[Τέλος]El Dorado arc:Μια απρόσμενη συνάντηση.

Προηγούμενες ιστορίες:

Σημαντικά Πρόσωπα:

Opening 1:

Περίληψη προηγουμένων:

 Πολλά ήταν αυτά που βάραιναν την σκέψη μου.Οι πιθανότητες...αυτές έφταιγαν.Αυτές ήταν που ασταμάτητα πηγαινοέρχονταν στο κεφάλι μου και δεν με άφηναν σε ησυχία.Σκεφτόμουν τα όσα μπορούσαν να συμβούν και προσπαθούσα να δω πως θα αντεπεξέλθουμε σε όλα αυτά.Το θέμα ήταν ότι θα ήμασταν μόνοι μας.Καμία βοήθεια από τους Marines.Σε μία βδομάδα,είχε πει ο Daigin.Θα μπορούσε να μου διαθέσει στρατιώτες σε μία βδομάδα.Ακόμα και που ήξερε ότι εγώ θα πήγαινα όπως και να είχε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.Έπρεπε να ξεσπάσει επανάσταση στο Lyneel;Ας περίμεναν μερικές μέρες.Σύμφωνα με τις αναφορές που έλαβα κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου κάποιος Bola Serie έδειχνε να είναι ο κύριος υπαίτιος αυτού του συμβάν.Ανάθεμα τον.Μακάρι να τον είχε συλλάβει ο Hyakkimaru,αλλά υποθέτω θα είχε τόσα άλλα να τον απασχολούν εκείνη την στιγμή που θα ήταν δύσκολο να έχει τον νου του σε ένα άτομο.
 Άρα είμασταν μόνοι μας.Ότι και να γινόταν δεν θα είχαμε τους Marines να μας καλύπτουν.Ήταν υπέροχο,πραγματικά υπέροχο!Αντιμέτωπος με έναν στρατό και πάλι.Ποτέ δεν θα έπαυε να είναι τέλειο.Ποτέ δεν θα έπαυε να με κάνει όλο και πιο δυνατό.Και κανονικά δεν θα με ένοιαζε,όμως τώρα είχα μαζί μου τον Johnny και τον Yosaku.Σίγουρα ήταν ελαφρώς καλύτεροι από έναν απλό στρατιώτη,όμως δεν έπαυαν να είναι ο Johnny και ο Yosaku.Αυτή την στιγμή πιο πολύ  βάρος θα μου ήταν.Δεν μπορούσα να ρισκάρω πολύ με τις κινήσεις μου,αλλιώς μάλλον μόνο με τον Arashi θα έφευγα στο τέλος από το νησί.Ευτυχώς που είχα καλέσει ακόμα ένα άτομο στο πάρτι μας.Έναν καλό φίλο και δυνατό πολεμιστή.Τον Masta.Είχα καιρό να τον δω και σίγουρα είχα πεθυμήσει την συνεργασία μας.Είχε ήδη φτάσει στο νησί και με είχε ειδοποιήσει πως με περιμένει σε μια μικρή σπηλιά στην δυτική πλευρά του νησιού.Καλό μέρος για κρυψώνα,ειδικά αν όντως υπάρχει μια ολόκληρη βάση επαναστατών εκεί.

