[Τέλος] Κι όμως

- Θα μπορούσα αν ήθελα να μουν ίδιος για μιαν ακόμη φορά!
- Όχι δεν θα μπορούσες. Το ξέρεις αυτό, όσα αλλάζουν δεν γυρίζουν ποτέ στην πρωτύτερη όψη τους.
- Καλύτερα τότε! Πόσες φορές δεν ευχήθηκα τίποτα απ' όσα έκανα να μην είχε συμβεί! Πόσες νύχτες δεν θυμόμουν όλα εκείνα που δίχως λόγο έκανα. Μακάρι να μουν αλλιώς από τότε, μακάρι να μην είχες υπάρξει ποτέ!
- Χαχααχχα! Αν δεν υπήρχα εγώ, δεν θα σουν κι εσύ τώρα! Όσα έκανες χτες το ένα έφερε το άλλο μέχρι που έφτασες εδώ που σαι τώρα.. Είσαι όσα έκανες! Είσαι όσοι πλήγωσες! Είσαι όλα όσα σε κάνουν να ντρέπεσαι! Τίποτα παραπάνω δεν είσαι!
-Ως εδώ! Μάζεψε το σιχαμένο πτώμα σου και χάσου στη λήθη όπου ανήκεις!
- Λες και γίνεται αυτό! Εσύ είσαι το σιχαμένο πτώμα που χλευάζεις!

Ο Sebastian πετάχτηκε απ' την προβλήτα και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεθηκάρωσε το σπαθί που κρυβε μέσα σε μπαστούνι του.
- Αφού δεν φεύγεις μόνος σου θα σε στείλω εγώ!

Μα κι ο παράξενος επισκέπτης, δεν δίστασε ούτε μια στιγμή, παρά τέντωσε το δρεπάνι του, έτοιμος να του πάρει το κεφάλι. Για πολλή ώρα μάχονταν μεταξύ τους, τόσο δυνατά που κάθε τους χτύπημα πετούσε σπίθες και φλόγες. Τόσο μανιασμένα που θα μπορούσαν ίσως να καταστρέψουν κι ολάκερο το νησί σε μια μονάχα στιγμή! Μόνο που όσο περνούσε η ώρα ο Sebastian όλα και πισωπατούσε από τα χτυπήματα του αντιπάλου, γιατί όσο κοιτούσε τα μάτια του έβλεπε μέσα τους τον εαυτό του. Θυμόταν όλα όσα είχε κάνει και μετάνιωνε γι αυτά. Με κάθε χτύπημα ήταν λες και φορτώνονταν στις πλάτες του τα κρίματα όσων είχαν μπλεχτεί στα κόλπα του. Έτσι που σιγά σιγά έμοιαζε μικρός, γερασμένος, ανήμπορος! Μέχρι που τελικά το δρεπάνι ήρθε και καρφώθηκε στο στομάχι του.
- Θες να ξεχάσεις ποιός ήσουν; Θες να σβήσεις το παρελθόν λες κι είναι γραμμένο στο χαρτί! Μα στ' αλήθεια δεν καταλαβαίνεις;
- Είναι αυτή η τελευταία μου μάχη, όπως φαίνεται..
- Ακόμα λοιπόν να καταλάβεις;

Τα γλαροπούλια έκραζαν δυνατά πάνω από κεφάλι του όταν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χτύπησαν στο πρόσωπο του. Σηκώθηκε κάπως σαστισμένος, κοίταξε γύρω του μα το μόνο που δε ήταν ένας γέρος ψαράς να μπλέκει τα δίχτυα του. Έπιασε το στομάχι του για να βρει την πληγή του μα δεν βρήκε τίποτα. Μονάχα ένα άδειο μπουκάλι τζιν μαρτυρούσε όσα θυμόταν από χτές τη νύχτα. Ύστερα κάθισε για λίγο ακόμη στην προβλήτα, μέχρι που το μάτι του χάθηκε κάπου ανάμεσα στο γαλάζιο του ωκεανού και την λευκή γραμμή του ορίζοντα. Αν δεν δεχτείς ότι είσαι, τότε θα μείνεις για πάντα κυνηγημένος, αδύναμος. Μέχρι εδώ έφτασα μέσα από όσα έκανα και ζησα. Γιατί ο καθένας δεν είναι παρά αποτέλεσμα των ίδιων του των επιλογών και των πράξεων. Έστριψε ένα τσιγάρο, ρούφηξε μερικές τζούρες κι ύστερα χαμογέλασε..

Σηκώθηκε και με μια κίνηση πήδησε μέσα στην βάρκα του, έλυσε τα σχοινιά και λίγο λίγο χάθηκε σε κείνον τον ορίζοντα. Κι όμως είχε αλλάξει, δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιος το γνώριζε καλά αυτό πια, μα εκείνος είχε κάνει την επιλογή του.