[Tέλος-Φρουτο] Κοκτέιλ ανανάς [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Προηγουμενες ιστοριες:

Στο Reverse Mountain and Twin Cape τα καναμε παλι ροιδο αφου συγκρουστηκαμε σε βραχο και ετσι εγω ο Charlie και ο Dimitrov πλεαμε κρατώντας μονο ενα καταρτι




Ηταν η δευτερη φορα που ναυαγουσα. Την προηγουμενη φορα ειχαμε μολις φυγει με τον Charlie απο τη Zarzara οταν η βαρκα μας αναποδογυρισε και βρεθηκαμε στο Torino Kingdom. H ιδια ιστορια επαναλαμβανοταν ξανα. Μπορει η Grand Line να μην  μας καλωσορισε με τον καλυτερο τροπο αλλα η αληθεια ηταν οτι απο δικο μας λαθος βρεθηκαμε να επιπλεουμε κρατώντας μοναχα ενα καταρτι.
Ποιος λογικος ανθρωπος εβγαινε στην πιο επικινδυνη (για τους περισσοτερους) θαλασσα με ενα τοσο μικρο πλοιαριο ?

Μπορει να ειμασταν σε αυτη την κατασταση, αλλα το χιουμορ (ή μηπως  γελοιοτητα?) δεν ελειπε.  Mετα την συμφορα, δεν το ειχα παρατηρησει, αλλα οταν κοιταξα τον Charlie που ειχε κυριολεκτικα αγκαλιασει το καταρτι, ειδα οτι απο το στομα του περισσευε ενα μπουκαλι. Ηταν το περιβοητο γυαλινο μπουκαλι που βρηκε στο Reverse Mountain. Μαλλον ειχε αφαιρεσει το πωμα λιγο πριν συγκρουστουμε αλλα για να κρατησει ανεπαφο απο το νερο το μηνυμα που βρισκοταν μεσα, το εβαλε στο στομα του για να το προστατευσει. Σε καθε περιπτωση ηταν ενα γελοιο θεαμα.

Kαθώς κοιταζα σε καποιο σημειο οπου ενωνονταν ο σκοτεινος ουρανος και η σκουρα θαλασσα, ενας κεραυνος επεσε καπου και το τοπιο φωτιστηκε. Με τη βοηθεια αυτου του φωτος αντικρυσα απεναντι εναν γιγαντιο ανανα.
---Παιδια, αν μεινουμε λιγες ωρες παραπανω στην θαλασσα δεν θα αντεξουμε! Η πεινα μου με κανει να εχω παραισθησεις!! Μου φανηκε πως ειδα εναν τεραστιο ανανα να επιπλεει στην θαλασσα!

Ο Charlie μου απαντησε αναλογως
---Μηπως ειδες και ενα τεραστιο καρπουζι??
Ενω ταλαντευομασταν για ωρα απο τα αλλεπαλληλα χτυπηματα των κυματων, ενας ακομα κεραυνος ηρθε να δωσει για ελαχιστο το φως του.
---Πραγματικα, εκει υπαρχει ενας τεραστιος ανανας!!!Καποιος παιζει μαζι μας!φωναξε με γουρλωμενα ματια ο συνταξιδιωτης μου χωρις να μπορει ουτε και ο ιδιος να το πιστεψει

Το αστειο του θεματος χαθηκε οταν λιγες ωρες αργοτερα, τα μεγαλα κυματα και ο ανεμος παρεσυραν τον Dimitrov μακρια μας χωρις να μπορεσουμε να αντιδρασουμε.
Το μονο που ακουσαμε ηταν ενα
"Αααα"
Ο Charlie προτεινε πολλες φορες να παμε να τον ψαξουμε αλλα του εξηγησα οτι το να ψαχνεις εναν ανθρωπο μεσα στην φουρτουνα ηταν τοσο ανοητο οσο το να βγεις στην Μεγαλη Γραμμη με ενα μικρο και ευαλωτο πλοιαριο.
Εκεινη την στιγμη ειχαμε να ασχοληθουμε και με την δικη μας επιβιωση. Ημουν σιγουρος οτι ο Dimitrov κατι θα σκεφτοταν και καπως θα γλυτωνε. Το ιδιο ελεγα και στον Charlie. Μεσα μου ομως αναρωτιομουν μηπως ολο αυτο ηταν μια φτηνη δικιολογια για να μην βοηθησω.
"Πες την αληθεια Elf...Στον ιδιο σου τον εαυτο..."σκεφτομουν " Δεν σε καιει που η θαλασσα ρουφηξε τον Dimitrov. Αλλωστε ποτε δεν τον συμπαθησες για πολλους λογους. Γι'αυτο δεν κανεις τιποτα για να τον βρεις"

