεύουν από τις ηρωικές ενέργειες, αλλά παράλληλα μας πίεζαν και όλο και πιο ψηλά στον λόφο καθώς μας έπαιρνε κάμποσα δευτερόλεπτα να ακινητοποιήσουμε το καθένα από αυτά.
-Amputate! φώναξα, καθώς 3 από αυτά με είχαn περικυκλώσει, κόβοντας τα, σαν χαρτί, μέσα στο δωμάτιό μου σε 2-3 κομμάτια το καθένα και αφήνοντάς τα να πέσουν κάτω. Τα κομμάτια συνέχισαν να προσπαθούν να κουνηθούν, αλλά δεν κατάφερναν και πολλά, αφού κουτουλώντας το ένα πάνω στο άλλο, γλίστρησαν από τον λόφο και παρέσυραν και άλλα 2 πλάσματα μαζί τους. Αμέσως μετά, έκλεισα το δωμάτιο, και λαχανιασμένος χρησιμοποίησα το σπαθί μου σαν μπαστούνι για μερικά δευτερόλεπτα. Βλέποντάς το αυτό, έκανε και ο Mr. Shadow μια επίδειξη της δύναμής του κάνοντας 3 φορές το Shadow Step και κόβοντας ισάριθμες φορές το κεφάλι των πλασμάτων που πλησίασε. Όσο ξεκουραζόμουν, είδα λίγο πιο πέρα τον Hiroshi να πετυχαίνει ένα από αυτά στον λαιμό και αφού άρχισε να τρέχει ζουμί, σαν λάβα από μέσα, έπεσε ακίνητο μπροστά του, ενώ Ren και Shizu είχαν καταφέρει με ωραίο συνδυασμό κινήσεων να μπερδέψουν ένα και να το ρίξουν κάτω και στην συνέχεια να το σκοτώσουν. Χωρίς να καταλάβω πότε, ο χρόνος μας τελείωσε και όλοι οι υπόλοιποι είχαν καταφέρει να ρίξουν κάτω άλλα 6 από αυτά, ενώ παράλληλα είχαμε κι εμείς άλλες 2 απώλειες από marines. Από τα εναπομείναντα πλάσματα 2 ποδοπατήθηκαν από τον Πυρήνα και άλλα 2 έκαναν στην άκρη, ενώ 3 ακόμα πολεμούσαν ακόμα μαζί μας. Όμως, την επόμενη κίνηση του Πυρήνα δεν την περίμενε κανείς. Με μια περιστροφική κίνηση, που ξάφνιασε τους πάντες από την ταχύτητά της, χτύπησε τον λόφο στον οποίο βρισκόμασταν με την ουρά του, σε ένα σημείο λίγο πιο κάτω από εμάς, και σχημάτισε ένα μεγάλο ρήγμα σε εκείνο το σημείο. Αμέσως μετά άρχισε να καταρρέει το έδαφος πάνω από το ρήγμα και αυτό έφτασε μέχρι και εμάς, και μας παρέσυρε όλους κοντά στα πόδια του Πυρήνα.
-Τρέξτε! φώναξε ο Ren στους επιστήμονες πιστεύοντας ότι θα φτάσει μέχρι εκεί η κατάρρευση του λόφου, κάτι που ευτυχώς δεν έγινε.

Το σώμα μου άρχισε να κατρακυλάει μαζί με το έδαφος,κάτω από τα πόδια μου,και το ένιωθα με κάθε τούμπα να με σκοτώνει ξανά και ξανά.Προσγυώθηκα τελικά με την πλάτη μου και πίεζα με όλη μου την δύναμη τα δόντια μου για να μην φωνάξω.Δεν ήταν μόνο η πτώση που με πόνεσε.Το δέρμα μου είχε καεί άσχημα,με νέες πληγές και εγκαύματα να βγαίνουν και με την παραμικρή επαφή με έτσουζαν σαν τρελά.Το ότι το έδαφος είναι καλυμένο στο κάρβουνο δεν βοήθησε επίσης.Έβαλα την παλάμη μου κάτω για να πιέσω να σηκωθώ και ένιωθα έναν διαρκή οξύ πόνο να την τρυπάει.Με το άλλο μου χέρι έπιασα και έσφυξα όσο μπορούσα την λαβή της Σκιάς για να διώξω κάπου την ένταση μου.Πίεζα τόσο πολύ που τα δάχτυλα μου τρυπούσαν την παλάμη μου και μπορούσα να νιώσω αίμα να τρέχει.Σηκώθηκα όρθιος και παραπάτησα.Ο Masta φάνηκε να είχε σηκωθεί πιο γρήγορα και ήρθε να με συγκρατήσει,όμως εγώ τον έδιωξα.
-Άσε με Masta.Η παραμικρή επαφή με σκοτώνει.Θα είμαι εντάξει.
