[ΤΕΛΟΣ] Η αρχή του Χορευτή του Σπαθιού και η παραμονή στο Erenbar Island [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Χρώματα και πρόσωπα:

Spoiler:

Ημιλυπόθυμος και χαμένος στα όνειρα και της σκέψεις του, ο Ζήλος δε μπορούσε να επικοινωνήσει πια με το περιβάλλον του. Το μόνο μου μπόρεσε να κάνει πριν λιποθυμήσει από την ταλαιπωρία του ήταν να ψελίσει αδύναμα μερικές λέξεις όσο αγνάντευε το νησί του...
Ζήλος: Θα ξανάρθω...να είστε σίγουροι...μητέρα, πατέρα,μικρέ...


Κάποιος με βρέχει στο πρόσωπο... Πάλι... Πάλι...  Είναι ενοχλητικός...    ...Δεν αντέχω άλλο!
Ζήλος: ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ?!
Ενοχλητικός τύπος που μου έριχνε νερό στη μούρη: AAA! Είναι ζωντανός!!!
Ζήλος: Ναι, είμαι! Τι θες?!  

Με το που τινάχτηκα πάνω ακούστηκε ένας τρομακτικός βρυχηθμός!

Ζήλος: Το στομάχι μου!  Πεινάωωωωωω....

Πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο, έπεσα αναίσθητος από την κούραση και την πείνα. Είχα πραγματικά καταπονήσει το σώμα μου και χρειαζόμουν άμμεσα φαγητό και νερό. Λίγο αργότερα ξύπνησα σε ένα κρεβάτι από μία υπέροχη μυρωδιά...

Ζήλος: ΦΑΙ!!!    
Ενοχλητικός τύπος που μου έριχνε νερό στη μούρη: Ναι, το βρήκες. Άκουσα το στομάχι σου, για την ακρίβεια, όλοι το ακούσαμε!  

Είχε ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό του, από τα χαμόγελα που σου κάνουν οι άνθρωποι όταν γίνεσαι ρεζίλι μπροστά τους. Παρόλα αυτά, δε φαινόταν κακός, κάθε άλλο! Με βρήκε σε άθλια κατάσταση, με περιμάζεψε και τώρα μου μαγείρεψε!

Όρμηξα στο τραπέξι και κάθισα με μεγάλες προσδοκίες. Πέθαινα από την πείνα αλλά παρόλα αυτά δεν όρμησα στην κατσαρόλα, ούτε στο πιάτο του τύπου. Αντ'αυτού ζήτησα ευγενικά ένα πιάτο σούπα, αφού πρώτα τον ενημέρωσα ότι δεν έχω χρήματα μαζί μου. Μου έδωσε ένα πιάτο με σούπα το οποίο άδιασε περίπου 3 δεύτερα αφότου έκανε επαφή με την επιφάνεια του τρεπαζιού.

Συμπαθητικός τύπος που μου βάζει να φάω: Πωπω! Πεινάς πραγματικά.
Ζήλος: Ναι, γι αυτό σε παρακαλώ πολύ, μπορείς να μου βάλεις άλλο ένα πιάτο?
Συμπαθητικός τύπος που μου βάζει να φάω: Ναι, φυσικά!
Ζήλος: Και άλλο ένα?
Συμπαθητικός τύπος που μου βάζει να φάω: Ναι.
Ζήλος: Και άλλο ένα?
Συμπαθητικός τύπος που μου βάζει να φάω: Ναι.

Αυτό το τέταρτο πιάτο δεν το έφαγα γρήγορα. Αντίθετα, το έφαγα σιγά-σιγά συνομιλώντας με τον οικοδεσπότη μου. Έτσι αφού του συστήθηκα και το είπα πόσο μου άρεσε το φαγητό του (πράγμα που μάλλον είχε καταλάβει), έμαθα ότι το δικό του όνομα είναι Argon και ότι είμαι στο νησί των πιρατών, το Erenbar Island.

