[Τέλος] Moving on! [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Η "Shura" στεκόταν στην άκρη του λόφου, κοιτώντας με προσήλωση την πόλη από κάτω. Η λαμπερή δέσμη φωτός ξεκινούσε από το κεντρικό, χαμηλό κτίσμα, υψωνόταν μέχρι τα σύννεφα του ουρανού και χανόταν πίσω τους. Τα μάτια της άνοιξαν βλέποντας την ακτίνα φωτός να διαλύεται, να ξεθωριάζει. Τα πάντα βυθίστηκαν στο σκοτάδι.
-Αυτή είναι η στιγμή μου. Δεν εκδήλωσε κάποιο συναίσθημα το πρόσωπο της. Αυτό που θα ακολουθούσε δεν μπορούσε να το αποτρέψει, παρά μόνο να το δεχτεί. Πεθαίνω.
Το ωστικό κύμα ξεκίνησε από το κεντρικό κτίσμα και απλώθηκε εκθετικά. Ό,τι ήρθε σε επαφή μαζί του γκρεμίστηκε σε θρύψαλα. Μέχρι που την έφτασε και λίγο μετά έφτασε και ο ήχος της έκρηξης.

Το ίδιο όνειρο την κυνηγούσε για μία ακόμη φορά, και η Shura ένιωθε τόσο παγιδευμένη μέσα σε αυτό όσο κάθε προηγούμενη φορά. Ήξερε ότι δεν ήταν η κοπέλα της εικόνας, αλλιώς πώς θα μπορούσε να παρακολουθεί σαν τρίτη; Αλλά την γέμιζε πόνο, λες και πράγματι ήταν το δικό της σώμα που διαλυόταν. Και μετά το πέρας του ονείρου, ένιωσε να τραβιέται ακόμα πιο βαθιά, σε χαμηλότερα επίπεδα ύπνου, ακόμα πιο απόμακρα από την πραγματικότητα.

Η Shura στριφογύριζε στο κρεβάτι της και μουρμούριζε πιο δυνατά από ότι συνήθως. Ο Kaze στάθηκε στο πλατύσκαλο της καμπίνας και έπειτα την έφτασε με δυο δρασκελιές.
-Ξύπνα μωρέ. Άντε, σταμάτα να χτυπιέσαι! την παρακίνησε, προσπαθώντας να σταθεροποιήσει τα χέρια της που πετάγονταν άσκοπα.
Αλλά δεν είχε νόημα. Ήταν πολύ μακριά και πολύ συγκεντρωμένη. Ζώντας τον εφιάλτη, παρακάλεσε το υποσυνείδητο της να της φέρει κάτι ευχάριστο, μια παρηγοριά για να βρει καταφύγιο. Και έτσι έγινε, βυθιζόμενη ακόμα πιο χαμηλά.

Η εικόνα ήταν γεμάτη φως. Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα σε έναν ανθισμένο, πράσινο τόπο. Στο οπτικό της πεδίο μπήκε η μορφή μιας ανέμελης, χαμογελαστής κοπέλας. Καθόταν απέναντι της, στην άλλη μεριά ενός ξύλινου τραπεζιού. Τα μακριά, πορφυρά της μαλλιά ανέμιζαν στο απαλό ρεύμα. Δεν την ένοιαζε. Όλο της το ενδιαφέρον καταλάμβανε αυτή που είχε απέναντι της. Η "Shura" της χαμογελούσε λες και την έβλεπε καθαρά. Το στόμα της ανοιγόκλεινε. Κάτι της έλεγε, αλλά ήταν πολύ μακριά για να ακούσει το οτιδήποτε. Αλλά την Shura δεν την ενδιέφερε. Η εικόνα της κοπέλας της έφερνε τόση αγαλλίαση, τόση ηρεμία. Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της. Η "Shura" γέλασε σαν να άκουσε κάτι αστείο και σηκώθηκε από την θέση της. Έκανε το γύρο του τραπεζιού, πλησιάζοντας την. Έσκυψε από πάνω της, τα μαλλιά της έλουσαν σαν χείμαρρος το πρόσωπο της. Το χαμόγελο της, τόσο κοντά στο πρόσωπο της! Το ήθελε αυτό το χαμόγελο...

-Shura, ξύπνα!
Κάποιος άλλος βρισκόταν σκυμμένος πάνω από το κεφάλι της. Η Shura διέκρινε με θολά μάτια πορφυρά μαλλιά και στόμα που καλούσε το όνομα της. Για μια στιγμή νόμιζε ότι ήταν ακόμα μέσα στο όνειρο. Άπλωσε τα δικά της χέρια, τραβώντας το πρόσωπο πιο κοντά...

