Τα λάθη πληρώνονται αδρά, η νέα γνωριμία [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Το κεφαλι μου με πονουσε εντονα. Το μεταλλικο περιμετώπιο ειχε ζεσταθει ξανα. Οπως πιο πριν με τον χοντρο. "Τι συμβαινει επιτελους με αυτο το αντικειμενο?" σκεφτομουν βλεποντας τον να σηκωνεται απο εκει που τον πεταξα. "Με εχει ηδη σωσει δυο φορες! Γιατι επιλεγει να με βοηθαει μονο σ'αυτο το νησι?" Δεν ειχα χρονο να το σκεφτω αυτο εκεινη την στιγμη αφου ο αντιπαλος πλεον επαιρνε το μαχαιρι απο τον φιλο του λεγοντας κατι στο οποιο δεν εδωσα προσοχη. Το ενδιαφερον μου τραβηξαν τα τελευταια του λογια.
"Ηρθε η ώρα να το τελειώσουμε αυτό. Έλα, δείξε μου τι αξίζεις μια και καλή.Φρόντισε να μην φοβηθείς πάλι, γιατί αλλιώς θα πεθάνεις..."
Οντως ετρεμα. Ετρεμα επειδη τον αντιμετωπιζα. Αλλα ταυτοχρονα τον θαυμαζα. Τον θαυμαζα και ηθελα να γινω σαν και εκεινον. "Τι να κανω ομως αφου ειναι πιο δυνατος?" αναρωτηθηκα βλεποντας τον να κανει λιγα βηματα μπροστα.
Ξαφνικα, θυμηθηκα τα λογια του Sensei Ηasegawa που συναντησα στο Karate island. Ο γερος αυτος μου ειχε πει οτι οι ανθρωποι δεν ειναι αντικειμενα αλλα η διαφορα τους με αυτα σε μια συγκρουση ειναι οτι οι ανθρωποι αν χρησιμοποιησουν το πνευμα, την θεληση και την ψυχη τοτε βαζουν κατω τριπλασιους σε δυναμη αντιπαλους.
"Αυτο πρεπει να κανω..."σκεφτηκα σφιγγοντας το μαχαιρι μου. "Εχω ψυχη. Και η ψυχη μου λεει οτι μπορω να κανω αυτο το μαχαιρι φονικο οπλο..."Χαμογελασα και κοιταξα τον αντιπαλο μου

Εκεινος ετρεχε προς το μερος μου και εγω σηκωθηκα και αρχισα να κανω το ιδιο. Λιγο πριν συγκρουστουμε, εβγαλα μια μεγαλη επιθετικη κραυγη που μου τονωσε το ηθικο και ηταν σαν να μου ψιθυριζε "Μπορεις να το κανεις!". Η συγκρουση των μαχαιριων μας ηταν επικη. Ενοιωσα σαν να γινεται σεισμος απο τις δυναμεις μας που συγκρουστηκαν και βροντη απο τον ηχο των μεταλλων που τριβονται.
Ειχαμε βρεθει σε αποσταση αναπνοης και εγω εσφιγγα τα δοντια μου με λυσσα. Ειχα γουρλωσει τα ματια μου και η αδρεναλινη ειχε φτασει στα υψη. Αλλα και εκεινος, ειχε χασει την χαλαροτητα με την οποια με αντιμετωπιζε. Φαινοταν και στο προσωπο του που ειχε σοβαρεψει. Λιγος ιδρωτας επισης ετρεχε απο το μετωπο του.Παρατηρησα οτι το αριστερο του ποδι στο οποιο εδινε το περισσοτερο βαρος, ωθηθηκε ελαφρα προς τα πισω. Μετα απο λιγα δευτερολεπτα, ο αντιπαλος μαζεψε δυναμη και με εσπρωξε με το μαχαιρι του προς τα πισω. Εκανα μερικα βηματα για να ανασυνταχθω αλλα εκεινος με πλησιασε και απλα χρησιμοποιησα το μαχαιρι μου για αμυνα.
Αυτος εχοντας αποφασισει να το ληξει εκει, σηκωσε το μαχαιρι του και αρχιζε να χτυπαει ανελεητα το δικο μου μαχαιρι ωσπου λιγα δευτερολεπτα αργοτερα τεμαχιστηκεσε μικροτερα κομματακια.Εμεινε σχεδον μονο η λαβη στο χερι μου μαζι με την απορια ζωγραφισμενη στα ματια μου...

