Οι φράουλες δεν είναι πάντα γλυκές.[Τέλος]

Ειδικά όταν η κοπέλα απλώς έγνεψε, λες και ήταν κάτι μυστικό. «Εντάξει, καλώς ΄ χρειαζόμαστε βαμβάκι,» είπε αναστατωμένος «χρειαζόμαστε βαμβάκι» επανέλαβε αρκετά δυνατά για ν'ακουστεί σε όλους «πολύ, πολύ βαμβάκι.»

Εκείνη τη στιμγή κατέφθασε ο καθρέφτης. «Θα τον κρατάω εγώ,» προσφέρθηκε με αγωνία η Alison κι επάνδρωσε το πόστο της. Με δύο-τρεις ρυθμίσεις, η Lorenza μπορούσε να δει πολύ καλά την πληγή και τη γύρω περιοχή ακόμα και ξαπλωμένη. «Άνοιξέ με ΄ νυστέρι...έχεις - ααα ααα - εκεί μέσα...ναι;» Όλοι είχαν μείνει να την κοιτάνε, εκτός του αγνώστου που την περιποιούνταν. Εκείνος έγνεψε "ναι" και πήγε αμέσως να το αποστηρώσει με το αλκοόλ που είχε μαζί του. Του έδειξε ακριβώς το σημείο με το δάχτυλο ΄ ετοίμασε το νυστέρι του ΄ ο Mark είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

«Δώστε της ένα παυσίπονο πρώτα!»
«Εδώ που φτάσαμε,» είπε ο ξένος αυτό που σκεφτόταν και η Lorenza...εκείνη όμως άρπαξε το χέρι του Mark, το έφερε κοντά της, κι ετοιμάστηκε ΄ όταν το χειρουργικό όργανο άρχισε να της κόβει την σάρκα έσφιγγε κι έσφιγγε το χέρι που άρπαξε, μέχρι που φοβήθηκε ότι θα το σπάσει. Το άφησε μόλις άκουσε το "οκ" του "γιατρού". Κοίταξε τον καθρέφτη και είδε το τελευταίο πράγμα που ήθελε να δει: η σφαίρα του όπλου είχε σπάσει το μισό του τελευταίου πλευρού της σε μεγάλα κομμάτια, η ίδια η σφαίρα απλώς υπήρχε εκεί μέσα μολύνοντάς την ενώ ένα απ'τα κομμάτια που είχαν σπάσει, είχαν τρυπήσει το ήπαρ της. Για μια στιγμή είδε όλη τη ζωή να περνάει μπροστά απ'τα μάτια της, και μόνο στην ιδέα του τι έπαθε.
«Lorenza είσαι καλά; Ξαφνικά έγινες ακόμα πιο χλωμή απ'ότι ήσουν.»
Έγνεψε χωρίς να το πολυσκεφτεί, μόνο και μόνο για να τον κάνει να πάψει. Πήρε μια βαθειά ανάσα ΄ πόνος ή όχι, όσο οξύς κι αν ήταν, αυτά που έπρεπε να πει θα τα έλεγε όλα μαζί χωρίς διακοπές:

«Ακούστε με τι θα γίνει γιατί δε μπορώ να τα ξαναπώ: πρώτα, βγάζετε τη σφαίρα. Το καθαρίζεται. Μετά βγάζετε τα κομμάτια του κόκκαλου που είναι μέσα διάσπαρτα, αχρείαστα είναι. Μετά βρίσκετε ένα σίδερο, το καίτε, βγάζετε το κόκκαλο από το ήπαρ και καυτηριάζετε αμέσως το τραύμα. Έτσι΄θα κλείσει και το τραύμα και η αιμορραγία θα σταματήσει. Μετά ακολουθείτε τις γνωστές διαδικασίες για να με κλείσετε.»
«Καυτηριασμός--είσαι τρελή; Όχι Lorenza, ήδη τρέμεις και το χρώμα σου είναι χάλια-»
«Γι αυτό ακριβώς το λέει κι αυτή,» ξέσπασε ο γιατρός! «Δεν καταλαβαίνεις πως είναι τόσο σοβαρά που αυτό είναι το μόνο που τη σώζει;!» Αν και ακολούθησε κανονικά τα προστάγματα της κοπέλας, δε μπορούσε να μην φωνάζει. Ήξερε γιατί ανησυχούσε ο φίλος της, μα ο τρόπος του δε βοηθούσε κανέναν. «Λες να θέλει να πονάει,» ρώτησε στο τέλος πολύ πιο ήρεμος κι αναστέναξε. «Απλώς κράτα την, γιατί θα πονέσει.»

