[Τέλος-Τιμωρία] Ποτέ ξανά μέσα στο κλουβί [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενη Ιστορία:

Περίληψη Προηγούμενων:

Καθόταν στο σκληρό σιδερένιο κρεβάτι με το λεπτό αχυρένιο στρώμα, χαμένος στις σκέψεις του. Το φως ήταν λιγοστό, προερχόμενο από μία λάμπα λαδιού στο βάθος του πέτρινου διαδρόμου. Οι τοίχοι γυάλιζαν, αντικατοπτρίζοντας το κιτρινιάρικο φως και μαρτυρώντας την ύπαρξη υγρασίας. O Iroh την ένιωθε στα κόκκαλα   του, αλλά  και στις πληγές του που συστέλλονταν και διαστέλλονταν χαρίζοντας του δυνατές σουβλιές σε όλο του το κορμί. Όμως ο πόνος ήταν το λιγότερο. Μπροστά του ορθώνονταν τα σιδερένια κάγκελα του κλουβιού του. Είχε φυλακιστεί από καθαρά δική του απροσεξία και από μία δόση κακοτυχίας. Όλα συνέβησαν όταν αρμένιζε στα ανοιχτά απολαμβάνοντας ένα κρύο τσάι βατόμουρου. Είχε κατεύθυνση το νησί Yamagata με σκοπό να ξαποστάσει για λίγο και να φροντίσει καλύτερα το ταλαιπωρημένο σώμα του.  Το λάθος του ήταν πως είχε επιλέξει τον σύντομο θαλάσσιο δρόμο ενώ γνώριζε πως θα περνούσε κοντά από το  Desatoya όπου βρισκόταν η βάση των marine στην West Blue.  Ενώ λοιπόν καθόταν αναπαυτικά σε μία υφασμάτινη ξαπλώστρα στο κατάστρωμα απολαμβάνοντας τον ζεστό ήλιο, το δροσερό θαλασσινό αεράκι και το χαλαρωτικό αφέψημα του, του έκοψε τον δρόμο  μία φρεγάτα του ναυτικού.

Αφού έδεσαν το ένα σκαρί πλάι στο άλλο, δυο αξιωματικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο του Iroh για προληπτικό έλεγχο. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ελέγξουν εάν είχε επικήρυξη στο κεφάλι του. Ευτυχώς  η παγκόσμια κυβέρνηση δεν τον θεωρούσε ακόμα τόσο σοβαρό κίνδυνο ώστε να χαρίζει χρήματα. Όσο για την παλιά του επικήρυξη,  θεωρείτο «ληγμένη» εδώ και είκοσι χρόνια. Κανείς δεν την θυμόταν πια.   Στην συνέχεια έψαξαν εξονυχιστικά την μικρή βάρκα από άκρη σε άκρη αλλά δεν εντόπισαν τίποτα επιλήψιμο. Ο Iroh ήταν αρκετά προνοητικός ώστε να καταστρέφει οποιοδήποτε στοιχείο μπορούσε να τον συνδέει με τους επαναστάτες. Όταν οι δύο αξιωματικοί ολοκλήρωσαν τον άκαρπο έλεγχο  ετοιμάστηκαν να επιστρέψουν στο καράβι τους, αφού ζήτησαν συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Τότε όμως εμφανίστηκε από το πουθενά η καπετάνιος του πλοίου, η οποία ήταν επίσης η διοικητής της βάσης των marines όπως όπως θα μάθαινε αργότερα ο Iroh. Το όνομά της ήταν Hina και το μυαλό της στρόφαρε πολύ περισσότερο από ότι των δύο αξιωματικών.

Το πρώτο που παρατήρησε μόλις πάτησε το πόδι της στο κατάστρωμα ήταν πως ο Iroh κούτσαινε ελαφρά. Τον διέταξε να ανοίξει την ρόμπα του, γεγονός που αποκάλυψε το γεμάτο επιδέσμους σώμα του. Οι δύο αξιωματικοί είχαν μείνει άναυδοι.  Μάταια ο Iroh προσπάθησε να την πείσει πως τα τραύματα του προέρχονταν από κάποιο μεθυσμένο καυγά άνευ σημασίας.

