[Τέλος] Πες το με ένα δηλητήριο

Αυτό το περιστατικό δεν άφησε αδιάφορο ούτε τον ίδιο τον Λούις που πέρασε πάνω από το μπας και παραπατώντας κατάφερε να βγει έξω αφού σκούντηξε αρκετά άτομα που του έκλειναν τον δρόμο. Η κατάσταση έξω δε διέφερε. Πλήθος περαστικών είχαν συγκεντρωθεί γύρω από ένα σημείο και ανάμεσά τους ο Κάλεμπ καλούσε το όνομά του.

“Αφήστε τον να περάσει, είναι γιατρός,” τους ενημέρωνε κάνοντάς τους στην άκρη. “Τι στο καλό; Ήπιες;” ρώτησε έκπληκτος.
“Μόνο λίγο... Λόγω εργασίας...” απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

Δεν αντέδρασε όταν ο νεαρός κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση, κρατήθηκε μόνο από επάνω του για να σιγουρευτεί ότι δε θα χάσει τον βηματισμό του. Σύντομα αντίκρισε το θέαμα που προκάλεσε τόσο πανικό. Ένας άνδρας, περίπου πενήντα ετών, βρισκόταν νεκρός στο έδαφος με μάτια άψυχα και ένα αγωνιώδες βλέμμα παγωμένο επάνω στο πρόσωπό του. Στον λαιμό του είχε γρατσουνιές, ήταν γεμάτο σκόνες και από την άκρη των χειλιών του έτρεχε αφρισμένο το σάλιο του. Ανασήκωσε το φρύδι του και ζήτησε από τον Κάλεμπ να τον αφήσει. Ήταν πολύ κακή ιδέα. Στο επόμενο βήμα του, έχασε την ισορροπία του και έπεσε δίπλα στο θύμα, προκαλώντας τις τσιρίδες μερικών γυναικών και σηκώνοντας διάφορα σχόλια. Τους κοίταξε με την άκρη των ματιών του και τινάζοντας το κεφάλι του προσπάθησε να σηκωθεί στηριζόμενος επάνω στο άψυχο σώμα του άνδρα, όμως τη τελευταία στιγμή μια γνώριμη μυρωδιά τον σταμάτησε. Έσκυψε επάνω του να οσφριστεί καλύτερα και να σιγουρευτεί ότι δεν ήταν φαντασία του κι έπειτα, έλεγξε τα δάχτυλα του νεκρού. Από το αίμα και τα υπολείμματα δέρματος στα νύχια του, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι γρατσουνιές είχαν προκληθεί από τον ίδιο. Αναστέναξε βαθιά και γύρισε προς τον Κάλεμπ.

“Τον δηλητηριάσανε,” είπε απλά.
“Τον δηλητηριάσανε;” παρενέβη ένας άνδρας από το πλήθος. “Και αυτό το συμπέρανες μυρίζοντάς τον; “ κάγχασε. “Αλλά τι να περιμένει κανείς από έναν μεθυσμένο που θέλει να το παίξει γιατρός,” συμπλήρωσε και ορισμένοι μάρτυρες γέλασαν συμφωνώντας με το σχόλιο του. “Νομίζεις ότι περιμέναμε την ετυμηγορία σου; Ξέρουμε ήδη τι είναι.”
“Αλήθεια;” ρώτησε ήρεμα ο Λιούις.
“Φυσικά,” τον διαβεβαίωσε εκείνος. “Είναι επιδημία που μαστίζει την περιοχή. Το τελευταίο διάστημα είχαμε ορισμένα κρούσματα. Είναι πασιφανές ότι αυτός ο άνδρας δε φρόντισε να λάβει τα μέτρα του στην ώρα του,” εξήγησε και τίναξε το σακάκι του χαμογελώντας αυτάρεσκα.
“Και οι περισσότεροι έχετε φροντίσει να προμηθευτείτε φάρμακα γι’ αυτήν την επιδημία;” ρώτησε.
“Όσοι έχουμε τα μέσα, τουλάχιστον,” απάντησε εκείνος με ψωροπερήφανο ύφος.
“Μάλιστα. Έχετε πάρει λοιπόν δικαιωματικά τον τίτλο του κορόιδου.”
“Πώς τολμάς;”

