[Τέλος-Αποστολή] Επιχείρηση Αρκτούρος

.:Tempest

Spoiler:

Ο ιδρώτας έτρεχε κρύος στο μέτωπό του, το λαρύγγι του πάλλονταν αναζητώντας αέρα, ανάμεσα σε άπλυτους άνδρες και δυνατά ροχαλητά, είχε πετάξει για άλλο ένα βράδυ τα σκεπάσματά του στο πλάι. Λες και το έκανε από αντίδραση, ο κουρασμένος του οργανισμός αποζητούσε πιο συχνά τον ύπνο κατά το διάστημα των τελευταίων ημερών, κι όμως οι εφιάλτες δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Τα γεγονότα στο Kashuan, νωπά ακόμη στη μνήμη του, επέστρεφαν στα όνειρά του, του στερούσαν τον ύπνο που τόσο επιθυμούσε, σαν βασανιστήρια, μα στην πραγματικότητα μόνο ο ίδιος βασάνιζε τον εαυτό του.

Σηκώθηκε και τα ξυπόλυτά του πόδια ακούμπησαν το ιδρωμένο ξύλο που έτριξε κάτω από το βάρος του. Περπάτησε ανάμεσα στα ξαπλωμένα κορμιά και σήκωσε ένα παραπεταμένο μπουκάλι ρούμι που βρήκε στον δρόμο του, το σκούπισε με το μανίκι του για τα τυπικά και έχυσε τις πρώτες γουλιές στο στόμα του προσπαθώντας ασυναίσθητα να αποφύγει το στόμα του. Τις τελευταίες μέρες, το ποτό ήταν το μόνο καταφύγιο που είχε μπορέσει να βρει, θόλωνε τις σκέψεις που γέμιζαν ασταμάτητα στο μυαλό του και τον ηρεμούσε.

Αρχικά, ταξίδευε προς το νησί τον λόφων με τις φράουλες, ένα από τα λίγα νησιά που είχε αναφέρει αρκετές φορές ο Dolan. Εκεί είχαν προγραμματίσει να συναντηθούν με τον Caleb μετά από ένα διάστημα τριών με τεσσάρων εβδομάδων. Το γεγονός ότι το όνομα του νεαρού συντρόφου του δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα ήταν κάτι απρόσμενα και οι συνθήκες που είχαν φέρει αυτό το αποτέλεσμα άγνωστες. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι συνέφερε και τις δύο πλευρές και εξασφάλιζε την ακεραιότητα του απρόσεχτου εικοσάχρονου μέχρι την επόμενή τους συνάντηση. Στα μέσα της διαδρομής όμως, τα σχέδιά του άλλαξαν, στη στάση που έκαναν στο νησί Mysidia, έφτασαν νέες εντολές, εντολές που τον έστελαν σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος, σε άλλη θάλασσα, σε τόπο που δεν είχε ξαναδεί ούτε είχε ακούσει να γίνεται ποτέ λόγος. Αυτό τον τρόμαζε και τον καθησύχαζε μαζί και η σκέψη ότι δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει στιγμή ησυχίας τον εξόργιζε.

Βγήκε στο κατάστρωμα παρά την απαγόρευση του καπετάνιου να το επισκέπτονται τη νύχτα ενώ κάθε γωνιά ου καραβιού έτριζε από τα χρόνια που κουβαλούσε επάνω του. Περπάτησε αργά και ακούμπησε τους αγκώνες του στην κουπαστή. Ένιωθε την αλλαγή του κλίματος σε όλο του το σώμα, από τα κόκαλα μέχρι τα μάτια του και η πρωτόγνωρη αίσθηση υπνηλίας βάραινε τις κινήσεις τους. Νωρίτερα εκείνο το πρωί τους ενημέρωσαν ότι είχαν καταφέρει επιτυχώς να αλλάξουν θάλασσα κατά τη διάρκεια της νύχτας, με την τυπικότητα και την απάθεια που χαρακτήριζε πολλούς από τους παλιούς ναυτικούς που είχανε φάει τα νιάτα τους στη θάλασσα.

