[Τέλος]Τελευταία μέρα στο νησί.

-Όχι σήμερα δεν θα σε αφήσω...Yasei dōbutsu Style-Abar Shishi(Wildlife style-Rampage Lion)
Ξαφνικά ένιωσα μια έντονη αύρα να βγαίνει από τον Hyakkimaru που θύμιζε θηρίο.Μου είχε πει πως με αυτή του τη τεχνική άδειαζε εντελώς το μυαλό του και δράσουν βίαια χωρίς να σκέφτεται την όποια του κίνηση.Με αυτή την τεχνική η δύναμη της επίθεσης μεγάλωνε όμως η άμυνα του έπεφτε δραματικά.Δεν ξέρω αν θα του ήταν χρήσιμη αυτή η τεχνική την δεδομένη στιγμή αν και είναι η δυνατότερη του.
Ο Hyakkimaru χύμηξε κατά πάνω μου.Εφόσων δεν σκεφτόταν τίποτα το καλό ήταν-για εκείνος τουλάχιστον-ότι με αυτή του τη τεχνική αγνοούσε για κάποιο διάστημα τον πόνο και έτσι κινούταν άνετα.Άρχισα να κάνω βήματα προς τα πίσω αποφεύγοντας τις βίαιες επιθέσεις του Hyakkimaru.Κάποια στιγμή έφτασα σε ένα δέντρο.Ο Hyakkimaru έπεσε καταπάνω μου,όμως εγώ έστριψα και το ένα του sai βρέθηκε καρφωμένο στον κορμό του δέντρου.Ήμουν έτοιμος για ένα ακόμα χτύπημα όμως ο Hyakkimaru το είδε και το απέφυγε.Μάλλον είχε ξεχάσει ότι και τα αντανακλαστικά του αυξάνονταν.
Τώρα εγώ ήμουν αυτός που βγήκε στην επίθεση...Ο Hyakkimaru που είχε μείνει με ένα sai δεν μπορούσε πλέον να δράσει σε πλήρη ενέργεια και έτσι ακόμα και η άμυνα ήταν δυσκολότερη.Έτρεχε γύρω γύρω προσπαθώντας να αποφύγει τα χτυπήματα μου,όμως κάποια στιγμή τον έκοψα στο πόδι και τον έκανα να πέσει κάτω.Ετοιμάστηκα για το τελειωτικό χτύπημα όμως πετάχτηκε γρήγορα απάνω και με κάρφωσε στον ώμο με το sai του.Ήταν ακόμα στην κατάσταση της τελευταίας του τεχνικής...Το κατάλαβα γιατί δεν με είχε ξαναχτυπήσει ποτέ τόσο βίαια.
Τράβηξε το sai του έξω από τον ώμο μου και με έσπρωξε.Έτρεξε προς το δέντρο για να πάρει και το δεύτερο του όπλο και εγώ τον ακολούθησα.Καθώς το τραβούσε έκανα μια προσπάθεια να τον χτυπήσω όμως το τράβηξε γρήγορα έξω και απομακρύνθηκε και έτσι εγώ έκοψα μόνο τον κορμό.

Τότε φάνηκε ότι ο Hyakkimaru βγήκε από την επίδραση της τεχνικής του,καθώς έδειξε έκπληξη για την πληγή που μου είχε προκαλέσει στον αριστερό μου ώμο.
-Μάλλον το παράκανα κάπως... Λυπάμαι για αυτό.
-Μην λυπάσαι...απλά να ξέρεις και 'γω δεν θα λυπηθώ όταν θα τελειώνω την μάχη.
-Χαχαχαχα...Έλα τώρα...πιστεύεις πραγματικά ότι θα καταφέρεις να με νικήσεις με αυτή την πληγή;
-Και με κλειστά τα μάτια...
-Να σε δω... είπε και για άλλη μια φορά μου πέταξα το ένα του sai.
