Τελευταία Στάση [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Last edited by Roni on Fri Feb 08, 2013 8:57 pm; edited 2 times in total

Κατευθυνόμασταν όλο και πιο κοντά στο Reverse Mountain, σύντομα θα μπορούσα να απολαύσω την δύναμη της Μεγάλης Γραμμής και τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να με σταματήσει. Τελευταία μας στάση πριν δοκιμάσουμε την τύχη μας, θα ήταν το νησί των επαναστατών, όπως το ονόμαζε η κυβέρνηση. Θα άφηνα τον Soka να προπονηθεί λίγο εκεί και θα έκανα την πρώτη μου "δουλειά" για το Ναυτικό. Ο Sharingarou είχε επικοινωνήσει μαζί μου και μου ζήτησε να καθαρίσω έναν από τους υψηλόβαθμους των επαναστατών, το όνομα του ήταν Daisuke ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Ο μικρός ήταν η τέλεια κάλυψη, μέχρι τώρα είχα καλές σχέσεις με τους επαναστάτες και έτσι δεν περίμενα να δυσκολευτούμε και πολύ ώστε να κερδίσουμε ένα καταφύγιο και λίγο χώρο για προπόνηση. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου και κοίταξα τον ορίζοντα, το μεγάλο και επιβλητικό νησί της Centaurea υψωνόταν περίπου ένα μίλι μπροστά μας.

Last edited by Roni on Fri Feb 08, 2013 11:17 am; edited 1 time in total

Μικρέ, γύρισε μας λίγο δεξιά και ήμαστε μια χαρά, σε λίγο κατεβαίνω και εγώ κάτω. Φώναξα στον Soka, εκείνος απάντησε με ένα νεύμα. Φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος και έτσι δεν παρέλειψα να του φορτώσω σχεδόν όλες τις δουλειές του πλοίου, μιας που δεν έλεγε όχι. Έκατσα και πάλι στην καρέκλα μου και σκέφτηκα τον ολοκαίνουργιο καπετάνιο μου και το πλήρωμα που πλέον ανήκα. Άραγε τι θα έλεγαν αν μάθαιναν πως συνεργάζομαι με τους Μαρίν?Μπήκαμε πλέον στα νερά της Centaurea, μπορούσα να δω καθαρά την μεγάλη πόλη του νησιού να εκτείνεται στο μεγαλύτερο μέρος της έκτασης του. Πίσω από αυτή βρισκόταν το δάσος της Centaurea, κάπου εκεί μέσα ήταν κρυμμένη η μεγάλη βάση των επαναστατών και στο κέντρο αυτής, ο στόχος μου με περίμενε. Κατέβηκα στο κατάστρωμα και έπιασα το πηδάλιο, γύρισα λίγο ακόμη το πλοίο και είπα στον Soka να βγει μπροστά για να κοιτάει για τυχόν βράχους. Η Centaurea εκτός από τους επαναστάτες, ήταν γνωστή και για τα απόκρημνα και κοφτερά βράχια που την προστάτευαν από εχθρικά πλοία.

Last edited by Roni on Fri Feb 08, 2013 11:17 am; edited 1 time in total

Με τα πολλά φτάσαμε τελικά στο λιμάνι της πόλης, δεν χρειαζόταν να βρούμε κάποιο ήσυχο μέρος για να αφήσουμε το πλοίο μας. Άλλωστε στο νησί δεν πλησίαζε και πολύ το Ναυτικό και οι κυνηγοί, οπότε δεν είχαμε κάποιον να μας ενοχλεί. Δέσαμε το πλοίο και αφού πληρώσαμε ένα πόσο για την "στάθμευση", βγήκαμε από το λιμάνι και πήγαμε μια βόλτα στην αγορά του νησιού.
Πρώτη στάση μια ταβέρνα για μπύρα και ένα πιάτο φαγητό, μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε και πως.
Συμφωνώ απόλυτα... Δεν θα με χάλαγε ένα πιάτο με μια καυτή μοσχαρίσια μπριζόλα.
Χεχεχε, μικρέ μου ανοίγεις την όρεξη!Πράγματι βρήκαμε ένα αρκετά καλό μαγαζί και μπήκαμε να ξεκουραστούμε και να φάμε ένα πιάτο φαγητό. Η σερβιτόρα ήρθε να πάρει την παραγγελία μας και μερικά λεπτά αργότερα δυο μεγάλες αχνιστές μπριζόλες και δυο τρεις μπύρες γέμιζαν το μέχρι τότε άδειο τραπέζι μας. Ξεκινήσαμε να τρώμε και μίλησα στον Soka για την εκπαίδευση που θα έκανε στο νησί αυτό, του είπα πως στο νησί υπάρχει μια μεγάλη βάση με επαναστάτες και πως λογικά θα μας άφηναν να περάσουμε μερικές μέρες μαζί τους, δεδομένου της μέχρι τώρα φιλικής μου σχέσης με αυτούς.