Χρειάστηκαν δύο άνδρες για να συγκρατήσουν τον προσβεβλημένο άνδρα. Ο Λιούις κούνησε το κεφάλι αδιάφορα, ήταν συνηθισμένος να αντιμετωπίζει τέτοιες παλικαριές στην πατρίδα του άλλωστε, κι έβγαλε έναν μικρό σουγιά από τη θέση του. Χωρίς να διστάσει, έκοψε το δέρμα του ήδη πεθαμένου άνδρα προκαλώντας φρίκη σε αρκετούς θεατές. Εκείνο κύλησε κατακόκκινο και πηχτό. Με τη σειρά του, χάραξε το δάχτυλό του και κοίταξε τον άνδρα που τον κοιτούσε μπερδεμένος.

“Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μία μυρωδιά είναι αρκετή για να καταλάβεις ποια ήταν η πραγματική αιτία του θανάτου. Δε θα είσαστε όλοι σε θέση να τη διακρίνεται, αλλά θυμίζει τη μυρωδιά αμυγδάλου. Επίσης, μία ακόμα απόδειξη, είναι το χρώμα του αίματος του θύματος, φαντάζομαι ότι μπορείτε να συγκρίνετε και μόνοι σας. Σε αυτή την περίπτωση, το αίμα είναι πολύ πιο κόκκινο απ’ το φυσιολογικό. Αν γνώριζα το θύμα, θα μπορούσα να καταλάβω αν το δέρμα του έχει πιο ροζ χρώμα απ’ ό,τι συνήθως. Μερικά από τα συμπτώματα είναι ασφυξία,” είπε και έδειξε τις γρατζουνιές στον λαιμό του θύματος. “Η οποία εξηγεί την αγωνία και της γρατσουνιές στο δέρμα του. Φαντάζομαι ότι το σώμα του είχε σπασμούς, ενώ κρατούσε μετά βίας τις αισθήσεις του. Επίσης, ο θάνατος μετά την κατάποση επέρχεται μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, οπότε ο δολοφόνος ή ο συνεργός του, πιθανότατα να βρίσκεται στο τελευταίο μέρος που επισκέφτηκε ο κύριος,” είπε χτυπώντας απαλά το στέρνο του πεθαμένου. “Με άλλα λόγια, πρόκειται για κυάνιο και ούτε λίγο ούτε πολύ, με αφορμή τα προηγούμενα περιστατικά που αναφέρατε, όποιοι κι αν ήταν αυτοί που σας πρότειναν ν’ ακολουθήσετε κάποια αγωγή σας άδειασαν τις τσέπες χωρίς λόγο.”


“Μα…” το πρόσωπο του άνδρα είχε κοκκινίσει. “Ακόμη κι αν ισχύει αυτό που λες, δεν έχεις καμία απόδειξη ότι ίσχυε το ίδιο και στις προηγούμενες περιπτώσεις!”
“Πράγματι…” παραδέχτηκε ο Λιούις ενώ χασμουριόταν για άλλη μια φορά.
“Έλα, απλά παραδέξου ότι σας άρμεξαν γερά, θα το ξεπεράσεις με τον καιρό,” είπε ο Κάλεμπ στην άνδρα χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη.
“Θα μπορούσα να έχω μια ιδέα για τι πρόκειται αν μπορούσε κάποιος να με διαφωτίσει για τις λεπτομέρειες των προηγούμενων περιπτώσεων…” είπε ο Λιούις ενώ σηκωνόταν. “Αν πρόκειται όντως για επιδημία, το πρώτο θύμα θα έπρεπε να είχε απομονωθεί και να είχε εξεταστεί για να βρεθεί λύση… Φαντάζομαι ότι σας είπαν ότι έγινε για τα τυπικά ώστε να σας πουλήσουν τα φάρμακα… Μια επιδημία δεν εξαπλώνεται σε μια μέρα και ακόμα πιο δύσκολα μεμονωμένα. Αναρωτιέμαι τι όνομα της δώσανε… Για την ώρα,” είπε κάνοντας νεύμα σε αυτούς που βρισκόταν μπροστά του για να περάσει. “Χρειάζομαι επειγόντως ένα ποτήρι καφέ…”

