Το έρημο νησί και η προπόνηση [Τέλος-Τεχνική] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Last edited by Roni on Tue May 14, 2013 4:12 pm; edited 2 times in total

Ήμουν πλέον στην ανοικτή θάλασσα αρκετά μακριά από το Water 7, κατευθυνόμουν προς τον προορισμό που υποδείκνυε το Eternal Pose. Το μόνο που ήξερα για το νησί που πήγαινα ήταν ότι ήταν ένα έρημο νησί το οποίο είχε ελάχιστους επισκέπτες.
Σκέφτηκα πως θα ήταν ένα καλό μέρος για να εξαφανιστώ για λίγο καιρό από τον κόσμο, ήθελα να προπονηθώ με το φρούτο μου και να μάθω να το χρησιμοποιώ σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Το ταξίδι ωστόσο ήταν αρκετά μεγάλο και κουραστικό, ο ήλιος είχε εξαφανιστεί και το βάθρο στον ουρανό είχε πλέον ένα μεγάλο φεγγάρι που με "κοιτούσε" με ενδιαφέρον. Στήριξα το πηδάλιο του πλοίου στην κατεύθυνση που ήθελα και έκανα πίσω στην καρέκλα μου για να απολαύσω την ηρεμία της θάλασσας. Ευτυχώς ο καιρός ήταν μαζί μου και έτσι δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να καθοδηγήσω το πλοίο μου. Αν όλα πήγαιναν όπως τα υπολόγιζα, γύρω στο ξημέρωμα θα ήμουν στα ανοιχτά του νησιού που με οδηγούσε το Eternal Pose, το όνομα του σύμφωνα με την επιγραφή πάνω στην πυξίδα ήταν Goat Island.

Οι ώρες πέρασαν σαν νερό και σύντομα έβλεπα μπροστά μου το μικρό και φαινομενικά ήσυχο νησί, με το περίεργο όνομα. Κατεύθυνα το πλοίο μου προς μια μικρή παραλία στην βόρεια μεριά του νησιού και το έδεσα για να κατέβω και να αρχίσει η μικρή μου περιοδεία στο νησί. Έδεσα το πλοίο μου και ετοίμασα ένα ποτήρι ζεστό καφέ, όλα ξεκινούσαν καλά με έναν καφέ το πρωινό!
Απόλαυσα την ηρεμία που με κύκλωνε και όταν πλέον τελείωσα με τον καφέ και το πρωινό μου, φορτώθηκα κάποια πράγματα και κατέβηκα από το πλοίο. Η άμμος της παραλίας φαινόταν να έχει να πατηθεί πολύ καιρό.
"Πολύ ωραία! Ένα έρημο νησί, ότι πρέπει για να δοκιμάσω με την ησυχία μου όσα θέλω. Καλύτερα να βρω ένα καλό μέρος για να στήσω την κατασκήνωση μου.." Μονολόγησα καθώς περπατούσα πάνω στην καυτή και χρυσαφένια άμμο. Σύντομα έφτασα στο μικρό δασάκι που απλωνόταν πίσω από την παραλία, άνοιξα τον δρόμο με το μαχαίρι μου και προχώρησα στο εσωτερικό του δάσους. Όλα φαίνονταν να είναι όπως ακριβώς τα ήθελα, οι μόνοι θόρυβοι που έφταναν στο αυτί μου ήταν θόρυβοι του δάσους. Η παρουσία ανθρώπων στο νησί φαινόταν να είναι μηδαμινή.
"Λοιπόν Κυβέρνηση, θα τα πούμε σε τέσσερις μήνες που θα κάνω και πάλι την εμφάνιση μου! Έως τότε ελπίζω να φτάνουν οι πράξεις μου στο Water 7 για να παραμείνεις απασχολημένη!"

