Οι φράουλες δεν είναι πάντα γλυκές.[Τέλος]

Περάσανε δέκα λεπτά μέχρι να βρει αυτό που έψαχνε ΄ με τα πόδια δεμένα, έπρεπε να χοροπηδάει ή να σέρνεται για να πηγαίνει εκεί που χρειαζόταν. Αλλά το χειρότερο απ'όλα ήταν ο ήχος των αλυσίδων όταν πήγαινε εδώ κι εκεί--της έσπαγε τα νεύρα και την χτυπούσε ακριβώς στη σπονδυλική στήλη, κάνοντάς την να ανατριχιάζει όλη την ώρα. Γιατί οι πειρατές ήταν ξύπνιοι, δεν τους υποτίμησαν αφήνοντας όπλα εκεί μέσα. Όμως είχαν αφήσει αναπτήρες και χαρτιά κι άλλα καθημερινά πράγματα που μπορεί χώρια να ήταν άκακα, αλλά μαζί ήταν πολύ επικίνδυνα. Έτσι έφερε τον αναπτήρα μαζί με τον εαυτό του κοντά της κι άρχισε να καίει τα δεσμά του. Ζήτησε να το κάνει η ίδια, αλλά δεν την άφησε.

«Έι έι όι, πιάνω φωτιά, Lorenza αρχίζω να καίγομαι κάνε κάτι, πιάνω φωτιά-!»

Πριν καταφέρει να πανικοβληθεί, του πέταξε ένα πανί - αφού κύλησε τα μάτια της - με το οποίο αμέσως έσβησε τη φωτιά. Όταν ο - λίγος - καπνός έφυγε, είδαν πως πλέον τα πόδια του ήταν ελεύθερα. «Φιουυυ,» έκανε με ανακούφιση.
«Πάνε βάλε κάτι στην χαραμάδα της πόρτας να μη βγει κι άλλος καπνός έξω τώρα,» του πρόσταξε εκνευρισμένη.
«Καλά καλά, πάω...» παραπονέθηκε, αλλά την υπάκουσε. Μετά επανέλαβε τη διαδικασία με τη φωτιά, αν και λίγο πιο προσεχτικός για να μην πιάσει φωτιά πάλι, απλώς να καψαλιστεί. Το κατάφερε με την πρώτη. Της χάρισε ένα χαμόγελο όλο περηφάνια ΄ η ευθυμία του την πονούσε περισσότερο απ'τα πλευρά της. «Και τώρα οι δικές σου αλυσίδες!» Πήγε να τις μελετήσει. «Πολύ φοβάμαι πως οι δικές σου αλυσίδες - και βίδες - είναι αρκετά καινούργιες. Να βγούνε με τον ίδιο τρόπο δε γίνεται.»

Φάνηκε σκεπτικός ΄ το ίδιο και η κοπέλα. «Πρέπει ν'αυτοσχεδιάσουμε,» είπε στο τέλος, κι ένα αυτάρεσκο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλη της. Ο Mark σήκωσε το φρύδι του, λίγο απορημένος, λίγο φοβισμένος μα πάνω απ'όλα επιφυλακτικός.
«Τι εννοείς; Και προς τι το χαμόγελο;» Το οποίο μόνο μεγάλωσε, κι έγινε ακόμα πιο τρομερό.
«Εννοώ πως πρέπει ν'αυτοσχεδιάσουμε. Δηλαδή...εγώ. Εσύ μόνο θα μου φέρεις αυτά που θα ζητήσω.» Επιτέλους, μια πραγματική πρόκληση. Κλεισμένη μέσα σ'ένα αμπάρι, δεμένη χειροπόδαρα με μόνη βοήθειά της τον Mark έπρεπε να βρει τρόπο να ελευθερωθεί. Έπρεπε να βρει τρόπο ν'αποδείξει την αξία της.

