[Tέλος-Φρουτο] Κοκτέιλ ανανάς [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Aφοτου φτασαμε στην σπηλια του Kaikuro που δεν απηχε και πολυ απο την λιμνη, μας εδωσε να φορεσουμε πλεγμενα φυλλα . Δεν ηταν και το καλυτερο μου αλλα απο το να ειμαστε τελειως γυμνοι το προτιμουσα σιγουρα.
Μετα το φαγητο ο Kaikuro σηκωθηκε ορθιος παιρνοντας ενα μεγαλο χαμογελο και προτεινε
---Παιδια, παιζουμε κρυφτό?
Ο Charlie αναρωτηθηκε πως θα μπορουσε να τρεξει αυτος ο γερος αλλα εγω οδηγηθηκα στον συλλογισμο οτι ο ανθρωπος αυτος ναυαγησε σε αυτο το νησι οταν ηταν οκτω χρονων. Ηταν λογικο να εχει διατηρησει ακομα και γέρος τα παιδικα του συνηθεια και τροπο ζωης. Στην ουσια αυτο το παιδι δεν μεγαλωσε ποτε και αυτο φαινοταν και στις κινησεις και σε ολη την συμπεριφορα του.
Λιγο μετα την προταση του, οι ουρανοι ανοιξαν και αρχισε να βρεχει καταρρακτωδως οποτε κατεστη αδυνατο να παιξουμε κρυφτό.
Ο γερος, ανεβηκε σε μια πετρα, και εβαλε τα χερια στο στομα. Εβγαλε καποιους παραξενους ηχους που μαλλον ηταν εντολες, αφου αμεσως μετα οι μαιμουδες τραβηξαν ολες μαζι ενα μεγαλο πλεγμενο απο φυλλα ανανοδεντρου πανι που κρεμασαν στο απεναντι δεντρο. Ετσι μπορουσαμε να καθισουμε εκτος της σπηλιας και να φαμε κατι. Το βραδυνο περιειχε την κυριοτερη τροφη του νησιου αυτου: τον ανανα

Καθως τρωγαμε ολοι μαζι εξω απο την σπηλια, με τον Charlie να κανει τα συνηθισμενα του αστειάκια, ο Kaikuro φαινοταν ευτυχισμενος που απεκτησε παρεα. Φροντισε μαλιστα να το εκφρασει και σε εμας:
---Ααχ... Παιδια...Ποσο χαιρομαι που θα ειμαστε οι τρεις μας πια εδω!!
Ηταν η πρωτη φορα που ο Charlie με κοιταξε με ερωτηματικο.
"Επιτελους αρχιζει και καταλαβαινει... Αυτος ο γερος περασε μια ολοκληρη ζωη σε τουτο το νησι και προφανως θα εκανε τα παντα για να μας κρατησει μαζι του για συντροφια... Αν κρινω απο την εντολη του να απλωσουν οι μαιμουδες το "πανι" , τοτε σιγουρα εκεινος τις εβαλε να μας παρουν τα ρουχα οταν κολυμπουσαμε στην λιμνη. Ειναι φανερο οτι προσπαθει να μας προσαρμοσει στα δεδομενα του νησιου και της ζωης του... Φοβαμαι τί άλλο μπορει να κανει παιζοντας στην εδρα του..."
Ο Kaikuro μαλλον αντιληφθηκε τον δισταγμο μας ακουγοντας τα λογια του και πηρε ενα σκοτεινο υφος. Φροντισα να τον καθησυχασω αμεσως.
---Ανυπομονω να παιξουμε κρυφτό αυριο το πρωι!!
Οι εκφρασεις του αλλαξαν και φανηκε οτι χαρηκε με την προταση μου.

Το επομενο πρωινο, ο Kaikuro μας ξυπνησε απο νωρις γαργαλώντας τις πατουσες μας.
"Ελεος! " σκεφτηκα καθως σηκωνομουν.
---Δεν ειχαμε πει οτι σημερα το πρωι θα παιξουμε κρυφτο? Ε? ρωτησε ανυπομονα.
---Ναι...Το ειπαμε...Ενταξει.Ας παιξουμε... Η βαρεμαρα και η απροθυμια μου ηταν εκδηλες αλλα επρεπε να μην συγκρουστουμε μαζι του μεχρις οτου βρουμε εναν τροπο να φυγουμε απο το νησι.

