[Τέλος-Αποστολή] Μια απρόσμενη συνάντηση

-Saeko, Shizu, Hiroshi, Seiji και εσείς οι 3 ακολουθήστε με. Οι υπόλοιποι προσπαθήστε να ξεθάψετε όλους όσους πλακώθηκαν από το κτήριο. Θα πιάσουμε αυτό το κάθαρμα ο κόσμος να χαλάσει. διέταξε ο Ren και το μάτι του γυάλιζε για εκδίκηση.
-Δεν θα ήταν καλύτερα να πάμε όλοι μαζί όταν τελειώσουμε με την κατάσταση εδώ? πρότεινε η Saeko ενώ βοηθούσε με την απομάκρυνση των συντριμμιών.
-Πρέπει να τον ακολουθήσουμε πριν περάσει πολύ ώρα και χάσουμε τελείως τα ίχνη του. της απάντησα και ο Ren συμφώνησε μαζί μου. Έτσι, και η Saeko σταμάτησε να βοηθάει τους άλλους και οι 8 μας φύγαμε τρέχοντας προς την κατεύθυνση που τον είδαμε την τελευταία φορά. Τρέξαμε για μερικά λεπτά κατά μήκος του δρόμου που συνδεόταν με το Arlong Park αλλά δεν βρήκαμε κάτι προς το παρών. Το σκοτάδι πλέον δυσκόλευε το δικό μας έργο, αφού δεν μπορούσαμε να δούμε καθαρά πέρα από μερικά μέτρα. Λίγο αργότερα, φτάσαμε σε ένα σημείο που το μονοπάτι χωριζόταν σε 2 κατευθύνσεις. Η δεξιά κατεύθυνση οδηγούσε σε ένα ερημωμένο χωριό, την οποία είχαμε ξαναδεί την προηγούμενη φορά που βρισκόμασταν στο νησί, αφού δεν ήταν πολύ μακριά και οι σκιές των αναποδογυρισμένων κτηρίων φαίνονταν καθαρά.
-Θα ψάξουμε πρώτα εκεί. είπε ο Ren και ακολουθήσαμε εκείνο το μονοπάτι.

Ούτε ένα λεπτό αργότερα βρισκόμασταν στην αρχή του χωριού. Το λιγοστό φως του φεγγαριού έπεφτε πάνω στη γύρω περιοχή και το θέαμα των αναποδογυρισμένων κτηρίων σου προκαλούσε δέος αλλά και τρόμο για την δύναμη των πλασμάτων που έκαναν κάτι τέτοιο.
-Θα χωριστούμε σε ομάδες των 2. ψιθύρισε ο Ren και σπάσαμε σε 4 ομάδες. Εγώ ήμουν στην ίδια ομάδα με την Shizu και αισθανόμουν ανακουφισμένος με αυτό αφού μπορούσα να την προστατεύσω άμεσα. Κατευθείαν αρχίσαμε να ψάχνουμε 1-1 τα κτήρια, κοιτώντας από τα παράθυρα ή από όπου αλλού μπορούσαμε, ώσπου ακούσαμε έναν πυροβολισμό και μια κραυγή να τον ακολουθεί. Αφού κοιταχτήκαμε για μια στιγμή με την Shizu, αρχίσαμε να τρέχουμε προς την κατεύθυνση που ακούσαμε τον πυροβολισμό. Πριν φτάσουμε, ακολούθησαν και άλλοι τρεις και κάποιον να φωνάζει
-Έπρεπε να είχατε πεθάνει σε εκείνα τα ερείπια όλοι! Τώρα θα αναγκαστώ να σας σκοτώσω ο ίδιος. φανερά εκνευρισμένος και στιγμές αργότερα έφτασα στο σημείο όπου έγιναν όλα αυτά. Όλοι οι άλλοι είχαν ήδη φτάσει εκεί και λίγο μετά από εμένα έφτασε και οι αδερφή μου, που δεν μπορούσε να τρέξει όσο γρήγορα όσο εγώ. 2 από τους marines που δεν ήξερα βρίσκονταν στο έδαφος και, λίγα μέτρα πιο πέρα, μέσα στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού, στο ισόγειο πλέον του κτηρίου, μπορούσες να ξεχωρίσεις μερικές φιγούρες να κουνιούνται.

