[Τέλος]Η Δύναμη του "Τίποτα" [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Επί ώρες ατελείωτες περπατούσαν κάτω από τον καυτό ήλιο. Είχαν βάλει τμήματα του ρουχισμού τους πάνω από τα μέτωπα τους για να προστατευτούν και μετρίαζαν τις ποσότητες νερού που κατανάλωναν. Προσπέρναγαν πέτρες, όπου φαίνονταν διακριτικά οι τρύπες που είχαν σκάψει τα φίδια, και μισοφαγωμένα κουφάρια μικρών ζώων που βρωμοκοπούσαν. Εκείνη την ημέρα κάλυψαν ένα αξιόλογο κομμάτι της συνολικής διαδρομής μέχρι που έπεσε ο ήλιος και η θερμοκρασία ήρθε τούμπα. Και οι δύο κράταγαν τις σκέψεις τους για τον εαυτό τους, μηχανικά έφαγαν παρέα και μηχανικά κοιμήθηκαν στην μέση της ερήμου με τις πλάτες τους να ακουμπάνε και να στηρίζονται. Τώρα που είχε νυχτώσει, το κρύο ήταν τσουχτερό. Άνεμος άρχιζε να πνέει, που σήκωνε άμμο και τους χτυπούσε στο πρόσωπο. Αν δεν έκαναν και την ελάχιστη προσπάθεια, η νύχτα θα τους πάγωνε. Παρότι δεν τον συμπαθούσε, ούτε του είχε ανοιχτεί πέρα από τα καθημερινά θέματα, η Shura εκτιμούσε την παρουσία του σε αυτήν την στιγμή. Παλιότερα δεν ήταν τόσο τυχερή ώστε να έχει συντροφιά.

Η μικρή έτρεμε και μάταια προσπαθούσε να προστατευτεί από το κρύο, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τα πόδια της. Κοίταξε πέρα, στον διπλανό λόφο. Οι δύο που την ακολουθούσαν είχαν μεταφέρει μαζί τους ξύλα για να ανάψουν φωτιά και ο καπνός της εστίας σηκωνόταν, υποδηλώνοντας την θέση τους. Δεν έπρεπε, ήξερε τι θα γινόταν. Όμως σηκώθηκε και τουρτουρίζοντας τους πλησίασε δειλά.

Έστρεψαν τα κεφάλια τους πάνω της, το αίτημα της ήταν προφανές. Ο Cane έστρεψε αλλού το βλέμμα, ο Hairem όμως το αντιμετώπισε δολοφονικά ψυχρός.
-Μπορώ να κάτσω εδώ κοντά το βράδυ; ρώτησε δειλά.
-Αν θες να πάρεις κάτι, πάρτο! Η μικρή αναθάρρησε. Την επόμενη στιγμή όμως κοκάλωσε. Για να το επιτρέψω όμως θα πρέπει να με σκοτώσεις.
-Δε-Δε μπορώ να το κάνω αυτό!
-Τότε τσακίσου χάσου από μπροστά μου! Ο μόνος λόγος που δεν θα σε σπάσω στο ξύλο είναι γιατί θα πέθαινες πολύ πιο γρήγορα. Όταν δεν μπορείς να κερδίσεις αυτά που θες αποδεικνύεις πόσο λίγη είσαι. Ένα τίποτα, λιγότερο κι από σκουπίδι!
Κόντεψε να κλάψει και γι αυτό βιάστηκε να ακολουθήσει την διαταγή του. Αυτό γινόταν πάντα. Την στιγμή που έδειχνε αδυναμία, την πατούσε κάτω. Κι αυτή πείσμωνε και ταυτόχρονα δυνάμωνε. Αλλά οι λέξεις του συνέχιζαν να μένουν μέσα της, κεντρίζοντας την συνεχώς καθώς προέρχονταν από τον μόνο άνθρωπο που εμπιστευόταν. Κάπου μέσα της πίστευε ότι ήταν ένα τίποτα.