Μιά ώρα αφού φάγαμε, το απόγευμα, αποφασίσαμε να περπατήσουμε για λίγο στην δυτική παραλία. Η παραλία αυτή εκτεινόταν σε μία απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων καλύπτοντας έτσι τη μισή περίπου δυτική ακτογραμμή. Η παραλία αυτή ήταν έρημη με μοναδικούς κατοίκους τα καβουράκια και μερικά φύκια που ξέβραζε η θάλασσα. Είχε λεπτή, ξανθιά άμμο η οποία σκούρινε όσο έτεινε προς τη θάλασσα. Η άλλη μισή δυτική ακτή ήταν ένα σύμπλεγμα μυτερών και απότομων βράχων. Αρχικά κατέκλειαν την παραλία ενώ μετά υψόνονταν αρκετά ψηλά δημιουργώντας έναν τρομακτικό, απόκρημνο γκρεμό. Του είπα την ιστορία μου, μου είπε και αυτός δύο πράγματα για τη ζωή του (παρόλο που δεν ανέφερε ούτε το τι έκανε πριν έρθει εδώ, ούτε το γιατί ήρθε) και μετά ήρθε η στιγμή της αμηχανίας.
Ξέρετε, εκείνη η στιγμή που κοιτάτε ο ένας τον άλλο στα μάτια, που θέλετε να πείτε κάτι αλλά οι μόνοι ήχοι που βγαίνουν είναι κάτι θόρυβοι επιδοκιμασίας και σκέψης (χμ, εεεεεε, ααααα, αχα, κτλ).

Αυτή η παραλία φαίνεται ερημική...
Ναι, είναι γιατί όλοι οι πειρατές που μένουν εδώ έχουν οργανωθεί στη μοναδική πόλη που έχει χτιστεί στα ανατολικά αυτού του νησιού.
Μήπως είναι και επειδή υπάρχουν φαντάσματα?
Φαντάσματα? Τι ανοησίες λες, αφού δεν υπάρχουν φαντάσματα!
Αυτό πες το σε αυτόν εκεί!, είπα παίρνοντας μία φάτσα ανθρώπου που είχε ασπρίσει από το φόβο του.
Γύρισε γοργά το κεφάλι του προς τα αριστερά, ενώ ταυτόχρονα, με μία κίνηση, ζώστηκε το σπαθί του στο δεξί του χέρι. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει να μάχεται, σκέφτηκα, ενώ ετοίμαζα τη φάρσα μου.
Δε βλέπω τίποτα!, απάντησε και γύρισε το κεφάλι του ξανά σε εμένα. Τρόμαξε πραγματικά επειδή με είδε να έχω πετάξει τα χείλη μου όσο πιο πάνω και έξω γίνεται, να έχω γουρλώσει τα μάτια μου σε σημείο που να μοιάζω με βάτραχο που τον ζουλάνε και είναι έτοιμος να εκραγεί! Την εικόνα συμπλήρωναν τα απειλητικά εκτεταμένα προς τα πάνω και τεντομένα χέρια μου καθώς και οι ήχοι που έκανα:
ΓΚΟΥΑΚΑΚΑΤΑ! ΟΥΑ!!! ΑΤΑΠΙΛΑ!
Η απάντησή του ήταν η αναμενόμενη (σχεδόν)! Φώναξε:
ΑΑΑ! ΠΑΡΤΑ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤΗ!
Ως εδώ ήταν καλά. Μετά ακολούθησε μία ταχύτατη κάθετη επίθεση, σε μια προσπάθεια να με κόψει στα δύο. Πήρε όλη τη μαεστρία και την τύχη μου, μόνο για να την αποφύγω!