Ο Kaze εκτοξεύτηκε δέκα μέτρα απόσταση, διαγράφοντας ημικυκλική τροχιά στον αέρα. Πέρασε πάνω από το κατάστρωμα σαν κομήτης και έσκασε στην ακτή με το κεφάλι πρώτα. Επέστρεψε άμεσα στα πόδια του έξω φρενών, κατακόκκινος και με την στάμπα της μπότας της αποτυπωμένη κατά μήκος του προσώπου.
-Τρελάθηκες εντελώς; Γιατί το έκανες αυτό; Πάνω στο κατάστρωμα, ξεπρόβαλε από την πόρτα της καμπίνας η Shura, τρέμοντας σύγκορμη και με έκφραση απεριόριστης φρίκης. Πολύ άσχημα επέστρεψε στην πραγματικότητα αυτήν την φορά. Πήγες να...; Έπαυσε από το σοκ της συνειδητοποίησης. Πήγες να...;
-Σκάσε! Θα πεθάνεις! του φώναξε και για τα επόμενα 15 λεπτά τον κυνηγούσε για να πραγματοποιήσει την απειλή.
Έπειτα κατάλαβε το λόγο που είχε έρθει να την σηκώσει. Με έκπληξη είδε ότι βρίσκονταν σε μια ακτή, είχαν φτάσει σε κάποιο νησί.
-Που βρισκόμαστε; ρώτησε αναπάντεχα επιστρέφοντας στον εαυτό της, λες και δεν είχε γίνει τίποτα.
-Σε μια απόμακρη ακτή του νησιού Renaisse, της αποκρίθηκε αποδεχόμενος την συνθήκη ειρήνης.

Το μέρος ήταν μια ερημική έκταση, χωρίς ιδιαίτερη βλάστηση εξαιτίας των υψηλών θερμοκρασιών της χώρας. Κοιτώντας τις γειτονικές ακτές, η κοπέλα φανταζόταν ότι η πρωτεύουσα θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί γύρω από μια όαση, όπου οι συνθήκες ζωής θα ήταν καλύτερες. Οι δυο τους δεν είχαν σκοπό να την προσεγγίσουν, καθώς δεν είχαν ανάγκη προμήθειες, και ακόμα λιγότερο τις περιττές συναναστροφές. Συμφώνησαν απλώς να περάσουν μία νύχτα πριν συνεχίσουν για το επόμενο νησί, μόνο και μόνο για να πατήσουν στεριά. Ευτυχώς για την κοπέλα, ο Kaze ήταν από τα άτομα που κρατάνε τις σκέψεις τους για τον εαυτό τους. Δεν ήθελε να ακούει κι από την δική του μεριά όσα τις έρχονταν από μόνη της περί της κατάστασης της. Πράγματι, είχε χειροτερέψει. Ίσως όντως να τρελαινόταν, άλλη εξήγηση για τα όνειρα δεν έβλεπε. Καθίσαν να φάνε, ενώ ο ήλιος έδυε και έστελνε τα χρώματα του να διαχέονται μέσα από τα νερά της θάλασσας. Η θερμοκρασία έπεσε αισθητά και γι αυτό κάθονταν κοντά στην φωτιά, σχολιάζοντας μόνο πρακτικά ζητήματα χωρίς όρεξη. Η Shura μετά τα επεισόδια στο νησί Fireworks είχε εξηγήσει στον νεαρό την ιδιότητα της ως πράκτορας της Κυβέρνησης. Ο Kaze μάντεψε όλα τα υπόλοιπα για να γεμίσει τα κενά της ιστορίας. Δεν σχολίασε καν, όταν του είπε ότι αναγκαστικά θα εισερχόταν στα χωράφια της αν εξακολουθούσε να ταξιδεύει μαζί της. Σίγουρα αναγνώριζε τις επιπτώσεις, ίσως όμως όχι το μέγεθος τους. Κι αυτό έπρεπε να του το επισημάνει σύντομα.

-Την επόμενη φορά, ξεκίνησε χωρίς πρόλογο, θα έρθεις μαζί μου. Δεν θα σε χρειαστώ πιθανότατα για κάποια αποστολή και μπορεί να σε στείλω απροειδοποίητα μακριά μου ή να σε ξεχάσω, αλλά θα είναι καλύτερα από το να μένεις στο καράβι.
-Γιατί η ξαφνική αλλαγή; μπήκε απευθείας στο νόημα. Είχα την εντύπωση ότι σε βόλευε να προσποιήσε ότι δεν υπάρχω.
Τον κοίταξε, αμέσως αναγνώρισε την παντελή έλλειψη ενόχλησης. Δεν θα μπορούσε να τον προσβάλλει όσο κι αν τον υποτιμούσε μες στην μούρη του. Αν και το αναγνώριζε σαν ανώτερο χαρακτηριστικό, την ενοχλούσε η ακάθεκτη περηφάνια του σε αυτές τις περιπτώσεις. Την ανάγκαζε να αποκαλύψει περισσότερα για τα κίνητρα της.
-Σύντομα δεν θα σου φτάνει, πίστεψε με. Έχω ξαναδεί τι παθαίνει κάποιος που μένει κοντά μου. Η δύναμη προσελκύει δύναμη. Και διαφθείρει. Θα θελήσεις από μόνος σου να συμμετέχεις, να εμπλακείς για να γίνεις δυνατότερος. Αυτή τη φορά, θα κρατήσω κοντά μου τους συνταξιδιώτες μου για να τους επιβλέπω σωστά.