Φτάσαμε στις ακτές του νησιού.Ερημικές όπως θα έπρεπε να είναι.Το μέρος ήταν γνωστό ότι δεν κατοικούταν και έτσι το έκανε ιδανικό σημείο για μια νέα βάση κρυμμένη από τα βλοσυρά μάτια των κυβερνητικών.Ακόμα όμως και που είχαν εγκατασταθεί εδώ οι επαναστάτες δεν θα άφηναν τα πλοία τους φανερά στις ακτές γιατί έτσι θα κατέστρεφαν την κάλυψη τους.Έτσι μπορούσαμε να πλεύσουμε ελύθερα χωρίς κάποιος να μας περιμένει να μας βομβαρδίσει.Βέβαια δεν σταματήσαμε.Συνεχίσαμε μέχρι εκείνη την σπηλιά που μας είχε πει ο Masta.Όταν φτάσαμε όντως υπήρχε ένα πλοίο εκεί,μα δεν μπορούσα να δω τον Masta πουθενά.
-Ας αφήσουμε εδώ τα πλοία μας και θα ψάξουμε για λίγο τριγύρω. πρότεινα και έτσι πράξαμε.
Περπατήσαμε κατά μήκος μιας στενής λωρίδας γης αυτή την φορά προς τα έξω.Υπήρχε αρκετή υγρασία μέσα στην σπηλιά και το έδαφος κάτω από τα πόδια μας ήταν ιδιαίτερα γλιστερό.Τόσο που μάλιστα ο Yosaku πήγε να πέσει μέσα στο νερό.Ο Johnny προσπάθησε να τον συγκρατήσει,όμως τελικά βρέθηκαν και οι δύο να κολυμπάνε με τα ψάρια.Ευτυχώς που εκεί όπου είμασταν ήταν απίθανο να μας ακούσει κάποιος,αλλιώς μάλλον θα μας είχαν καταδικάσει.Αφού με τον Arashi τους τραβήξαμε ξανά έξω,αποφασίσαμε να τους σύρουμε μέχρι την πιο στεγνή άμμο της ακτής.Βγήκαμε και τους αφήσαμε.Κοίταξα γύρω μου.Κανένας.Απόλυτη σιωπή.Όμως τότε ένιωσα κάτι να πλανιέται στον αέρα κόβοντας τον και να έρχεται καταπάνω μου.Δεν γύρισα καν να δω.Έγειρα απότομα το σώμα μου,αφήνοντας το αντικείμενο να περάσει από πάνω μου και έπειτα ξαναστάθηκα όρθιος.Κοίταξα κάτω και αυτό που είδα ήταν ένα τσιγάρο.Ήξερα τι θα αντικρούσα έπειτα.
Γύρισα προς την κατεύθυνση από όπου ήρθε και πράγματι πάνω σε έναν βράχο είδα τον Masta να στέκεται.Πήδηξε και έφτασε στο επίπεδο μας.Άρχισε να μας πλησιάζει.Οι δύο κυνηγοί ήταν έτοιμοι να αμυνθούν όμως τους σταμάτησα.Άρχισα να περπατάω και εγώ προς το μέρος του.Πλησιάσαμε και σταματήσαμε ο ένας μπροστά από τον άλλον.
-Θα έπρεπε να κρύβεσαι. είπε σοβαρά ο Masta.
-Και γιατί αυτό; τον ρώτησα.
-Πόσους δράκους έχεις δει εδώ γύρω ε;Ξεχωρίζεις στο χιλιόμετρο. ανταποκρίθηκε και πάλι με σοβαρό τόνο.

Ακόμα και εγώ δεν μπορούσα να κρύψω εκείνο το αμυδρό χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο μου από την χαρά μου που τον έβλεπα.Εκείνος όπως συνήθως έβαλε δυνατά τα γέλια.Δώσαμε τα χέρια.
-Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω φίλε μου.
-Παρομοίως φίλε.
-Πως πάνε τα πράγματα στο Amino;
-Ήσυχα...Τίποτα δεν ξεφεύγει από τους Shields.Ειδικά τώρα που έχω και την Κυβέρνηση στο πλάι μου.Όμως έχω πολλά θέματα γραφειοκρατίας,πράγμα που βαριέμαι αφάνταστα.
-Έχεις καθόλου χρόνο να προπονείσαι ή είσαι ακόμα λαπάς;
-Πάντα έχω χρόνο για προπόνηση.Αν δεν είχα πως θα τολμούσα να λέω ότι θα σε ξεπεράσω;Έχω πολλά νέα κόλπα που ψοφάω να σου δείξω.
-Ώστε ακόμα με προκαλείς έτσι;
-Πάντα φίλε μου...Μέχρι να σε περάσω.
Κοιταχτήκαμε τότε μέσα στα μάτια.Τον ήξερα μόλις μερικές εβδομάδες μα ο δεσμός μας ήταν ήδη πολύ βαθύς.Μετά τους φίλους μου από το Aldean,o Masta και ο Hyakkimaru ήταν σίγουρα οι καλύτεροι μου φίλοι.
-Στο έχω ξαναπεί ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ,για αυτό κοίτα για την ώρα να δείρεις κάνα επαναστάτη που είναι πιο κοντά στα μέτρα σου και άστα αυτά.
-Μην κλαις άμα σε κερδίσω...
Έπειτα έληξε εκείνη η προσωπική μας κουβέντα και τον σύστησα στους άλλους δύο κυνηγούς.
-Τώρα που όλοι γνωριζόμαστε...πες μου τα πάντα σχετικά με το τι κάνουμε εδώ. μου ζήτησε.
Έτσι άρχισα να του εξηγώ για τα συμβάντα στο Frost Kingdom και για τις πληροφορίες που έλαβα για την νέα βάση επαναστατών που χτιζόταν εδώ.
-Μιας και είσαι εξίσου με εμένα υπαίτιος για την καταστροφή της πρώτης τους βάση σκέφτηκα να μην χαλάσουμε την ομάδα μας και να διαλύσουμε και την δεύτερη τους.