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?!, φώναξα.
ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?!, ήταν η απάντηση που πήρα.
Συγνώμη απλά, απλά δε μπορούσα να κρατηθώ! προσπάθησα να πω ενώ κυλιόμουν κάτω και λυνόμουν στα γέλια. Λίγη ώρα μετά και αφού χτυπούσα το χέρι μου στο πάτωμα μπας και σταματήσει το νευρικό γέλιο που με είχε καταλάβει, συνεχίσαμε την βόλτα και την κουβέντα μας, σοβαρά, περίπου.
Και όπως σου έλεγα, πριν επιχειρήσεις να με κόψεις στα δύο, κυνηγάω τον Arlong.
Ναι, αλλά αυτός ο τύπος σε ξαπλώνει με μία γροθιά, σωστά?
Είναι λίγο πιο περίπλοκο από αυτό, αλλά θα μπορούσες να το πεις και έτσι., είπα και κατάλαβα ότι αυτό που έκανα ήταν επιεικώς μία βλακεία (το ότι κυνηγούσα τον Arlong, όχι η φάρσα φυσικά).
Και έχει στην κατοχή του ένα όπλο που έφτιαξε ο πατέρας σου, ο καλύτερος σιδεράς του Colt Island, σωστά?
Κάθε σου ερώτηση με κάνει να ακούγομαι όλο και πιο βλάκας!
Ναι, αυτό είναι γεγονός.
Τώρα που το βλέπω έτσι, ίσως να χρειάζομαι λίγη βοήθεια για να γίνω πιο δυνατός.
.......... Εκείνες η αμήχανες στιμές που λέγαμε...
..........
..........
Καλά, δεν θα προσφερθείς να με βοηθήσεις?!, του είπα έκπληκτος από την απάθειά του.

Και τι σε κάνει να νομίζεις ότι εγώ ξέρω να πολεμάω?
Μην με κοροιδεύεις. Έκανες μία τρομερή επίθεση με ασυναγώνιστη ταχύτητα! Η λεπίδα σου ήταν σταθερή και η κίνηση σου είχε συνεχόμενη ροή και αρμονία. Ο τρόπος που έβγαλες το σπαθί με μία κίνηση μου δείχνει ότι έχεις μεγάλη εμπειρία και ξέρεις τι κάνεις. Επίσης, το βλέπω στα μάτια σου.
Είσαι παρατηρητικός, αυτό δεν το περίμενα. Ναι, υπήρχε μία εποχή που ήμουνα πολεμιστής αλλά αυτό ήταν πριν από πολύ καιρό. Αποκλείεται πάντως, να διδάξω κάποιον σαν και εσένα! Δεν είσαι φτιαγμένος για μαχητής. Είσαι ένας μικρός φαρσέρ που δεν έχει ιδέα απο τακτική. Είσαι ανώριμος και παρορμητικός, δε το σκέφτεσαι καν πριν σφίξεις τις γροθιές σου ή σηκώσεις το σπαθί σου. Κάποιος σαν και εσένα αποκλείεται να γίνει καλός ξιφομάχος!
Τα τελευταία του λόγια με κέντρισαν σαν τσίμπημα σφίγκας. Άναψαν μέσα μου μία φλόγα. Μία φλόγα που νόμιζα ότι μετά τα τελευταία γεγονότα δε θα ξαναθέριευε ποτέ...

