Το πιο λαμπρό αστέρι. Μέρος Πρώτο. [Τέλος-Αποστολή]

Η Lorenza ήξερε ακριβώς τι ήταν από την πρώτη στιγμή: πυροβολισμοί. Για ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπορεί να ξεγελάστηκε ή να τρόμαξε μα οι αναμνήσεις εκείνης της μέρας, όπου δέχτηκε δύο σφαίρες, δεν την άφηναν να ξεχάσει. Το σώμα της είχε αντιδράσει πολύ πριν από το μυαλό της και άθελά της είχε ρεθεί να σκύβει και να εκτελέσει μία αεροβική κίνηση προς τα πίσω! Με το που βρήκε τοίχο άρχισε να τρέχει με όλη την δύναμη που είχε στα πόδια της προς το μέρος που μπορεί να άκουσε τον πυροβολισμό.

Έτσι που ήταν το μέρος, κι ο τρόπος που η μία φυσικά διαμορφωμένη αίθουσα οδηγούσε στην άλλη, ο κρότος πολλαπλασιάστηκε · τ'αυτιά της κουδούνιζαν--ή σταμάτησαν να λειτουργού τελείως, δεν ήταν ακόμα σίγουρη. Με τα μάτια της μόνο για οδηγό δεν τα πήγαινε πολύ καλά. Μα να που και τρίτος και τέταρτος πυροβολισμός ακολούθησε και αυτή τη φορά τους άκουσε! Κι όσο έτρεχε τόσο πιο δυνατά ακούγονταν. Πλησίαζε! Δεν ήξερε αν έφταιγ το ότι ήταν μονίμως σε κίνηση, μα ούτε ένας δεν τη βρήκε, ενώ είδε βλήματα μπηγμένα στον τοίχο. Μόνο για μία στιγμή γύρισε να κοιτάξει τους δύο κόκκορες · είχαν πέσει κάτω, καλύπτοντας το κεφάλι τους.

Δεν είχαν πάθει τίποτα.

Με περισσότερη σιγουριά και λιγότερες έγνοιες, έβγαλε και δεύτερο μαχαιράκι. Επιτέλους είχε πιάσει με την άκρη των ματιών της τον δράστη: νότια γωνία, πίσω από έναν τοίχο--το μόνο που είχε δει ήταν ένα χέρι και μισό πόδι. Να γιατί δεν πετύχαινε τίποτα. Δε σημάδευε. Χμ, αν αυτός ήταν ο τρόπος εκφοβισμού του, τότε ήταν αρκετά αναποτελεσματικός.

Το ανανεωμένο πνεύμα να θεριεύει μέσα της, με λίγη φόρα έκανε ένα θεαματικό σάλτο! Προσγειώθηκε ακριβώς δίπλα στο χέρι κα ιμισό πόδι που είχε δει και με ανακούφιση είδε πως ήταν ακόμα εκεί πέρα. Δεν άργησε να επιτεθεί: γύρισε τα μαχαίρια σε επιθετική θέση και ξεκίνησε ένα μπαράζ επιθέσεων! Η μία μετά απ'την άλλη, απανωτές προσπάθειες να τον κόψει, να βρει σάρκα. Η κοντινή απόσταση δεν πρέπει να ήταν το δυνατό του σημείο όμως γιατί το μόνο που έκανε ήταν ν'αποχωρεί και ν'αποχωρεί μέχρι που έφτασε να ακουμπήσει με την πλάτη του τον τοίχο. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να δώσει την χαριστική βολή - έστω κι αν ήταν η πρώτη - εκείνος έσκυψε!