-Καλά έκανες...Να αφήσουμε την δουλειά στην μέση;Κρίμας θα είναι!Απλά αυτό που με απασχολεί είναι ότι τότε είμασταν περισσότεροι.
-Ναι αλλά δεν είμασταν τόσο δυνατοί,αν μου λες την αλήθεια και έχεις και εσύ βελτιωθεί.
-Μην με αναγκάσεις να στο δείξω πρόωρα από πρώτο χέρι...
-Έπειτα το πιο πιθανό είναι απλά να εξερευνήσουμε το μέρος για να προετοιμάσουμε την άφιξη των Marines...
-Άρα θα στείλουν ενισχύσεις...
-Ναι...σε μια βδομάδα.
-Σε μια βδομάδα;!Και εμείς τι κάνουμε εδώ από τώρα;
-Ξέρεις ότι όταν είναι να κάνω κάτι το κάνω ασχέτως τι.
-Σωστό και αυτό...Άρα ξεκινάμε το ψάξιμο;
-Ναι.
-Από που όμως θα ξεκινήσουμε αφεντικό;Το νησί είναι πολύ μεγάλο παρατήρησε ο Johnny.
Πράγματι ήταν αλήθεια αυτό.Εκείνη την ώρα έβαλα το μυαλό μου να θυμηθεί τι είχα ακούσει για αυτό το νησί από τους δασκάλους μου,,ελπίζοντας ότι έτσι θα βρω ένα εναρκτήριο σημείο.Το νησί κάποτε ήταν γεμάτο ζωή,καθώς ένας αρχαίος πολιτισμός άνθιζε εδώ πέρα,όμως κάποτε ξέσπασε ένας τρομερός εμφύλιος πόλεμος πράγμα που κατέστρεψε τον πολιτισμό αυτόν και τους ανθρώπους του.Οι τελευταίοι κάτοικοι του νησιού είχαν εγκαταλείψει πολύ καιρό τώρα το νησί και έτσι το μόνο που είχε απομείνει ήταν μια έρημη πόλη.Βρισκόταν στο κέντρο περίπου του νησιού,όμως το παλάτι της βρισκόταν σε ένα ύψωμα του οποίου η κορυφή θα έπρεπε να φαίνεται από την ακτή σύμφωνα με τα λεγόμενα των δασκάλων μου.Πράγματι,αφού ατένισα τον ορίζοντα τελικά είδα εκείνο το ύψωμα να ξεπροβάλει πάνω από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων,βορειοανατολικά από το σημείο όπου βρισκόμασταν.Άρα εκεί θα πηγαίναμε.

