[Τέλος-Αποστολή] Έλμερ και Έσλι

Ο διπλανός του πέρασε μία σβηστεί δάδα και τα πράγματα έδειχναν να ηρεμούν. Είχε πια αρχίσει να ανησυχεί για τον Κάλεμπ. Στη χειρότερη θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την ιδέα να ανακαλύψουν έστω και ένα κομμάτι των σχεδίων. Ο αρχηγός τους είχε αρχίσει πάλι να βγάζει τον λόγω του κάτω από τα εκστασιασμένα βλέμματα της ομάδας του και ο Λιούις ήταν έτοιμος να πάει να βρει τον Κάλεμπ μια και καλή όταν δύο από τους φρουρούς που φύλαγαν σκοπιά έξω μπήκαν με φόρα μέσα στην αίθουσα.

"ΠΕΙΡΑΤΕΣ!" ούρλιαξαν.

Μόνο αυτή η λέξη αρκούσε για να σπείρει τον πανικό. Τα μέλη έπεφταν το ένα επάνω στο άλλο, άλλοι τρομοκρατημένοι προσπαθούσαν να φύγουν προς τα πίσω και άλλοι όλο οργή έσπρωχναν να βγουν προς τα έξω, κάποιοι από αυτούς πετούσαν τα όπλα τους κάτω και τα σήκωναν άλλοι παρατώντας στη θέση τους το όπλο που είχαν επιλέξει νωρίτερα.

Άναυδος ο Λιούις παρακολουθούσε σαν άγαλμα την κατάσταση. Γιατί τόσο νωρίς;

"Γιατρέ..."

Μέσα σε όλες τις κραυγές και τα ουρλιαχτά, ξεχώρισε τη φωνή του Αλ που πήδηξε μέσα από ένα παράθυρο με την ευκαιρία του πανικού. Φαινόταν και ο ίδιος περίτρομος από την κατάσταση που επικρατούσε.

"Κάποιος τους είχε σφυρίξει κάτι για το μέρος πριν από εμάς," τον πληροφόρησε. "Μέσα είχαμε όλο κι όλο δυο δικούς μας, δεν μπόρεσαν να καθυστερήσουν τα πράγματα. Πού να τους σταματήσουμε μετά καμιά δεκαριά άνθρωποι."
"Άσ' το τώρα αυτό, βρες τον Κάλεμπ και φύγετε αμέσως από αυτό το μέρος, θα γίνει μακελιό," του είπε πιάνοντάς τον από τους ώμους. "Ξέρει πού θα με βρει."
"Εσύ πού πας;"
"Δεν έχω χρόνια για εξηγήσεις. Ελάτε όσο πιο γρήγορα γίνεται," τον άφησε πίσω.

"Να πάρει. Να πάρει. Να πάρει."

Βγήκε έξω σπρώχνοντας όποιον έβρισκε μπροστά του. Αφού κατάφερε να βγει έξω, στάθηκε για μια στιγμή λαχανιασμένος και κοίταξε γύρω του. Οι πρώτες ομάδες των πειρατών είχαν ήδη φτάσει και ενεπλάκησαν με τα μέλη της White Lily λίγα μέτρα πιο πέρα από το κτίριο. Ο τόπος φωτιζόταν από τις αναμένες δάδες. Το μάτι του έπεσε επάνω στον αρχηγό, τον οποίο είχαν αρχίσει ήδη να φυγαδεύουν. Σούρωσε τα φρύδια του με οργή και έτρεξε προς το μονοπάτι που είχαν ακολουθήσει νωρίτερα. Έπρεπε να φτάσει εκεί νωρίτερα.

Ούτε και ο ίδιος συνειδητοποίησε πώς τον είχαν φέρει τα πόδια τόσο γρήγορα ως εκεί. Λίγο το γεγονός ότι δε χρειαζόταν να κρύβεται στη διαδρομή, λίγο ότι το κεφάλι είχε αδειάσει από κάθε άλλη σκέψη, το σώμα του σαν να είχε γεμίσει ενέργεια τον είχε οδηγήσει εκεί όσο πιο σύντομα μπορούσε. Το θέαμα που αντίκρισε όμως ήταν αποκαρδιωτικό. Η αποθήκη είχε ήδη παραδοθεί στις φλόγες και ένα λευκό σύννεφου καπνού υψωνόταν στον ουρανό. Το χέρι του χαλάρωσε και άφησε το δρεπάνι που τόση ώρα κουβαλούσε ασυναίσθητα μαζί του να πέσει στο έδαφος. Έκανε μερικά βήματα μπροστά και κοίταξε με τρόμο τη φλόγα.