Το χτύπησα με το ξίφος μου και το πέταξα στο πλάι...Μέχρι να γυρίσω να τον ξαναδώ ο Hyakkimaru με είχε φτάσει και ήταν σκυμμένος μπροστά μου.
-Yasei dōbutsu Style-Same janpu(Wildlife style-Shark jump).
Πετάχτηκε όρθιος με το sai του κατευθυνόμενο στο πρόσωπο μου,όμως χάρις τα αντανακλαστικά μου πρόλαβα και γύρισα το ξίφος μου αλλάζοντας την φορά του δικού του όπλου με αποτέλεσμα να χτυπήσει μόνο αέρα και εγώ να βρεθώ σε θέση επίθεσης.Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω όμως τον έκοψα στο στήθος πριν προλάβει.
Η μάχη αυτή ήταν πολύ πιο βίαιη από όλες τις άλλες μάχες που είχαμε κάνει,όμως εμένα δεν με πείραζε καλύτερα έτσι.
Έβλεπα τον Hyakkimaru να βαριανασαίνει όπως έκανα και εγώ.
-Το τελειώνουμε;
-Ναι... του απάντησα και του πέταξα το sai του που μου είχε πετάξει πριν από λίγο.Πείραμε και οι δύο στάση επίθεσης και ετοιμαστήκαμε.

Μιας και εγώ δεν θα έκανα την πρώτη κίνηση ούτε τώρα ο Hyakkimaru ήταν εκείνος που κινήθηκε πρώτος καταπάνω μου.
-Yasei dōbutsu Style-Odoru hebi(Wildlife style-dancing snake).
Εγώ είχα πάρει την δεύτερη στάση όμως καθώς με πλησίαζε άλλαξα πλευρά έχοντας την πλάτη μου προς τα αριστερά αυτή την φορά,όμως κρατούσα το σπαθί μου ανάποδα με τη κλειστή πλευρά της θήκης μου μπροστά και τη λαβή του ξίφους μου από πίσω.Ποτέ δεν είχε ακουστεί στον κόσμο ξιφομάχος να τραβάει το σπαθί του ανάποδα και έτσι μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι ήμουν ο μόνος άνθρωπος που έκανε τέτοιου είδους πράγματα.
Η έκπληξη στο πρόσωπο του Hyakkimaru ήταν εμφανής...
-Ήξερα ότι είσαι τρελός αλλά όχι σε τέτοιο σημείο.Ας είναι θα δεχθώ την νίκη που μου προσφέρεις.
Περίμενα αρκετά και όταν ο Hyakkimaru βρισκόταν σε ελάχιστη απόσταση από εμένα έκανα την κίνηση μου.
-Kassatsu Ittō-Ryū-Kakusareta rei(Life-or-Death Stray Sword Style-Hidden Ray).
Η θήκη του σπαθιού μου χτύπησε την κοιλιά του Hyakkimaru και ύστερα ήρθε η σειρά της λεπίδας η οποία έκοψε το αριστερό πλευρό του-παρότι θα μπορούσα να του είχα προκαλέσει και πιο σοβαρή ζημιά,όμως δεν ήθελα και να τον σκοτώσω-.Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν νομίζω ότι ο Hyakkimaru είχε καταλάβει τι είχε συμβεί.

Τη συγκεκριμένη κίνηση την είχα δημιουργήσει τρία χρόνια πριν όταν προπονούμουν στο Island of Rare Animals και δεν την είχα επηδήξει σε κανέναν-πέρα των δασκάλων μου-.Ήταν κίνηση δύσκολα προβλέψιμη από τον αντίπαλο όμως αρκετά εύκολη.Κρατούσα το ξίφος μου ανάποδα και όταν ερχόταν η ώρα να τραβήξω όπως θα τραβούσα κανονικά το ξίφος μου τραβούσα την θήκη μου σαν να ήταν αυτή το κανονικό μου όπλο.Την θήκη ύστερα την εκτόξευα με δύναμη πάνω στον αντίπαλο αποσπώντας του την προσοχή ή προκαλώντας του πόνο ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει-για αυτό και πρέπει ο αντίπαλος να είναι κοντά για να γίνει αυτή η τεχνική-.Έτσι ενώ η άμυνα του έπεφτε απλά έσπρωχνα το ξίφος μου μπροστά-καθώς ήδη στόχευε τον αντίπαλο-και του προκαλούσα ένα χτύπημα σχεδόν αδύνατο να το αποφύγει.Αυτή όπως και οι περισσότερες κινήσεις μου ήταν κίνηση γρήγορου τραβήγματος και έτσι έπρεπε να συγχρονιστούν σωστά οι κινήσεις της θήκης και του ξίφους ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερη ζημιά.
