The legacy of the spider [Τέλος-Φρούτο] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Είχαν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε που με απήγαγαν από την έπαυλη στο Bliss, η ζωή μου είχε πλέον αλλάξει ριζικά και παρόλο που δεν θα το παραδεχόμουν ποτέ ανοιχτά, προς το καλύτερο. Όσο ζούσα στο Bliss δεν ήμουν τίποτε παραπάνω από μια καταχρεωμένη δεσπινίδα με καλό όνομα όμως με πολύ μικρή εξουσεία, στο κάτω κάτω ο ξάδελφός μου ήταν υγειέστατος πράγμα που υποδήλωνε ότι ο θρόνος θα του δινόταν με ανοιχτές αγκάλες αλλά ακόμα και αυτό με μην γινόταν σίγουρα ένας πιο ισχυρός ευγενής θα εμφανιζόταν για να διεκδικήσει την εξουσεία. Μέσα στην αίρεση όμως η θέση μου είχε τεράστια σημασία. Όπως μου είχε εξηγήσει και ο Sebastian υπήρχαν 9 αρχηγοί και ο καθένας από αυτούς αντιπροσώπευε έναν από τους 9 άρχοντες του κόσμου, με λίγα λόγια για τους πιστούς ήμουν η φωνή του θεού.

Όμως πριν φτάσω στο αξίωμα της πάπισσας έπρεπε πρώτα να περάσω από την "φώτηση", η φώτηση είναι η εκπαίδευση των πάπων και παρόλο που δεν διαρκεί περισσότερο από 12 μήνες είναι υπερβολικά σκληρή και κουραστική. Αποτελείτε από νηστεία και ασκήση του σώματος και του πνεύματος, μαθένεις να ελέγχεις τον πόνο και να μην υποκήπτεις ποτέ σε αυτόν για να επιτευχθεί αυτό περνάς από μια σειρά βασανηστιρίων και ανάκρισης,ο στόχος τους είναι να σε κάνουν να λυγίσεις και να ομολογήσεις εγκλήματα που δεν έχεις κάνει. Αυτό όμως είναι ένα μικρό κομάτι της φώτησης. Ακολουθούν διάφορα θρησκευτικά μαθήματα στα οποία μαθένεις την ιστορία της αίρεσης και το στόχος της. Αυτά όμως τα διδάσκονται όλα τα μέλη η διαφορά της φώτησης με την παραδοσιακή εκπαίδευση εμφανίζεται μετά τους πρώτους έξι μήνες.

Αφού μαθένουν να αντέχεις τον πόνο τα κανοικά μέλη συνεχίζουν την εκπαιδευσή τους με ένα πρόγραμα πλήσης εγκεφάλου, οι διδάσκοντες προπραγαδίζουν την θρησκεία της αίρεσης με κάθε τρόπο, από απλή διδασκαλία μέχρι βασανηστήρια και τεχνικές υπνοτισμού, αυτές οι μέθοδοι όμως σπάνια χρησιμοποιούνται για έναν πολύ απλό λόγο, το σώμα και το πνεύμα των περισσότερων είναι σχεδόν κατεστραμένο μετά από τη φρίκη των πρώτων μηνών, δεν είναι άνθρωποι αλλά άδεια σώματα ανθρώπων έτοιμα να πιστέψουν τα πάντα, ποίος ξέρει τι ψέματα τους λένε οι δάσκαλοι ώστε να τους μετατρέψουν σε φανατικούς υπηρέτες,όπως καινα έχει αυτοί δεν τίποτα παραπάνω από στρατιώτες ή αλλιώς "εργάτες", δουλειά τους είναι να ακολουθούν πιστά διαταγές και να κάνουν τα πάντα για να ευχαριστούν τους ανώτερους τους...για αυτό και οι "εργάτες" συχνά είναι ευπαρουσίαστοι. Όσο απαίσια και αν ακούγεται η ζωή τους υπάρχει μια τάξη ακόμα πιο χαμηλή από τους εργάτες, οι δούλοι. Δεν ξέρω πως ακριβώς δημιουργούνται αλλά σίγουρα κάποτε ήταν άνθρωποι, ίσως είναι εργάτες που πληγόνονται τους πρώτους μήνες ή ίσως είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινό.

