Αποκαλύψεις και ανατινάξεις. Μέρος Δεύτερο [Τέλος]

Οι σκάλες έπεσαν κι έγιναν ένα με τη φωτιά, δίνοντάς της τροφή να μεγαλώσει κι άλλο. Κι ήταν έτοιμη να καεί μαζί της γιατί τα χέρια της γλιστρούσαν απ'το αίμα και ήταν αδύναμα με όλα όσα έγιναν. Λίγο ακόμα, έλεγε στον εαυτό της, κρατήσου λίγο ακόμα. Μόνο λίγο. Μετά δώσε ώθηση. Μπορείς να το κάνεις μπορείς. Κι όταν δεν το κατάφερνε, το ξαναέλεγε. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι να γίνει πραγματικότητα και καταφέρει να σκαρφαλώσει.

Μα έλα που ένιωθε σαν λουκάνικο πάνω από φωτιά! Γιατί να γίνει αυτό τώρα--γιατί να είναι τόσο περίεργη. Έπρεπε να την ακολουθήσει και να δει που θα πάει. Όχι να κατέβει εδώ κάτω. Δες που οδήγηθηκε. Την άτιμη! Πήγε να τη σκοτώσει. Αυτά παθαίνει όταν δεν ακούει το ένστικτό της και προτιμά την περιέργεια. Και της το χε πει ο πατέρας της. Ω, όχι, ένιωθε να φεύγει. Αυτό ήταν, γλιστρούσε και θα πεφτε κατευθείαν μεσ' τις φωτιές. Δε μπορούσε να κρατηθεί άλλο...

Κι εκεί που ήταν έτοιμη να πέσει, άκουσε βήματα ΄ μετά είδε δύο γνώριμα μποτάκια. Και μετά...«LORENZA! Κρατήσου, εδώ είμαι, περίμενε.» Έτρεξε, σκόνταψε, έτρεξε ξανά κι έφτασε δίπλα της μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έπεσε κατά γης κι άρπαξε τα χέρια της, μπράτσα κι αγκώνες το ίδιο, και με μεγάλη προσπαθεια τράβηξε! Τράβηξε και τράβηξε ώσπου την ένιωσε να έρχεται προς την κατεύθυνση που θέλει. Ελέγχοντας την κίνησή της να μην προκαλέσει παραπάνω προβλήματα, τον άφησε να την τραβήξει προς τα πάνω.

Δεν περίμενε ποτέ πως θα ένιωθε τόση ανακούφιση να δει αυτόν τον άνθρωπο. Σώος κι αβλαβής, φαινομενικά τουλάχιστον, κι όλες οι ανησυχίες της για τη μοίρα του κατευνάστηκαν αυτομάτως. Πάλι καλά που δεν έπαθε κάτι εξαιτίας της. Λαχανιασμένη, νιώθοντας όλο το κορμί της να πονά, ξάπλωσε ανάσκελα με παραίτηση. Δε θα σηκωνόταν μέχρι να σταματήσει να την καίει η κάθε ανάσα - ο οργανισμός της προσπαθούσε να αποβάλει τον καπνό - και να πιει έναν κουβά νερό.

«Εεε, ξέρω πως πρέπει να σαι καταβεβλημένη» γιατί ακουγόταν τόσο κοντά; «αλλά μπορείς να φύγεις από πάνω μου;» Μόνο για μια στιγμή σχεδόν πανικοβλήθηκε. Μετά αποφάσισε πως δεν την ένοιαζε. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και παρέμεινε ακριβώς εκεί που ήτανε. Χασκογέλασε ο νεαρός άντρας. «Καλώς, θα το κάνω μόνος μου.» Ανασήκωσε τους ώμους της όπως μπορούσε κι έμεινε εκεί να αναπνέει γρήγορα. Ο Mark την παραμέρισε προσεχτικά. «Θα σου φέρω λίγο νερό.» Με τον αντίχειρά της έδειξε "οκ". «Παρακαλώ,» είπε ανάλαφρα και λίγες στιγμές αργότερα ένιωσε το δροσερό νερό να πέφτει στο πρόσωπό της. Παράδεισος...το παγουράκι μπήκε στην παλάμη της μετά απ'αυτό, ακόμα βαρύ. Σήκωσε με δυσκολία το χέρι κι έφερε το παγούρι στα χείλια της. Έπειτα από τόσο βάσανο επιτέλους έπινε νερό...!