---ΟΧΙ ! ειπα κουνώντας το χερι μου μπροστα στο κεφαλι μου σαν να με ενοχλουσε ενα εντομο.Ενοιωσα το βλεμμα του Charlie πανω μου και γυρισα αμηχανα το κεφαλι. Ο Dimitrov σιγουρα κατευθυνεται σε αυτον τον μεγαλο ανανα που μπορει να ειναι πλοιο ή νησι οποτε θα παμε εκει να τον σωσουμε!!

Ειτε ηταν ψευδαισθηση ειτε καποιο νησι, δεν θα χαναμε τιποτα αν ψαχναμε τον Dimitrov. Ετσι μετατρεψαμε τα χερια μας σε κουπια και προσπαθησαμε να φτασουμε ως εκει. Βεβαια, δεν ηταν η κινηση των χεριων μας στο νερο που μας ωθησε αλλα η ιδια η θαλασσα που αν δεν ηθελε, θα μας εστελνε στην ακριβως αντιθετη κατευθυνση.

Φτανοντας λιγα μολις μετρα μακρια, διαπιστωσαμε οτι δεν επροκειτο περι ενος τεραστιου ανανα, αλλα ειχαμε πατησει ποδι σε ενα νησι με μια μεγαλη παραλια...
Το πρωτο πραγμα που καναμε αφοτου ζητωκραυγασαμε ηταν να πεσουμε στην αμμουδια και να ξεραθουμε στον υπνο...
Ξυπνησα την επομενη μερα το μεσημερι. Η κοιλια μου γουργουριζε ακομα πιο εντονα απο την προηγουμενη και αποφασισα να αφησω τον Charlie να κοιμηθει λιγο ακομα μεχρι να φερω κατι φαγωσιμο απο καποια κοντινη πολη. Ομως, αν και περπατουσα σχεδον μια ωρα κοντα στο σημειο που ειμασταν δεν συναντησα καμμια πολη και ετσι ικανοποιησα την πεινα μου με κατι αναναδες που εκοψα απο το τροπικο δασος.

Κρατησα μερικους και για τον Charlie ο οποιος ξυπνησε μολις εφτασα στην παραλια.
---Μπορεις να φας! Εχουν πολυ καλη γευση! του προτεινα ενω ο ιδιος καταπινα ενα κομματι. Αφοτου φαγαμε και οι δυο αρχισαμε να παρατηρουμε λιγο περισσοτερο το νησι
---Δεν σου φαινεται παραξενο που παντου υπαρχουν ανανοδεντρα? Το ιδιο το νησι εμοιαζε απο μακρια με εναν γιγαντιο ανανα!!
---Εχεις δικιο αλλα δεν μπορουμε να καταλαβουμε τιποτα απλα κοιτώντας το. Ας διασχισουμε το τροπικο δασος για να μαθουμε. Αν και εδω κοντα δεν βρηκα καποια πολη, σιγουρα θα υπαρχει καποια στην καρδια του νησιου...