-Κύριε Iroh, θα μας συνοδεύσετε μέχρι την βάση του νησιού ώστε να κάνουμε μία πιο σοβαρή έρευνα όσον αφορά το πρόσωπό σας. Εάν αυτά που λέτε αληθεύουν τότε δεν έχετε τίποτα να φοβάστε.

Μερικές ώρες αργότερα αντίκρισε για πρώτη φορά το κελί όπου βρισκόταν τώρα. Τον είχαν οδηγήσει στις φυλακές της βάσης των marines η οποία ήταν χτισμένη πάνω σε έναν μεγάλο λόφο στο κέντρο του νησιού.  Εκεί θα περίμενε για όσο χρειαζόταν, μέχρι να ολοκλήρωναν τον έλεγχο τους. Τα έβαλε με  τον εαυτό του καθώς εάν είχε επιλέξει τον περιφερειακό θαλάσσιο δρόμο προς το Yamagata δεν θα βρισκόταν τώρα σε τόσο δεινή κατάσταση. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες προσπαθώντας να συγκεντρωθεί και να δει τις επιλογές του.

Η πρώτη ήταν να μην κάνει τίποτα. Αν ήταν τυχερός οι marines δεν θα έβρισκαν κάτι το αξιόποινο στο όνομα του και θα τον άφηναν ελεύθερο. Βέβαια υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να ανακαλυφθεί οτιδήποτε από τις πρόσφατες περιπέτειές του, ειδικά αν είναι Hina αναλάμβανε αυτοπρόσωπος της έρευνα. Αλλά ακόμα και αν τελικά δεν ξέθαβαν τίποτα το επιλήψιμο, κανείς δεν μπορούσε να του εγγυηθεί πόσο θα έμενε σε αυτό το κελί. Η έρευνα μπορεί να κρατούσε μέρες, εβδομάδες ή και μήνες. Οι marines δεν υποχρεώνονταν από πουθενά να τον ελευθερώσουν μετά το πέρας κάποιου συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος. Η δεύτερη επιλογή ήταν να δραπετεύσει χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου του που ακόμα παρέμεναν κρυφές. Στο παραπάνω όμως σενάριο ελλόχευε ο κίνδυνος να τον ξανασυλλάβουν, γεγονός που θα χειροτέρευε κατά πολύ την θέση του με απρόβλεπτες συνέπειες. Επίσης, ακόμα και αν κατάφερνε να διαφύγει από το νησί, θα έβγαινε σχεδόν αυτόματα επικήρυξη στο όνομά του. Όπως και αν το εξέταζε, οι συγκεκριμένες δύο επιλογές είχαν τα δικά τους διαφορετικά ρίσκα.

Τελικά αποφάσισε να περιμένει μία μέρα, μήπως και τον ελευθέρωναν. Αλλιώς θα επιχειρούσε να δραπετεύσει. Πράγματι η μία μέρα πέρασε χωρίς κάποια αλλαγή. Μάλιστα όταν ρώτησε τον φύλακα που του έφερnε φαγητό πότε θα ελευθερωνόταν, του απάντησε με αδιάφορο ύφος πως δεν γνώριζε τίποτα. Στον Iroh είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται αισθήματα αδικίας που θόλωναν την κρίση του αλλά ταυτόχρονα τον πείσμωναν. Δεν επρόκειτο να περιμένει ούτε μία παραπάνω μέρα ώστε οι marines να απονείμουν την δικαιοσύνη τους. Γνώριζε εξάλλου πως οι ίδιες οι δομές τους συστήματός τους ήταν σαπισμένες, γι’αυτό είχε ενταχθεί στους επαναστάτες μετά από σαράντα χρόνια χαμηλού προφίλ. Εάν σκόπευε να ρίξει την παγκόσμια κυβέρνηση τότε μία φυλακή της West Blue δεν επιτρεπόταν να είναι σοβαρό εμπόδιο. Είχε αποφασίσει να αποδράσει μέρα μεσημέρι με την ελπίδα πως θα χανόταν ανάμεσα στον πολυπληθή κόσμο της βάσης. Εάν επιχειρούσε να διαφύγει νύχτα θα έπεφτε, το πιθανότερο, πάνω σε κάποια σκοπιά ή περίπολο των marine.

