[Τέλος - Αποστολή] Αρχίσανε τα όργανα [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο Άμλετ έπλεε στα βαθιά νερά της γαλάζιας θάλασσας για αρκετές μέρες. Ο Edgar ανησυχούσε για το αν θα κατάφερνε να βρει τον προορισμό του, κοιτούσε συνέχεια την πυξίδα και τον χάρτη που του είχε δοθεί από τον Dolan. Τα λόγια του άνδρα του είχαν χαραχτεί στο μυαλό, ήταν αναγκασμένος να βρεθεί και πάλι μπροστά στον άνδρα που είχε κατηγορηθεί για εγκλήματα που δεν είχε πραγματοποιήσει στην πατρίδα τους. Ο πρώην νεκροθάφτης έφυγε από το νησί μια μέρα πριν από εκείνον, κι όμως είχε βρεθεί στην ιεραρχία πάνω από τον ίδιο.

Ήταν σίγουρος ότι η συνάντησή τους δεν θα ήταν ευχάριστη. Χαμογέλασε στον εαυτό του και συνέχισε να πλοηγεί το πλοίο, κρατώντας με χαλαρή λαβή το τιμόνι της σκούνας. Τα κύματα τον βοηθούσαν αλλά όσο νύχτωνε, το ταξίδι γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Ώθηση από τα κύματα δεν υπήρχε και δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί. Όσο έπλεε σιγά, τόσο πιο δύσκολο του φάνταζε το ταξίδι. Δεν μπορούσε να παρατηρήσει πολλά μπροστά του, στο μαύρο σκοτάδι που κατέκλυζε το μέρος γύρω του.

Ώρες ολόκληρες έπλεε όταν μια ομίχλη απλώθηκε γύρω από το πλοίο. Το νέφος έφτανε όλο και πιο κοντά, και εκείνος περνούσε το χέρι του ανάμεσα από τους υδρατμούς. Η υγρασία δημιουργούσε ρίγος στο σώμα του, τα πόδια του έτρεμαν.

Τα μάτια του ευγενή δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τίποτα μέσα στο άσπρο νέφος που όλο γινόταν και πιο πυκνό. Τα λόγια του Dolan στους χάρτες και στα χαρτιά που του είχε δώσει ως πληροφορίες για το νησί έγραφαν για το μεγάλο νέφος που κατέκλυζε το νησί, κάνοντας το πιο δύσκολο κανείς να βρεθεί σ' εκείνο και να πατήσει το πόδι του στην γη. Λεγόταν άγρια ζώα υπήρχαν γύρω από την πόλη και κανείς δεν κατάφερνε να περάσει από εκεί, η ζωή του γινόταν θήραμα των ζώων.

Όσο το πλοίο προχωρούσε, τόσο περισσότερο η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και τα δάχτυλά του έτρεμαν. Ο Άμλετ πλέον είχε μπει μέσα στο νέφος της ομίχλης και εκείνος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τίποτα. Φόρεσε το ζευγάρι κίτρινα γυαλιά που του είχε δώσει ο Aidan πριν φύγει από το Strawberry Hill αλλά το νέφος ήταν πολύ πυκνό για να μπορέσει να ξεχωρίσει κάτι. Δεν ήξερε αν το καράβι του και εκείνος μαζί θα βρισκόντουσαν πεταμένοι σε κάποιο βράχο, εκείνος ανήμπορος να σηκωθεί και ο Άμλετ κατεστραμμένος και φθαρμένος από τα φυσικά φαινόμενα της γης.

Προχώρησε λίγο στο κατάστρωμα, αφήνοντας το τιμόνι προσπαθώντας να ξεχωρίσει κάτι μέσα στην ομίχλη. Μάταια, ακόμη και αν κρατιόταν από τα ξύλινα κάγκελα του καραβιού, η όραση ενός απλού ανθρώπου δεν μπορούσε να δει μέσα από το νέφος, πόσο μάλλον αν το νησί ακόμη βρισκόταν μακριά ή αν εκείνος έπαιρνε την λάθος πορεία.

