The dearly departed.[Τέλος-Τεχνική]

Καθώς πηγαίνανε στους Σερίφηδες, το μόνο πράγμα που σκεφτόταν ήταν η αποστροφή της στις μυρωδιές του ανθρώπου που κουβαλούσε και πώς κάθε βήμα που έκανε μόνο της θύμιζε ότι ήθελε να τον πετάξει κάτω και να τον παρατήσει εκεί. Αυτή έκανε το χρέος της και τον συνέλαβε-εεε, σκότωσε σαν καλός πολίτης. Τι άλλο να έκανε; Και κάπου εκεί ήταν που συνειδητοποίησε κάτι απαίσιο: δεν την πείραζε που σκότωσε κάποιον, αλλά ότι την λέρωνε και η μυρωδιά του την έκανε να νιώθει άβολα.

Εκεί ήταν που έπρεπε να σταματήσει τον εαυτό της. Γιατί δεν ένιωθε τίποτα; Μήπως έφταιγε η αδρεναλίνη; Αλλά είχε την εντύπωση πως πλέον είχε φύγει αυτή η αίσθηση της έξαψης και της στιγμής που σε κάνει να πράττεις τρελά πράγματα για την επιβίωσή σου. Αλλά και πάλι, δεν ένιωθε ένοχη γι αυτό που έκανε. Ήταν σε αυτοάμυνα και αυτός σίγουρα θα τη σκότωνε αν δεν έκανε κάτι Ούτε ο Δήμαρχος θα την κατηγορούσε, που είναι και ηθικολόγος.

...όμως η συνείδησή της δεν την άφηνε σε ησυχία. Η συνείδησή της για το ότι δεν είχε τύψεις για το ότι σκότωσε έναν άνθρωπο. Δηλαδή είχε τύψεις που δεν είχε τύψεις. Αχ, αυτό ήταν κουραστικό και δεν έβγαζε νόημα! Θα το σκεφτόταν λίγο αργότερα. Μάλλον. Κι όντως το σκέφτηκε, μία ώρα αφού τον παρέδωσαν κι ήρθε στο λαμπρό συμπέρασμα πως έπρεπε να φύγει από δω. Να πάει κάπου αλλού χωρίς τον πατέρα της πάνω απ'το κεφάλι της για να δει τι πραγματικά εκλαμβάνεται σαν σωστό και λάθος.

Last edited by F_A_I on Mon Sep 23, 2013 10:30 am; edited 1 time in total

Και κάπως έτσι, μια βδομάδα μετά, έκανε αυτήν τη συζήτηση με τον Matthew, τον περίεργο κολλητό της, που έμπαινε σε ξένα σπίτια και γραφεία όταν φοβόταν. Το έκανε χρόνια αυτό΄ κάπως έτσι είχαν γνωριστεί περίπου. Εκείνος είχε κρυφτεί στο σαλόνι τους, κι εκείνη τον βρήκε όταν άρχισε να τσιρίζει επειδή κόπηκε με κάτι. Πάλι καλά που φώναξε και δεν έφυγε, αλλιώς μπορεί να είχε πεθάνει από σηψαιμία.

"Έχω τους λόγους μου να φύγω," είπε στο τέλος, χωρίς να μοιράζεται καμία απ'τις σκέψεις της μαζί του...ακόμα.
"Και τώρα πού πας; Στον μπαμπά σου;"
"Ναι, έχουμε το προτελευταίο μας μάθημα στην ανατομία."
Μόρφασε με δυσαρέσκεια. "Α ναι, τα μαθήματα...πώς τ'αντέχεις; Εγώ αίμα είδα μια φορά και παραλίγο να τα βγάλω! Πόσο μάλλον να βλέπω τα όργανα του εκεί πάνω, μπλιαααχ..."
"Αυτό γίνεται επειδή δεν έχεις γερό στομάχι ή δεν είχες επαρκή έκθεση σε νεκρά-"
"Ααααα, μη συνεχίζεις."