«Ψάξε και βρες μου κάποιας μορφής λίπασμα που να μην είναι οργανικό . Αν δε βρεις, ακόμα και καθαριστικό τουαλέτας βοηθάει. Ή και άχρηστους δυναμίτες να βρεις--ακόμα και πολύ, πολύ ξύδι μου κάνει ή πολλά λεμόνια--αλλά πάρα πολλά. Α, και ψάξε να βρεις μαγειρική σόδα.»
«Τι θα τα κάνεις αυτά;»
«Θα δεις! Και θέλω κάτι μεγάλο και γυάλινο--και κάτι για ν'ανάψω φωτιά. Το παράθυρο εδώ κάτω ανοίγει;»
«Με ζάλισες, ένα ένα λέγε τα. Περίμενε,» παραπονέθηκε, επειδή είχε μπει σε μια μικρή υπερλειτουργία, προσπαθώντας να επεξεργαστεί ό,τι του λεγε. Παρόλαυτα, πήγε στο παράθυρο και το δοκίμασε. Ήταν το μοναδικό εκεί κάτω, ένα μικρό. «Ανοίγει,» πληροφόρησε και δεν ήξερε γιατί αλλά χάρηκε με την είδηση «και λέγεται φινιστρίνι.»
«...» Τον κοίταξε με μικρά μάτια και αντιπάθεια.

Όμως εκείνη ήταν καρφωμένη στον τοίχο, με τα χέρια πάνω απ'το κεφάλι της και δεν είχε τι άλλο να κάνει από το να τον κοιτά με κακία όσο αυτός έψαχνε. Έτσι, τον παρακολουθούσε να κοιτάει από δω κι από κει, να βγάζει μικρούς ήχους θριάμβους που με το ζόρι της άκουγε εκείνη ενώ σε ένα συγκεκριμένο μέρος έβαζε όλα τα ευρήματά του. Είχε περάσει τις αλυσίδες γύρω απ'τα χέρια του αρκετά για να μην ακούγονται να χτυπάνε μεταξύ τους, αλλά όχι τόσο για να τον εμποδίζουν. Μισή ώρα αργότερα, με όλα όσα της ζήτησε, είχε γυρίσει πίσω. «Το νερό που είναι,» ρώτησε κοιτώντας αυτά που της έφερε.
«Ποιο νερό;»
«Το νερό που πίνουμε,» απάντησε και χρειάστηκε πολύ αυτοέλεγχο να μην ειρωνευτεί.
«Δε μου είπες τίποτα για νερό.»
«Ναι σου είπα.»
«Όχι δε μου είπες. Καλά, δεν έχει και πολύ σημασία, θα σου φέρω.»
«Ναι σου είπα» επέμεινε «και να μου φέρεις αρκετό.» Είδε πως της είχε φέρει καθαριστικό. Θα χρειαζόταν πολύ νερό. «Αν βρεις και τίποτα σε αλκοόλ φέρτο κι αυτό.»

Σταμάτησε στο άκουσμα των λέξεων της κοπέλας. «Είπες...αλκοόλ; Τι θα το κάνεις;»
«Μπορείς να μην κάνεις άσκοπες ερωτήσεις; Θα δεις σε πολύ λίγο.»

Φυσικά και είχε αλκοόλ. Ήταν πλοίο με πειρατές γιατί να μην έχει; Υπήρχε μια ολόκληρη κάσα με ρούμι, πόσο τυπικό για πειρατές. Της έφερε και το ρούμι και το νερό που βρήκε μέσα σε γυάλινα μπουκάλια. «Λοιπόν, στα έφερα. Θα με φωτίσεις τώρα ως προς τι θα τα κάνουμε; Είναι πολλά και παράταιρα μεταξύ τους. Καθαριστικό μαζικής παραγωγής, με αλκοόλ και μαγειρική σόδα...τι θα κάνεις;»
«Όχι εγώ, εσύ.»
«Τι εγώ--εσύ, εε, τι εννοείς όχι εσύ αλλά εγώ; Θα με βάλεις να κάνω κάτι;»
Του έγνεψε καταφατικά. «Θα κάνεις οξύ.» Φάνηκε έκπληκτος και μετά άρχισε να χασκογελάει. Πριν το καταλάβει, έγινε πολύ δυνατό, αν κι έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην ακούγεται.
«Ααχ, χαριτωμένο ΄ αλλά σοβαρά τώρα, τι θα κάνουμε;»
Η ουδέτερη έκφραση μετατράπηκε σε αυτάρεσκη καθώς τον κοιτούσε επίμονα. «Θα κάνεις οξύ. Θα σου πω εγώ πώς...»
Η ευθυμία του εξαφανίστηκε ΄ την κοιτούσε χαμένος. Δε μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε. «Τ-τι εννοείς θα κάνω οξύ; Αυτό δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνο; Αυτά είναι ιδέες τρελών επιστημόνων που διαβάζεις στην εφημερίδα πώς κατάφεραν ν'ανατιναχτούν και να πάρουν μαζί τους άλλους δέκα! Α αα, δεν πρόκειται να σε βοηθήσω, ούτε καν να το-!»
«Θες να παραμείνω δεμένη στον τοίχο;»

