The dearly departed.[Τέλος-Τεχνική]

Της το έδειξε. Της έδειξε πώς να κάνει δηλητήρια, πώς να πετάει μαχαίρια, ποια είναι τα πιο ευαίσθητα σημεία σ'έναν άνθρωπο...τότε γιατί παραπονιόταν;! Για ποιον λόγο στο καλό αυτός ο άνθρωπος ήταν προστατευτικός μαζί της; Αυτός της έμαθε πως να σκοτώνει άνθρωπο απ'τα εκατό μέτρα και τον πειράζει που θέλει να φύγει απ'το νησι επειδή θα ήταν "απροστάτευτη"...; Ήξερε πως να "καθαρίσει" άνθρωπο με χίλιους διαφορετικούς τρόπους - αν όσα της δίδαξε ήταν αληθινά -. Δεν καταλάβαινε το πρόβλημά του.

"Ααααχ, εγώ φταίω, εγώ, που έκατσα και σου έμαθα όλα αυτά! Έπρεπε να σε είχα στείλει απ'την αρχή στο χωριό να βρεις φίλους."
"Μην κλαίγεσαι πατέρα, έτσι κι αλλιώς θα κατάφερνα να σε κάνω να μου μάθεις κάτι."
"Εγώ φταίω."
"Καλά, εσύ φταις. Τελειώσαμε τώρα; Θέλω να πάω να κάνω κανα μπάνιο. Μετά θα συναντηθούμε με τα παιδιά στο εγκαταλ-"
"Με τίποτα, είσαι τρελή;!" Το σιχαινόταν όταν την διέκοπαταν. "Εκεί μπορεί να ναι κι ο δολοφόνος που μόλις ανακάλυψες και εσύ!"
Τον κοίταξε σαν να τη δούλευε. "Θα πάρω μαζί μου τη βαλίστρα τότε. Άντε, φεύγω."
"Πάντα πεισματάρα, αγύριστο κεφάλι. Λες και θα σε σκότωνε να έμενες εδώ μαζί μου και να γινόσουν εσύ η γιατρός. Εγώ νομίζεις στα μάθαινα για να φύγεις; Άκου κει θέλει ν'ακολουθήσει τη δική μου καριέρα..."

Παραποιόταν ο πατέρας της ενώ εκείνη πήγε, τον φίλησε στο μάγουλο, κύλησε τα μάτια της, τον χαιρέτησε απ'τον πόρτα, κι έφυγε για το σπίτι τους. "ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ," τον άκουσε να φωνάζει με το που η πόρτα έκλεισε πίσω της. Κούνησε το κεφάλι της κάπως διασκεδασμένη από τη συμπεριφορά του αλλά και λίγο αγανακτησμένη.

Έκανε ακριβώς αυτό που δήλωσε: πήγε γρήγορα γρήγορα σπίτι της, έκανε ένα μπάνιο, κι άρχισε να ετοιμάζεται για να βγει ξανά έξω. Φυσικά, δε θα πήγαιναν τώρα, μα αφού έπεφτε ο ήλιος, τρελοί δεν ήταν. Καλά, ίσως να ήταν λίγο τρελοί και οι τρεις τους, αλλά με την άλλη έννοια, της ιδιοτροπίας. Ωωωω, απ'αυτήν είχαν μπόλικη! Δεν ήταν τυχαίο που έκαναν παρέα σ'ένα κορίτσι που χόμπυ είχε να ανοίγει πτώματα με τον πατέρα της, όσο κι αν ήταν "μάθημα".

Έτσι, όταν η ώρα ήταν κατάλληλη, κίνησε προς τον τόπο συνάντησής τους. Πάντα είχαν την ίδια ώρα: οχτώ. Το μόνο που άλλαζε ήταν το μέρος, το οποίο το αποφάσιζαν εναλλάξ και τώρα ήταν η σειρά της Lorenza. Koιτάχτηκε στον καθρέφτη ακριβώς πριν φύγει. Όλες αυτές οι μνήμες σήμερα την έκαναν να νοσταλγήσει τη μητέρα της. Μπορεί να ήταν φτυστή μ'εκείνη, από τα μάτια μέχρι τον τρόπο που περπατούσαν, αλλά από χαρακτήρα, τίποτα δεν της τη θύμιζε. Και πώς άλλωστε, αφού έχει πεθάνει εδώ και δεκαπέντε χρόνια και πιο πριν την έβλεπε πολύ σπάνια.