Νέα δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Ήταν ζωντανή...και ξεδιψασμένη. Να 'ναι καλά ο Mark, δε θα ξανάλεγε κακό λόγο για την απόφασή της να του επιτρέψει να ταξιδέψουν μαζί.

«Lorenza...είσαι καλά;»

Επιτέλους, μπορούσε να αναπνεύσει κανονικά. Ανασηκώθηκε και τον κοίταξε καλά πριν απαντήσει: τα ρούχα του ήταν ταλαιπωρημένα, αν και λιγότερο απ'τα δικά της. Τα μαλλιά του ήταν απλώς ανακατεμένα ενώ όπου το σώμα του ήταν εκτεθειμένο ήταν και λερωμένο. Όχι πληγωμένο, απλώς...βρώμικο. Έμεινε να τον κοιτάζει. «Το κατά δύναμην...» είπε μετά από πολύ συλλογισμό. Το πρόσωπό του ήταν εξίσου βρώμικο, μα αυτό που της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το απροκάλυπτο ενδιαφέρον καθώς και η ανησυχία που ήταν χαραγμένα πάνω του. Φοβήθηκε γι αυτήν και ήρθε να την ψάξει. Του το χρωστούσε. «Με σωσες.»
«Βλακείες τώρα, σ'έσωσα. Κι εσύ έκανες το ίδιο για μένα και θα το ξανάκανες, απλώς επιστρέφω τη χάρη και λιγότερη απ'ότι πρέπει.» Συνέχισε να τον κοιτάει. «Ειλικρινά, δε μου χρωστάς τίποτα. Μάλλον εγώ χρωστάω σ'εκείηνη την αλεπού που μας ανατίναξε.»
«Πώς με βρήκες;»
«Άκουλούθησα τον καπνό. Μεγάλο μπουμ μικρή πόλη βλέπεις. Κι εφόσον ήξερα πως αυτή την έβαλε--όπως έβαλε και την άλλη στο πανδοχείο της.»
«Πώς γλύτωσες;»
«Την έθαψα έξω. Και περίμενα να σκάσει.»
Εξού και η βρωμιά λοιπόν...«Σωστή απόφαση.»
«Έτσι μου φάνηκε και τότε. Να φανταστώ την έχασες;» Έγνεψε καταφατικά. «Δεν πειράζει, καλύτερα. Πάμε να πάρουμε προμήθειες, κι εξαφανιζόμαστε. Δε νομίζω να θορυβήθηκαν και πολύ οι κάτοικοι του νησιού, οπότε δε θα μας κάνουν μποϋκοτάζ. Ας ελπίσουμε μόνο πως-»

Η Lorenza όμως σηκώθηκε αργά αργά, ίσιωσε την πλάτη της κι έτριψε τους ώμους της. Άρχισε να περπατάει προς την κατεύθυνση του πανδοχείου τους. «ΠΟΥ ΠΑΣ;!»
«Πίσω.» Την έχασα, του είπε το βλέμμα της, αλλά πρέπει να την ξαναβρώ. «Εφόσον ήθελε να καταστρέψει το πανδοχείο ή τουλάχιστον το δωμάτιό της, θα υπάρχουν στοιχεία εκεί.»

«Μπορούμε για πέντε λεπτά να μη σκεφτόμαστε τέτοια πράγματα; Και με τον πληθυντικό εννοώ κυρίως εσένα. Μόλις έμεινες μισή ώρα εκεί κάτω με τη φωτιά, πάρε ανάλογη ώρα να ηρεμήσεις.»

Ήταν εκεί κάτω τόση ώρα; Της φάνηκαν δευτερόλεπτα. Παρόλα αυτά, δεν άφησε την έκπληξή της να φανεί κι απλώς έγνεψε αρνητικά πάλι. «Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα αν θέλουμε να την πιάσουμε.»
«Παραλίγο να σε σκοτώσει!»
«...ακριβώς.»
«Η εκδίκηση δε θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.» Δε μίλησε, μα το βλέμμα της ήταν αρκετό για να του δώσει να καταλάβει πως το αντίθετο απ'αυτό που έλεγε ήταν η αλήθεια. Αναστέναξε πολύ βαριά πριν την ακολουθήσει. «Θα φας το κεφάλι σου.» Εκνευρισμένη, τον κάρφωσε με απόλυτη σιγουριά. «Καλά, καλά. Θα σε βοηθήσω τουλάχιστον, ναι; Μη μου πεις πως είσαι και τώρα υπεράνω...»