Δεν πρόλαβε να κάνει πάνω από τέσσερα βήματα όταν ένας δεύτερος άνδρας μπήκε στον δρόμο του. Ο πρώην νεκροθάφτης κοντοστάθηκε και έδειξε τον άνδρα στον Κάλεμπ με μια νωχελική κίνηση. Εκείνος του έγνεψε αρνητικά και σήκωσε τους ώμους του για να δείξει ότι δεν τον γνώριζε και ο Λιούις κρέμασε το στόμα.

“Θέλετε να πείτε ότι θα φύγετε έτσι μετά από όλα όσα είπατε; Ο δράστης μπορεί να κρύβεται στο μέρος που επισκέφτηκε τελευταία αυτός ο άνδρας! Η ζωή μας μπορεί να κινδυνεύει! Δεν πρέπει να τον πιάσουμε.”
“Σου κάνω για αστυνομικός;” ρώτησε δείχνοντας τον εαυτό του και ο άνδρας έγνεψε όχι. “Ωραία λοιπόν. Τότε, βρείτε το μέρος και μετά φωνάξτε με αν βρείτε και τον δράστη,” του είπε χτυπώντας στον ώμο πριν τον κάνει πέρα. “Αν είναι αρκετά έξυπνος, θα έχει φροντίσει να την κάνει από εκεί πέρα. Εκτός βέβαια κι αν έχει τέλεια κάλυψη. Φροντίστε να μάθαινε πιο ήταν τα μέρη που επισκέφτηκαν πριν τα τινάξουν και τα υπόλοιπα θύματα. Κάντε… αυτό που είναι να κάνετε τέλος πάντων…” τους πρότεινε με αγανακτισμένες και αδέξιες κινήσεις.
“Κλέβεις καρδιές με αυτήν την εικόνα,” σχολίασε ο Κάλεμπ που έτρεξε στο κατόπι του αφήνοντας τους εμβρόντητους θεατές πίσω. “Είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για δολοφονίες;” ρώτησε κάπως δισταχτικά ενώ παρακολουθούσε τις αντιδράσεις του πλήθους.
“Τυπική περίπτωση,” απάντησε κουρασμένα. “Πολλοί από αυτούς που μου φέρνανε στην Κόλτ για να τους αλλάξω την αιτία θανάτου τα είχαν τινάξει από αυτό. Θα αναγνώριζα αυτή τη μυρωδιά σχεδόν παντού… Δεν είναι τυχαίο που απεχθάνομαι τ’ αμύγδαλα…”


Ο Κάλεμπ γέλασε. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόταν μέσα στο μαγαζί, το οποίο είχε σχεδόν αδειάσει μετά το περιστατικό. Η ιδιοκτήτρια έκοβε βόλτες δεξιά κι αριστερά εκνευρισμένοι. Μερικοί είχαν βρει ευκαιρία μέσα στην αναταραχή και το είχαν σκάσει χωρίς να πληρώσουν για τις υπηρεσίες που είχαν δεχθεί. Οι περισσότερες κοπέλες ήταν μαζεμένες σε μία γωνία, αρκετές από αυτές, είχαν κατεβάσει το κεφάλι ενοχικά. Ίσως είχαν δεχθεί επίπληξη που είχαν αφήσει τους πελάτες τους να τους ξεφύγουν. Αφού έδωσε βιαστικά μερικές οδηγίες στον Κάλεμπ, ανέβηκε γρήγορα τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο, τρίβοντας το μέτωπό της με τον δείχτη της συγχυσμένη.