Η δική μου εκπαίδευση από την άλλη αν και ήταν σκληρή σίγουρα δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα που είχε στους εργάτες, προφανώς δεν ήταν τόσο σκληροίμαζί μου και σίγουρα δεν ήθελαν να αχρηστέψουν μια μελλοντική πάπισσα. Όπως λοιπόν έλεγα μετά από έξι μήνες άρχισαν να με εκπαιδεύουν όπως θα εκπαίδευαν έναν πρίγκιπα ή μια πριγκίπισσα. Μου έμαθαν να παλεύω συχνά με το να με βάζουν να εξασκούμε εναντίον στρατιωτών, θα μιλήσω αργότερα για αυτούς.Επίσης αναγκάστικα να διαβάσω και να μάθω απ΄έξω γλιμόρια, βιβλία μαγικών, τα περισσότερα περιείχαν τελετές και ξόρκια τα όποια όμως μου φαίνονταν πολύ ακραία για να είναι αληθινά. Έμαθα επίσης την τέχνη του υπνοτισμού, ήερα ήδη μερικά από το Loguetown και την Ιατρική σχολή όμως οι μέθοδοί τους είχαν πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα και δούλευαν ακόμα και όταν ο άλλος ήταν αντίθετος στην ιδέα της ύπνωσης.

Σίγουρα μπορούσα να φανταστώ χειρώτερη μοίρα από το να γίνω αρχηγός μιας αίρεσης στην οποία θα με λάτρευαν σαν θεά και θα έκαναν ότι τους πρόσταζα, ήταν σίγουρα καλύτερο από το να ζήσω σαν ξεπεσμένη ευγενής σε ένα σπίτι στην εξοχή. Από την άλλη όμως ίσως οι μέθοδοι τους ήταν υπερβολικά ακραίες, όπως προανέφερα οι θάνατοι στις εκπαιδεύσεις των εργατών ήταν συχνοί και σπάνια περνούσε μέρα χώρις τουλάχιστον έναν δούλο να πεθένει, όμως τα μεγάλα χλυδάτα δωμάτια και οι ανέσεις που μου παρείχαν με έκαναν να ξεχνώ τη βαρβαρότητά τους. Όμως αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι η εκπαίδευσή μου δεν είχε τελειώσει. Βρισκόμασταν σε μια από τις βάσεις μας στη Centaura, προσπαθούσαμε σταδιακά να κυριεύσουμε το νησί με το να εντάσουμε όλο και περισσότερα μέλη, προσοχή όμως τα μέλη αυτά δεν θα γίνονταν ούτε εργάτες ούτε δούλοι αλλά απλοί πιστοί,εκτός φυσικά εάν οι ίδιοι ζητούσαν κάτι τέτοιο, φυσικά όταν δεν γνωρίζεις τι σε περίμενει αρκετές φορές ρισκάρεις και για αυτό συχνά πολλοί πιστοί ζητούσαν να γίνουν εργάτες.

