[Τέλος-Αποστολή] Φωτιά στα μπατζάκια μας

Βρισκόμασταν περικυκλωμένοι από ιθαγενείς με σκουριασμένα σπαθιά και λόγχες και ο Mr. Shadow είχε σκισμένη στολή, οπότε οι κινήσεις του έπρεπε να είναι περιορισμένες μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Τα πράγματα φαίνονταν δύσκολα οπότε αποφάσισα να τα κάνω λίγο πιο απλά.
-Deren, ξέρεις να πολεμάς? τον ρώτησα, έχοντας ένα σχέδιο στο μυαλό μου.
-Έτσι ακούγεται. απάντησε και πήρε θέση μάχη. Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω.
-Room! φώναξα και με την παλάμη μου σε σχήμα ημικυκλίου δημιούργησα ένα δωμάτιο αρκετά μεγάλο για να χωράει μέσα όλους τους αντιπάλους μας. Μερικά βλέμματα έπεσαν πάνω στο δωμάτιο, όσο αυτό μεγάλωνε μέχρι την στιγμή που τους προσπέρασε, και στην συνέχεια το αγνόησαν και συνέχισαν την επίθεσή τους.
-Τι στο καλό είναι αυτό? ρώτησε, ξαφνιασμένος ο Deren.
-Θα σου εξηγήσω αργότερα! απάντησα, μιας και δεν είχαμε χρόνο για τέτοια.
-Shambles. είπα και με μια περιστροφική κίνηση, άλλαξα την θέση του Deren με του τελευταίου αντιπάλου μας. Ο Derek φαινόταν να τα έχει χαμένα και το ίδιο και ο αντίπαλος που πλέον βρισκόταν ανάμεσά μας.
-Απλά σκότωνε! του φώναξα, και μόλις το είπα αυτό  ο Mr. Shadow κι εγώ καρφώσαμε ταυτόχρονα τον αντίπαλο μας, που είχε καταλάβει τι σχεδίαζα από την στιγμή που είδε το δωμάτιο. Το δικό μου σπαθί δεν βρήκε σάρκα, καθώς χτύπησε σε κάτι σκληρό που κάλυπτε το σώμα του, αλλά του Mr. Shadow κατάφερε να τον τρυπήσει και του έκανα ένα νόημα επιβράβευσης με το κεφάλι, όπως έκανα στους marines όταν καταφέρναμε να συνεργαστούμε καλά.
-Εσύ κάτσε εδώ με τον Stein. Καμιά δεκαριά είναι, δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσουμε να σκιστεί και άλλο η στολή. του είπα και άρχισα να τρέχω προς τον πρώτο αντίπαλο που είδα. Δεν ήξεραν να πολεμάνε καλά και αυτό μπορούσες να το καταλάβεις από τον τρόπο που κρατούσαν τα όπλα τους, αλλά ήταν δύσκολο να τους βγάλουμε από την μέση, λόγω της περίεργης πανοπλίας που κάλυπτε διάφορα σημεία του σώματός τους. Έτσι, μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρω να βγάλω τον πρώτο αντίπαλο από την μέση, με ένα κάρφωμα στο σαγόνι και διαγώνια προς τα πάνω. Είχα έρθει από την ίδια μεριά που είχα στείλει και τον Deren, οπότε αποφάσισα να γυρίσω πίσω για να προστατεύσω τους άλλους δύο και από την άλλη πλευρά. Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος άρχισε να προτάσσει την λόγχη του για να με καρφώσει, ενώ παράλληλα είδα δύο να πλησιάζουν τον Mr. Shadow και τον Stein.
-Shambles! φώναξα, και πάλι, και αυτή την φορά άλλαξα την δική μου θέση με ενός από τους άλλους 2. Την επόμενη στιγμή, ο τύπος με την λόγχη είχε καρφώσει τον σύμμαχό του και εγώ έριξα μια κλοτσιά στον δεύτερο, που έφτασε δίπλα στους άλλους 2, και έπεσε κάτω. Παράλληλα, ο Deren είχε ξεφορτωθεί 5 αντιπάλους και έτσι ο τύπος με την λόγχη και αυτός που έριξα κάτω ήταν οι μόνοι που έμειναν ζωντανοί, αλλά φαίνονταν κατατρομαγμένοι και χωρίς θέληση να συνεχίσουν. Η μάχη είχε τελειώσει.

Απογοητεύτηκα λιγάκι που δεν συμμετείχα ιδιαίτερα,αλλά έτσι και αλλιώς αυτοί οι αντίπαλοι δεν φάνηκαν πολύ σπουδαίοι.Το μόνο πρόβλημα φάνηκε να είναι αυτό το πράγμα πάνω στο δέρμα τους.Έσκυψα πάνω από έναν από αυτούς και τον παρατήρησα.Τελικά δεν ήταν το δέρμα τους εκείνο που είχα δει,αλλά κάτι το οποίο είχε κολλήσει απάνω του ή μάλλον πολλά κάτι.Σε αυτόν που είχα μπροστά μου μπορούσα να δω πολλά από αυτά τα σκουρόχρωμα πέτρινα πράγματα να τον καλύπτουν.
-Τι νομίζεις ότι είναι αυτά; ρώτησα τον Frankenstein,ενώ έβαζα το χέρι μου να καλύψει την τρύπα στην στολή μου.Η ελεγχόμενη θερμοκρασία μέσα σε αυτήν είχε αρχίσει να χαλάει και ήδη ένιωθα να ζεσταίνομαι,όμως όσο μπορούσα έπρεπε να προσπαθήσω να την συγκρατήσω.
Ο Frankenstein έσκυψε δίπλα μου.Τον είδα να πιάνει ένα από αυτά τα πέτρινα μαραφέτια και να το τραβάει.Ξεκόλλησε με ένα βίαιο ήχο από το σώμα στο οποίο ήταν κολλημένο.Όταν το γύρισε ανάποδα μπορούσα να δω ότι είχε μικροσκοπικές δαγκάνες τριγύρω του.
-Τα βλέπεις αυτά; με ρώτησε,δείχνοντας μου δύο προεξοχές που υπήρχαν στην άκρη Αυτά είναι τα δόντια του.Ότι και να είναι αυτό το πλάσμα παραμένει ένας ζωντανός οργανισμός.Υποψιάζομαι κάτι σε μορφή ανεπτυγμένου παράσιτου,πιθανότατα πέθανε όταν σκοτώθηκε ο οργανισμός στον οποίο ήταν συνδεδεμένος.