Ένα χαμόγελο της ξέφυγε και τον κοίταξε πειραχτικά. "Ωω, μα γιατί σε πειράζει; Ήθελα να σε καλέσω σήμερα μάλιστα΄ το μάθημα θα ήταν έντερα κι εντερικά υγρά."
Γεμάτος τρόμο κι αποστροφή σταμάτησε να περπατάει και την κοίταξε να συνεχίζει. "Καλό μάθημα, τρελάρα."
Με το χέρι της έγνεψε ευχαριστώ, αλλά χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει. "Σήμερα συνάντηση στο μεγάλο εγκαταλελλειμένο εργοστάσιο΄ μην ξεχάσεις να το πεις στην Ανέτα."

Last edited by F_A_I on Tue Aug 27, 2013 2:28 pm; edited 2 times in total

Όταν έφτασε στον πατέρα της, είδε ότι είχε δουλειά: μόλις του είχαν φέρει ένα πτώμα και αυτό το πτώμα ήθελε θάψιμο. Τέλεια, θα είχαν και φρέσκο σώμα για νεκροψία! Από τότε που ο γρουσούζης παλιός νεκροθάφτης Lewis D. Cardon είχε διωχτεί από τις αρχές κι εν τέλη απ'το νησί σχεδόν δύο χρόνια πριν κακήν κακός γιατί ανατίναξε το γραφείο των Σερίφηδων - και μερικούς φόνους -, ο πατέρας της είχε αναλάβει το πόστο του. Φυσικά, σαν νεκροθάφτης και γιατρός που ήτανε, τους ερχόταν δύσκολο να τον βρούνε σε κάποιο απ'τα δύο μέρη σίγουρα, γι αυτό είχε βάλει ένα den den mushi στο γραφείο του Σερίφη κι ένα κουβαλούσε πάντα μαζί του Έτσι θα ήξεραν που ήταν ανά πάσα στιγμή.

Βέβαια στην κόρη του έλεγε που επρόκειτο να είναι και ποτέ δεν έφευγε εκτός κι αν πέθαινε κάποιος. Προφανώς όμως σήμερα κανένα επείγον περιστατικό δεν παρουσιάστηκε, έτσι τον βρήκε ακριβώς εκεί που περίμενε: πάνω από το νεκρικό κρεββάτι που είχαν ξαπλώσει τον τελευταίο αποθανόντα. "Να την η αργοπορημένη," σχολίασε χωρίς καν να κοιτάξει΄ και μόνο που το φως γέμισε το κατατάλλα σκοτεινό δωμάτιο του έδωσε να καταλάβει πως η πόρτα άνοιξε "έλα να δούμε τώρα. Πλύνε τα χέρια σου κι έλα να κάνουμε τη νεκροψία." Τ'ότι ήταν η κόρη του κι όχι κάποιος πελάτης, το κατάλαβε επειδή άλλον ήχο από αυτόν της πόρτας δεν άκουσε.

Εκείνη έκανε όπως της υπέδειξε: έπλυνε τα χέρια της καλά και βρέθηκε δίπλα του σε χρόνο Ντε-Τε. Το πτώμα ήταν όντως φρέσκο και προσεγμένο. Ο νεκρός δεν ήταν πάνω από τριάντα χρονών, αλλά είχε ήδη άσπρο στα μαλλιά του. Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με το νυστέρι στο χέρι.

"Κρίνοντας από τη μεγάλη αλλά επιφανειακή πληγή στο στήθος, θα έλεγα ότι η αιτία θανάτου είναι ακατάσχετη αιμορραγία. Το χρώμα του είναι αφύσικα λευκό για τόσες λίγες ώρες νεκρός. Παρόλαυτα," άρχισε να τον κόβει για να δει τα όργανά του "θα κάνω κι έναν έλεγχο εσωτερικά για καλό και για κακό."

