[Αρχή - Βιβλίο] Deadlock! [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Περίληψη προηγούμενης ιστορίας:

Ήταν μία αρκετά βροχερή μέρα. Η μόνη κάλυψη που είχαμε ήταν κάτι πανιά που προϋπήρχαν πάνω στην βάρκα και αυτό του μικρού καταρτιού. Ο Saiko ήταν αυτός που σήμερα χειριζόταν τα κουπιά. Τα κύματα χτυπούσαν βίαια την βάρκα μας αποσταθεροποιώντας την συνεχώς. Λίγο έλειπε να αναποδογυρίσουμε μαζί με την βάρκα. Και είχα ένα τεράστιο πρόβλημα. Από μία ηλικία και μετά, είχα χάσει την ικανότητά μου να κολυμπώ για άγνωστο λόγο. Σεβόμουν τη θάλασσα, παρ'όλο που δεν μπορούσα να την χρησιμοποιήσω προς όφελός μου. Από την στιγμή που ξεκίνησε η καταιγίδα, είχα τα χέρια μου βαλμένα στα πλάγια της βάρκας και τα κρατούσα σφιχτά. Η θάλασσα είχε γεμίσει το σώμα μου με αλάτι, ενώ ταυτόχρονα, οι τσουχτερές σταγόνες της βροχής το ξέπλεναν. Ήθελα να βοηθήσω τον Saikο με το δύσκολο έργο του αλλά δεν μπορούσα. Απλά έμεινα καθιστός πάνω στο ξύλο και περίμενα να τελειώσει η βροχή. Σταμάτησε με την επόμενη αυγή. Ο Saiko με το που άφησε τα κουπιά, σωριάστηκε στον πάτο της βάρκας από την κούραση. Τον σήκωσα και τον ακούμπησα στα τοιχώματά της. Παράλληλα, άδειασα την βάρκα από τα νερά και έπιασα τα κουπιά. Είχα παρατηρήσει εδώ και ώρα την μαύρη κουκκίδα στον ορίζοντα που μεγεθυνόταν καθώς πλησιάζαμε προς αυτήν. Φτάσαμε επιτέλους στο πρώτο μας νησί. Χωρίς τροφή και πόσιμο νερό, η δουλειά μου ήταν δύσκολη. Παρ'όλα αυτά, έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό για να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν. Σε λιγότερο από 3 ώρες, ακουμπήσαμε στεριά. Κατεβήκαμε και επιθεωρήσαμε το μέρος.

Πουθενά δεν μπορούσε το μάτι σου να πιάσει βαθύ πράσινο. Στο νησί κυριαρχούσε απλά το κοντό γρασίδι και λιγοστά δέντρα μόνο. Και αυτά μόνο αν εστίαζες το βλέμμα σου σε ορισμένα σημεία. Σήκωσα τον Saiko και τον βοήθησα να περπατήσει. Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Ο στόχος μας ήταν η κοντινότερη πόλη, η οποία φαινόταν ήδη. Έμεινα άφωνος από το μέγεθός της. Χρησιμοποιήσαμε το δρομάκι και μπήκαμε μέσα. Μαγαζιά απλώνονταν κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, μαζί με καζίνο και μπαρ. Φαινόταν τουριστικό νησί. Η επιγραφή στην είσοδο έλεγε το όνομα της πόλης... "Serine". Είχα προσέξει το μικρό χαμόγελο του Saiko καθώς την διαβάσαμε. Δεν τον ρώτησα γιατί αντέδρασε έτσι. Χρειαζόμασταν ένα μέρος για να μείνουμε αλλά δεν είχαμε λεφτά.
-Τι κάνουμε τώρα? Δεν έχουμε τίποτα πάνω μας...
-Θα χρειαστεί να δανειστούμε...
-Από ποιον? Νομίζεις ότι υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που θα έδινε σε ανθρώπους σαν και εμάς χρήματα? Παίρνει μεγάλο ρίσκο.
-Σε μία τέτοια πόλη δεν είναι όλα νόμιμα. Υπάρχουν και άνθρωποι του υποκόσμου. Αφού πάρουμε χρήματα, θα το ρίξουμε στον τζόγο.
-"Σε μία τέτοια πόλη..."?
-Δεν ξέρεις για αυτή την πόλη?
Η παντοτινή σιωπή μου και το χαρακτηριστικό μου βλέμμα, γεμάτο απορία, τον έκανε να αναστενάξει.
-Είναι από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς. Εδώ την βγάζουν πολλοί πλούσιοι και πειρατές, πράγμα που σημαίνει πως παίζονται μεγάλα ποσά χρήματος.
-Νομίζεις πως θα μαζέψουμε τόσα χρήματα ώστε να ξεπληρώσουμε τους δανειοδότες μας? Είπες πως είναι άτομα του υποκόσμου! Δεν θα μας αφήσουν να τους ξεγελάσουμε...
-Το ξέρω! Όμως στα παράνομα καζίνο πάντα υπάρχει τρόπος να βγάλεις χρήμα. Βλέπεις, υπάρχει αυτή η "τρύπα" στα παιχνίδια τους που δίνει την ευκαιρία σε όσους την ανακαλύψουν, να κερδίσουν πολλά...