Όμως ο στόχος του δεν ήταν μια απλή αποφυγή. Χωρίς να καταλάβει πότε και πώς, σηκώθηκε με ένα ολόκληρο δόρυ! Της χρειάστηκαν πολλά από τα αντανακλαστικά της που τόσο περηφανεύεται για να μην την κόψει οριζόντια στο στέρνο. Με κομμένη την ανάσα έπεσε προς τα πίσω, χρίς όμως να καταρρέει · επανήρθε στην πρότερη στάση που είχε και με τα δύο μαχαίρια να σταματάνε όπως όπως τη λάμα του δόρατος. Ήξερε πως δε θα νικούσε σε διαγωνισμό δύναμης--γι αυτό κλώτσησε τον άντρα που το χειριζόταν με όλη τη τη δύναμη!

Στην προσπάθειά του να μην τον χτυπήσει, που δεν στέφθηκε με επιτυχία, δημιουργήθηκε ένα κενό το οποίο η κοπέλα εκμεταλλεύτηκε: πήδηξε προς τα πίσω σε απόσταση ενός μέτρου. Ξναπήδηξε. Ο εχθρός της άρχισε να συνέρχεται από το δυνατό χτύπημα στα απόκρυφά του, όμως δεν ήταν αρκετό: εκεί που πήγε να κατεβάσει με μανία και οργή το δόρυ στον ώμο της, εκείνη είχε ήδη εκτοξεύσει και τα δύο της μαχαιρια. Έκανε αλλη μία φορά προς τα πίσω για να αποφύγει το δόρυ, όμως εκείνο σταμάτησε την πορεία του, κουνήθηκε αριστερά, δεξιά άσκοπα και μετά έπεσε στ πάτωμα ακολουθώντας την πορεί του χειριστή του.

«Αυτό ήταν πιο εύκολο απ'ότι περίμενα...» ομολόγησε η κοπέλα στο τέλος, κάπως χαμένη, όταν είδε τον αντίπαλό της να πέφτει κάτω αναίσθητος. Έκανε το δόρυ στην άκρη με το πόδι της ενώ τον κλώτσησε με το άλλο για να τον γυρίσει στην πλάτη του. Δεν τον είχε προσέξει καλά, λόγω της έλλειψης σωστού φωτισμού και της ίδιας της μάχης, όμως τώρα μπορούσε να δει πως ήταν σχεδόν δύο μέτρα, αρκετά επιβλητικός σαν κορμοστασιά και τα μαλλιά του ήταν μαύρα, πυκνά, πιασμένα σε αλογοουρά. Είχε κι ένα  τατουάζ πάνω απ'το μάτι του που συνέχιζε μετά απ'αυτό και τελείωνε  στο πηγούνι του. Δε μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς βέβαια.

«Ου, έντονες καταστάσεις,» ακούστηκε ο Στεφάν από δίπλα της · κάτι η προσωρινή απώλεια ακοής, κάτι το γεγονός ότι ήταν προσειλωμένη στον πεσμένο, δεν κατάλαβε πότε ήρθε δίπλα της. «Δε μπορώ να πω ότι είμαι φαν.»
«Λίγο πολύ όλη την ώρα κάπως έτσι είμαστε,» άρχισε ο Mark «γι αυτό αν δεν το αντέχεις, σου συνιστώ να μας αφήσεις ήσυχους...αφού ολοκληρωθεί η τωρινή συνεργασία μας.»
«Τι μας λες, που θα κάνω ό,τι θες εσύ. Και δεν είπα ότι δεν το αντέχω αλλά δεν το προτιμώ.»
«Φυσικά, καταλαβαίνω και το γιατί. Είσαι Καλλιτέχνης. Γι αυτό συνέχισε να καλλιτεχνείς κι άσε τις επικίνδυνες δουλειές σε άλλους.»

«Είμαι παραπάνω από ικανός να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις,» είπε με σφιγμένα τα δόντια «κι ας το αφήσουμε εδώ.»

