Μια εκρηκτική παρουσία. [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Του φάνηκε περίεργο που θα επισκεπτόταν ένα μέρος που ο φίλος του προκάλεσε τόση πολύ φασαρία--ο συνήθως ήρεμος και διακριτικός φίλος του. Όμως θυμόταν πως τον κούρδιζε ο άλλος ο πειρατής, ο ξανθός, κι έτι δεν του φάνηκε τόσο εξωπραγματικό. Όμως και πάλι, αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα τον κυρίευσε. Αν ήταν ακόμα ζωντανός ο κοκκινοτρίχης θα έπρεπε πάλι να σκεφτεί μια μεταμφίεση, να αλλάξει τα ρούχα και τη φωνή του για να μην τον αναγνωρίσουν κι ο Bola θα έβλεπε παντού εχθρούς. Τώρα θα έμπαινε ανενόχλητος, όμως μόνος...

Χαμογέλασε πλατιά, και δεν έδειξε καθόλου ότι σκεφτόταν κάτι στενάχωρο--έφτανε από το ένα αυτί μέχρι το άλλο, με τα δόντια του να φάινονται. Λες κι όλη αυτήν την ώρα το μόνο που περασε απ'το μυαλό του ήταν η αναζήτηση διασκέδασης είπε: "Πειρατές, έλεγχοι, σκάλες, παγίδες...καλό μου ακούγεται! Θα σας δω εκεί!"

Δεν περίμενε ν'ακούσει τις διαμαρτυρίες ή νουθεσίες των άλλων--πριν προλάβουν να καταλάβουν το νόημα των λόγων του είχε αρπάξει την τσάντα του, την καραμπίνα του και είχε πηδήξει ήδ στο έαφος. Με ζωηρό βήμα περπατούσε προς τις περίφημες σκάλες. Θα έβλεπε ποια ήταν η πρόκληση--καιρό είχε να κάνει το οτιδήποτε και το αίμα του έβραζε για λίγη περιπέτεια! Αν βέβαια του έλεγε κανείς πριν τρία χρόνια πως θα πέθαινε ν'ανέβει σκάλες που είχαν παγίδες μπορεί και θανατηφόρες θα τους έλεγε τουλάχιστον τρελούς, αλλά νατος εδώ, έτοιμος να τα βάλει με ό,τι προκύψει. Εξάλλου, αυτήν τη φορά ήταν όντως προετοιμασμένος: σχοινί, εδώ. Γάντζος, εδώ. Νερό, εδώ. Μέχρι και υλικά γι αυτοσχέδιες παγίδες...

Αν και χάρηκε που δεν τον ακολούθησαν, δε μπορούσε παρά να νιώσει μια μικρή μοναξιά. Μακάρι να είχε εδώ κάποιον--ακόμα κι εκείνη την γλωσσού την Eileen που τους είχε παρατήσει στα κρύα του λουτρού μια μέρα χωρίς προειδοποίηση. Τσ, γυναίκες, πάντα έτσι κάνανε. Άπιστες κι απρόβλεπτες όλες τους. Προσπάθησε να μην το σκεφτεί άλλο γιατί πάλι θα εκνευριζότανε που η γυναικα του τον είχε αφήσει για εκείνον το πειρατή.

Ω ναι. Το θέμα του Bola με τους πειρατές ήταν πολύ, πολύ προσωπικό. Δεν τους συμπαθούσε έτσι κι αλλιώς, αλλά μετά από κείνο τους μίσησε σχεδόν αδιάκριτα. Σχεδόν. Πάντα υπήρχαν μερικοί λίγο συμπαθητικοί. Με το κεφάλι του ψηλά και το στήθος φουσκωμένο, έτσι για να δείχνει σε όλους τι ωραίος και γενναίος ήτανε, έκανε το πρώτο βήμα πάνω στα σκαλοπάτια. Οι γύρω κοκκαλωσαν, λες και δεν πιστεύανε αυτό που μόλις έγινε ή λες και περίμεναν ανά πάσα στιγμή κάτι απαίσιο να πεταχτεί και να τον αρπάξει απ'το κεφάλι. Αλλά το τελευταίο δεν έγινε. Αφήνοντας μια ανάσα που ούτε ο ίδιος ήξερε ότι κρατούσε, συνέχισε με το δεύτερο και τρίτο βήμα του.

