Deadly Fights on the Island Of The Giants [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Ίσα που πρόλαβε να κάνει ένα πήδημα προς τα πίσω, αποφεύγοντας το θανάσιμο χτύπημα του γίγαντα. Το τσεκούρι του ήταν τόσο μεγάλο που θα μπορούσε να τσακίσει ακόμα και ένα ολόκληρο σπίτι με ευκολία, δεν θα ήταν άδικο αν κάποιος έλεγε πως ένα τέτοιο όπλο ζύγιζε τουλάχιστον τρείς τέσσερις τόνους! Τη θέση του Kenshin πήρε ένα μικρό δέντρο το οποίο κυριολεκτικά έγινε ένα μάτσο οδοντογλυφίδες μετά την σύγκρουση. Η μάχη συνέχισε με αμείωτο ρυθμό και κανείς από τους δύο δεν έκανε πίσω σε τίποτα. Κάθε χτύπημα του γίγαντα άφηνε ένα μεγάλο κρατήρα στο έδαφος και κάθε σπαθιά του Kenshin τσαλάκωνε την μεταλλική πανοπλία του κτήνους.

Ο γίγαντας στέκονταν μπροστά στον πειρατή ντυμένος με την μαύρη πανοπλία του, κραδαίνοντας μιαν ασπίδα τόσο μεγάλη πού μόνο η σκιά της έμοιαζε λες και στο πεδίο της μάχης ο ήλιος κρύφτηκε ξαφνικά και έπεσε σκοτεινιά. Κι όμως ακόμα και σε αυτή την ώρα ο Kenshin δεν δείλιασε ούτε για μια στιγμή γιατί ήταν άνθρωπος που είχε μάθει να νικά τον φόβο και να κυριεύει κάθε του αδυναμία έτσι που αν κάποιος τον γνώριζε σίγουρα θα λεγε πως μπροστά του δεν έχει κάποιον άνθρωπο θνητό μα κάποιον δαίμονα βγαλμένο από την πιο βαθιά καυτή κόλαση. Κι έτσι έμοιαζε όταν το σπαθί του έλαμπε σε κάθε του κούνημα, και κάθε του χτύπημα γέμιζε την ατμόσφαιρα με τον διαπεραστικό ήχο των μετάλλων που χτυπούν αναμετάξυ τους όπως το σφυρί στ' αμόνι. Τότε ο γίγαντας στάθηκε κοιτάζοντας τον πειρατή και ακούμπησε την ασπίδα του στο έδαφος κι εκείνο σείστηκε.

- Λίγες είναι οι λέξης της φυλής μου για την ειρήνη.. Μόνο από πόλεμο ξέρουμε εμείς, έτσι ζούμε, έτσι πεθαίνουμε. Μα δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να συναντήσω τους αδερφούς μου. Ξένε όμως μάθε αυτό, όταν συναντήσεις τ' αδέρφια σου πες τους ότι ο Dorry τιμά τη γενιά που έβγαλε τέτοιο πολεμιστή.

Πριν προλάβει όμως να απαντήσει ο Kenshin το τσεκούρι του γίγαντα έπεσε κατά πάνω του, πιο βαρύ από βουνό και γρήγορο σαν αστραπή. Τόσο που όσο γρήγορα κι αν εκείνος είχε πηδήσει δεν θα μπορούσε να βγει αλώβητος από τέτοιο χτύπημα. Κι έτσι έγινε γιατί το αριστερό του πόδι χτυπήθηκε και έσπασε από το βάρος του τεράστιου όπλου. Τότε εκείνος έμπηξε το όπλο του στο έδαφος και σηκώθηκε όρθιος, έτοιμος να δεχτεί το τελευταίο χτύπημα. Ο γίγαντας έσκυψε τόσο που η μύτη του σχεδόν ακουμπούσε τον Kenshin και η άθλια ανάσα του νότιζε τα ρούχα του.

- Φτάσαμε στο τέλος.

Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή, ο πειρατής τράβηξε το σπαθί του σκίζοντας το έδαφος και κρατώντας την λαβή με τα δυο του μόνο δάχτυλα πέτυχε το μάτι του γίγαντα κόβοντας την κόρη του στα δύο! Λίγες λέξεις μπορούν να περιγράψουν όσα ακολούθησαν γιατί η οργή και ο πόνος του γίγαντα ήταν τεράστια και για πολή ώρα ούρλιαζε κρατώντας το πρόσωπό του και διαλύοντας τα πάντα στο δρόμο του. Μέσα σε όλο αυτό το χάος ο πειρατής κατάφερε με όσο πιο γρήγορα μπορούσε να συρθεί τόσο μακριά όσο μπορούσε να φτάσει. Μα ο γίγαντας ήταν μεγάλος και κάθε του βήμα ήταν σαν δέκα ανθρώπινα έτσι δεν μπόρεσε κι εκείνος να ξεφύγει από το καταστρεπτικό ξέσπασμα του. Την επόμενη στιγμή το πόδι του γίγαντα τον χτύπησε κι εκείνος εκσφενδονίστηκε στον αέρα πέφτοντας αναίσθητος, αρκετά μέτρα πιο πέρα, μέσα στο δάσος.

Όταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, το πόδι του δεν πονούσε πια, μα το ίδιο συνέβαινε και με ολόκληρο το σώμα του. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένιωσε ανήμπορος όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να κουνηθεί. Η τύχη του όμως ήταν ακόμη χειρότερη αφού μόλις κοίταξε γύρω του είδε πως ήταν τυλιγμένος σε ένα γλοιώδες λευκό κουκούλι, κρεμασμένος από κάποιον κορμό δέντρου...

Κοίταξα γύρω μου, αρκετά ακόμα κουκούλια βρισκόντουσαν εκεί. Δεν υπήρχε αμφιβολία, είχα πέσει στο τραπέζι ενός εντόμου και μάλλον ήμουν το κυρίως γεύμα.
"Τι τρέχει με αυτό το τρελό-νησί? "Γλυτώνω" από τον έναν και πέφτω πάνω στον άλλο... Νόμιζα πως έγινα κατανοητός όταν είπα πως δεν τρώγομαι..." Μονολόγησα, δοκίμασα να κουνήσω το μαύρο κατάνα μου, αλλά το σώμα μου φαινόταν να έχει παραλύσει. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα όταν είδα μια μεγάλη καφέ αράχνη να με πλησιάζει, έφτασε κοντά μου και με κοίταξε μέσα από τα τεράστια κατάμαυρα μάτια της.
Προτού φύγω από εδώ πέρα θα σε δω να σφαδάζεις από τον πόνο πριν πεθάνεις, να είσαι σίγουρη για αυτό. Ψιθύρισα, η αράχνη έβγαλε μερικούς περίεργους ήχους, λες και με κατάλαβε και διαφωνούσε μαζί μου. Σηκώθηκε στα πίσω πόδια της και με τα μπροστά έκοψε την κλωστή που κρατούσε το κουκούλι στον αέρα. Έπεσα στο έδαφος και είδα τον καινούργιο εχθρό μου να ετοιμάζεται να γευτεί την σάρκα μου. Ακινητοποίησε το κουκούλι με τα μπροστά πόδια της και πλησίασε τις δαγκάνες τις προς το μέρος μου. Μερικά εκατοστά πριν αυτές ακουμπήσουν το κουκούλι που με περιέκλειε, η αράχνη ούρλιαξε και την είδα να κόβεται στα δυο. Τα ζουμιά της γέμισαν τον τόπο καθώς επίσης και το κουκούλι μου, το οποίο φάνηκε να λιώνει από τα υγρά της αράχνης.

Το κουκούλι κόπηκε στα δυο και μέσα σε δευτερόλεπτα ήμουν και πάλι ελεύθερος, ωστόσο τα βάσανα μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Μπροστά μου βρισκόταν και πάλι ο γίγαντας, κοιτούσε την αράχνη με ένα υπεροπτικό ύφος. Σηκώθηκα στα πόδια μου, το αριστερό μου πόδι δεν μπορούσα καν να το πατήσω από τον πόνο. Έπιασα δυο σανίδες ξύλου και τις έδεσα γύρω του για να το στηρίζουν, έπιασα το κατάνα μου και ετοιμάστηκα για την συνέχεια της μάχης μου με το "τέρας".
Με εκπλήσεις άνθρωπε, θες ακόμα να με πολεμήσεις μετά από όλα αυτά? Θα πρέπει να είσαι τρελός για να το κάνεις αυτό, θες να πεθάνεις προτού σε φάω, έτσι δεν είναι? Καλά λοιπόν, δέχομαι την πρόκληση σου και θαυμάζω το θάρρος σου. Εγώ ο Dorry θα σε πολεμήσω με το μέγιστο της δύναμης μου.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο, όχι, δεν θα μπορούσα να θέλω κάτι λιγότερο από αυτό. Θα σε νικήσω Dorry, να το θυμάσαι αυτό! Το όνομα μου είναι Kenshin, έτσι θα ξέρεις ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε έστειλε στον άλλο κόσμο.
Ζεχαχαχαχαχα, έλα λοιπόν Kenshin. Ας δούμε ποιος είναι ο πιο δυνατός μια και καλή, όποιος και να νικήσει, αυτή η μάχη θα μείνει στην ιστορία αυτού του κόσμου για εκατομμύρια χρόνια.
Σπουδαία λόγια γίγαντα, μια μάχη θανάτου για την τιμή και την παντοτινή φήμη! Ότι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει ένας μαχητής!
Τσεκούρι και κατάνα ετοιμάστηκαν να συγκρουστούν. Ήξερα πως το σώμα μου δεν θα άντεχε και πολύ σε μια μάχη με έναν τέτοιο αντίπαλο, όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα αν ήθελα να επιβιώσω...