Hπιαμε εναν πολυχρωμο χυμο ανανα και στρωθηκαμε στο παιχνιδι. Ο Charlie ηταν ακομα μικρος και δεν ειχε προβλημα. Εγω ομως ειχα αρκετα χρονια να παιξω και δεν ειχα εφευρετικοτητα στις κρυψωνες. Μαλιστα ο Kaikuro γνωριζοντας την καθε σπιθαμη του δασους, ηταν αστερι και ηταν πολυ πιο γρηγορος απ'οσο φανταζομασταν εναν ανθρωπο της ηλικιας του.
Καποια στιγμη, ανεβηκα στην πανω πλευρα της σπηλιας και προχωρησα καμποσο για να μην με βρουν ευκολα εκεινη τη φορα. Προς εκπληξη μου ομως, συναντησα κατι αρκετα ενδιαφερον... Μια βαρκα!!
Σε ενα ισιωμα, κρυμμενη μεσα στα δεντρα, ηταν μια βαρκα χωρητικοτητας λιγων ατομων φτιαγμενη στο χερι. Απο μεσα φυτρωναν διαφορα αγριοχορτα και καποια αναρρηχομενα ειχαν τυλιξει μεγαλα κομματια της. Φαινοταν οτι ηταν τουλαχιστον δεκαπεντε χρονων πισω. Σιγουρα θα την ειχε φτιαξει ο Kaikuro.

To ιδιο μεσημερι κατα τη διαρκεια του γευματος αποφασισα να το σχολιασω.
---Kaikuro, οταν εψαχνα να κρυφτω καπου στο δασος, συναντησα μια παλια βαρκα... Δικη σου ειναι?
Το βλεμμα του σκοτεινιασε ξανα και εδειχνε να χανει την ψυχραιμια του.
---Γιατι πηγες να κρυφτεις εκει?? Ναι δικη μου ειναι.
---Ξερεις...Σκεφτομουν μηπως ειχες την ευγενη προθεση να μας την δωσεις...
Δεν ανεφερα επιτηδες φρασεις οπως <για να φυγουμε> ή κατι τετοιο για να μην τον ταραξω, πραγμα που δεν απεφυγα.
---Δεν γινεται...Οχι, οχι , δεν γινεται... Προσπαθουσα για χρονια να φτιαξω αυτην την βαρκα. Καθε μερα εβαζα και ενα ακομα κομματι ξυλου. Εφοσον δεν την χρησιμοποιησα εγω. Δεν θα την χρησιμοποιησει κανεις.
Το βλεμμα του κινηθηκε ενοχα δεξια αριστερα και σηκωθηκε απ'την θεση του
---Λοιπον φίλοι μου...Σας εχω μια μικρη εκπληξη!!
Η εκφραση του προσωπου του τωρα αλλαξε και εγινε ενας χαρουμενος οικοδεσποτης.
Μπηκε ξανα στην σπηλια και μετα απο λιγη ωρα επεστρεψε κρατώντας διαφορα αντικειμενα στα χερια του.
Καθισε στο πετρινο τραπεζι και αρχισε να τα επεξεργαζεται με πολλη σπουδη

Κρατουσε μερικα αποξηραμενα στριμμενα φυλλα ανανα που ειχαν μεγεθος ενος πουρου. Διπλα, ειχε σε μια ξυλινη κουπα μικρα καφε κομματακια απο φυλλα με τα οποια γεμισε τα αποξηραμενα στριμμενα φυλλα. Αφου πιεσε την μια ακρη του παραξενου αυτου τσιγαρου για να μην φευγει απο κει το υλικο, μας τα προσεφερε χαμογελώντας.
---Τα στριμμενα φυλλα ειναι κανονικα φυλλα απο κοινά δεντρα...Τα κομματακια απο φυλλα ειναι απο ενα συγκεκριμενο ειδος ανανοδεντρου που φυτρωνει στην πεδιαδα...Αν θυμαστε, η μεγαλη πεδιαδα που ξεκιναει απο εδω, ειναι δικης μου δημιουργιας. Εμπλουτισα τους σπορους και εκανα διαφορα πειραματα...Εξου και τα μεγαλα ανανοδεντρα με τους μεγαλους αναναδες. Τα αποξηραμενα και τριμμενα φυλλα που σας προσφερω , προερχονται και αυτα απο εκει...
Με μια κινηση ακουμπησε την φωτια με ενα κλαδι και μας εδωσε την δαδα για να αναψουμε τα ιδιοτυπα αυτα τσιγαρα...
Που να ηξερα το λαθος μου, οταν αφηνα την μικρη φλογα να τυλιγει την ακρη του τσιγαρου και να καιει τα τριμμενα ξερα φυλλα στο εσωτερικο, οτι ο καπνος που αφηνα να πλημμυρισει τα πνευμονια μου δεν ηταν απλος καπνος...