Τον έπιασε εξ απροόπτου η ερώτηση, γύρισε να την κοιτάξει ΄ τα μάτια του έτρεξαν πάνω κάτω στο σώμα και τις αλυσίδες της. Δεν απάντησε αμέσως. «Mark...!»
Κοκκίνισε. «Όχι φυσικά,» μουρμούρισε «αλλά να κάνω οξύ; Εγώ; Κι εσύ είσαι δεμένη εκεί μακριά χωρίς να έχεις έλεγχο της κατάστασης.»
«Ακριβώς επειδή είμαι δεμένη εδώ πέρα πρέπει να το κάνουμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να με ελευθερώσει μέσα σ'αυτό το δωμάτιο. Μα το διαβρωτικό οξύ που θα σε βοηθήσω να φτιάξεις, θα λιώσει λίγο το σίδερο και θα φύγουν και οι δικές μου αλλά και οι δικές σου αλυσίδες.»

«Συγγνώμη, αυτό δεν είναι λίγο επικίνδυνο; Κι αν πέσει στο δέρμα πάνω; Εφόσον μπορεί να διαβρώσει το σίδερο, δε μπορώ καν να φανταστώ-!»
«Θα κάνεις αυτό που σου λέω και δε θα γίνει τίποτα.» Τον κοίταξε πολύ σοβαρά. «Είσαι η μόνη μας ελπίδα. Δε θα το χαλάσεις τώρα.»

Ο φόβος του ήταν σχεδόν απτός ΄ έτρεμε το φυλλοκάρδι του και μόνο στην ιδέα πως ήταν οι δικές του πράξεις που θα τους έβγαζαν ή όχι από εκεί μέσα--που θα τους ελευθέρωναν ή θα τους καταδίκαζαν. Ήταν πραγματικά τεράστια πίεση, δεν ήξερε πως κατάφερνε να μην τρελαίνεται κάθε φορά που την κοιτούσε με την προσδοκία να τους ξελασπώνει αυτή λες και ήταν φυσικό. Και τώρα δηλαδή, στην ουσία αυτή θα τα έκανε όλα, αυτός μόνο θα τα εκτελούσε. Μα η σκέψη και μόνο πως αν έκανε κάτι λάθος θα την πλήρωναν και οι δύο τον άγχωνε πολύ περισσότερο απ'ότι νόμιζε ποτέ. Κι αν δεν τα κατάφερνε; Αυτή η σκέψη τον τρόμαζε πολύ παραπάνω από το να τα θαλασσώσει πραγματικά...είχε νέο σεβασμό για την κοπέλα.

«Καλώς,» είπε στο τέλος αργόσυρτα, προσπαθώντας να ηρεμήσει «θα κάνω ό,τι μου πεις.» Δεν είχε σταματήσει να την κοιτάει κι εκείνη το ίδιο: τον κάρφωνε με τα μάτια της, με το ίδιο αυστηρό, απόλυτο βλέμμα.
«Μπράβο ΄ πάρε τώρα το γυάλινο δοχείο και γέμισέ το με το καθαριστικό. Βάλε την πηγή της φλόγας κάτω από το παράθυρο--κάτσε. Το παράθυρο βλέπει προς το λιμάνι ή τη θάλασσα;»
«Το φινιστρίνι κοιτάει προς τη θάλασσα.» Ηρέμησε εμφανώς όταν τη διόρθωσε. Έβαλε το την εστία που βρήκε κάτω από το παράθυρο. Το άνοιξε λίγο και ξεκίνησε τη φωτιά, αμέσως αφού άδειασε αρκετό από το καθαριστικό στο γυάλινο δοχείο. Όχι όλο φυσικά, δε χωρούσε. «Να φανταστώ ρωτάς για να μη δούνε τον καπνό;» Έγνεψε καταφατικά.