Άλλωστε δεν είχαμε χρόνο.Από πάνω μας ο Πυρήνας δεν θα μας περίμενε και μαζί του θα έπεφταν και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα που τον ακολουθούσαν.Όμως είχα έναν κρυφό άσσο στο μανίκι μου.
-Γρήγορα ετοιμαστείτε για επίθεση. φώναξε ο Ren,αλλά τον σταμάτησα.
-Ας μην είμαστε βιαστικοί. του είπα και γύρισα προς τον φίλο μου,ο οποίος είχε έρθει και εκείνος δίπλα μου.Ευτυχώς ήταν αρκετά γρήγορος για να αποφύγει την πτώση του εδάφους.
-Αγόρι μου κάνε μου μια χάρη και συννενοήσου με τον φίλο μας από εδώ.Δες μήπως μπορέσουμε να την βγάλουμε πιο εύκολα και να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας εδώ.
Ο πυρήνας ετοιμάστηκε να επιτεθεί,όταν ο Arashi του βρυχήθηκε και το πλάσμα σταμάτησε.Έβγαλε και εκείνο την δικιά του κραυγή.
-Τώρα στα αλήθεια συνβαίνει αυτό που νομίζω ότι βλέπω;
-Και τα ζώα μπορούν να είναι πολυτισμένα άμα θέλουν.
Έτσι είχαμε συνεχόμενες κραυγές και γρυλίσματα από τα δύο πλάσματα όσο προσπαθούσαν να συννεοηθούν.
-...
-Ο Arashi λέει ότι το πλάσμα το λένε Groudon. είπα προτού απαντήσω στην ερώτηση του Δες μήπως μπορεί να μας αφήσει να φύγουμε χωρίς μάχη ή κάτι τέτοιο. Ξαναφώναξε στο Groudon τότε.
-...
-Λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση,όμως δεν μας φοβάται και σέβεται την αυτοπεποίθηση που έχει ο Arashi όσο του μιλάει.Συμφώνησε να μας πολεμήσει μόνος του,αλλά δεν υποχωρεί παρά πέρα.
-Σοβαρά τώρα μπορείς και μεταφράζεις το τι λέει; ρώτησε ο Ren -εντελώς χαζή ερώτηση-.Ο Masta τον αγνόησε.
-Ας το δεχθούμε.Δεν νομίζω ότι θα βγάλουμε τίποτα καλύτερο. Ένευσα θετικά και γύρισα προς τον Arashi.
-Πες του ότι δεχόμαστε και πως άμα κερδίσουμε θα υποσχεθεί τα υπόλοιπα πλάσματα να μείνουν εδώ στο Igneous Zone και ότι δεν θα μας ξαναενοχλήσουν. είπα και εκείνος του πέρασε το μήνυμα.Εν το μεταξύ τράβηξα ένα από τα παυσίπονα που κουβαλάω μαζί μου.Είχα πολύ καιρό να τα χρησιμοποιήσω,όμως τώρα δεν θα άντεχα αλλιώς.Κατάπια ένα και θυμήθηκα γιατί μου άρεσαν τόσο πολύ.Η ζέστη ακόμα με σκότωνε,όμως πλέον ο πόνος είχε εξαφανιστεί.Αργότερα το πιο πιθανό είναι ότι θα πέθαινα όταν αυτός επέστρεφε,όμως για την ώρα μπορούσα να πάρω μέρος κανονικά στην μάχη.
-... μου απάντησε μετά από λίγο.
-Συμφώνησε.Βέβαια αν χάσουμε λέει ότι θα μας φάει,ενώ τους πιο δυνατούς θα τους κρατήσει για να κάνει μάχες.Δεν είμαι σίγουρος τι εννοεί με αυτό... Οι υπόλοιποι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους,υπήρξαν κάποια ανασηκώματα ώμων και κάποια αμφίβολλα βλέματα,αλλά τι άλλο να έκαναν.
-Καλώς... απάντησε ο Ren για την ομάδα και ο Arashi πέρασε το μήνυμα.Το Groudon τότε βρυχήθηκε ξανά.
-Ωραία,τώρα τρέχουμε. είπα και χωρίς τίποτε άλλο έτρεξα πρώτος μαζί με τον Arashi προς τα πίσω.Οι υπόλοιποι είδαν τότε το Groudon να σηκώνει το ένα του πόδι.Συμφώνησαν μαζί μου λοιπόν και άρχισαν να τρέχουν,όμως ένας από τους Marines του Ren δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί αρκετά προτού γίνει λιώμα,κάτω από το πέλμα του γιγάντιου πλάσματος.