"Άφησέ τα σου λέω," άκουσε κάποιον να φωνάζει τρεις άνδρες βγήκαν βήχοντας μέσα από το κτίριο.

Προχώρησε προς τα εκεί με αργά βήματα. Τα μάτια του είχαν εστιάσει εντελώς στους άνδρες που εγκατέλειπαν το μέρος. Τον κοίταξαν έξαφνοι και αφού κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ο ένας τους έκανε μερικά βήματα μπροστά.

"Τι κάνεις εδώ, σύντροφε;" ρώτησε. "Μας ειδοποίησαν ήδη. Έπρεπε να τα εξαφανίσουμε. Είναι χαμένη υπόθεση. Ελάχιστα σώσαμε," είπε δείχνοντας μερικά κουτιά. "Το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε τον αρχηγό και να την κάνουμε από εδώ."

Προχώρησε και στάθηκε δίπλα τους χωρίς να δώσει σημασία στα λόγια του.

"Τα παιδιά;" ρώτησε.
"Ξέχνα τα, δε θα μας χρησιμεύσουν σε τίποτα αφού την κάνουμε από εδώ, μόνο μπελάδες θα μας φέρουν. Ποιον νοιάζεται έτσι κι αλλιώς γι' αυτά τα μπασταρδά-"

Δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τα λόγια του. Η παλάμη του άνδρα είχε αρπάξει το πρόσωπό του και είχε διαλύσει το κρανίο του στον απέναντι τοίχο πριν προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση. Οι δύο άλλοι άνδρες άφησαν ένα ουρλιαχτό κι έπεσαν κάτω.

"Α," αναφώνησε ο Λιούις και άφησε το σώμα του άνδρα να πέσει κάτω. "Υποθέτω ότι κι εσείς δε θα λείψετε σε κανέναν," γύρισε προς τους δύο άνδρες που είχαν πέσει στο έδαφος.

Τα λόγια αυτά αρκούσαν να τους κάνουν να σηκωθούν για να το βάλουν στα πόδια. Μάταιο όμως. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το φρικιαστικό ουρλιαχτό τους αντήχησε στην περιοχή και η σκοτεινή φιγούρα που έμεινε μόνη της ανάμεσα στην χορταριαμένη πεδιάδα τους κοίταξε με αηδία ενώ από τα δάχτυλά του έσταζαν ζεστές σταγόνες αίματος. Σκούπισε τα χέρια του επάνω στη μπλούζα και προχώρησε αργά αλλά αλλά σταθερά προς το κτίριο.

Θα στεκόταν για άλλη μια φορά ανήμπορος μπροστά στο θέαμα; Ένιωσε τα μάτια του να γεμίζουν δάκρυα βλέποντας το μέρος να παραδίδεται στις φλόγες. Το μυαλό του γέμισε οι τελευταίες στιγμές που πέρασε στη Yamagata. Δάγκωσε δυνατά τα χείλη του, αρκετά δυνατά για να ματώσουν. Δε χρειαζόταν πια κι άλλες τύψεις. Έδεσε πιο σφιχτά τη μάσκα του και έτρεξε προς το παράθυρο. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έδωσε μία δυνατή αγκωνιά στο παράθυρο και μπήκε μέσα. Με τον θόρυβο άκουσε την αδύναμη φωνή ενός παιδιού να αντιδρά.

"Λίγη υπομονή κάντε μόνο..." σκέφτηκε.

Πέρασε μέσα από το παράθυρο. Το μέρος είχε γεμίσει καπνό και μπορούσε να διακρίνει τον βήχα των παιδιών ανάμεσα στους θορύβους από τα μέρη της αποθήκης που είχαν αρχίσει να καταρρέουν. Πήδηξε μέσα και προσπάθησε να βρει τα παιδιά ανάμεσα στο λευκό σύννεφο που γέμιζε το μέρος. Το ύφασμα κάλυπτε τη μύτη του αλλά δε χρειαζόταν να μυρίσει την ναρκωτική ουσία που είχε αρχίσει ήδη να καίγεται για να γνωρίζει ότι έπρεπε να βιαστεί όσο περισσότερο γινόταν.