Και δεν είχε κι άδικο: αν δεν την κρατούσαν κάτω τρεις μαζί, μπορεί να είχε κάνει κακό στον εαυτό της μόνο και μόνο από το τίναγμα. Πραγματικά πονούσε τόσο πολύ, δεν άντεχε να τη βλέπει ο Mark κι έπρεπε να την κρατάει. Και ήταν τόσο παγωμένη...! Αλλά το χειρότερο πρέπει να ήταν όταν κλήθηκε να καυτηριάσει το τραύμα ΄ είχε κλείσει τα μάτια της, είχε γυρίσει απ'την άλλη και είχε πιάσει τον Mark μέχρι και με το χτυπημένο της χέρι απ'τον φόβο. Κι όταν έκανε την επαφή, η τσιρίδα της θα τον στοίχειωνε για πολλά χρόνια που θα έρχονταν.

Και μετά λιποθύμησε. Τους πήρε πολύ ώρα να ηρεμήσουν όταν το έκανε γιατί πανικοβλήθηκαν όλοι μαζί, όσο κι αν μην το έδειξε ο γιατρός, τουλάχιστον άμεσα. Εμμέσως, έχασε το χρώμα του και κοκκάλωσε για μια αρκετά μεγάλη στιγμή. Μετά έλεγξε τον σφυγμό της κι όταν είδε πως είχε, το ανακοίνωσε με απόλυτη ηρεμία στους γύρω του. Ο Mark κατέρρευσε εκεί που στεκόταν, και οι άλλοι δύο που κρατούσαν κάτω την Lorenza έτρεξαν να τον πιάσουν.

Αφού ξεπέρασαν κι αυτόν τον σκόπελο, μετά δεν είχαν και πολύ μεγάλο πρόβλημα να κάνουν τα υπόλοιπα ΄ εφόσον ήταν κι αναίσθητη, ήταν πιο εύκολο να μην ανησυχεί για το καθετί που της έκανε εφόσον η οδύνη δε διαγραφόταν στο πρόσωπό της. Tην έραψε λοιπόν με πολύ περισότερη ησυχία απ'ότι φανταζόταν πόσο μάλλον όταν ο Mark καθόταν μισό μέτρο παραπέρα πιάνοντας το χέρι της. Αμάν το χέρι της--το δεξί! Βιαστηκά όσο μπορούσε, αλλά χωρίς να παρβλέπει κάτι, τις έδεσε και το δεξί χέρι, που ευτυχώς δεν είχε βρει πολύ το κόκκαλο. Θα γινόταν καλά γρήγορα, αν και το σημείο ήταν μπαλαλίδικο. «Θα γίνει καλά,» είπε ενθαρρυντικά στον ξεψυχισμένο Mark ΄ πήρε μια καρέκλα κι έκατσε δίπλα του.
«Είσαι σίγουρος έτσι; Δεν το λες απλώς για να το πεις;»

Κούνησε το κεφάλι του μία για να τον καθησυχάσει. «Ο χτύπος της καρδιάς της είναι κανονικός και την καλύψαμε αρκετά καλά για να μην κρυώνει. Εφόσον αναπνέει ακόμα παρόλο το αίμα που έχασε, θα είναι καλά. Απλώς χριεάζεται τροφές που θα τη βοηθήσουν μ'αυτό...»
«Είσαι κανονικός γιατρός; Και πώς σε λένε--πω πω, ποτέ δε ρώτησα, συγγνώμη. Mark εγώ, όπως έχεις καταλάβει ήδη. Και η ασθενής σου λέγεται Lorenza.»