Βρισκόμουν στο πολυτελές δωματιό μου, η βάση μας είχε χτιστεί πάνω σε ένα βουνό πολύ κοντά στην πρωτεύουσα του νησιού, περίπου 50 ή 60 άτομα ζούσαν μόνιμα εκεί ενώ συχνές ήταν οι επισκέψεις άλλων μελών,μπορείται λοιπόν να φανταστήται το μέγεθος της βάσης. Εγώ καθόμουν σε μια ξύλινη καρέκλα με κόκκινο βελουδένιο μαξιλάρι και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Φορούσα μια πολύ μακριά μεταξένια σκούρα μωβ ρόμπα με λευκά γουνάκια στις άκρες της ενώ μέσα από αυτή τα εσώρουχά μου, δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που είχα ξυπνήσει και έτσι δεν είχα μπει στον κόπο να ντυθώ ή να φτιάξω τα μαλλιά μου τα οποία είχα δέσει σε μια άγαρμπη κοτσίδα. Στο κρεβάτι μου κοιμόταν ένας εργάτης, το όνομά του ήταν Rick ή Raik κάτι που άρχιζε με "R", όπως είπα οι εργάτες δεν μπορούν να αρνηθούν τίποτα από τους ανώτερούς τους και το γεγονώς ότι ήμουν πάπισσα έκανε τις απαιτήσεις μου νόμο για αυτόν. Τον είχα διαλέξει όταν έφτασα στο νησί, ήταν ένας όμορφος μελαχρινός άνδρας, αδύνατος αλλά γυμνασμένος ίσως ήταν ερωμένος κάποιας ή κάποιου άλλου από αυτή τη βάση επείδη φαινόταν υγιέστατος και καθαρός, όπως και να έχει κανένας δεν ήταν όσο ισχυρός όσο εγώ και αυτό έκανε τα πράγματα πολύ απλά, το ήθελα και τον είχα χωρίς να ζητήσω την άδεια κανενός. Προφανώς δεν είχε κοιμηθεί σε τόσο ακριβώ κρεβάτι γιατί παρόλο που η ώρα ήταν σχεδόν 11 το πρωί κοιμόταν ακόμα, το κόκκινο σεντόνι κάλυπτε το σώμα του από τον αφαλό και κάτι ενώ το αριστερό του πόδι προεξήχε. Δεν του έδεινα όμως σημασία, αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν η πόλη της Centauria, φαινόταν υπερβολικά γαλήνια παρά την μεγάλη μάχη που την αντιπροσώπευε, ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση.

Για μια στιγμή φαντάστικα πως θα ήταν να περπατήσω στην κεντρική πλατεία αλλά σίγουρα σε μια πόλη γεμάτη επαναστάτες μια γυναικά της αριστοκρατικής κλάσης δεν θα ήταν καλοδεχούμενη. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που είχα έρθει κρυφά στο νησί. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το απότομο άνοιγμα της πόρτας , γύρισα και είδα έναν από τους διδάσκοντες, το όνομά του ήταν Adeotatus, πρέπει να ήταν γύρω στα 40, είχε κοντά μαλλιά τα οποία ήταν κατά βάση γκρίζα με κάποιες καστανές τούφες να αχνοφαίνονται, αυτό που μου έκανε όμως μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η εμφάνισή του, ήταν αξύριστος και φαινόταν κουρασμένος, το λευκό του πουκάμισο ήταν ανοιχτό μέχρι το θώρακα και η μαύρη γραβάτα του λυτή, όμως στεκόταν όρθιος και αγέροχος κάτω από την πόρτα, ο νυχτερινός εραστής μου είχε ξυπνήσει από το απότομο άνοιγμα της πόρτας είχε σηκωθεί από το κρεβάτι και είχε μαζέψει γρήγορα τα ρούχα του από το πάτωμα χρησιμοποιώντας τα για να καλύψει τα απόκρυφα σημεία του. Εγώ από την άλλη αφού βεβαιόθηκα ότι η ρόμπα μου ήταν κλειστή σηκώθηκα από την καρέκλα και ρώτησα τον δάσκαλο.

Κύριε Adeotatus, ελπίζω να έχεται μια καλή δικαιολογία για να εισβάλετε έτσι στην καμαρά μου,μπορεί να ήμουν γυμνή.

Του είπα προσπαθώντας να τον κάνω να αισθανθεί αμήχανα, παρόλο που η ρόμπα μου ήταν κλειστή είχα φροντίσει να δημιουργήσω ένα βαθύ ντεκολτέ, το σουτιέν μου σίγουρα δεν φαινόταν άρα δεν ήξερε εάν φορούσα ή όχι, ήταν ένα απλό κόλπο που είχα μάθει όσο ζούσα στο East blue, για να κερδίσεις το πλεονέκτιμα στη συζήτηση απλά κάνε τον άνδρα να σε βρει ελκυστική, όμως τα κόλπα μου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στον ψυχρό άνδρα,αντιθέτως τα μάτια του παρέμειναν στη θέση τους,δηλαδή καρθωμένα στα δικά μου.