Ο θερμός άνεμος της νότιας θάλασσας έκανε τα μαλλιά του να ανεμίζουν απαλά και φυσούσε ούρια προς την κατεύθυνσή τους και στο βάθος του ορίζοντα το νησί Kashamin, άγνωστο προς τον κουρασμένο ταξιδιώτη, είχα αρχίσει κιόλας να ξεπροβάλλει. Μα ήταν πολύ απασχολημένος με τα νερά της θάλασσας και το ποτό του για να δώσει σημασία, με βλέμμα αχανές σκεφτόταν για πρώτη φορά σοβαρά τι έπρεπε να κάνει στο μέλλον του. Χωρίς ελπίδα γυρισμού στην παλιά του ζωή, λέγοντας λόγια που δεν πίστευε, κάνοντας πράξεις που δεν ήθελε, ένιωσε για πρώτη φορά έντονη την επιθυμία να βρει έναν στόχο, παρόλο που δεν του ταίριαζε και παρόλο που ήξερε ότι ίσως του έπαιρνε χρόνια να τον βρει. Ίσως αυτή η αποστολή ήταν το έναυσμα για όλα αυτά. Πέταξε το μπουκάλι που κρατούσε στη θάλασσα με δύναμη κι εκείνο βούλιαξε μέσα στα βαθιά νερά ενώ ο ζεστός αέρας έμπαινε κάτω από το σκληρό ύφασμα της σκούρης, παλιάς, φαρδιάς του του πιτζάμας, την φούσκωνε και την έκανε να κυματίζει στον ρυθμό του.

Ζαλισμένος ήδη, αποφάσισε ν' ανεβεί στο κατάρτι. Το σκαρφάλωμα του φάνηκε σαν Γολγοθάς, μα στο τέλος τα κατάφερε. Σκούντηξε τον ναύτη που αμελώντας το πόστο του είχε αποκοιμηθεί με τα χέρια σταυρωμένα και τεντώνοντας τα άκρα του αποφάσισε να δει για πρώτη φορά στη ζωή του την ανατολή του ήλιου, και ήταν υπέροχη. Όταν πια ο ήλιος ξύπνησε, το νησί Kasuan απλωνόταν καθαρά μπροστά του, καταπράσινο και άσπιλο σχεδόν από ανθρώπινο χέρι. Πρώτη φορά στη ζωή του είχε δει τόσα δέντρα, ένιωσε την επιθυμία να μυρίσει τον οξυγόνο του νησιού και να χαρεί τις μυρωδιές του και όλα ήταν όμορφα μέχρι που οι πρώτοι ναύτες έκαναν την εμφάνισή τους στο κατάστρωμα. Αλήθεια, ίσως ο κόσμος να ήταν πολύ καλύτερος χωρίς τους ανθρώπους.

Δεν άργησαν να τον ανακαλύψουν. Οι οργισμένες τους φωνές απαιτούσαν να αφήσει το μέρος, να κατεβεί κάτω, ανάμεσα στους υπόλοιπους, εκεί που όλα μύριζαν απλυσιά και μούχλα. Του ζήτησαν να μαζέψει τα υπάρχοντά του, ήταν άλλωστε ένας από τους ελάχιστον άνδρες που θα αποβιβάζονταν στο νησί. Κατέβηκε δυσανασχετώντας, νιώθοντας ότι ήθελε να βγάλει έξω τον εσωτερικό του κόσμο, οι πρώτες επήρειες του ποτού και ο δυνατός πονοκέφαλος είχαν αρχίσει να χτυπάνε. Μάζεψε γρήγορα τα πράγματά του και άλλαξε τα ρούχα του. Οι υπόλοιποι, όλο κι όλο τρεις ακόμα άνδρες περίμεναν ήδη στο κατάστρωμα.

Αποβιβάστηκαν στο φυσικό λιμάνι του νησιού. Από εκεί ορισμένοι θα άλλαζαν καράβι και μερικοί άνδρες κατέβηκαν για ν' ανεφοδιαστεί το καράβι με νερό. Απομακρύνθηκε από τους υπόλοιπους χωρίς κουβέντα, δεν είχε να τους ευχαριστήσει για κάτι άλλωστε, και περίμενε σε μια άκρη, εκεί όπου σύμφωνα με το μήνυμα θα εμφανιζόταν ο οδηγός του. Κάθισε σε έναν βράχο και διάβασε ξανά το μήνυμα, ο νους του δεν μπορούσε να χωρέσει την ύπαρξη της φυλής που του περιέγραφαν μα εκείνη τη στιγμή η υπνηλία που ένιωθε ήταν πολύ έντονη για να το σκεφτεί παραπάνω, λες και τον νανούριζε το κλίμα του νησιού και ο αχνός ήχος που έφτανε από τα γάργαρα νερά του. Τα μάτια του έκλειναν αργά με κάθε λεπτό που περνούσε και το χασμουρητό του δεν έλεγε να κοπάσει.

"Σύνθημα," άκουσε ξαφνικά μπροστά του.