Το επόμενο πρωί που σηκώθηκαν για να συνεχίσουν, η πίκρα είχε παραμείνει στο στόμα της κάνοντας την να μορφάζει σε μια έκφραση αηδίας. Η πορεία τους ήταν ήσυχη και η ίδια υπολόγιζε πως μέχρι το μεσημέρι θα είχαν φτάσει στην όαση.

Πρώτα το κατάλαβαν από την θερμοκρασία, που μαλάκωσε. Έπειτα είδαν ψηλά δέντρα με μυτερά, μακριά φύλλα να πετάνε από τις κορυφές τους. Όμως κι αυτά φαίνεται ότι ήταν κοντά στο θάνατο. Η όαση παλιότερα ήταν ένας πράσινος τόπος όπου μέχρι και γρασίδι φύτρωνε. Τώρα οι θάμνοι και τα δέντρα είχαν σχεδόν ξεραθεί και η λίμνη με το καθαρό, γαλάζιο νερό είχε συρρικνωθεί σε διάσπαρτες γούρνες.
-Παλιότερα έμεναν άνθρωποι εδώ. Νομάδες που μετακινούνταν από όαση σε όαση και καλλιεργούσαν χουρμάδες και άλλους βλαστούς στις περιοχές κοντά τους. Τώρα χάθηκαν και αυτοί, κατέληξε λίγο μελαγχωλικά.
-Μπορώ να καταλάβω το λόγο γι αυτό. Μέχρι και οι οάσεις πεθαίνουν. Οι άνθρωποι δεν είναι τόσο υπομονετικοί.
-Δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που εξαφανίστηκαν. Υπήρχαν και άλλοι λόγοι, είμαι σίγουρη. Και σίγουρα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Δεν εξήγησε τι εννοούσε. Τα μάτια της ήταν στραμμένα πλάγια και ψηλά στους γειτονικούς λόφους. Τώρα ήταν ξεκάθαρο ότι τους παρακολουθούσαν. Έπιασε το βλέμμα του Hermes για να του δείξει ότι ήθελε να παίξει το παιχνίδι τους.
-Έλα να πάρουμε όσο νερό υπάρχει ακόμα, του πρότεινε δυνατά και γύρισαν τις πλάτες τους στην κατεύθυνση των κατασκόπων.
Πόσο να χρειάζονταν; 10 δευτερόλεπτα γι αυτήν την δουλειά; Τα έκαναν 20 για να είναι σίγουροι ότι την επόμενη φορά που θα γύρναγαν, οι αντίπαλοι τους θα ήταν τόσο κοντά που δεν θα τους ξέφευγαν.