Σιγά σιγά τον άνοιξε΄ τράβηξε το ένα κομμάτι του θώρακα και μετά το άλλο. "Χμ...τα όργανά του φαίνονται εντάξει." Έκοψε τον πνευμόνα για να τον ζυγίσει. "Βάρος και χρώμα είναι εντάξει." Ένα ένα, πέρασε όλα τα όργανά του από τη ζυγαριά. "Εμμένω στην αρχική μου εκτίμηση. Αυτός ο άνθρωπος πέθανε από αιμορραγία. Δεν τον έφτασαν εγκαίρως και πέθανε."
"Μπράβο, έχεις δίκιο. Το θέμα είναι πως δεν πιστεύω ότι δεν τον προλάβανε...μάλλον ότι τον βασάνισαν μ'αυτόν τον τρόπο. Είτε ψυχολογικά είτε φυσικά."

Η Lorenza τον κοίταξε άναυδη. "Ναι αλλά είχαμε τέσσερις παρόμοιες υποθέσεις τον τελευταίο μήνα. Θες να πεις πως έχουμε ένα δολοφόνο κατά συρροή στα χέρια μας;"
Η έκφρασή του ήταν ζοφερή. Τόσο σοβαρό τον είχε δει μόνο όταν είχε πεθάνει η μητέρα της και γυναίκα του. "Πολύ φοβάμαι πως ναι." Το σαγόνι της έπεσε λίγο. "Ωραία περίοδο βρήκες να φύγεις πάντως: εγκληματίας στο νησί, κατά συρροήν δολοφόνος...πάρτυ αποχώρησης."
Κύλησε τα μάτια της. "Αυτό βρήκες να πεις έτσι; Αγκχ, δεν έχω δει πιο αχρείαστα υπερπροστατευτικό πατέρα! Εσύ δεν ήσουν που με ενθάρρυνες να μάθω δηλητήρια;"

Last edited by F_A_I on Mon Sep 23, 2013 10:31 am; edited 1 time in total

Δεκαπέντε χρόνια πριν...

Τη μιά στιγμή ήταν έξω στον κήπο, ρίχνοντας βέλη με το τόξο που της έκανε η μαμά της και την επόμενη δύο άντρες που φορούσαν την ίδια στολή με τη μαμά της, εμφανίστηκαν από το πουθενά. Κουβαλούσαν και τα πράγματά της΄ το κατάλαβε γιατί πάνω από τα ρούχα της ή και ανάμεσα είχε μικρές κονκάρδες και κάρτες που η Lorenza μόνη της, της είχε φτιάξει για να είναι πάντα μαζί της. Όμως δεν έβλεπε πουθενά τη μαμά της. Δεν ήταν να επιστρέψει σήμερα έτσι κι αλλιώς, είχε άλλη μία βδομάδα στη θάλασσα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήταν στον κήπο της;

"Συγγνώμη αλλά και η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν. Ελάτε αργότερα," είχε πει όπως της είχε μάθει η μαμά της.

Σαν να τον κάλεσαν τα λόγια της όμως, ο πατέρας της εμφανίστηκε πίσω από τους δύο άντρες. Μα γιατί ήταν κι αυτός εδώ; Υποτίθεται θα έλειπε γι άλλο μισό μήνα! Και γιατί φαινόταν τόσο λυπημένος; Κάτι πήγαινε λάθος. Δεν της άρεζε που έβλεπε τον μπαμπά της τόσο στεναχωρημένο και ούτε αισθανόταν καλά που γύρισε νωρίτερα απ'ότι είπε, ποτέ δεν το είχε ξανακάνει αυτό. Κοιτούσε τον πατέρα της τόσο έντονα κι επίμονα, τα μάτια της δάκρυσαν γιατί ξέχασε να τα κλείσει. "Μπαμπά...τι κάνεις εδώ," κατάφερε να ρωτήσει δειλά μετά από λίγη ώρα...; "Και γιατί δεν είναι δω η μαμά αλλά αυτοί οι δύο κύριοι με τα πράγματά της;"