Ανακάλυψε τα παιδιά μαζεμένα κοντά στα κουτιά, στο σημείο που τα είχαν δει νωρίτερα. Σκούντηξε μερικά και φάνηκε να αντιδρούν. Κάτω από το φως της φωτιάς και ανάμεσα στον αποπνικτικό καπνό που τους περιέβαλλε κατάφερε να μετρήσει έξι. Τους έλυσε τα χέρια και τα πόδια και σκέπασε σωστά τις μύτες τους με το ύφασμα που είχαν χρησιμοποιήσει για να τους κλείσουν το στόμα.

"Γρήγορα, πηγαίνετε προς το παράθυρο," τους είπε.

Κάποια από αυτά σηκώθηκαν αδύναμα και προσπάθησαν να περπατήσουν προς τα εκεί. Τα άρπαξε και τα μετέφερε μόνος του βλέποντας ότι θα καθυστερούσαν υπερβολικά να πάνε εκεί μόνα τους. Γύρισε πίσω και σήκωσε τα υπόλοιπα. Φάνηκε και είναι πιο μικρά σε ηλικία και ανέπνεαν με δυσκολία. Τα σήκωσε με τα χέρια του και τα πήγε γρήγορα δίπλα στα υπόλοιπα. Προσπάθησε να σηκώσει το ένα για να το βγάλει από το παράθυρο αλλά δεν έφτανε. Το μόνο που έμενε ήταν να μετακινήσει τα κιβώτια προς το παράθυρο για να καταφέρουν να βγούνε.

Άρχισε να σπρώχνει τα βαριά κιβώτια προς τα εκεί κάνοντας αγώνα με τον χρόνο. Η φωτιά εξαπλωνόταν και η κατάσταση χειροτέρευε. Ο ίδιος ένιωθε τον καπνό να καταβάλλει σταδιακά τις αισθήσεις του. Είχε μεταφέρει ήδη μερικά όταν σταμάτησε να ξαποστάσει για μια στιγμή. Είχε αρχίσει να σκέφτεται ότι δε θα κατάφεραν να βγουν εύκολα από εκείνο το μέρος όταν ένιωσε κάποιον δίπλα του. Ένα μικρό κοριτσάκι προσπαθούσε να σπρώξει μαζί του το κιβώτιο, ανάμεσα στον βήχα που τον ταλαιπωρούσε.

"Έχεις δίκιο..." χαμογέλασε, ήταν σαν να είχε μόλις δεχθεί επίπληξη από κάποιον μικρότερό του. "Είναι νωρίς να το βάλουμε ακόμα κάτω. Θα έρθει βοήθεια..." προσπάθησε να πείσει και ο ίδιος τον εαυτό του.

Άφησε το παιδάκι να τον ακολουθήσει παρότι προσέφερε ελάχιστη βοήθεια. Μερικά κουτιά ήθελε ακόμα και θα τα βοηθούσε να σκαρφαλώσουν. Λίγα κουτιά μονάχα. Έσφιξε τα δόντια του και άρχισε να τα στοιβάζει το ένα επάνω στο άλλο.

"Αφεντικό!"
"ΚΑΛΕΜΠ!" ποτέ δεν ένιωσε τόσο ανακουφισμένος που άκουγε τη φωνή του. "Κάτσε εκεί! Πρέπει να τα βγάλουμε έξω!"
"Σίγουρα; Ανέβασε εσύ επάνω να πάρω σειρά!"
"Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια!" πήγε να σηκώσει το κοριτσάκι αλλά εκείνο αρνήθηκε.

Το κοίταξε για μια στιγμή.

"Έχεις δίκιο, οι αδύναμοι πρώτα," σήκωσε δύο παιδάκια και άρχισε να σκαρφαλώνει προσεχτικά στα κουτιά.
"Λίγο ακόμα αφεντικό."
"Εγώ τι να κάνω;" ρώτησε ο Αλ από πίσω.
"Έχεις πάνω σου νερό;"
"Όχι!"
"Υπάρχει περίπτωση να βρεις εδώ κοντά;"
"Αδύνατον!"
"Χαλάρωσε τα ρούχα τους και βάλε κάτι κάτω από τα κεφάλια τους," έδωσε οδηγίες δίνοντας τα παιδάκια. "Στη συνέχεια κάντους αέρα με ό,τι μπορείς."
"Εντάξει," είπε ο Αλ παίρνοντας τα παιδιά από τα χέρια του Κάλεμπ.

Άκουσε το ένα από αυτά να κλαίει.

"Έρχομαι... Έρχομαι..." επανέλαβε όλο αγωνία ο Λιούις προσπαθώντας τα τα καθησυχάσει.
"Ο Νικ δε μου μιλάει..." άκουσε το παιδάκι να λέει.
"Έρχομαι..." επανέλαβε μηχανικά καθώς κατέβαινε.