Αναστέναξε.

Είδε τα μπλε κι άσπρα ρούχα που φορούσε με τις μαύρες μπότες της. Αναστέναξε πάλι. Δεν της άρεζε αυτό το χρώμα, κι ακόμα λιγότερο από τότε που προσπάθησε να μπει στο Ναυτικό. Ποτέ δεν ήθελε να το κάνει, αλλά όταν ήταν κοριτσάκι είχε υποσχεθεί στη μαμά πως θ'ακολουθήσει τα βήματά της, έτσι το κανε. Δεν ήθελε να αθετεί της υποσχέσεις της, ειδικά σε νεκρούς. Κι εφόσον αυτά τα ρούχα ήταν δώρο απ'τον μπαμπά της πριν φύγει για να καταταχθεί και είπε να του κάνει το χατίρι και να τον καλοπιάσει. Του άρεζαν πολύ τα ρούχα που διάλεγε. Ανασήκωσε τους ώμους της. Τι να γίνει;

Γύρισε την πλάτη στον καθρέφτη της και πήγε στην έξοδο. Όπως το περίμενε, ο πατέρας της μόλις είχε περάσει το κατώφλι τους. Φαινόταν κουρασμένος, μα πάνω απ'όλα στενάχωρος. "Μην κάνεις έτσι πατέρα, θα βγάλεις ρυτίδες. Και μετά, πώς θα σε παντρέψω στην Susu;"
"Χα. Χα. Ξεκαρδίστηκα."
"Χε, χε, αντίο~! Θα τα πούμε αύριο, εκτός κι αν ξενυχτήσεις σήμερα και τα πούμε τότε." Τον φίλησε πάλι στο μάγουλο καθώς τον προσπερνούσε. Ξαφνικά την έπιασε από τον ώμο και τη σταμάτησε.
"..." αλλά δεν είπε τίποτα. Τη φίλησε κι αυτός στο τέλος, στο μέτωπο, και την έστειλε στον δρόμο της.

Όταν συναντήθηκαν, το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ήταν πως η Ανέτα έδειχνε έτοιμη να κατασπαράξει άνθρωπο...ωχ. Ο Matthew της τα ξέρασε όλα, σίγουρα. Και τώρα βρίσκονταν σ'ένα ανεπίσημο αγώνα: η Ανέτα κοιτούσε με θυμό την Lorenza, η Lorenza κοιτούσε με θυμό τον Matthew, κι εκείνος κοιτούσε με αδιαφορία το εσωτερικό του δωματίου που βρίσκονταν. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ήταν κάτι σαν προθάλαμος, οπότε το μόνο που είχε ήταν σκουριασμένα σιδερικά στους τοίχους και σάπιες καρέκλες και τραπέζια από ξύλο. Άλλα ήταν αναποδογυρισμένα, άλλα στηρίζονταν στα τρία πόδια, ή έγερναν. Μερικές καρέκλες ήταν ακόμα καλές σχετικά.

Αν και κανείς δεν τολμούσε να της χρησιμοποιήσει. Η Ανέτα είχε ξαπλώσει στη μία πλευρά της σε μια γωνιά, στηρίζοντας το κεφάλι στην παλάμη της και το χέρι στον αγκώνα της, ενώ κοιτούσε έντονα την φίλη της. Φορούσε ένα κολλητό, δερμάτινο, μαύρο παντελόνι και θαλασσί αέρινη μπλούζα. Τα μαλλιά της έπεφταν γύρω της σε κύματα ξεκινώντας από το ένα ανοιχτό μπλε χρώμα και τελειώνοντας στο ίδιο θαλασσί με τη μπλούζα. Έτσι ακίνητη που ήταν όμως, φαινόταν σαν κομμάτι του ντεκόρ, με το τσιγάρο να καίγεται. Μέχρι που άνοιξε το στόμα της...

"Καλά μωρή," είπε με περισσή έμφαση στην τελευταία λέξη "πότε περίμενες να μου το πεις;"
"Σήμερα," είπε ήρεμη "αυτό δε στο πρόλαβε ο σπιούνος;"
"Όχι, γιατί τον ταρακουνούσα απ'τον γιακά."
"Ω, εντάξει τότε, συγχωρεμένος."
"Τσ, αμέσως να με κατηγορήσεις."
"Άι ρε," είπαν ταυτόχρονα και οι δύο γυναίκες...