Δάγκωσε τη γλώσσα της, κατάπιε τον εγωισμό της αλλά έσκυψε για λίγο το κεφάλι της, σαν να τον δέχεται...ή να του λέει ευχαριστώ. Ή και τα δύο. Αποφασισμένος πως ήταν και τα δύο, την ακολούθησε με νέα πεποίθηση. Το χαμόγελό του όμως εκνεύρισε την κοπέλα ακόμα παραπάνω. Πού θα πήγαινε; Κάποια στιγμή θα μάθιανε ποιανού τις αμαρτίες πλήρωνε...

Είχε περάσει λίγη ώρα μέχρι να επιστρέψουν, κι ο Mark την πληροφόρησε πως - φυσικά - τα πάντα ήταν ακριβώς όπως τα άφησε, συμπεριλαμβανομένης της τρύπας στον δρόμο. Πήγαν γραμμή στο δωμάτιο που είχε τοποθετηθεί αρχικά η βόμβα κι αρχίσαν να ψάχνουν σπιθαμή προς σπιθαμή για το παραμικρό. Η κοπέλα βρήκε ένα μάτσο έγγραφα σ'ένα συρτάρι μα επέμενε στην έρευνά της για παραπάνω στοιχεία. Ο Mark ανακάλυψε κάποιου είδους εργαλεία, τα οποία, τον πληροφόρησε η Lorenza ήταν πανομοιότυπα με αυτά που της δώσανε όσο είχε πάει για εκπαίδευση στο Ναυτικό.

«Δηλαδή όντως ήταν του Ναυτικού...;»

Η κοπέλα κούνησε επιδεικτικά τα χαρτιά στο χέρι της, σαν να του λέει πως αυτά θα τους λύσουν τις απορίες. Το οποίο κι έκαναν. Όχι μόνο ήταν του Ναυτικού κάποτε, μα την είχαν στείλει στο νησί με την ελπίδα να συλάβει κάποιον από τους μόνιμους κατοίκους, εφόσον πολλοί είχαν μεγάλη επικύρηξη - καλό αλλά και άχρηστο το τελευταίο νέο αυτήν τη στιγμή -. Όμως το χαρτί ήταν παλιό, πολύ παλιό. Κι αν έκρινε από το βαθμό που ανέφερε, τότε σίγουρα είχε γραφτεί πάνω από δέκα χρόνια πριν.
«Να γιατί ήθελε να τα καταστρέψει...και γιατί φάνηκε να λέει μια κάποια αλήθεια όταν την ανέκρινες.»

Συνοφρυωμένη, κοιτούσε τα αρχεία.

«Η πραγματική απορία είναι γιατί τα κράτησε.» αναρωτήθηκε φωναχτά στο τέλος. Αν κάποιος θέλει να παραστήσει τον πειρατή ενώ δεν είναι, δεν κρατάει τις αποδείξεις μόνο για να τις καταστρέψει όταν κάποιος που μπορούσε να βοηθήσει επιτέλους εμφανιζόταν. Κι εκτός από βαθμό, τις λεπτομέρειες για την αποστολή και άλλα τέτοια πράγματα, υπήρχαν χαρτιά που έκαναν μια μικρή ανασκόπηση του παρελθόντος της πριν έρθει στο νησί. Ποιος το κάνει αυτό; Κρατάει επιγραμματικά το παρελθόν του σε χαρτιά--ούτε καν ημερολόγιο.

«Συναισθηματισμός; Ήθελε μια διέξοοδο σε περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν άσχημα και τώρα είδε πως αυτό δεν ήταν πραγματικότητα θέλησε να τα καταστρέψει;»
«...»
«Κοίτα, κι εμένα μου φαίνεται περίεργο αλλά μήπως να την κυνηγήσουμε;»
«Δες το όνομα,» είπε στο τέλος. Επιτέλους βρήκε τι την ενοχλούσε. Ensign Jo Musel έγραφαν όλα τα χαρτιά. Αλλά αυτή η γυναίκα δεν της έκανε για Jo.
«E τι; Έδωσε ψεύτικο, σιγά. Εσύ το κάνεις όλη την ώρα.»
«...έχω την εντύπωση πως δεν είναι καν γυναικείο.»
«Αλλά...αντρικό;»

Και ξαφνικά όλα βγάζανε νόημα. Κανείς δεν κρατούσε αρχείο με το παρελθόν τους. Όμως κάποιος που έκανε τον φίλο σε κάποιον άλλον, τον σκότωσε αφού έκατσε κι έμαθε τα πάντα γι αυτόν...έβγαζε νόημα. Είχε πάρει την ταυτότητα του Ensign Jo Musel.