Δεν είχε φτάσει στη μέση της απόστασης που έπρεπε να διανύσει και ξαφνικά τα σκαλιά εξαφανίστηκαν. Αντί για κλιμακοστάσιο, έγινε μια τεράστια τσουλήθρα! Με γουρλωμένα τα μάτια, κρατήθηκε όπως όπως από ό,τι βρήκε πρόχειρο. Όμως το νερό που βγήκε κι άρχισε να κυλάει προς το μέρος του, ορμητικό, τον έκανε να χάσει το κράτημά του. Άφησε τον εαυτό του να τσουλήσει για λίγο, ενώ προσπαθούσε να βήξει όλο το νερό που κατάπιε...όμως στο τέλος της γιγάντιας τσουλήθρας τον περίμεναν τεράστια καρφιά που ήταν έτοιμα να τον κάνουν σουβλάκι! Πανικοβλημένος πλέον, προσπάθησε να φτάσει τον γάντζο του και να τον πετάξει κάπου, οπουδήποτε, για να σωθεί.

Δε μπορούσε να τον στριφογυρίσει πολύ για να του δώσει ορμή, όμως μπορούσε να τον πετάξει. Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι όμως, έτσι το έκανε δίχως δεύτερη σκέψη. Παρακολούθησε τη μικρή πορεία που χάραξε ο γάντζος μέχρι ο κοντυνότερο σταθερό σημείο...μόνο για να τον δει να μην πιάνεται πουθενά. "Ω-ωω..."

Όμως τα βάσανα δεν τέλειωναν εκεί: ογκόλιθοι άρχισαν να πέφτουν προς το μέρος του! Με τρόμο πλέον άρχισε να μαζεύει τον γάντζο για να τον ξαναπετάξει--όμως μάταια. Ήταν πολύ μακρύ το σχοινί κι αυτός είχε λιγότερο χρόνο απ'ότι του επετρεπόταν. Σε μια στιγμή διαφάνειας όμως, θυμήθηκε πως το Κοτόπουλο ήταν εκεί μαζί του και τόση ώρα έκρωζε συνεχόμενα. Ήθελε να τον βοηθήσει! Αλλά αυτός φυσικά το ξέχασε.

"Τον γάντζο, Κοτόπουλο, τον γάντζο," φώναξε με απελπισία!

Το γεράκι, πάντα έτοιμο να βοηθήσει, έκανε μια θεαματική βουτιά κι άρπαξε το σίδερο. Δεν ήταν πολύ βαρύ για να το κουβαλήσει, ήταν εκαπιδευμένο. Βλέποντας πως θα γλύτωνε από τα καρφιά, στράφηκε στις τεράστιες πέτρες--σε λίγα δευτερόλεπτα θα τον έλιωναν. Τι μπορούσε να κάνει...; Η καραμπίνα του! Ηταν ειδική να πυροβολεί ακόμα κι όταν βρέχεται! Την άρπαξε και σημάδεψε ΄ η πρώτη κοτρόνα διαλύθηκε σε πολλά κομμάτια. Τα θραύσματα τον πέτυχαν αλλά δεν τον ένοιαζε, θα σωζώταν! Πυροβόλησε ξανά και ξανά και όλοι οι ογκόλιθοι άρχισαν να θρυμματίζονται. Κομμάτια τον χτυπούσαν κι ένιωθε τα μάτια του να πονάνε.