Διασχιζαμε το δασος με την ιδια περιεργεια. Αν και το δασος ηταν πλουσιο, το μονο δεντρο που συναντησαμε ηταν ανανοδεντρο. Αναναδες ποικιλων χρωματων και σχηματων. Καποιοι πιο αφρατοι καποιοι πιο γλυκοι , σιγουρα ομως οτι ηταν ολοι τους νοστιμοι.
Ειχε βραδιασει και εμεις ειχαμε εισχωρησει για τα καλα στο εσωτερικο του δασους
---Eε...Elf... Επειδη βραδιαζει...Μηπως να επιστρεψουμε πισω? ρωτησε με τρεμαμενη φωνη ο φιλος μου
---Να γυρισουμε πισω? Πισω δεν εχουμε ουτε καραβι ουτε τροφη. Αν θελουμε σε πρωτη φαση να επιβιωσουμε, αλλα και να βρουμε μια πολη να προμηθευτουμε καποια βαρκα και να ψαξουμε τον Dimitrov, τοτε πρεπει να μεινουμε στο δασος...

Ο Charlie παραδεχτηκε οτι ειχα δικιο oποτε προχωρησαμε λιγο ακομα μεχρι να βρουμε ενα σχετικα κλειστο σημειο για να κοιμηθουμε και να αποφυγουμε την βροχη ή τυχον επικινδυνα ζωα που μπορει να υπηρχαν.
Το καλυτερο που μπορουσαμε να βρουμε, ηταν ενας κυρτος βραχος του οποιου η βαση ειχε μια μικρη τρυπα . Δεν ηταν και το καλυτερο μερος που θα μπορουσαμε να βρουμε, αλλα το επομενο πρωινο ξυπνησαμε με λιγοτερoυς πονους στα κοκκαλα απ'οτι περιμεναμε.
---Λοιπον?Προς τα που να παμε σημερα? ρωτησε κεφατος ο φιλος μου.
Δεν ειχε νοημα να ορισουμε το πού θα κατευθυνομασταν αφου ουτε χαρτη ειχαμε, ουτε καποιο συγκεκριμενο στοχο, επομενως ακολουθησαμε μια τυχαια πορεια μεσα στο τροπικο δασος.
Καναμε μεγαλη αποσταση καθως ειχαμε και οι δυο ορεξη εκεινη την ημερα. Στον δρομο μαλιστα, καποια στιγμη εμφανιστηκαν μπροστα μας περιπου εικοσι μαιμουδες. Ηταν πολυ ομορφες ειδικα οταν πηδουσαν μαζικά απο δεντρο σε δεντρο. Αν μη τι αλλο ηταν μια μορφη ζωης διαφορετικη απο τους αναναδες...
Μετα απο περπατημα ωρων, φτασαμε σε ενα αδιεξοδο. Ειμασταν σε εναν ψηλο λοφο και απο κατω μας απλωνοταν μια πολυ μεγαλη πεδιαδα που περικυκλωνε μια μεγαλη λιμνη...

Κατεβηκαμε με σχετικη ευκολια το βουνο παροτι τα βρεγμενα απο την βροχη μεγαλα φυλλα των δεντρων μπορει να μας ξεδιψουσαν, ποτιζαν ομως το χωμα καθιστώντας το ακρως ολισθηρο.
Η πεδιαδα στην οποια πλεον βρισκομασταν, ηταν πολυ παραξενη. Αφ'ενος ηταν τεραστια σε μεγεθος, αφετερου τα ανανόδεντρα ηταν ακομα πιο ξεχωριστα. Δεν επροκειτο περι ενος απλου δασους , αλλα περι μιας απεραντης πεδιαδας με ανανοδεντρα σχεδον διπλασια στο υψος απο τα προηγουμενα που ειχαμε δει. Οι καρποι τους επισης ειχαν αντιστοιχα μεγαλυτερο μεγεθος. Κοιτουσαμε με τοσο μεγαλο θαυμασμο τις κορυφες αυτων των δεντρων που αδιαφορουσαμε πληρως για την παρεα των μαιμουδων που μαζευτηκε ξανα τριγυρω μας.
---Ειναι τοσο μεγαλα!! Κρυβουν τον ιδιο τον ηλιο! ειπε ο Charlie κοιταζοντας με θαυμασμο τον χαρακτηρα αυτων των δεντρων
---Οντως... και δες και αυτες τις μαιμουδες! Η μια τρωει, η αλλη καθαριζεται...Κανουν σαν να μην υπαρχουμε εμεις εδω. Νοιωθουν τοσο ανετα! Ισως θα πρεπει και μεις να τις συνηθισουμε μιας και κατι μου λεει οτι θα ειναι η μοναδικη συντροφια μας στο ερημο αυτο νησι...
---Οι μαιμουδες νοιωθουν ανετα επειδη ειμαι εγω εδω...Και οχι , το νησι δεν ειναι ερημο...
Γυρισαμε αμεσως να επαληθευσουμε αν μιλησε καποιος ανθρωπος ή ηταν και αυτο ψευδαισθηση. Ομως λιγα μετρα παραπερα, στεκοταν ενας χαμογελαστος γερακος.