«Καλό κουμάσι ήτανε. Και τώρα τι;»
«Πρέπει να βρούμε αν έπαιρνε εντολές ή αν δρούσε μόνη της.»
«Εγώ ακόμα δε μπορώ να καταλάβω τι με ήθελε και μου την έπεσε...»
«...αυτό προσπαθούμε να μάθουμε.» Αν με βοηθήσεις να ψάξουμε, έλεγε το βλέμμα της.
«Κάντο εσύ. Εγώ θα βγω να την ψάξω.»

Η κοπέλα γύρισε να τον κοιτάξει αμέσως, ξαφνιασμένη. Δεν υπακούσε στις εντολές της; Από πού κι ως πού; «Εσύ ακόμα δε μπορείς να σταθείς καλά στα πόδια σου, αρα το να ψάξεις πληροφορίες εδώ μέσα και τριγύρω είναι το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις. Εγώ απ'την άλλη, είμαι γερός και δυνατός και μπορώ να ψάχνω ολόκληρο το εναπομένον βράδυ.»
Την χτυπούσε εκεί που πονούσε, στην ανάγκη της για αποδοτικότητα και στην αλάνθαστη λογική. Έσφιξε τα δόντια της, αλλά δεν ξεστόμισε καμία από τις κακίες ή βρισιές που τριγυρνούσαν στο μυαλό της εκείνη αρκιβώς τη στιγμή.
«Θα σε ξανασυντήσω εδώ. Αν μάθω τίπιοτα θα στο μεταφέρω αμέσως.» Έγνεψε. «Αν καταφέρω να την πιάσω, πάλι θα τη φέρω εδλω οπότε να σαι σε ετοιμότητα.» Το δολοφονικό της βλέμμα, μόνο και μόνο που τόλμησε να της πει κάτι τέτοιο λες και δεν το ξερε, μπορούσε να δηλητηριάσει ολόκληρη την πόλη. «Και να προσέχεις. Ποιος ξέρει αν επιστρέψει εδώ πριν τη βρω. Να κάθεσαι όταν διαβάζεις, εντάξει;»

Τα μάτια της γούρλωσαν περισσότερο από ποτέ, ευθυξία και θυμός να αντικατροπτίζονται τέλεια. «Και να πίνεις πολύ νερό-!»
Έτοιμη να του επιτεθεί, αναφώνησε «Mark!» ενώ η γροθιά της ετοιμάστηκε.
«Χα χα χα,» σήκωσε τα χέρια του ψηλά σαν ένδειξε ειρήνης «καλά καλά, εγώ φταίω που ανησυχώ για σένα. Τα λέμε...το αργότερο τα χαράματα.»

Μετά απ'αυτό, γύρισε να φύγει. Όμως κοντοστάθηκε. Φάνηκε ν'αμφιταλαντεύεται για την επόμενη του κίνηση, να γέρνει μια μπρος μια πίσω. Η Κοπέλα είχε ήδη αρχίσει να κοιτάει κάτω από το κρεββάτι ή μέσα σε παλιά παπούτσια για πληροφορίες ΄ ακόμα καλύτερα, συλλογίστηκε ο νεαρός κι επιτέλους έκανε αυτό που ήθελε: γύρισε, έσκυψε δίπλα της και τη φίλησε πεταχτά κι αθώα στο μάγουλο - που παραλίγο να γινει χείλη, καθώς η Lorenza τον είχε ακούσει και γύρισε να τον κοιτάξει -. «Με τρόμαξες απόψε,» δήλωσε όλο κατηγορία «προσπάθησε να μην το ξανακάνεις.»

Πιασμέη ανάμεσα σε δύο αντιμαχώμενα συναισθήματα - εκτίμησης και, πάλι, θυμού που την υποτιμούσε - έμεινε να τον κοιτά βουβή. Της χαμογέλασε δειλά, έσφιξε το μπράτσο της σαν να έπαιρνε δύναμη απ'αυτό κι έφυγε πριν καν η κοπέλα βλεφαρίσει ξανά. Χαμένη για λίγο, επέστρεψε στην εργασία της. Όμως ο χτύπος της καρδιάς της συνέχιζε να δυναμώνει...να τι σου κάνουν οι σχεδόν επιθανάτιες εμπειρίες. Ή αυτό επέλεξε να πει στον εαυτό της μπας και καταφέρει να ηρεμήσει για να κάνει αυτό που έπρεπε.