Και τη στιγμή που ήταν μια ανάσα πριν πέσει πάνω στα καρφιά-..."Άου," είπε με περισσότερη απάθεια απ'ότι του επέτρεπε το τράβηγμα γύρω απ'τη μέση του. Ο γάντζος επιτέλους δούλεψε και σταμάτησε την ανεξέλεγκτη πτώση του. "Αυτό θ'αφήσει σημάδι," είπε στον εαυτό του και προσπάθησε ν'αντισταθεί στη ροή του νερού.

Σήκωσε το χέρι του απότομα για να πιάσει το σχοινί--"Α! Ωω φίλε, πονάω." Παρόλες τις διαμαρτυρίες του όμως, σιγά σιγά, άριχσε να σκαρφαλώνει μέχρι εκεί που ήταν ο γάντζος.

Με τη βοήθεια του γερακιού και τη συνεχή επανατοποθέτηση του γάντζου, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή σώος αν κι όχι αβλαβής. Απλώς ακόμα ολόκληρος. Τα πλευρά του πονούσαν, εκεί που τον τράβηξε το σχοινί πονούσε, το πρόσωπό του ήταν γεμάτο αμυχές και λίγες μελανιές. Όμως ανέβηκε πάνω με τη βοήθεια μόνο του πτηνού του και του εαυτού του. Πήρε μια βαθειά ανάσα, αλλά κι αυτό τον πόνεσε. Δεν πειράζει.

Με το που σήκωσε το κεφάλι του, αντίκρυσε τα δύο αδέρφια να τον κοιτάνε με αγωνία. "Ουάου, κατάφερες να ανέβεις! Μπράβο σου," αναφώνησε ο μικρός Akisu με τις γροθιές σφιγμένες από την έκπληξή του! Ο Borodo τον χτύπησε στην πλάτη για να τον συγχαρεί. "Είσαι άξιος Bola, συγχαρητήρια." Το είπε λες και οι δύο ήξεραν ένα μυστικό για το οποίο κανείς άλλος δεν είχε γνώση, με τα χέρια του πλεγμένα αλλά το άλλο ακόμα να έχει τον αντίχειρα σηκωμένο σε επιβράβευση.

Προσπάθησε να μην κυλήσει τα μάτια του. "Ωραία πράγματα ρε παιδιά, αλλά δε με βοηθάτε λίγο; Πονάω αν πάω να κινηθώ."

Έσπευσαν να τον βοηθήσουν κι αισθάνθηκε ευγνώμων. Ήταν καλοί άνθρωποι. Καλά έκανε και τους υποσχέθηκε να τους βοηθήσει εν τέλη, θα πρόσεχαν την καρφίτσα του. Βέβαια, αν θυμόταν καλά, η ναυπήγηση ενός πλοίου θα έπαιρνε τουλάχιστον τέσσερις ημέρες κι αυτό αν είχαν έτοιμο καραβάκι ή σκούνα ή ό,τι ήθελαν τα αδέρφια. Όμως αυτό που τον απασχόλησε περισσότερο ήταν όλο το νησί και ο τρόπος που είχε κατασκευαστεί: ένας τεράστιος πύργος ο οποίος πάνω του είχε την πόλη του Clockwork και κάτω ήταν μόνο τα λιμάνια. Και πάλι, ήταν μόνο εργάτες. Όλα τα κεφάλια, αυτοί που κάναν κουμάντο εκεί κάτω, ήταν εκεί πάνω.

Αυτός ήταν ο μόνος λόγος που τα αδέρφια ανέβηκαν και το πρόσχημα που χρησιμοποίησε ο Bola. Γιατί ο πραγματικός του στόχος ήταν πολύ διαφορετικός από απλό τουρισμό.

Tα πραγματικά του σχέδια δε μπορούσε να τ'αποκαλύψει στα αδέρφια, όμως μπορούσε να τους πει τη μισή αλήθεια. Πάντα αντιπαθούσε τα ψέματα κι από τότε που είχε μπει κι επισήμως στις τάξεις των επαναστατών ήταν σχεδόν το μόνο που έκανε! Αν και δεν ήταν ψέματα πως ήταν παραμυθάς, εφόσον είχε αναλάβει αυτόν τον ρόλο από μόνος του για να διαδώσει τις θυσίες του Brandon έστω και σαν παραμύθι. Δεν είχε σημασία,αν κάτι γραφόταν στο υποσυνείδητο του ανθρώπου δύσκολα ξεγραφόταν. Όμως έπρεπε να παίζει τον ανίδεο κι αυτό του φαινόταν άκαρδο, όσο καλά κι αν το κανε.

