[Τέλος] Ενας καλά κρυμμένος θησαυρος [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ευτυχως το ρακουν και ο ιθαγενης συνοδος του ηταν αρκετα μπροστα οποτε δεν με αντιληφθηκαν το οτι τρυπωσα και γω στην βιβλιοθηκη λιγα μολις δευτερολεπτα μετα απο κεινους.
Κοιταζοντας απο την εισοδο το εσωτερικο της βιβλιοθηκης , με επιασε ενα δεος. Ενοιωσα σαν να με εχουν βουτηξει σε ενα ποταμι απο σοκολατα που δεν ξερεις τι να πρωτο φας! Δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω! Ποιο βιβλιο να πιασω στα χερια μου!
Υπηρχε ενας κεντρικος διαδρομος που ξεκινουσε απο εκει που στεκομουν. Δεξια και αριστερα υπηρχαν μεγαλα ξυλινα ραφια με πολλα επιπεδα και πολλα βιβλια!
"Εδω ειναι παραδεισος! Ας ξεκινησω αμεσως την δουλεια!"
Αρχισα να τριγυρναω στις μυτες των ποδιων μου προσεχοντας να μην με ακουσουν οι αλλοι δυο που ειχαν ηδη απομακρυνθει.Το γεγονος οτι αυτη η βιβλιοθηκη ηταν τοσο παλια, την εκανε μεν πλουσια σε ιστορικο υλικο απ'οσο φανταζομουν, τα υπολοιπα βιβλια της ομως ειχαν θεματολογια πολυ ξεπερασμενη. Αρχισα να κοιταζω τους τιτλους μερικων βιβλιων και η αποψη μου επιβεβαιωθηκε.

Για παραδειγμα, ενα ολοκληρο ραφι ηταν αφιερωμενο σε μια αρρωστια με το ονομα μυρμιθιά. Αυτη η αρρωστια δεν υπαρχει πλεον και εγω ειχα ακουσει απο τον παππου μου οτι αυτη η αρρωστια ηταν παρα πολυ παλια. Ο παππους του παππου μου την ειχε κολλησει αλλα πλεον η αρρωστια εξαφανιστηκε.
Καθως προχωρουσα εβλεπα οτι υπηρχαν πολλα ιατρικα βιβλια.Απειρα!Ηταν ομως ταξινομημενα καλα. Αλλου οι δηλητηριασεις, αλλου τα κρυολογηματα και αλλου τα τραυματα σε κοκκαλα. Υπο αλλες συνθηκες θα ειχε ενδιαφερον να διαβασεις κατι απο αυτα καθαρα απο εγκυκλοπαιδικη αποψη, αλλα εγω ειχα ερθει για να κανω αλλο πραγμα.
Απο τα αμειγως ιατρικα, περασα στα βιβλια βοτανολογιας και φυσιολογιας. Πηρα στα χερια μου ενα τυχαιο βιβλιο που οταν το ανοιξα εφριξα. Ειχε εικονες απο καθε μανιταρι και προσπαθουσε να σε κανει να καταλαβεις πως ξεχωριζεις το δηλητηριωδες μανιταρι απο το φαγωσιμο μανιταρι.
"Ευχαριστω δεν θα παρω! " σκεφτηκα και γυρισα το βιβλιο στη θεση του.
Στον επομενο διαδρομο βρισκοταν το ρακουν που ειχε καθισει στο εδαφος και διαβαζε κατι. Επρεπε να κανω ολοκληρο κυκλο ωστε να τον προσπερασω πισω απο την πλατη του για να μην με αντιληφθει ενω ο ιθαγενης προσπαθουσε να μεταφερει κατι καρεκλες.