Και εγω και ο Charlie δεν αντιληφθηκαμε εγκαιρα την παγιδα. Εισπνεοντας τον καπνο ενοιωθα μια περιεργη αισθηση, πρωτογνωρη. Ενοιωθα μια ευχαριστηση να πλημμυριζει ολο μου το ειναι. Μια αγαλλιαση να ναρκωνει τον εγκεφαλο μου. Τα νευρα μου χαλαρωσαν και ολο μου το βαρος εφυγε απο επανω μου. Στο προσωπο μου ζωγραφιστηκε ενα τεραστιο μονιμο χαμογελο και απολαμβανα την καθε ρουφηξια σαν να ηταν η πιο ευτυχισμενη στιγμη της ζωης μου. Ακομα και τα ματια μου σκοτεινιασαν...

---Shi...shi...shi... γελασε χαμηλοφωνα ο Kaikuro. Αφου δεν θελατε τον ευκολο τροπο...
Διπλα μου , ο Charlie ειχε τις ιδιες ακριβως αντιδρασεις. Δυστυχως τα τσιγαρα μας τελειωσαν μετα απο λιγη ωρα και κοιταξαμε σαν χαζοι τον Kaikuro
---Πως σας φανηκαν?
---Τέλεια!!Εξαιρετικα!! φωναξε ο Charlie
---Δεν εχω λογια! Μπορειτε να μας δωσετε αλλο ενα? ρωτησα οσο πιο ευγενικα μπορουσα.
---Βεβαιως θα σας δωσω κι'αλλο!! Σας εχω συμπαθησει παρα πολυ! Αλλα πρωτα ας παιξουμε κυνηγητο... Μετα απο λιγη ωρα, θα σας δωσω κι'αλλο...
Ο Kaikuro χωρις να εχει καπνισει ο ιδιος χαζογελουσε επισης αλλα εξ αιτιας των σκεψεων του:
"Δυστυχως η επιδραση τους δεν κραταει παραπανω απο τρεις με τεσσερις ωρες... Ευτυχως ομως, υπαρχουν απλετοι αναναδες στο νησι... Shiiii...Shiii...Shiii...."

Η επομενη μερα, ηταν γεματη χαρα και διασκεδαση. Μολις ξυπνησαμε, ο Kaikuro μας εδωσε να καπνισουμε κρατώντας μας ναρκωμενους για λιγες ωρες μεχρι την επομενη δοση μας. Αυτη η κατασταση συνεχιστηκε και την επομενη μερα. Σε εμενα και τον Charlie ειχε γινει εξαρτηση το συγκεκριμενο ιδιοτυπο τσιγαρο με αποτελεσμα να το ζηταμε οι ιδιοι. Απ'την αλλη , ο Kaikuro ναρκωνοντας μας με αυτον τον τροπο μας κραταγε στο νησι και ετσι αποκτουσε καλη παρεα και ατομα για να παιζει κρυφτο,κυνηγητο, πεντοβολα και χιλια δυο άλλα.
Το σημειο με την μεγαλυτερη κατρακυλα μας ηταν οταν την πεμπτη μερα δωσαμε την μεγαλυτερη χαρα στον Κaikuro
---Ε, λοιπον σε αυτο το νησι βρηκα τον παραδεισο...Περναω τοσο υπεροχα εδω...Το λατρευω !!
---Kαι γω! συμφωνησα. Δεν περιμενα να το πω ποτε αλλα θελω να ζησω εδω για παντα!!
---Σας ευχαριστω παιδια! Θα περασουμε τελεια !!
Ολα εδειχναν οτι δεν υπηρχε γυρισμος για εμενα και τον Charlie και οτι ειχαμε πεσει θυματα λωτών που μας μπερδευαν το μυαλο και την μνημη...
Η τυχη ομως μας χαμογελασε ακομα μια φορα...

Την εκτη ημερα, και ενω παιζαμε το βραδινο κυνηγητο, εγω ετρεχα μεσα στο δασος να γλυτωσω απο τον Charlie που με ειχε χασει. Καποια στιγμη παραπατησα και επεσα σε μια συσταδα θαμνων. Οι περισσοτεροι απ'αυτους ηταν αγκαθωτοι θαμνοι που με γεμισαν πληγες. Αναμεσα τους ομως, υπηρχε και ενα ψηλο λουλουδι με στριφογυριστά πεταλα. Μολις επεσα πανω του και ενοιωσε απειλη, τα πεταλα του ανοιξαν και απελευερωθηκε ενα κιτρινωπό αεριο το οποιο εισεπνευσα. Για λιγη ωρα φτερνιζομουν ασταματητα. Ποιος ξερει τι αλλεργικο φυτο ηταν αυτο... Σε καθε περιπτωση ηταν θειο δωρο αφου μετα απο λιγο ενοιωσα το κεφαλι μου να βαραινει σαν να ειχα μολις ξυπνησει απο μεγαλο μεθυσι. Οπως και με το μεθυσι ομως, μπορει να σε ποναει το κεφαλι, εχεις ξεπερασει ομως την επιροη.Η σκονη του λουλουδιου εδρασε εξισορροπιστικα με το τσιγαρο μεσα μου. Εκεινη τη στιγμη καταλαβα επακριβως τι ειχε συμβει και γιατι ειχαμε παραμεινει στο Papanapple island τοσες ημερες παραπανω.
"Καταραμενε γερο δεν θα γινουμε τα κουταβια σου!!" σκεφτηκα σφιγγοντας τις γροθιες μου" Κατι πρεπει να κανω...Πρεπει να ξυπνησω τον Charlie. Aυτος ο γερος ειναι επικινδυνος και ποιος ξερει τι αλλα μεσα θα χρησιμοποιησει εναντιον μας! "
Αποφασισα να μην ξαναεισπνευσω αυτον τον καπνο ποτε σ'αυτο το νησι.