Ήμουν δεν ήμουν δεκατριών χρόνων. Καθόμουν στο χώμα και με το δεξί μου χέρι κάλυπτα το τραύμα από σφαίρα που μόλις είχα δεχτεί στον αριστερό μου ώμο. Κι όμως, δεν έκλαιγα για αυτό. Τα δάκρυα που είχαν πλαισιώσει το σκονισμένο παιδικό μου προσωπάκι οφείλονταν στον Ζαν και στην ήττα μου. Την εικοστή πέμπτη ήττα μου από αυτόν. Ο Ζαν ήταν ο καλύτερος σκοπευτής της παρέας. Ήταν ένα ψηλό, περίφανο παιδί. Δεν ήταν και πολυ δυνατός, αλλά είχε απίστευτο στόχο και ταχύτητα. Δεν ήταν κακός άνθρωπος, απλά δεν ανεχόταν τους ηττημένους και τους κλαψιάρηδες. Εγώ, εκείνη τη στιγμή, ήμουν και τα δύο. Ήθελα όμως να τον νικήσω. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να γίνω σπουδαίος πολεμιστής, το είχα ανάγκη.
Πάλι έχασες. Είσαι πάρα πολύ αργός! Δεν κάνεις για σκοπευτής! Την επόμενη φορά θα παίξουμε με σιδερένιες σφαίρες!
Όπως ήταν λογικό, συνήθως δεν παίζαμε με σιδερένιες σφαίρες, αλλά με πλαστικές. Αυτό βέβαια δεν απέτρεπε τα ατυχήματα, απλά μείωνε αυτά που κόστιζαν ζωές.
Πάψε! Θα δεις! Μια μέρα, θα σε νικήσω! Ανάθεμα, ΑΝΑΘΕΜΑ!
Τα δάκρυα, πλυμμήριζαν πια το πρόσωπό μου και μαζί με τη σκόνη παρέσερναν και τα ονειρά μου. Γονάτισα προς τα μπροστά σε μια προσπάθεια να κρύψω τα προφανή.
Σταμάτα να κλαίγεσαι, δε σε αντέχω! Ποτέ δε θα με νικήσεις έτσι! Τώρα φύγε! Φύγε και όταν ξαναέρθεις, το καλό που σου θέλω, να είσαι πιο δυνατός, αλλιώς θα χάσεις τη ζωή σου! Να είσαι πάλι εδώ, την ίδια ώρα, σε μία εβδομάδα!

Όταν σηκώθηκα, ο κόσμος γύρω μου ήταν ακόμα θολός από το κλάμα. Έφερα τον δεξί μου αγκώνα στο πρόσωπό μου σκουπίζοντας τα δάκρυα και κάνοντας μια σιωπηλή υπόσχεση στον εαυτό μου: Η επόμενη φορά, θα είναι η τελευταία. Ή θα γίνω γενναίος πολεμιστής, ή θα πεθάνω προσπαθώντας.
Με τη δύναμη που μου είχε απομείνει σηκώθηκα και κατευθύνθηκα μουγκά προς το σπίτι. Όταν έφτασα, είδα τον πατέρα μου στην αυλή. Σφυριλατούσε ένα κομψότατο σπαθί. Έμεινα ακίνητος ξεχνόντας τα πάντα και χαζεύοντας το σπαθί. Ήταν εντελώς διαφορετικό από όσα σπαθιά είχα δει: ήταν φτιαγμένο με ένα ελαφρώς γαλανό κράμα μετάλλων και η λεπίδα του ήταν καμπύλη. Μάλιστα το τελείωμά του το έκανε να μοιάζει περισσότερο με αγκίστρι παρά με ξίφος. Αναμφίβολα ήταν μία εξαιρετική λεπίδα που θα έχυνε αρκετό αίμα και θα απαιτούσε ιδιαίτερους χειρισμούς από τον χρήστη της.

Spoiler:

Σου αρέσει, σωστά? Και εμένα, είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερό μου δημιούργημα. Λέγεται Λυκόφως και είναι μια κυρτή λεπίδα. Όσο για το υλικό κατασκευής της, είναι ένα ειδικό κράμα. Λίγοι άνθρωποι στη θάλασσα ξέρουν πώς κατασκευάζεται.
<<Λυκόφως>>... ένιωθα το σπαθί να με καλεί. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, μία αμοιβαία έλξη. Ήξερα ότι κάποια στιγμή αφού γινόμουν σπουδαίος μαχητής, αυτό το σπαθί θα γίνει δικό μου. Ήταν φτιαγμένο για μένα...
Και τότε θυμήθηκα όσα είχαν προηγηθεί και άθελά μου, από το αριστερό μου μάτι κύλησε ένα εξίσου καμπυλωτό με την λεπίδα του Λυκόφωτος, ρυάκι.