-Θα λάβω ως καλό οιωνό ότι με θεωρείς δυνατό, αλλά πρέπει να σου επισημάνω κάτι. Δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους που έτυχε να ταξιδέψεις, ούτε επηρεάζομαι τόσο εύκολα σαν παιδάκι. Κι αν θέλω, μπορώ να σου φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι χωρίς να ιδρώσω. Εκτός αν δεν θυμάσαι την τελευταία φορά.
-Πώς στο καλό το είχες κάνει αυτό; ξέσπασε πριν συγκρατηθεί. Το κεφάλι της πήγαινε αυτόματα στην τελευταία μάχη της και το χέρι της κατέβηκε ασυναίσθητα στο στομάχι της. Εκεί όπου είχε δεχτεί μία γονατιά παρότι είχε μετατραπεί στο στοιχείο του φρούτου της. Δεν είχε βρει απάντηση για εκείνο το ερώτημα, όπως δεν είχε βρει ούτε για το περιστατικό με τον Kaze. Δεν χρησιμοποιείς σφαίρες από Kairoseki, σωστά;
Στην ερώτηση, ο Kaze  έσμιξε τα φρύδια. Σημάδι ότι δεν καταλάβαινε καν τι του έλεγε. Του εξήγησε, αλλά η απάντηση του ήταν να γνέψει αναμενόμενα αρνητικά.
-Ούτε εγώ ξέρω. Νιώθω όμως ότι το χρωστώ σε αυτό, ακούμπησε με την παλάμη το όπλο στην θήκη της ζώνης του.

-Τότε, σου προτείνω να ξεκουραστείς γιατί από αύριο μας περιμένει και τους δύο σκληρή προπόνηση.
Σηκώθηκε από την θέση της ενοχλημένη από την αδυναμία της να καταλάβει, αλλά ο Kaze την διέκοψε.
-Δεν με πειράζει να προπονηθώ, αλλά εσύ θα αντέξεις έντονο στρες στην κατάσταση σου;
Κοντοστάθηκε με την φωτιά να ζεσταίνει την πλάτη της και να ρίχνει μακριά την σκιά της μπροστά στα πόδια της. Η έκφραση της, αν ο νεαρός μπορούσε να την δει, ήταν παράδοσης.
-Πιστεύεις στην μοίρα, Kaze;
Ο Kaze ανασήκωσε τα φρύδια περισσότερο έκπληκτος από την σοβαρότητα με την οποία έθεσε το ερώτημα.
-Αυτό είναι κάπως περίπλοκο θέμα. Όταν λες "μοίρα" αναφέρεσαι στις ιστορίες όπου "όλα είναι προκαθορισμένα", ήδη "γραμμένα" και οι ήρωες απλώς βαδίζουν "το μονοπάτι που έχει ήδη χαραχτεί"; έκανε με σκεπτικισμό.
-Προφανώς και όχι. Ή τουλάχιστον δεν εννοώ κάποιο παραμύθι σαν κι αυτό.

-Οπότε συμπεραίνω ότι δεν θα ήθελες να ξέρεις αν ο δρόμος που βαδίζεις πράγματι καταλήγει εκεί που στοχεύεις ή όχι.
Σε όλη την διάρκεια του περίεργου διαλόγου, η Shura δεν γύρισε να τον κοιτάξει κατά πρόσωπο. Μπορεί ο Kaze να ήταν ακόμα μικρός σε ηλικία, είχε αποδείξει ήδη ότι το μυαλό του έκοβε ξυράφι. Κι αυτή τη φορά, δεν έπρεπε με τίποτα να διακρίνει τα σημάδια. Καλύτερα να νόμιζε ότι η κοπέλα συνέχιζε να ρωτά απορροφημένη από τα δικά της ζητήματα. Άκουσε το καταφατικό ρουθούνισμα και έγνεψε, δείχνοντας του να καταλάβει ότι πήγαινε για ύπνο. Πράγματι κινήθηκε για το εσωτερικό του καραβιού και για την καμπίνα της. Πριν πέσει όμως για ύπνο, άνοιξε το σάκο της και από μέσα ανέσυρε ένα μικρό, φθαρμένο βιβλίο. Ήταν ένα από τα ημερολόγια που κουβαλούσε ο Kaze, από την εποχή των ταξιδιών του πατέρα του. Η Shura ήξερε ότι δεν το είχε διαβάσει ακόμα. Αν ήξερε το περιεχόμενο, σίγουρα ο Kaze δεν θα ήταν τόσο σταθερός στον δρόμο του. Εκείνη το είχε πάρει για να τον ενοχλήσει, φτάνοντας όμως στο σημείο να το διαβάσει, δεν το είχε επιστρέψει. Τώρα είχε πάρει την απόφαση και γι αυτό άνοιξε το παράθυρο της καμπίνας της πάνω από το κρεβάτι. Το πέταξε στην θάλασσα.
-Καλύτερα να ανακαλύψεις μόνος σου τι σου μέλει. Το ίδιο θα κάνω και γω.