Η Shura έσφιξε την λαβή του σπαθιού της. Δεν άκουσε φασαρία αλλά ήταν σίγουρη ότι ο κίνδυνος πλησίαζε. Δίπλα της ο Hermes δεν έκανε κάποια παρόμοια κίνηση αν και ήταν ευνόητο ότι δεν θα είχε πρόβλημα στην μάχη. Δεν περίμενε μέχρι να νιώσει τις λεπίδες στο λαιμό της, γύρισε απότομα και μέτρησε τέσσερις φιγούρες με κρυμμένα χαρακτηριστικά που τους είχαν πλησιάσει με τα όπλα σε κοινή θέα. Την επόμενη στιγμή, οι δύο ήρθαν κατά πάνω της ενώ οι άλλες δύο πάνω στον Hermes. Ο πρώτος που κατέβασε το σπαθί του εναντίον της δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Κινούταν πολύ βιαστικά, χωρίς εμπειρία απέναντι σε εκπαιδευμένο αντίπαλο. Η Shura έκανε ένα πλάγιο βήμα για να αποφύγει την επίθεση του και τον χτύπησε με τον αγκώνα του χεριού της ενώ με το δικό της σπαθί απέκρουε την επίθεση του δεύτερου. Έριξε τον πρώτο στο έδαφος μόνο με το καλάμι της και του κλώτσησε το όπλο από την λαβή. Παράλληλα υποχωρούσε για να αποκρούει πιο εύκολα τις επιθέσεις του δεύτερου αντιπάλου της που ήταν πιο μεθοδικές. Μόλις βεβαιώθηκε ότι ο πεσμένος θα έμενε για λίγο ακόμα κάτω, όρμησε με όλη της την συγκέντρωση ενάντια στον δεύτερο. Είχε έρθει η δική του σειρά να υποχωρήσει. Προσπαθούσε να την αποκρούσει και τα κατάφερνε αλλά η άμυνα του κατέρρεε κάθε στιγμή που περνούσε. Τα πόδια του λύγισαν σε μια κάθετη επίθεση του σπαθιού της και την επόμενη στιγμή, η Shura γύρισε τον καρπό της βίαια προς τα πάνω και προς το σαγόνι του. Τα δόντια του κροτάλισαν μεταξύ τους και το κεφάλι του έφυγε προς τα πίσω, παρασέρνοντας όλο το σώμα του. Η κουκούλα του έπεσε στους ώμους του, ενώ η Shura έβρισκε την ευκαιρία να καρφώσει ταχύτατα τον πεσμένο άντρα στην πλάτη, σκοτώνοντας τον ακαριαία.

Μια κραυγή οργής ξέσπασε από τον σύμμαχο του, που όμως ήταν πολύ πιο τσιριχτή από το αναμενόμενο. Η Shura στράφηκε να τον κοιτάξει ξαφνιασμένη και σήκωσε το σπαθί της την στιγμή που της επιτιθόταν. Τα μακριά μαλλιά, τα λεπτά χαρακτηριστικά αν και είχαν παραμορφωθεί από μίσος άνηκαν σίγουρα σε γυναίκα. Το μανιασμένο ξέσπασμα της ήταν ορμητικό σαν χείμαρρος αλλά ανοργάνωτο, η ροή των κινήσεων της δεν μπορούσε να "κλείσει" την κοπέλα που συνήλθε και την αντιμετώπισε ψύχραιμα. Χωρίς να δυσκολευτεί την αφόπλισε, σκίζοντας της τον καρπό κατά την διάρκεια της προσπάθειας και την κοπάνησε με την λαβή του όπλου της στην μύτη με φορά προς τα πάνω για να της την σπάσει. Η γυναίκα έπεσε και η Shura γύρισε πλευρό για να δει τι γινόταν στο μέτωπο του Hermes. Όλως παραδόξως, εκείνος δεν είχε τελειώσει ακόμα αλλά όχι γιατί δυσκολευόταν. Τον έβρισε δυνατά γιατί μέχρι εκείνη την ώρα απλώς έπαιζε με τους αντιπάλους του που είχαν ιδρώσει στην μάταιη προσπάθεια τους να τον χτυπήσουν. Δεν είχε κάνει την παραμικρή κίνηση να τους επιτεθεί ο ίδιος. Ακούγοντας την, οι άντρες πανικοβλήθηκαν. Κατάλαβαν ότι οι άλλοι τις ομάδας τους είχαν αποτύχει αλλά έμειναν στις θέσεις τους. Στάθηκαν πλάτη με πλάτη ο καθένας κοιτώντας έναν από τους δύο.
-Θα σταματήσεις τα παιχνίδια να τελειώνουμε γρήγορα με αυτούς; απευθύνθηκε στον Hermes μήπως και αποφάσιζε ότι δεν θα ήταν κάτι ιδιαίτερο να την βοηθήσει εκείνη την φορά.