Αφού αποφασίσαμε κατεύθυνση αρχίσαμε να περπατάμε προσεκτικά προς τα εκεί,μέσα από το πελώριο δάσος που κάλυπτε ολόκληρο το νησί.Ή σχεδόν.Ένιωθα πραγματικά ωραία.Ένιωθα σαν το σπίτι μου,όπως και κάθε φορά που περιπλανιόμουν μέσα σε δάσος.Εκεί όπου είχα μεγαλώσει ήταν απολύτως λογικό.Δεν είχα σπίτι όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι,όμως είχα σπίτι παντού.Όπως και ο Arashi βέβαια.Πάντα χαιρόμασταν να ζούμε ανάμεσα στην φύση.Επίσης κάτι ωραίο ήταν ότι όπου υπήρχε δάσος υπήρχαν και άγρια θηρία.Η μάχη μου με αυτά με έκανε δυνατότερο.Από μικρό παιδί είχα μάθει να τα αντιμετωπίζω,όμως πλέον ήξερα πόσο πραγματικά καλό μου έκανε αυτό.Κατά φωνή και το άγριο θηρίο μας!Καθώς περπατούσαμε πετάχτηκε μπροστά μας ένα γατοειδές που έπρεπε να φτάνει τα δύο μέτρα σε μήκος.Ο Johnny και ο Yosaku τα κάναν πάνω τους και τρεμάμενοι τράβηξαν τα ξίφη τους θέλοντας να κρατήσουν το θηρίο σε απόσταση.Ο Masta ετοιμάστηκε να του επιτεθεί,όμως τον σταμάτησα.Ο Arashi δεν αντέδρασε.
 Έκανα ένα βήμα μπροστά μόνος μου,καθώς το πλάσμα πηδούσε καταπάνω μου.Ο Johnny και ο Yosaku μου έλεγαν να απομακρυνθώ,όμως ο Masta και ο Arashi έμεναν ατάραχοι,γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν πρόβλημα για εμένα.Το θηρίο ήταν στον αέρα  από πάνω μου με την πατούσα του να κινήτε πριν το υπόλοιπο του σώμα στοχεύοντας το κεφάλι μου.Λες και ο χρόνος κυλούσε πιο αργά εκείνη την στιγμή,μπορούσα εύκολα να δω την κίνηση του και να προλάβω να δράσω.Τράβηξα γρήγορα την Σκιά κόβοντας το στην πατούσα,ενώ τείνοντας το σώμα μου μπροστά πρόλαβα άλλο ένα κόψιμο στην κοιλιά του ζώο.Στάθηκα από πίσω του καθώς το ζώο χτυπούσε τον αέρα.Όταν ακούμπησε ξανά το έδαφος παραπάτησε και λύγισε,μα δεν έπεσε.Ήταν πολύ μεγάλο για να αρκεί αυτό.

  Πλέον είχε μπροστά του την υπόλοιπη ομάδα μου,όμως δεν τον ένοιαζε.Μετά από αυτό που του έκανα εμένα ήθελε.Γύρισε αργά για άλλη μια φορά προς το μέρος μου και με κάρφωσε με τα μάτια του.Μάτια μεγάλα και σκοτεινά,μάτια που κανονικά θα σε γέμιζαν φόβο.Όμως κάτι τέτοια δεν έπιαναν σε εμένα.Όταν το κτήνος είδε ότι δεν οπισθοχωρούσα αποφάσισε να ξαναεπιτεθεί.Τινάχτηκε μπροστά   τείνοντας την πατούσα του στην ευθεία.Το γεγονός ότι άλλαζε τρόπο επίθεσης έδειχνε κάποια νοημοσύνη μα δεν θα άλλαζε τίποτα.Πήδηξα προς τα πίσω ενώ παράλληλα με ένα γρήγορο τράβηγμα τον έκοψα στο πάνω μέρος της πατούσας του.Το ζώο έξαλλο,πριν καν πατήσω ξανά κάτω,όρμησε και πάλι αυτή την φορά με το στόμα του.Έφυγα στο πλάι και αντί τα σαγόνια του να γραπωθούν πάνω μου έκλεισαν γύρω από τον κορμό ενός δέντρου και τον κομμάτιασαν εντελώς.Αυτή την φορά τράβηξα και το Yoku και την Σκιά και όπως  ήταν εκτεθειμένο του έκανα ένα μεγάλο Χ στο δεξί του πλευρό και έπειτα το κλότσησα στο ίδιο σημείο.
  Το ζώο κοντοστάθηκε μερικά μέτρα παραπέρα από μένα.Με ξανακοίταξε στα μάτια.Τα δικά του δεν ήταν τόσο άγρια και σκοτεινά όσο πριν.Έδειχναν φόβο.Ήξερα πως τα δικά μου εκείνη την στιγμή έκαναν  ότι υποτίθεται θα έκαναν τα δικά του.Εγώ ήμουν το θηρίο εκείνη την στιγμή.Όπως του υποδείκνυαν τα ένστικτά του το ζώο γύρισε γρήγορα την πλάτη του και χάθηκε πίσω από τις φυλλωσιές,προσπαθώντας να κρυφτεί από ένα θηρίο δυνατότερο από το ίδιο.