Η θολωμένη του όραση δεν τον άφησε να διακρίνει αμέσως το άτομο που τον προσέγγισε, αλλά όσο περισσότερο καθάριζε και διαγράφονταν τα χαρακτηριστικά του, η φιγούρα ολοκλήρωνε την εικόνα που είχε ήδη στο μυαλό του. Μπροστά του, ένα στεκόμενο στα δυο του πόδια πάντα τον κοιτούσε με βλοσυρό βλέμμα. Είχε πεντακάθαρο τρίχωμα και κρατούσε ένα ξύλινο ραβδί.

"Τηγανιτά μανιτάρια με ρίζες μπαμπού," είπε ο Lewis κρύβοντας το πρόσωπό του από τροπή, η αγάπη του Dolan για τα τοπικά εδέσματα τον είχε φέρει για άλλη μια φορά σε αμήχανη θέση.
"Εσείς οι άνθρωποι είσαστε παράξενοι," σημείωσε με ειλικρίνεια το πάντα. "Ακολούθησέ με."
"Τόσο απλά;" ρώτησε.
"Δεν πιστεύω πως θα έβρισκαν εύκολα τόσο περίεργο συνθηματικό," είπε κοφτά το πάντα. "Προσπάθησε να μην μείνεις πίσω."

Μια κουβέντα ήταν. Η ανάβαση στο νησί Kashamin δεν ήταν απλή, όλο ανηφοριές, χωρίς δρόμους και σκαρφάλωμα στα βράδια. Το πάντα προχωρούσε με ευκολία και τα βήματά του ήταν πιο ανάλαφρα απ' ότι θα περίμενε κανείς όταν πηδούσε από βράχο σε βράχο, μα για τον Lewis ο δρόμος ήταν μαρτύριο, κάθε βήμα εξαντλούσε τη σωματική δύναμη και η έλλειψη ύπνου για πρώτη φορά είχε γίνει τόσο αισθητή. Είχε αρχίσει να γίνεται εμφανές ότι έφταιγε το κλίμα, ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να κοιμηθεί πάνω από πέντε ή ίσως και οχτώ ώρες σε αυτό το νησί. Ίσως θα μπορούσε και να μείνει. Ούτε έναν άνθρωπο δεν είχαν συναντήσει στον διάβα τους, κι αυτό θα μπορούσε να ταυτιστεί με παράδεισο. Μόνο μερικά άγρια ζώα τους είχαν βάλει στόχο, μα κι αυτά υποχωρούσαν κάτω από τη ματιά του πάντα. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις ότι οι Pandaren ήταν οι βασιλιάδες του τόπου. Με νοημοσύνη ίδια με τον ανθρώπων, αλλά διαθέτοντας ακόμη τα ζωώδη ένστικτά τους και τον σεβασμό προς τη φύση, ίσως ήταν άξιοι σεβασμού περισσότερο από κάθε άνθρωπο που είχε γνωρίσει ως τότε.

"Βλέπω ότι μιλάτε την ανθρώπινη γλώσσα, έχετε δικιά σας;" ρώτησε με ειλικρινή περιέργεια.
"Τη γλώσσα των ανθρώπων τη μάθαμε αναγκαστικά," απάντησε μετά από μια παύση το πάντα. "Σαν μέτρο επιβίωσης. Όπως είναι φυσικό, έχουμε τη δικιά μας γλώσσα."
"Έχετε γραφή;" ρώτησε.

Ο οδηγός του τον κοίταξε με συγκρατημένη έκπληξη, ανασήκωσε το φρύδι του και τον κοίταξε σιωπηλά, σαν να θεωρούσε ύποπτη την ερώτησή του. Γύρισε μπροστά, σαν να έψαχνε και να μετρούσε τα λόγια του. Η αποστροφή του προς το ανθρώπινο είδος μπορεί να μην ήταν έντονη, αλλά η δυσπιστία προς τις προθέσεις τους ήταν προφανής.

"Έχουμε λόγο, γραφή, πολεμικές τεχνικές. Η φυλή μας δεν ωχριά απέναντι σ' αυτή τον ανθρώπων, εκτός κι αν θεωρείτε τη δημιουργία όπλων και την καταστροφή της φύσης επιτεύγματα."
"Τότε, θα πρέπει νε έχετε δημιουργήσει κάποιο λεξικό, σωστά;" ρώτησε.