Συγνώμη για την αναστάτωση αγιωτάτη, εάν ήξερα ότι είχατε παρέα θα χτυπούσα,όμως υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να σας πω...ιδιαιτέρως

Ο εργάτης με κοίταξε ικιτευτικά, ήθελε να φύγει από το δωμάτιο όσο πιο γρήγορα γινόταν. Με ένα νεύμα του χεριού μου του έδωσα την άδεια να φύγει. Εκείνος υπολήθηκε και έφυγε τρέχοντας, όταν μου γύρισε την πλάτη του είχα την ευκαιρία να δω τις ουλές που είχαν δημιουργηθεί εκεί προφανώς από μαστίγομα. Βγήκε έξω και έκλεισε την πόρτα πίσω του.Τότε το παγωμένο πρόσωπο του Adeotatus "έσπασε" και τη θέση του πήρε ένα πιο ανύσηχο, το βλέμα του τρεμόπαιζε ενώ η αγέροχη στάση του είχε αλλάξει σε μια πιο χαλαρή.

Παρακαλώ καθήστε, θέλω πολύ να ακούσω αυτό που θέλετε να μου πείτε, αυτό που είναι τόσο σημαντικό ώστε εισβάλατε χωρίς άδεια στο δωμάτιό μου.

Παναγιωτάτη....βλέπετε, ήρθε η ώρα....ο άρχοντας βρίσκεται σε αυτό το νησί. Πιστεύουμε ότι θέλει να σας...μιλήσει. Συνήθως η επαφή γίνεται μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια και μόνο για κάτι πολύ σημαντικό. Ποτέ δεν έχω ξανακούσει για έναν άρχοντα που πήγε να σηναντίσει κάποιον πάπα, η κατάσταση είναι.....προφανώς.....πολύ σοβαρή.

Οι εννέα άρχοντες ήταν , σύμφωνα με την αίρεση θεότητες που εππιρέαζαν την ισσοροποία του κόσμου, φυσικά δεν πίστευα τίποτα από όλα αυτά μέχρι εκείνη τη μέρα. Ο δάσκαλος φαινόταν πολύ σοβαρός και ανύσηχος για αυτό και δεν είχε κοιμηθεί το βράδυ. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να συναντίσω αυτόν τον άρχοντα. Κοίταξα τον δάσκαλο και του είπα.

Πολύ καλά, θα ετοιμαστώ κα θα πάω να βρώ τον άρχοντα. Όσο θα λείπω θέλω όλοι να μείνουν μέσα στη βάση, όποιος φύγει θα φυλακιστεί, άδεια θα δωθεί μόνο σε άκρως σημαντικές περιπτώσεις. Και να φροντίσετε να μάθουν όλα τα μέλη για την επίσκεψη του άρχοντα. Θα ενισχύσει την πίστη και το σεβασμό τους προς το πρόσωπό μου.

Μάλιστα παναγιωτάτη, θα διατάξω μια μικρή φρουρά να σας συνοδέψει στη σπηλία όπου έχει βρει καταφύγιο ο άρχοντας.

Και με αυτά τα λόγια έφυγε και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Μπορούσα πλέον να πανικοβληθώ με την ησυχία μου.Τι στο καλό γινόταν εδώ,δεν ήταν δυνατόν να υπήρχαν πλάσματα όσο ισχυρά όσο αυτά που περιέγραφαν τα γλιμόρια της αίρεσης. Όμως ήδη είχα δει πολλά περίεργα φαινόμενα και είχα διαβάσει για πανίσχυρα πλάσματα που ζούσαν στη θάλασσα και στη ξηρά όμως δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα συναντούσα έναν θεό. Με γρήγορες κινήσεις πέταξα τη ρόμπα και τα εσώρουχά μου στο κρεβάτι και χώθηκα μέσα στο μπάνιο. Αφού γέμισα τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μερικά έλαια μπήκα μέσα και έκλεισα τα μάτια μου.

Πρέπει να υπάρχει μια λογική εξήγηση για αυτό. Ίσως οι άλλοι πάπες θέλουν να μου εξηγήσουν την πλεκτάνη τους. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν θεοί...όμως τα devil fruits είναι η απόδειξη ότι οι φυσικοί νόμοι μπορούν να καταπατηθούν....σκέψουν Elizabeth τι μπορεί να συμβαίνει κάποια λογική εξήγηση πρέπει να υπάρχει

Είπα στον εαυτό μου πριν πάρω μια βαθιά ανάσα και βυθιστώ μέσα στο ζεστό νερό.