Με τόση γρηγοράδα που τα μάτια της Shura απέτυχαν να συλλάβουν, βρέθηκε μέσα στην ζώνη άμυνας του άντρα και άρπαξε το κεφάλι του σηκώνοντας τον ολόκληρο στον αέρα από αυτό. Διέγραψε μια καμπύλη στον αέρα μέχρι που τον συνέτριψε με το κεφάλι πρώτα στο έδαφος. Ακούστηκε ένα "κρακ" καθώς ο σβέρκος του έσπαγε. Ο σύντροφος του φώναξε και χαμήλωσε τρομαγμένος την άμυνα του. Αμέσως μετά η Shura πέταξε το σπαθί της οριζόντια καρφώνοντας τον στο στήθος. Είχαν καθαρίσει την επιδρομή εύκολα αλλά ήταν πολύ περίεργο να τους παρακολουθούν και να συνεχίζουν να τους επιτίθονται μέχρι τότε. Ακόμα, θα ήταν απίθανο η επίθεση αυτή να μην συνδεόταν με την άλλη που είχε δεχτεί στο σπίτι του Cane. Έπρεπε να το ελέγξει αλλά πρώτα δεν κρατήθηκε να μην γκρινιάξει στον Hermes.
-Δεν σου ζήτησα να με βοηθήσεις εξαρχής αλλά είναι ανήκουστο να μην χτυπάς αυτούς που σου επιτίθονται γιατί υποτίθεται ότι πρέπει να το κάνω μόνη μου. Ξέρεις πολύ καλά ότι τέτοιοι αντίπαλοι δεν θα μου έπαιρναν πάνω από 5 λεπτά!
-Πίστευα ότι θα ήθελες κάποιους ζωντανούς για να τους ανακρίνεις, είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.
-Γι αυτό άφησα αναίσθητη εκείνη την γυναίκα! Ήταν η πιο δυνατή ανάμεσα τους, σίγουρα αυτή θα ξέρει τα περισσότερα!
-Τότε καλύτερα να βιαστείς γιατί εκείνη σηκώθηκε πριν δύο λεπτά και το έσκασε!

Το βούλωσε και κοίταξε προς την μεριά που είχε αφήσει την γυναίκα πεσμένη. Μόνο που τώρα δεν ήταν εκεί. Τα αποτυπώματα από τα βιαστικά της βήματα είχαν απομείνει μόνο στην άμμο για να σημαδεύουν την κατεύθυνση που ακολουθούσε. Η Shura πέταξε τα υπόλοιπα πράγματα της κάτω και έβαλε φτερά στα πόδια της για να την προλάβει. Τα πόδια της βούλιαζαν στην άμμο από την δύναμη του τρεξίματος της, ωστόσο ήταν πολύ πιο γρήγορη από την ήδη τραυματισμένη γυναίκα που βαριανάσαινε προσπαθώντας να κρατήσει την απόσταση. Την άρπαξε από την άκρη του μανδύα της που ανέμιζε πίσω της. Η γυναίκα προσπάθησε να ξεφύγει αλλά μπερδεύτηκε στην δύσβατη πορεία και έπεσε κάτω. Η Shura της γύρισε το χέρι πίσω από την πλάτη μέχρι που φώναξε από τον πόνο, αλλά δεν το πίεσε για να σπάσει. Την ήθελε στα λογικά της τώρα που θα της μιλούσε.
-Ποια είσαι; Γιατί μου επιτεθήκατε;
Η γυναίκα την έβρισε και έφτυσε στα πόδια της. Το πρόσωπο της μια μάσκα πόνου και τρόμου ήταν αυλακωμένο από δάκρυα.
-Δεν είσαι η πρώτη που μου επιτίθεται σήμερα, συνέχισε απτόητη. Στην Dolav μου επιτέθηκε άλλος ένας άντρας που είχε κρυμμένο το πρόσωπο του. Τον σκοτωσα όμως και δεν μπορώ να τον ρωτήσω τίποτα περισσότερο. Θες να έχεις την ίδια κατάληξη;
Εκείνη σκίρτησε στην πληροφορία για την κατάληξη του άντρα. Και μόνο από αυτό πρόδωσε την άγνωστη σύνδεση τους.