Έβγαλα το κατάνα και το μαχαίρι μου και τα έδεσα σε ένα δέντρο, δεν θα τα αξιοποιούσα σε αυτήν την περιπέτεια. Έπρεπε να μάθω να χειρίζομαι όσο πιο καλά μπορώ το φρούτο μου, δεν περίμενα να είναι πολύ δύσκολο μιας που ήδη ήξερα τι ακριβώς μπορούσε να κάνει και μάλιστα μπορούσα να το ενεργοποιήσω όποτε ήθελα. Όμως αυτό που δεν ήξερα ήταν το πως να πολεμήσω μόνο με αυτό. Με αρκετές σκέψεις στο μυαλό μου προχώρησα προς το κέντρο του δάσους, όταν έφτασα εκεί γύρισα και κοίταξα γύρω μου. Δεν μπορούσα να δω το φως της μέρας από τα πυκνά φύλλα των δέντρων γύρω μου, έσφιξα το χέρι μου και έριξα μια καλοζυγισμένη γροθιά στο πιο κοντινό μου κορμό, εκείνος κόπηκε στα δύο από την έκρηξη και έπεσε στο έδαφος.
"Τς, ακόμα γίνεται πάνω στην επαφή? Πρέπει να μπορώ να το κάνω όποτε θέλω, όχι μόνο όταν βαράω..." Φώναξα στον εαυτό μου, είχα νευριάσει με μένα. Θεωρούσα πως ένας πειρατής με τις δικές μου γνώσεις θα μπορούσε άνετα να μάθει να χειρίζεται το φρούτο του όπως θέλει. Ακόμα και αν μόλις το είχε φάει...

Έσφιξα τα χέρια μου νευριασμένα, τα σήκωσα στον αέρα και τα κοίταξα. Δεν φαίνονταν διαφορετικά από πριν, για την ακρίβεια φαίνονταν ακριβώς τα ίδια. Γνώριζα πως υπήρχαν αρκετά πιο δυνατά φρούτα από το δικό μου, ωστόσο ήμουν σίγουρος πως αυτό το φρούτο μου ταίριαζε. Ήταν ακριβώς το ίδιο με τον χαρακτήρα μου, ένα μεγάλο σκοτάδι απλωνόταν γύρω μου. Το σκοτάδι του θανάτου, μια έκρηξη και όλα τελείωναν. Μετά σιωπή, ο παγωμένος αέρας της κόλασης τύλιγε τους αντιπάλους μου καθώς και όποιον άλλον έμπαινε στον δρόμο μου.
Έσφιξα και άλλο το χέρι μου και συγκεντρώθηκα, έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ακούσω την μουσική του φρούτου μου. Άλλωστε σύμφωνα με τον Raian όλα τα πράγματα πάνω σε αυτήν την γη είχαν μια μελωδία, δουλεία του μουσικού ήταν να ακούσει αυτή την μελωδία και να την αξιοποιήσει όπως αυτός νομίζει καλύτερα.
Σύντομα όλοι οι ήχοι του δάσους χάθηκαν, τα νεύρα μου εξαφανίστηκαν και η αναπνοή μου ηρέμησε και σταθεροποιήθηκε. Μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς μου, μπορούσα να ακούσω την φωνή της για περισσότερη δύναμη και ήμουν έτοιμος να της την δώσω με κάθε κόστος. Ένα μαύρο σκοτάδι με τύλιξε και πλέον ήμουν μόνο εγώ και το φρούτο μου, το έβλεπα μπροστά μου. Το πορτοκαλί χρώμα του και οι μικρές ραγάδες εκρήξεων, όπως ακριβώς το είχα πρώτο δει...

Η φωνή του ακουγόταν στα αυτιά μου, ήξερα πως όλα γίνονταν μέσα στο μυαλό μου. Αυτό όμως δεν σήμαινε πως δεν ήταν και αληθινά...
Ξέρω πως είσαι περήφανος και θες να συνεχίσεις να είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου, όμως πλέον εγώ είμαι ο αφέντης σου. Φώναξα.
Δεν έχω αφέντη, δημιουργήθηκα για να είμαι πάντα μόνος μου. Όλοι όσοι με πήραν και δέχτηκαν την δύναμη μου είναι πλέον νεκροί. Είμαι η έκρηξη, είμαι το τελευταίο πράγμα που μπορεί να δει κάποιος πριν αφήσει αυτόν τον κόσμο, είμαι η τελευταία σκιά.. Είμαι το αληθινό πρόσωπο του Διαβόλου...
Είσαι το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσω για να φτάσω στην κορυφή αυτού του κόσμου. Θα γίνω ο πιο δυνατός άνθρωπος, όχι! Ο πιο δυνατός Θεός, ο μοναδικός Θεός.. Ο Θεός του Θανάτου...
Πραγματικά πιστεύεις πως μπορείς να φτάσεις τόσο μακριά? Ξέρεις, ο Θεός του Θανάτου και ο Διάβολος δεν είναι και τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο. Ίσως χάσεις τα λογικά σου και αφήσεις το σώμα σου σε εμένα για να το διαχειριστώ...
Λογική? Η λογική είναι άχρηστη.. Τι θα μπορούσα να κάνω ένα τόσο άχρηστο πράγμα? Η λογική είναι για τους αδύναμους..
Ζεχαχαχαχα, ας είναι τότε. Θα σε παρακολουθήσω μικρέ, όμως μη ξεχνάς πως υπάρχω εδώ και εκατομμύρια χρόνια, αν δείξεις κάποιο σημείο αδυναμίας θα το εκμεταλλευτώ και θα πάρω τα ηνία μια και καλή. Αυτή είναι η συμφωνία που έχω να σου κάνω.
Την ψυχή μου? Θες την ψυχή μου λοιπόν! Δέχομαι την συμφωνία σου, όμως δεν σκοπεύω να χάσω από εσένα. Θα σε κατασπαράξω και θα σε κάνω μέρος του σώματος μου.
Τότε θα χαρώ να σε δω στην κορυφή...