Κινήθηκα σαν τον άνεμο, ενώ το κατάνα μου έσκιζε τον αέρα. Πλησίαζα όλο και πιο πολύ τον εχθρό μου, ήμουν σίγουρος πως θα τα καταφέρω να τον νικήσω. Ωστόσο εκείνος είχε αντίθετη άποψη, το τσεκούρι του μπλόκαρε με ευκολία το χτύπημα μου, το μυαλό μου κόλλησε από την σύγχυση και εκείνος βρήκε ευκαιρία να μου ρίξει ένα θανάσιμο χτύπημα. Το σώμα μου κόπηκε στα δυο και το αίμα μου γέμισε την γύρω περιοχή, ή τουλάχιστον αυτά γίνονταν στο μυαλό του γίγαντα. Βρισκόμουν ήδη πίσω του, την ώρα που με είχε αποκρούσει ενεργοποίησα τον κρυφό μηχανισμό του σπαθιού μου. Αυτά που έγιναν στην συνέχεια δεν ήταν παρά απλές εικόνες που είχα προβάλει στο απλό και ιδιαίτερα εύκολο μυαλό του αντιπάλου μου. Πήδηξα στον αέρα και τον κάρφωσα στο κέντρο της πλάτης του, άφησα την βαρύτητα να κάνει την υπόλοιπη δουλειά. Το σώμα μου κατέβηκε με φόρα στο έδαφος και μια μεγάλη πληγή δημιουργήθηκε στην πλάτη του, εκείνος λύγισε από τον πόνο και έπεσε στα γόνατα. Έτρεξα μπροστά και επιτέθηκα στον λαιμό του, πλέον ήταν απλά ένας ψηλός άνθρωπος. Η λεπίδα μου έσκισε το δέρμα του και ανάγκασε το αίμα του να δημιουργήσει ένα κόκκινο συντριβάνι, έπιασε τον λαιμό και προσπάθησε να σταματήσει την αιμορραγία αλλά πλέον όλα είχαν τελειώσει. Άλλο ένα χτύπημα βρήκε τον στόχο του στην καρδιά του γίγαντα, η μαύρη λεπίδα είχε πάρει μια κοκκινωπή χροιά και γυάλιζε κάτω από τον δυνατό ήλιο που έλαμπε στον ουρανό. Το σώμα του γίγαντα έμεινε για λίγο ακίνητο και ύστερα έπεσε στο έδαφος με έναν δυνατό παφλασμό.

