[Τέλος]Taking a look back. A bright future awaits![Παρελθόν] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ήταν άλλη μια ήρεμη μέρα στη μικρή πόλη, στο νησί Baterilla. Καθόμουν στην παραλία και κοιτούσα προς τον ορίζοντα, με το μυαλό μου να είναι πλημμυρισμένο με σκέψεις. Το κυριότερο ήταν η επιστροφή του πατέρα μου. Είχε φύγει από το νησί μας τρία χρόνια πριν, όταν εγώ ήμουν ακόμα 7...Τέσσερις μέρες πριν. Ένα γράμμα εμφανίστηκε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου. Το πήρα και το παρέδωσα στη μάνα μου. Μόλις εκείνη το διάβασε, αμέσως φωτίστηκε από ένα πλατύ χαμόγελο. Όταν τη ρώτησα μου είπε πως το γράμμα ήταν από τον πατέρα μου. Επέστρεφε σπίτι, μετά από τρία χρόνια μακριά... Από τότε, κάθε μέρα μέχρι και σήμερα κάθομαι εδώ, στο ίδιο σημείο όλη μέρα κοιτώντας στον ορίζοντα για το παραμικρό σημάδι...
...Πέρασε η ώρα. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει, και ήξερα καλά πως δεν ήταν καλή ιδέα να μείνω έξω από το σπίτι μόλις έπεφτε τελείως. Σηκώθηκα απογοητευμένος που δεν ήρθε ούτε σήμερα. Ανέβηκα στα γρήγορα το λόφο και μπήκα στο σπίτι μου. Αμέσως ανέβηκα πάνω, κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι έπεσα για ύπνο...

...Ξύπνησα απότομα μέσα στο άγριο χάραμα. Ο ήλιος μόλις που είχε αρχίσει να βγαίνει στον ορίζοντα, δειλά δειλά. Ο ουρανός ήταν μαύρος ακόμα. Είχε ξαστεριά εκείνη τη νύχτα, κάτι που είχα να δω αρκετές βδομάδες. Τότε άκουσα ένα θόρυβο. Έμεινα ακίνητος αμέσως, δεν κουνιόμουν καθόλου. Ο θόρυβος προήλθε ακριβώς από κάτω μου. Εκεί ήταν το καθιστικό του σπιτιού μας. Τώρα δεν ακουγόταν σχεδόν τίποτα, μόνο κάποιοι πνιχτοί ήχοι λες και κάποιος, ή κάτι, περπατούσε. Οι ήχοι άρχισαν να δυναμώνουν, καθώς, όποιος ήταν αυτός, ανέβαινε τις σκάλες προς τα υπνοδωμάτια. Τώρα, τα βαριά του παπούτσια έκαναν αρκετό θόρυβο στο ξύλινο δάπεδο του διαδρόμου μας. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Δεν ήξερα ποιος ήταν, τι ήθελε, αν ήταν φιλικός ή είχε έρθει με εχθρικές διαθέσεις...όλα μου ήταν άγνωστα, κι αυτό ήταν που με τρόμαζε πιο πολύ. Τα βήματα σταμάτησαν ακριβώς μπροστά στην πόρτα μου...

Πετάχτηκα από το κρεβάτι, χώθηκα από κάτω, μικρός καθώς ήμουν, και βάλθηκα να κοιτάω την πόρτα, τρέμοντας από αγωνία για το τι θα συνέβαινε. Είδα το πόμολο της πόρτας του δωματίου μου να γυρίζει αργά, κι αυτή άνοιξε στη στιγμή μ'ένα ελαφρό κλικ. Στο δωμάτιο μπήκε μια ψηλή, φιγούρα. Δεν μπορούσα να διακρίνω κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, αφού ο ήλιος δεν είχε ακόμα βγει, έτσι ώστε να φωτίσει το δωμάτιό μου. Ο άντρας άνοιξε το στόμα του, και είπε με απειλητικό τόνο:
Βγες έξω μικρέ. Το ξέρω πως είσαι εδώ. Δεν θα σε πειράξω, μια ερώτηση θέλω να σου κάνω.
Έκανα να κουνηθώ. Δίστασα όμως. Και ποια είναι αυτή η ερώτηση; Δεν πρόκειται να προδοθώ έτσι απλά. , σκέφτηκα εγώ. Εκείνος, λες και διάβασε τη σκέψη μου, απάντησε:
Που είναι ο πατέρας σου; Απάντησε μου και ίσως να σε αφήσω να ζήσεις., είπε με έναν δήθεν καλό τόνο στη φωνή του...