"Έι, έι, δεν είμαι γω αυτός που φεύγει, μη με κάνετε εμένα έτσι, άντε. Γιατί αρχίζω να εκενυρίζομαι και με τις δυο σας..."

Η Ανέτα αναστέναξε και μετά ρούφηξε λίγο απ'τον καπνό της. Από τον τρόπο που το έκανε, μπορούσαν να καταλάβουν και την εσωτερική της κατάσταση: το έκανε σύντομα κι έπαιρνε πάνω από μία τη φορά άρα ήταν ασταθής, αγχωμένη και γεμάτη νεύρα. Το τελευταίο το είχαν καταλάβει έτσι κι αλλιώς όμως. "Τι εννοείς ότι θα φύγεις έτσι κι αλλιώς; Θα πας κανα μεγάλο ταξίδι;"
"Ας το πούμε κι έτσι."
"Είναι ή δεν είναι, σταράτα πράγματα. Γιατί όταν έφυγες για να πας στο Ναυτικό που υποτίθεται είναι πιο μόνιμο, μας επέστρεψες σε τέσσερις βδομάδες..!"
"Ε..." Μια μικρή παύση ακολούθησε, κι όταν την κοιτούσαν και οι δύο χωρίς να λένε κάτι, αλλά φανερά περιμένοντας την να μιλήσει, για πρώτη φορά ένιωσε άβολα. Άρχισε να χτυπάει το πόδι της ελαφρά από νευρκότητα. "Για να καταλάβετε τι θέλω ακριβώς να κάνω, πρέπει πρώτα να σας πω κάτι που δεν έχω εκμυστηρευτεί ποτέ πριν..." Τα βλέμματα γίναν περίεργα και δεν την άφησαν να εγκαταλήψει την προσπάθειά της να εξηγήσει. "Η μητέρα μου ήταν Marine, σας το χα πει, γι αυτό και πήγα να καταταγώ. Ήθελα να κρατήσω την υπόσχεσή μου." έγνεψαν. "Ε, όσον αφορά τον μπαμπά, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Δεν ήταν πάντα στο σπίτι, όπως σας είχα πει, κι αν και το επάγγελμα του γιατρού το είχε πάντα, έκανε κάτι άλλο πριν πεθάνει η μαμά μου. Ήταν κυνηγός επικυρηγμένων."

Και οι δύο έμειναν άναυδοι. "Έ-έλα τώρα, ο κύριος Curtis? O κύριος Curtis να κάνει τόσο επικίνδυνο--αποκλείεται!"
"Καλά λέει, αυτός ανησυχούσε μην τυχόν και ρθει κανένας πειρατής εδώ, τους τρέμει. Πώς ήταν κυνηγός τους;"
"Δεν τους τρέμει, απλώς δεν ήθελε να μάθει κανείς ότι ζούσε πλέον εδώ μόνιμα. Μου εξήγησε πως έχει κάνει πολλούς εχθρούς όσο ήταν στην ενεργό δράση."

Σαν να τους είχε δώσει ένα μεγάλο και ηχηρό χαστούκι, κάθονταν εκεί και επεξεργάζονταν τις νέες πληροφορίες. Η Ανέτα είχε ανασηκωθεί, το τσιγάρο στα δάχτυλα, αλλιώς θα χε πέσει. Καθόταν κανονικά, με τα γόνατα ανασηκωμένα και ανοιχτά μπροστά της. Εκείνη τη μέρα φορούσε κυρίως δερμάτινα αξεσουάρ έτσι δεν έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο όπως συνήθως όταν σηκώθηκε. Ο Matthew απ'την άλλη στεκόταν όρθιος και την κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα.

