[Τέλος-Αποστολή] Μια απρόσμενη συνάντηση

Στα προηγούμενα
Με την βοήθεια της βάσης του Dawn Island, καταφέραμε να ελευθερώσουμε 2 νησιά από πειρατικά πληρώματα. Οι μάχες ήταν δύσκολες και πολλοί σύμμαχοι πέθαναν σε αυτές. Στην πορεία κατάφερα να αποκτήσω και τις δυνάμεις του Ope Ope no Mi, αν και ακόμα δεν έχω καταφέρει να το κάνω να δουλέψει. Πλέον, 1 νησί μας έχει μείνει σε αυτή την μίνι σταυροφορία και είχαμε αρχίσει το ταξίδι προς αυτό.

Τώρα
Βρισκόμασταν μερικές ώρες μακριά από τα Organ Islands. Είχαμε φύγει μεσημέρι από εκεί και πλέον το φεγγάρι είχε κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό, το οποίο ήταν και η κύρια πηγή φωτός στο κατάστρωμα. Κοιμόντουσαν σχεδόν όλοι και εγώ φυλούσα σκοπιά πάνω στο κατάρτι του πλοίου. Έκανε κρύο εδώ πάνω την νύχτα ακόμα και αν δεν είχε μπει ακόμα ο χειμώνας, οπότε φορούσα την χειμωνιάτικη στολή και ήμουν κουκουλωμένος με μια κουβέρτα, για να μην γίνω παγάκι εδώ έξω. Το φεγγάρι ήταν ο οδηγός μας, καθώς κινούμασταν ανατολικά και η τροχιά του, που συνέδεε ανατολή με δύση, περνούσε ακριβώς από πάνω μας σήμερα κι έτσι το μόνο που είχα να κάνω είναι να κοιτάω το φεγγάρι για την πορεία μας και τον περίγυρο για τυχών εχθρικά πλοία. Κάθε 2-3 λεπτά έριχνα ματιά και στα δύο αλλά την υπόλοιπη ώρα, προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω το φρούτο μου.

Ήταν η πρώτη φορά που καθόμουν για τόση συνεχόμενη ώρα να ασχοληθώ με αυτό μου το πρόβλημα. Τις περισσότερες φορές που είχα προσπαθήσει, ήταν σε τυχαίες στιγμές που ήμουν μόνος και πιο πολύ είχα στο μυαλό μου στο αν θα με δει κανείς παρά συγκεντρωνόμουν για να τα καταφέρω. Έτσι, η σημερινή μ ου σκοπιά ήταν μια καλή ευκαιρία αφού σχεδόν ποτέ και κανείς δεν ενοχλούσε το άτομο που βρισκόταν στο κατάρτι. Μπροστά μου είχα τα κιάλια και ένα ποτήρι και προσπαθούσα να τους αλλάξω θέση. Έχοντας διαβάσει ό,τι ήταν γνωστό για το φρούτο στο βιβλίο, ήξερα ότι έπρεπε να φτιάξω ένα δωμάτιο πρώτα, αλλά δεν ήξερα πώς κι έτσι έκανα διάφορες δοκιμές. Για αρχή, προσπαθούσα να σκεφτώ ότι φτιάχνω ένα χώρο που περικλείει τα 2 αντικείμενα που έχω στόχο να αλλάξω θέση αλλά τίποτα δεν εμφανίστηκε μετά από αρκετές προσπάθειες. "Ίσως να είναι αόρατο" σκέφτηκα οπότε προσπάθησα να τους αλλάξω θέση έτσι. Έβαλα το κάθε χέρι πάνω από το καθένα τους και έκλεισα τα μάτια μου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, άνοιξα σιγά σιγά το ένα μάτι και κρυφοκοίταξα, αλλά ακόμα τα κιάλια και το ποτήρι ήταν στις αρχικές τους θέσεις και άφησα τα χέρια μου ελεύθερα να πέσουν πάνω στα 2 αντικείμενα.