Το βλέμμα του έπεσε όμως σε κάτι φωτεινό μέσα στην ομίχλη. Κάτι γυάλιζε, σαν φως που του έδειχνε το δρόμο. Άλλαζε θέσεις ξανά και ξανά, πέρα δώθε. Έτρεξε προς το τιμόνι και το γύρισε προς τα δεξιά, από όπου ερχόταν αυτό το μικρό φως. Δεν ένιωθε ότι το πλησίαζε, αλλά κάτι τον τραβούσε προς τα εκεί. Το μικρό φως άφηνε ένα είδους χρυσόσκονη πίσω του, σαν να σχημάτιζε ένα μονοπάτι που οι ναυτικοί και οι ταξιδιώτες ακολουθούσαν.

Τα λεπτά περνούσαν και εκείνος είχε μείνει να κοιτάζει το μικρό φως που πετάριζε σαν πυγολαμπίδα μέσα στην ομίχλη. Είχα αφήσει και πάλι το τιμόνι, κρατιόταν και πάλι από τα ξύλινα κάγκελα και ένιωθε την ανάγκη ότι έπρεπε να μάθει τι ήταν αυτό. Η περιέργεια φούντωνε μέσα του. Ήθελε να το δει, ήθελε να το αγγίξει, ήθελε να μάθει τι είναι. Το χαμόγελο στα χείλη του έδειχνε το πάθος που του δημιουργούσε η απαράμιλλη περιέργεια του, εκείνη που τον έφερνε σε μπελάδες.

Η ομίχλη φαινόταν να ξεκαθαρίζει τι ήταν εκείνο που τον οδηγούσε. Η χρυσή σκόνη που άφηνε πίσω του είχε αρχίσει να διαφαίνεται πιο καθαρά και εκείνος προσπάθησε να διακρίνει καλύτερα. Τα μάτια του έδειχναν τόσο μικρά στην προσπάθειά του. Όταν ξαφνικά σε δευτερόλεπτα, βρισκόντουσαν γουρλωμένα και εκείνος πεσμένος στο κατάστρωμα με ανοιχτό το στόμα.

Τα μάτια του δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Μινιατούρα μιας πραγματικής γυναίκας. Μια μικροσκοπική γυναίκα με μικρά φτερά πεταλούδας πετούσε μπροστά στα μάτια του. Είχε χάσει τα λόγια και όλο πήγαινε πιο πίσω, καταλήγοντας να χτυπήσει το κεφάλι του στο τιμόνι του πλοίου. Μόρφασε στον πόνο που ένιωσε. Ανακατεύοντας τα μαλλιά του, πιάνοντας το σημείο που χτύπησε, γύρισε το βλέμμα του και πάλι στο μικροσκοπικό πλάσμα που πετούσε πριν από λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια του, σαν αυτό να ήταν φυσιολογικό.

Κι όμως! Βρισκόταν ακόμη εκεί και του χαμογελούσε. Είχε μακριά καστανά μαλλιά και ένα πράσινο φορεματάκι στόλιζε το μικρό του σώμα, ενώ τα φτερά του ήταν μυτερά. Τα φτερά του θύμιζαν αυτά μιας πεταλούδας. Έμοιαζε όμως με άνθρωπο, το πρόσωπό του ήταν αυτό ενός ανθρώπου σε μινιατούρα. Χαμογέλασε στον Edgar και στην συνέχεια του έκλεισε το μάτι. Εκείνος έμεινε ακόμη πιο έκπληκτος, ήδη είχε σοκαριστεί.

Σηκώθηκε με την βοήθεια του τιμονιού κοιτώντας ακόμη προς το μέρος του πλάσματος. Εκείνο του έκανε νόημα κουνώντας το χέρι του, σαν να ήθελε να του δείξει κάποιο δρόμο. Αποχαυνωμένος ο Edgar ακολούθησε την μικρή νεράιδα χωρίς δεύτερη σκέψη, χαμένος στην λάμψη που άφηνε στο πέρασμά της. Όταν την πρωτοείδε, η σκέψη του ήταν ότι ίσως ήταν οφθαλμαπάτη ή κάποιο πλάσμα από αυτά που άκουγε από ιστορίες ναυτικών που σαγηνεύανε τους άνδρες για να τους ακολουθήσουν. Εκείνος όμως δεν ακολούθησε την λογική του, αλλά την περιέργειά του, την μεγάλη περιέργειά του.