"Δηλαδή...θα πας να γίνεις κι εσύ Κυνηγός Επικυρηγμένων;"
"Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον. Ξέρω πως να πλησιάζω κάποιον χωρίς να με ακούει ή να με προσέχει, ξέρω από δηλητήρια, ξέρω να πετάω μαχαίρια, να-"
"Ναι, το καταλάβαμε, ο μπαμπάς σου σε προετοίμαζε γι αυτό μια ζωή!" Ξέσπασε η Ανέτα ΄ η αγανάκτηση και η αδικία που ένιωθε ότι υφίσταται ήταν χαραγμένη στο πρόσωπό της. "Και ποιος τρελός γονέας προετοιμάζει το παιδί του για κάτι τέτοιο τέλος πάντων; Αααααα, ξέρω τι θα κάνω, θα πάω να πιάσω τον μπαμπά σου-!"
"Όχι! Μην το κάνεις." Την άρπαξε από το χέρι αν και η αναστάτωσή της είχε ήδη φύγει. "Ούτε αυτός θέλει να φύγω...για την ακρίβεια, μου είπε τα ίδια: με προετοίμαζε για γιατρό, πού νομίζω ότι πηγαίνω μπλα μπλα. Αλλά δεν καταλαβαίνεις, εγώ θέλω να φύγω."

Άλλο ένα ματς έντονων βλεμμάτων ξεκίνησε: η μία ήταν ήρεμη, η άλλη πιο φουρτουνιασμένη κι απ'τη θάλασσα στα μαλλιά της. "Λοιπόν, τι λέτε να σταματήστε τα νιαουρίσμστα-Αααα! Αυτό πόνεσε!" Ταυτόχρονα και οι δύο τον χτύπησαν με τους αγκώνες τους. Αλλά είχαν την ευγενή καλοσύνη να μην χτυπήσουν το πρόσωπο. "Για κοιτάξτε δω τρελές κι αλλοπαρμένες, θα ηρεμήσετε. Η μία θέλει να φύγει και η άλλη δε θέλει να φύγει η πρώτη. Έτσι όπως το βλέω εγώ, διαφωνείτε. Αλλά! Το θέμα είναι πως καμιά δε μπορεί ν'αναγκάσει την άλλη να κάνει αυτό που θέλει.
Άρα...τι σημαίνει αυτό;"
"Τι σημαίνει αυτό," ρώτησαν και οι δύο;
"Πως πρέπει να το συζητήσετε έτσι ώστε να μη χωριστούν οι δρόμοι σας και είστε θυμωμένες...ή ότι πρέπει να αποφασίσω εγώ για σας!" Σ'αυτό τον έσμπρωξαν αλλά το χιούμορ είχε επιστρέψει. Συμφώνησαν να το μιλήσουν και κάθησαν κάτω για μια μεγάλη συζήτηση.

"Δες την, τα χει σκεφτεί όλα!"
"Μμμμμ...ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι αν ήδη σκέφτεσαι τι θα κάνεις όταν αποσυρθείς;"
"Απαγορεύεται να έχω στο μυαλό μου ένα πλάνο δράσης;"
"Πφφφ, πάντα έτσι ήσουν. Γι αυτό μ'εκνεύριζες," είπε βαρεμένα και καθώς έβγαζε τον καπνό απ'το -τρίτο της - τσιγάρο, τον έστειλε στο πρόσωπό της. "Κι ακόμα μ'εκνευρίζεις."
Ανασήκωσε τους ώμους της. "Τουλάχιστον δε σε βρίζω," πρόσθεσε προσπαθώντας να κάνει τα πράγματα καλύτερα.
"Πάλι καλά," σχολίασε΄ ο σαρκασμός της ήταν τόσο αισμηρός που μπορούσε να κόψει.
"Αν θες να ξέρεις, κι εμένα μ'εκνευρίζουν τα μαλλιά σου. Φαίνονται από παντού και είναι πολύ μακριά κι όλο ελεύθερα. Καθόλου πρακτικό."
Ωωωωω, δεν είπε κακή λέξη για τα μαλλιά της;! "Α ναι," γύρισε εκνευρισμένη "κι εμένα μ'εκνευρίζει που όλη την ώρα είσαι πρακτική και "με σχεεεέδιο". Ποιος έχει πάντα "ένα σχεεεεεεέδιο";"
"Εγώ, και πάντα μας ξελασπώνω," αντιγύρισε και ο δικός της εκνευρισμός άρχισε να φαίνεται.
"Ναι αλλά αν αυτός" έδειξε τον πανικοβλημένο τώρα Matthew με τον αντίχειρα "δεν είχε τις φαϊνές ιδέες δε θα χρειαζόμασταν ξελάσπωμα!"
"Έι, μη μ'ανακατεύεται εμένα, μόνες μας σκοτώνεστε!"
Αλλά καμιά δεν τον πρόσεξε και παρόλο που μιλούσαν γι αυτόν, και πάλι η μία στην άλλη έδειχνε επιθετικότητα. "Και ας μην ξεχάσω ποιος πάντα μας τραβάει σε απίθανες καταστάσεις επειδή δεν ξέρει τι να κάνει!"
"Ναι!" Φώναξε η Ανέτα.
"Ναι!" Είπε κοφτά και η Lorenza. Και οι δύο κοίταξαν απ'την άλλη.