Οι προσπάθειές μου πάνω στην συγκεκριμένη θεωρία συνεχίστηκαν για κάνα δεκάλεπτο ακόμα, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα και μου ήρθε μια άλλη ιδέα. "Μήπως χρειάζεται να βρίσκομαι κι εγώ μέσα στο δωμάτιο?" αναρωτήθηκα και επικέντρωσα τις προσπάθειές μου σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που έκανα λάθος. "Ίσως να χρειάζεται κάποια κίνηση μου πέρα από την σκέψη" σκέφτηκα και έτσι κόλλησα τα χέρια μου και τα απομάκρυνα το ένα από το άλλο σαν να δημιουργούσα ένα χώρο ενδιάμεσα. Και πάλι τίποτα. Η επόμενη σκέψη ήταν να προσπαθήσω να φτιάξω το δωμάτιο από το πάτωμα. "Ίσως χρειάζεται να "χτιστεί" από τα θεμέλια" σκέφτηκα και ακούμπησα την αριστερή παλάμη μου κάτω. Σκέφτηκα ότι φτιάχνω το δωμάτιο, σήκωσα την παλάμη μου από το πάτωμα και ένοιωσα τον αέρα κάτω από την παλάμη μου να στροβιλίζεται. Αμέσως μετά, μία αδιαφανή, σχεδόν αόρατη, σφαίρα εμφανίστηκε και κύκλωσε όλη την κορυφή του καταρτιού. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν τα κατάφερα, αλλά ίσα που πρόλαβα να δω μια μπάλα να μεγαλώνει κάτω από την παλάμη μου και να γίνεται τόσο μεγάλη που να καλύπτει και εμένα οπότε παρατήρησα καλύτερα γύρω μου και έβλεπα λίγο πιο θολά. Ότι βρισκόταν πέρα από την κορυφή του καταρτιού.
-Επιτέλους... ψιθύρισα και δεν μπορούσα να κρατήσω την χαρά μου.

Πλέον, μία κίνηση μου είχε μείνει να ολοκληρώσω. Έτσι, ακολουθώντας τον τρόπο που έφτιαξα το δωμάτιο, σκέφτηκα ότι θέλω να αλλάξω θέση στα δύο αντικείμενα και έκανα μια περιστροφική κίνηση με τον δείχτη, τον αντίχειρα και τον μέσο του αριστερού χεριού και τα κιάλια με το ποτήρι άλλαξαν θέση μεταξύ τους. Ούτε που τραντάχτηκαν, σαν αν μην τα ακούμπησε ποτέ κανείς. Το μόνο διαφορετικό ήταν η θέση που βρισκόταν το καθένα. Η χαρά μου δεν μπορούσε να περιγραφεί με λέξεις, επιτέλους κατάφερα να χρησιμοποιήσω επιτυχημένα το φρούτο μου. Ήθελα να το μοιραστώ με όλους, αλλά έπρεπε να περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Εξάλλου, ήταν νύχτα και κοιμόντουσαν όλοι, οπότε συνέχισα να πειραματίζομαι. Λίγη ώρα αργότερα ανακάλυψα ότι δεν χρειάζεται να ακουμπάω το χέρι κάτω, απλά να έχω την παλάμη σχεδόν σε σχήμα ημισφαιρίου και να σκεφτώ ότι θέλω να φτιάξω το δωμάτιο και φτιαχνόταν λίγες στιγμές αργότερα. Μάλιστα, παρατηρώντας καλύτερα την παλάμη μου λίγο πριν δημιουργηθεί το δωμάτιο, ήταν εμφανείς, με κάποιο τρόπο που δεν κατάλαβα, οι στροβιλισμοί αέρα αισθανόμουν. Λίγα λεπτά μετά ήμουν εξουθενωμένος, αφού η συνεχόμενη χρήση του φρούτου φάνηκε να εξαντλεί τις δυνάμεις μου, και σταμάτησα να το χρησιμοποιώ.