Ακόμα δεν του είχα πει για τις "δουλειές" που άνοιξα με τον Sharingarou. Ήξερα πως ο μικρός δεν θα το έλεγε πουθενά, αλλά και πάλι δεν ήθελα να του πω πράγματα που ίσως να του διέφευγαν με κάποιον τρόπο.
Αποφάσισα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό προς το παρόν, θα έβλεπα τα αποτελέσματα από την προπόνηση του και αφού θα τελείωνα με την δουλειά που είχα να κάνω εδώ, θα αποφάσιζα αν θα έπρεπε να τον βάλω στο παιχνίδι αυτό ή όχι...
Το γεύμα μας τελείωσε ύστερα από περίπου μισή ώρα, καθόμασταν στο τραπέζι και μιλάγαμε για τον Alucard και τους νέους μας συντρόφους.Είχαμε να επικοινωνήσουμε από τότε που χωριστήκαμε λίγο έξω από τον θαλάσσιο χώρο του Ornac Kingdom. Σκεφτόμουν που να είναι άραγε, ήξερα πως έψαχνε κάποιον τρόπο να περάσει στην βόριο θάλασσα και την νοσταλγούσα ακόμα περισσότερο. Το κλίμα στην South Blue ήταν πραγματικά εξουθενωτικό, ζέστη επικρατούσε σχεδόν σε όλα τα μέρη της θάλασσας αυτής. Μου έλειπαν οι παγωμένες βουνοκορφές της μητρικής μου θάλασσας, ωστόσο ήξερα πως δεν θα ξανά γύριζα εκεί.

Μόνο αν τελείωνα όλη την Μεγάλη Γραμμή, τότε θα είχα κάνει όλο τον γύρο του κόσμου, τότε η δύναμη μου θα ήταν σε εντελώς διαφορετική κατηγορία από ότι είναι τώρα.
Τις σκέψεις μου ωστόσο φάνηκε να διακόπτει μια ξαφνική φασαρία που δημιουργήθηκε στο μαγαζί, ένας κοντός τύπος φαινόταν πως είχε μεθύσει και έσπαγε ότι βρει μπροστά του. Η κοπέλα που δούλευε στο μπαρ είχε μείνει παγωμένη από φόβο και τον κοιτούσε.
Μικρέ, το πρώτο σου μάθημα. Πήγαινε και δείξε σε αυτό το σκουπίδι πως να φέρεται... Αα, δίχως το κατάνα σου. Αυτό θα μείνει μαζί μου, μόνο με τις γροθιές σου θέλω να τον νικήσεις...
Μην συγκρατηθείς, δεν πειράζει αν τον σκοτώσεις. Ήμαστε καταζητούμενοι άνθρωποι έτσι και αλλιώς...
Ο Soka συμφώνησε με ένα νεύμα και αφού άφησε το όπλο του πάνω στο τραπέζι, σηκώθηκε και πήγε προς τον μεθυσμένο. Έκανα την καρέκλα μου πιο πίσω και ανακάθισα για να απολαύσω το θέαμα, σκοπός της "άσκησης" αυτής ήταν να μάθει ο μικρός να δέχεται μερικά χτυπήματα. Αν δεν μπορούσε να αντέξει το χτύπημα από το χέρι ενός μεθυσμένου, πως θα άντεχε την κρύα λεπίδα που θα αντιμετώπιζε στο μέλλον?