Το πάντα τον κοίταξε με την άκρη του ματιού του, "Λεξικό υπάρχει, βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της πόλης μας. Δεν έχετε πρόσβαση εκεί."
"Θα έπρεπε να το είχα φανταστεί αυτό," μονολόγησε ο Lewis.
"Δε θέλουμε να μπλέξουμε τον άμαχο πληθυσμό στη μάχη. Δίνουμε αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον, όχι να γίνουν τα παιδιά μας μάρτυρες σε μίσος και αίμα."
"Κι όμως αυτό το μέλλον δεν έρχεται με ειρηνικές κινήσεις," σημείωσε ο Lewis λαχανιασμένος και έκανε νόημα να σταματήσουν για διάλειμμα. "Τι έκανε τη φυλή σας να θέλει να βγει στον έξω κόσμο και να διεκδικήσει δικαιώματα. Ήταν αναμενόμενο το ναυτικό να θέλει να στρατολογήσει τη φυλή σας."
"Δεν πήγαμε εμείς στους ανθρώπους, οι άνθρωποι ήρθαν σ' εμάς," είπε με πικρία. "Όλα ήταν ειρηνικά πριν έρθουν. Μα θα ήταν παράλογο να σκεφτούμε πως τα μπορούσαμε να μείνουμε για πάντα αποκομμένοι από τον κόσμο όταν έγινε αισθητή η ύπαρξη άλλων φυλών. Υπάρχουμε για αιώνες, η σημερινή κατάσταση δεν είναι κάτι καινούργιο."
"Κι όμως δε φαίνεται να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους," τόνισε ο Lewis.
"Οι άνθρωποι δεν έρχονται πάντοτε με καλές προθέσεις, μάθαμε νέα για την εκμετάλλευση των δικών μας στο εξωτερικό και τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί τους. Πράξεις που δεν είναι αποδεκτές και μειώνουν το είδος μας, είναι άδικοι οι άνθρωποι να απαιτούν τυφλή εμπιστοσύνη. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω"

"Δεν έχεις άδικο," είπε κουρασμένος ο επαναστάτης και προχώρησε μπροστά μα συρτά βήματα. "Ψέμα, θάνατοι, προδοσία, εμπρησμοί, ληστείες, μοιχεία, καταστροφή του περιβάλλοντος, οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για τόσο άσχημα πράγματα που τους εμποδίζει να εμπιστευτούν οι ίδιοι τους δικούς τους. Ωστόσο χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να πάρω μια ιδέα για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των Pandaren τόσο νωρίς."
"Οι άνθρωποι είναι παράξενο είδος," είπε ο Pandaren και ο Lewis γύρισε να το κοιτάξει. "Είναι ικανοί να προσφέρουν το μεγαλύτερο καλό στον πλανήτη, κι όμως οι περιέργεια και οι ματαιοδοξία τους τούς οδηγούν σε άλλα μονοπάτια. Λογοτεχνία, ιατρική και άλλες επιστήμες, είναι άξιες θαυμασμού, τις μοιραζόμαστε και θαυμάζουμε την πρόοδο που έχουν κάνει σε αρκετές τέχνες, μα μπροστά στη μεγάλη εικόνα, δε βλέπουν αυτό που υπάρχει ακριβώς δίπλα τους."
"Ω; Έχεις διαβάσει ανθρώπινη λογοτεχνία;"
"Ελάχιστη, μα φρόντισα να πάρω μια ιδέα."
"Μήπως έχεις διαβάσει το 'Οι Σκιές Γύρω Μας' του Sey Shiller;"
"Όχι."
"Δεν μου κάνει εντύπωση. Έφτασε στα χέρια μου την εποχή που φοιτούσα στο πανεπιστήμιο. Ήταν ένα από τα ελάχιστα αναγνώσματα που με απορρόφησαν τόσο, μιλούσε για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, την πηγή κάθε τέχνης και την παρακμή της. Σύμφωνα με τον Shiller, ο άνθρωπος έχει τρεις επιλογές, αρνηθεί τη φύση του και να φτάσει στον διαφωτισμό, να αποδεχθεί τη φύση του και ν' ακολουθήσει σταδιακή πτώση και τρία να μείνει σε ένα ενδιάμεσο μονοπάτι εξαιτίας του φόβου του να κάνει μία επιλογή. Αν ακολουθήσει την τρίτη, θα ζήσει μια ζωή μετριότητας, μένοντας ανικανοποίητος μέχρι τον θάνατό του. Αφήνοντας στην άκρη την ανάλυση την ανθρωπινης φύσης, είναι εντυπωσιακό ότι ο Shiller θεωρεί δεδομένο ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος από τη φύση του να καταστρέφει τη φύση και ότι δημιουργεί ο ίδιος."
"Και το αποδέχεσαι αυτό;"
"Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως να μην μάθω ποτέ μέχρι να φτάσω στο τέλος της ζωής μου. Μα με έκανε να συνειδητοποιήσω ένα πράγμα. Ο άνθρωπος δεν μένει ποτέ ικανοποιημένος με την καλή πλευρά των πραγμάτων. Έχει μία ροπή προς το σκοτάδι. Ακόμη και στην ιατρική, κανένα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η επιστήμη αυτή υπάρχει μόνο για καλό. Δηλητήρια που δεν ανιχνεύονται, τεχνικές που μπορεί να επιφέρουν τον θάνατο στιγμιαία αλλά και βασανιστικά. Μπορείς να το δεις μέσα σε κάθε τέχνη, ακόμη και στη λογοτεχνία, υπάρχουν κείμενα με σκοπό να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους, να καταγράψουν αλλιώς γεγονότα."
"Και παρόλα αυτά, συνεχίζεις να πιστεύεις στο είδος σου;"
"Να πιστεύω; Θα έλεγα πιο πολύ ότι το βρίσκω ενδιαφέρων. Μα αυτό είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εδώ. Η τάση των ανθρώπων ν' αναζητούν την ελευθερία και η τάση να το παίζουν ήρωες. Νομίζω ότι γνωρίζετε ήδη ότι κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξουν απώλειες, αλλά όταν διακυβεύονται συμφέροντα, οι άνθρωποι μπορούν αν γίνουν πιο έμπιστοι απ' όσο μπορείς να φανταστείς," είπε και κάθισε σε έναν βράχο. "Θα εκτιμούσα ένα μικρό διάλειμμα," δήλωσε με κομμένη την ανάσα. "Έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα;"