Και μετά ησυχία...."Και τώρα που νιώθετε καλύτερα, ας πάμε σπίτια μας, ε; Έχουμε άλλες τρεις μέρες και δε βλέπω να γίνονται χειρότερες."

Οι επόμενες τρεις μέρες πέρασαν με μια ανείπωτη ανακωχή μεταξύ των δύο γυναικών, παρόλο που περνούσαν πολλές παραπάνω ώρες μαζί απ'ότι άλλες μέρες. Δεν κάνανε πολλά, απλώς κάθονταν όλοι μαζί και μιλούσαν. Η Ανέτα ήταν η μόνη που δούλευε σε κανονική δουλειά, γι αυτό το πρωί έλειπε. Ο Matthew είχε κάποιου είδους εργασία στο μαγαζί της μαντάμ Susu, αλλά κανείς δεν τον ρωτούσε τι ακριβώς έκανε γιατί ήξεραν πως είναι παράνομο. Δούλευε πέντε φορές το μήνα στην ουσία, κι έβγαζε περισσότερα απ'τον πατέρα της το εξάμηνο. Ναι, οι αμοιβή του ήταν εξωφρενική και δεν τους ένοιαζε τι έκανε αρκεί να τον έβλεπαν χαρούμενο.

Αν και την έκαιγε να τον ρωτήσει, ποτέ δεν το έκανε για τον ίδιο λόγο που δεν ήθελε κι αυτή να της κάνουν πολύ προσωπικές ερωτήσεις. Σέβονταν ο ένας τον άλλο κι αυτή η αμοιβαία μυστικότητα τους έκανε καλό. Ακόμα και την τελευταία μέρα, τη μέα του αποχεραιτισμού, δεν είπε κάτι, ούτε η Ανέτα, ούτε αυτή ούτε κανείς. Θα του ήταν δύσκολο ν'απαντήσει με τόση πίεση.

Θα του ήταν δύσκολο ν'απαντήσει και γιατί έκλαιγε επίσης! Τρεις ώρες πριν φύγει το πλοίο, και οι δύο είχαν πάει στο σπίτι της για να την αποχαιρετήσουν. Η Ανέτα είπε αρνούνταν να τη συνοδεύσει μέχρι το πλοίο γιατί θα φαινόταν σαν να μην είχε πρόβλημα και φυσικά ο Matthew την ακολούθησε. Και με το που την είδε φορτωμένη με τις αποσκευές της, παραδόξως λίγες για τόσο μεγάλο ταξίδι όσο το υπολόγιζε, πάτησε τα κλάμματα.

Ταυτόχρονα έριξαν τις άβολες ματιές και οι δύο γυναίκες, αλλά ήταν αυτή που θ'αναχωρούσε εκείνη που τόλμησε να τον παρηγορήσει. "Δε θα λείπω για πάντα, μην κάνεις έτσι," προσπάθησε να τον ηρεμήσει, χαϊδεύοντας τα μαλλιά του. Όταν εκείνος έκρυψε το πρόσωπό του στον ώμο και τα μαλλιά της, η κοπέλα σχεδόν πάγωσε. "Έλα, έλα, όλα καλά θα πάνε..."
"Καλά σε λέει ρε, ξεκόλλα!" Τον τράβηξε και ήθελε δεν ήθελε την άφησε, παρόλο που χε γραπωθεί πάνω της σαν γάτα που δεν ήθελε να πέσει στο νερό.

Σκούπισε τα δάκρυα και τη μύτη στο μανίκι του και τις κοίταξε με μάτια υγρά και κόκκινα. "Χάνω την καλύτερή μου φίλη και θα μου μείνει μόνο μία τώρα..." κλαψούρισε.
"Υπάρχουν και χειρότερα΄ όπως να χάνεις την κολλητή σου και να σου μένει ένας κλαψιάρης."