Κρύβονταν για να μην τους πυροβολήσουμε και κατά συνέπεια κάναμε κι εμείς το ίδιο στο διπλανό κτήριο, μόνο που εμείς στεκόμασταν απέξω αλλά από μια μεριά του κτηρίου που δεν μπορούσαν να μας χτυπήσουν άμεσα. Μερικοί πυροβολισμοί ακόμα έπεσαν αλλά χωρίς να βρουν κάποιο στόχο.
-Αυτός που τους σκότωσε είναι ο Sai, ένας από τους 2 κατασκόπους μας... Μας είπε ο Ren και χτύπησε το χέρι του στον τοίχο. Οι υπόλοιποι δεν του απαντήσαμε κάτι αλλά μπορούσες να καταλάβεις το πόσο θυμωμένοι ήμασταν όλοι. Τον Sai τον είχα δει 1-2 φορές στο Dawn Island οπότε ήμουν σίγουρος πως δεν ήταν αυτός που προκάλεσε και την έκρηξη καθώς ήταν ένας πολύ λεπτός και κοντός άντρας, σε αντίθεση με αυτόν που είχα δει πάνω στο τοίχος. Seiji, στη θέση σου. Δεν έχουμε ώρα για τέτοιες απερίσκεπτες ενέργειες. Με διέταξε μόλις με είδε να κάνω το πρώτο βήμα για να κάνω κατά μέτωπο επίθεση και σταμάτησα. Ακούστε πως έχει το πλάνο. Δεν ξέρουμε πόσοι είναι εκεί μέσα αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε εσείς οι 5 να τους αιφνιδιάσετε, οπότε εγώ θα μιλάω στον Sai από εδώ για αν νομίζει πώς δεν έχουμε αλλάξει θέση κι εσείς θα κινηθείτε αθόρυβα από την πίσω πλευρά και θα βγείτε, αν όχι από πίσω τους, κατευθείαν πάνω τους και θα τους καταστρέψετε. Μας είπε ο Ren και συμφωνήσαμε όλοι. Έτσι, βάλαμε το σχέδιο σε εφαρμογή.

-Sai! Γιατί μας πρόδωσες? Πώς τολμάς να κάνεις κάτι τέτοιο? φώναξε ο Ren ενώ είχαμε ήδη αρχίσει να προχωράμε οι υπόλοιποι.
-Βαρέθηκα να είμαι το παιδί για όλες τις δουλειές. Αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν μια ευκαιρία να ανήκω σε μια ομάδα που θα μπορώ να προσφέρω άμεσα.
-Και σε εμάς προσέφερες άμεσα. Όλες οι πληροφορίες που δίνει ένας κατάσκοπος είναι πολύ σημαντικές για τις αποστολές μας. ίσως πιο σημαντικές και από τις σωματικές ικανότητες κάποιου.
-Αυτό το λες εσύ που έχεις ήδη θέση αξιωματικού και ένα λαμπρό μέλλον μπροστά σου γεμάτο πλούτοι και δόξα. Εγώ έχω κολλήσει στις θέσεις των οπλιτών για πάνω από 20 χρόνια, όσο και αν έχω προσπαθήσει.
-Είμαι σίγουρος ότι με λίγο παραπάνω προσπάθεια θα τα καταφέρεις να αναρριχηθείς κι εσύ.
-Πώς τολμάς να μου λες να προσπαθήσω παραπάνω? Δεν ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει για το σώμα των marines όλα αυτά τα χρόνια και ποιο το ευχαριστώ? "Τρέχα σε κάθε ψωρονήσι να παρακολουθείς μερικά άτομα". Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Προτιμώ να είμαι ένας απλός ληστής που με ξένα λεφτά θα ζω μια άνετη ζωή. απάντησε. Ο Ren σταμάτησε να μιλάει αλλά όσο μίλησε ήταν αρκετό. Είχαμε φτάσει ακριβώς δίπλα στο άνοιγμα, στο οποίο ήταν καταχωνιασμένοι οι ληστές και ο Sai και πεταχτήκαμε μέσα απότομα. Κατευθείαν ο Sai σήκωσε το πιστόλι του αλλά οι 2 σφαίρες που μας έριξε δεν πέτυχαν κάποιο στόχο και έφτασα μπροστά του και τον ανάγκασα να τραβήξει το σπαθί του, ενώ παράλληλα οι υπόλοιποι έπεσαν πάνω στους 6-7 ληστές που βρίσκονταν στο δωμάτιο.

Τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν και από το πρώτο χτύπημα τον έκανα να υποχωρήσει ένα βήμα. Είχα χρησιμοποιήσει σχεδόν όλη μου την δύναμη για να τελειώσω γρήγορα με αυτόν και από την αρχή φάνηκε ότι τα πράγματα ήταν δυσοίωνα για τον Sai. Οι προσπάθειες και των δυο μας να χτυπήσει ο ένας τον άλλο συνεχίστηκαν για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα και αμέσως μετά από κάθε επίθεσή του, άφηνε και μερικά σημεία ανοιχτά τα οποία άνετα θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αλλά δεν το έκανα. Ακόμα κι αν μας πρόδωσε, μπροστά μου είχα έναν marine και αυτό με έκανε διστακτικό στο να τον τραυματίσω, κάτι που δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί.
-Δεν γίνεται να έχουν κάποιο σαν κι εσένα σε ανώτερη θέση από εμένα! μου φώναξε και συνέχισε. Θα σας σκοτώσω όλους, όπως ακριβώς έκανα και με τον Hashi. Μόλις άκουσα ότι σκότωσε τον δεύτερο κατάσκοπο που είχε σαν παρτενέρ σε αυτή την αποστολή, έμεινα ακίνητος στην θέση μου, ξαφνιασμένος. Έτσι, βρήκε την ευκαιρία αλλά και άνοιγμα να με χτυπήσει, προτάσσοντας το σπαθί του για να με καρφώσει κατευθείαν στο στήθος αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Ren είχε έρθει και αυτός στη μάχη και, με μια κατακόρυφη κίνηση του σπαθιού του, έβγαλε το σπαθί του Sai από την πορεία του και αυτό καρφώθηκε στο πάτωμα-σκεπή του σπιτιού. Χωρίς να χάσει χρόνο, πάτησε γερά στα πόδια του και κάρφωσε το σπαθί του στην κοιλιά του Sai.
-Είσαι αξιολύπητος... είπε σιγανά ο Ren στον Sai, ο οποίος είχε γουρλώσει τα μάτια από το σοκ. Ο Ren έβγαλε το σπαθί από το σώμα του και εκείνος γονάτισε μπροστά μου, χωρίς κάποια κίνηση από το υπόλοιπο σώμα του. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, άρχισε να βγάζει αίμα από το στόμα και για να μην πέσει το σώμα του πάνω μου έκανα 2 βήματα στο πλάι.

Η μάχη στον υπόλοιπο χώρο εξελίχτηκε το ίδιο καλά και εύκολα με αυτή που είχα απέναντι στον Sai και σύντομα όλοι οι ληστές κείτονταν νεκροί.
-Ας ξαποστάσουμε 2 λεπτά και μετά φεύγουμε για το επόμενο χωριό. πρότεινε ο Ren και όλοι συμφωνήσαμε. Έτσι, λίγο αργότερα πήραμε τον δρόμο προς το εσωτερικό του νησιού. Αρχίσαμε να τρέχουμε και πάλι και δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο σταυροδρόμι. Λίγο πριν φτάσουμε εκεί, ο Ren έκοψε ρυθμό.
- Εσύ πήγαινε πίσω στο Arlong Park και πες τους τι έγινε πριν λίγο. Πες τους και να στείλουν μια μικρή ομάδα εκεί για να μαζέψουν τα πτώματα. διέταξε ο Ren τον έκτο που δεν άνηκε στην ομάδα και, έτσι, συνεχίσαμε προς το χωριό οι 5 μας, ο Ren, η Shizu, ο Hiroshi, η Saeko κι εγώ. Ο δρόμος μέχρι το χωριό ήταν μακρύς, σκοτεινός και περνούσε μέσα από δάσος και αρκετές φορές δυσκολευτήκαμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι αλλά τελικά περίπου 20 λεπτά αργότερα είδαμε αναμμένα φώτα μπροστά μας. Αυτό κάθε άλλο παρά μας καθησύχασε καθώς δεν έπρεπε να υπάρχουν τόσα φώτα τέτοια ώρα, αφού με βάση την λογική θα έπρεπε οι περισσότεροι να κοιμούνται. Όσο πλησιάζαμε οι φόβοι μας επιβεβαιώνονταν καθώς ακούγαμε φωνές και ήχους μάχης.