Αναφέρεται στην μικρή νεράιδα του χαρακτήρα του The Doctor: Βλ. εδώ

Τα μελί του μάτια έμεναν ορθάνοιχτα στην νύχτα, ακολουθώντας την μικρή νεράιδα που του έκανε κάθε λίγο και λιγάκι νάζια, πετώντας εδώ και εκεί αφήνοντας την χρυσόσκονη να του δείχνει τον δρόμο. Κρατούσε σφιχτά το τιμόνι, δεν ήξερε που θα τον οδηγούσε, αν θα χτυπούσε σε κάποιον βράχο. Αν και στο Stetson είχε μάθει κάποια πράγματα, η εμπειρία του στον κουμαντάρισμα ενός πλοίου ήταν μικρή.

Η ομίχλη όλο και μειωνόταν και το τοπίο του πλέον σιγά σιγά ξεκαθάριζε στα μάτια του. Φώτα; Αναρωτιόταν από μέσα του καθώς έβλεπε φως, δυνατό φως από μακριά να ξεπροβάλει. Η νεράιδα του έκανε και πάλι νόημα και του έδειξε με το μικρό της δάχτυλο ευθεία. Γύρισε λίγο αριστερά το πλοίο και κρατώντας δυνατά το τιμόνι, το άφησε στην τύχη του να προχωρήσει ευθεία. Διέκρινε μια μεγάλη στοά, ένα μεγάλο τούνελ από ξύλα, στολισμένη από φανάρια. Μύριζε έντονα θαλασσινό νερό, εκείνο που χτυπούσε στους μεγάλους κορμούς και άφηνε τα φύκια της πάνω τους. Μια περίεργη μυρωδιά ένιωθε να γαργαλάει την μύτη του, η μούχλα, το αλάτι της θάλασσας αλλά και η μυρωδιά σκουπιδιών τον έκανε να αναρωτιέται τι θα έβλεπε μπροστά του όταν πατούσε το πόδι του σ' αυτό το νησί. Το βρεγμένο ξύλο μύριζε.

Αυτά που είχε ακούσει από τον Dolan δεν ήταν τα καλύτερα, του θύμιζε αρκετά την πατρίδα του και τις μεγάλες οικογένειες των ευγενών. Σε αντίθεση όμως μ' αυτούς, η Colt Town μάλλον ήταν πιο ήρεμη. Οι ευγενείς, αν και αρκετοί από αυτούς ήταν μουσίτσες, δεν έπαιρναν την εξουσία με την βία, γινόμενοι και εκείνοι φανεροί εγκληματίες. Σίγουρα η εγκληματικότητα στην Colt ήταν αυξημένη, αλλά όσο το σκεφτόταν τόσο μεγάλες διαφορές έβλεπε.

Η ομίχλη πια είχε ξεκαθαρίσει, οι λεπτομέρειες του ξύλου που είχε χρησιμοποιηθεί για να φτιαχτεί και οι τεχνοτροπίες που χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργηθεί φαινόντουσαν πια με γυμνό μάτι.

Παίρνοντας μερικά πράγματα μαζί του και το φανάρι του, ξεμπάρκαρε στην στεριά δένοντας στην συνέχεια τον Άμλετ σε έναν πάσσαλο από εκείνους που βρισκόντουσαν ήδη εκεί. Του έκανε εντύπωση το γεγονός αυτό, αλλά ήταν κάτι που θα κρατούσε το πλοίο του ασφαλές. Άφησε το πλοίο του πίσω και με γρήγορα βήματα άρχισε να περπατάει στο λασπωμένο χώμα της στοάς. Τα μαύρα του μοκασίνια λερώθηκαν με την μία, στο πρώτο βήμα που έκανε σ' αυτήν την γη. Προχωρούσε ενώ η μικρή νεράιδα συνέχιζε τα νάζια της, κάνοντας διάφορες φιγούρες στον αέρα. Δεν την κοίταξε καθόλου κατάματα και εκείνη κρατούσε την απόστασή της. Προχωρούσε γρήγορα, δεν ήθελε να μείνει για πολύ ώρα εκεί, κάτι τον φόβιζε και του έδινε την αίσθηση ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.
Άκουγε τα ουρλιαχτά ζώων και ένιωθε μέσα του τις ανάσες τους δίπλα του, να θέλουν να το καταβροχθίσουν. Ο γνωστός Edgar J. Mowbray έτρεμε σαν μικρό βρεγμένο γατί και περπατούσε όλο και πιο γρήγορα. Δεν ήθελε να τρέξει αλλά η απόλυτη ησυχία και μόνο τα γρυλίσματα να ακούγονται, αυτό τον φόβιζε.