Πρέπει να έμεινα μέσα στη μαρμάρινη μπανιέρα για περίπου 10 λεπτά, συνήθως περνούσα πάνω από μια ώρα μέσα στο ζεστό νερό όμως δεν μπορούσα να καθηστερήσω κατά κύριο λόγο επειδή δεν έπρεπε να νομίζει κανείς ότι φοβάμαι και επίσης ήμουν περίεργη να δω τι ακριβώς ήταν αυτός ο "άρχοντας". Σκούπισα το σώμα μου και τα μαλλιά μου με δύο λευκές πετσέτες που βρίσκοταν στο μπάνιο και ύστερα αφού τύλιξα το σώμα μου με την μεγαλύτερη πετσέτα κατευθύνθηκα προς τη τεράστια ξύλινη ντουλάπα του δωματίου μου. Μέσα, όπως ήταν φυσικό υπήρχαν πολλά ρούχα από τα οποία ελάχιστα ήταν δικά μου, φαίνεται οι υπεύθυνοι είχαν φροντίσει να βρουν μερίκα ρούχα στο νούμερό μου πριν φτάσω στο νησί. Μετά από μερικά λεπτά αποφάσισα να φορέσω κατί απλό αλλά και κομψό, φόρεσα λοιπόν ένα λευκό πουκάμισο και ένα μαύρο βελεούδινο γιλέκο από πάνω , τα οποία συνόδεψα με ένα επίσης μαύρο λινό παντελόνι και μαύρα χοντρά τακούνια. Στη συνέχια έφτιαξα το γιακά του πουκαμίσου μου ώστε να δημιουργθεί ένα μικρό "κολάρο", τα μαλλιά μου τα έπιασα σε μια αυστηρή ψηλή κοτσίδα ώστε να φαίνεται ο γιακάς. Στη συνέχεια έβαλα λίγο μάικ απ στο πρόσωπό μου για να καλύψω τα σημάδια του προσώπου και κόκκινο κραγιόν για να τονίσω τα χείλια μου, μετά έβαλα μια σκουρόχρωμη σκιά και τόνισα τα μάτια μου με μαύρο μολίβι. Τέλος,έβαλα ένα ζευγάρι από μαργαριτάρενια σκουλαρίκια και ένα κολλιέ από ροζ πέρλες.

Ήμουν έτοιμη να συναντήσω τον άρχοντα. Βγήκα το δωμάτιο και βρήκα μια μικρή φρουρά αποτελούμενη από 3 άνδρες στρατιώτες να με περειμένει. Οι στρατιώτες είναι τα φανατικά μέλη της αίρεσης που είναι ικανά να σκοτώσουν όποιον χλεβάζει τη πίστη τους, προσωπικά τους θεωρώ ανόητους αγρίκους αλλά είναι ένα αναγκαίο κακό, η πίστη τους τους δίνει κίνιτρο να βελτιώνουν τη σωματική τους κατάσταση και τις πολεμικές τους ικανότητες ώστε να μπορούν να την προστατέψουν. Όλοι τους φορούσαν την παραδοσιακή απλή πανοπλεία, κόκκινη με ένα "Χ" στο σημείο της καρδίας, που σήμεναι ότι ήταν χαμηλόβαθμα μέλη. Όταν με είδαν να βγαίνω αμέσως γονάτισαν και είπαν με μια φωνή.

Παναγιωτάτη, οι ταπεινοί σου σκλάβοι είναι στη διαθεσή σου. Θα δώσουμε ακόμα και την ίδια μας τη ζωή εάν αυτό επιθημεί η αγιώτητά σας.