-Όλα αυτά είναι ζώα;Είναι πάρα πολλά...
-Πίστευω ότι κανονικά δεν ξεκινάνε τόσο μεγάλα και χρησιμοποιούν το ανθρώπινο σώμα ώστε να ξεκινήσουν μια αποικία και να μεγαλώσουν. είπε και ξεκόλλησε πάνω από το πτώμα ένα πολύ μικροσκοπικό παρόμοιο πλάσμα για να μου δείξει τι εννοεί.Έπειτα μου υπέδειξε το σημείο από όπου είχε ξεκολλήσει το πρώτο,το μεγάλο.Στο σημείο εκείνο υπήρχαν μικροσκοπικές τρύπες που δεν είχα παρατηρήσει εξ αρχής και τέριαζαν στις δαγκάνες που είχε το πλάσμα.
-Τραβάει ενέργεια απευθείας μέσα από τον άνθρωπο.Για αυτό νομίζεις ότι πέθανε όταν πέθανε και εκείνος. παρατήρησα με την σειρά μου.
-Έτσι ακριβώς.Νομίζω ότι τελικά έκανα καλά που ήρθα μαζί. Δεν μπορούσα να το αρνηθώ αυτό.
-Συγνώμη που διακόπτω,αλλά καλύτερα να βιαστούμε προτού χαλάσει εντελώς η στολή σου. μου είπε ο Seiji.Να κάποιος που απέδειξε τον εαυτό του στην μάχη.
-Καλή δουλειά για πριν Seiji. του είπα απλά και σηκώθηκα.Πλησίασα έναν από τους δύο εναπομείναντες άντρες που είχαν μείνει.Είχε κάτσει οκλαδόν κάτω και απλά κοίταζε τον ορίζοντα.Όταν έσκυψα στο ύψος του κεφαλιού του και κοίταξα τα μάτια του ήταν κενά.Δεν μου άρεσε αυτό.Δεν φάνηκε να μου δίνει καν σημασία ή μάλλον μπορεί να μην καταλάβαινε καν ότι στεκόμουν μπροστά του.Χτύπησα τα δάχτυλα του και μόνο τότε φάνηκε να προσηλώνει το βλέμμα του πάνω μου.
-Που οδηγούν αυτοί οι διάδρομοι από κάτω μας;Εκεί κατοικείτε; τον ρώτησα.Εκείνος μόνο γέλασε,αλλά όχι ένα κανονικό γέλιο.Ήταν άκυρου χρόνου και τόπου και εντελώς τρελό.
-ΧΑΧΑΧΑ ο πυρήνας θα σας πάρει... είπε με τις λέξεις να βγαίνουν τρεμάμενες ...θα βγει απόψε...και εσείς θα είστε εδώ...όλος ο μπουφές...ω έχει να φάει για μήνες τώρα...ΧΑΧΑΧΑΧΑ Δεν νομίζω ότι θα έβγαζε κάτι από αυτόν.
-Και άλλος έτσι είναι. μου είπε ο Deren που είχε πάει να δει τον άλλο.Τέλεια!
Ξαφνικά τα μάτια του άντρα γύρισε και το κεφάλι του έσπασε καθώς έπεσε από μόνο του προς τα πίσω.Από το ανοικτό του στόμα βγήκε μια μαύρη μπάλα η οποία πέταξε στον αέρα και τελικά εξαφανίστηκε,ενώ ακριβώς το ίδιο πράγμα συνέβει και στον άλλο ζωντανό που είχαμε.
-Τι στο καλό ήταν αυτό; ρώτησε ξαφνιασμένος ο Seiji.
-Δεν ξέρω,όμως προφανώς παίζονται πολύ παραπάνω πράγματα εδώ.Deren μπαίνεις μπροστά,τώρα που η στολή μου χάλασε.Προχωράμε από κάτω και βλέπουμε που μας βγαίνει. Εκείνος μου ένευσε θετικά.
-Είσαι σίγουρος;Δεν θα ήταν καλύτερο να γυρίσουμε πίσω και να φτιάξουμε την στολή σου;
-Όλοι έχουμε να κάνουμε τις δουλειές μας και το να γυρίσουμε πίσω όχι μόνο είναι χάσιμο χρόνο,αλλά μπορεί να ρισκάρουμε να έχουμε να αντιμετωπίσουμε και άλλους παρόμοιους που θα εμφανιστούν.Θυσίες πρέπει να γίνονται και δεν με πειράζει να είμαι εγώ σε αυτή την θέση.
-Σοφά λόγια. είπε ο Frankenstein,αν και δεν χρειαζόμουν επιβράβευση για κάτι που πίστευα.
Έτσι λοιπόν ο Deren κατέβηκε πρώτος και οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε.Έστειλά επίσης και τον Arashi μπροστά.Ακόμα παρέμενε ένα πολύ δυνατό όπλο και χωρίς να έχει τα δόντια και τα νύχια του διαθέσιμα.

Ο Mr. Shadow είχε μεγάλο πρόβλημα, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί και σε αυτόν τον τομέα μου θύμιζε αρκετά τον Ren. Αν συνεχίζαμε έτσι, ίσως να μην άντεχε στην ζέστη αλλά εφόσον αυτή ήταν η επιθυμία του δεν μπορούσα να κάνω πολλά για να του αλλάξω γνώμη. Έτσι, αφού καθίσαμε για μερικά λεπτά ακόμα και εξέτασε ο Stein λίγο παραπάνω αυτά τα περίεργα πλάσματα, που ήταν γαντζωμένα πάνω στους ιθαγενείς, αποφασίσαμε πώς θα ήταν καλύτερα να πάμε κάτω από το έδαφος στα ανοίγματα που είχαμε βρει, και να τα εξερευνήσουμε. Ανοίξαμε μια από τις πολλές πόρτες στο πάτωμα από όπου μας είχαν κάνει επίθεση και προχωρήσαμε κατά μήκος του διαδρόμου. Το κομμάτι που βρεθήκαμε ήταν σίγουρα φτιαγμένο από τους ντόπιους αφού τα τοιχώματα και το πάτωμα ήταν αρκετά ίσια, για να είναι κάποιο άνοιγμα που απλά υπήρχε. Στους τοίχους υπήρχαν ζωγραφιές με πολύ απλά σχήματα ανθρώπων και κάποια άλλα σχήματα που δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήταν. Η μόνη μας ελπίδα ήταν ο Stein αλλά και αυτός δεν είχε ιδέα τι αντικρίζαμε.