Το τελεσίγραφο της Lorenza ήταν ακόμα φρέσκο στο μυαλό και των δύο και κάπως έτσι αποφεύχθηκε περαιτέρω λογομαχία. Χωρίς καμία όρεξη για συνεργασία, συνέχισαν να στέκονται γύρω απ'την κοπέλα αμίλητοι, η οποία εξέταζε τον αντίπαλο. Είχε ήδη εξάγει το μαχαίρι της από τον πεσμένο κι έμεινε να του παίρνει τον σφυγμό και να κοιτάει τις κόρες του. Δεν υπάρχει πρόβλημα μόνιμης βλάβης, σε λίγη ώρα θα ναι όρθιος, αποφάνθηκε η γιατρός και τον άφησε μόνο του.

Ο Mark φάνηκε κάπως ανήσυχος. «Και τώρα τι κάνουμε;»
«Συνεχίζουμε.»
«Ξέρω τον δρόμο, ελάτε.»
«Τι εννοείς ξέρεις τον δρόμο;»
«Εννοώ έχω κατέβει εδώ κάτω πολλές φορές. Ξέρω πού πρέπει να σας πάω, μα ο Rello ήθελε να δει από μόνος του τη δύναμη της κυνηγού. Εφόσον πέρασε απ'τον Daia με τόση ευκολία, τον καλύτερο μαχητή του Rello, σίγουρα είναι ικανή.»

Αν και φάνηκε πως μάλλον κάτι κακό είχε να πει ο συνταξιδιώτης της, το αυτάρεσκο χαμόγελο της Lorenza τον απέτρεψε από το να το ξεστομίσει. «Πρώτη φορά χρειάστηκε να δώσω τόσο άμεση συνέντευξη...» Η καλή της διάθεση, αν και απροσδόκητη, ήταν αρκετή για να σταματήσει τις "εχθροπραξίες" των δύο αντρών.

«Ελπίζω μόνο να μην τον πειράξει ότι τον αφήσαμε αναίσθητο...είναι αναίσθητος έτσι; Δεν πέθανε;»
«Θα σηκωθεί σε λίγο, κρίνοντας από τη διάπλασή του.»
«Δε σκοτώνουμε αδιακρίτως, ξέρεις, και πόσο μάλλον όταν πάμε για δουλειά!»
«Συγγνώμη, δεν ήθελα να σας προσβάλλω.»

Όταν φτάσανε, αρκετά λεπτά αμήχανης ησυχίας αργότερα, το μέρος είχε αρχίσει και πάλι να φαίνεται φτιαγμένο από άνθρωπο. Ξύλινα δοκάρια στήριζαν τους τοίχους που όσο πήγαιναν γίνονταν και πιο τετραγωνικοί. Βρέθηκαν μπροστά από μία βαριά ξύλινη πόρτα, καλοδιατηρημένη και μια χαραμάδα ανοιχτή. Κάνοντας ένα διακριτικό βήμα προς τα πίσω, ο Στεφάν στάθηκε δίπλα και πίσω απ'τη Lorenza. Έπιασε το νόημα κι αμέσως την έσμπρωξε.

Ένας αρκετά πιο νεαρός άνδρας απ'ότι θα περιμέναν, μπορεί και πιο νέος απ'την ίδια, καθόταν σε μια πολυθρόνα, πίσω από ένα γραφείο. Τα μάτια του είχαν μία παιχνιδιάρικη λάμψη, που σαν να άλλαζε την απόχρωση του μπλε των ματιών του. Κοντοκουρεμένος, γελαστός μα φαινόταν η ακεραιότητα στον τρόπο που στεκόταν. Είχε πλέξει τα δάχτυλά του ενώ μπροστά απ'το στήθος του, πάνω στο γραφείο. Χαρτιά ήταν σκορπισμένα παντού πάνω του, ενώ μέσα στο τασάκι υπήρχαν σβησμένα τσιγάρα · ένα ακόμα κάπνιζε. Η μυρωδιά είχε μείνει μέσα στο δωμάτιο όμως γιατί υπήρχε ένας μικρός αεραγωγός που την έπαιρνε. Και τα ρούχα του θύμιζαν ναυτικό του κυβέρνησης χωρίς όμως να είναι στολή...