Ο μεθυσμένος τον παρατήρησε τελικώς και γύρισε νευριασμένος προς το μέρος του, είδα τον μικρό να σφίγγει τις γροθιές του και να ετοιμάζεται να χτυπήσει τον αντίπαλο του. Επιτέθηκαν ο ένας στον άλλο, ένα δυνατό χτύπημα στο σαγόνι έστειλε τον Soka μερικά μέτρα πίσω. Έσπρωξε το έδαφος με τα πόδια του για να μπορέσει να στηριχθεί και να αντεπιτεθεί, έτρεξε προς τον μεθυσμένο και έπεσε πάνω του για να τον ρίξει στο έδαφος. Πέσανε και οι δύο μαζί αλλά ο Soka σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να τον βαράει με όλη του την δύναμη. Ο μεθυσμένος προσπαθούσε να καλύψει όσο πιο πολύ μπορούσε το σώμα του, αλλά μάταια. Ο μικρός είχε το ίδιο "μικρόβιο" με μένα, αν άρχιζε μια μάχη δεν θα σταματούσε τόσο εύκολα. Αίμα άρχισε να ποτίζει το έδαφος και σιγά σιγά ο μεθυσμένος καλυπτόταν όλο και λιγότερο, μέχρι που τελικά σταμάτησε να κουνιέται. Οι πελάτες του μαγαζιού είχαν παγώσει καθώς παρακολουθούσαν από κοντά την σκηνή αυτή, σηκώθηκα και πήρα το κατάνα του μικρού από το τραπέζι μας. Προχώρησα προς το μέρος του και τον σταμάτησα...
Είναι νεκρός μικρέ, δεν χρειάζεται να τον κοπανάς άλλο. Πάμε, έχουμε αρκετά πράγματα να κάνουμε...
Τι νομίζετε πως κάνετε? Δεν μπορείτε να φύγετε, ο μικρός μόλις σκότωσε έναν άνθρωπο... Ακούστηκε μια φωνή, έριξα την κουκούλα που φορούσα στο κεφάλι μου και άφησα το πρόσωπο μου να φανεί.
Ποιος θα μας σταματήσει?

Μια ωραία παγωνιά γέμισε την αίθουσα του μαγαζιού όταν έδειξα το πρόσωπο μου, το "εγώ" μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο και ένιωσα μια μεγάλη περηφάνια που επιτέλους είχα γίνει γνωστός στους ανθρώπους. Σήκωσα τον μικρό από το πτώμα του μεθυσμένου πρώην πελάτη και νυν μακαρίτη και τον οδήγησα εκτός του μαγαζιού. Προχωρήσαμε μερικά λεπτά δίχως να ανταλλάξουμε κουβέντα, τελικά σχεδόν πεντακόσια μέτρα πιο κάτω ο μικρός γύρισε και με κοίταξε με ένα ύφος λες και είχε λύσει το μεγαλύτερο μυστήριο.
Ήξερες πως θα καταλήξω να τον σκοτώσω έτσι δεν είναι? Γνώριζες πως δεν θα μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και όμως με άφησες να του επιτεθώ. Γιατί? Δεν ήθελα ποτέ μου να σκοτώσω, για αυτό προσπαθούσα να μην μπλέκω σε καυγάδες...!
Ναι το ήξερα, ή μάλλον το φανταζόμουν πως θα ήσουν σαν εμένα και τον Alucard. Ένας λύκος, δίψαγες για το αίμα εκείνου του ανθρώπου, καλό θα είναι να το παραδεχθείς...
Εγώ...
Μην διστάζεις μικρέ, ξέρω πως είναι ο πρώτος φόνος. Νιώθεις ωραία έτσι δεν είναι? Καταλαβαίνεις πόσο ανώτερος είσαι από τους απλούς ανθρώπους όχι, καταλαβαίνεις πόσο κοντά στο να γίνεις θεός είσαι...

Σκάσε, είσαι τρελός! Θα παραδοθώ στους Μαρίν, δεν έπρεπε ποτέ να φύγω από την Loguetown, δεν έπρεπε να σε ακολουθήσω...
Πήγαινε! Να δω πόσο καλά θα σε υποδεχτούν, είσαι καταζητούμενος πλέον. Μόλις έκανες τον πρώτο σου φόνο μπροστά σε πάνω από δεκαπέντε μάρτυρες, τι περιμένεις να κάνουν οι Μαρίν όταν παραδωθείς? Θα σε σφάξουν σαν ζώο και θα πετάξουν το κουφάρι σου εκεί που αξίζει να είναι, στα σκουπίδια μαζί όλους όσους δεν άντεξαν να γίνουν κάτι ανώτερο.
Σήκωσε την γροθιά του για να με χτυπήσει αλλά τα αντανακλαστικά μου ήταν πολύ πιο γρήγορα, έβγαλα το κατάνα του από την θήκη του και τον έκοψα χαμηλά στην κοιλιά.
Ξέχασες πως ακόμα έχω το όπλο σου στα χέρια μου?
Έπεσε ανάσκελα στο έδαφος, άρχισα να τον κλοτσάω στα πλευρά και στο κεφάλι μέχρι να λιποθυμήσει...
Το επόμενο πρωί ξύπνησε δεμένος σε ένα δέντρο, βρισκόμουν μπροστά του και είχα ακόμη το σπαθί του στο χέρι μου.
Λύσε με, θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς ποτέ σου...
Λυπάμαι μικρέ, αλλά από ότι φαίνεται πρέπει να σου δώσω ένα μάθημα σεβασμού. Σε άφησα να μάθεις να πολεμάς και μου το ξεπληρώνεις με αυτόν τον τρόπο?