«Fred,» είπε λακωνικά και του έδωσε το χέρι. Μέχρι και πριν λίγα δευτερόλεπτα ήταν μέσα στο αίμα, αλλά τώρα ήταν καθαρός. «Δεν είστε συγγενείς έτσι; Με την Lorenza...»
Παραξενεύτηκε ο μαυρομάλλης νεαρός από την ερώτηση του γιατρού, πόσο μάλλον από τον τόνο του, αλλά απάντησε. «Α, όχι ΄ την ήξερα από παιδί, αλλά δεν πολυμιλούσαμε. Την έμαθα καλύτερα τώρα, δεν έχει πάνω από δύο μήνες.»
Η ακατανόητη έκφραση έγινε πνιχτό χαμόγελο. «Και ήσουν πάντα τσιμπημένος μαζί της ή κι αυτό τώρα έγινε;»
«...δεν είμαι τσιμπημένος μαζί της. Απλώς τη νοιάζομαι.»
«Αχα...γιατί θα ορκιζόμουν, εσύ πιο χλωμός φαινόσουν από κείνη μέχρι να έρθω να κάτσω δίπλα σου.»

Του έριξε μια πολύ λοξή ματιά, κάπως ενοχλημένη μα κάπως ένοχη, και κοίταξε την κοπέλα πάνω στο κρεββάτι. Η Alison ήταν δίπλα της, αλλάζοντας τακτικά την πετσέτα που είχαν βάλει στο μέτωπό της για να τη ζεσταίνουν ΄ επίσης σιγούρευε πως το νερό ήταν αν όχι καυτό, τότε ζεστό πάντα. Οι άλλοι δύο που είχαν βοηθήσει, τώρα είχαν πάει αλλού, χαμένοι από τα μάτια τους. Και ο γιατρός εδώ δίπλα του, καταβεβλημένος, αλλά η ικανοποίηση ήταν εμφανής στο μεγάλο του χαμόγελο και τα μελαγχολικά, καστανά μάτια του. Δεν έμοιαζε η αμφίεσή του με γιατρού πάντως--με τα εξίσου καστανά του μαλλιά του μακριά, λυτά και τα ρούχα του αρκετά πιο νεανικά απ'την ηλικία του...κάτι δεν πήγαινε καλά. «Τελικά είσαι γιατρός ή δεν είσαι;»
«Και τα δύο,» αποκρίθηκε με μια λύπη «κάνοντας έμαθα.»

«Ω, άουτς.»
«Ναι, άσε ΄ πρώτος ήταν ο αδερφός μου. Εκείνον δυστυχώς τον έχασα. Ήταν μόλις είχαν έρθει οι πειρατές στην πόλη για πρώτη φορά κι επιτέθηκαν. Χε, χαζός άντρας ο αδερφός μου, έτρεξε να τα βάλει με μια ορδή μόνος του. Βέβαια γι αυτό ίσως κατάφερ και να ξεκάνει πολλους από δαύτους--τουλάχιστον δέκα. Ε, μετά τον φτάσανε τα τραύματά του. Πέθανε μέσα στο σπίτι του...σπίτι μας. Το πατρικό εννοώ. Εεε, κατάλαβες.»
«Νσι, συλλυπητήρια.» Μια άβολη σιωπή απλώθηκε ανάμεσά τους. «Τουλάχιστον έσωσες αυτήν» έδειξε με το κεφάλι του την αναίσθητη «και φαντάζομαι πολλούς ακόμα πριν απ'αυτήν.»
«Ε, ναι. Κάθε φορά που επιτίθονται έτσι οι πειρατές πολοί από μας τρέχουμε και περιμαζεύουμε άτομα σαν κι εσάς, που χρειάζονται βοήθεια. Αν και δε μπορούμε να τους διώξουμε, τουλάχιστον κάτι είναι κι αυτό.»
«Πιστεψέ με, πάρα πολύ είναι! Μην έχεις ούτε μία αμφιβολία...»

Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον, μα ήταν τα πιο προβληματισμένα χαμόγελα που είχαν χαρίσει ποτέ. Όταν το συνειδητοποίησαν αυτό και οι δύο ξέσπασαν σε γέλια. «Πόσο θα της πάρει να ξυπνήσει; Και το χέρι της τι θα γίνει;»
«Για το χέρι μην ανησυχείς καθόλου ΄ την πέτυχε σε ύπουλο σημείο μεν αλλά ήταν πολύ τυχερή δε. Μέσα σε λίγες βδομάδες θα είναι τελείως καλά. Τώρα γιατο πότε θα κυπνήσει...κανείς δεν ξέρει. Άλλοι κάνουν ώρες, άλλοι μέρες. Ας ελπίσουμε να είναι καλά, όποτε και να είναι. Αν ανησυχείς για το πότε θέλουμε να φύγετε, μην το κάνεις ΄ ας μείνει όσο θεωρεί ότι χρειάζεται.»
«Μην την αφήσεις να σ'ακούσει να το λες αυτό ΄ θα σηκωθεί απ'τον ύπνο της μόνο και μόνο για να φύγει!»

Δύο μέρες πέρασαν και η Lorenza δεν είχε σαλέψει. Εντάξει, γυρνούσε λίγο, αλλά μόνο αυτό: δεν έδειχνε κανένα σημάδι πως θα άνοιγε τα μάτια της κι αυτό είχε τον Mark να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Κάθε ώρα που περνούσε το μόνο που σκεφτόταν ήταν αν έπρεπε να το πει στον πατέρα της. Όταν εξέφρασε αυτήν τη νεπιθυμία στον Fred, εκείνος τον κοίταξε παραξενεμένος. «Θα βοηθήσει, γιατρός είναι και πολύ καλός μάλιστα. Αλλά αν του γράψω θα πάρει πολύ καιρό να φτάσει πόσο μάλλον να επιστρέψει το γράμμα. Μήπως έχετε κανα den den mushi; Σιγουρα ο μόνος γιατρός και νεκροθάφτης της Colt θα έχει ένα.»
«Θα πάρεις τον πατέρα της τηλέφωνο; Κοίτα, εγώ δεν την ξέρω καν, αλλά μου φάνηκε ο τύπος του ανθρώπου που θα εκνευριζόταν από κάτι τέτοιο.»
«Δεμ με νοιάζει, μπορεί να βοηθήσει σου λέω!»

Αν και δίστασε πάρα πολύ, δέχτηκε να το κάνει. «Είπες είστε απ'την Colt...αρα θα χρειαστεί μεγάλο den.» Έβαλε το χέρι στα μαλλιά του και τα ανακάτεψε καθώς τους ξέφυγε ένας πολύ χαρακτηριστικός αναστεναγμός. «Θα προσπαθήσω να σου βρω ένα. Απλώς...ελπίζω να μην χρειαστεί να τον ενοχλήσουμε χωρίς λογο.»
«Μην τη φοβάσαι, δε θα σε πειράξει,» σχολίασαε ο Mark ΄ ο γιατρός τον κοίταξε περίεργα. «Αφού γι αυτό δεν κάνεις ετσι; Φοβάσαι πως θ'αντιδράσει όταν ξυπνήσει...μην φοβάσαι. Θα πάρω την ευθύνη πάνω μου.»

Σαν εκδίκηση για τα πέντε έξιθ σχόλια που είχε κάνει αυτές τις δύο μέρες το πήρε ο Fred, και ήταν σίγυρος πως αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός του. «Ναι νσι,» σχολίασε συγκαταβατικά και πήγε για να ψάξει αυτό που του ζητήθηκε.