-Περίεργο... αναφώνησε κάποια στιγμή ο Stein.
-Ποιο από όλα? τον ρώτησα, αφού οτιδήποτε βλέπαμε γύρω μας θα το χαρακτήριζα στην καλύτερη περίεργο.
-Εδώ σταματάει το χτιστό κομμάτι και αρχίζει ένα κανονικό άνοιγμα στο έδαφος. είπε χωρίς να καταλάβω αν απαντούσε σε εμένα ή απλά συνέχιζε τον συλλογισμό του, αλλά αμέσως μετά παρατήρησα αυτό για το οποίο μιλούσε.
-Οι ζωγραφιές όμως συνεχίζονται. Παρατήρησε ο Mr. Shadow πολύ εύστοχα και συνεχίσαμε να προχωράμε προς τα μέσα για να δούμε πού θα μας οδηγήσουν. Μετά από αρκετά ζιγκ ζαγκ που κάναμε, βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο άνοιγμα.
-Εδώ μένουν? ρώτησα κοιτώντας το μέρος γύρω, το οποίο έμοιαζε σαν τις σπηλιές που βλέπουμε στα βιβλία ότι ζούσαν οι πρωτόγονοι άνθρωποι, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Ολόκληρη η σπηλιά, από τους τοίχους μέχρι το ταβάνι ήταν καλυμμένη με ζωγραφιές και όλες είχαν κοινό θέμα. ανθρώπους και κάτι άλλα πλάσματα.
-Μάλλον, αλλά το μέρος φαίνεται άδειο. απάντησε ο Deren, που είχε προχωρήσει λίγο περισσότερο από εμάς.

-Σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα που προκείπτει είναι ότι αν δεν βρίσκονται εδώ,τότε που; είπε ο Frankenstein καθώς είχε πάει κοντά στα τοιχώματα και άρχισε να παρατηρεί καλύτερα της ζωγραφιές.Το μέρος έδειχνε κατοικήσιμο και για τον λόγο ότι υπάρχαν αναμένοι δαυλοί παντού τριγύρω και ένας δαυλός δεν μπορούσε να μείνει ανοικτός μόνος του για πολύ καιρό.
-Παρεμπιπτόντως παιδιά οι θερμοκρασίες έπεσαν. είπε ο Deren,μιας και δεν είχε την ανάγκη για στολή,οπότε δεν φορούσε μία. Από την ώρα που μπήκαμε σε αυτό τον χώρο οι θερμοκρασίες γύρισαν πίσω στο κανονικό.
Ήταν θέμα χρόνου να συνέβαινε κάτι τέτοιο,μιας και οι θερμοκρασίες τις επιφάνειας δεν θα έφταναν εδώ,όχι χωρίς να υπάρχει κάποια έξοδος προς τα πάνω και είχαμε αφήσει πίσω μας τις εν λόγο εξόδους.Έβγαλα την στολή μου.Δεν είχα κάποιον να την φτιάξει και να ξαναέβγαινα απάνω με αυτήν δεν θα έκανε τίποτα πλέον.Τουλάχιστον θα είχα καλύτερη ευχέρεια κινήσεων και έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε πρόβλημα για την ώρα.
-Mr.Shadow,για έλα λίγο εδώ. μου ζήτησε ο Frankenstein.Μόλις πήγα δίπλα του μου έδειξε μια ζωγραφιά.Φαινόταν σαν ένας άνθρωπος να βάζει πάνω σε έναν άλλο κάτι μακρόστενο,με ρωγμές απάνω του.
-Είναι αυτά που βρήκαμε πάνω στα σώματα τους.Φαίνεται σαν να τα βάζουν οικειοθελώς.
-Όντως έτσι φαίνεται,όμως δες και εδώ. είπε και μου έδειξε μια μεγάλη γραμμή που χώριζε στα δύο όλη την πλευρά της σπηλιάς.Από πάνω της,στο σημείο όπου είμασταν υπήρχαν άλλες μεγαλύτερες φιγούρες,κάποιες έμοιαζαν με ζώα,κάποια με ανθρώπους,όμως δεν έδειχναν σαν σχήμα να αντιστοιχούν σε τίποτα από τα δύο.Επίσης φαίνεται να ήταν σχεδιασμένα με τις ίδιες γραμμές που κάλυπταν και τα άλλα πλάσματα στις ζωγραφιές,που οι άνθρωποι έφεραν απάνω τους.
-Παρατηρείς τα σχήματα;Υποπτεύομαι ότι αυτές οι ζωγραφιές αντιστοιχούν σε παρόμοια πλάσματα σαν αυτά που βρήκαμε και από τις ζωγραφιές θα έλεγα ότι είναι αρκετά μεγαλύτερα. Ένευσα θετικά και μετά του έδειξα την γραμμή στην μέση.
-Και αυτό τι λες να είναι; τον ρώτησα.
-Πολύ φοβάμαι ότι αυτό είναι το έδαφος,όπου χωρίζει την επιφάνεια από εδώ κάτω.
-Μα αν αυτό είναι αλήθεια,τότε η ομάδα μας απάνω κινδυνεύει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιο άγνωστο και πιθανόν επικύνδυνο πλάσμα.
-Ίσως θα έπρεπε να επισπεύσουμε τις κινήσεις μας...
-Να ένας εκεί! αναφώνισε τότε ο Seiji.Γυρίσαμε απότομα και τον είδαμε να δείχνει στην άλλη άκρη της σπηλιάς.Εκεί μέσα από μια τρύπα ξεπρόβαλε ένας άντρας.Καλυμμένος όπως φαινόταν από τα ίδια πλάσματα όπως οι υπόλοιποι και με λίγα κουρέλια πάνω του.Για λίγο μείναμε όλοι ακίνητοι να κοιταζόμαστε,μέχρι που ο άντρας εκείνος έδρασε πρώτος.
-αααααααααααααααααααααααα φώναξε,αλλά χωρίς να δείχνει τρομαγμένος ή να αλλάξει την κενή του έκφραση και έπειτα άρχισε να τρέχει κουνώντας τα χέρια του πέρα δώθε στον αέρα.