Εξουθενωμένος και νυσταγμένος, κάθισε στο έδαφος και ακούμπησε το κεφάλι του σε ένα δέντρο και ούτε που κατάλαβε πώς τον πήρε ο ύπνος. Γλυκό ήταν το κλίμα του νησιού, σε κοίμιζε πιο γλυκά και από νανούρισμα μιας μάνας και σε πότιζε με ζωντάνια καθώς σε δεχόταν στην αγκαλιά του, και έναν τέτοιον γλυκό ύπνο τον χρειαζόταν εδώ και χρόνια ο κυνικός επαναστάτης. Δεν ξύπνησε μέχρι μια λαχταριστή μυρωδιά γαργαλίσει τη μύτη του και πετάχτηκε όρθιος.

"Τι συμβαίνει, πού είμαστε;" ρώτησε.
"Ήρεμα, παλικάρι," είπε ο Pandaren ανασκαλεύοντας τη φωτιά. "Αποκοιμήθηκες, φαινόταν πως τον χρειαζόσουν τον ύπνο κι έτσι δεν σε ξύπνησα."

Κοίταξε τον ήρεμο οδηγό του και για μια στιγμή στάθηκε να συνειδητοποιήσει τα λόγια του. Εκείνος; Να κοιμηθεί έξω στη φύση; Και χωρίς να είναι σίγουρος ότι θα δεχτεί προστασία; Δίπλα από έναν ξένο; Του φαινόταν αφύσικο και όσο περισσότερο το σκεφτόταν τόσο πιο αστείο του φαινόταν κι έτσι ξέσπασε σε γέλια περνώντας τα δάχτυλα μέσα από τα ανακατεμένα μαλλιά του.

"Ώστε μπορείς να γελάς," σημείωσε ο Pandaren.
"Η αλήθεια είναι ότι δεν το συνηθίζω," παραδέχτηκε και κοίταξε το πιάτο από φλούδα καρύδας που του έτεινε ο Pandaren.

Τηγανιτά μανιτάρια με μπαμπού, ένα από τα αγαπημένα πιάτα των Pandaren που δεν είχε παραλήψει να εκθειάσει ο Dolan. Η αλήθεια ήταν πως δεν προτιμούσε τη χορτοφαγία, λες και το είχαν τάμα στον τόπο τους, τα πάντα τα συνόδευαν με λίγο κρέας κι αν δεν είχαν κρέας με λίγο ψωμί έστω. Μα το δέχτηκε, πρώτον για να μην προσβάλει την ευγενική του κίνηση και δεύτερων γιατί ένιωθε πως το στομάχι του θα ξεσπούσε σύντομα σε διαμαρτυρίες. Κάθισε οκλαδόν απέναντί του και το μύρισε, τουλάχιστον από μυρωδιά δεν έχανε σε τίποτα απέναντι σε άλλα πιάτα, μπορούσε να διακρίνει το άρωμα μερικών βοτάνων.