«Και τώρα τι,» ρώτησε όλο άγχος; Κοιτούσε μια τη φωτιά, μια την κοπέλα.
«Τώρα πρέπει να καλύψεις το στόμα και τα μάτια σου με κάτι γιατί αυτά που θα παραχθούν δεν είναι καλά. Επίσης, να έχεις τη μαγειρική σόδα δίπλα σου--είναι βάση. Αυτό που βράζουμε είναι οξύ. Μεταξύ τους αλληλεξουδετερώνονται, αν η κατάσταση βγει εκτός ελέγχου. Και να έχεις και το νερό δίπλα σου, μπας και πιάσει καμιά φωτιά. Επίσης, ν'ανοίξεις πιο πολύ το παράθυρο για να μην κυριεύσουν τον χώρο οι οσμές και πάμε όλοι μαζί, γιατί θα μας βρουν και οι άλλοι. Μήπως ξέρεις γιατί μας θέλουν;»
«Άκουσα κάτι για δημόσιο θέαμα σήμερα το βράδυ. Τώρα είναι ακόμα μέρα, έχουμε χρόνο, αλλά δε νομίζω να μας αφήσουν τόσες ώρες χωρίς έλεγχο.» Της απάντησε και παράλληλα έκανε αυτά που του είπε. Εκτίμησε τον επαγγελματικό τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν, έστω κι αν ήταν πασιφανές ότι ανησυχούσε μην πάει κάτι λάθος.
«Ας ελπίσουμε για το καλύτερο. Α, αν θες κάλυψε και το δικό μου πρόσωπο με κάτι.»

Τον είδε να χαμογελάει συνωμοτικά ΄ τον είδε να αφήνει κάτω το νερό και τη σόδα και να πηγαίνει να παίρνει ένα πανί που υπήρχε εκεί κάτω. Τον είδε να πλησιάζει απειλητικά ΄ τον είδε να της χαμογελάει πιο πλατιά-...και μετά δεν είδε τίποτα, γιατί της πέταξε το πανί στο κεφάλι. Και την έκρυψε ολόκληρη, μαζί με το πεδίο όρασής της. «Είσαι σοβαρός;»
«Τι; Το πανί είναι αρκετά χοντρό.»
«Κι επίσης δε θα βλέπω πως πάει το υγρό--είσαι καλά;! Άσε με να βλέπω άνθρωπε μου.»
«Αν το δω να κάνει τίποτα τρελά θα πετάξω τη σόδα και θα 'ναι καλά, αυτό δε μου είπες να κάνω;»
«Εσύ ήδη κάνεις τρελά-»

Όμως σταμάτησε να μιλάει απότομα, όταν νόμιζε πως άκουσε κάτι έξω απ'την πόρτα. Η ξαφνική της σιγή έδωσε σήμα και στον Mark, o οποίος έκανε απόλυτη ησυχία και κοίταξε την πόρτα, σε πλήρες συναγερμό ΄ πήγε στο πράγμα που έβραζε και ετοιμάστηκε να το πάρει στα χέρια του ανα πάσα στιγμή, εφόσον αυτό χρειαζόταν...δέκα δευτερόλεπτα κρατούσαν την αναπνοή τους. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτα. Ξεφύσηξαν με ανακούφιση. Μάλλον κάποιος έτυχε να περάσει από κει μπροστά με κάποιον άλλον και συνομιλούσαν.

«Η καρδιά μου πήγε στην κούλουρη!»
«Φαντάσου εγώ που δε βλέπω καν...»
«Είναι για το καλό σου, μην παραπονιέσαι.»

Δέκα λεπτά αργότερα, η κοπέλα μπορούσε να ακούσει το νερό που κόχλαζε. Αυτό που την αναστάτωνε ήταν πως δεν άκουγε το Mark να κάνει τίποτα γι αυτό. Αν κι από πριν τις έρχονταν μερικές περίεργες μυρωδιές, πλέον ήταν πολύ δυνατές--σχεδόν αποπνικτικές. Αν είχε βγει νοκ-άουτ τελικά και δε μπορούσε να ελέγξει τη φωτιά; Αν-αν είχε λιποθυμήσει και-! «Εεεε, Lorenza, κάτι τρέχει μ'αυτό το πράγμα...σχεδόν όλο εξατμίζεται και πολύ γρήγορα.»