Ο πατέρας της ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάμματα. Συγκρατήθηκε όμως και γονάτισε μπροστά στην δεκάχρονη κόρη του. "Αμ, μωρό μου," δε μπορούσε να κρατήσει τη φωνή του σταθερή και φοβήθηκε η λυγίσει΄ σταμάτησε να πάρει μια ανάσα. "Λουλουδάκι μου...δε μπόρεσε να ρθει η μαμά. Δε μπορεί να ρθει η μαμά γενικώς, ναι; Γι αυτό, εγώ κι εσύ, θα μαζέψουμε τα πράγματά μας και θα πάμε στο πλοίο μαζί με αυτούς τους καλούς κυρίους που θα μας βοηθήσουν."

Πανικός άρχισε να την διατρέχει και κάπου μέσα της ήξερε πως κάτι κακό είχε γίνει, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί! Τι μπορεί να παθε η μαμά της έτσι κι αλλιώς; Η μαμά της είναι καλύτερη κι από εκείνους τους ναυτικούς που διοικούν το νησί αυτό που βρίσκονται. "Δηλαδή θα πάμε κάπου αλλού για να μπορέσει να έρθει η μαμά; Πήρε...μετάθεση κάπου," ρώτησε αφού θυμήθηκε τη λέξη;
Τα χείλη του άρχισαν να τρέμουν. "Όχι μελισσούλα, η μαμά δε θα έρθει ούτε εκεί. Η μαμά δε θα ξανάρθει."

Δεν χωρούσαν άλλα περιθώρια για υπεκφυγές΄ τα μάτια της άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα, αλλά ακόμα δεν τα άφηνε να φύγουν. Αν δε βεβαιωνόταν, δε θα τα άφηνε. "Γιατί...;" Έκανε μεγάλη προσπάθεια να ακουστεί. "Γιατί; Δε θέλει να μας ξαναδεί;"
"Θα ήθελε κουκλάκι μου, αλλά βλέπεις...δ-δε μπορεί, ναι; Η μαμά έφυγε απ'αυτόν τον κόσμο για πάντα." Η μικρή Lorenza έκρυψε το πρόσωπό της στον ώμο του μπαμπά της, που τώρα την αγκάλιαζε σφιχτά. Άρχισε να του βρέχει το πουκάμισο. "Αλλά θα είναι πάντα μαζί μας στο μυαλό και στην καρδιά μας, ναι; Πάντα θα τη θυμόμαστε κι εκείνη θα μας προσέχει από κει ψηλά, ναι;"

Άρχισε να γνέφει γρήγορα χωρίς να φεύγει απ'την αγκαλιά του. "Και μην ανησυχείς, τώρα θα 'μαστε μαζί όλη την ώρα ΄ θα πάμε στο νησί Colt κι εκεί δε θα ξαναφύγω για κανένα ταξίδι. Θα είμαστε όλη την ώρα μαζί, όλη την ώρα μαζί..."

Πρέπει να το επανέλαβε πάνω από εκατό φορές μέχρι να την ηρεμήσει και να ηρεμήσει κι ο ίδιος. Μετά απ'αυτό, σε πλήρη ησυχία, μάζεψαν τα πράγματά τους, όμως μόνο αυτά που ήταν απολύτως απαραίτητα. Όλα τα πράγματα της μαμάς τα αφήσαν πίσω, εκτός απ'τη στολή και τα γράμματα. Και φυσικά το τόξο που της έφτιαξε. Αυτό δε θα το αποχωριζόταν με τίποτα. Κάτι που αργά ή γρήγορα το ανακάλυψε κι ο μπαμπάς της, όταν την είδε πάνω στο πλοίο να παίζει μ'αυτό, τρομάζοντας τα άλλα παιδάκια.