"Δεν μου είπες όμως ακόμα το όνομά σου," του είπε.
"Ονομάζομαι Zhong," είπε μετά από μια μικρή παύση.
"Πόσο χρονών είσαι;"
"Σε ανθρώπινα χρόνια... 37."
"Αυτό σε κάνει μεγαλύτερο από εμένα... Έχετε διαφορετικό ημερολόγιο;" ρώτησε καθώς καταβρόχθιζε το πιάτο.
"Κάνεις πολλές ερωτήσεις, για ξένος," είπε κοιτάζοντας τον στα μάτια. "Νόμιζα πως ήρθες εδώ για να λύσεις το θέμα με το ναυτικό, τι σε κάνει να θέλεις να μάθεις γι' αυτόν τον τόπο."
"Τι με κάνει..." είπε απορημένος και ο ίδιος. "Μάλλον ότι θέλω να βρω ένα κίνητρο... δεν έχει νόημα να προσπαθείς να βοηθήσεις έναν τόπο που δεν ξέρεις, υποθέτω."

Τελείωσε και τη τελευταία μπουκιά του πιάτου του με ευχαρίστηση. Δεν αδικούσε τον Dolan που είχε μιλήσει με τόσο καλά λόγια γι' αυτό το πιάτο, έγλειψε μέχρι και την τελευταία σταγόνα του και έτριψε την κοιλιά του χορτάτος πλέον. Πρώτη φορά ένιωθε τόσο ενεργητικός, λες και τα κόκαλά του είχαν ξανανιώσει. Ο Zhong παρατηρούσε κάθε του κίνηση, αμίλητος και σοβαρός, αρνούμενος να ανοιχτεί στον αλλόκοτο νέο που του είχαν αναθέσει.

"Ξεκινάμε σε μερικά λεπτά," είπε αρχίζοντας να μαζεύει τα πρόχειρα πιάτα αφού έσβησε με προσοχή τη φωτιά.

Μόνο τότε παρατήρησε το σημείο στο οποίο βρισκόντουσαν ο πρώην νεκροθάφτης, παντού δέντρα και λουλούδια και ζώα κάθε λογής και λίγο πιο κάτω απλωνόταν μια υπέροχη θέα. Ούτε που είχε υπολογίσει τη διαδρομή που είχαν καλύψει. Από ψηλά πια, μπορούσε να δει τα ποτάμια του νησιού και τ' ανοιχτά λιβάδια και στο τέλος τη θάλασσα που έγλυφε γαλήνια τις αμμουδιές και τα βράχια.

"Για τους ανθρώπους, ο τόπος σας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράδεισος."
"Και όμως φροντίζουν να καταστρέφουν και να εκμεταλλεύονται κάθε παράδεισο που ανακαλύπτουν."
"Αυτό είναι αλήθεια. Λοιπόν, προς τα που κατευθυνόμαστε;" ρώτησε και βρέθηκε δίπλα του με δυο δρασκελιές.
"Προς τη δυτική πλευρά, εκεί θα περιμένουν και οι δικοί σου."
"Πράγματι, μου είπαν ότι πρέπει να συναντήσω ορισμένα αρμόδια άτομα," είπε ξύνοντας το γένι του. "Είναι καιρό στο νησί; Γνωρίζουν τον τόπο;"
"Όχι όλοι," είπε με πικρία ο Zhong. "Αρνήθηκαν να αφήσουν ολόκληρη την ηγεσία τους δικούς μας, οπότε μας ενημέρωσαν πως θα έρθουν δικοί τους αξιωματικοί για ν' αναλάβουν την οργάνωση."
"Νομίζεις ότι θα μπορέσω να επισκεφτώ την πόλη σας;"
"Θα προτιμούσα όχι, δεν μπορώ να σας εμποδίσω. Αυτό θα πρέπει να το συζητήσεις με τους ανώτερους, εγώ είμαι ένας απλός οδηγός," είπε και επιβράδυνε το βήμα του.

"Φαντάζομαι πως προτιμά να μη συνεχιστεί η συζήτηση," σκέφτηκε παρακολουθώντας το σκυφτό περπάτημα του πάντα καθώς τον οδηγούσε μέσα στο δάσος και έφερε ξανά στο μυαλό του τις λιτές οδηγίες για την αποστολής. "Αντί να μου γράφει για τη σπεσιαλιτέ του νησιού, θα προτιμούσα να με ενημερώσει για την ιστορία που έχουν οι Pandaren με τους ανθρώπους."