«Χαίρεται,» είπε με φωνή απροσδόκητα βαριά «βλέπω περάσατε το εμπόδιο του Daia.» Με το που το είπε τέντωσε τον λαιμό του να κοιτάξει πίσω τους. «Όμως δεν τον βλέπω μαζί σας...πού είναι;»
Ο Στεφάν θεώρησε προτιμότερο να πάρει εκείνος τον λόγο. «Βγήκε νοκ-άουτ αλλά θα έρθει στην παρέα μας σε λίγο.»
«Πόσο λίγο;»
«Δέκα λεπτά.»

Φάνηκε απρόθυμος να τους πιστέψει ή να συνεχίσει. Κοίταξε κάτω από το γραφείο, κάτι στα πόδια του σκεπτικός · αν αυτό δεν ήταν κάποιου είδους όπλου να μην τη λέγανε Lorenza! Προσπάθησε να συγκρατήσει τα νεύρα της και χρειάστηκε πολύ θετική σκέψη απ'τη μεριά της για να μην πιάσει κι αυτή το δικό της όπλο, αλλά τα κατάφερε. Και φάνηκε να ήταν το θετικότερο αποτέλεσμα, γιατί τότε τους κοίταξε ο νεαρός και είπε: «Θα περιμένουμε την εμφάνιση του Daia και μετά θα συζητήσουμε. Μέχρι τότε, παρακαλώ, καθίστε. Αν κάποιος από σας καπνίζει, είναι ευπρόσδεκτος.»

Αυτό φάνηκε να ικανοποιεί τους πάντες. Και για δεκατρία λεπτά δεν κάνανε τίποτα από το να κοιτάνε ο ένας τον άλλον με αμηχανία και υποψία.

Όνομα χαρακτήρα: Lorenza

P.o.M. Points: 43

Belli: 127.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Πρωτα απο ολα τα ποστ ειναι 47 και οχι 49.
Δευτερον. Οι διαλογοι σου ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΙ. Αρκετες φορες επιασα τον εαυτο μου να αναρωτιεται ποιος λεει οτι λεει και μονο καποιες απο αυτες καταλαβαινα αμεσως. Καποιες φορες ειναι ξεκαθαρο, καποιες φορες το λες μετα και καποιες φορες καθολου. Αλλα και τις φορες που το λες μετα, παλι δυσκολευεις γιατι δεν καταλαβαινει ο αλλος απο την αρχη ποιος μιλαει. Ισως αμα γινοταν πολυ προσεκτικη αναγνωση να μην φαινοταν αυτο το προβλημα αλλα μπερδευει. Ειμαστε φορουμ, αυτο σημαινει πως μπορουμε να χρωματιζουμε. Αν δεν σου αρεσει αυτο προσπαθησε να ξεχωριζεις καλυτερα ποιος λεει τι.
Τριτον. Ειχες λεπτομερεις περιγραφες σε μερη που δεν χρειαζοταν και δεν ειχες καθολου σε μερη που επρεπε. Αυτο το φορεμα της Lorenza αναφερθηκε τουλαχιστον 2 φορες. Ε πως ειναι πλεον αυτο το φορεμα και τους ξαφνιαζει τοσο πολυ? Γενικα πως ειναι ντυμενοι οι πρωταγωνιστες? Πως κυκλοφορουν? Καταλαβαινω οτι δεν γινεται σε καθε ιστορια να τους περιγραφεις εξωτερικα αλλα μια μικρη αναφορα στον ρουχισμο, ειδικα για καποιον που διαβαζει πρωτη φορα, βοηθαει πολυ.
Εν κατακλειδι, η ιστορια ειναι πολυ καλη και παρολο που δεν ειχε ιδιαιτερη δραση, περασε ευχαριστα. Αν ηταν και οι διαλογοι ξεκαθαροι και κυριως με την πρωτη, θα επαιρνε σχεδον αριστα.
Keep up the good work