Περπάτησε για αρκετά λεπτά μέχρι που το πόδι πάτησε σε πλακάκι. Κοίταξε καλύτερα το τοπίο που απλωνόταν γύρω του και πλέον ήταν σίγουρος ότι είχε φτάσει στην πόλη. Μεγάλα, σκοτεινά κτήρια υψωνόταν μπροστά του ενώ το φεγγάρι της έδινε μια μελαγχολική ομορφιά. Κοίταξε την νεράιδα και πάλι, ενώ εκείνη πετούσε εδώ και εκεί. Της έβγαλε το καπέλο και χαμογέλασε, ενώ εκείνη έκανε μια βαθιά υπόκλιση και χαμογελώντας πέταξε προς την δεξιά μεριά της πόλης, χάνοντάς την από τα μάτια του.

Προτίμησε όμως να ακολουθήσει το μέρος από το οποίο πήγαινε εκείνη. Του φαινόταν παράξενο το φαινόμενο και δεν ήξερε αν απλά είχε παραισθήσεις από τις μέρες που βρισκόταν στο καράβι. Σύντομα, τα κτήρια άλλαζαν όψη, ήταν πιο μικρά, πιο κοντά, οι τοίχοι τους μαύροι και ξεχαρβαλωμένα παντζούρια κρεμόντουσαν από τα παράθυρα. Στηριζόμενος στο ραβδί του προχώρησε στα σοκάκια εκείνης της συνοικίας, με αργό βήμα, φτιάχνοντας που και που την γραβάτα του η οποία τον έσφιγγε. Η μυρωδιά εκείνης της συνοικίας τον έπνιγε αλλά προσπάθησε να μην δώσει σημασία.

Τα βήματά του τον οδήγησαν στα καταγώγια της πόλης, εκεί που οι μπεκρήδες έβγαζαν τον πόνο τους και οι τζογαδόροι έριχναν τον παρά που έκλεβαν ή κέρδιζαν, μήπως και βγάλουν κανένα χρήμα παραπάνω. Η εικόνα που έβλεπε του θύμιζε αρκετά την Colt Town, μόνο που τα βλέμματα που δεχόταν εκεί ήταν εκείνα του μίσους και του φθόνου, εκείνοι τον γνώριζαν. Εδώ κανείς δεν νοιαζόταν για εκείνον, παραμόνο αν έκανε μια κίνηση να τζογάρει με τα λεφτά του. Περπατούσε ανενόχλητος, λίγα βλέμματα έπεφταν πάνω του, εκείνα των φθηνών γυναικών που θα του έκαναν παρέα για λίγα χρήματα και των μπεκρήδων που δεν ήξεραν τι έβλεπαν μπροστά τους.

Ήξερε ότι ο άνδρας που έψαχνε θα βρισκόντουσαν σ' αυτά τα μέρη. Άλλωστε έμπλεκε και εκείνος σε μεγάλες φασαρίες και για να βγάλει το ψωμί του δεν θα βρισκόταν πουθενά αλλού, αλλά στα μαγαζιά που έπεφτε ο παράς και τα στοιχήματα. Οι πληροφορίες που του είχαν δοθεί, τόνιζε ότι σχεδόν όλη η πόλη ήταν γεμάτη από αυτά τα μαγαζιά, άλλαζε ανάλογα τις περιοχές. Τα σπίτια των ανωτέρων βρισκόντουσαν πιο ψηλά στην πόλη. Τα βήματα του ήταν πια πολύ αργά, το βλέμμα του έψαχνε και παρατηρούσε κάθε άνδρα που έβλεπε στα μαγαζιά.