Γιατί φυσικά και ήξερε τους Trump Sibling Pirates καθώς και τα προβλήματα που δημιουργούσαν στην πόλη. Αυτός ήταν ο λόγος που είχε έρθει εδώ. Δεν ήταν ρητή εντολή αυτή από την παράταξη, μα είχε λάβει μια "συστατική επιστολή" - έτσι τις αποκαλούσε - για μερικά νησιά που χρειάζονταν βοήθεια, κι αυτό ήταν μέσα. Έτσι, έγραψε κι αυτός ένα γράμμα, είπε πως θα πάει στο συγκεκριμένο και κίνησε για το Clockwork...βέβαια δεν περίμενε να χαθεί αφού έφτανε στο Baratie, αλλά πάλι καλά που βρήκε τους περίφημους αδερφούς κλέφτες.

Γιατί κι αυτό το ήξερε, πως ήταν κλέφτες και σε κάθε άλλη περίπτωση δε θα ήταν η εξυπνότερη λύση να τους δώσει κάτι πολύιμο όπως η καρφίτσα του, αλλά αυτοί δεν ήξεραν πως όχι μόνο δε θα κατάφερναν να του κλέψουν τίποτα αλλά θα τον βοηθούσαν και στο δικό του εγχείρημα. Το οποίο ποιο ήταν; Α τίποτα σοβαρό, απλώς είχε βάλει σκοπό ν'ανατινάξει το κάστρο των πειρατώω. Τώρα πώς θα το έκανε αυτό...; Μόνο έναν τρόπο έβλεπε ο ίδιος: πολλά εκρηκτικά, επιθέσεις από μακριά και όση μυστικότητα μπορούσε. Το ν'ανέβει τις σκάλες βέβαια έκανε την άκρα μυστικότητα λίγο δύσκολη αλλά δε μπορούσε ν'αντισταθεί στην πρόκληση.

Τώρα τελευταία μάλιστα, είχε αναπτύξει μια περίεργη αγάπη στη φωτιά οπότε κι αν όλα τ'άλλα αποτύχαιναν πάντα μπορούσε να τους κάψει σαν καλός μπουρλωτιέρης. Για την ακρίβεια, αυτό θα το έκανε έτσι κι αλλιώς σε αυτά τα πλοία που ήταν δικά τους, το μόνο που απέμεινε να δει ήταν αν θα το έκανε και στο κάστρο ή αν αυτό θα το έκανε να εκραγεί όπως ήθελε. Γιατί τα όμορφα κάστρα όμορφα καίγονται.

Χάθηκε λίγο στις σκέψεις του αλλά τελικά κατάφερε να καταλάβει πως ο Borodo τον ρωτούσε κάτι. "Είπα, πού θα μείνεις, έχεις λεφτά;"
"Α!" Κούνησε το χέρι του σαν να λέει "μην το σκέφτεσαι καν" και συνέχισε "θα πάω να δουλέψω έτσι κι αλλιώς, κάτι θα βγάλω. Είμαι παραμυθάς βλέπετε, έτσι κερδίζω το φαγητό μου."

Όταν και οι δύο τον κοίταξαν λες και δεν είχαν ιδέα τι έλεγε εξήγησε αν και κάπως απογοητευμένος: "λέω ιστορίες στον κόσμο κι αυτός με ανταμείβει για τον κόπο μου. Είμαστε λίγοι αλλά αν λες καλές ιστορίες ο κόσμος είναι γενναιόδωρος."