Έτσι λοιπόν είχα καταφέρει να πιάσω τον Hyakkimaru στον ύπνο και να του κάνω σοβαρή ζημιά.Μην μπορώντας να αντιδράσει από τον ξαφνικό έντονο πόνο ο Hyakkimaru δεν έκανε κάποια κίνηση και έτσι μπόρεσα να τον σπρώξω προς τα πέρα και ύστερα ξαναπείρα την δεύτερη στάση.Ο Hyakkimaru δεν περίμενε ούτε στιγμή...μόλις βρήκε τα πατήματα του ξανακινήθηκε καταπάνω μου φωνάζοντας.
-Τέλος Hyakkimaru.Χωρεύεις καλά τον χωρό του θανάτου,όμως όχι αρκετά για να με ξεπεράσεις...Θα πέσεις μετά από το χτύπημα της αστραπής.
Ο Hyakkimaru δεν σταμάτησε ούτε λεπτό και συνέχισε να με πλησιάζει.Μόλις με έφτασε πήγε να με χτυπήσει,όμως τον απέφυγα κάνοντας ένα άλμα πίσω και εκείνος έχασε την ισορροπία του.Μόλις πάτησα ξανά κάτω το σώμα μου γύρισε απότομα από τη δεύτερη στάση στην τέταρτη.
-Kassatsu Ittō-Ryū-Raimei o hikiage(Life-or-Death Stray Sword Style-Raising Thunder).

Ένιωσα ότι στιγμιαία είχα κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη αυτής των ανθρώπινων ορίων...Έφυγα μπροστά με το σώμα μου να έχει μια κλίση προς τα κάτω και μόλις βρέθηκα σε σωστή θέση τράβηξα το ξίφος μου το οποίο απέχτυσε ανοδική πορεία κόβοντας τον Hyakkimaru από την κοιλιά του έως το στήθος του.Μια επίθεση ακριβής,δυνατή και γρήγορη και αν δεν την συγκρατούσα κάπως την δύναμη μου θανατηφόρα.Όλα είχαν τελειώσει...Έβαλα το ξίφος μου στην θήκη του και τότε ο Hyakkimaru σωριάστηκε κάτω με την πλάτη του.
-Εντάξει κέρδισες...Μάλλον δεν γινόταν να σε κερδίσω τελικά.
-Δεν τα πήγες και άσχημα.
-Σίγουρα δεν λέω...όμως δεν φαινόταν να είχα ελπίδες.Είσαι μια ιδιοφυΐα... σκέφτεσαι διαφορετικά από τους άλλους όταν πολεμάς,όπως και πριν με το ανάποδο τράβηγμα...
Πόσες φορές το είχα ακούσει αυτό και ακόμα εύχομαι να το ενοούν πραγματικά...
Ήμουν εξαντλημένος.Μπορεί να μην είχα τόσα τραύματα όσα και ο Hyakkimaru,όμως είχα και ήμουν κουρασμένος γενικότερα οπότε ξάπλωσα και εγώ κάτω πλάι στον Hyakkimaru.Για λίγο δεν μιλούσε κανείς...κοιτάζαμε και οι δύο τα σύννεφα που έπλεαν από πάνω μας στον γαλάζιο σαν θάλασσα ουρανό.Ο Arashi είρθε από πάνω μου και με έγλειψε στο πρόσωπο.Εγώ με τη σειρά μου του το ανταπέδωσα χαϊδεύοντας τον στη μουσούδα του.