Πάλι καλά, ήταν ξύπνιος. «Έτσι πρέπει ΄ εμείς θέλουμε αυτό που μένει πίσω, σαν άλατα. Άπαξ κι εξαφανιστεί όλο το υγρό θα τα δεις.»
«Ω, έχεις δίκιο, τα βλέπω!»
«Είσαι τρελός--φύγε από κει πάνω! Μπορεί μέχρι και να τυφλωθείς.»
«Αν και χαίρομαι που ανησυχείς για μένα, μην το κάνεις, έχω βρει ένα τρόπο να το κοιτάω κι από λίγο μακριά. Εσύ απλώς πες μου πότε να το σβήσω.»
«Όταν εξατμιστεί όλο το υγρό.»

Δηλαδή, τρία λεπτά αργότερα. «Και τώρα τι κάνω;»
«Τώρα βάζεις τα άλατα κάπου ασφαλές και κατά προτίμηση επίσης γυάλινο και βάζεις το υπόλοιπο καθαριστικό εκεί μέσα και κάνεις το ίδιο.»
«Ααααα, τώρα καταλαβαίνω τι θες να κάνεις. ΟΚ, το 'χω. Βασίσου πάνω μου.»

Κι αυτό έκανε. Σε είκοσι λεπτά, είχε τόσα άλατα όσα θα μπορούσε να βγάλει κανείς από την ποσότητα που είχαν. Ήταν καθαριστικό για μηχανές βαριές όπως επεξεργασίας πετρελαίου, γι αυτό ήξερε πως αυτό που θα έβρισκε μέσα θα ήταν και σε μεγάλη περιεκτικότητα μα και κανονικό οξύ. Βέβαια οι αναθυμιάσεις πρέπει να ήταν βασανιστικές στον Mark, εάν μέχρι κι αυτή άρχισε να νιώθει δύσπνοια. «Όλα έτοιμα,» είπε κι άρχισε να βήχει. Η κοπέλα άκουσε βήματα να την πλησιάζουν, να σταματάνε μπροστά της, και μετά το σκοτάδι εξαφανίστηκε! Της τράβηξε το καραβόπανο. «Και τώρα τι;»
«Τι είναι το αλκοόλ που βρήκες;»
«Ρούμι.»
«Καλό αυτό, έχει υψηλή περιεκτικότητα αλκοόλ.» Έκανε μια μικρή παύση. «Βάλε το αλκοόλ στο γυάλινο δοχείο που έβραζες τόση ώρα το καθαριστικό ΄ μετά άρχισε να ρίχνεις πολύ σιγά όλα τα άλατα που δημιουργήθηκαν.»
«Σε τι αποσκοπεί αυτό;»
«Όταν συνδυάζεις νιτρικό οξύ και αλκοόλ, χαράζει τα μέταλλα.»
«Ας ελπίσουμε πως είναι τέτοιο λοιπόν κι όχι κανένα άλλο. Και μου εκραγεί στα χέρια...»

Κύλησε τα μάτια της, αλλά δε μίλησε. Το περίμενε να κάνει αυτό που του είπε ΄ δέκα λεπτά αργότερα, το είχε καταφέρει. «Έτοιμο. Να...να το κάνω; Να ρίξω λίγο πάνω στις χειροπέδες σου;»
«Άρχισε από τις αλυσίδες και το καρφί. Όσο πιο μακριά απ'τα χέρια μου γίνεται.»

Έγνεψε και πήγε πολύ κοντά της. Με ανακούφιση είδε πως ο Mark δεν είχε βγάλει ποτέ τη μάσκα του, πόσο μάλλον τώρα που έπρεπε να είναι πολύ κοντά για να βλέπει και τι κάνει. Μέσα του καταρασσόταν το ότι δε βρήκε ένα σταγονόμετρο γυάλινο για να κάνει τη ζωή τους πιο εύκολη...όμως συγκεντρώθηκε αρκετά και με χέρια που έτρεμαν απ'τον φόβο, όσο κι αν προσπαθούσε να τα ηρεμήσει, έγειρε σιγά σιγά το γυάλινο δοχείο. Η Lorenza του κράτησε τον καρπό σταθερό με το δικό της χέρι. Σαν να πήρε θάρρος απ'αυτό, επιτέλους έριξε τις πρώτες σταγόνες πάνω στο μέταλλο.