«Mμ, μμμμ...»

Δεν ήταν μία ώρα αργότερα από τη στιγμή που είχε στείλει τον οικοδεσπότη τους να βρει το den den mushi και η Lorenza άρχισε να ανακτά τις αισθήσεις της. Πρώτα έκανε περίεργους ήχους ενώ ξυπνούσε και μετά άνοιξε τα μάτια της. Ο Mark έτρεξε στο πλευρό της. «Μμμμ,» μούγκρισε πάλι και προσπάθησε ν'ανοίξει τα μάτια της. Αλλά δε μπορούσε. Ήταν πιο βαριά κι από σίδερα. Πρέπει να ήταν καταπονημένο το σώμα της γενικώς...και γιατί να μην είναι, μ'αυτά που έγιναν; Κυρίως η απώλεια του αίματος δηλαδή, ο πόνος ήταν εφήμερος και ποτέ δεν τον υπολόγιζε σαν πρόβλημα γενικώς--περισσότερο σαν εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί. Εξού και η όποια αυξημένη ανοχή της σ'αυτόν.

Προσπάθησε να κουνηθεί: πρώτα δοκίμασε δάχτυλα ποδιών και χεριών ΄ όλα λειτουργικά, αν και το εξί χέρι μάλλον την πόνεσε. Λογικό, την είχαν πυροβολήσει εκεί. Και που κουνιούνταν ήταν πολύ θετικό. Δεν ήθελε να είναι άπληστη, γι αυτό επικεντρώθηκε στο ν'ανοίξει τα μάτια της. Μετά από τέσσερις προσπάθειες, η καθεμία πιο κοντά στον στόχο της, κατάφερε να κρυφοκοιτάξει μέσα από βλέφαρα και δάκρυα που είχαν μαζευτεί. Τη σκότωνε που αυτός ήταν το πρώτο άτομο που έπρεπε να ψάξει, που έπρεπε να ξέρει ότι είναι δίπλα της, αλλά κατάπιε την περηφάνεια της. «Mark...» Πω πω, ο λαιμός της ήταν σαν γυαλόχαρτο και το στόμα της κατάξερο. Δε μπορούσε καλά καλά να καταπιεί! «Είσαι δω;»

Της έπιασε το χέρι αυτόματα, λες και ήθελε ν'αποδείξει την αφοσίωσή του. «Μη μιλάς ΄ περίμενε να σου φέρω λίγο νερό.» Αμέσως έκανε αυτό που υποσχέθηκε: άκουσε την καρέκλα να σέρνεται πίσω για να σηκωθεί και μετά ήχους νερού. Στο τέλος η καρέκλα κουνήθηκε και πάλι, κι ένα ποτήρι νερό τοποθετήθηκε στο χέρι της για μία μόνο στιγμή. «Θα στο δώσω εγώ, μη σηκώνεσαι,» είπε όταν την είδε έτοιμη να ανακαθίσει.

«Δεν είμαι ανάπηρη,» σχολίασε όσο πικρόχολα μπορούσε - που δεν ήταν και πάρα πολύ - προσπαθώντας να πάρει το ποτήρι πίσω.
«Μην το παρατραβάς ΄ δύο μέρες είσαι εκτός. Παραλίγο να επικοινωνήσω με τον πατέρα σου...» Τον κοίταξε ένα μίγμα τρομοκρατημένη κι έξαλλη μα πριν μιλήσει, τη σταμάτησε. Έβαλε το ποτήρι στο στόμα της και σι΄γα σιγά έπινε νερό. «Δεν ξυπνούσες με τίποτα κι αυτός σίγουρα θα ήξερε κάποιο γιατροσόφι γι αυτό. Δεν ήταν παράλογη η σκέψη μου ξέρεις...»
«Θα προτιμούσα να μη σκεφτόσουν να τον μπλέκεις τόσο γρήγορα στις υποθέσεις μου.» Έκανε ένα διάλειμα για ναπιει κι άλλο νερό. «Συνήθως μετά τις τρεις μέρες ανησυχούμε, εφόσον ο ασθενής δείχνει σημάδια ότι κοιμάται και δεν έχει πέσει σε κώμα.»
«Και πώς θα ξέραμε κάτι τέοτιο εμείς;!»