-Χορός του θανάτου ε;... είπε ξαφνικά ο Hyakkimaru σπάζοντας την σιωπή ...Μου είχες πει ότι ο δάσκαλος σου ο Moriya έλεγε έτσι τις μάχες.Και μετά το υιοθέτησες και ο ίδιος.Χα! η αγαπημένη σου φράση πρέπει να είναι.Θυμάμαι πριν από κάθε μάχη έλεγες <<Ετοιμάσου να σου δείξω τον χορό του θανάτου>>.Πως και δεν μου το είπες σήμερα;
-Δεν μου έδωσες την ευκαιρία.
Ο Hyakkimaru γέλασε.
-Σωστά...σωστά.

Κι' άλλα λεπτά σιωπής πέρασαν μέχρι που τελικά πιέσαμε τους εαυτούς μας και σηκωθήκαμε-αν και κανείς από τους δύο μας δεν το ήθελε αυτό-.Μπήκαμε στο σπίτι του Hyakkimaru και πείραμε γάζες για να βάλουμε στις πληγές μας.Ο ένας βοηθούσε τον άλλο κάτι συνηθισμένο μιας και μετά της μάχες με το ζόρι κινούμασταν.Όσο το κάναμε αυτό ο Hyakkimaru μου έλεγε ανέκδοτα-κάτι που συνήθιζε-.Στην αρχή δεν καταλάβαινε αν μου άρεσαν ή όχι,όμως όταν συνήθισε το γεγονός ότι παραμένω ανέκφραστος ήξερε ότι στην πραγματικότητα μου άρεσαν.Αφού φροντίσαμε όλες τις πληγές μας βγήκαμε ξανά έξω.Εγώ πήγα και κάθισα κάτω από ένα δέντρο που βρισκόταν στην αυλή του Hyakkimaru και εκείνος κάθισε επίσης κάτω λίγο πιο πέρα.Το Lyneel είχε αρχίσει να μου αρέσει...Είχε σχεδόν πάντα υπέροχο ηλιόλουστο καιρό με ένα ελαφρύ αεράκι να φυσάει.Έτσι έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και άρχισα να νιώθω τον αέρα στο πρόσωπο μου να με αναζωογονεί.Σίγουρα είχα κουραστεί αρκετά...Πολέμησα ένα πλήρωμα πειρατών,τον Reyking και τώρα τον Hyakkimaru... Πράγματι κουραστική σήμερα όμως δεν με ενοχλούσε...Μακάρι όλες μου οι μέρες να ήταν έτσι από εδώ και πέρα.
-Ώστε λοιπόν είρθε η μέρα...φεύγεις...
-Ναι είναι καιρός τώρα.
-Κρίμας...τώρα το νησί θα μείνει με ένα μόνο άξιο πολεμιστή.
-Ξέρω ότι είναι μάταιο αλλά θα σε ξαναρωτήσω...θα έρθεις μαζί μου στα ερχόμενα ταξίδια μου;
-Όχι φίλε μου λυπάμαι...Στο έχω ξαναπεί.Δεν μπορώ να φύγω από το νησί.Νιώθω ότι έχω χρέος να βρίσκομαι εδώ και να το προστατεύω σε περίπτωση που συμβεί κάτι.

-Καλά απλά είπα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια.