Ο γερος ηταν μετριου αναστηματος και φορουσε στην μεση του μερικα κλαδια πλεγμενα που εμοιαζαν με φουστα. Ειχε καραφλα μπροστα μπροστα στο κεφαλι, ομως πισω ειχε πολυ μακρυ μαλλι που επεφτε στους ωμους και μπερδευοταν με την μεγαλη του γεννειάδα.
---Καλωσορισατε στο Papanapple island ! Ειμαι ο Kaikuro! ειπε ανοιγοντας τα χερια του σαν να'θελε να μας αγκαλιασει
---Δεν το πιστευω!! Υπαρχει ζωη!! Υπαρχουν ανθρωποι!Eιμαι ο Charlie! ουρλιαξε ο συνταξιδιωτης μου και αγκαλιασε τον γερο. Ποσο χαιρομαι που σε βλεπω παππου!
---Καλως σας βρηκαμε, ειμαι ο Elf ! ειπα ευγενικα και συγκρατημενα.
---Μηπως εχεις τιποτα φαγωσιμο?
---Βεβαιως!! Ακολουθηστε με! Σε λιγο θα ειμαστε εκει! Εκανε μεταβολη και προπορευτηκε μαζι με τον Charlie
Περισσοτερο ο φιλος μου και λιγοτερο εγω, νομιζαμε οτι καπου εκει γυρω υπηρχε ενα μεγαλο χωριο οπου θα τρωγαμε κρεας , θα πιναμε κρασι, θα βρισκαμε τον Dimitrov και θα παιρναμε μια βαρκα για να φυγουμε. Τα πραγματα ομως ηταν τελειως διαφορετικα.
Ο γερος σταματησε σε ενα ξεφωτο και μας εδειξε μια σπηλια.
---Φτασαμε...! ειπε χαμογελαστος και παλι.
Πεσαμε και οι δυο απο τα συννεφα καθως η σπηλια δεν εμοιαζε καθολου με αυτο που ειχαμε στο μυαλο μας οταν συναντησαμε τον Kaikuro

Υπηρχε μια μεγαλη σπηλια στην οποια προφανως εμενε ο γερος και τριγυρω υπηρχαν διαφοροι λακκοι για φωτια. Mια επιπεδη πετρα στημενη πανω σε ενα βραχο επαιζε πολυ καλα τον ρολο του τραπεζιου. Ο Kaikuro μας εφερε κομματια απο κορμους δεντρων για να καθισουμε στο τραπεζι. Σιγα σιγα εφερνε το φαγητο στο τραπεζι. Πρωτα ηρθε η σαλατα με ανανα, μετα ο αποξηραμενος ανανας και στο τελος ο ψητος ανανας.
---Μα καλα μονο ανανας φυτρωνει σε τουτο το νησι? ρωτησε ο Charlie οταν καθισε ο Kaikuro, πως αντεχετε να τρωτε μοναχα ανανα?
---Καταρχην να πω κατι... Δεν υπαρχουν αλλοι κατοικοι εδω εκτος απο εμας τους τρεις.
Ο γερος ειδε τα ματια γεματα εκπληξη και ξεκινησε να μας αφηγειται την ιστορια του...
---Το νησι αυτο ηταν ερημο και δεν εμενε κανεις. Εγω δεν γεννηθηκα εδω, αλλα το καραβι μας βυθιστηκε και ημουν ο μονος που εζησε.
---Εισασταν πολλοι? ρωτησα με ενδιαφερον
---Οχι. Ημουν εγω ο μπαμπας και η μαμα μου. Αλλα δεν τα καταφεραν...
Το βλεμμα του ηταν μελαγχολικο, σαν ενος παιδιου που αναπολει το παιχνιδι που εχασε. Αν συνεδεα καλα τα κομματια του παζλ, ο γερος ζουσε στο νησι αυτο απο μικρος.