Μόνο όταν τους έδωσα την άδεια να σηκωθούν στάθηκαν πάλι στα δύο τους πόδια και αφού χώριστικαν σε δύο ομάδες των 2 ατόμων προχώρησαν οι πρώτοι μπροστά μου και οι δεύτεροι πίσω μου δημιουργώντας έτσι ένα ανθρώπινο οχηρό. Μπροστά τους πρέπει να φαινόμουν μικροσκοπική, καθώς ο πιο μικροκαμομένος από αυτούς μου έριχνε τουλάχιστον 2 κεφάλια και είχε διπλάσια μάζα από τη δική μου. Όμως είχα πολύ πιο σημαντικά πράγματα να απασχολούν το μυαλό παρά το πως θα φαινόμουν σε κάποιον βοσκό που ίσως τύχαινε να με δει καθώς θα πήγαινα στη σπηλία όπου είχε βρει καταφύγιο ο άρχοντας.

Προχωρήσαμε για περίπου 40 λεπτά ή για να είμαι πιο ακριβείς προχωρήσαΝΕ γιατί όπως ήταν λογικό μου ήταν σχεδόν αδύνατον νε περπατήσω με τακούνια πάνω στα κατσάβραχα και στο χώμα που έπρεπε να διασχήσουμε προκειμένου να φτάσω στη σπηλιά, έτσι διέταξα τον πιο γυμνασμένο να με πάρει στους ώμους του μετά από 5 λεπτά άσταλου περπατητού. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η χαρά και η περιφάνια που φανερά ένιωθε ο άνδρας την ώρα που με κουβαλούσε, ήμουν πραγμάτικα ότι πιο ιερό είχε δει ποτέ στη ζωή του, φυσικά δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου ούτε άγιο ούτε ιερό όμως αυτοί οι άνθρωποι με θεωρούσαν ανώτερη ύπαρξη, το βλέμα του μου θύμησε εκείνο τον εργάτη που είχα περάσει τη νυχτά μαζί, τότε κατάλαβα πόσο μεγάλη επιρροή μπορούσα να ασκήσω σε αυτούς τους ανθρώπους.

Όταν επιτέλους φτάσαμε στον προορισμό μας ο στρατιώτης με κατέβασε με φανερή απογοήτευση στο βλέμα του αλλά χωρίς να φέρει αντίρηση. Λες και δεν είχα ήδη αρκετά προβλήματα έπρεπε να γίνομαι μάρτυρας της ηλιθιότητας των στρατιωτών, αναριωτόμουν πως ήταν δυνατόν να πιστεύουν τόσο ακλόνιστα ότι ήμουν η φωνή ενός αρχαίου θεού στη Γη. Όπως και να έχει δεν ασχολήθηκα παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα με αυτό το θέμα, ύστερα προχώρησα γεναία μέσα στην τεράστια σπηλιά, παρόλο που φαινόμουν ψύχραιμη η καρδία μου χτυπούσε δυνατά, φυσικά οι στρατιώτες δεν θα πρόσεχαν το φόβο μου ακόμα και αν άρχισα να ουρλιάζω σαν μικρό κοριτσάκι, ήταν πολύ απασχολημένοι με το να γονατίζουν και να προσκεινούν την σπηλιά.

To εσωτερικό της σπηλιάς ήταν πολύ πιο βαθύ και σκοτεινό από όσο περίμενα, ευτυχώς όμως το πέτρωμα ήταν σχετικά λείο όσο λείο μπορεί να είναι το έδαφος μια σπηλιάς, και έτσι μπορούσα να περπατήσω κανονικά, φυσικά αυτό δεν με εμπόδισε από το να καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που φόρεσα τακούνια, λες και αυτός ο άρχοντας ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο ή κάτι τέτοιο.

Μα καλά τι σκεφτόμουν? Ότι η σπηλιά θα ήταν όπως το παλάτι του Bliss με τα μαρμάρινα πατώματα και τις επιχρυσομένες πόρτες? Και πόσο μεγάλη είναι αυτή η παλιοσπηλία? Εάν όλο αυτό είναι κάποια φάρσα από τους άλλους πάπες τόσε στα αλήθεια θα πέσουν κεφάλια!