Οι πρώτες χημικές αντιδράσεις άρχισαν να γίνονται και κάτι σαν άσπρος καπνός σηκώθηκε--με το ζόρι πρόλαβε να καλυφθεί ο Mark. Όμως η μυρωδιά ήταν γνωστή στην κοπέλα ΄ η πρώτη ένδειξη ότι τα πράγματα πήγαιναν καλά επιτέλους έφτασε! Τον προέτρεψε λοιπόν να ρίξει λίγο ακόμα στο ίδιο σημείο ΄ αφού το έκανε, άρχισε να παίζει με τις αλυσίδες κι όσο μπορεί να τις κάνει πέρα δώθε. Σε λιγότερο από λεπτό, έσπασαν! «Δούλεψε» αναφώνησε ο σύντροφός της! Περιχαρής την αγκάλιασε. «Τα καταφέραμε!»
Δεν της άρεσε αυτή η ξαφνική επαφή, αλλά προσπάθησε να μην τον σπρώξει μακριά της. «Τώρα δώστο σε μένα, να κάνω τις δικές σου.»

Δεν περίμενε να το ακούσει δεύτερη φορά, το έκανε αμέσως. Ανέβασε το μαντήλι της - κάτι που θα μπορούσε να είχε κάνει κι ο άλλος αντί να της πετάξει το καραβόπανο - για να κρύψει ό,τι μπορούσε, κι άρχισε να ρίχνει σιγά σιγά το υγρό που δημιούργησαν. Με πολύ λιγότερη προσπάθεια είχε καταφέρει το ίδιο αποτέλεσμα. «Και τώρα, ώρα να φύγουμε από δω μέσα. Αυτό το διάλυμα το κρατάμε. Επίσης...ώρα να φτιάξουμε καμιά βόμβα.»

Το υγρό που της είχε μείνει ήταν αρκετό ΄ είχε και αρκετό ρούμι για να κάνει αυτό που ήθελε. Πήρε τέσσερα μπουκάλια, όσα μπορούσε να κουβαλήσει. Μετά πήγε, έκλεισε το παράθυρο, αλλά άναψε και πάλι τη φωτιά ΄ άρχισε να ζεσταίνει τα μπουκάλια και να κάνει περισσότερο θόρυβο απ'ότι έπρεπε. «Τι κάνεις--είσαι τρελή; Θα μας ακούσουν, κι αν μας ακούσουν θα έρθουν--!»
Τον κοίταξε αγανακτισμένη. «Αυτό θέλω,» εξήγησε τα προφανέστατα κίνητρά της «άρχισε να φωνάζεις!»

Δεν ήταν σίγουρος που θα οδηγούσε αυτό που έκανε, αλλά της έκανε τη χάρη έτσι κι αλλιώς. Άρχισε να φωνάζει, να χτυπάει τα πόδια του κάτω, αλλά και τα σίδερα από τις αλυσίδες που είχαν μείνει στους καρπούς του--ό,τι μπορούσε για να τους προκαλέσει αναστάτωση για να μην τον αγνοήσουν! Κι όντως, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πανικοβλημένες φωνές ακούγονταν από πάνω, ποδοβολητά και διαταγές ΄ δεν τους πήρε πολύ μέχρι να φτάσουν όλα αυτά έξω από την πόρτα τους. Οι ήχοι των κλειδιών καλύφθηκαν από τις βρισιές και τα φοβερίσματα απ'έξω. «Κρύψου,» διέταξε η κοπέλα και ο Mark αμέσως πήδηξε πίσω από ό,τι μπορούσε να βρει. Η πόρτα άνοιξε, τέσσερις πειρατές φάνηκαν και η Lorenza πήρε σπίρτα στα χέρια της. Με τα σπαθιά έτοιμα, αλλά απροετοίμαστοι για το τι θα έβλεπαν, δεν κατάφεραν καν να την απειλήσουν πριν το ανάψει και το ρίξει μέσα σ'ένα απ'τα μπουκάλια.

Τους το πέταξε ΄ έπεσε κάτω και προσπάθησε να προστατευτεί κάνοντας μια μπάλα το σώμα της. Άρπαξε φωτιά το ρούμι αμέσως και η κίνηση μόνο τη δυνάμωνε. Δεν πρόλαβε να φτάσει στους πειρατές και το μπουκάλι έσκασε! Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε ΄ θραύσματα πετάχτηκαν παντού. Κραυγές πόνου κι αγωνίας πλημμύρισαν το αμπάρι. «Π-πώς...;»
«Δεν έχουμε ώρα για ερωτήσεις, έλα!»