---Hμουν μονο 8 χρονων οταν εφτασα εδω. Και απο τοτε δεν ξαναεφυγα...
---Και πως επιβιωσες? Ετρωγες μονο αναναδες? ρωτησε ο Charlie απελπισμενος μοναχα στην ιδεα.
---Οχι...Μα οι αναναδες δεν υπηρχαν εδω καθολου! Εγω τους φυτεψα...Ο μπαμπας και η μαμα μου ηταν πολυ γνωστοι εμποροι τροπικων σπορων και βλαστων οποτε πολλους απο αυτους τους εφερε η θαλασσα στο ερημο νησι μαζι με εμενα. Αφιερωθηκα λοιπον αμεσως στην καλλιεργεια αυτων των σπορων με αποτελεσμα να δημιουργηθουν ολες αυτες οι πεδιαδες που βλεπετε τωρα! ειπε χαμογελαστος.
---Συγχαρητηρια... Αξιζεις καθε σεβασμο γερο Kaikuro! Ο Charlie ειχε ενα συνηθειο να λεει μεγαλα λογια και να επηρεαζεται ευκολα. Το δικο μου μυαλο ομως ηταν πιο καχυποπτο...
---Ευχαριστω! Υπαρχει και μια λιμνη εδω κοντα... Μπορω να σας την δειξω...
---Ωραια!! Την ειδαμε απο ψηλα και φαινοταν πολυ ομορφη! Θα θελαμε να παμε!
Μεσα στο ομορφο αυτο κλιμα, ο γερο-Kaikuro μας πηγε σε αυτην την λιμνη αφου πρωτα μας κερασε ενα πεντανοστιμο κοκτειλ ανανα σε ξυλινες κουπες.
Οταν φτασαμε στην λιμνη ευφρανθηκαμε περισσοτερο απο καθε τι που ειχαμε συναντησει στο Papanapple island.

H λιμνη αυτη, βρισκοταν στην καρδια της μεγαλης πεδιαδας και λογω των τεραστων δεντρων , ο ανεμος δεν εφτανε στην λιμνη, τουλαχιστον οχι με μεγαλη ενταση. Η σταθμη της λοιπον ηταν εντελως επιπεδη και στα ομορφα κρυσταλλινα νερα της, αντικατοπτριζονταν οι κορυφες των δεντρων. Στην τελειοτητα αυτη ηρθε να προστεθει η ομορφη παραδεισενια αμμος που καλυβοταν απο το νερο και ειχε ενα μαγευτικο ροζ χρωμα.
Εκλεισα το ματι στον Charlie και αφου βγαλαμε τα ρουχα μας, πηδηξαμε μεσα στην λιμνη. Διαπιστώσαμε οτι τα πεντακαθαρα νερα ειχαν ευεργετικες ιδιοτητες αφου οταν βγηκαμε νοιωθαμε ανανεωμενοι και χωρις να νοιωθουμε καποια μυικη κουραση. Δυστυχως για εμας, τα ρουχα μας δεν υπηρχαν πια στο σημειο που τα αφησαμε.
---Παιδια δεν προσεξα... Κοιταζα ολη την ωρα εσας και το ποσο ομορφα περνουσατε μεσα στην λιμνη! Ειμαι σιγουρος οτι αυτες οι μαιμουδες θα τα εκλεψαν...Μου το εκαναν και εμενα... Μην ανησυχειτε ομως, θα σας πλεξω εγω κατι παρομοιο με αυτο που φοραω εγω...
Το χαμογελο του μου φαινοταν πολυ υποπτο και κατι μου ελεγε οτι ειχε βαλει και εκεινος το χερακι του στον εξαφανισμο των ρουχων μας...Kινησαμε λοιπον για την σπηλια τοποθετώντας προχειρα λιγα φυλλα στα επιμαχα σημεια.