Φάνηκε πως το άκουγαν για πρώτη φορά αλλά δεν τον απασχόλησε. "Επίσης, θα πάω να δουλέψω και στα ναυπηγεία κάτω για να κερδισω αρκετά λεφτά για να σας βοηθήσω με το πλοίο σας. Μην ανησυχείτε, θα κρατήσω τον λόγο μου."
"Αν θες πάντως μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μας! Τουλάχιστον για το πρώτο βράδυ που δε θα έχεις και πολλά λεφτά...τι λες;"

Ο Borodo χαμογέλασε στην πρόταση του Akisu, επιβεβαιώνοντας την υποψία του Bola πως ο μικρός ήταν δασκαλεμένος. Τώρα γιατί τον ήθελαν μαζί τους αφού ήθελαν να τον κλέψουν - και ήταν σίγουρος γι αυτό - δεν ήξερε, μπορεί για να σιγουρευτούν πως δε θα πάρει πίσω την υπόσχεσή του. Όμως απ'την άλλη δεν ήθελε να τους έχει πάνω απ'το κεφάλι του...αν και γι απόψε θα χρησίμευαν και σαν κάλυψη αλλά και θα πλήρωνε πολύ λιγότερα για στέγαση. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, αποφάσισε.

"Θα έρθω μαζί σας σήμερα, γιατί όχι; Είμαι πολύ κουρασμένος να ψάχνω για ξενοδοχείο και ποιο κάνει την καλύτερη τιμή οπότε με βολεύει," αποκρίθηκε μ'ένα πλατύ χαμόγελο και χτύπησε τον ξανθό άντρα στην πλάτη. "Να στε καλά για την προσφορά!"

Κατευθύνθηκε αμέσως στο μέρος όπου υπολόγισε πως θα ήταν τα γραφεία του λιμανιού. Είχε πάει σε πολλά νησιά για να ξέρει πως συνήθως η αγορά ήταν προσκείμενη στην περιοχή με τους επαγγελματίες της βιομηχανίας κι έτσι ήταν κι εδώ. Δεν έχασε χρόνο και πήγε γραμμή στους ανθρώπους που του είπαν οι δύο νέοι αν και περιστασιακοί του σύντροφοι πως υπήρχαν οι ναυπηγοί. Τον άφησαν μέσα εύκολα, κάτι πρωτόγνωρο για τον Bola, και ήρθε αντιμέτωπος μ'ένα νέο άντρα...με πορτοκαλί μαλλιά. Τα οποία ήταν μαζεμένα σε μια ψηλή κοτσίδα με αφέλειες ενώ τα γυαλιά μυωπίας του, μικρά, πλαισίωναν τα μάτια του. Τα ρούχα του ήταν ένα υπερβολικό κουστούμι σκούρου μπλε χρώματος με τεράστια κίτρινα κουμπιά.

Προσπάθησε πολύ να μη γελάσει.

"Χαίρεται, κύριοι. Ονομάζομαι Joss Nolan. Τι θα θέλατε από εμένα παρακαλώ;"
"Συμβουλές ντυσίματος πάντως σίγουρα όχι.

Πνιχτά γελάκια ξέφυγαν από τους ανθρώπους γύρω του ενώ ο ίδιος ο Joss τον κοίταξε εκνευρισμένος...αλλά ήρεμος. Απλώς είχε μικρύνει τα μάτια του σ'ένδειξη ενόχλησης. Ο Bola τον αισθάνθηκε παράξενα...γνώριμο. Κούνησε το κεφάλι του για να του φύγει η περίεργη αυτή αίσθηση.

"Πώς μπορώ να σας βοηθήσω λοιπόν" επανέλαβε με περισσότερη πυγμή; Έδειχνε πως δε θα δεχόταν άλλα σχόλια--έφτιαξε και τα γυαλιά του με τον δεξί του μέσο κοιτώντας τους με oριστικότητα. Όμως δεν σηκώθηκε από τη θέση του.
"Θα θέλαμε ένα πλοίο παρακαλώ πολύ και μέχρι αύριο αν γίνεται."
"Ναι φυσικά, έχω ένα..." είπε ήρεμα και όλοι χαμογέλασαν ΄ όμως συνέχισε ωμά "εδώ στην τσέπη μου. Περιμένετε ένα λεπτό."