-Ω όχι δεν θα ξεφύγεις! είπε με σιγουριά ο Seiji,ο οποίος ήταν αυτός που -μαζί με τον Deren- είχε προχωρήσει πιο μέσα στην σπηλιά και έτρεξε από πίσω του.
-Seiji όχι,δεν μπορούμε να τρέξουμε έτσι... του φώναξα,αλλά είχε χαθεί από το οπτικό μου πεδίο προτού τελειώσω την πρόταση μου ...ενώ δεν ξέρουμε που πάμε. Ξεφύσηξα.
-Deren από πίσω του.Βεβαιώσου ότι θα μας βρείτε μετά με την οσμή σου έτσι και χαθείτε.
-Οκ αφεντικό. μου απάντησε και έφυγε να κυνηγήσει τον marine μας.
-Πάμε και εμείς από πίσω τους,μπας και τους προλάβουμε. Θα μπορούσα να καλύψω εύκολα την απόσταση,αλλά αν υπήρχαν παράξενα πλάσματα ή άλλοι τρελοί στον δρόμο μας δεν γινόταν να αφήσω τον Frankenstein μόνο του.Έτσι αρχίσαμε να τρέχουμε στον ρυθμό του,μέχρι να βγούμε από τον χώρο μέσα στον επόμενο,που ήταν ένας ακόμα διάδρομος.Όμως λίγα λεπτά μετά βρήκαμε το πρόβλημα.Φτάσαμε σε μια διχάλα.Να πάρει η ευχή,δεν είμαι καλός στο να μαντεύω έτσι στην τύχη.Καθώς προσπαθούσαμε να επιλέξουμε ποια διαδρομή να ακολουθήσουμε,ξαφνικά ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου.Μια έντονη ενέργεια,μεγάλη,ερχόταν από τον αριστερό διάδρομο.
-Frankenstein το νιώθει και εσύ; τον ρώτησα.
-Ναι.Ότι και να είναι εκεί είναι κάτι μεγάλο.
-Ας ελπίσουμε τότε ότι οι φίλοι μας πήγαν και εκείνοι από εκεί. είπα καθώς μαζί με τον Frankenstein και τον Arashi ακολουθούσαμε εκείνη την διαδρομή.

Masta's POV

Δεν ήταν παρά μερικά λεπτά αφότου έφυγαν ο Argon με τους άλλους τέσσερις και όπως ήταν λογικό υπήρχε κάποια ανησυχία στην ομάδα.
-Ελπίζω να μην τα καταστρέψει όλα... άκουγα τον Ren να μονολογεί για τον Seiji,ενώ η Kanae ήταν ιδιαίτερα ανήσυχει για τον Argon.Την καθησύχασα.Ξέραμε και οι δύο ότι δεν υπήρχε κάτι που ο Argon δεν θα έβγαζε εις πέρας,ειδικά όσο είχε και τον Arashi μαζί του.Το μόνο που με ανησυχούσε εμένα ήταν εκείνος ο Frankenstein.Τα λόγια του ακόμα ηχούσαν στο κεφάλι μου και δεν τον εμπιστευόμουν διόλου,όμως τι να έλεγα;
Σημασία είχε ότι η δουλειά προχωρούσε κανονικά,παρά την όλη κατάσταση.Αυτό όμως δεν διήρκεσε για πολύ.Βασικά μόλις για λίγα λεπτά.Τότε μέσα από τον καπνό και τους βράχους έκανε την εμφάνιση του ένα παράξενο πλάσμα.Κοντά στα δύο μέτρα ύψος,με σώμα που έδειχνε πέτρινο και ρωγμές παντού πάνω του μέσα από τις οποίες μπορούσα να διακρίνω ένα έντονο κόκκινο υγρό ( ; ) να κυλάει.Βασικά έμοιαζε με φωτιά.Το πλάσμα αυτό στεκόταν στα δύο πόδια και είχε δύο χέρια και κάτι που έμοιαζε για κεφάλι.Φαντάζομαι ότι δεν θα είχα χρόνο για όλη αυτή την παρατήρηση αν το πλάσμα είχε δράσει αμέσως,όμως εκείνο απλά μας κοιτούσε.Καθόταν απέναντι μας και απλά μας παρατηρούσε ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν.Δεν μπορούσα ακριβώς να δω τα μάτια του,αν είχε κιόλας.Από την πλευρά μας παραμείναμε επίσης ακίνητοι,με τα χέρια στις σκανδάλες ή στις λαβές των ξίφων μας.Είμασταν έτσι και αλλιώς γύρο από τους επιστήμονες,οπότε ακόμα και αν το πλάσμα έκανε την κίνηση του κανένας τους δεν κινδύνευε άμεσα.
Τότε το πλάσμα βρηχήθηκε και όλοι μας αποτραβηχθήκαμε προς τα πίσω.Καλύτερα,γιατί η αμέσως επόμενη του κίνηση ήταν να κοπανήσει τα χέρια του κάτω στο έδαφος.Όλος ο αέρας γέμισε καπνό και σκόνη και η ορατότητα μας χάθηκε για λίγο.Μέσα από αυτόν τον καπνό ξεπετάχτηκε το πλάσμα το οποίο κίνησε για την Kanae που ήταν πιο κοντά του.Εκείνη πυροβόλισε γρήγορα και τις δύο βαλλίστρες της,αλλά τα βέλη δεν φάνηκαν καν να επηρεάζουν το πλάσμα.Δεν φαινόταν να πορλαβαίνει να ξεφύγει.Ο Kisame πήδηξε τότε στην μέση και έβαλε το ξίφος του πάνω στο στήθος του πλάσματος και άρχισε να το σπρώχνει προς τα πίσω.Χάρις το αφύσικο μάκρος του ξίφος το πλάσμα δεν φάνηκε να μπορεί να τον φτάσει,όμως σιγά σιγά άρχισε εκείνο να τον σπρώχνει προς τα πίσω.
-Λίγη βοήθεια θα ήταν καλή! φώναξε τότε.Σχεδόν ταυτόχρονα η Saeko,με την Shizu έδρασαν.Μια σφαίρα έφυγε από το σνάιπερ της Saeko και χάρις το μέγεθός και την φόρα της φάνηκε να διαπερνάει το δέρμα του πλάσματος,στο σημείου του ώμου.Η Shizu ακολούθησε μπήγοντας το ξίφος της μέσα σε αυτή την τρύπα,κάνοντας το πλάσμα να βγάλει μια κραυγή πόνου.Μόλις εκείνη τραβήχτηκε ο Ren πετάχτηκε αμέσως μετά και με μια απότομη κίνηση χτύπησε διαγώνια,το ίδιο εκείνο σημείο,κάνοντας το να ραγίσει εντελώς και το χέρι να πέσει κάτω.Εντυπωσιακή ομαδικότητα,όμως τώρα δεν χρειαζόταν να το τραβήξουμε τόσο πολύ.Όμως πραγματικά...