Το ιδιο βραδυ δεν εκλεισα ματι. Κοιμηθηκαμε μαζι με τον Charlie εξω απο την σπηλια οπως και καθε μερα.
"Υποπτο και αυτο...Γιατι ο Kaikuro κοιμαται μονος του στην σπηλια?" Εκλεισα τα ματια μου και προσπαθησα να ακουσω τον Κaikuro.
Δεν καταλαβα τι ηταν, αλλα ακουσα ενα "Μμμμμμ" και ενα χτυπημα. Το μουρμουρητο σταματησε αμεσως.
"Τι στο... Λες να βρισκεται ο Dimitrov εκει μεσα?"
Εσφιξα τις γροθιες μου και τα δοντια μου. Ηθελα παρα πολυ να τιμωρησω αυτον τον γερο για ο,τι μας ειχε κανει. Το καλυτερο που μπορουσα να κανω ομως ηταν να τους παρω και να φυγουμε απο εκει με την βαρκα του Kaikuro.
Tο επομενο πρωινο, ο Kaikuro μας προσεφερε την καθιερωμενη πρωινη δοση.Ευτυχως επεστρεψε γρηγορα στην σπηλια και πεταξα το τσιγαρο στα χορτα .

Αμεσως μετα ξεκινησαμε να παιζουμε το συνηθισμενο κρυφτο...
Οταν καποια στιγμη φυλαγε ο Kaikuro, εγω ετρεξα και χωθηκα μεσα στην σπηλια του. Δεν ειχα μπει ποτε στην υγρη και σκοτεινη σπηλια ολες αυτες τις μερες. Παρατηρησα ομως οτι ειχε τρεις διακλαδωσεις . Το μουρμουρητο ακουγοταν εντονα απο την μεσαια οποτε επελεξα εκεινη. Περπατουσα αργα καθως δεν εβλεπα σχεδον τιποτα. Χρησιμοποιώντας τα χερια μου ομως, ακουμπησα ενα χειροποιητο κλουβι μεσα στο οποιο ενας ανθρωπος ηταν φιμωμενος και χτυπιοταν.

---Dimitrov εσυ εισαι?? ψιθυρισα στοργικα
Το μουρμουρητο εγινε πιο εντονο και καταλαβα οτι ηταν αυτος.
---Μην φοβασαι. Θα δωσω ενα τελος σε ολο αυτο... Πηρα την πρωτη πετρα που βρηκα μπροστα μου και αρχισα να χτυπαω το κλουβι που μετα απο λιγο εσπασε. Τραβηξα εξω τον Dimitrov και του ελευθερωσα τα χερια, τα ποδια και το στομα.
---Elf...ποσο χαιρομαι που εισαι εσυ!! Δεν θα το πιστεψεις...Συναντησα τον γερο και οταν μου προτεινε να μεινω μαζι του να του κανω παρεα νευριασα και με εδεσε εδω...
Θεωρησα λογικοτατο ο Dimitrov να μην αντιδρουσε διπλωματικα αλλα να το εριχνε στα νευρα. Δεν περιμενα τιποτα περισσοτερο απο εκεινον...
Λιγη ωρα μετα σας ακουσα που ηρθατε...Προσπαθουσα να σας κανω να με ακουσετε αλλα τιποτα..
---Ηρεμησε Dimitrov. Ολα τελειωσαν. Παμε να φυγουμε. Περπατουσαμε στις μυτες των ποδιων μας ωσπου οταν φτασαμε στην διακλαδωση των τριων μικροτερων σπηλιων ειδα μπροστα μου τον Κaikuro.
---Για που το'βαλες? Αυτη τη φορα ηταν νευριασμενος.
Επειδη ομως και εγω ημουν νευριασμενος δεν ειχα διαθεση για κουβεντες. Τον επιασα απο τους ωμους και τον τραβηξα. Τον εφερα στην εισοδο της σπηλιας που βρισκοταν ο Dimitrov και τον εσπρωξα προς τα μεσα. Επεσε σιγουρα κατω. Ισως χτυπησε αλλα δεν με ενδιεφερε.