Ακόμα και στο νέο νησί που φτάσανε όλη της τη μέρα την περνούσε με το τόξο. Πολλές φορές θα έχανε και γεύματα για να κάνει εξάσκηση. Και πάντα κοιμόταν μαζί του. Είχε αποκτήσει τόσους κάλους στα χέρια όσες κι αμυχές στο πρόσωπο από το να τρίβεται πάνω του στον ύπνο της. Τρεις βδομάδες αργότερα, ο μπαμπάς της δεν άντεξε άλλο, και την ρώτησε τι τρέχει μ'αυτό το τόξο.

"Να, το τόξο μου το χε κάνει η μαμά και μου χε πει να εξασκούμαι όσο πιο πολύ μπορώ ώστε όταν γυρίσει να είμαι καλύτερη απ'την προηγούμενη φορά. Αλλά τώρα που δε θα γυρίσει, αλλά μας κοιτάει από ψηλά, θέλω να της δείξω πως κρατάω τον λόγο μου."
"Ζωάκι μου," της είπε απομακρύνοντας το τόξο από τα χέρια της "τι άλλο μας είχε πει η μαμά; Μέτρο. Όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο. Αλλά εσύ ματώνεις τα χεράκια σου τόσο που εξασκείσαι. Αν θες τόσο πολύ να κάνεις κάτι, γιατί δεν κάνουμε κάτι άλλο μαζί;"
"Ναι αλλά εσύ όλο δουλεύεις με κάτι επικίνδυνα τοξικά και μου λες να μην πηγαίνω γιατί μπορεί να πάθω τίποτα."
Την τέχνη στον τόξο δεν ήξερε, αλλά το πείσμα ήταν σίγουρα δικό του! "Χμ...τότε τι λες να σου μάθω πως να χειρίζεσαι τα τοξικά αυτά και τι κάνουν, ε;" Αμέσως η μικρή φωτίστηκε ολόκληρη! "Και μετά θα διαβάσουμε μαζί τα βιβλία για το ανθρώπινο σώμα, ναι; Για να ξεκουραστούμε λίγο..!"
"Ναι ναι ναι ναι ναι! Να μάθω τα περίεργα υγρά που έχεις πώς λέγονται και τι κάνουν!"
"Δηλητήρια λέγονται ζωάκι και ναι θα τα μάθουμε μαζί! Όλα...! Θα δεις και τι έκανε ο μπαμπάς πριν γίνει ο γιατρός εδώ της Colt."
"Nααααααααι," αναφώνησε και σήκωσε τα χέρια της ψηλά για να πανηγυρίσει!

Γέλασε ο μπαμπάς και τη σήκωσε αγκαλιά. Μετά την άφησε πάλι κάτω. "Αλλά πρώτα θα πλύνουμε και θα δέσουμε τα χεράκια σου. Να θυμάσαι, ποτέ δε μεταχειριζόμαστε ουσίες και υλικά με τα χέρια μας εκτεθειμένα ή βρώμικα. Πρέπει να μην έχουν τίποτα άλλο έτσι ώστε τα υλικά να μπαίνουν ατόφια και να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα."

"Αλλά τα δηλητήρια δεν είναι κακό πράγμα...;"
"Υπάρχουν και καλά δηλητήρια, όπως τα φάρμακα. Θυμάσαι που όταν ήσουν άρρωστη σου έδωσα από κείνο το περίεργο σιρόπι κι έγινες καλύτερα;"

Η φάτσα της αμέσως ξίνισε κι έβγαλε τη γλώσσα της απ'έξω. "Ναι, μπλιαχ! Πολύ πικρό!"
"Ε, κι αυτό δηλητήριο ήταν, αλλά σ'έκανε καλά."
"Χμ...τουλάχιστον αυτό δικαιολογεί την χάλια γεύση!"
"Mην παραπονιέσαι μικρό, μόνος μου το κανα. Λίγη ευγνομωσύνη στον πατέρα σου δε βλάπτει."
"Μμμμ, ευχαριστώ μπαμπά."
"Ναι, ναι, το χάψαμε."

Χασκογέλασε. Συνέχισαν να περπατάνε μαζί ώσπου φτάσανε στο δωμάτιο που ο πατέρας της ονόμαζε εργαστήριο. Δεν είχε μπει μέσα στο καινούργιο, γιατί φοβόταν, για κάποιο λόγο. Ίσως έφταιγε πως την τελευταία φορά που το κανε, ήρθαν εκείνοι οι δύο άντρες και την είπαν για τη μαμά της. Ήξερε πως δεν έφταιγε αυτή, αλλά δε μπορούσε να διώξει αυτό το συαναίσθημα από πάνω της. Αλλά τώρα που μπήκανε μαζί, ήταν διαφορετικό. Αν και στην αρχή δείλιασε στην πόρτα κι έπρεπε να δώσει κουράγιο στον εαυτό της, κατάφερε να περάσει την πόρτα.

Και δε μετάνοιωσε ποτέ: μπροστά στα παιδικά της μάτια όλες οι φιάλες, τα βάζα, τα φιαλίδια, οι σωλήνες, τα γυαλινα πιάτα, φάνταζαν τεράστια και πολύ σημαντικά! Πολύχρωμα τα περισσότερα που δεν ήταν άδεια, τα χάζευε για πολύ ώρα. Τα μάτια της θα έβγαζαν αστεράκια αν μπορούσαν απ'τη χαρά και τον ενθπυσιασμό της. "Και τώρα έλα να σε πλύνω."

Tης έδειξε πρώτα πως να πλένει τα χέρια της, κάνοντάς το για κείνη, όμως της έλεγε σε κάθε βήμα τι πρέπει να κάνει και γιατί ΄ έτσι, αμέσως μετά, την έβαλε να το κάνει όσο καλύτερο μπορούσε στα δικά του τα χέρια. Αν και για μία στιγμή και μόνο δίστασε, μετά άρπαξε του μπαμπά της τα χέρια κι άρχισε να τρίβει. Γέλασε εκείνος και μετά την πήγε στον πάγκο με τα υλικά του.

"Λοιπόν," είπε αργόσυρτα με τα χέρια στη μέση "εδώ έχουμε πολλά συστατικά και πρέπει να μάθεις τα ίδια αλλά και πώς να τα ανακατεύεις. Για σήμερα και μέχρι να τα μάθεις όλα τέλεια, όπως και το τι κάνει το καθένα μόνο του, θα μείνουμε σ'αυτό." Έγνεψε η μικρή. "Άντε λοιπόν, ανέβα κάπου ψηλά για να βλέπεις." Τον κοίταξε παρακλητικά. "Όχι, δε θ'ανέβεις πάνω στον πάγκο."

Στραβομουτσούνιασε, αλλά σταμάτησε απότομα όταν είδε ένα αρκετά ψηλό σκαμπό κάπου εκεί. το σήκωσε με δυσκολία, αλλά το έφερε δίπλα στον πατέρα της. Με μια μικρή αλλά υπερβολικά καμωμένη κίνηση ανέβηκε. "Ορίστε!"

Γέλασε με τα καμώματά της και την χάιδεψε την πλάτη. "Ωραία. Και τώρα: αρενικό, δηλητήριο ΄ φυτό μπελλαντόνα. Απ'αυτό παίρνουμε τις αλκαλοειδείς: ατροπίνη, υασκυαμίνη και σκοπολαμίνη, όλα ισχυρές ουσίες παραισθησιογόνες. Σε μεγάλη δόση μπορούν και να σκοτώσουν. Φυσικά, αυτές τις ουσίες τις συναντάμε στα περισσότερα δικοτηλήδονα φυτά της οικογένειας των Σολανιδών, της τάξης των σωληνανθών."
"Ναι, αλλά τι είναι τα δικοτηλή-;"
"Πρώτα θα μάθεις αυτά, πώς είναι και τι μπορούν να κάνουν και μετά θα μάθεις και την επιστήμη τους. Όπως έλεγα λοιπόν, αυτά όλα τα φυτά είναι αρκετά επικίνδυνα. Ο Μανδραγόρας είναι επίσης ένα απ'αυτά τα φυτά αλλά και το Στραμώνιο. Ειδικά το τελευταίο, χρησιμοποιείται κυρίως στην ιατρική για να βοηθάει με το άσθμα και λειτουργεί και σαν αναλγητικό...δηλαδή παυσίπονο. Βέβαια, μπορεί να χρησιοποιηθεί κι αυτό σαν ισχυρό παραισθησιογόνο, προοκαλώντας μέχρι και ντελίριο σ'αυτούς που το καταναλώνουν σε μεγάλες δόσεις.
Γι αυτό προσοχή!"

Σαν τρελό έγνεφε το κορίτσι, απ'τη μία μαγεμένο με όλα όσα της μάθαινε, απ'την άλλη τρομαγμένο απ'το περιεχόμενο των νέων της μαθημάτων. Έβλεπε όμως τον πατέρα της που μιλούσε τόσο εύκολα και με τόσο ενθουσιασμό γι αυτά, για την τέχνη του, που δε μπορούσε να σκεφτεί καν σοβαρά να του ζητησει να σταματήσει. Τελευταία φορά που τον είχε δει τόσο χαρούμενο για κάτι ήταν όταν η μαμά της γυρνούσε σπίτι.

"Ααα, και φυσικά έχουμε την παπαρούνα. Άτιμο φυτό αυτό. Φαίνεται ακίνδυνο αλλά το όπιο από εδώ βγαίνει. Είναι ισχυρό ναρκωτικό το όπιο, κάτι που ποτέ δεν πρέπει να καταναλώνουν τα μικρά κοριτσάκια! Από δω προέρχεται και η μορφίνη, ισχυρό αναλγητικό--τι είπαμε ότι σημαίνει το αναλγητικό;"
"...παυσίπονο!"
Ο θρίαμβος στη φωνή της τον έκανε να γελάσει. "Πολύ σωστά. Η μορφίνη λοιπόν προέρχεται από την παπαρούνα, όπως και η κωδεΐνη, η θηβαΐνης και νοσκαπίνη. Απ'όλα όμως, το τελευταίο δε σε απαλλάσει από τον πόνο σου, ενώ η θηβαΐνη προκαλεί σπασμούς σε μεγάλες δόσεις. Όλα είναι επικίνδυνα, μα σε μικρές δόσεις, όλα είναι ωφέλιμα. Τι μας λέει αυτό;"
Τον κοίταξε απορημένη. "...τι μας λέει;"
"Πως η μαμά είχε δίκιο: παν μέτρον άριστον!"

Χαμογέλασαν πλατιά ο ένας στον άλλον. Ο μπαμπάς της ήταν ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, το αποφάσισε! Κάθε μέρα που περνούσε, όσο κι αν του έλειπε κι εκείνου η μαμά της, πάντα έβρισκε έναν τρόο να την αναφέρει, χωρίς να την κάνει να αισθάνεται άσχημα. Κι άλλες φορές, λες και καταλάβαινε τι σκεφτόταν, την έκανε να ασχοληθεί με κάτι άλλο για να μην είναι λυπημένη. Και πάντα πετύχαινε, γιατί ο μπαμπάς της ήταν ο καλύτερος! Κι όχι μόνο σαν μπαμπάς, αλλά και σαν κυνηγός επικυρηγμένων, ήξερε τι έκανε. Τον αγκάλιασε όπως μπορούσε πάνω απ'το σκαμπό και μετά συνέχισαν το μάθημα.

» [Τέλος]The Departed.... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος-Αποστολή-Τεχνική] Nidhogg
» [Τέλος-Τεχνική] Femme Fatale .II
» [Τέλος-Αποστολή] Απαγορευμένη Τεχνική
» {Αρχή-Τεχνική} Από νέο σε νέο πρόσωπο {Τέλος}