Η Shura δεν πίστευε ότι η γυναίκα ήταν δειλή που είχε τραπεί σε φυγή, ούτε ότι νοιαζόταν τόσο για την ζωή της.
-Σπάνια βλέπω κάποιον κλέφτη να σκοτίζεται τόσο πολύ για τους συνεργάτες του. Εκτός κι αν δεν είστε απλώς κλέφτες! Και που ακριβώς πίστευες ότι θα πήγαινες; Το βλέπω ότι με μισείς που σκότωσα τους άλλους. Δεν ήθελες εκδίκηση; Γιατί δεν έμεινες να πολεμήσεις; Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος πιο σημαντικός που πρέπει να ενημερώσεις!
-Σκάσε! ούρλιαξε στο πρόσωπο της. Σκότωσε με λοιπόν! Δεν πρόκειται να σου τίποτα ό,τι και να μου κάνεις!
Η έκρηξη της ήταν τόσο προφανής που δεν υπήρχε περαιτέρω ανάγκη ομιλίας! Η Shura της έπιασε το σαγόνι και το γύρισε μέχρι που έσπασε ο λαιμός της. Χωρίς να βλεφαρίσει, επέστρεψε στην όαση όπου περίμενε ο Hermes. Δεν του ανέφερε τις υποψίες της, αν είχε δίκιο θα επαληθευόταν σύντομα με δυσάρεστο γι αυτούς τρόπο. Ήθελε να σταματήσει εκεί, να ξεκουραστεί πριν επιστρέψουν στο δύσκολο και ζεστό ταξίδι τους. Ο Hermes όμως, βλέποντας την να κάθεται σε μια πέτρα και να μαζεύει τα πράγματα της με αργές κινήσεις, επενέβη.
-Θεωρείς ότι είναι φρόνιμο να χαλαρώνεις με τέτοια στιγμή;

-Δεν νομίζω ότι θα αντιμετωπίσουμε άλλη απειλή τόσο σύντομα. Εξάλλου εγώ σκοτίζομαι με το χρόνο αυτόν τον καιρό. Όσο πιο γρήγορα κάνουμε τόσο περισσότερο το όφελος για μένα, σωστά;
-Δεν με απασχολεί αυτό, αλλά η αμμοθύελλα που πλησιάζει.
Αυτό το τελευταίο η κοπέλα χρειάστηκε λίγη ώρα για να το επεξεργαστεί. Η αργοπορημένη αντίδραση ήταν να σηκωθεί όρθια πολύ σοβαρή και να τον κοιτάξει.
-Αστειεύεσαι; Πότε θα μας φτάσει;
-Σε μια μέρα, δύο το πολύ!
-Πόσο καιρό το ξέρεις αυτό; απαίτησε να μάθει ενώ πήγαινε πέρα δώθε για να μαζέψει τα υπόλοιπα πεσμένα της πράγματα.
-Από όταν μπήκαμε πρώτη φορά στην έρημο, απάντησε και περίμενε μέχρι που εκείνη ετοιμάστηκε και ξαναβγήκαν στην πορεία τους.
Είχαν πάρει νερό για να τους φτάσει. Δεν ήταν τόσο κουρασμένοι ακόμα για να μην μπορούν να περπατήσουν. Η αίσθηση όμως της βασανιστικής πορείας κάτω από τον ήλιο, χωρίς ούτε μια σκιά πάνω από το κεφάλι τους ήταν μαρτύριο. Φυσικά θα ξεκουράζονταν το βράδυ, έστω και λίγες ώρες. Η πορεία χωρίς φως όταν βγαίνουν τα πιο επικίνδυνα φίδια για αναζήτηση τροφής θα ήταν αυτοκτονία. Στο ενδιάμεσο όμως η σιωπή τους τύλιξε, αφήνοντας τον λογισμό της Shura να περιπλανηθεί ελεύθερα.