-Μισώ να τα σπαταλάω έτσι. είπα και εκτόξευσα ένα τσιγάρο στο κεφάλι του τέρατος θρυμματίζοντας το.Όχι μόνο δεν μπορούσα να καπνίσω γιατί φορούσα αυτή την στολή,αλλά έπρεπε και να πετάω τα τσιγάρα μου από εδώ και από εκεί.Είχα αρχίσει να τρελαίνομαι.Βέβαια δεν ήταν η ώρα να τα χάσω.
-Τι στο καλό ήταν αυτό; ρώτησε ο Kisame.
-Δεν ξέρω,αλλά όπως φαίνεται το τακτοποιήσαμε το θέμα. του απάντησε ο Ren.
Ξαφνικά ήχος από κέρας ήχησε ξανά στον αέρα.Μα δεν ήταν ένα,όχι...ήταν πολλά.
-Κάτι μου λέει ότι δεν τελείωσε τίποτα. είπα,πιο πολύ στον εαυτό μου,ενώ είχα σηκώσει το κεφάλι μου στον ήχο που φαινόταν να έρχεται από παντού.
-Κύριε δείτε! φώναξε τότε η Saeko.Έπρεπε να είχα προλάβει να βάλω στοίχημα με κάποιον για αυτό που μόλις είχα πει.Στον ορίζοντα μπροστά μας ένας ολόκληρος στρατός από παρόμοια πλάσματα φαινόταν να βαδίζουν όλα μαζί προς το μέρος μας.
-Ω να με πάρει η ευχή. αναφώνισε ο Ren.
-Διοικητά αν μου επιτρέπετε... του είπα και πήρα τον λόγο ...Εμπρός τα μαζεύουμε και φύγαμε,χωρίς καθυστερήσεις και μόνο τα απαραίτητα. φώναξα.Ο Ren μπροστά μου ήταν πολύ νέος και αμφιβάλλω ότι είχε εμπειρία με κινδύνους τέτοιους διαστάσεων.Δεν τον κατηγορούσα λοιπόν αν μπορεί να σάστιζε,όμως τώρα έπρεπε να μάθει ότι η ώρα δεν ήταν τέτοια.Αν ο διοικητής τα έχανε τότε όλοι μας χανόμασταν.Του μετέφερα αυτές μου τις λέξεις προτού ξεκινήσουμε το τρέξιμο.

Κανονικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ξεφεύγαμε,μιας και τα πλάσματα είχαν πολύ μεγαλύτερο και γρηγορότερο βηματισμό από εμάς.Όμως έδειχναν επίσης μπερδεμένα.Πήγαιναν σαν χαμένα και κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαν.Μόνο όταν ξανά ηχούσε το κέρας έπαιρναν μπροστά και ξανάρχιζαν να μας κυνηγούν,μέχρι να κάνουν την επόμενη τους παύση.Φυσικά εμείς δεν σταματήσαμε σε καμία περίπτωση,παρά μόνο γυρνάγαμε για να βλέπουμε που είναι οι διώκτες μας.Πάντως έναν ήταν σίγουρο:τα πλάσματα αυτά δεν φαινόταν να έχουν τρομερή νοημοσύνη,ενώ όπως και να το έβλεπε κανείς το κέρας έπρεπε να είναι ο λόγος που έδειχναν τόσο οργανωμένα στο κυνήγι μας.Βέβαια κάποιος θα έπρεπε να το φυσάει,άρα;Περισσότεροι από τους γηγενείς;Ήλπιζα ο Argon να έβρισκε κάτι σύντομα,αλλιώς δεν μας έκοβα και πολύ καλά.
Κάποια στιγμή,παρόλο που εξακολουθούσαν να κάνουν ενδιάμεσα διαλλείματα,τα πλάσματα είχαν κλείσει υπερβολικά την απόσταση.Δεν μας έβλεπα να κρατάμε τα κεφάλια μας για πάνω από ένα δύο λεπτά ακόμα.
-Εκεί! αναφώνισε η Kanae Φαίνεται να υπάρχει ένα βαθούλωμα στο έδαφος.
-Διοικητά! του φώναξα υποστηρίζοντας τον και θυμίζοντας του τα λόγια μου.
-Πάμε γρήγορα προς τα εκεί! μας έδωσε την εντολή και έτσι κάναμε.Χωρίς δεύτερη σκέψη,χωρίς να σταματήσουμε,πηδήξαμε μέσα.Το να κόβαμε ταχύτητα θα μας είχε καταδικάσει έτσι και αλλιώς,οπότε έπρεπε να ρισκάρουμε για κάτι καλύτερο εκεί κάτω.Τελικά το βαθούλωμα αποδείχθηκε να ήταν μια τρύπα.Όχι πολύ μεγάλη,αλλά αρκετά ώστε να χωρέσει ένας άνθρωπος.Άφησα τον Ren να πηδήξει πρώτα,ώστε να πιάνει όποιον κατεβαίνει,ενώ εγώ έμεινα απάνω ώστε να φροντίσω να πηδήξουν εκεί που πρέπει και να μην φάνε τα μούτρα τους.
-Μην σταματάτε να τρέχετε!Ακόμα και όταν μπείτε μέσα μην σταματήσετε στιγμή. φώναξα.Ευτυχώς ο Kisame και η Saeko είχαν περάσει πρώτοι,οπότε και να υπήρχε κάτι εκεί κάτω τουλάχιστον θα το αντιμετώπιζαν εκείνοι πρώτα.Ενώ όλοι τους σχεδόν είχαν μπει μέσα,ένας από τους χαρτογράφους μας στο τέλος σκόνταψε και έπεσε κάτω.Κακό αυτό.Από το πλήθος των πλασμάτων πετάχτηκε ένα τετράποδο,με μυτερή μπροστινά όψη,πιο γρήγορο από τα άλλα και όρμισε πάνω στον άντρα.Τότε ήταν που είδα τον Hiroshi να πηδάει στην μέση.Με το σπαθί του έξω έσπρωξε στο πλάι το πλάσμα.Δεν του έκανε τίποτα βέβαια,αλλά μόλις είχε σώσει την ζωή του χαρτογράφου μας.Εκτόξευσα άλλο ένα τσιγάρο διαλύοντας το πλάσμα,ενώ ο Hiroshi βοήθησε τον άντρα να τρέξει προς το μέρος μου.Ο άντρας πήδηξε μέσα στην τρύπα και ο Hiroshi ακολούθησε,μα όχι προτού τον χτυπήσω επιβραβευτικά στην πλάτη.