Ήθελα να πειραματιστώ λίγο ακόμα με διάφορα πράγματα, όπως το μέγεθος του δωματίου που μπορούσα να φτιάξω, αλλά κατάλαβα ότι αν συνέχιζα ίσως να μην μπορούσα να βγάλω όλη την βάρδιά μου από την κούραση, οπότε επικεντρώθηκα στην παρακολούθηση της γύρω περιοχής. Κατά διαστήματα, έπιανα τον εαυτό μου να διατάσσει το χέρι να σχηματίσει ένα ημισφαίριο με την παλάμη, αλλά πολύ γρήγορα το σταματούσα σχηματίζοντας μια γροθιά. Η υπόλοιπη βάρδιά μου πέρασε χωρίς απρόοπτα και ξημέρωσε. Μόλις ήρθε ο αντικαταστάτης μου, γύρισα στις κουκέτες και έπεσα ξερός για ύπνο. 8 ώρες πέρασαν από την στιγμή που κοιμήθηκα και με ξύπνησαν για κάνω δουλειές στο πλοίο και πάλι. Στον ορίζοντα αχνοφαινόταν ένα νησί και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας πρέπει να ήταν το Conomi Island. Καθώς σφουγγάριζα το κατάστρωμα, κοντοστάθηκα στην πλώρη του πλοίου και, αφού στήριξα το βάρος μου πάνω στην σφουγγαρίστρα, ατένιζα το νησί.
-Μέχρι το βράδυ θα έχουμε φτάσει. Μου είπε η αδερφή μου που ήρθε και στάθηκε δίπλα μου.
-Ναι, με ενημέρωσε ο πλοηγός μας. απάντησα και συνέχισα το σφουγγάρισμα σιγοσφυρίζοντας έναν χαρούμενο τόνο.
-Βλέπω έχεις κέφια σήμερα. Έλυσες το πρόβλημά σου?
-Ένα μεγάλο μέρος του. Σύντομα θα μάθεις τι ήταν αυτό, μην ανησυχείς μικρή. της απάντησα και μου χαμογέλασε.
-Χαίρομαι, "μεγάλε". Πρόσθεσε και αφού μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, απομακρύνθηκε για να μείνω και πάλι μόνος με την σφουγγαρίστρα και τον κουβά και να συνεχίσω το σφουγγάρισμα. Μισή ώρα μετά, τελείωσα με όλο το κατάστρωμα και την στιγμή που άφησα τα πράγματα στην αποθήκη πέρασε ο Ren από δίπλα μου.
-Σε 5 λεπτά σας θέλω όλους στο κατάστρωμα. μου είπε και χωρίς καν να σταματήσει.
-Ούτε να ξαποστάσω λίγο δεν μπορώ... διαμαρτυρήθηκα μουρμουρίζοντας.
-Όχι δεν μπορείς! απάντησε καθώς έστριβε στον διάδρομο. "Τι διάολο, ραντάρ έχει για αυτιά?" σκέφτηκα και δεν το είπα δυνατά, μήπως και το ακούσει και αυτό.

Λίγα λεπτά μετά βρισκόμασταν όλοι στο κατάστρωμα.
-Λοιπόν, όπως ήδη γνωρίζετε, προορισμός μας είναι το Conomi Island. ξεκίνησε να λέει ο Ren και έδειξε με το χέρι του το νησί. Ο αρχικός μας στόχος ήταν οι Arlong Pirates, αλλά πλέον αυτοί δεν είναι πια στο νησί, σύμφωνα με πληροφορίες των κατασκόπων που έχουν σταλεί ήδη σε αυτό. Μουρμουρητά άρχισαν να ακούγονται, σπάζοντας τους ήχους της θάλασσας και αλλά και της φωνής του Ren, ο οποίος σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα. Ξέρω ότι κάτι παρόμοιο έγινε και στο προηγούμενο νησί και ότι marines άλλων βάσεων ψάχνουν να δουν τι έχει συμβεί με αυτές τις 2 περιπτώσεις, αλλά για την ώρα πρέπει να επικεντρωθούμε σε έναν νέο αντίπαλο. Σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες των κατασκόπων μας, μια ομάδα ληστών έχει εγκατασταθεί στα συντρίμμια του Arlong Park, κρησφύγετου των ομώνυμων πειρατών. "Τι διάολο? Φωλιά έχουν οι εγκληματίες δίπλα σε ορισμένα νησιά?" αναρωτήθηκα.  Τα μουρμουρητά ξανάρχισαν αλλά ο Ren αυτή την φορά δεν έδωσε σημασία και συνέχισε.
-Ο στόχος μας είναι προφανής και δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο, παρόλο που άλλαξε ο εχθρός. Να αιχμαλωτίσουμε τα κακοποιά στοιχεία και να δώσουμε την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σε όσους ζουν σε αυτό το νησί. Ολοκλήρωσε ο Ren και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