Έμεινα για λίγο ακίνητος και περίμενα να καθαρίσει η σκόνη για να δω τον πεταμένο στο έδαφος αντίπαλο μου. Η σκόνη καθάρισε και είδα το κουφάρι του Dorry να κείτεται στο έδαφος, δεν φαινόταν και τόσο τρομακτικός πλέον.
Σου είπα να μην κάνεις το λάθος να τα βάλεις μαζί μου, το μυαλό σου ήταν τόσο απλό. Το μόνο που ήξερε ήταν το να σκοτώνει, μπορούσα να σε διαβάσω τόσο εύκολα. Έκανες ότι ακριβώς ήθελα να κάνεις και στο τέλος πέθαινες, σαν ένας καλός υπηρέτης. Γύρισα και συνέχισα τον δρόμο μου, δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω άλλο με αυτό το κατώτερο είδος ζωής. Ωστόσο κάτι είχε κολλήσει στο μυαλό μου, κάτι που μόλις πριν μερικά λεπτά είχα συνειδητοποιήσει. Το μυαλό μου ήταν ακριβώς όπως του Dorry προτού γνωρίσω τον Raian και προπονηθώ μαζί του, το μόνο που ήξερα ήταν να σκοτώνω, ήμουν τόσο αδύναμος και δεν το είχα καταλάβει ποτέ μου. Όμως πλέον όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν, ήμουν νέος άνθρωπος τώρα πια, όχι ήμουν ένας θεός τώρα πια. Οι άνθρωποι απλά ακολουθούσαν τις διαταγές που έδινα με την μουσική μου και όταν σταματούσαν να έχουν κάποια αξία για εμένα, τους σκότωνα και έβρισκα τον επόμενο υπηρέτη. Ήμουν χαρούμενος, παρά το γεγονός πως όλο μου το κορμί πονούσε οικτρά, ένιωθα δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό μου, λες και τίποτα ή κανένας δεν μπορούσε να μου σταθεί εμπόδιο. Με τις σκέψεις αυτές να τριγυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου, έφτασα σε ένα μικρό δασάκι.

Όσο πιο γρήγορα μπορούσα έφτιαξα μια κατασκήνωση και ύστερα έκατσα για να δω το πόδι μου. Ο πόνος είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο οξύς καθώς περνούσε η ώρα, προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι και να βελτιώσω την κατάσταση όσο μπορούσα. Έλυσα τα δυο κομμάτια ξύλο που είχα βάλει να το συγκρατούν και το επεξεργάστηκα, το καλάμι μου είχε σπάσει σε ένα σημείο, ωστόσο η σχεδόν μηδαμινές ιατρικές μου γνώσεις δεν επαρκούσαν για ένα χτύπημα τέτοιου βεληνεκούς. Ξάπλωσα πίσω και προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έπρεπε να κάνω από εδώ και πέρα, δεν μπορούσα να προσπαθήσω να επιστρέψω στο πλοίο μου. Κατά πάσα πιθανότητα θα πέθαινα στον δρόμο για εκεί, σιγά σιγά όλες μου οι εναλλακτικές λύσεις είχαν αρχίσει να σβήνονται από την "λίστα". Ένας ελαφρύς θόρυβος στους θάμνους πίσω μου με έκανε να βγάλω το κατάνα μου, γύρισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, η λεπίδα μου σταμάτησε μερικά χιλιοστά μακριά από τον λαιμό ενός μικρού κοριτσιού. Είχε μείνει ακίνητο και με κοιτούσε, στο χέρι της κρατούσε ένα κομμάτι ξύλο με μερικά χρώματα πάνω και στο άλλο κρατούσε ένα πινέλο.
Τι κάνεις εσύ εδώ? Δεν είναι μέρος για παιδιά αυτό, ξέρεις πως θα μπορούσα να σε σκοτώσω? Τυχερή είσαι που πρόλαβα να σταματήσω το κατάνα μου. Της φώναξα νευριασμένος, εκείνη συνέχισε να με κοιτάει δίχως να βγάζει κουβέντα από το στόμα της.