Όσες κοπέλες είχαν μείνει ελεύθερες, άρχισαν να αποσύρονται και οι ίδιες. Το μαγαζί θα έκλεινε νωρίς εκείνη τη νύχτα. Όταν πια και οι τελευταίες καρέκλες μπήκαν στη θέση τους και καθάρισαν τα τραπέζια, ο Κάλεμπ ακούμπησε στο μπαρ όπου ο ζαλισμένος γιατρός απολάμβανε ένα ποτήρι πικρού, δυνατού καφέ.

“Μας ζήτησε να μείνουμε εδώ απόψε,” τον ενημέρωσε. “Θα νιώθουν λέει και τα κορίτσια πιο ασφαλείς.”
“Αν μπορούσα, δε θα έμενα ούτε λεπτό παραπάνω εδώ μέσα.”
“Γιατί; Θα μπορούσες να βγάλεις καλά λεφτά. Και αυτή η πόλη χρειάζεται προφανώς έναν γιατρό.”
“Είναι φανερό ότι δε με σηκώνει το κλίμα…” απάντησε και κάρφωσε το βλέμμα στον καφέ του. “Κι εσύ; Σκοπεύεις να μείνεις;”
“Χμμ... Δεν είναι και τόσο άσχημα εδώ. Έχω κάνει ένα μικρό κομπόδεμα και τα κορίτσια είναι αρκετά ευγενικά.”
“Με αυτή τη λογική, θα μπορούσες να γυρίσεις στην πατρίδα και να κάνεις καλή ζωή,” σημείωσε ενώ γυρνούσε το φλιτζάνι μέσα στα χέρια του.
“Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό,” γέλασε ακουμπώντας το πανί που κρατούσε στον ώμου του. “Τέλος πάντων,” ψιθύρισε ελέγχοντας μήπως του άκουγε κανείς. “Οι προηγούμενες περιπτώσεις ήταν παρόμοιες. Άνδρες κοντινής ηλικίας έπεσαν νεκροί στον δρόμο. Το περίεργο είναι ότι δύο από τους πέντε δεν ζούσαν καν στο νησί.”
“Δεν μου κάνει εντύπωση. Ο πρώτος;”
“Ντόπιος και γνωστό καθίκι. Όταν τα λεφτά δεν έφευγαν στα χαρτιά ή στο ποτό, έφευγαν στις γυναίκες. Όχι ότι ήταν καλοδεχούμενος σε όλα. Μόνο σε αυτά που μπορούσε να κουτσοπληρώσει.”
“Και το τελευταίο μαγαζί που επισκέφτηκε;” ρώτησε.
“Η Αμβροσία. Ένα πορνείο ένα τετράγωνο πιο κάτω. Και μάντεψε τι… όλα τα θύματα έως τώρα είχαν επισκεφτεί κάποιο από τα μπόλικα κόκκινα φανάρια που υπάρχουν σε αυτή την πλευρά της πόλης.”
“Ω, τι αποκάλυψη!” σάρκασε πίνοντας άλλη μια γουλιά από τον καφέ του.

“Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε η βρώμα ότι ο ιός μεταδίδεται κατά τη σεξουαλική επαφή.”
“Ανοησίες. Ακόμη κι αν δεν υπολογίζουν τις εκδιδόμενες γυναίκες σε αυτήν την πόλη, ο θάνατος κάποιας θα μαθευόταν αργά ή γρήγορα. Αυτό θα επιβεβαίωνε και την ύπαρξη της δήθεν επιδημίας.”
“Εκεί είναι το θέμα. Πριν τέσσερις μέρες. Μια κοπέλα. Δύο τετράγωνα πιο κάτω. Βρέθηκε νεκρή,” συνέχισε ακάθεκτος.
“Είχε παρόμοια σημάδια;”
“Δεν την είδα. Την είδε ο Κας,” είπε δείχνοντας τον νεαρό που είχε αποκοιμηθεί σε έναν καναπέ υπακούοντας στην επιθυμία της εργοδότριάς του. “Τη βρήκανε μέσα σε μια λίμνη εμετού, αίματος και διάρροιας.”
“Διαφορετικά συμπτώματα. Μάλλον και διαφορετικό δηλητήριο,” αποφάνθηκε.
“Γιατί όμως;”
“Μίσος για το εμπόριο σάρκας; Κάποιοι έχουν συμφέροντα σε αυτή την περιοχή; Ευκαιρία για να της κλείσουν το στόμα; Ίσως κάποια σχέση με ένα σημαντικό πρόσωπο; Γιατροί που θέλουν να βγάλουν λεφτά από τη δήθεν επιδημία; Μπορείς να βρεις πολλούς λόγους με λίγη φαντασία,” είπε ξερά ο Λιούις.
“Ναι, αλλά τι από όλα αυτά;”
“Δε μας αφορά, σωστά;” ρώτησε και κατευθύνθηκε και ο ίδιος προς έναν καναπέ. “Άσε τους αρμόδιους να κάνουν τη δουλειά τους,” είπε πριν ξαπλώσει.
“Θα κοιμηθείς; Μα μόλις ήπιες καφέ,” είπε έκπληκτος ο Κάλεμπ.
“Και θα το εκτιμούσα αν μου έδινες λίγες ώρες ησυχίας,” του ζήτησε γυρνώντας του την πλάτη.


Το επόμενο πρωινό, πριν ο ήλιος καλά-καλά ανατείλει, χτύπησε από το ελαφρύ χτύπημα μιας μακριάς, λεπτής πίπας πάνω στο τασάκι. Άνοιξε ενοχλημένος τα μάτια του, κι ενώ η όρασή του ήταν ακόμα θολή, διέκρινε το μακρύ, ροζ, πουπουλένιο πανωφόρι της. Η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, μια ξανθιά, ψηλή γυναίκα, καθόταν στην απέναντι πολυθρόνα, με το πρόσωπό της ακουμπισμένο με χάρη στην ανάστροφη του χεριού του. Σηκώθηκε απότομα τρίβοντας τα μάτια του και χασμουρήθηκε, κάνοντας τη γυναίκα να αφήσει ένα χαριτωμένο γελάκι. Δίπλα της ο Κάλεμπ, χτύπησε με δυνατά το μέτωπό του με τη παλάμη του και το άφησε να γλιστρήσει μέχρι το σαγόνι του για να εκφράσει την απογοήτευσή του.

“Κοιμηθήκατε καλά, κύριε Κάρντον;” ρώτησε η γυναίκα.
“Όσο καλά μπορεί να κοιμηθεί κάποιος σε έναν στενό καναπέ.”
“Θα προτιμούσατε να απολαύσετε ένα από τα κρεβάτια μας, συντροφιά με μια από τις κοπέλες μου; Αν κι αυτό θα κόστιζε αρκετά.”
“Χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω,” χασμουρήθηκε ξανά. “Προτιμώ τον καναπέ απ’ το να ξοδέψω τα λεφτά μου σε κάτι τέτοιο. ”
“Το αφεντικό πρόσφατα πέρασε από ερωτική απογοήτευση ξέρετε, αν και το θέμα ήταν αρκετά μονόπλευρο.”
“Τι σχέση έχει το ένα-Εξάλλου, δεν-Ε, ξέχνα το…” παραδόθηκε κατεβάζοντας το κεφάλι και έπειτα γύρισε προς τη γυναίκα. “Και σε τι μπορώ να βοηθήσω; Φαντάζομαι ότι δεν περιμένατε εδώ χωρίς λόγο.”
“Πολύ καλά φαντάζεστε, κύριε Κάρντον,” είπε εκείνη και φύσησε τον καπνό της πίπας της. “Έμαθα για τη χθεσινή σας παράσταση. Παραδόξως, είσαστε ο πρώτος γιατρός, αν και η εμφάνισή σας ξεγελά, που έφερε στην επιφάνεια τη πιθανότητα οι άνδρες να είχαν δηλητηριαστεί.”
“Το οποίο σημαίνει;” ρώτησε γνωρίζοντας ότι θα μετάνιωνε αυτή την ερώτηση.
“Ότι είσαστε ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει.”
“Το περίμενα,” είπε τρίβοντας δυνατά το μέτωπό του.“Ακούστε. Ξέρω ότι είναι δύσκολο για εσάς και ότι αυτή η υπόθεση σας στερεί πελάτες, αλλά θα προτιμούσα να μην εμπλακώ στην υπόθεση. Δεν έχω καμιά υποχρέωση και κανένα προσωπικό όφελος. Ήρθα εδώ θέλοντας να ηρεμήσω, μια τέτοια ιστορία μόνο το αντίθετο μπορεί να μου εγγυηθεί.”
“Μη με παρεξηγείτε, κύριε Κάρντον. Δε σας έδωσα ποτέ το δικαίωμα της επιλογής,” χαμογέλασε και σταύρωσε τα πόδια της. “Δυστυχώς για εσάς, από τη στιγμή που είσαστε ο μόνος που μπορείτε να αναλάβετε αυτήν την υπόθεση, θα την αναλάβετε όπως και να έχει,” δήλωσε και έβγαλε ένα χαρτί που είχε κρυμμένο στον στηθόδεσμό της.