Ο υπόλοιπος δρόμος δεν ήταν εύκολος, φαινόταν ότι ο Zhong διάλεγε με προσοχή τα μονοπάτια για να μην αφήσουν ίχνη και να μην βρουν στον δρόμο τους ζώα που μπορεί να έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του επαναστάτη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκαν να σκαρφαλώσουν ή να κόψει κλαδιά στον διάβα τους με έμπειρες κινήσεις ώστε να μην καταστρέψει πολύ το δέντρο. Με μια ματιά μόνο μπορούσες να καταλάβεις ότι ο Zhong λάτρευε τη φύση, ήξερε το δάσος σαν την παλάμη του χεριού του, το αγαπούσε και το σεβόταν, αντιπαθούσε όσους απειλούσαν να τον καταστρέψουν, ένιωθε περήφανος και τη φυλή του και όλα όσα είχαν καταφέρει. Αν μέσα τους, όλα τα Pandaren μοιράζονταν τον ίδιο φόβο και την ίδια απέχθεια προς τις πράξεις των ανθρώπων, πώς θα κατάφεραν να βγάλουν εις πέρας την αποστολή που τους είχε ανατεθεί;

Το τέλος της διαδρομής τους έβγαζε σε μια σπηλιά, εκεί ο Zhong σταμάτησε και του είπε επίσημα ότι εκεί τελείωνε η δουλειά του. Κάθισε επάνω σε μία πέτρα, άφησε το δασάκι του και έβγαλε ένα παγούρι με νερό. Ο Lewis τον κοίταξε δισταχτικά. Δεν ήταν σίγουρος για το τι έπρεπε να κάνει. Έκανε ένα βήμα και μετά σταμάτησε, πρώτη φορά έπρεπε να παρουσιαστεί σε άτομα της οργάνωσης.

"Εσύ δε θα έρθεις;" ρώτησε απορημένος.
"Εγώ είμαι ένας απλός οδηγός. Δεν έχω καμία δουλειά εκεί μέσα," του απάντησε χωρίς καν να τον κοιτάξει.
"Μπορείς να μου φυλάξεις αυτό;" τον ρώτησε δίνοντας του ένα χρυσό ρολόι, το μόνο κειμήλιο που έφερε επάνω του από τον πατέρα του.
"Προσπαθείς με πληρώσεις από λύπηση;" ρώτησε συνοφρυωμένος ο Zhong.
"Όχι-όχι, καμία σχέση," προσπάθησε να τον καθησυχάσει με μερικές αμήχανες κινήσεις. "Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να ξέρω το αποτέλεσμα αυτής της αποστολής. Αν τυχών μου συμβεί κάτι, μπορείς να το στείλεις με κάποιον στο Strawberry Hill; Ορίστε, εδώ είναι τα στοιχεία του παραλήπτη," είπε και του έδωσε ένα χαρτί.
"Φίλος;" ρώτησε μονολεκτικά το πάντα.
"Κάτι τέτοιο... Λοιπόν, μέχρι την επόμενη φορά," του έγνεψε αντίο και προχώρησε προς την σπηλιά.

Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να πει κάποιο σύνθημα, μα η πόρτα της άνοιξε αμέσως. Έκανε απότομα ένα βήμα πίσω και έλεγξε το άνοιγμα με τα μάτια του. Είπε δισταχτικά το όνομά του και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε η φιγούρα ενός εξαιρετικά μυώδη άνδρα. Αυτό δεν τον καθησύχασε, ποτέ δεν ένιωθε ήσυχος δίπλα από μπρατσωμένους ανθρώπους, ίσως γιατί ο ίδιος δεν είχε καταφέρει να χτίσει ποτέ αρκετά τους μύες του.

"Σας περιμέναμε. Αργήσατε. Οι άλλοι σας περιμένουν ήδη," είπε εκπληκτικά.
"Ναι, ευχαριστώ," είπε και μπήκε μέσα παρατηρώντας τη γυαλιστερή φαλάκρα του άνδρα με την άκρη των ματιών του.

Συνέχεια εδώ::

Συνέχεια από εδώ::

Τι είχαν πάει να κάνουν σε εκείνο το νησί; Οι κόρες των ματιών του είχαν διασταλθεί καθώς παρακολουθούσε το αποτρόπαιο θέαμα. Σαν ακέφαλες κούκλες έπεφταν τα κορμιά των ανθρώπων με ένα μόνο χτύπημα των Pandaren, και οι Pandaren από τη μεριά τους, σαν ζώα που προσπαθούσαν να γλυτώσουν από την σκλαβιά, έπεφταν λαβωμένοι από τα όπλα των ανθρώπων. Άνθρωποι με άνθρωποι μεταξύ τους, Pandaren με Pandaren, ζώα με ζώα. Τελικά, τι ήταν αυτό που τους χώριζε; Ακόμα και οι ίδιοι, λαβωμένοι, έτρεμαν και μόνο με τη σκέψη ότι θα άφηναν εκεί τα κόκαλά τους και η σκέψη τους θόλωνε.