Είχα ρωτήσει πολλές φορές πριν το Hyakkimaru να με ακολουθήσει στα ταξίδια μου καθώς πίστευα ότι θα κάναμε καλή ομάδα,όμως ποτέ-ούτε καν τώρα-δεν μπόρεσα να τον πείσω.Όμως ο λόγος που δεν δεχόταν δεν ήταν μόνο αυτός που είπε.Ο Hyakkimaru πέρα του ότι ένιωθε αυτό το χρέος της προστασίας απέναντι στο νησί του,δεν μπορούσε ούτως ή άλλος και δεν ήθελε να φανταστεί την ζωή του έξω από το νησί.Εξάλλου δεν είχε αφομοιώσει την ιδέα του να είναι κυνηγός επικηρυγμένος όπως είχα κάνει εγώ.Όμως ο ποιο σημαντικός λόγος ήταν ότι ο Hyakkimaru ήταν πολύ ρομαντικός και αυτό που ήθελε ποιο πολύ στην ζωή του ήταν να βρει μια γυναίκα και να την παντρευτεί και ακόμα να κάνει παιδιά μαζί της.Έτσι για να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο δεν μπορούσε να ταξιδεύει σε όλο το κόσμο.Θα έπρεπε να βρίσκετε εκεί όπου θα ήταν και η οικογένεια του για να την φροντίζει.Σίγουρα ο Hyakkimaru ήταν πολεμιστής και κανένας δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει,όμως μέσα του ήθελε ποιο πολύ να είναι οικογενειάρχης,κάτι που μου προκαλούσε δυσάρεστα συναισθήματα...Ήξερα πως η πολεμική του φύση δεν θα χανόταν ποτέ όμως θα χανόταν από την επιφάνεια.Προσωπικά αγαπούσα τα παιδιά...Ακόμα και πίσω στο νησί μου συνήθιζα να παίζω με μικρότερα παιδιά γιατί μου άρεσε να τα κάνω να γελάνε,όμως ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα της δικιάς μου οικογένειας ή της αγάπης.Ήταν πράγματα που δεν τα χρειαζόμουν.

-Να σου πω κάτι άσχετο;
-Πες..
-Πριν που ήμουνα στην πόλη άκουσα ότι ο διοικητής της φρουράς του παλατιού παντρεύεται την κόρη του βασιλιά.Αυτή τη στιγμή πρέπει να επικρατεί πανικός στην πόλη.
-Το ξέρω κατά κάποιον τρόπο εγώ κανόνισα αυτόν τον γάμο.
-Σοβαρά;....Α! εσύ ήσουν εκείνος ο κυνηγός για τον οποίο μιλούσαν ότι νίκησε ένα πλήρωμα πειρατών μόνος του και έσωσε τον βασιλιά;
-Ένοχος...
-Χαχαχα φαίνεται ότι ξεκίνησες δυναμικά την καριέρα σου...Κάτσε κάτσε πάω να φέρω κάτι να το γιορτάσουμε.
Ο Hyakkimaru μπήκε στο σπίτι του και βγήκε μετά από λίγο με δύο μπουκάλια σάκε.Τον άτιμο!...ήξερε πολύ καλά την αδυναμία μου.Μου έδωσε το ένα μπουκάλι.
-Μια πρόποση...στον ανερχόμενο κυνηγό Mr.Shadow. είπε και αρχίσαμε να πίνουμε.
-Θα πας στον γάμο; ρώτησα κάποια στιγμή.
-Ναι γιατί όχι...ξέρεις ότι μου αρέσουν οι γάμοι...
-Τότε θυμήσου να δώσεις χαιρετίσματα στο ζευγάρι και στον βασιλιά από τον Mr.Shadow.
-"χικ" Θα το φροντίσω.

Ξαφνικά ο Hyakkimaru αναστέναξε...
-Ανυπομονώ και για τον δικό μου γάμο.
Εγώ δεν είπα τίποτα.
-Εσύ δεν σκοπεύεις να βρεις καμιά κοπέλα;
-Ξέρεις ήδη την απάντηση.
-Μην είσαι ανόητος...Δεν ξέρεις πότε θα σε βρει ο έρωτας και τότε θα αλλάξεις γνώμη.
-Σταμάτα ξέρεις ότι δεν μπορώ τέτοιες συζητήσεις. του είπα και πράγματι δεν μπορούσα.