Χρησιμοποίησα το κατάνα του και άρχισα να τον χαρακώνω σιγά και βασανιστικά στο στήθος και τα χέρια.
Πρέπει να μάθεις ποιος είναι ο αρχηγός και ο δάσκαλος σου. Θα φροντίσω να σου μείνει αξέχαστο από εδώ και πέρα, για την ακρίβεια θα το χαράξω πάνω σου σε περίπτωση που το ξεχάσεις...
Άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο, αλλά δεν με ενοχλούσε. Στην περιοχή που τον είχα φέρει ήμασταν αρκετά μακριά από την πόλη, βαθιά μέσα στο δάσος της Centaurea δεν θα μας ενοχλούσε κανείς. Οι φωνές του σαν μουσική στα αυτιά μου, έδιναν μια χαρμόσυνη νότα στην δουλειά που έκανα. Μερικά λεπτά αργότερα είχε πέσει και πάλι αναίσθητος, ευχαριστημένος από τον εαυτό μου, άφησα το όπλο του στο έδαφος και κίνησα για να βρω κάποιον λαγό για να φάω το μεσημέρι.
Σχεδόν τρεις ώρες αργότερα βρισκόμουν στον δρόμο της επιστροφής από το κυνήγι, η τύχη ήταν με το μέρος μου και έτσι στον ώμο μου κρέμονταν τα νεκρά σώματα δυο λαγών.
Πλησίασα την "κατασκήνωση" μας, όμως την προσοχή μου τράβηξαν κάποιες φωνές που ακούγονταν από εκεί. Άφησα τους λαγούς στο έδαφος και έβγαλα το κατάνα και το μαχαίρι μου, κάποιος είχε κάνει το λάθος να μπει στην περιοχή μου.

Βγήκα στο ξέφωτο που είχα κατασκηνώσει και βρήκα τρεις άντρες να είναι μπροστά μου, ένας από αυτούς έμοιαζε πολύ με την περιγραφή που μου είχε δώσει ο Sharingarou για τον επαναστάτη με το όνομα Daisuke.
Ποιοι είστε εσείς και τι θέλετε? Ο χώρος αυτός είναι δικός μου και του αποβράσματος αυτού.
Ήμαστε υπερασπιστές του επαναστατικού στρατού! Γιατί βασανίζεις αυτόν τον άνθρωπο? Σε προστάζω να τον ελευθερώσεις αμέσως, πρέπει να γιατρευτεί επειγόντως, ειδάλλως μπορεί και να πεθάνει. Οι πληγές που έχει..
Δεν με νοιάζει και αν πεθάνει, καλύτερα! Δεν ανέχομαι αδύναμους μαθητές, φύγετε από την περιοχή μου. Δεν έχω κάποια δουλειά μαζί σας, δρόμο..
Οι επαναστάτες δεν θα αφήσουν ποτέ κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, δεν πρόκειται να αφήσω αυτό το παιδί να πεθάνει.
Τότε δεν μου αφήνεις και πολλές επιλογές, θα πρέπει να σε στείλω στον τάφο μαζί του!
Άντρες, σταματήστε αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να γιατρέψω αυτό το παιδί!
Μάλιστα Commander Daisuke. Φώναξαν οι άλλοι δυο και έκαναν δυο βήματα μπροστά.
Daisuke? Αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα... Δεν χρειάζεται καν να ψάξω για να σε βρω!

» [Τέλος]Μια γρήγορη στάση [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» Η αδύναμη θάλασσα, η πρώτη στάση [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [ Τελος] Μια γρηγορη σταση πριν την μεγαλη μαχη [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» (τελος )Μια τελευταία σταση
» [Τέλος-Αποστολή-Τεχνική] Μια τελευταία στάση.