Εκεί, τον κοίταξαν όλοι έκπληκτοι. Μα πώς μπορούσε να τους κοροϊδεύει με τόσο ήρεμη φωνή και φάτσα; Ήταν λες και μιλούσε για τον καιρό και βαριόταν κιόλας! "Όσα πλοία έχουμε είναι παραγγελίες έτσι ήδη ανήκουν σε κάποιον. Αν θέλετε κι εσείς ένα θα πρέπει να περιμένετε ένα μήνα."

"Ένα μήνα;" έκανε σαν ηχώ ο Borodo. Θα τους γονάτιζε στα οικονομικά! Δεν είχαν τόσα πολλά λεφτά για ξόδεμα. Και χωρίς λεία θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο, εφόσον έκλεβαν μόνο στη θάλασσα για να μην έχουν προβλήματα με το νησί. "Δε γίνεται νωρίτερα; Σας παρακαλώ, δε μπορώ να μείνω τόσο καιρό στη στεριά."
"Όχι κύριε, λίγο δύσκολα να φτιαχτεί ένα ολόκληρο σκάφος μεγαλύτερο βάρκας σε μικρότερο χρονικό διάστημα."
"Θ-θα σε πληρώσω 30% παραπάνω από το κανονικό!"
"Με συγχωρείτε, μα εγώ είμαι απλώς σχεδιαστής. Δε μου ανήκει η επιχείρηση για να βάζω προτεραιότητες."
"Τι εννοείς σχεδιαστής; Σαν διευθυντής, ή...;"
"Όχι, σχεδιαστής στα ναυπηγεία," είπε με πλήρη ηρεμία. "Κάνω τον σχεδιασμό των κυτών των πλοίων κι επιβλέπω αν το κάνουν σωστά."

Mε σηκωμένο το φρύδι, ο Borodo τον κοίταξε υποτιμητικά. "Αχα. Και πού μπορούμε να βρούμε-;"

Ο Bola όμως πετάχτηκε εκείνη τη στιγμή και τον έκοψε άκομψα ΄ δεν ήξερε γιατί αυτός ο άνθρωπος αρεσκόταν στο να τους κάνει τη ζωή δύσκολη μα από τη στιγμή που είπε πως είναι ένας απλός σχεδιαστής, έβραζε μέσα του κι ήθελε να επιτεθεί--λεκτικά ή κανονικά. Διάλεξε το πρώτο γιατί δεν ήταν τόσο επκίνδυνο. "Καλά ρε καρότο" αναφώνησε τόσο εκνευρισμένος που τα δύο αδέρφια τρόμαξαν - αν και συνάμα παραλίγο να γελάσουν με το ψευδώνυμο που προφανώς στόχευε τα μαλλιά του Joss - "γιατί μας πιλατεύεις τόση ώρα σαν τους χαζούς και συμπεριφέρεσαι λες και σου ανήκει το μέρος; Πες μας πού είναι το αφεντικό σου τώρα και τίποτα άλλο."

Εκείνος όμως δεν πτοήθηκε από τον τρόπο του μαυρομάλλη και καθάρισε τον λαιμό του επιδεικτικά. "Είμαι σχεδιαστής όπως προείπα και κατεβαίνω ανα διαστήματα στα ναυπηγεία. Τώρα υπήρξε μια ανάγκη και ήρθα εδώ για κάποιες μακέτες αλλά ο μόνος λόγος που προσπαθώ να σας απονθαρρύνω είναι γιατί ήδη έχω πολλά πρότζεκτς να επιβλέπω, δε μπορώ ν'αναλάβω και εσάς. Και πριν ρωτήσετε, ναι, έχουμε το μονοπώλιο στην πόλη.
Για το πού θα βρείτε τον διευθυντή και ιδιοκτήτη της επιχείρησης τώρα..." Για πρώτη φορά ο καροτομαλλούσος άντρας έδειξε συναίσθημα: τα χείλη του τραβήχτηκαν ελαφρώς προς τα πάνω και στα μάτια του είδαν μια πρόκληση. "...εφόσον μου φερθήκατε και τόσο ευγενικά, γιατί δεν ψάχνετε κάπου σ'ολόκληρη την πόλη; Σίγουρα θα τον βρείτε κάπου εκεί."