Τελευταίος έμεινα εγώ,μα έπρεπε να κάνω κάτι τελευταίο καθώς τα πλάσματα συνέχιζαν να πλησιάζουν.Πολλά από αυτά ήταν πολύ μεγάλα,όμως κάποια είχαν το μέγεθος για να μπουν στην τρύπα και να μας ακολουθήσουν.Δεν ήθελα να το κάνω...έτρεμα...μα ήξερα ότι αν ήταν κάποια στιγμή που έπρεπε να γίνει και που είχα την δυνατότητα να το κάνω -τώρα που δεν είχα καπνίσει καθόλου- ήταν τώρα.
-Demon Bind! Ξαφνικά όλα τα πλάσματα της πρώτης γραμμής σταμάτησαν απότομα και έτσι όσα ακολούθησαν έπεσαν απάνω τους.Με μεγάλη αναμπουμπούλα ακολούθησε καθώς το ένα πλάσμα συγκρουόταν με ένα άλλο και όλα μαζί πέφτανε κάτω,σταματώντας το κυνήγι τους.Ένιωσα αίμα να κυλάει από το μάτι μου και για λίγο να θολώνει.Έπρεπε να αρχίσω το κάπνισμα πριν μου περνούσε από το μυαλό η ιδέα να ξανακάνω κάτι τέτοιο ή πριν γίνει πολύ φανερό ώστε να το καταλάβουν και άλλοι,πέρα από τον Frankenstein.
Πήδηξα μέσα στην τρύπα και ακολούθησα τους άλλους.Σαν μια τελευταία βεβαίωση χρησιμοποίησα άλλα δύο από τα τσιγάρα μου για νακαταστρέψω το άνοιγμα της τρύπας και να μην μπορούν να μας ακολουθήσουν ακόμα και αν συνέλθουν γρήγορα.Έπειτα έτρεξα πίσω από τους υπόλοιπους.Μετά από λίγο τρέξιμο βγήκα από τον στενό διάδρομο και μπήκα σε ένα αρκετά μεγάλο υπόγειο χώρο με δαυλούς,κρεμασμένους στα γύρο τοιχώματα,να τον φωτίζουν.Όλοι οι υπόλοιποι είχαν σταματήσει εκεί και έπαιρναν ανάσες,ενώ οι δικοί μου και οι Marines ήρθαν απευθείας απάνω μου μόλις μπήκα στον χώρο.
-Ευτυχώς που είπα να μην σταματήσετε να τρέχετε. είπα.
-Υπάρχει το πρόβλημα βλέπεις του ότι το μέρος δεν φαίνεται να έχει πόρτες ή εξόδους. μου είπε η Kanae.Τότε παρατήρησα τον χώρο γύρο μου καλύτερα.Όντως δεν έβλεπα κάποια έξοδο.Βασικά το μόνο που έβλεπα ήταν κάποια κελιά,με ξύλινες αλλά παρόλα αυτά γερές πόρτες.Ωραία...χαίρομαι που κατέστρεψα πιθανόν την μόνη μας έξοδο.

Άρχισα να τρέχω πίσω από τον άντρα που είδαμε. Ίσως με αυτόν να μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, σε αντίθεση με τους προηγούμενους, οπότε δεν έπρεπε να αφήσω την ευκαιρία χαμένη. Δεν κοίταξα τι γινόταν πίσω μου και προχώρησα στους διαδρόμους χάνοντάς τον σε μερικές στροφές, ώσπου φτάσαμε σε μια διασταύρωση. Ο άντρας που κυνηγούσα, έστριψε δεξιά και έτσι έπραξα κι εγώ ενώ από πίσω μου άκουσα τον Deren.
-Περίμενέ με!
-Στρίψτε δεξιά! φώναξα μιας και είχε μια απότομη στροφή αμέσως μετά την διχάλα. Ούτε ένα λεπτό μετά, μπήκα σε ένα δωμάτιο, στο οποίο σταμάτησα αμέσως. Ήταν αρκετά μικρότερο από το προηγούμενο και είχε αρκετά κελιά, ενώ δεν έβλεπα κάποια διέξοδο. Αμέσως μετά από εμένα κατέφτασε και ο Deren μόνος του.
-Οι άλλοι? Νόμιζα ότι με ακολουθούσατε όλοι. ρώτησα, ενώ πήρα τα μάτια μου από τον ντόπιο μόνο όταν μπήκε ο Deren στο δωμάτιο.
-Έμειναν πιο πίσω. απάντησε και χωρίς να προλάβουμε να πούμε τίποτα άλλο, ακούσαμε τον ήχο που βγάζει ένα κέρας. Γρυλίσματα τον ακολούθησαν και είδαμε κάτι σαν βράχους να τρέχουν κατά πάνω μας, σαν αυτά που είχαν κολλημένα πάνω τους οι ιθαγενείς. Ο Deren, χωρίς να χάσει χρόνο έβγαλε 4 πιστόλια, κάτι που με ξάφνιασε στην αρχή, και αμέσως μετά 2 έξτρα χέρια που δεν ήταν ανθρώπινα, οπότε κατάλαβα ότι χρησιμοποιούσε το φρούτο του.
-Heat! είπε και οι σφαίρες που βρήκαν στόχο, ενώ αρχικά διαπέρασαν το σκληρό δέρμα τους, έσκασαν, διαμελίζοντας τα.
-Αναλαμβάνω τον άλλο. του φώναξα, μιας και τον είδα να ανοίγει τα κελιά για να βγαίνουν τα περίεργα πλάσματα από μέσα, ενώ φυσούσε μέσα στο κέρας και τα έκανε να κουνιούνται σαν τρελά κατά πάνω μας.