Κοίταξα τους υπολοίπους.Ο Johnny και ο Yosaku δεν έκρυβαν τον εντυπωσιασμό τους,ενώ ο Masta δεν έκρυψε ένα ακόμα χαμόγελο.
-Δράκος δεν είπαμε; ρώτησε,πιο πολύ σαν παρατήρηση και έπειτα άρχισε να προχωράει μπροστά.
 Συνεχίσαμε τον δρόμο μας προς την αρχαία πόλη,ο οποίος σιγά σιγά γινόταν ανηφορικώς και έτσι ο ρυθμός με τον οποίο περπατάγαμε γινόταν όλο και πιο βραδύς.Στο ενδιάμεσο υπήρχαν και άλλα θηρία που είχαν την φαϊνή ιδέα να μας επιτεθούν,όμως ούτε εκείνα αποτέλεσαν πρόβλημα.Ένα αντικείμενο,οτιδήποτε,αρκούσε στον Masta για να το μετατρέψει σε φονικό όπλο.Πέτρες,κλαδάκια,ακόμα και φύλλα εκτοξεύονταν με απίστευτη ταχύτητα εναντίων των άτυχων πλασμάτων που μας επιτήθονταν.Κανένα από τα ξίφη μου δεν χρειάστηκε να βγει από την θήκη του.
 Έτσι η διαδρομή ήταν κάπως μονότονη.Χωρίς συγκινήσεις.Όμως από την άλλη καλύτερα έτσι.Δεν είμασταν εντελώς σίγουροι τι μας περίμενε μετά,οπότε ήταν καλό το να κρατάμε δυνάμεις.
 Τελικά βγήκαμε από το δάσος και μπροστά μας πλέον απλωνόταν η αρχαία πόλη του νησιού.Παρά τα χρόνια το μέρος δεν έδειχνε να είχε δεχθεί μεγάλο πλήγμα από το πέρασμα των χρόνων,κάτι που σίγουρα ήταν απρόσμενο για εμάς.Η ηληκία όμως της πόλης φαινόταν.Μπορούσες να καταλάβεις ότι είχαν περάσει πολλά φεγγάρια από τότε που άρχισε η ύπαρξη της.
-Και τώρα που φτάσαμε πως συνεχίζουμε;
-Υποθέτω ότι πρέπει να χωριστούμε.Η πόλη δείχνει μεγάλη,οπότε θα καλύψουμε περισσότερο χώρο έτσι.
 Πράγματι ήταν.Όσο και να κοιτούσα στο βάθος δεν μπορούσα να δω την άλλη πλευρά του δάσους.Μπορούσα να δω κτήρια,μια λίμνη,το ύψωμα με το παλάτι απάνω του και το ποτάμι που κυλούσε ήρεμα από κάτω,όμως δεν έβλεπα τέλος σε όλο αυτό.Σίγουρα ήταν καλό μέρος για να κρυφτείς ειδικά αν ήθελες να κρύψεις έναν μεγάλο στρατό.