Οι ικανότητές της στο να ψαρεύει πληροφορίες και να βρίσκει πιθανές κρυψώνες φάνηκαν απαράμιλλες: μέσα στο πιο απίθανα μα συνάμα πιθανά μέρη που μπορούσε μα σκεφτεί - στο ξύλο του κρεββατιού που ήταν κούφιο και είχε κοπεί με τέτοιο τρόπο που να μη φαίνεται, σε μια σανίδα του τοίχου, κι όχι στο πάτωμα, που φαινόταν λιγότερο σκονισμένη απ'όλες τις άλλες μέχρι και στο ταβάνι, δίπλα από την κρεμάμενη γυμνή λάμπα - .

Ό,τι βρήκε εκεί μέσα την οδηγούσαν σ'ένα συπέρασμα: η γυναίκα είχε ερθει κυνηγημένη από το Ναυτικό σε αυτό το νησί, μια ομάδα πειρατών την πλησίασαν και την έστειλαν σαν δόλωμα στον "μυστικό πράκτορα" των Marines στο χωριό για να έρθει κοντά του και να τον βγάλει απ'τη μέση. Κι έτσι έγινε. Το πώς και γιατί δεν κατάφερε να το μάθει κι αυτά τα συμπεράσματα που έβγαλε, το έκανε με λίγη ελευθερία γιατί βρήκε μόνο χαρτάκια μ'εντολές από τους άλλους. Τώρα γιατί ακριβώς ένα μάτσο πειρατές δε θέλαν απλώς να βγάλουν τον Marine από τη μέση μα και να τον ανρικαταστήσουν με κάποιον δικό τους, είναι αξιοπερίεργο. Όπως και το γεγονός ότι η γυναίκα ατή κρατούσε όλη την αλληλογραφία τους ΄ ή τουλάχιστον τα σημαντικά.

Πολλά περίεργα πράγματα συνέβαιναν με αυτήν τη γυναίκα. Θα έσκαγε αν δεν καταλάβαινε ακριβώς τι γινόταν σ'αυτό το πανδοχείο και γιατί! Ενώ η Lorenza σπαζοκεφάλιασζε, το παράθυρο της κάμαρας άνοιξε διάπλατα και το κεφάλι του Mark ξεπρόβαλε, παρέα με το υπόλοιπο σώμα στο πίσω μέρος. «Έχεις μαζί σου δηλητήρια που να προσομοιώνουν τον θάνατο ε;»

Τον κοίταξε ανέκφραστη για μια στιγμή. «Τι το θες εσύ αυτό;»
«Για σένα! Βρήκα την Ταρό και της είπα πως πέθανες στην έκρηξη για να την καταφέρω να έρθει εδώ. Πάει να πάρει κάτι για να προστατευτεί και θα επιστρέψει στο πανδοχείο να τσεκάρει. Οπότε άντε, πέσε.»
«Πού την είπες πως με άφησες;»
«Στο δωμάτιό μας.»

Έγνεψε ΄ ο Mark εξαφανίστηκε το ίδιο γρήγορα. Η κοπέλα έμεινε να κοιτάει σαν χαζή. Δε θα το περίμενε ποτέ να κατάφερνε ο Mark να κάνει κάτι που η ίδια δε μπορούσε...στον τομέα της. Εντυπωσιασμένη ως ένα σημείο, με την ικανότητά του να ανταπεξέρχεται σε αντίξοες καταστάσεις, πήγε αμέσως πάνω. Κατευθύνθηκε στα πράγματά της και με την πρώτη έβγαλε ένα γαλάζιο φιαλίδιο. Μέσα σε ένα άδειο, έβαλε ούτε το μισό ΄ το κοίταξε στο σεληνόφως. Το διακριτικό του πράσινο χρώμα ήταν εξαιτίας της ίδιας--είχε βάλει χρωστική ουσία για να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Έβαλε το άλλο μέσα, κι αφού έκατσε στο πάτωμα ήπιε το υγρό!

Πριν αρχίσει να χάνει τις αισθήσεις της, έκρυψε το φιαλίδιο στο μανίκι της και ξάπλωσε κάτω ΄ προσπάθησε να απλωθεί με τέτοιο τρόπο που θα ταίριαζε σε πτώμα. Ανησυχούσε μπας και δεν πείσει, όμως όλες τις οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα μάτια της, βαριά, έκλεισαν και δεν ξανάνοιξαν για πολλές ώρες.