Όταν άκουσε την καμπάνα από το μεγάλο ρολόι της βάσης να χτυπάει δώδεκα φορές σηκώθηκε από το σιδερένιο του κρεβάτι και πλησίασε τα κάγκελα.  Σκλήρυνε τα χέρια του όσο περισσότερο μπορούσε, μέχρι που τα ένιωσε να ζεσταίνονται,  και γράπωσε δύο κάγκελα. Άρχισε να τα τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση με όλη του την δύναμη λυγίζοντας τα και ανοίγοντας σταδιακά ένα μικρό πέρασμα ανάμεσά τους.  Όμως το μυώδες σώμα του δεν χωρούσε μέσα από το άνοιγμα και τα χέρια του είχαν αρχίσει να κουράζονται από την προσπάθεια.  Αφού ξεκουράστηκε για λίγο αποφάσισε να καταφύγει σε μία άλλη τακτική.  Σκλήρυνε ολόκληρο το σώμα του και στην συνέχεια στήριξε την πλάτη του στο ένα λυγισμένο κάγκελο  και το πόδι του στο άλλο. Άρχισε να σπρώχνει όσο πιο δυνατά μπορούσε. Ένιωσε ολόκληρο το σώμα του να πυρώνεται από την πίεση. Προς στιγμή νόμιζε πως θα τυλιχτεί στις φλόγες αλλά τελικά τα σίδερα υποχώρησαν  ανοίγοντας διάπλατα με έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Ο Iroh έπεσε με τα μούτρα στον πέτρινο διάδρομο έξω από το κλουβί του.

Δεν είχε προλάβει να σηκωθεί όταν άκουσε βιαστικά βήματα να έρχονται προς το μέρος του. Από την γωνία του διαδρόμου εμφανίστηκε ένας νεαρός marine με τρομοκρατημένο βλέμμα. Όταν πλησίασε και είδε την κατάσταση του κλουβιού και τον φυλακισμένο στο πάτωμα πάνιασε από την τρομάρα του.

Τι; Μα πως…; Τι συνέβη…;

Χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση, πανικόβλητος , ξεκίνησε να φωνάξει βοήθεια. Ο Iroh σηκώθηκε αμέσως στα δυο του πόδια και τον πρόφτασε λίγο πριν χαθεί στην γωνία από όπου είχε εμφανιστεί. Σκλήρυνε το δεξί του χέρι και γρονθοκόπησε με όλη του την δύναμη τον marine στα πλευρά. Ο τελευταίος εκσφενδονίστηκε πάνω στον πέτρινο τοίχο προσκρούοντας βίαια και μένοντας αναίσθητος. Τα πλευρά του είχαν σίγουρα σπάσει. Ο Iroh σκέφτηκε πως θα έπρεπε να μάθει να ελέγχει καλύτερα τις δυνάμεις του πριν το βάλει στα πόδια. Κινήθηκε γρήγορα και αθόρυβα στους ημισκότεινους διαδρόμους προσπερνώντας άδεια και γεμάτα κελιά. Μερικοί κρατούμενοι που είχαν ακούσει την φασαρία στέκονταν ακουμπισμένοι στα κάγκελα των κελιών τους και τον παρατηρούσαν καθώς τους προσπερνούσε.

Κάποιοι σήκωσαν σιωπηλά τα χέρια τους προσπαθώντας να τον αγγίξουν, προσπαθώντας να γευτούν και αυτοί την ελευθερία. Αλλά κανείς δεν έβγαλε τον παραμικρό ψίθυρο λες και όλοι του ήταν συνεννοημένοι, λες και όλοι τους σχεδίαζαν από κοινού την απόδραση του Iroh. Ο τελευταίος συνέχισε το επιφυλακτικό τρέξιμο του μέχρι που βρέθηκε στα δεξιά του μία αποθήκη ιματισμού. Μπήκε μέσα αθόρυβα και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Μπροστά του εμφανίστηκαν δεκάδες φρεσκοπλυμένες και καλοσιδερωμένες στολές απλών marine. Όμως ο Iroh δεν έψαχνε για μία τέτοια φορεσιά. Θα ήταν τουλάχιστον ύποπτο να κυκλοφορούσε ανάμεσα στους εικοσάρηδες ένας εξηντάρης με τον ίδιο βαθμό. Αντ’ αυτού διάλεξε μία λευκή ποδιά πλύστρας που βρήκε κουβαριασμένη πάνω σε έναν πάγκο, από αυτές που φορούσε το πολιτικό προσωπικό της βάσης. Εάν ήταν τυχερός θα κατάφερνε να αποδράσει μεταμφιεσμένος σε βοηθητικό προσωπικό. Ολοκλήρωσε την αμφίεση του φορώντας ένα φακιόλι στο κεφάλι και στην συνέχεια βγήκε από την αποθήκη. Άρχισε να προχωράει με γρήγορο αλλά ήρεμο βήμα ώστε να μην κινήσει υποψίες.