Επιτέλους ένιωσε αρκετά δυνατή για να πάρει το ποτήρι στα χέρια της και το έκανε, αλλά άφησε τον Mark να κρατά το κεφάλι της στη σωστή θέση. «Έκανα κινήσεις από μόνη μου πχ, άλλαζα μεριές;»
«Προσπάθησες τουλάχιστον.»
«Τότε δεν είμαι σε κώμα.»
«Συγγνώμη δεσποινίς "ξέρω τα πάντα", αλλά εμείς δεν-»
«Ο γιατρός θα έπρεπε να το ξέρει...»
«Ο γιατρός δεν έχει πτυχία κι άλλα τέτοια ΄ από πείρα τα έμαθε όλα, κι αυτό που λες πρώτη φορά το ακούει,» ακούστηκε η φωνή του Fred ν'απαντάει στην ερώτησή της ενώ κατέβαινε τη σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο. Η γνώση αυτή της φάνηκε περίεργη, μα εντυπωσιακή. Ήταν αρκετά καλός, καλύτερος από άλλους, πόσο μάλλον γι αυτοδίδακτος. «Αλλά χαίρεται που είσαι ξύπνια,» συνέχισε με χαμόγελο και το den den mushi στα χέρια «και που δε θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει αυτό.»

«Εγώ να δεις,» συμφώνησε η κοπέλα και κανείς δεν κατάλαβε αν εννοούσε το ότι δε θα επικοινωνήσουν με τον πατέρα της ή το ότι ήταν ξύπνια επιτέλους. Με το που είδε τον γιατρό ξεθάρρεψε και πήγε να σηκωθεί. Το τραύμα όμως έστειλε μια δυνατή σουβλιά και την έκανε να κάτσει πάλι.

«Είσαι τρελή; Κάτσε κάτω!»
«Ειλικρινά δεν πρέπει να σηκώνεσαι τόσο εύκολα και γρήγορα. Εφόσον είσαι κι εσύ γιατρός απ'ότι έχω καταλάβει, πρέπει να ξέρεις ότι μετά την εγχείρηση-»
«εφόσον το μόνο που πραγματικά έχει πρόβλημα είναι το πλευρό μου, εφόσον η άλλη πληγή έκλεισε και το χέρι δεν επηρρεάζει, τότε είναι καλό να σηκωθώ και να περπατήσω, και μία μέρα μετά, πόσο μάλλον δύο. Επίσης πρέπει να εξασκώ τους πνεύμονές μου γιατί μπορεί εξαιτίας του πόνου όταν αναπνέω, να μην γυμνάζονται αρκετά και να ρισκάρω πνευμονία.» Την κοίταξαν λες και μιλούσε ξένη γλώσσα. «Αχα. Τώρα ξέρετε κάτι καινούργιο και οι δύο. Συγχαρητήρια,» είπε με κανένα ίχνος σαρκασμού, ενώ σιγά και με προσοχή προσπαθούσε να σταθεί τελείως όρθια. Οι βαθειές ανάσες που έπρεπε να παίρνει όμως ήταν θάνατος. Κάτι της έλεγε πως εκτός από το ένα που έσπασε, πρέπει να είχε και κάποια ραγισμένα πλευρά.

Έβρισε νοητά, αλλά δε μίλησε, δεν έβγαλε μιλιά ΄ έπιασε τη δεξιά της πλευρά, στοϊκή, κι άρχισε να περπατάει. Ήθελε να δει πόσο μπορούσε να διανύσει χωρίς να σταματήσει για να πιάσει ξανά τα πλευρά της ή για να αναπνεύσει καλύτερα. Δεν ήταν πάνω από πέντε βήματα, κι αυτό με μεγάλη προσπάθεια ν'αγνοήσει τον πόνο. Αλλά δεν την ένοιαζε. Μέσα σε μία ώρα θα το είχε πάει στα εφτά.