Kαθως προχωραγα τα ραφια, αρχισα να απογοητευομαι... Βιβλια για οπλα... μαγειρικη... ζωολογια... Πως αναπαραγεται η ζεβρα, πως ακονιζεται καλυτερα ενα μαχαιρι, τί καρυκευματα ταιριαζουν με ανθρωπινο κρεας... "Τι?" Σε αυτο το σημειο προσπερασα το εν λογω βιβλιο αηδιασμενος.
Ειχα αρχισει να βαριεμαι με ολα τα ασχετα θεματα. Βιβλια οπως "Οταν ο Ερμης ειναι αναδρομος" ή "Μικρη και Μεγαλη αρκτος: μια σχεση αμφισημη" θελησα να τα καψω. "Αλλα δεν τους αδικω... Αυτοι οι πρωτογονοι ανθρωποι ειναι λογικο να δινουν αξια σε αυτα τα πραγματα...Ακομα και στον πολιτισμενο κοσμο ασχολουνται! Δεν θα ασχολουνται εδω? "
Προσπερασα μερικα ακομα βαρετα και ασχετα θεματα ωσπου εφτασα στο τελος της βιβλιοθηκης και μου ειχε μεινει μονο ενας διαδρομος με ραφια...
"Ευχομαι μοναχα να ειναι βιβλια ιστορικου περιεχομενου και οχι κατι ανουσιο!!" σκεφτηκα νευριασμενος.
Πλησιασα αργα αργα και με εναν κρυο ιδρωτα να σταζει στο προσωπο μου περασα μπροστα απο τα βιβλια κοιταζοντας τα σαν επιθεωρητης.

Αφου συνεκρινα τους τιτλους των βιβλιων διαπιστωσα οτι ειτε ειχαν ιστορικο περιεχομενο ειτε ηταν ταξιδιωτικου και περιηγητικου περιεχομενου. "Επιτελους! " σκεφτηκα και εσφιξα τις γροθιες μου.
Αρχισα χωρις να το σκεφτω, να πιανω ενα ενα τα ιστορικα βιβλια και να διαβαζω τα περιεχομενα μεχρι να βρω ενδιαφεροντα πραγματα.
Το ιδιο βραδακι με ειχε πιασει πονοκεφαλος αλλα δεν ειχα βρει τιποτα ενδιαφερον.Τα ιστορικα βιβλια αναφερονταν σε νησια της South Blue τα οποια ειχαν προσεγγισει παλιοτερα οι ιθαγενεις. Εμαθα διαφορα γεγονοτα που συνεβησαν κατα την προσεγγιση ανθρωπων ιθαγενων τα οποια ομως μου ηταν αχρηστα. Εμαθα για το καθεστως μερικων αιωνων πισω, που δεν υπηρχε αρχηγος αλλα δρουσαν ολοι μαζι δημοκρατικα και αλλα στοιχεια της ιστοριας των ιθαγενων.
"Ας κοιταξω στα ταξιδιωτικα βιβλια..." Σκεφτηκα και επιασα στα χερια μου ενα τετοιο βιβλιο. Ξαφνικα ενας ηχος ακουστηκε που δεν καταλαβα τι ηταν. Αφησα το βιβλιο και εκανα μια γυρα στη βιβλιοθηκη. Ο ιθαγενης και το ρακουν δεν υπηχαν πια στη βιβλιοθηκη και η κεντρικη πορτα ειχε κλεισει. Οσο και αν την εσπρωξα παντα αθορυβα συνεχισε να στεκεται στο ιδιο σημειο ψυχρη και σταθερη.

"Αυτο δεν ειναι δυνατον! Με εκλεισαν μεσα στη βιβλιοθηκη!! Charlie ελπιζω να εισαι καλα και να κανεις κατι να με βοηθησεις!!" σκεφτηκα χτυπωντας το μετωπο μου με το χερι μου."Το μονο που μπορω να κανω οσο περιμενω ειναι να συνεχισω να διαβαζω...". Αυτο που αρχισε να με απασχολει ομως ηταν το οτι δεν ειχα φαει τιποτα ολη την ημερα και η κοιλια μου ειχε αρχισει να γουργουριζει. Γυρισα ξανα στο ραφι μου και επιασα τα βιβλια μου. Ουτε τωρα με τραβηξε κατι μεχρι τις τρεις με τεσσερις τα ξημερωματα. Τοτε επιασα ενα βιβλιο που λεγοταν "Ταξιδιωτικες αναφορες απο την South Blue " To βιβλιο ηταν αρκετα παλιο και σκονισμενο, μερικες σελιδες μαλιστα ειχαν αρχισει να μουχλιαζουν. Κατα πλειοψηφια ομως μπορουσα να διαβασω τι εγραφε. Συγγραφεας ηταν ο Vavarin Zebun. Στην εισαγωγη εγραφε οτι καταγοταν απο το νησι Toroa και οτι ηταν ο μεγαλυτερος ταξιδευτης της εποχης του.Το βιβλιο αυτο ειχε βγει σε καμια δεκαρια τευχη. Λογικα θα ηξερε παρα πολλα πραγματα οποτε εδωσα πολλη προσοχη στα γραφομενα του. Διαβασα μεγαλο κομματι του βιβλιου του, και παροτι ειχε σημαντικα στοιχεια, δεν ελεγε τιποτα συγκεκριμενο πανω στο θεμα των Poneglyphs ή του Void Century.

Επειδη ειχα πονοκεφαλο και νευριασα που δεν βρηκα καποιο στοιχειο, πεταξα στο εδαφος το βιβλιο που μολις εκλεισα. Επειδη το πεταξα με φορα, ανοιξε η ραφη και μερικες σελιδες ελευθερωθηκαν. Εσκυψα να τις μαζεψω και παρατηρησα οτι στην ραφη του βιβλιου που καλυπτοταν απο ενα χοντρο χαρτι, ηταν κρυμμενο ενα μικροσκοπικο χαρτακι στριμμενο, το οποιο πλεον φαινοταν. Το επιασα απαλα παιρνοντας ενα μεγαλο χαμογελο και αρχισα να το ανοιγω ελπιζοντας οτι θα βρω κατι σημαντικο. Τα μικρα καλλιγραφικα γραμματα που στριφογυριζαν στο μικρο κομματακι χαρτι που ηταν μικροτερο απο την παλαμη μου, χορεψαν μπροστα στα ματια μου.

" Οσο γραφω αυτο το βιβλιο γερνώντας στην πατριδα μου Toroa , οι Marines εχουν εγκατασταθει στην γειτονια μου[...]ρακολουθούν. Τα βιβλια που θα γραψ[...]ογοκριθούν. Αν θες να βρεις το κρυφο νοημα τουτου του βιβλιου ζήτα πληροφοριες για τον "Χιονισμενο Τιγρη" απο τους πρωην μαθητες μου στο νησι Micqueot και τον αδερφο μ[...] "

Διαβαζοντας τις μικρες και απλες προτασεις, ενοιωσα ενα πρωτογνωρο συναισθημα, ενοιωσα να με πλημμυριζει ενα αισθημα χαρας, ζωντανιας και αδρεναλινης. "Επιτελους! Ολες αυτες οι ωρες που ξοδεψα εδω μεσα εφεραν αποτελεσμα!" Βεβαια, τιποτα δεν μου διαβεβαιωνε οτι η ολη υποθεση ειχε να κανει με κατι που θα με ενδιεφερε αμεσα, δηλαδη κατι αρχαιολογικου-ιστορικου περιεχομενου. Κατι μεσα μου ομως , μου ελεγε οτι αυτην την υποθεση αξιζε να την ψαξω παραπανω. Μεσα μου ειχε αναψει μια φλογα που μου εδινε δυναμη να συνεχισω το εργο των γονιων μου που θυσιαστηκαν πισω στην Οhara.
To κειμενο που βρηκα μπροστα μου ηταν ενα κρυφο μηνυμα για οποιον το εβρισκε. Επειδη ομως μπορει να επεφτε σε λαθος χερια, σε παρεπεμπε σε εναν ανθρωπο για να σε πληροφορησει εκεινος αμα σε ενεκρινε...
Διαβασα ξανα το αρθρο προσπαθώντας να υποθεσω τι μπορει να εγραφε οπου υπηρχε κενο.
" Οσο γραφω αυτο το βιβλιο γερνώντας στην πατριδα μου Toroa , οι Marines εχουν εγκατασταθει στην γειτονια μου[και με πα]ρακολουθούν. Τα βιβλια που θα γραψ[ω θα λ]ογοκριθούν. Αν θες να βρεις το κρυφο νοημα τουτου του βιβλιου ζήτα πληροφοριες για τον "Χιονισμενο Τιγρη" απο τους πρωην μαθητες μου στο νησι Micqueot και τον αδερφο μ[ου] "

"Θα παω στο νησι Micqueot! Αν θυμαμαι καλα βρισκεται στην North Blue! Θα παω και θα βρω πληροφοριες για τον "Χιονισμενο Τιγρη" που προφανως ειναι καποιο κωδικο ονομα! Αμεσως μολις φυγω απο το νησι Emerald..." Διεκοψα την σκεψη μου καθως θυμηθηκα οτι υπηρχε ενας λογος που επρεπε να παω στο νησι Emerald. Και αν δεν πηγαινα στο νησι Emerald στις 17 του Απριλη οπου γινοταν η χοροεσπεριδα και θα συναντουσα τη Rosalie, δεν ειχε νοημα...
"Προς το παρον ομως βρισκομαι κλειδωμενος σε τουτη τη βιβλιοθηκη και περιμενω το ρακουν να την επισκεφτει για τελευταια φορα μιας και αυριο σαλπαρει...Αυριο εχουμε 15 και εχω ελαχιστες πιθανοτητες να φτασω στο Emerald...Φιου..." Αναστεναξα και επειδη νυσταζα παρα πολυ, κοιμηθηκα στο κρυο σκονισμενο δαπεδο της βιβλιοθηκης...
Το επομενο πρωινο, περιμενα με ανυπομονεσια το ρακουν που μιλαγε και περπαταγε αστεια , να εμφανιστει στο εισοδο της βιβλιοθηκης. Δυστυχως ομως η ωρα περναγε και δεν εμφανιζοταν. Φανταστηκα οτι ακυρωσε την προγραμματισμενη επισκεψη, μιας και την ιδια μερα σαλπαρε οποτε το πηρα αποφαση οτι θα εμενα για παντα εκει μεσα.
Ξαφνικα, η πορτα ανοιξε και πισω απο το φως του ηλιου που με στραβωνε, δεν ηταν ουτε το ρακουν, ουτε καποιος ιθαγενης
---Elf...!! O Charlie ειμαι !! Ελα γρηγορα!!

Σηκωθηκα αμεσως ορθιος και φυλαξα το βιβλιο(που εν τω μεταξυ το ειχα διαβασει ηδη δυο φορες). Το μικρο χαρτακι που ηταν κρυμμενο μεσα, το εβαλα στην τσεπη του πατελονιου μου και βγηκα εξω.
---Τι εγινε που εισαι χαμενος? ειπα χτυπώντας τον στην πλατη
---Γρηγορα δεν εχουμε χρονο! ειπε λαχανιασμενος και εκλεισε την πορτα με το ελευθερο χερι μιας και με το αλλο κραταγε τα δυο κιβωτια μας.
Βγαινοντας εξω ειδα μοναχα εναν φυλακα ο οποιος βρισκοταν αναισθητος στο εδαφος. Η πλατεια ηταν επισης αδεια και ερημη παροτι ηταν μεσημερι προς απογευμα
---Τι συμβαινει εδω περα? ρωτησα ενοσω προσπαθουσα να συνηθισω το φως του ηλιου.
---Συμβαινει οτι ολο το χωριο σχεδον, λειπει
---Που ειναι?
---Το ρακουν φευγει σε λιγη ωρα και ολοι εχουν παει να το αποχαιρετησουν... Ελα ακολουθα με! Παμε να σκαρφαλωσουμε το γιγαντιο δεντρο!!
---Τι λες? Μονος σου ειπες οτι σε λιγο σαλπαρει το ρακουν! ειπα εξοργισμενος
---Δεν ειπα οτι σαλπαρει... ειπα οτι φευγει!! Και δεν φευγει δια θαλασσης!! Θα το μεταφερει ενα πουλι!! ειπε και ξεκινησε πρωτος να σκαρφαλωνει

Κοιταξα το γιγαντιο δεντρο απο πανω εως κατω. Προφανως σε καποιο απο τα πλατωματα που εκαναν τα κλαδια του, θα ηταν μαζεμενοι ολοι. Το να σκαρφαλωσεις ομως φαινοταν πολυ δυσκολο και ενοιωθα ανικανος
---Αντε κουνα! Μην μενεις πισω! φωναξε ο Charlie
Σκεφτηκα οτι δεν ηταν δυνατον να με "σερνει" ο Charlie που με ειχε σαν προτυπο. Εγω επρεπε να δειχνω τον δρομο...Εβαλα μπροστα το πεισμα και αρχισα να σκαρφαλωνω το γιγαντιο δεντρο .
Μετα απο πολλη κουραση φτασαμε στο πλατωμα που ηταν μαζεμενοι ολοι, πουλια και ιθαγενεις, ενω στην μεση βρισκοταν το ρακουν. Στην ακρη ακρη βρισκοταν το μεγαλυτερο πουλι που μαλλον θα αποτελουσε το οχημα ισως επειδη ειχε περισσοτερη αντοχη.
Παρακολουθώντας ολους αυτους σχηματισαμε ολοκληρωμενη γνωμη για το πως θα προσεγγισουμε το πουλι.
---Δεν εχουμε ελπιδα! Ειπε απελπισμενος ο συνταξιδιωτης μου.Δεν μπορουμε να περασουμε απαρατηρητοι!
---Και ομως υπαρχει ελπιδα! Σκεφτηκα και εκλεισα το ματι στον Charlie