Στο σημειο αυτο, ο αντιπαλος εκανε ενα μικρο αλμα προς το μερος μου και αφου ενωσε τα ποδια του, μου εδωσε απο ψηλα ενα χτυπημα στον θωρακα πετώντας με δυο μετρα πισω. Η δυναμη με την οποια με χτυπησε, με εκανε να δημιουργησω μια τρυπα μισου μετρου στο εδαφος στην οποια χωθηκα.
"Ωστε αυτο ειναι το τελος μου...Ενδιαφερον αν μη τι αλλο! Tι μου μενει απο το να το αποδεχτω?" Η κατασταση μου ηταν τραγικη. Το σωμα μου ηταν γεματο με πληγες, μολωπες και σημαδια. Αιμα ετρεχε απο διαφορα σημεια του προσωπου μου και ο τυπος με ειχε ριξει με τοση δυναμη που κυριολοκτικα με ειχε χωσει στο χωμα. Τον ειδα που στεκοταν απο πανω μου και με κοιταζε σαν να με περιεργαζοταν
Απλωσα τα χερια μου και φωναξα:
---Ωραια λοιπον ξενε! Το παραδεχομαι ! Νικησες! Σκοτωσε με λοιπον! Ξερω οτι ηρθε η ωρα μου! Εμπρος μη με ταπεινωνεις αλλο!!
Ο τυπος απεκτησε στα χειλη του ενα μειδιαμα και εκανε μερικα βηματα προς το μερος μου. Εσκυψε και αρπαξε την λαβη απο το τεμαχισμενο μαχαιρι που κρατουσα πριν και εσκυψε ακριβως απο πανω μου. Εμπηξε το ελαχιστο κομματι μεταλλου που ειχε μεινει μαζι με την λαβη, στο χωμα πανω απο τον ωμο μου τρυπώντας ταυτοχρονα και την μπλουζα μου. Ετσι σκυμμενος οπως ηταν , πλησιασε το στομα του στο αυτι μου και μου ψιθυρισε λογια που θα κραταγα για παντα στη μνημη μου...

Δυο ποτήρια συγκρούστηκαν στον αέρα εκείνη την ώρα. Το πλοίο προχωρούσε προς τον επόμενο προορισμό ενώ κεραυνοί άρχισαν να πέφτουν στον ορίζοντα. Οι δυο άντρες γνώριζαν πως από εδώ και πέρα θα ήταν ο ένας η σκιά του άλλου. Όλος ο κόσμος θα ήταν ενάντια τους, από την μια ο Kenshin με τις πολλαπλές συγκρούσεις του με την Κυβέρνηση αλλά και με πολλές δολοφονίες αθώων. Κυνηγός Κεφαλών ήταν το όνομα που του είχε δώσει η Κυβέρνηση, θα το κρατούσε και θα το γύριζε ενάντια της. Από την άλλη ο άντρας που επέζησε από την σφαγή ολόκληρου του χωριού του. Ο άνθρωπος που αρκετές φορές ήρθε σε μάχες με Μαρίν, άγνωστος και όμως γνωστός για την ουλή στο πρόσωπο του. Δυο παρείσακτοι που ενώθηκαν κάτω από τις γραμμές τις μοίρας, άραγε θα κατάφερναν να φτιάξουν τον κόσμο ή θα τον κατέστρεφαν? Κανένας δεν ήξερε ακόμα και κανένας δεν θα μάθαινε ακόμα, άλλωστε όπως είπε ο Kenshin...
"Μια λεπίδα στα λάθος χέρια μπορεί να μην κόβει καν".
Όμως η δική του λεπίδα έκοβε, τα χέρια του ήταν όπλα που εκρήγνυνται. Το σώμα του ήταν μια βόμβα και ο σύντροφος του θα γινόταν το ίδιο δυνατός και επικίνδυνος με εκείνον. Μερικοί πραγματικά μοναδικοί καιροί πλησίαζαν από εδώ και πέρα...

Όνομα χαρακτήρα: Kenshin

P.o.M. Points: 17

Belli: 57.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Θα ήθελα λίγο καλύτερη και μεγαλύτερη μάχη! τιποτα άλλο!
Οπως σου ειπα και στις προηγούμενες παρατηρήσεις, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιείς τον δαίμονα .


Επισης ρονιε μου εδωσες μια ιδεα...Θα σου στειλω πμ