Ο πόνος της μεγάλωνε με κάθε κίνηση ΄ τα υπόλοιπα μπουκάλια έπρεπε να δουλέψουν! Τα πήρε όλα, καυτά ΄ πάλι καλά που δεν την είχαν ξεντύσει οι πειρατές και είχε ακόμα τα γάντια της. Το μείγμα πήρε ο Mark και άρχισε να τρέχει από πίσω της. Περάσανε πάνω από τα σώματα των πειρατών, που σφάδαζαν απ'τον πόνο, και βγήκαν έξω. Κι άλλοι πειρατές έτρεχαν προς το μέρος τους--δεν έχασε χρόνο κι άναψε το δεύτερο μπουκάλι. Είχε την ίδια κατάληξη με το προηγούμενο, αλλά νωρίτερα ΄ πολλά γυαλιά έκοψαν και την ίδια την κυνηγό.

«Lorenza! Είσαι καλά;»

Δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει, απλώς έγνεψε με το χέρι της ΄ εντάξει ήταν...ή έτσι νόμιζε ο Mark, γιατί στην πραγματικότητα ο μόνος λόγος που δε γύρισε ήταν επειδή γυαλιά είχαν καρφωθεί σε όλη τη δεξιά μεριά της, ακόμα και στο μάτι της, μα ευτυχώς χωρίς να μπουν τόσο βαθιά για να καταστρέψουν την ίριδα. Προσπάθησε να πάρει προσεχτικά τα κομμάτια χωρίς να καταστρέψει η ίδια τίποτα. «Μα είναι δυνατόν--πώς κατάφεραν να το σκάσουν;»

Αν και μόνο για μια στιγμή είχε κλειστά τα μάτια της, ήταν αρκετή γι αυτόν τον τεράστιο άντρα με τα κόκκινα γένια και μαλλιά να εμφανιστεί ακριβώς μπροστά της και να φωνάξει στους υπόλοιπους του πληρώματος. Φορούσε ένα ανοιχτό γιλέκο και κρατούσε ένα τεράστιο τσεκούρι...που πήγε να το χρησιμοποιήσει πάνω της! Τον είδε όμως--τον απέφυγε. Αλλά όχι και πολύ αποτελεσματικά εφόσον και πάλι τη βρήκε στο πόδι. Δεν ήταν σημαντική πληγή, την πήρε ξυστά, όμως και πάλι ήταν αρκετό για να έχει κάτι ακόμα ενοχλητικό. Εξάλλου, με τον πόνο στα πλευρά της, με το ζόρι το οτιδήποτε έμοιαζε μεγάλο! Προσπάθησε να ελιχθεί αρκετά για να φτάσει μακριά του, όμως ο πόνος δεν την άφηνε να κάνει μεγάλες μανούβρες. Αλλά ακόμα και το ένα μέτρο ήταν αρκετό--πήρε το μπουκάλι με το ρούμι, το έβαλε στα χείλη της - κάηκε λίγο απ'τη θερμότητα, και πήρε μια πολύ μεγάλη γουλιά ΄ άναψε ένα σπίρτο. Το έφερε μπροστά στο στόμα της και...έφτυσε όλη τη γουλιά πάνω στον πειρατή!

Ένα συντριβάνι φωτιάς δημιουργήθηκε κι έλουσε τον μεγαλόσωμο άντρα απ'την κορφή ως τα νύχια! Άρχισε να τσιρίζει και να φωνάζει, προσπαθώντας να σβήσει τη φωτιά που του έκαιγε τη σάρκα, μα ήταν αδύνατο γιατί η κοπέλα συνέχισε να τη μεγαλώνει πετώντας περισσότερο ρούμι πάνω του. «Α-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!» Δεν του είχε μείνει άλλη επιλογή: πήδηξε μέσα στη θάλασσα ελπίζοντας πως αυτό θα καταλαγιάσει τους δαίμονες που έκαιγαν τη σάρκα του.

«Ω; Κατάφερες μέχρι και το πρωτοπαλίκαρό μου; Δε σου φαινόταν...»