Τι τρέχει γιε μου?
Δεν είμαι καλός σκοπευτής! Δεν τα καταφέρω ποτέ να γίνω σπουδαίος πολεμιστής!
Ηρέμησε, γιε μου. Περίμενε να δούμε αν ισχύει αυτό που λες.
Ο πατέρας μου πήγε το πίσω μέρος του σπιτιού και επέστρεψε κρατώντας τρία άδεια μπουκάλια στο ένα του χέρι και κάτι μικρό στη άλλη του χούφτα. Πήγε στο φράχτη μας και στερέωσε τα τρία μπουκάλια στη σειρά. Μετά με πλησίασε και μου έδωσε οδηγίες και σφαίρες που είχε στη χούφτα του:
Τώρα θα δούμε το στόχο σου. Θα πυροβολήσεις το ένα μπουκάλι από τα δέκα βήματα. Μετά θα πας άλλα δέκα βήματα πίσω και θα πυροσβολήσεις το δεύτερο μπουκάλι. Τέλος, θα κάνεις άλλα δέκα βήματα και θα πετύχεις και το τρίτο μπουκάλι, εντάξει?
Εντάξει, πατέρα. Πώς όμως, είσαι σίγουρος ότι θα τα πετύχω?
Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και θα δεις.
Πήγα λοιπόν σε απόσταση δέκα βημάτων από το πρώτο μπουκάλι. Το στόχευσα γρήγορα και το πέτυχα άνετα.
Μπράβο σου! Τώρα το επόμενο!
Αφού απομακρύνθηκα άλλα δέκα βήματα στόχευσα αργά, αλλά πάλι ευστόχησα. Το δεύτερο μπουκάλι έσπασε στη μέση και το πάνω μισό του, μετατράπησε σε μικρά θραύσματα που σκορπίστηκαν γύρω από τη βάση του.
Ωραία. Άλλο ένα μένει!
Πήγα πίσω, στόχευσα, αλλά ένιωθα το χέρι μου αβέβαιο και τρεμουλιαστό. Το όπλο εκπυρσοκρότησε, αλλά το μπουκάλι στεκόταν ακόμα εκεί. Θύμωσα και πυροβόλησα άλλη μία φορά. Τίποτα.

Ο πατέρας μου, με το που είδε το άγχος και την ταραχή μου, δε μπόρεσε να κρατηθεί και ξεκίνησε να γελά. Το γέλιο του ήταν δυνατό, σου τρυπούσε τα αυτιά και σου άνοιγε την ψυχή. Εγώ αμέσως αποκαρδιώθηκα. Τότε εναποθέτησε το μεγάλο, γεμάτο ρόζους χέρι του στον ώμο μου με συμπόνια, κατανόηση αλλά και με χιούμορ παράλληλα και αφού σοβαρεύτηκε μου μίλησε.
Ζήλε, ηρέμησε. Ξέρω γιατί αστοχείς. Επίσης έχω ήδη καταλάβει την πηγή των προβλημάτων και ανησυχιών σου. Αγχώνεσαι υπερβολικά και σφίγγεσαι πάρα πολύ. Ακόμη και αν εξαρτάται η ζωή σου από το αν θα πετύχεις τον στόχο σου, δε πρόκειται να καταφέρεις τίποτα αν δεν είναι το χέρι σου σταθερό αλλά χαλαρό και το μυαλό σου ήρεμο. Όσο για τον στόχο, πριν πυροβολήσεις, φαντάσου ότι τα έχεις καταφέρει, ότι τον έχεις ήδη πετύχει. Ακόμη, όταν αυτό που σκοπεύεις είναι τόσο μακριά που έχεις αμφιβολίες, πυροβόλα σαν να έχεις ένα τρίτο μάτι στο μέτωπό σου.
Άκουσα προσεκτικά τις συμβουλές του και τις ακολούθησα κατά γράμμα. Πρώτα ηρέμησα, μετά στόχευσα σαν να είχα ένα τρίτο μάτι στο μέτωπό μου και φαντάστηκα ότι έσπαγα το τρίτο μπουκάλι. Έκλεισα τα μάτια και πυροβόλησα. Το τρίτο μουκάλι έσπασε σε μικρά κομματάκια. Τα είχα καταφέρει.