-Ναι μα...το μέρος δείχνει έρημο.Πιστεύεις στα αλήθεια αφεντικό ότι υπάρχει κάποιος εδώ; ρώτησε ο Yosaku.
-Όπως είπα το μέρος είναι μεγάλο... ανταποκρίθηκα ...Μπορεί να φαίνεται έρημο,όμως δεν ξέρουμε τι κρυψώνες υπάρχουν εδώ ή τι μπορεί να παραμονεύει.Πρέπει να ψάξουμε.
-Άρα χωριζόμαστε...
-Πριν ξεκινήσουμε να πω κάτι...Επειδή όπως είπα δεν ξέρουμε τι μπορεί να βρούμε καλό είναι να είμαστε προσεκτικοί.Αν όντως πέσουμε πάνω σε επαναστάτες καλό θα είναι να μην μάθουν για την άφιξη μας στο νησί.Πρέπει να κινήστε προσεκτικά και με μεθοδικότητα.
 Αφού διευκρινίστηκε αυτό χωριστήκαμε.Ο Johnny και ο Yosaku πήγαν προς την νότια πλευρά,ο Masta προς την δυτική και εγώ με τον Arashi προς την βόρεια και την πλευρά του παλατιού.Πράγματι δεν φαινόταν να υπάρχει ψυχή εκεί γύρω και ο μόνος ήχος που μπορούσα να ακούσω ήταν τα βήματα μας και η αναπνοή μας.Δεν ένιωθα τον παραμικρό κίνδυνο να παραμονεύει και έτσι περπατούσα πιο άνετα,έχοντας όμως διαρκώς την ακοή μου σε επιφυλακή.Αφού λοιπόν εξερευνήσαμε άσκοπα ανάμεσα στα πετρώματα για την ύπαρξη ζωής κινήσαμε προς το παλάτι.Δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο περίμενα,όμως ήταν σίγουρα ένα εντυπωσιακό κτίσμα.Όποιος το έφτιαξε θα ήταν περίφανος.
 Άνοιξα ελαφρά την πόρτα.Δεν ακουγόταν τίποτα.Μπήκαμε μέσα.Βρισκόμασταν σε ένα άδειο,υγρό και σκοτεινό χώρο που μόνο το αμυδρό φως του ήλιου έσπαγε την μονοτονία.Κοίταξα προς κάθε κατεύθυνση.Υπαρχάν αρκετοί διάδρομοι με κάμποσες πόρτες,όμως το σκοτάδι στο βάθος δεν μου επέτρεπε να δω το τέλος τους.Δεν ήξερα τι να κάνω.Δεν γνώριζα το που έβγαζε η κάθε διαδρομή και αν και το παλάτι δεν ήταν τόσο μεγάλο σίγουρα θα μου έπαιρνε πολύ ώρα να το εξερευνήσω,ειδικά με αυτόν τον κακό φωτισμό.

Τέντωσα άλλη μια φορά τα αυτιά μου ελπίζοντας να πιάσω κάτι.Κάποιον ήχο,κάποιο σημάδι ζωής.Τίποτα...Η ανάσα μου και αυτή του φίλου μου παρέμεναν οι μόνοι ήχοι.Δεν γινόταν να ψάξω.Όχι τώρα τουλάχιστον.Αν δεν βρίσκαμε τίποτε άλλο στο νησί τότε θα επιστρέφαμε όλοι μαζί να ψάξουμε.Βέβαια ήλπιζα να μην χρειαζόταν.Έτσι χωρίς καν να απομακρυνθούμε από την είσοδο του κτηρίου κάναμε μεταβολή και ξαναβγήκαμε έξω.
 Υποθέτω ότι δεν θα ήταν μόνο από την πλευρά μας έρημα.Αν όντως μάλιστα δεν είχαν εγκατασταθεί οι επαναστάτες στο παλάτι,μάλλον απίθανο να βρίσκονταν και στην υπόλοιπη πόλη.Παρόλα αυτά έπρεπε να το ψάξουμε.Ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει.Καταιβήκαμε στην πόλη.Κάθισα στα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο ύψωμα του παλατιού και έστειλα τον Arashi να πάει να μαζέψει τους υπόλοιπους.
 Είχε τόση ησυχία εκεί γύρω που ήταν το ιδανικό μέρος για εμένα.Αν δεν στόχευα να κάνω τα όσα ήθελα θα ήταν σίγουρα ένα μέρος όπου θα μπορούσα να μείνω.Σην απόλυτη μοναξιά.Όπως μου άρεσε.Το βλέμμα μου είχε κολλήσει στο ορίζοντα και για λίγο-ή για πολύ,δεν ήμουν σίγουρος πόσο περίμενα-είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου.Δεν σκεφτόμουν τίποτα και δεν ένιωθα τίποτα.Λες και είχα χαθεί σε μια κενή διάσταση.Βέβαια ο ήχος μιας σκανδάλης που όπλιζε με επανέφερε στην πραγματικότητα.Μόλις επανήλθα ένιωσα την κρύα κάνη ενός όπλο να πιέζει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.Δεν αντέδρασα.Έμεινα στην θέση μου να κοιτάζω τον ορίζοντα.Και περίμενα το οποιοδήποτε με απειλούσε να πει ότι ήθελε να πει.
 Μια γυναικία φωνή ακούστηκε.
-Δεν είσαι πολύ προσεκτικός έτσι φίλε;Δεν καταλαβαίνω που πάει αυτός ο αχρείος και σας βρίσκει όλους εσάς τους άχρηστους.
-Θα μπορούσα να σου απαντήσω,όμως το γεγονός ότι δεν ξέρω για πιο πράγμα μιλάς δεν μου το επιτρέπει. ανταποκρίθηκα ψύχραιμα.
-Τι εννοείς;Δεν δουλεύεις για τον El Drago;
 Δεν απάντησα.Γύρισα μόνο ελαφρά το κεφάλι μου για να δω εκείνη την κοπέλα.Το θέαμα με σοκάρισε.
-Δεν μπορεί... είπα και η έκπληξη φαινόταν και στον τόνο της φωνής μου και σίγουρα και στο πρόσωπο μου.