Με το να μιλάω στο εαυτό μου καταπολεμούσα τον φόβο μου, όχι απόλυτα αλλά τουλάχιστον με βοηθούσε να προχωρήσω μέσα στα έγκατα της σπηλιάς. Πέρασα χιλιάδες ιστούς αράχνης, σχεδόν αμέτρητα μανητάρια και ολόκληρες δυναστείες από μικρά έντομα μέχρι να φτάσω στο τέλος της σπηλιάς. Εκεί υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα από το όποιο φαινόταν ένα σχετικά φωτεινό δωμάτιο, το άνοιγμα αυτό ήταν τουλάχιστον 20 φορές το μέγεθός μου και έτσι μου ήταν πολύ εύκολο να δω μέσα στο εσωτερικό του. Αυτό που είδα έμοιαζε με κάποιου είδους αρχαίου ναού, ο ναός αυτός ήταν γεμάτος αγάλματα που αποικόνιζαν ανθρώπους με ρόμπες και κουκούλες να προσεύχονται,σύμφωνα με το γλιμόριο της Πάπισσας Pandora, η πρώτη de Captulet πάπισσα και μια από τους εννέα αρχαίους, για να επικαλεστεί ένας άρχοντας τότε έπρεπε εννέα ιερείς να προσεύχονται μαζί για 9 μερόνυχτα , προφανώς τα αγάλματα απεικόνιζαν τους ιερείς όμως δεν μπορούσα να δω κανέναν άρχοντα. Τότε ήταν που άκουσα μια πνιγμένη κραυγή από τον ναό λες και κάποιος βογκούσε, χωρίς να το σκεφτώ πέρασα το άνοιγμα και έτρεξα μέσα στο ναό.

Τότε είδα αυτό που οι άνθρωποι της αίρεσης αποκαλούν θεό. Ήταν μια αράχνη,μια τεράστια αράχνη με λεπτά κατάμαυρα πόδια και 8 κακκόκινα μάτια, παρόλο που δεν ξέρω πολλά για τα έντομα μπορώ να πω με σιγουρία πως αυτή η αράχνη ήταν σίγουρα κάτι αφύσικο, το μέγεθός της ήταν απλά τεράστιο μεγαλύτερο από σπίτια και πλοία. Δεν ξέρω πως είχε καταφέρει να φτάσει στο νησί χώρις να την ανακαλύψουν αλλά εάν ήταν θεός τότε σίγουρα είχε τον τρόπο της. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν είχα την ψυχραιμία να σκεφτώ κάτι τέτοιο, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βρω έναν τρόπο να φύγω, όμως ο φόβος με είχε κυριεύσει και μου ήταν αδύνατον να κούνισω έστω και το μικρό μου δακτυλάκι. Η αράχνη τότε άφησε κάτω το κουκούλι που κρατούσε με τα λεπτά μακριά της πόδια να πέσει στο έδαφος, το κουκούλι αυτό πρέπει να περιείχε κάποιο μεγάλο ζώο γιατί όπως και η αράχνη ήταν τεράστιο, όχι όσο ήταν αυτή φυσικά αλλά σίγουρα μεγαλύτερο από 'μένα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων η αράχνη βρέθηκε μπροστά μου κοιτάζοντάς με με τα κόκκινα μάτια της. Παρόλο που αυτό διέρκησε μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα μου φάνηκε αιώνας, νόμιζα ότι θα με έτρωγε ανά πάσα στιγμή όμως αυτό δεν έγινε ποτέ. Η αράχνη δεν μου επιτέθηκε αλλά μου μίλησε!.

Εσύ έχεις το αίμα της Pandora μέσα σου.....το μυρίζω και το βλέπω στα μάτια σου, είσαι η σωστή διάδοχος.Μην φοβάσαι κόρη μου, δεν θα σε πειράξω γιατί μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις.

Η φωνή της ήταν απαλή και ευγενική, φυσικά δεν περίμενα να βρω μια τεράστια αράχνη που μιλάει και πόσο μάλλον μια που σύμφωνα με τα γλιμόρια ήταν θεός. Ακουγόταν σαν μητέρα που μιλούσε στο παιδί της. Δεν την εμπιστευούμουν αλλά τουλάχιστον ο τόνος της με βοήθησε να ηρεμήσω.

Spoiler: