-Αυτό το πράμα, ψέλλισε με κόπο. Θα με σκοτώσει το νιώθω. Θα πεθάνω όπως πέθανα στο όνειρο μου, το νιώθω.
Του τα εξήγησε όλα μέσα στο φόβο της, κάτι που ο εγωισμός της δεν θα της το επέτρεπε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ο νεαρός δεν σχολίασε τίποτα, δεν εξέφρασε καν αν την θεωρούσε εντελώς παρανοϊκή. Την άφησε να ξεσπάσει και όταν ξεθύμανε μέχρι που ηρέμησε και αποκοιμήθηκε, έπεσε στο πάτωμα και, στηρίζοντας την πλάτη του στην άκρη του κρεβατιού, λαγοκοιμήθηκε επίσης. Την επόμενη μέρα, η κοπέλα σηκώθηκε με βαρύ κεφάλι. Είδε ότι ο Kaze κοιμόταν ακόμα, το κεφάλι του ανεβοκατέβαινε ρυθμικά με τις αναπνοές του. Δεν θέλησε να τον ξυπνήσει. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε βγήκε από το δωμάτιο, φορώντας την τυπική της έκφραση. Στα ελάχιστα ερωτήματα που βρήκε απάντηση, χίλια νεότερα προέκυψαν. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, έτσι θα συνέχιζε. Δεν θα ασχολιόταν πια με αυτό το θέμα. Αφού ολοκλήρωνε την εκπαίδευση της θα αναχωρούσε αμέσως από το Enies Lobby. Δεν ήθελε να ξαναδεί στην ζωή της εκείνον τον Daniels, ή εκείνη τη μηχανή. Θα πέταγε και το βιβλίο που κουβαλούσε αν δεν σιχαινόταν να το αγγίξει.
Και σε εκείνη την φάση της ιστορίας, είχε την ανόητη αισιοδοξία ότι η ίδια ήταν αρκετά δυνατή ώστε η απόφαση της να ήταν η οριστική κατακλείδα του θέματος...