Η καρδιά μου έχασε μερικούς χτύπους τα επόμενα δεύτερα.Χαρά με πλημμύρισε άμεσα,χαρά που είχα να νιώσω χρόνια ή μάλλον χαρά όπως δεν είχα νιώσει ποτέ μου.Πετάχτηκα όρθιος και γύρισα προς το μέρος της.Εκείνη πήγε να κουνήσει το όπλο της να με ξανασημαδέψει,μα της άρπαξα τα χέρια και έπειτα την αγκάλιασα,εμποδίζοντας την.Η χαρά όλο και μεγάλωνε.Και τώρα με αυτό το άτομο μέσα στα χέρια μου ένιωθα και κάτι ακόμα.Ένιωθα γαλήνη.Γαλήνη και ζεστασιά.
-Ε...έχεις μεγάλο θράσος να κάνεις κάτι τέτοιο... είπε ψελλίζοντας ...Άλλοι έχουν χάσει χέρια για μια τέτοια τους πράξη.
-Είμαι τόσο χαρούμενος που σε βλέπω εδώ. είπα αδιαφορώντας για τα όσα έλεγε.
-Σε τρελάρα έπεσα.Φίλε δεν ξέρω τι ψυχολογικά κουβαλάς,αλλά καλύτερα να με αφήσεις για το καλό σου.
 Την απομάκρυνα λίγο-αλλά συνέχισα να την κρατάω λίγο κάτω από τους ώμους της-και την έβαλα απέναντι μου.
-Kanae...Εγώ είμαι. είπα βουρκωμένος και μόνο η αναφορά του ονόματος της ήταν αρκετή για να αυξηθεί και άλλο η χαρά μου.
 Τότε κατάλαβε.Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μερικά δεύτερα να με παρατηρήσει και να καταλάβει το ποιος ήμουνα.
-Argon;!... ψέλλισε και τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν επίσης.
 Τώρα εκείνη ήταν αυτή που με αγκάλιασε.
-Δεν το πιστεύω είσαι στα αλήθεια εσύ... αναφώνησε χαρούμενα.
 Γέλασα,μα παράλληλα τα κλάματα άρχισαν να κυλούν ρυάκι πάνω στα μάγουλα μου.Δάκρυα χαράς που δεν είχα χύσει ποτέ πριν.Έπειτα την άκουσα και εκείνη.Να γελάει και μετά να κλαίει.Δεν είπαμε τίποτε άλλο.Παραμείναμε αγκαλιασμένοι να κλαίμε,ο ένας στον ώμο του άλλου.Και να πω την αλήθεια δεν θα με πείραζε αν αυτή η στιγμή δεν τελείωνε ποτέ.