Δεν είχα προσδιορίσει ποτέ το τι ήταν αυτό που με ενοχλούσε όμως σίγουρα κάτι υπήρχε σε συζητήσεις τέτοιου θέματος.Απλά δεν άντεχα να ακούω αυτές τις βλακείες υποθέτω.Όλοι ο άνθρωποι μιλούν για αγάπη και τον έρωτα,όμως αυτά μου φαίνονται πολύ ψεύτικα και υπερεκτιμημένα.Είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι τέτοια πράγματα ήταν ασήμαντα.Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν αυτοπεποίθηση,υπομονή,αντοχή και σκληρή προπόνηση μέχρι να αποκτήσω αυτό που πραγματικά ήθελα...Δύναμη!Μόνο αυτό θα με έκανε χαρούμενο στην ζωή μου και έτσι σκόπευα να την αποκτήσω με κάθε κόστος.
Κοίταξα χωρίς ιδιαίτερο λόγο στα πόδια μου και είδα τον Arashi ξαπλωμένο πάνω τους.Εκεί στην αγαπημένη του θέση.Φαίνεται πως τόσην ώρα τον χάιδευα ασυναίσθητα πιθανόν γιατί είχα συνηθίσει να το κάνω πλέον.Συνεχίσαμε για λίγη ώρα ακόμα να μιλάμε με τον Hyakkimaru μέχρι που τελειώσαμε και σηκωθήκαμε όρθιοι.

-Λοιπό φεύγεις;
-Ναι ώρα είναι...
-Ωραία...Έλα πίσω την έχω. μου είπε και τον ακολούθησα ως το πίσω μέρος του σπιτιού του όπου εκεί βρισκόταν μια βάρκα.
Η βάρκα αυτή ήταν του πατέρα του-ο οποίος σε αντίθεση με τον ίδιο τον Hyakkimaru συνήθιζε να ταξιδεύει-και έτσι όταν εκείνος πέθαναι η βάρκα πέρασε στην ιδιοκτησία του Hyakkimaru. Εφόσον εκείνος δεν σκόπευε να ταξιδέψει μου είχε πει πως θα μου την έδινε ώστε να μην χρειαζόταν να ξοδέψω λεφτά αγοράζοντας μία-αν και τώρα είχα αρκετά λεφτά χάρις τον Red-.Πλησίασα την βάρκα και είδα ότι πάνω της υπήρχε μια δερμάτινη τσάντα.
-Τι είναι αυτό;
-Είναι μια απλή τσάντα.Σε περίπτωση που χρειαστεί να κουβαλήσεις κάτι.Ένα έτσι τυπικό δωράκι. μου απάντησε ο Hyakkimaru.
-Το εκτιμώ...Έλα τώρα να τραβήξουμε την βάρκα. του είπα και πιάσαμε μαζί την βάρκα στην οποία ακούμπησα το ξίφος μου για να έχω ελεύθερα και τα δύο μου χέρια.Λίγο αφότου αρχίσαμε να την τραβάμε ο Arashi πήδηξε και μπήκε μέσα.Ο Hyakkimaru έβαλε τα γέλια.
-Βρε αρχιτεμπέλη... του φώναξε και εκείνος κρέμασε έξω την γλώσσα του ως ανταπόκριση σαν να μας έλεγε πως το απολάμβανε αυτό.
Με τα πολλά φτάσαμε στην ακτή και σπρώξαμε την βάρκα στην θάλασσα.
-Που θα πας πρώτα;...
-Όπου με βγάλει το ρέμα.
-Χαχα...Ας είναι.Σου εύχομαι καλή τύχη και μακάρι να επιτύχεις τους στόχους σου.
-Να σε καλά...Σου εύχομαι και εγώ ότι καλύτερο.
-Εις το επανειδείν φίλε μου. είπε ο Hyakkimaru και έσπρωξε την βάρκα ακόμα πιο μέσα στη θάλασσα μόλις αναίβηκα.
Μετά από τρία χρόνια επιτέλους ήμουν έτοιμος και έφευγα από το νησί.Θα ξεκινούσα το ταξίδι μου προς την δύναμη και θα τα κατάφερνα με κάθε κόστος.