Είχα νευριάσει ακόμα πιο πολύ με την στάση της, αν ήμουν καλά θα την είχα ήδη σκοτώσει εκείνη την στιγμή. Όμως η αλήθεια είναι πως την χρειαζόμουν, το κορίτσι λες και με κατάλαβε έκανε μερικά βήματα μπροστά και κοίταξε το πόδι μου. Ύστερα έβγαλε την μικρή τσάντα που είχε στην πλάτη της και άρχισε να ψάχνει τα πράγματα της. Μερικά λεπτά αργότερα έβγαλε μια σύριγγα με ένα περίεργο διαφανές υγρό μέσα, με κοίταξε και δίχως να βγάλει λέξη το έχωσε στον σβέρκο μου. Ένας γρήγορος πόνος με διαπέρασε, η μικρή είχε πετύχει ακριβώς το κεντρικό νεύρο. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα δεν μπορούσα να στηριχθώ στα χέρια μου, η μικρή με έσπρωξε στο έδαφος, ανήμπορος να αντισταθώ απλά έκανα ότι μου "είπε". Τα μάτια μου έγιναν ιδιαίτερα βαριά, πάλευα να τα κρατήσω ανοικτά αλλά μάταια. Έπεσα σε έναν βαρύ και κατάμαυρο ύπνο, δίχως κάποιο όνειρο, απλά σκοτάδι γύρω μου. Ξύπνησα αρκετές ώρες αργότερα, το πόδι μου είχε σταματήσει να με πονάει. Γύρισα αργά το βλέμμα μου και το κοίταξα, ήταν προφανές πως η μικρή είχε πολύ καλύτερες γνώσεις ιατρικής από εμένα. Το πόδι μου ήταν δεμένο με ξύλα και ένα κομμάτι λευκό πανί τα κάλυπτε. Έβαλα δύναμη στα χέρια μου και κατάφερα να ανασηκωθώ και να γυρίσω σε καθιστή θέση, κοίταξα γύρω μου και είδα την μικρή να ετοιμάζει φωτιά.
Ψιτ, μικρό! Γιατί με βοήθησες? Όχι ότι δεν είμαι ευχαριστημένος που το έκανες, αλλά είμαι περίεργος να μάθω το γιατί...
Το πόδι σου είχε ραγίσει, δεν έχει σπάσει ευτυχώς! Σε μια βδομάδα θα είσαι μια χαρά, σου έχω βάλει μερικά ειδικά βότανα που θα βοηθήσουν στην πιο γρήγορη επούλωση. Απάντησε εκείνη δίχως να δίνει σημασία στην δική μου ερώτηση. "Τουλάχιστον μπορεί και μιλάει..!" Σκέφτηκα.

Μια και κάτι βδομάδες αργότερα ήμουν και πάλι στα πόδια μου, περπατούσε πλέον κανονικά λες και δεν είχε πάθει τίποτα το πόδι μου. Η μικρή παρά το γεγονός πως έμενε μαζί μου, σπάνια μιλούσε ή έκανε οποιαδήποτε κίνηση που να δηλώνει την παρουσία της. Είχε έρθει ο καιρός να προχωρήσω από αυτό το μέρος, είχα ήδη καθυστερήσει αρκετά εδώ πέρα. Η μικρή σηκώθηκε και ετοίμασε τα πράγματα της για να έρθει μαζί μου, γύρισα και την κοίταξα απορημένος.
Τι εννοείς "θα έρθεις μαζί μου?" Ποιος σου είπε πως θέλω να κουβαλάω ένα κουτσούβελο μαζί μου? Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά το μόνο που ήθελα ήταν λίγη βοήθεια με το πόδι μου, πλέον αυτό το εμπόδιο έφυγε από την μέση οπότε δεν σε χρειάζομαι κάτι άλλο. Γιατί δεν πας από εκεί που ήρθες νιάνιαρο?
Σου έσωσα το πόδι και την ζωή, αν δεν ήμουν εγώ θα είχες πεθάνει τώρα. Οφείλεις να με ξεπληρώσεις για το καλό που έκανα.
Δεν σου οφείλω τίποτα, είμαι πειρατής μικρή. Οι πειρατές δεν χρωστάνε σε κανέναν, απλά παίρνουν ότι θέλουν δίχως να αφήνουν τίποτα για τους άλλους.
Υπάρχει άλλος ένας γίγαντας στο νησί αυτό. Εκείνος σκότωσε τους γονείς μου, σε έσωσα για να τον πολεμήσεις! Είμαι πολύ αδύναμη και δεν θα μπορέσω ποτέ να εκδικηθώ για τον θάνατο των γονιών μου, αλλά εσύ μπορείς.
Γίγαντας? Υπάρχει ένα ακόμα τέτοιο τέρας? Κοίτα μικρή, δεν δίνω δεκάρα για εσένα ή τους γονείς σου. Αλλά αν υπάρχει και άλλος εδώ που έχει τόση δύναμη, δεν μπορώ να μην τον αντιμετωπίσω. Όμως να θυμάσαι πως μετά από αυτό, η "συνεργασία" μας τελειώνει, μπορείς να πας να πεθάνεις όπου σου αρέσει πιο πολύ.