Οι ώρες πέρασαν και βρισκόμασταν πια πολύ κοντά στο νησί. Ο ήλιος σχεδόν δεν φαινόταν  στον ορίζοντα πίσω μας και έδινε σε όλα μια πορτοκαλί απόχρωση. Αυτή την φορά δεν μας ένοιαζε ιδιαίτερα αν θα μας καταλάβαιναν. Το σχέδιο δεν περιείχε κρύψιμο, αλλά κατά μέτωπο επίθεση, αφού οι κατάσκοποι μας επιβεβαίωσαν ότι μπορούσαν να κλείσουν τις πύλες του Arlong Park μόλις δουν το πλοίο μας και να τις κρατήσουν κλειστές για όσο χρειαστεί. Όσοι ήταν εκτός δεν θα αποτελούσαν μεγάλη απειλή και θα τους καθαρίζαμε εύκολα αρκεί να πιάναμε τους αρχηγούς τους, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους. Η νύχτα βοηθούσε σε αυτό το σχέδιο, αφού οι κατάσκοποι είχαν τον νου τους στην θάλασσα, σε αντίθεση με τους ληστές. Έτσι κι έγινε. 1 ώρα μετά, το φεγγάρι είχε πάρει την θέση του ήλιου, αν και βρισκόταν αρκετά χαμηλά ακόμα, και εμείς βρισκόμασταν αγκυροβολημένοι αρκετά έξω από την θαλάσσια είσοδο του Arlong Park. 50 marines γεμίσαμε 2 μικρές βάρκες για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε παραπάνω, με όσους βρίσκονταν στις άκρες να κρατάνε ασπίδες, για τυχόν πυροβολισμούς, και 4 άτομα έμειναν στο πλοίο για να καταστρέψουν το πλοίο των ληστών, δίπλα από το οποίο περνούσαμε αυτή τη στιγμή. Ήταν ένα πολύ απλό ξύλινο πλοίο, σίγουρα μικρότερο από το δικό μας. "Δεν θα αργήσει να πάει στον πάτο της θάλασσας" σκεφτόμουν, καθώς το προσπεράσαμε και το παρατηρούσα, και στιγμές αργότερα μπήκαμε από την θαλάσσια είσοδο στον χώρο του Πάρκου.

Ο διάδρομος νερού που οδηγούσε εντός του Arlong Park ήταν αρκετά στενός και με το ζόρι χωρούσαν οι 2 βάρκες δίπλα-δίπλα, οπότε είχαμε άμεση πρόσβαση σε στεριά. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου φτάσαμε εδώ, αρχίσαμε να βγαίνουμε από την βάρκα και κανονιές ξεκίνησαν από πίσω μας, όπως είχαμε σχεδιάσει. Αυτό που δεν έγινε όπως περιμέναμε, όμως, βρισκόταν μπροστά μας. Το μόνο που βλέπαμε ήταν ένα κατεστραμμένο κτήριο και ανάμεσα στα ερείπια μερικές καρέκλες και τραπέζια παρατημένα. Ο πρώτος όροφος του κτηρίου ήταν ο μόνος όρθιος που έβλεπα και αφού σκούντηξα τον Ren στον ώμο του τον έδειξα. Εκείνος κατευθείαν διέταξε να κινηθούμε προς αυτό το κομμάτι του κτηρίου και αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε. Καθώς άρχισαν τα πρώτα άτομα να μπαίνουν μέσα, αισθάνθηκα μια παρουσία να μας παρακολουθεί.
-Σταματήστε! φώναξα και κράτησα το χέρι της αδερφής μου για να την σταματήσω με το ζόρι και άρχισα να ψάχνω τον χώρο γύρω μας.
-Τι έγινε? με ρώτησε εκείνη, αλλά δεν της απάντησα και επικεντρώθηκα στην γύρω περιοχή. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Πάνω σε ένα τοίχος, μια σκιά στεκόταν και επιβεβαιώθηκε το προαίσθημά μου.