Μέχρι κι εκείνος γέλασε σ'αυτό. Η Ανέτα πρόσφερε το χέρι στην φίλη της ΄ ταυτόχρονα και οι δύο πιάσανε το εσωτερικό μέρος κάτω απ'τον αγκώνα και σφίξαν την γροθιά τους. "Να σαι καλά και να τους σκίσεις!"
"Θα σας τα διηγηθώ όλα πρώτο χέρι μόλις επιστρέψω."

Έδωσε το χέρι με τον ίδιο τρόπο και στον Matthew η Lorenza, μα εκείνος δεν το έσφιξε. Αντ'αυτού, την φίλησε στο στόμα! Στην αρχή ήταν τόσο μουδιασμένη που ήθελε να τον χτυπήσει, αλλά είδε πως ήταν ένα απλό φιλί και δεν προέβη σε πιο βίαιες πράξεις. "Σιγά μην κάτσω να κάνω την κοριτσίστικη χειρονομία σας. Άντε, και καλή τύχη!"

Βήματα ακούστηκαν στη σκάλα ΄ γύρισε για να δει τον πατέρα της να κατεβαίνει με πολύ βαριά καρδιά, στηριζόμενος στο ξύλο. Σήμερα δε θα πήγαινε για δουλειά το πρωί και μόνο αν πέθαινε κάποιος είχε το δικαίωμα να τον απασχολήσει. Γιατί σήμερα έφευγε η κόρη του και είχε καημό μεγάλο. Τα μαλλιά του, που συνήθως ήταν ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα, είχαν αποκτήσει λίγες ακόμα γκρίζες τρίχες."Φύγαν οι φίλοι σου βλέπω..."
"Ναι, μόλις."
"Μπορείς πάντα να πας πίσω στο ναυτικό, σ'έδιωξαν ή όχι..."
Ποτέ δεν του είχε πει τι πραγματικά είχε γίνει τότε και το προτιμούσε έτσι. "Δε θέλω," απάντησε με ειλικρίνεια, όσο κι αν έβλεπε τον πόνο του πατέρα της. "Μα είναι πιο επικίνδυνο επάγγελμα έτσι κι αλλιώς. Κοίτα εσένα: εδώ μαζί μου. Αλλά η μαμά...νεκρή."
"Η μαμά σου πέθανε ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πιο επικίνδυνο το δικό της επάγγελμα. Εκεί είναι ολόκληροι στόλοι, όλοι μαζί, βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Έχουν μισθό έτσι δε μένουν ποτέ από πολεμοφόδια ή φαγητό και πόσο μάλλον μέρος να μείνουν. Αν η μαμά σου σ'έβλεπε τώρα θα λυπόταν πάρα πολύ που επέλεξες αυτήν την πορεία."
"Εσύ τι παραπονιέσαι, νεώτερος από μένα ξεκίνησες; Στην ηλικία μου μόλις είχες παντρευτεί...και η μαμά δεν είναι δω, βλέπει δε βλέπει μα και να ήταν, δε θα είχε κανένα λόγο να επέμβει."
"Τι εννοεις;"
"Εννοώ πως, μπαμπά, κι εσύ πριν πεθάνει μα και η μαμά δεν ήσαστε και υπόδειγμα γονέα. Και η μαμά δεν ήταν καλή μητέρα για μένα. Ναι, μ'αγαπούσε, αλλά πόσο πραγματικά με ήξερε; Απ'τις τέσσερις μέρες που ήταν σπίτι, μόνο της δέκα ώρες ασχολούνταν μαζί μου...απ'τις 96. Με ήξερε καλύτερα η γειτόνισσα. Δεν την κατηγορώ, αλλά σου λέω και ζωντανή να ήταν, και μακάρι να ήταν, δε θα είχε λόγο να επέμβει." Μάλλον το πήγε πολύ μακριά το θέμα ΄ είδε πόσο πληγωμένος ένιωθε και δεν της άρεσε αυτό που έκανε, αλλά δεν το έκανε επίτηδες. "Τέλος πάντων, εγώ είμαι έτοιμη. Θα με συνοδεύσεις μέχρι το πλοίο;"

Τον φίλησε στο μάγουλο για να τον καλοπιάσει.