Πέρασε το χαρτάκι στον Κάλεμπ κι εκείνος με τη σειρά του το έδωσε στον αγουροξυπνημένο γιατρό. Εκείνος το άνοιξε με αργές, απρόθυμες κινήσεις και τα μάτια του κύλησαν επάνω στα καθαρογραμμένα γράμματα. Κοίταξε τον Κάλεμπ με έκπληξη, μετά γύρισε την προσοχή του στη γυναίκα. Χαμογελούσε με αυτοπεποίθηση ενώ άφηνε τον καπνό της πίπας της να βγει αργά από τα σαρκώδη της χείλη.

“Όπως βλέπετε, οι διαταγές δεν είναι δικές μου, κύριε Κάρντον.”
“Θα ήθελε μια εξήγηση. Δεν περιμένετε να το πιστέψω αμέσως, σωστά;”
“Σ’ αυτά τα θέματα, δε χρειάζονται εξηγήσεις, κύριε Κάρντον,” απάντησε ακουμπώντας το χέρι της επάνω στο λευκό γόνατό της. “Από το μαγαζί μου περνάνε καθημερινά άνδρες διάφορων κοινωνικών τάξεων, και κυρίως υψηλών κοινωνικών τάξεων. Με λίγο ποτό και λίγη συντροφιά, ο καθένας μπορεί να ξεστομίσει πράγματα που κανονικά δε θα έπρεπε. Παραδομένος στη λαγνεία, μπορεί να ξεχάσει ότι είναι ο ίδιος μια ανεκτίμητη πηγή πληροφορίας. Οπότε, πίσω από τη βιτρίνα αυτής της επιχείρησης, θα μπορούσατε να πείτε ότι υπάρχει ένα ιδιαίτερα χρήσιμο κάντρο πληροφοριών. Η ευημερία μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ευημερία των συντρόφων σας και το αντίστροφο. Οπότε, η διαφύλαξη αυτού του κέντρου, είναι εξίσου σημαντική με άλλες υποθέσεις που απασχολούν αυτό το νησί.”
“Μάλιστα. Έχω ακούσει για επιχειρήσεις σαν τη δική σας που χρησιμοποιούν άλλες βιτρίνες για να καλυφθούν, μα όχι το αντίθετο.”
“Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, κύριε Κάρντον. Μια επιχείρηση δεν μπορεί ποτέ να ορθοποδήσει σωστά πίσω από τη βιτρίνα μίας άλλης. Δίνω πληροφορίες και εξασφαλίζω το μέλλον αυτό του μαγαζιού.”
“Ακριβώς, κυρία μου,” είπε και έπιασε απότομα τα χερούλια της πολυθρόνας όπου καθόταν η όμορφη γυναίκα. “Μια επιχείρηση δεν μπορεί να ορθοποδήσει πίσω από την βιτρίνα μίας άλλης. Το σύστημα πληροφοριών σας, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Κάποιος θα ανακαλύψει το παιχνίδι σας, ή η υπεροψία σας και η φιλοδοξία σας θα σας οδηγήσει να στραφείτε και αλλού προδίδοντας την εμπιστοσύνη που σας δείξανε. Μπορεί σε πέντε, σε δέκα, ή σε δεκαπέντε χρόνια… Μπορώ να δω ήδη την καταστροφή σας,” είπε χαμογελώντας σαδιστικά.