Οι δύο άντρες την παρακολουθούσαν με απορία κι αγανάκτηση. «Ξέρεις, είναι πολύ πιο πεισματάρα απ'ότι φαινόταν όταν την έφερες. Κι απότομη. Και δεσποτική.»
«Το ξέρω. Και προφανώς έχει αλλεργία στα παυσίπονα, αλλιώς θα έπαιρνε ένα για να νιώσει καλύτερα. Ή μπορεί απλώς να είναι μαζοχίστρια.»

Για μια μέρα ολόκληρη δεν έκανε τίποτα πέρα του να εξασκεί τος πνεύμονες και τα πόδια της. Έπρεπε να μάθει να τρέχει ακόμα και μ'αυτόν τον πόνο. Και να πηδάει ψηλά και να κάνει περίεργες κινήσεις γιατί ήξερε πως δεν είχε τελειώσει το θέμα με τους πειρατές, αποκλείεται να είχε τελειώσει. Φυσικά, τα μόνα φαγητά που έτρωγε ήταν δημητριακά ολικής αλέσεως, ξηροί καρποί και κόκκινο κρέας που ήταν πλούσια σε σίδηρο. Και φυσικά πολλές πολλές φράουλες, χυμούς πορτοκαλιού και λαχανικά όπως ντομάτες γιατί η βιταμίνη C βοηθούσε στη συγκράτηση του σιδήρου απ'τον οργανισμό. Τους εξέπληττε το πόσο εύκολα μπορούσε να φάει μεγάλες ποσότητες και δε φαινόταν να έχει κανέναν ενδοιασμό για το γεγονός.

Tην τρίτη φορά βεβαίως που σχολίασαν το γεγονός ότι δεν έπαιρνε παυσίπονα μάλλον επειδή της άρεζε ο πόνος παρά για κάτι άλλο, τους είπε πως δεν της αρέσει να είναι ούτε στο ελάχιστο μειωμένα τ'αντανακλαστικά της εξαιτιας ουσιών. Το είχε πει πολύ...περίεργα, κι έτσι δεν ξανάπαν τίποτα παρόμοιο. Και φυσικά το γεγονός πως αυτή δεν έβγαινε έξω δε σήμαινε πως ο Mark δεν το έκανε. Για την ακρίβεια, αυτός και η Alison - η οποία παρέμεινε μαζί τους για να βοηθάει - ήταν αυτοί που πήγαιναν κι έπαιρναν ότι φάρμακα και γάζες χρειάζονταν. Λόγω της φύσης των τραυμάτων της κοπέλας, αλλά και άλλων (που φιλοξενούσαν οι χωρικοί σε άλλους χώρους) οι επίδεσμοι ήταν επιτακτικό να αλλάζονται τακτικά. Φυσικά, σαν ευχαριστώ, ο Mark πλήρωνε ό,τι κι αν αγόραζαν όταν ήταν αυτός μαζί για να τους ελαφρύνει λίγο τα έξοδα.

.

Είχαν περάσει τέσσερις μέρες συνολικά: δύο μέρες κοιμόταν, δύο μέρες ήταν ξύπνια. Όσο ήταν ξύπνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τρώει, να εξασκείται, να τρώει, να γυμνάζεται, να τρώει...κάπου κάπου έκανε διάλειμμα για να πει κακίες σ'όποιον πήγαινε να τη ρωτήσει πώς είναι ή αν είναι καλά αφού έκανε κάτι ιδιαιτέρως επικίνδυνο γι αυτούς που την έβλεπαν. Εκείνη την ημέρα, η κοπέλα επιτέλους είχε αρχλισει να θυμάται πως είχε κάτι βαλίτσες που ποτέ δεν πήρε και κάτι για μια γάτα...