...πέρασαν κάποιες στιγμές όπου κανένας από τους δύο μας δεν κουνιόταν. Εγώ τον παρακολουθούσα μέσα στο σκοτάδι, κι εκείνος κοιτούσε γύρω γύρω στο δωμάτιο κι αφουγκραζόταν προσεκτικά σε μια απόπειρά του να με ακούσει. Όταν το κατάλαβα άρχισα να κρατάω την αναπνοή μου, για να εξαλείψω κάθε πιθανότητα να με ακούσει. Μετά από λίγο τον είδα να κουνιέται. Έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο. Πήγαινε προς το δωμάτιο της μητέρας μου. Δεν έπρεπε να τον αφήσω, αλλά δεν ήξερα και τι να κάνω. Σηκώθηκα όσο πιο ήσυχα μπορούσα κι άνοιξα το παράθυρο.
Θες απαντήσεις;, φώναξα με όλη μου τη δύναμη. Τότε, ο άντρας έτρεξε αμέσως πίσω στο δωμάτιό μου.
Α, ώστε εδώ είσαι, ε, μικρέ;, ρώτησε χαιρέκακα.
Ναι, κι αν θες απάντηση στην ερώτησή σου, θα πρέπει να με πιάσεις πρώτα., του είπα εγώ, που είχα είδη σκεφτεί κάτι για να του αποσπάσω την προσοχή...

Πόσο δύσκολο νομίζεις πως θα μου είναι να σε πιάσω, νιάνιαρο;, με κορόιδεψε.
Περισσότερο απ'όσο νομίζεις., του απάντησα μ'έναν προκλητικό τόνο. Εκείνος δεν έχασε στιγμή, αμέσως όρμησε κατά πάνω μου τρέχοντας. Εγώ, προσποιήθηκα πως θα έτρεχα προς τα δεξιά, για να τον αναγκάσω να κάνει ένα άλμα προς το μέρος μου με σκοπό να με πιάσει. Όταν το έκανε, εγώ ξεγλίστρησα από τα χέρια του την τελευταία στιγμή, και τον χτύπησα όσο πιο δυνατά μπορούσα στα πλευρά. Το χτύπημά μου, εννοείται, δεν του προκάλεσε την παραμικρή ζημιά, μια και αυτός ήταν ένας ενήλικας, και πιθανόν εκπαιδευμένος στη μάχη, και το χτύπημα ενός δεκάχρονου παιδιού δεν θα μπορούσε να τον πτοήσει, αλλά κατάφερε να του αλλάξει κατά ελάχιστο την πορεία το άλματός του, με αποτέλεσμα να βρεθεί να πετάει έξω από το παράθυρό μου....

...προσγειώθηκε με τα μούτρα στο υγρό από την υγρασία του πρωινού χώμα της αυλής μας. Μόλις συνήλθε από το χτύπημα όρμησε μέσα στο σπίτι σαν σίφουνας. Ήξερα πως αν με έπιανε ήμουν νεκρός. Μόλις έφτασε στην πόρτα μου, κοντοστάθηκε.
Δεν με νοιάζει η απάντησή σου, μικρέ. Μετά από αυτό, είναι ώρα να πεθάνεις., μου είπε γελώντας υστερικά. Εγώ δεν του απάντησα, παρά γύρισα αμέσως προς τα πίσω και πήδηξα από το παράθυρο. Προσγειώθηκα λίγο πιο μπροστά από το σημείο που είχε χτυπήσει εκείνος. Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι να με ακολουθήσει κι εκείνος. Μπήκα στην πόλη σε μια απόπειρά μου να τον χάσω. Τρέχαμε για αρκετή ώρα ανάμεσα στα στενά δρομάκια μέχρι που έφτασα στο λιμάνι. Εκεί είδα κάτι που δεν περίμενα...

...Ένα πελώριο πλοίο υψωνόταν μπροστά μου. Δεν ήταν εκεί χτες βράδυ, όταν έφυγα από την παραλία πιο δίπλα για να γυρίσω στο σπίτι. Ο άντρας που με κυνηγούσε κοντοστάθηκε μόλις το είδε. Στην άκρη στεκόταν μια φιγούρα. Ένας άντρας, ψηλός και γεροδεμένος. Το φως του ήλιου, που μόλις είχε βγει χτυπούσε την πλάτη του άντρα, και τον έκανε να φαίνεται σ' εμάς τους δύο, από κάτω, σαν μια σκοτεινή φιγούρα, σαν μια σκιά. Αυτό τον έκανε να φαντάζει πιο επιβλητικός. Δεν είπε λέξη. Πήδηξε κάτω, στην προβλήτα στην οποία στεκόμασταν, όρμησε μ'ένα άλμα και κλώτσησε με δύναμη το ληστή που με κυνηγούσε νωρίτερα στο στομάχι. Εκείνος διπλώθηκε στα δύο από τον πόνο, και μετά από λίγα δευτερόλεπτα έπεσε αναίσθητος. Εγώ κοιτούσα με απορία τον άντρα. Δεν τον γνώριζα, κι όμως, αυτός με βοήθησε...