Λίγο αργότερα επιτέλους φτάσαμε στην είσοδο του χωριού. Η κατάσταση ήταν όπως φοβόμασταν και φαινόταν ότι ήρθαν να κάνουν την τελευταία τους μπάζα πριν προσπαθήσουν να φύγουν από το νησί. Αρκετά κτήρια καιγόντουσαν και πολλοί χωρικοί αντιστέκονταν στους ληστές αλλά η μάχη φαινόταν άνιση, μιας και οι χωρικοί δεν μπορούσαν να τους σταματήσουν. Προχωρήσαμε με γοργό βήμα πιο μέσα στο χωριό και ένας άντρας, που απλά στεκόταν και κοιτούσε τους υπόλοιπους ληστές να λεηλατούν το μέρος, μας είδε και φώναξε:
-Άντρες! Δείτε ποιοι μας ήρθαν. Σκοτώστε τους, μιας και φαίνεται ξέφυγαν από τον αρχηγό, Saburo.
Στο άκουσμα αυτού του ονόματος, κοιταχτήκαμε με την αδερφή μου. Με βάση αυτά που είχα δει στο Arlong Park και αυτά που της είπα σε συνδυασμό με το όνομα που μόλις ακούσαμε, καταλάβαμε και οι δύο ότι πλέον υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται ο Saburo μαζί με τους ληστές. Χωρίς να χάσω χρόνο άρχισα να τρέχω για να τον πιάσω και να τον ρωτήσω για τον αρχηγό του.
-Seiji, περίμενε! φώναξε ο Ren αλλά δεν τον άκουσα καν και συνέχισα. Μπροστά μου πετάχτηκαν 2 ληστές και άλλοι 5-6 από τα πλάγια. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να με ακολουθήσουν αλλά προσπέρασα γρήγορα τους 5-6 ληστές και έτσι εκείνοι τους έκλεισαν τον δρόμο. Με ένα κόψιμο στο στήθος του ενός και μια κλοτσιά στην κοιλιά του άλλου, έβγαλα τους δύο αντιπάλους από την μέση και συνέχισα την πορεία μου.
-Πες μου τι ξέρεις για τον Saburo! του φώναξα, καθώς έκανα άλμα πατώντας με δύναμη πάνω σε μερικά κουτιά που μας χώριζαν, και προσγειώθηκα πάνω στο οριζοντιωμένο σπαθί του, το οποίο είχε έτοιμο για να αποκρούσει το δικό μου.

Μόλις με είδε από πιο κοντά, τα έχασε.
-Π..Πώς γίνεται να του μοιάζεις τόσο πολύ? ρώτησε και προσπάθησε να με απωθήσει.
-Ώστε δεν σας έχει μιλήσει για τον δίδυμο αδερφό του. Δεν πειράζει, δεν θα μείνει για πολύ ακόμα μαζί σας. του απάντησα και αντιστάθηκα σε αυτή την προσπάθειά του.
-Πες μου πού βρίσκεται τώρα και θα σου χαρίσω την ζωή. του πρότεινα αλλά δεν φάνηκε να πείθεται ιδιαίτερα και δεν έδειξε κάποιο σημάδι ότι είχε φοβηθεί και δεν απάντησε. Έπειτα, αφού ελευθέρωσε το σπαθί του από το δικό μου, επιτέθηκε με στόχο το κεφάλι μου αλλά με μια απλή κίνηση του κεφαλιού μου στο πλάι απέφυγα την επίθεσή του. Με αυτή του την κίνηση, είχε έρθει πολύ κοντά μου και βρήκα την ευκαιρία να του ρίξω μια γονατιά στο στομάχι, η οποία τον δίπλωσε, λόγω του ότι δεν την περίμενε. Χωρίς να χάσω χρόνο, του έριξα μια γροθιά στο κεφάλι με το δεξί χέρι, που κρατούσα και το σπαθί, και έχασε την ισορροπία του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει κάτω και κάπου εκεί έχασε κάθε ελπίδα που είχε απέναντί μου, μιας και άρχισα να τον κλοτσάω όπου έβρισκα. Μερικές τον πέτυχαν στα πλευρά και στην κοιλιά, άλλες στα πόδια και σταμάτησα όταν του έριξα και μία ακόμα στο κεφάλι. Η τελευταία παραλίγο να τον αφήσει αναίσθητο αλλά φαινόταν ότι κρατιόταν ακόμα.