Κοίταξε την πληγή του. Γνώριζε αμέσως ότι με ένα τέτοιο τραύμα, δε θα μπορούσε μόνος του ν’ αφήσει ζωντανός το πεδίο της μάχης. Η απώλεια αίματος, οι ναυτικοί που ήταν τριγύρω, μια πιθανή μόλυνση, το ένα θα τον αποτελείωνε πιο αργά από το άλλο. Προσπάθησε να φωνάξει τον Mowbray, μα η φωνή του δεν έβγαινε από την εξάντληση κι έτσι σύρθηκε στο έδαφος σαν σκουλήκι, προσπαθώντας απελπισμένα να κουνηθεί μερικά μέτρα.

“Να πάρει,” η γροθιά του χτύπησε οργισμένα το υγρό χώμα. Τίποτα δεν είχε πάει σωστά. Είχαν υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις τους. Το σχέδιό τους δεν είχε φέρει αποτελέσματα και το μόνο που είχαν επιτύχει ήταν να σώσουν μια άδεια σχεδόν πρωτεύουσα όπου οι περισσότεροι άνδρες δε θα γυρνούσαν ποτέ. Άτομα που ίσως είχαν οικογένεια να διαφυλάξουν πέρα από ιδεαλισμούς και μια ελευθερία που δικαιωματικά τους ανήκε. Κι εκείνος, τι; Θα άφηνε εκεί την τελευταία του πνοή; Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόταν αντιμέτωπος με τον θάνατο. Μα αυτή τη φορά, το βάρος των ευθυνών του ήταν αβάσταχτο. Τι είχε πετύχει τελικά; Μάλλον αυτό που φοβόταν περισσότερο, ήταν ότι θα άφηνε αυτόν τον κόσμο χωρίς να αφήσει ούτε ένα σημάδι ότι πέρασε από πάνω του. Ή μήπως θα άφηνε; Το σημάδι ενός τρελό που παρέσυρε τόσους πολλούς στον θάνατο;

Ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Σαν μωρό παιδί, ανίκανος να συγκρατήσει τα δάκρυά του, όσο κι αν ούρλιαζε, όσο κι αν φώναζε, το σώμα του δεν υπάκουε. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε τόσο αδύναμος. Η πρώτη φορά που ευχόταν να είχε κάνει κάτι νωρίτερα για να το αλλάξει αυτό. Παραδομένος στην απελπισία του, ένιωσε κάτι να τον σηκώνει από το έδαφος και βρέθηκε επάνω σε κάτι απαλό και νοτισμένο.

“Zhong…”

Μπόρεσε να αναγνωρίζει τη μυρωδιά του Pandaren. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν η κίνησή του. Μα ακόμα κι όταν ρώτησε δεν πήρε αμέσως απάντηση. Μόνο όταν συνειδητοποίησε ότι οι μανιασμένες κινήσεις του τους απομάκρυναν από το πεδίο της μάχης κατάλαβε τι συνέβαινε. Προσπαθούσε αδύναμα να ελευθερωθεί, έβριζε, μα μάταια. Εκείνη τη στιγμή, αυτό που συνέβαινε, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ατιμωτικό. Να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης, με τη βοήθεια άλλου, όταν οι περισσότεροι Pandaren δεν είχαν αφήσει ακόμα τις θέσεις του.

“Άφησέ με! Γύρνα με πίσω.”
“Νομίζεις ότι έχεις νόημα να πεθάνεις εδώ, άνθρωπε;”
“Τι σημασία έχει; Νομίζεις ότι θα μπορέσω να αντέξω αυτήν την ντροπή, το βα-“
“Ζήσε,” η μούρη του Zhong γύρισε αγριεμένη προς το μέρος του. “Ζήσε και αναλογίσου τι προσέφερε όλο αυτό. Ζήσε να διηγηθείς πώς πολεμήσαμε. Και σήκωσε στους ώμους σου όλες τις ζωές που χάθηκαν σήμερα. Από όλους, εσύ θέλω να ζήσεις περισσότερο. Είναι η τιμωρία μου από εμένα για εσένα. Αυτή η μάχη είναι δική μας από εδώ και πέρα...”

Τον κοίταξε τρέμοντας, ενώ οι αισθήσεις του τον εγκατέλειπαν σιγά-σιγά, και αφέθηκε επάνω στο τρίχωμα του Zhong. Τιμωρία. Για το κρίμα του, για τα κρίματα που είχε κάνει ήδη; Ίσως τελικά, έτσι λειτουργούσαν όλα. Οι φλόγες ήταν ακόμη έντονες όταν έκλεισε κουρασμένα τα μάτια του και οι φωνές των πολεμιστών αντηχούσαν ακόμα μέσα στα αυτιά του. Δε θα ξυπνούσε για τις επόμενες εφτά ημέρες ενώ χαροπάλευε μέσα στο δάσος, στην άλλη πλευρά του νησιού, μέσα σε μια σπηλιά, να νικήσει την πληγή και τους εφιάλτες του.