Είσαι καλά, γιε μου;, είπε τέλος. Εγώ δεν πίστευα στ'αυτιά μου. Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Είχε αλλάξει τόσο πολύ μέσα στα τρία αυτά χρόνια που ούτε καν τον αναγνώρισα. Είχε καταφτάσει την κατάλληλη στιγμή. Με έσωσε.
ΠΑΤΕΡΑ!, φώναξα εγώ δυνατά και τον αγκάλιασα. Εκείνος με σήκωσε στους ώμους του, όπως έκανε όταν ήμουν μικρό παιδί ακόμα, κι άρχισε να περπατάει προς το σπίτι μας...
...Είχα μόλις διηγηθεί στη μητέρα μου την περιπέτειά μου. Εκείνη σχολίαζε τη γενναιότητα μου με θαυμασμό, κι εγώ το απολάμβανα, αν και ήξερα πολύ καλά πως ότι έκανα εκείνη τη στιγμή το έκανα λόγω φόβου, για να σωθώ, κι όχι λόγω γενναιότητας. Έπειτα μου είπε πως θα έπρεπε να ήμουν κουρασμένος μετά απ'όλα αυτά και πως θα έπρεπε να πάω να κοιμηθώ. Εγώ διαμαρτυρήθηκα σ'αυτό, λέγοντας πως κάθε άλλο παρά κούραση ένιωθα. Ένα βλέμμα από τον πατέρα μου, με νόημα, μ'έκανε να καταλάβω πως ήθελαν να μείνουν μόνοι τους, κι εγώ αμέσως, χωρίς δεύτερη κουβέντα ανέβηκα στο δωμάτιό μου κι έπεσα για ύπνο..........................

Εννέα χρόνια μετά.

Είχαν ήδη περάσει 2 χρόνια από τότε που ο πατέρας μου παραιτήθηκε από την πειρατική ζωή και ήρθε να μείνει μόνιμα μαζί μας. Είπε πως ήταν πολύ μεγάλος πια για τέτοια πράγματα, αν κι εγώ πίστευα το ακριβώς αντίθετο...είχε χρόνια αρκετά μπροστά του. Ήμουν δεκαεννέα χρόνων. Εκείνη ήταν η ημέρα των γενεθλίων μου. Είχα ζητήσει από τον πατέρα μου, μόλις έφτανα τα δεκαεννιά να με προπονήσει, με βάση τις δικές του γνώσεις κι εμπειρίες στο πεδίο της μάχης, για ένα χρόνο. Όλοι οι φίλοι μου είχαν μαζευτεί στο σπίτι μου και περίμεναν μαζί με τη μητέρα μου. Μου ετοίμαζαν πάρτι έκπληξη μόλις θα επέστρεφα από την πρώτη μου μέρα προπόνησης με τον πατέρα μου. H έκπληξη ήταν μεγάλη. Πέρασα τέλεια εκείνο το βράδυ, κι όταν έφυγε πια κι ο τελευταίος από τους φίλους μου απ΄το σπίτι ήμουν εξουθενωμένος. Πήγα στο κρεβάτι μου, και χωρίς να αλλάξω ούτε καν ρούχα έπεσα κάτω κι αποκοιμήθηκα αμέσως...

Είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από την έναρξη της προπόνησης μου. Αυτή τη φορά γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου οι τρεις μας, εγώ, η μητέρα κι ο πατέρας μου. Ήταν η ημέρα που θα έπαιρνα τη μεγάλη απόφαση. Θα πήγαινα με το μέρος της κυβέρνησης, ή θα αντιτασσόμουν σε αυτήν; Το είχα σκεφτεί αρκετά, αλλά δεν είχα φτάσει ακόμα σε κάποιο συμπέρασμα. Ήταν η ημέρα την οποία έφευγα από το νησί Baterilla. Θα ξεκινούσα το ταξίδι μου ανεξάρτητος από οποιαδήποτε παράταξη και η πορεία θα μου έδειχνε το δρόμο σιγά σιγά. Μπήκα στη μικρή βαρκούλα μου κι άρχισα να πλέω προς το άγνωστο, με τα αποχαιρετιστήρια των γονιών μου πίσω μου. Γύρισα και κοίταξα το νησί για μια τελευταία φορά πριν βγω στην ανοιχτή θάλασσα. Σήκωσα το χέρι μου και χαιρέτησα τους γονείς μου. Έπειτα γύρισα προς τα μπρος και χαλάρωσα μέχρι να φτάσω στο επόμενο νησί. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως η περιπέτειά μου θα τελείωνε έναν χρόνο μετά, σ'ένα νησί στο οποίο υπήρχε μόνο ατελείωτη έρημος και τίποτα άλλο...