Έσκυψα για να τον φτάνω με τα χέρια και έφερα το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου, σηκώνοντάς τον από την μπλούζα.
-Πού είναι? του φώναξα άλλη μια φορά και ήμουν σε έξαλλη κατάσταση, έτοιμος να τον αποτελειώσω.
-Αποθ..ήκη.... τραύλισε και δάκρια κύλισαν στο πρόσωπό του και αναμίχτηκαν με το αίμα που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του. Αμέσως, τον άφησα να πέσει στον δρόμο και έψαξα το μέρος γύρω μου για να βρω κάποιον χωρικό να ρωτήσω. Τα πρώτα άτομα που είδα ήταν οι υπόλοιποι 4 να πολεμάνε με 2 και 3 ληστές ο καθένας, αλλά για τώρα τους αγνόησα. Το μυαλό μου βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση που πραγματικά πίστεψα ότι προείχε να μάθω για το μέρος αυτής της "αποθήκης" στην οποία υποτίθεται βρισκόταν ο αδερφός μου. Ψάχνοντας λίγο ακόμα γύρω μου είδα 2 άτομα να κρύβονται σε ένα μικρό σοκάκι, δίπλα από ένα σπίτι και να κοιτάζουν δειλά δειλά στον δρόμο για να μαθαίνουν την εξέλιξη της μάχης και έτρεξα προς αυτούς. Εκείνοι τρόμαξαν που με είδαν να τρέχω κατά πάνω τους και προσπάθησαν να ξεφύγουν. Ο ένας μπόρεσε να στρίψει και να αρχίσει να τρέχει αλλά ο άλλος σκόνταψε στα πόδια του και έπεσε κάτω, οπότε τον έπιασα και τον σήκωσα.
-Μην φοβάσαι δεν θα σου κάνω κακό. Μια πληροφορία που είναι πολύ σημαντική για να σώσουμε το χωριό θέλω. του είπα και φάνηκε να ηρεμεί.

-Πόσες αποθήκες υπάρχουν στο χωριό και τι μπορεί να εννοεί κάποιος λέγοντας ένα σκέτο "αποθήκη"? τον ρώτησα, πιάνοντάς τον από τον γιακά και χωρίς να περιμένω κάποια απάντησή του στα προηγούμενα λεγόμενά μου, αλλά αναμένοντας απάντηση σε αυτή την ερώτηση με μεγάλη αγωνία. Εκείνος φάνηκε να τρομάζει με το πόσο επιθετικά τον ρώτησα και απάντησε όσο πιο βιαστικά μπορούσε για να με ξεφορτωθεί.
-Στην άλλη άκρη του χωριού, δίπλα σε ένα οικόπεδο γεμάτο πορτοκαλιές! Είναι η μεγάλη αποθήκη του χωριού και εκεί έχουμε την σοδιά που μαζέψαμε μια βδομάδα πριν. είπε και μου έπιασε τα χέρια, προσπαθώντας να μου πει όσο πιο διακριτικά μπορούσε να τον αφήσω ήσυχο, όπως κι έγινε. Μόλις μου απάντησε τον άφησα και ξαναβγήκα στον κεντρικό δρόμο. Έριξα μια ματιά προς τους υπόλοιπους και ακόμα φαίνονταν να δυσκολεύονταν λόγω του αριθμού των ληστών.
-Σας έχω εμπιστοσύνη.  τους φώναξα και άρχισα να τρέχω προς την άλλη άκρη του χωριού.
-Τσακίσου και έλα να βοηθήσεις!! μου φώναξε η Shizu και απλά την αγνόησα.
-Θα μου το πληρώσεις αυτό! συμπλήρωσε όταν είδε ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα να γυρίσω αλλά έπρεπε να βιαστώ για να προλάβω τον Saburo.