-Αφού δεν έχουμε άλλη επιλογή... Λοιπόν, πως θα βρούμε τους δανειοδότες?
-Εύκολο... συχνάζουν στις κακόφημες γειτονιές των παράνομων καζίνων. Θα πλησιάσουμε έναν και θα πάρουμε όσα θελήσουμε.
-Θέλουμε αρκετές ώρες μέχρι να πέσει ο ήλιος. Ας περπατήσουμε λίγο ακόμα και βλέπουμε.
Αφού συμφώνησε, τότε διασχίσαμε τον κεντρικό δρόμο και καταλήξαμε να καθόμαστε σε ένα παγκάκι, περιμένοντας την ώρα να περάσει. Η εικόνα των ατόμων των τομέων που θυσιάστηκαν για χάρη μας ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, όση ώρα καθόμασταν. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η τροπή θα άλλαζε τόσο ριζικά. Αλλά, όπως είπε και ο Saiko, πλέον είναι παρελθόν. Έπρεπε να συνεχίσω την ζωή μου και να περάσω όσο καλύτερα μπορούσα. Υπήρχε παρ'όλα αυτά και άλλο ένα πράγμα που με απασχολούσε πολύ. Οι κονσόλες που είχαμε καταστρέψει, σίγουρα απενεργοποιούσαν τους εκρηκτικούς μηχανισμούς που είχαν εγκατασταθεί μέσα στους οργανισμούς μας. Ο Saiko ήταν ασφαλής, αυτό ήταν σίγουρο. Όμως, τι γινόταν με εμένα? Η κονσόλα μου δεν υπήρχε μαζί με τις υπόλοιπες άρα δεν γνωρίζω αν καταστράφηκε ή όχι. Θα μπορούσε να υπάρχει άθικτη στα χέρια κάποιου. Και με το πάτημα του κουμπιού της...
-Kouga, σε απασχολεί καθόλου το γεγονός ότι δεν βρήκαμε την κονσόλα σου? Εννοώ, είναι φυσιολογικό να υπάρχουν διάφορες σκέψεις όσον αφορά το τι απέγινε...

-Φυσικά και υπάρχουν! Στην πραγματικότητα, με έχουν τρελάνει. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να εκραγώ. Είναι βασανιστικό και μόνο που αναπολώ πως υπάρχει κάτι τόσο επικίνδυνο μέσα μου. Saiko! Πρέπει να βγάλουμε αυτά τα πράγματα από το σώμα μας! Θα μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε! Δεν θέλω να ρισκάρω άλλο με την ζωή μου!
-Θα το κάνουμε και αυτό. Χρειαζόμαστε πρώτα όμως χρήματα για να καλύψουμε τέτοια έξοδα. Πάντως είναι σχεδόν απίθανο το να πήρε κάποιος από αυτούς την κονσόλα σου λίγο πριν ανατινάξουν τις σήραγγες. Εντάξει, μπορεί να μην υπήρχε μαζί με τις υπόλοιπες καθώς ήσουν νέος εκεί μέσα. Η κατεδάφιση πολύ πιθανόν να κατέστρεψε και την κονσόλα σου.
Κοίταξα τα χέρια μου και μετά τα έσφιξα. Σηκώθηκα και έφτυσα στο έδαφος. Η σιλουέτα του τύπου που "φαινομενικά" μου έσωσε την ζωή στις σήραγγες κόλλησε στα μάτια μου. Γρύλισα καθώς, θυμόμουν τις τελευταίες του φράσεις. Έβλεπε όλους τους σκλάβους ως πειραματόζωα. Εκτελούσε πειράματα σε ζωντανά όντα. Απαράδεκτο!!
-"Όταν ένα πείραμα τελειώσει, το πειραματόζωο γίνεται άχρηστο και πετιέται"...!? Θα τον σκοτώσω! Θα τον κυνηγήσω σε ολόκληρο τον κόσμο και θα τον σκοτώσω με αυτά τα χέρια!