Ανέβασε τα επόμενα δύο μικρά. Το ένα φαινόταν να αναπνέει με δυσκολία.

"Με προσοχή είπε στον Κάλεμπ που τον περίμενε στην άκρη."
"Αφεντικό βιάσου, η φωτιά άρχισε να ανεβαίνει προς στην σκεπή."
"Ό,τι μπορώ κάνω!"

"Εμπρός, εμπρός, εμπρός," παρακίνησε τα δύο μεγαλύτερα που είχαν απομείνει και τα βοήθησε να σκαρφαλώσουν.
"ΛΙΟΥΙΣ ΒΙΑΣΟΥ Γ@ΜΩΤΟ! Έχουμε πρόβλημα εδώ!"

Ταράχτηκε και μόνο που άκουσε τον Κάλεμπ να τον φωνάζει με το όνομα του. Σκαρφάλωσε πιο γρήγορα και άρπαξε το ένα παιδάκι από την μπλούζα του.

"Κάλεμπ, άμα δεν το πιάσεις θα έχεις να κάνεις μαζί μου αργότερα," φώναξε και το πέταξε προς τα πάνω.

Το παιδάκι τσίριξε καθώς το εκτόξευσε στον αέρα. Ο Κάλεμπ το έπιασε με όλη του τη δύναμη και έπεσε μαζί του προς τα πίσω. Έπιασε το κοριτσάκι και το έβαλε στην πλάτη του. Εκείνο γαντζώθηκε από τα ρούχα του χωρίς να χρειαστεί να του πει τι να κάνει.

"Λίγο ακόμα..." μουρμούρισε στον εαυτό του νιώθοντας το σώμα του να γίνεται όλο και πιο αδύναμο.
"Κρατήσου, αφεντικό," φώναξε ο Κάλεμπ που άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω. "Πιάσε το χέρι μου."

Συγκέντρωσε όλη στα πόδια του και έκανε ακόμα ένα βήμα πιο πάνω τεντώνοντας το χέρι του.

"Σε έχω," είπε ο Κάλεμπ και τους τράβηξε προς τα πάνω.

Έπεσε έξω μαζί με το παιδί και τράβηξε τη μάσκα από το πρόσωπό του βήχοντας δυνατά. Έφτυσε ένα χοντρό φλέμα και σήκωσε ο κεφάλι του κουρασμένα μόνο για να αντικρίσει το κλαμμένο πρόσωπο του Αλ.

"Υπολογαχέ..." κλαψούρισε.

Τα μάτια του έπεσαν αμέσως επάνω στο παιδάκι που ήταν κατάκοιτο μπροστά στον σύντροφό του. Προσπάθησε να τρέξει προς τα εκεί αλλά τα πόδια του τον εγκατέλειψαν κι έτσι περπάτησε στα τέσσερα προς τα εκεί και έσπρωξε στην άκρη τον Αλ. Χτύπησε ελαφρά το μάγουλο του παιδιού χωρίς να δει αντίδραση και ανασήκωσε αμέσως το πιγούνι για να ελέγχει τον αεραγωγό και έβαλε το αυτί του επάνω από το στόμα. 10..9..8... τα δευτερόλεπτα κυλούσαν σαν αιώνες... 2...1 . Αυτόματα, ακολούθησε τις αναπνοές μάταια και σαν τρελός τα δάχτυλά του έψαξαν το χαμηλότερο μέρος των πλευρών.

"Έλα... Έλα... ΈΛΑ..."

Ο Κάλεμπ έσφιξε τις γροθιές του και γύρισε το βλέμμα του από την άλλη, πέρασαν μερικά λεπτά ακόμη και το αφεντικό του δεν έλεγε να σταματήσει ενώ ο Αλ τον παρακαλούσε να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα. Δεν ήθελε να είναι σε θέση να το κάνει αυτό για άλλη μια φορά αλλά άρπαξε το αφεντικό του προς τα πίσω και το απομάκρυνε από το ταλαιπωρημένο σώμα του παιδιού ενώ εκείνος ούρλιαζε.

"Σταμάτα, αφεντικό. Έχεις άλλες πέντε ζωές να σκεφτείς εδώ πέρα. ΤΕΛΕΙΩΣΕ! Δεν μπορείς να κάνεις κάτι πλέον. Έκανες ό,τι μπορούσες!" φώναξε δίπλα από το αυτί του ενώ ο Αλ έκλεινε τα μάτια του παιδιού.