Η μικρή έβαλε ένα σκοτεινό βλέμμα στο πρόσωπο της αλλά δεν είπε τίποτα, για κάποιο λόγο το κορίτσι αυτό μου έδινε την εντύπωση πως δεν ήταν χαμένο από λάθος, λες και είχε επιδιώξει να βρεθεί στο νησί αυτό. Ωστόσο φρόντισα να διώξω κάθε ασήμαντη σκέψη από το μυαλό μου και να επικεντρωθώ στον στόχο μου, ο δεύτερος γίγαντας ήταν κάπου εδώ κοντά και από στιγμή σε στιγμή θα τον αντιμετώπιζα. Σίγουρα μια νίκη ενάντια στα δυο αυτά τέρατα θα έκανε καλό στην φήμη μου, αν και είχα μερικές αμφιβολίες για το αν πατάει το πόδι του κάποιος άνθρωπος στο νησί αυτό. Προχωρήσαμε αρκετά, η μικρή έδειχνε να είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένη με το γύρω μέρος πράγμα αρκετά περίεργο για κάποιον που όπως μου είχε πει, έτρεχε για την ζωή του από την οργή του γίγαντα. Το χέρι μου δεν έλεγε να αφήσει την λαβή του κατάνα μου, ήθελε να με ενημερώσει πως κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά η δίψα μου για δυνατούς αντιπάλους δεν με άφηνε να το ακούσω. Ήταν ένα τίμημα που θα πλήρωνα μάλλον αργότερα, συνήθιζα να το κάνω αυτό. Ποτέ μου δεν σκεφτόμουν το μετά, μόνο το παρόν και πως θα ικανοποιούσα τις βάναυσες μου ανάγκες εκείνη την στιγμή. Δυστυχώς για εμένα, η λογική αυτή με είχε μπλέξει αρκετές φορές σε μπελάδες και μάλλον θα με έμπλεκε και πάλι. Όλες μου οι σκέψεις κατέληγαν στο περίεργο κορίτσι που είχα μπροστά μου, άραγε τι μέρος θα έπαιζε σε αυτήν την ιστορία? Η μικρή μας "περιοδεία" κατέληξε σε μια τεράστια αλάνα στο τέλος της οποίας βρισκόταν η είσοδος μια σπηλιάς.

Για κάποιο λόγο ήξερα πως στο τέλος της σπηλιάς θα έβρισκα τον αντίπαλο που έψαχνα, ωστόσο κάθε μόριο, όχι, κάθε άτομο του σώματος μου μου έλεγε να μην πλησιάσω εκεί πέρα. Η περίεργη αύρα έβγαινε από την σπηλιά, μια αύρα ψυχρή σαν το βασίλειο του Χάρου, μια αύρα... Θανάτου. Έμεινα για λίγο ακίνητος και κοιτούσα την σπηλιά, το κορίτσι σταμάτησε μερικά μέτρα πιο κάτω και με κοίταγε με ένα ύφος που μου έλεγε να μπω στην σπηλιά. Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά, μέχρι που τελικά το αποφάσισα. Μάζεψα το κουράγιο μου και άρχισα να πλησιάζω την σπηλιά του γίγαντα με αργό αλλά σταθερό και αποφασισμένο βήμα. Βρισκόμουν πλέον μόλις μερικά μέτρα μακριά από το κατάμαυρο σκοτάδι που τύλιγε το εσωτερικό της, έσφιξα το κατάνα μου και το έβγαλα από την θήκη του. Η μαύρη λεπίδα έλαμψε στο φως του ήλιου και πήρε ένα βαθύ-κόκκινο χρώμα, σαν το χρώμα του αίματος έτσι και το σπαθί μου φαινόταν πλέον κόκκινο. Δίχως να χάσω λεπτό έκανα ένα ακόμα βήμα για να μπω στην σπηλιά, ωστόσο η μοίρα είχε διαφορετικό σχέδιο για την μάχη μου. Θόρυβος ακούστηκε πίσω μας, βαθιά μέσα στο δάσος κάτι μεγάλο έκανε φασαρία καθώς μας πλησίαζε. Δεν πέρασαν πάνω από πέντε λεπτά και το χοντρό κεφάλι του γίγαντα έκανε την εμφάνιση του πάνω από τα δέντρα, ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος από τον Dorry και σίγουρα πολύ πιο νευριασμένος, στα χέρια του κρατούσε το ματωμένο τσεκούρι του συντρόφου του. Το αναγνώρισα μόλις το είδα, εκείνο το πράγμα σχεδόν με είχε στείλει στον άλλο κόσμο...

» [Τέλος] Another island [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] Back for more! [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] Dinotopia [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] A ship or an Island?... The "Kama Kama" guy , and mr. X Messages [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» Once Again... [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]