Όλοι ήταν εκνευρισμένοι, μα ο Bola είχε φτάσει ένα νέο σημείο. Τον κοίταξε με μια μικρή απειλή ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του πριν κοφτά δηλώσει: "Φεύγουμε. Πάμε ν'αφήσουμε το παιδί να παίξει ήσυχο με τους μαρκαδόρους του."

Καιρό πριν είχε μάθει ο Bola: αν θες να κοροϊδέψεις έναν άνθρωπο φαινομενικά ανεπηρρέαστο από ανώριμες προσβολές δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο από το να προσβάλεις την τέχνη του. Κι εδώ φάνηκε πως η ρήση είχε δίκιο γιατί είδε τον Joss να τον κοιτάει ειλικρινά σκανδαλισμένος και να γουρλώνει τα μάτια του, χωρίς όμως να μπορεί να κάνει κάτι εφόσον έφευγαν και ήξερε πως σ'έναν πραγματικό καυγά μάλλον τον είχε ο Bola εύκολα.

Γνωρίζοντας το ίδιο και ο μαυρομάλλης άντρας ένιωσε μια παράξενη αίσθηση ικανοποίησης που είχε τον τελευταίο λόγο κι όχι μόνο, αλλά μάλιστα κατάφερε να τον ταράξει κιόλας. Το ήξερε πως ήταν παιδιάστικο αυτό και δε θα πρεπε να είναι τόσο χαρούμενος με τον εαυτό του γι αυτό, αλλά κάτι πάνω στον Joss τον εκνεύριζε τρομερά κι έτσι δεν τον ένοιαζε! Ας ήταν όσο παιδιάστικος μπορούσε, γιατί εκείνο το Καρότο τον είχε δώει στα νεύρα. Δεν ήξερε τι ήταν. Μπορεί ο τρόπος που τον κοιτούσε, μπορεί και τα μακριά καροττί μαλλιά του ή ακόμα και τα μπλε διακριτικά του γυαλιά, αλλά κάτι είχε που τον είχε κάνει να τον προσβάλει και στην αρχή για την αίσθηση της μόδας που δεν τον διακατείχε. Ήταν πάντα γρήγορος στο να εντοπίζει ελαττώματα είτε δικά του είτε άλλων μα τους περασμένους πέντε μήνες το είχε σχεδόν εξαλείψει το συνήθειο...οπότε τώρα τι τον έπιασε;

"Έπρεπε να του μιλήσεις έτσι κι εσύ," ρώτησε από το πουθενά ο Borodo, κοιτώντας παραπονεμένος τον άντρα δίπλα του; "Τώρα αν προτείνει στο αφεντικό του να μη μας πάρει ποτέ; Πότε θα φύγουμε;"
"Μην το λες αυτό...δε θα μας κρατήσει κακία, έτσι δεν είναι;"
Κάγχασε ο Bola. "Πού να ξέρω αν θα μας κρατήσει κακία το καρότο; Αλλά λαχανικό είναι, όλα να τα περιμένετε." Κανείς δε γέλασε απ'τ'αστείο του, μα ούτε κι εκείνος το είπε για να διασκεδάσει. "Παρόλαυτα, είστε αφελείς. Λέτε να το άφηνα στην τύχη; Έστειλα το Κοτόπουλο πάνω για να προσέχει. Με το που εμφανιστεί κάποιος θα με ειδοποιήσει."