Ανέβηκε όποια σκαλοπάτια έβρισκε μπροστά του, περνώντας δίπλα από φουριόζους marines που εκπαιδεύονταν ή έκαναν αγγαρείες μέχρι που βρέθηκε στο μεγάλο προαύλιο της βάσης. Στο κέντρο του έκαναν παρέλαση  περίπου εκατό marines υπό την καθοδήγηση τριών αξιωματικών. Στο βάθος δεξιά του ο Iroh αντίκρισε την μεγάλη πύλη της βάσης από όπου είχε περάσει μία μέρα νωρίτερα ως κρατούμενος.  Ετοιμάστηκε για την τελική ευθεία της απόδρασής του όταν ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του.

-Ποιος είσαι εσύ; Γιατί δεν είσαι στις σκάφες;

Γύρισε αντικρίζοντας  μία ογκώδης γυναίκα που φορούσε επίσης τα ρούχα της πλύστρας. Φαινόταν να είναι κάποιου είδους προϊσταμένη.

-Εεε… Έχω μία δουλειά εκτός βάσης;
-Και νομίζεις πως μπορείς να ασχολείσαι με προσωπικές σου υποθέσεις εν ώρα εργασίας;
-Μα δεν αφορά εμένα η δουλειά, απάντησε ο Iroh παίρνοντας το πιο σοβαρό του ύφος, αλλά την διοικητή Hina. Της κάνω μία προσωπική εξυπηρέτηση.
-Τι κουταμάρες είναι αυτές που λες;
-Αν δεν με πιστεύεις μπορούμε να πάμε μαζί στην διοικητή ώστε να στο επιβεβαιώσει, αποκρίθηκε ο Iroh ενώ η καρδιά του έχασε έναν χτύπο περιμένοντας την απάντηση.

-Όχι… Όχι δεν είναι αναγκαίο, απάντησε η γυναίκα αφού το καλοσκέφτηκε. Δεν αρέσει στην διοικητή να την ενοχλούν για ψήλου πήδημα.  Έχει πολλά στο κεφάλι της. Εντάξει, μπορείς να φύγεις αλλά να επιστρέψεις γρήγορα.

Ο Iroh έκανε αμέσως μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την πύλη με βήμα γοργό και αποφασιστικό. Λίγα μέτρα τον χώριζαν από την ελευθερία του.  Πριν όμως πατήσει το πόδι του έξω από την βάση τον σταμάτησε ο σκοπός της πύλης.

-Μισό λεπτό κύριε. Πρέπει να μου δείξετε την κάρτα εισόδου και εξόδου σας για να σας σημειώσω στο βιβλίο κίνησης.
-Ορίστε;
-Την κάρτα σας κύριε. Εδώ δεν δουλεύετε;
-Εμ… Όχι δεν δουλεύω εδώ. Είμαι επισκέπτης.
-Σε αυτή την περίπτωση σας έχουμε σημειώσει στο βιβλίο επισκεπτών όταν μπήκατε. Ποιο είναι το όνομα σας;
-John Smith, απάντησε ο Iroh και το έβαλε στα πόδια την ώρα που ο φύλακας έσκυβε πάνω από το βιβλίο για να βρει το όνομα.

Άρχισε να τρέχει με την ψυχή στο στόμα, σχεδόν κουτρουβαλώντας τον κατηφορικό λόφο. Οι marines δεν θα αργούσαν να ανακαλύψουν ότι είχε δραπετεύσει. Ο προορισμός του ήταν το λιμάνι στα δυτικά όπου βρισκόταν το κατασχεμένο πλοίο του . Με λίγη τύχη θα κατάφερνε να αποπλεύσει.