-Ωραία...και τώρα χορεύουμε. είπα σταματώντας με το που κατέβασε το πόδι του.Με ένα Shadow Step προσπέρασα τους πάντες και ξανά έτρεξα προς το πλάσμα.Πέρασα από κάτω του και μόλις βρέθηκα ανάμεσα στα πόδια του τράβηξα την Σκιά κόβωντας το από δύο φορές σε κάθε πόδι,αλλά μάταιος κόπος.Το δέρμα του ήταν πολύ σκληρό και τα χτυπήματα μου δεν έκαναν τίποτα.Βρέθηκα από πίσω του και εκείνο κατέβασε την ουρά του.Πήδηξα εγκαίρως στο πλάι και την απέφυγα,όμως και εκείνο ήταν πιο γρήγορο από ότι το περίμενα.Με το που ακούμπησε το έδαφος έσυρε την ουρά του προς το μέρος μου πετυχαίνοντας με και στέλνοντας με στον αέρα,να προσγυώνομαι τελικά στο έδαφος κάμποσα μέτρα πιο μακρυά.Η πτώση μου ήταν πολύ πιο βίαιη από την προηγούμενη και τα κάρβουνα έκαιγαν ακόμα σαν τρελά.

-Seiji! άκουσα την φωνή της Shizu, πριν ακόμα ανοίξω τα μάτια μου. Τα άνοιξα σιγά σιγά και είδα το χαρούμενο πρόσωπό της στα αριστερά μου, ή τουλάχιστον ότι μπορούσα να δω από αυτό με το κράνος στην μέση. Λίγες στιγμές αργότερα, γύρισα το κεφάλι μου δεξιά από όπου άκουγα και φασαρία και το θέαμα δεν ήταν το ίδιο χαρούμενο. Ο Mr. Shadow δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα από την ουρά του Πυρήνα και έπεσε με πολύ δύναμη στο έδαφος μερικά μέτρα πιο πέρα και αυτό με έκανε να πεταχτώ πάνω. Μια στριγκλιά ακολούθησε και, όταν γύρισα το κεφάλι μου προς τα εκεί, είδα την Kanae να προσπαθεί να ξεφύγει από τον Masta για να πάει στο πλάι του Mr. Shadow. Το κεφάλι μου πονούσε, αλλά αυτό δεν είχε σημασία αυτή την στιγμή. Έπρεπε να πάμε να τον σώσουμε.
-Έπεσε ολόκληρο κομμάτι κάρβουνο στο κεφάλι σου, μην πιέζεσαι τόσο. με παρακάλεσε η Shizu, όταν σηκώθηκα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το σημείο όπου έπεσε ο άτυχος bounty hunter.
-Seiji, πρέπει να οργανωθούμε. Αυτό το έπαθε γιατί αποφάσισε να το παίξει ήρωας και αν πας μόνος σου τότε θα έχεις την ίδια μοίρα. μου είπε ο Ren, αλλά δεν κατάφερε και πολλά.
-Τότε ακολούθησέ με, για να μην είμαι μόνος μου. απάντησα και, αγνοώντας πλήρως την συμβουλή του, συνέχισα να προχωράω. Ακόμα παραπατούσα, αλλά όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα αισθανόμουν καλύτερα τον βηματισμό μου και είχα καλύτερη αντίληψη του χώρου γύρω μου. Ο Πυρήνας πλέον είχε στρέψει την προσοχή του πάνω μας και, αφού έστριψε το σώμα του προς τα εμάς, σταμάτησε. Έγειρε το κεφάλι του λίγο προς τα πίσω και το εσωτερικό του στόματός του πήρε μια πιο πορτοκαλί απόχρωση.
-Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία φαντασίας για να ξέρω που θα μας οδηγήσει αυτό. Φύγετε όλοι από την πορεία του! φώναξε ο Ren και αυτή την φορά κατάλαβα ότι έπρεπε να τον υπακούσω. Όλοι αρχίσαμε να τρέχουμε αριστερά και δεξιά, σπάζοντας την ομάδα σε 2 μικρότερες, εκτός από έναν θαρραλέο marine που στάθηκε μπροστά του για να το αντιμετωπίσει.
-Δεν φοβάμαι την φωτιά, όταν φοράω αυτή την στολή! φώναξε και με υψωμένο το σπαθί του άρχισε να τρέχει κατά πάνω του. Οι φωνές του Ren και όλων των υπολοίπων δεν φάνηκαν να τον επηρεάζουν και αυτό δεν του βγήκε σε καλό. Δυο στιγμές αργότερα, το κτήνος ελευθέρωσε την φλεγόμενη ανάσα του και όλοι αντικρίσαμε τον σύμμαχό μας να λιώνει στην κυριολεξία. Μέχρι και εμείς καταλάβαμε ότι αυτή η φλόγα πήγαινε την έννοια θερμότητα σε άλλο επίπεδο, αφού αισθανόμασταν ακόμα και με την στολή την αύξηση της θερμοκρασίας για όσο κράτησε αυτή του η εκπνοή. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι να λιώνει μπροστά μου με τέτοια ταχύτητα, ενώ και το έδαφος που πέτυχε με την φωτιά είχε πυρώσει ακόμα περισσότερο και σε ορισμένα σημεία είχαν ανάψει και μικρές εστίες φωτιάς.