-Room. Shambles! είπα φτιάχνοντας ένα δωμάτιο μέχρι το σημείο που βρισκόταν ο αντίπαλός μου και αμέσως άλλαξα την θέση μου με αυτή ενός κελιού που είχε ακριβώς δίπλα του. Την επόμενη στιγμή, του έκοψα το χέρι, από το οποίο δεν έτρεχε αίμα, αλλά αυτός σάστισε και απομακρύνθηκε όσο περισσότερο μπορούσε από εμένα, και κατά συνέπεια και από τα κελιά, και έπεσε μέσα σε μια λακκούβα με ένα περίεργο υγρό μείγμα. Έτσι, άρχισα να τον πλησιάζω και έκλεισα το δωμάτιο στην πορεία, ενώ τα 2 τελευταία πλάσματα που ελευθέρωσε γαντζώθηκαν πάνω στο χέρι του, που βρισκόταν στο έδαφος.

-Τι είναι αυτό το μέρος? τον ρώτησα σημαδεύοντάς τον με το σπαθί μου, ενώ μάταια προσπαθούσε να οπισθοχωρήσει, αφού είχε βρει τοίχο. Η λακκούβα στην οποία είχε πέσει δεν ήταν μεγαλύτερη από 2 μέτρα από το σημείο που πατούσα, στην άκρη της δηλαδή, μέχρι τον τοίχο, οπότε τον έφτανα αν έσκυβα λίγο. Εκείνος κάτι ψέλλιζε που δεν καταλάβαινα, αλλά φαινόταν να μην στέκει και αυτός πολύ στα καλά του όπως και οι άλλοι στην επιφάνεια.
-Τι λέει αυτός? με ρώτησε ο Deren, ο οποίος είχε καθαρίσει με τα βραχοπλάσματα και προχωρούσε προς το μέρος μας.
-Ξέρω γω... Χαμένα τα έχει.
-Τότε δεν μας είναι χρήσιμος. Βγάλ' τον από την μιζέρια του και έλα να δούμε τι υπάρχει εδώ γύρω. Πιο πολλά θα μάθουμε από το δωμάτιο... πρότεινε, ενώ κοιτούσε τα πλάσματα που ήταν ακόμα στα κελιά. Δε είχε και άδικο. Για μια στιγμή δίστασα μιας και δεν συνήθιζα να σκοτώνω εν ψυχρώ, αλλά φαινόταν ότι βασανιζόταν. Έτσι, σκέφτηκα ότι τον βοηθούσα και βρήκα το κουράγιο να το κάνω. Για 2-3 δευτερόλεπτα έμεινα ακίνητος μπροστά του. "Ότι έγινε, έγινε" σκέφτηκα και, αφού αναστέναξα, πλησίασα τον Deren.
-Γιατί τα έχουν σε κλουβιά? ρώτησα, παρατηρώντας ότι κάθε κλουβί έχει και διαφορετικού μεγέθους πλάσματα μέσα.
-Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ... μου απάντησε, και έπιασε στο χέρι του το κέρας που φυσούσε νωρίτερα ο ντόπιος και φύσηξε. Αμέσως όλα, άρχισαν να κουνιούνται ακόμα περισσότερο από πριν και προσπαθούσαν να μας επιτεθούν. Την ίδια στιγμή άκουσα παφλασμούς από το σημείο με το υγρό μείγμα και πλησίασα με αργά βήματα προς τα εκεί, ενώ και ο Deren με κάλυπτε με το όπλο του έτοιμο. Όταν έφτασα αρκετά κοντά είδα 2 ακόμα τέτοια πλάσματα να βρίσκονται εκεί μέσα και να προσπαθούν να βγουν, πιθανότατα επηρεασμένα και αυτά από το άκουσμα του κέρατος.
-Τι στο...? Πραγματικά δεν ήξερα τι να υποθέσω. Ο Deren τα πυροβόλησε και έσκασαν και αυτά, γεμίζοντας με το υγρό την στολή μου στα πόδια και όλη την περιοχή γύρω, και αμέσως μετά ήρθε δίπλα μου και άρχισε να παρατηρεί το υγρό.

-Για μύρισέ το. με παρότρυνε, ενώ το είχε μυρίσει ήδη αυτός. Έσκυψα δίπλα του και έκανα όπως μου είπε.
-Τι κάνω? Αφού δεν μπορώ να μυρίσω με αυτή την στολή...
-Όντως.  Τέλος πάντων, μου μυρίζει σαν στάχτη και αίμα. απάντησε.
-Στάχτη και αίμα...? ρώτησα, χωρίς να περιμένω απάντηση, και για λίγο μείναμε και οι 2 σκεπτικοί.
-Τα εκτρέφουν. μου ήρθε μια αναλαμπή.
-Τι πράγμα?
-Ναι νομίζω εδώ τα εκτρέφουν. Δεν αναρωτιόμασταν πώς ζουν σε τέτοιες θερμοκρασίες? Ε, εκείνα είναι ανθεκτικά και έτσι καλύπτουν το σώμα τους με αυτά και σε αντάλλαγμα τους δίνουν το ίδιο τους το αίμα.
-Και αυτό το μείγμα είναι για να τα ταΐσουν μέχρι να φτάσουν στο μέγεθος που επιθυμούν. Ναι είναι μια καλή εξήγηση αυτή. Και γι αυτό αυτά τα 2 δεν πέθαναν, όπως τα άλλα στην επιφάνεια ή αυτά που έχει στο μέρος του σώματός του που δεν έχει βουτηχτεί στο μείγμα, επειδή βρίσκονταν ήδη μέσα σε μια λίμνη από το φαγητό τους. πρόσθεσε στα λεγόμενά μου και όλα έβγαζαν κάποιο νόημα. Όσο νόημα θα μπορούσε να βγάλει οτιδήποτε είχαμε συναντήσει μέχρι τώρα στο νησί, τέλος πάντων.
-Το μόνο που δεν μου κολλάει είναι, γιατί αντιδρούν στο άκουσμα αυτού του ήχου. είπα, αλλά απάντηση δεν μπόρεσε να μου δώσει ο Deren.
-Πάμε να βρούμε τους άλλους 2. Σαν πολύ έχουν αργήσει. Πρότεινε και ήταν αλήθεια. Έπρεπε να είχαν φτάσει προ πολλού, όσο αργά και να πήγαιναν.
-Με αυτά τι θα κάνουμε?
-Άστα, έτσι. Ίσως χρειαστεί μερικά ζωντανά δείγματα ο Frankenstein. Αλλά ακόμα και αν δεν τα χρειαστεί, από τα κελιά τους δεν μπορούν να βγουν, άρα αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν μόνα τους.
-Δίκιο έχεις. απάντησα και κατευθυνθήκαμε προς το άνοιγμα από το οποίο ήρθαμε. Μας πήρε περισσότερη ώρα να φτάσουμε στην διχάλα από ότι όταν μπήκαμε, καθώς αυτή την φορά δεν τρέχαμε, ενώ στην διαδρομή τον ενημέρωσα για το φρούτο που έχω φάει.
-Ίσως να μην με άκουσαν όταν φώναξα και να έστριψαν αριστερά. σκέφτηκα φωναχτά.
-Αυτό ή ίσως τους συνέβη κάτι πριν φτάσουν εδώ. είπε το χειρότερο δυνατό σενάριο που μπορούσε να έχει συμβεί και αυτό μας έκανε να αποφασίσουμε να γυρίσουμε πίσω. Έτσι, μετά από λίγο φτάσαμε στο μεγάλο άνοιγμα, όπου δεν βρήκαμε τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι ανακουφιστήκαμε εν μέρη, αλλά χωρίς να τους έχουμε βρει πήραμε και πάλι τον δρόμο προς την διχάλα για να προχωρήσουμε αριστερά, όπως είχα προτείνει στην αρχή. Λίγο αργότερα ακολουθούσαμε εκείνο το μονοπάτι, που δεν ήταν και πολύ διαφορετικό από το δεξί, μέχρι που φτάσαμε εκ νέου σε ένα άνοιγμα.

-Μας ακολουθούν ακόμα;Αν είναι πρέπει να μπλοκάρουμε την μόνη είσοδο! με ρώτησε ο Ren.
-Όχι δεν θα μας ακολουθήσουν,αυτό είναι σίγουρο.Βέβαια δεν έχει και για εμάς γυρισμός επίσης.
-Συγνώμη που διακόπτω,αλλά ίσως θέλετε να το δείτε αυτό. μας φώναξε ο Hiroshi και γυρίσαμε να δούμε.Μας έφερε τα απομεινάρια μιας σκυμμένης στολής.Η λέξη Marines και το σήμας τους ήταν γραμμένα πάνω της,όμως όλη η μπλούζα έδειχνε λες και ήταν βουτηγμένη στο αίμα.
-Ω Θεέ μου! αναφώνισε η Shizu.
-Πρέπει να ήταν από την προηγούμενη ομάδα.
-Μάλλον.Βρήκαμε πεταμένα όπλα.Είναι τα κλασικά που εκδίδονται στον στρατό.
-Όπως φαίνεται έχουμε πολύ καλύτερη τύχη από αυτούς οπότε ας μην απελπιζόμαστε. είπα εύθυμα και τους αγνόησα,για να μιλήσω στους επιστήμονες μας.
-Λοιπόν παλικάρια ακούστε με... τους είπα ...Για την ώρα ο χώρος φαίνεται να μην έχει καμία δίοδο,αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν δεν κοιτάξουμε.Είστε οι ειδικοί πάνω στην πέτρα οπότε ξεκινάτε να ελέγχεται τους τοίχους.Αν βρείτε κάποιο σημείο όπου μπορεί να βρίσκεται κάποια κρυμμένη πόρτα ή έστω κάποιο σημείο όπου νομίζεται ότι είναι πιο εύκολο να κατεδαφίσουμε ενημερώστε μας και προχωράμε από εκεί.Τώρα πάμε!Δουλειά! φώναξα και αυτό φάνηκε αρκετό για να τους παρακινήσει.Ήταν λογικό να βασιστούμε στην γνώση τους στην περίπτωση μας,ενώ αμφιβάλλω ότι κανείς τους ήθελε να πεθάνει εδώ κάτι.Κοίταξα τότε τους δικούς μου και τους Marines.
-Άντε τι κάθεστε και εσείς βοηθάτε! είπα και πήγα να κοιτάξω και εγώ μια πλευρά.
Ο χώρος δεν ήταν πολύ μεγάλος.Τέσσερα κελιά είχε όλα και όλα και αυτά έπιαναν τον μεγαλύτερο χώρο.Το μέρος έδειχνε χτιστό.Οι τοίχοι ήταν αρκετά λύοι και αυτό σίγουρα δεν ήταν από φυσιολογικό τρόπο,ενώ το πάτωμα έδειχνε επίσης να έχει δουλευτεί.Μπορούσα να δω ζωγραφιές σχεδόν σε κάθε κομμάτι των τοιχωμάτων.Ζωόμορφες και ανθρωπόμορφες φιγούρες με παράξενες γραμμές να τρέχουν σε όλο τους το σώμα.Μάλλον αντιπροσώπευαν τα πλάσματα που είχαμε αντιμετωπίσει στην επιφάνεια.Όμως αυτή δεν ήταν η εικόνα που με προβλημάτισε.Όχι ήταν μια άλλη εικόνα που είδα.Μια ζωγραφιά ενός πλάσματος σαφώς μεγαλύτερου από τα άλλα.Χοντρό και καμπυλωτό κεφάλι,με πολλά δόντια,κοντά χέρια και πόδια -αν και αν ήταν τόσο μεγάλο θα παρέμεναν και πάλι πολύ μεγάλα- και με μακρυά ουρά.Αν όποιος τα είχε κάνει αυτά όντως σχεδίαζε τα πλάσματα που είχε δει στο νησί,τότε πραγματικά δεν ήθελα να συναντήσω αυτό το συγκεκριμένο.
-Κύριε Masta νομίζω βρήκαμε κάτι. αναφώνισε ένας από τους επιστήμονες.
-Εκεί πάνω. μου έδειξε το ταβάνι όταν πήγα κοντά του.Αν και δεν ήταν εμφανές με την πρώτη όντως,αφού έμεινα εκεί να παρατηρώ για λίγο,είδα μια ρωγμή που έδειχνε σαν άνοιγμα.Το ταβάνι δεν ήταν πολύ ψηλό,όμως και πάλι δεν το έφτανα μόνος μου.
-Kisame έλα εδώ.Δώσε μου τους ώμους σου.
-Δεν σφάξανε.Γιατί να μην ανέβω εγώ στους δικούς σου;
-Γιατί εγώ είμαι ο αρχηγός,τώρα που λείπει ο αρχηγός.
-Όχι θα το πάμε δίκαια. είπε και ύψωσε την γροθιά του.
-Πολύ καλά. απάντησα.