Η ώρα περνούσε και ένιωθε ότι η προσπάθειά του ήταν μάταιη. Ίσως ο Lewis W. Cardon είχε συνδεθεί πια με τους μεγάλους του νησιού και έμενε εκεί; Αλλά δεν θα περίμενε ποτέ ότι ο Lewis θα δεχόταν κάτι τέτοιο, θα ένιωθε υπόχρεος.

Τα δικά του όπλα βέβαια, από ότι φάνηκε δεν τα παρέδωσε, παρόλα αυτά ο Dolan έκρινε ότι ήταν ικανός να μπει στο σώμα. Πολύ έξυπνο, σκέφτηκε και πάτησε το πόδι του γερά στο έδαφος, σπάζοντας ένα μικρό κλαράκι που βρισκόταν στην μέση του δρόμου. Κανένας δεν του έδωσε σημασία, όλα τα βλέμματα ήταν γυρισμένα αλλού.

Αλλά ένιωθε δυο μάτια κολλημένα επάνω του. Δυο μάτια να τον παρακολουθούν και κάποιον να τον ακολουθεί. Στάθηκε σ' ένα σημείο στην μέση του δρόμου και κοίταξε γύρω του, αλλά δεν μπορούσε να παρατηρήσει κάτι. Για μια στιγμή σκέφτηκε ότι ήταν κάποιος πολύ επιδέξιος αλλά στην συνέχεια το μετάνιωσε. Το μυαλό του έλεγε ότι ήταν μάλλον ιδέα του, λόγω των αναμνήσεών του από την Colt Town. Εκείνα τα βλέμματα που τον έτρωγαν σε κάθε κοίταγμά τους.

Συνέχισε να προχωράει ανέμελος, χωρίς να δίνει σημασία στην σκέψη που έκανε νωρίτερα, κοιτάζοντας κάθε μαγαζί από το οποίο περνούσε μπροστά. Όλο και σε κάποιο μαγαζί, θα έβρισκε εκείνον τον μακρυμάλλη άνδρα, με την κακή συνήθεια του τσιγάρου και τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.

Συνεχίζεται εδώ:

Quote :

Εδώ

Συνεχίζεται από εδώ
Εδώ

Ανέμελος, ο Edgar πια λουζόταν με την βοήθεια των υπηρετριών του Monferatio, που έβαζαν συνέχεια ζεστό νερό στο λουτρό του για την μεγαλύτερη απόλαυση του άνδρα. Η ευχαρίστηση που ένιωθε όμως εκείνος εκείνη την στιγμή, ήταν τόσο μεγάλη όσο ο θυμός του νεαρότερου συντρόφου του αλλά ανώτερού του που είχε βρεθεί στην δύσκολη κατάσταση να ξεμπλέξει εκείνος τα πράγματα ενημερώνοντας για κάθε τι τον ανώτερο τους που είχε φτάσει στο νησί για να λύσει την κατάσταση.

Η φιλοξενία του Monferatio ήταν πολύ μεγάλη, αν και δεν τον γνώρισε καλά ο γάμος της κόρης του και το γεγονός ότι ήταν ένα από τα άτομα που είχαν βοηθήσει στο να διατηρηθεί η δόξα του στο νησί, τον έκανε να φιλοξενήσει τον Mowbray για μερικές μέρες ακόμα στο νησί. Αυτό το νησί του θύμιζε την Colt, την είχε συνηθίσει τόσο πολύ που δεν ήθελε να φύγει. Ο αέρας που μύριζε, τα σοκάκια, τα πάντα του θύμιζαν την Colt.

Άραγε θα μπορούσε να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω;

Όνομα χαρακτήρα: Edgar J. Mowbray

P.o.M. Points: 9

Belli: 30.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Βρήκα επιτέλους χρόνο να την διαβάσω. Δεν έχω να κάνω κάποια παρατήρηση. Ισχύει ότι και για το άλλο μισό. nice job.