-Σταματήστε κάποιος είναι εκεί! φώναξα δείχνοντας τη σκιά πάνω στο τείχος αλλά ήταν πολύ αργά. Ακούστηκε ένας ήχος σαν να βαρούσε κάποιο κανόνι, πολύ πιο κοντά από το πλοίο που καταστρεφόταν απέξω, και ούτε ένα δευτερόλεπτο αργότερα ότι είχε απομείνει από το κτήριο ανατινάχτηκε. Για λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο το πρόσωπο του ανθρώπου που στεκόταν πάνω στον τοίχο φωτίστηκε, όταν πυροβόλησε, και αμέσως πάγωσα στη θέση μου. Η έκρηξη ακολούθησε και όλοι όσοι ήμασταν απέξω πεταχτήκαμε λίγο πιο πίσω και πέσαμε στο πάτωμα. Χωρίς να νοιαστώ για εμένα γύρισα κατευθείαν στην Shizu.
-Είσαι καλά?
-Ναι μια χαρά μην ανησυχείς για εμένα. μου απάντησε ενώ έτρεμε ολόκληρη και το βλέμμα της δεν απομακρυνόταν από το φλεγόμενο κτήριο. Δεν ακουγόταν τίποτα από μέσα και μόνο κάποιοι που βρίσκονταν οριακά στην πόρτα την ώρα της έκρηξης φάνηκαν να την γλυτώνουν. Περίπου 15 ζωές χάθηκαν έτσι απλά, σε μία στιγμή. Το βλέμμα μου στράφηκε κατευθείαν πάλι στο τείχος αλλά δεν ήταν κανείς εκεί πια.
-Shizu, είδες το πρόσωπο του άντρα που το έκανε? ρώτησα την αδερφή μου αλλά απάντηση δεν πήρα. Όλα ήταν μπερδεμένα στο κεφάλι μου και δεν ήξερα που να συγκεντρωθώ. Στον χαμό τόσων ανθρώπων μπροστά στα μάτια μου ή στον υπεύθυνο για αυτή την βαρβαρότητα, το πρόσωπο του οποίου μου φάνηκε ότι ήταν του δίδυμου αδερφού μου.

-Shizu, άκουσέ με για λίγο! φώναξα περισσότερο από όσο θα ήθελα αλλά τουλάχιστον αυτό φάνηκε να την επαναφέρει από τις σκέψεις της και με κοίταξε. Πες μου ότι δεν είδες αυτό που είδα. Σε παρακαλώ πες μου ότι τρελαίνομαι και αυτός που το προκάλεσε όλο αυτό δεν ήταν ο Saburo... την παρακάλεσα και δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Το άτομο που είδα είχε άσπρα μαλλιά, ίδιο σωματότυπο με εμένα και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι και το πρόσωπό του ήταν το ίδιο.
-Τι είναι αυτά που λες? Δεν υπάρχει περίπτωση ο αδερφός μας να έκανε κάτι τέτοιο. Έλα να βοηθήσουμε τους τραυματίες και άσε τις χαζές σου θεωρίες. μου απάντησε σαφώς αναστατωμένη. Ήθελα να την πιστέψω αλλά αυτό που είδα δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Μόλις 15-20 δευτερόλεπτα είχαν περάσει από την έκρηξη αλλά μου φάνηκαν αιώνες.
-Τι έγινε? φώναξε ο Ren που στεκόταν δίπλα μου πλέον.
-Είτε οι κατάσκοποι είναι νεκροί, είτε μας πρόδωσαν... του είπα. Το μυαλό μου ήταν ακόμα μπερδεμένο με το θέμα του θύτη αλλά, αφότου μου πέρασε το πρώτο σοκ, μπορούσα να σκεφτώ καθαρά για τα υπόλοιπα θέματα.
-Προφανώς μας περίμεναν. Αυτό περιπλέκει λίγο τα πράγματα μιας και κάλλιστα θα μπορούσαν να πάνε στα χωριά και να πάρουν αιχμαλώτους. Παρατήρησε πολύ εύστοχα ο Ren και φαινόταν, από το βλέμμα του, ότι τον είχε επηρεάσει ο χαμός τόσων ανθρώπων με αυτόν τον τρόπο.