Τα χείλη της γυναίκας τρεμοέπαιξαν. Είδε τα ρουθούνια της να ανοίγουν από θυμό ενώ προσπαθούσε να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της. Στο τέλος, έστρεψε την προσοχή της στην πίπα της, κι αφού χτύπησε την άκρη της στο τασάκι, τίναξε τα πλούσια ξανθά της μαλλιά και του έκανε νόημα να απομακρυνθεί από κοντά της προσπαθώντας να διατηρήσει τη φινέτσα της.

“Τώρα, αν έχετε την καλοσύνη, μπορείτε να μας πείτε πού βρίσκονται τα πτώματα των θυμάτων;” ρώτησε τινάζοντας το σακάκι του.
“Ο Κάλεμπ έχει όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε,” είπε και σηκώθηκε απότομα. “Ελπίζω να κάνετε σωστά τη δουλειά σας, κύριε Κάρντον. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αποδείξετε ότι οι πελάτες μας δεν έχουν να φοβούνται για κανέναν λόγο την επιχείρησή μας ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια επιχείρηση.”
“Πολύ αμφιβάλλω ότι θα αποδειχθεί κάτι τέτοιο,” την πληροφόρησε.
“Τι θέλετε να πείτε;” ρώτησε εκείνη εκνευρισμένη.
“Θα μάθετε πολύ σύντομα, μην είσαστε ανυπόμονη. Φροντίστε ο κύριος που έδωσε αυτή τη διαταγή, να είναι εδώ απόψε το βράδυ ή το αργότερο αύριο. Κάλεμπ!” φώναξε προχωρώντας με μεγάλα βήματα προς την πόρτα.
“Αμέσως!”

Έξω από το μαγαζί, ο δρόμος δε θύμισε σε τίποτα τη νυχτερινή του εικόνα. Ελάχιστοι πεζοί κυκλοφορούσαν, τα μαγαζιά ήταν κλειστά και μόνο μερικές άμαξες έσπαγαν τη μονοτονία. Ο αέρας που φυσούσε εκείνη τη μέρα ήταν ψυχρός. Έκανε τους περαστικούς να κρύβονται όσο μπορούσαν μέσα στα πανωφόρια τους. Ο γιατρός έξυσε τη μύτη του που τον γαργαλούσε από το πρωί. Μπορούσε να δει ένα κρύωμα να έρχεται. Πάτησε στο πεζοδρόμιο και γύρισε προς τον Κάλεμπ περιμένοντας να ακούσει τις πληροφορίες που χρειαζόταν.

“Τι εννοούσες με αυτό που είπες μέσα;” ρώτησε περίεργος ο νεαρός.
“Έξι άνδρες νεκροί και όλοι αφού επισκέφτηκαν ένα χαμαιτυπείο. Πες με τρελό, αλλά δεν πιστεύω ότι οι γιατροί ήταν οι μόνοι που έβαλαν το χεράκι τους σε αυτήν την υπόθεση.”
“Δηλαδή;”
“Ο καθένας θα λύγιζε κάνοντας μια τέτοια δουλειά…” είπε αναστενάζοντας. “Πάω στοίχημα ότι οι περισσότεροι ήταν τακτικοί πελάτες σε αυτά τα μαγαζιά, αν και πιθανότατα οι ιδιοκτήτες τους θα αρνηθούν κάτι τέτοιο. Λοιπόν; Πού είναι οι αξιοσέβαστοι κύριοι;”
“Τρεις από αυτούς έχουν θαφτεί. Οι άλλοι τρεις και η κοπέλα βρίσκονται στα αζήτητα. Την κοπέλα τη κρατήσανε λέγοντας ότι μπορεί να είναι αυτή που μετέδωσε το νόσημα. Περιττό να πω ότι δεν πλησιάζει κανένας το μαγαζί στο οποίο δούλευε.”
“Και, ήταν το ίδιο μαγαζί που είχε επισκεφτεί το πρώτο θύμα πριν τον θάνατό του;”
“Δεν το γνωρίζω αυτό.”
“Μπορεί και να είναι, αν η υπόθεση είναι μελετημένη.”
“Κι αν υποθέσουμε ότι η κοπέλα ήταν εκείνη που δηλητηρίασε το θύμα σύμφωνα με τη θεωρία σου… Πιστεύεις ότι μπορεί να ήταν αυτοκτονία; Η κοπέλα μετάνιωσε το έγκλημα που έκανε και πήρε και η ίδια δηλητήριο.”
“Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες.”
“Γιατί;” ρώτησε σουφρώνοντας τα χείλη του.

“Ας θεωρήσουμε ότι μετάνιωσες για ένα έγκλημα και θέλησες να εξιλεωθείς σκοτώνοντας τον εαυτό σου με τον ίδιο τρόπο. Παρόλα αυτά, ο τρόπος που σκότωσες το θύμα σου ήταν αρκετά βάναυσος ώστε να υποφέρει τις τελευταίες σου στιγμές. Πρώτον, γιατί να θέλεις να αυτοκτονήσεις με τον ίδιο τρόπο επειδή σκότωσες ένα άτομο για το οποίο ένιωθες μίσος. Δεύτερον, ακόμη κι αν αποφάσιζες να αυτοκτονήσεις επειδή πήρες τη ζωή ενός άλλου, βλέποντας τα αποτελέσματα που είχε το δηλητήριο επάνω του… ποια θα ήταν η πρώτη σου σκέψη;”
“Μάλλον ότι δε θα ήθελα να πεθάνω με τον ίδιο τρόπο,” παραδέχτηκε ξύνοντας το κεφάλι του.
“Ακριβώς. ‘Κάν'το ανώδυνο’, ‘Δε θέλω να βρω το ίδιο θάνατο με εκείνον’, είναι δύο στερεοτυπικές εκφράσεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σε αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχουν φθηνότερα και πολύ πιο απλά δηλητήρια. Το άτομο που της είχε προμηθεύσει το δηλητήριο θα πρέπει να ήταν άτομο εμπιστοσύνης για να στραφεί η κοπέλα σε αυτό για κάτι τέτοιο. Επιπρόσθετα, όταν ένα άτομο είναι έτοιμο να πεθάνει, είναι πρόθυμο να πληρώσει όσο-όσο ώστε να κάνει τον θάνατό του πιο επιθυμητό. Δίνοντάς του ένα αποδεδειγμένα ανώδυνο δηλητήριο, θα μπορούσε να αποσπάσει ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να κάνει επίδειξη επάνω σε έναν αρουραίο του δρόμου που δε θα του κόστιζε τίποτα μόνο με μικρή δόση.”
“Άρα μου λες ότι αυτή η κοπέλα υπάρχει περίπτωση να μην είναι καν αυτή που τον δηλητηρίασε;”
“Ναι, κατά πάσα πιθανότητα η κοπέλα δηλητηριάστηκε λόγω συμφερόντων. Έπρεπε να γίνει μια θυσία ώστε να είναι πιο πιστευτή η φήμη της επιδημίας. Ωστόσο, θεωρώντας ότι υπάρχουν δύο πλευρές, η κοπέλα ή οι κοπέλες που δηλητηρίασαν τα θύματα και οι γιατροί, δε θα ήταν τόσο παράλογο να υποθέσουμε ότι και οι δύο βασίστηκαν σε έναν κοινό προμηθευτή.”
“Αυτό κι αν δεν είναι παράλογο. Δεν πιστεύεις ότι οι ίδιοι οι γιατροί προμήθευσαν τις κοπέλες με δηλητήριο;”