Με αυτά τα λόγια η εικόνα του φρούτου μου εξαφανίστηκε και η φωνή έφυγε από τα αυτιά μου. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα και πάλι τα χέρια μου, έσφιξα το δεξί και τότε έγινε..
Μια μικρή έκρηξη τύλιξε την παλάμη μου, ήξερα πως θα με υπάκουε από εδώ και πέρα. Ακούμπησα το έδαφος με το αριστερό μου χέρι, συγκεντρώθηκα και μονομιάς ελευθέρωσα ενέργεια. Μια ακτίνα πέντε μέτρων γύρω μου διαλύθηκε, δέντρα και χόρτα πετάχτηκαν στο αέρα και έγιναν κομμάτια. Γέλασα με όλη μου την ψυχή, ήμουν πλέον στο επόμενο επίπεδο δύναμης. Σηκώθηκα και περπάτησα στο δάσος, σιγά σιγά άρχισα να τρέχω, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολύ. Πάτησα γερά το πόδι μου στο έδαφος και δημιούργησα μια έκρηξη, η δύναμη με εκτίναξε λίγο πιο μπροστά. Έκανα το ίδιο και στο επόμενο βήμα και πάλι μετά, σύντομα παρατήρησα πως έτσι μπορούσα να κινούμαι πολύ πιο γρήγορα από το κανονικό. Στο μυαλό μου ήρθε η Shura, είχα δει με τα μάτια μου πως μπορούσε να περπατήσει στο αέρα. Ίσως αν έκανα και εγώ το ίδιο εδώ να μπορούσα να αυξήσω ακόμα πιο πολύ την ταχύτητα μου. Δοκίμασα μια ακόμη φορά, αρκετές μικρό εκρήξεις ακολούθησαν και κυριολεκτικά δεν φαινόμουν πως έτρεχα, ήταν λες και τηλεμεταφερόμουν. Μέσα σε μερικά λεπτά είχα καταφέρει να κάνω αυτό που ήθελα, το μόνο που έμενε τώρα ήταν να το χρησιμοποιήσω σε κάποια μάχη για να δω αν πραγματικά μου έδινε κάποιο επιπλέον πλεονέκτημα...

Οι μέρες περνούσαν σαν νερό, σύντομα είχαν περάσει δυο ολόκληροι μήνες από την μέρα που έφτασα στο νησί. Πλέον είχα μάθει κάθε σπιθαμή πάνω στο νησί αυτό, ήξερα τα μέρη που έβοσκαν οι κατσίκες ή αλλιώς οι μοναδικοί συγκάτοικοι μου πάνω σε αυτό το μέρος. Συνήθως τις κυνηγούσα τα πρωινά έτσι ώστε να έχω σίγουρο γεύμα για την υπόλοιπη μέρα, είχα μάθει να χειρίζομαι τέλεια την τεχνική γρήγορης μετακίνησης και είχα σχεδόν τελειοποιήσει την δύναμη που έβγαζε κάθε έκρηξη μου.
Σημαντικό ρόλο στο παραπάνω έπαιξε και το καθημερινό κυνήγι των κατσικών, φρόντιζα να δημιουργώ μικρές εκρήξεις στα κεφάλια τους για να μην χαλάω το κρέας τους.
Η φυσική μου κατάσταση και αντοχή είχαν βελτιωθεί κατά πολύ, είχα παρατηρήσει πως όσο πιο δυνατά πόδια αποκτήσω τόσο πιο γρήγορα μπορούσα να μετακινηθώ. Βέβαια ήμουν ακόμα αρκετά επίπεδα πίσω από το επίπεδο που ήθελα να φτάσω, ωστόσο και πάλι ήταν μια πολύ μεγάλη βελτίωση.
Το κατάνα και το μαχαίρι μου βρίσκονταν πλέον σε μια κατασκήνωση που έστησα στο κέντρο του νησιού, το δάσος τριγύρω μου παρείχε προστασία από τον καυτό ήλιο και τα ανεμοδαρμένα βράδια.

Άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της και βρήκα τον εαυτό μου στην κατασκήνωση, το κατσίκι της σημερινής μέρας βρισκόταν ήδη κομμένο και πάνω στα αναμμένα κάρβουνα. Η γλυκιά μυρωδιά του μου γέμιζε τα ρουθούνια, αφού έφαγα και ήπια όσο τράβαγε η ψυχή μου έκανα πίσω και κοίταξα τον γεμάτο άστρα ουρανό.
Έχεις γίνει αρκετά καλός μικρέ, τελικά ήταν σωστή επιλογή να σε αφήσω να με χρησιμοποιήσεις για τον σκοπό σου. Πιστεύω πως θα έρθουν καλοί καιροί μπροστά μας, πρέπει να σου πω όμως πως η δύναμη που σου έδωσα απλόχερα έχει ένα μεγάλο κακό πάνω της. Αναζητά το αίμα, ελπίζω να ακούσεις την επιθυμία μου και να μου χαρίσεις ενδιαφέρουσες στιγμές! Μην ανησυχείς όμως, στο μέλλον θα σου αποκαλύψω και την πραγματική δύναμη μου. Θέλω όμως να γίνεις πολύ πιο δυνατός μέχρι τότε, μόνο έτσι θα μπορέσεις να δαμάσεις την απόλυτη καταστροφή δίχως να διαλύσεις και το δικό σου το σώμα..
Τς, πάλι εσύ...! Σου είπα πως δεν θα σε αφήσω δυσαρεστημένο.. Λίγος καιρός έμεινε και μετά θα βγω και πάλι στον κόσμο, αυτή την φορά θα έχω εσένα για σύντροφο μου, οπότε όλα θα πάνε όπως τα υπολογίζουμε..
Ζεχαχαχαχα, λατρεύω την σιγουριά σου για τα πράγματα που έρχονται. Συνέχισε να με εκπλήσεις και θα σου δείξω την πορεία του προηγούμενου χρήστη μου. Εκείνος με έχασε, αλλά εσύ φαίνεσαι άξιος για να με κρατήσεις για αρκετό καιρό..

Με τα λόγια αυτά η φωνή μέσα μου εξαφανίστηκε και δεν εμφανίστηκε τους υπόλοιπους δυο μήνες που βρισκόμουν στο νησί. Καθημερινά προπονούσα τα πόδια μου και έχτιζα την αντοχή μου, η τεχνική που είχα μάθει με άφηνε σχεδόν πάντα δίχως ανάσα. Πράγμα όχι και τόσο καλό αν την χρησιμοποιούσα σε μάχη, έτσι προσπαθούσα να μάθω να ρυθμίζω την αναπνοή μου και να διατηρώ τις δυνάμεις μου όσο πιο πολύ μπορούσα. Εξουθενωτική ήταν η προπόνηση, στα πόδια μου βρίσκονταν δεμένοι δυο μέτριοι κορμοί δέντρων, η τριβή που δημιουργούταν με το έδαφος καθώς και με τα άλλα δέντρα και φυτά που υπήρχαν στο νησί ήταν ότι έπρεπε για αύξηση δύναμης. Στην συνέχεια πήγαινα στην παραλία που είχα το πλοίο μου, καθόμουν μέσα στο θαλασσινό νερό κάνοντας μια απελπισμένη προσπάθεια να μειώσω την μοναδική μου αδυναμία πλέον. Ωστόσο δεν είχα καταφέρει και πολλά, το θαλασσινό νερό τραβούσε τις δυνάμεις μου και άφηνε το σώμα μου ανυπεράσπιστο απέναντι σε μια πιθανή επίθεση. Με όση δύναμη μου απέμενε με τραβούσα εκτός του νερού για να ξαποστάσω.
"Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση, δεν θα μπορέσω ποτέ να νικήσω το θαλασσινό νερό... Τς, τόση δύναμη σε ένα φρούτο και όμως όλα έχουν μια τόσο μεγάλη αδυναμία... Για έναν άνθρωπο της θάλασσας είναι μεγάλο πλήγμα να μην μπορεί να κολυμπήσει, πόσο μάλλον να κινηθεί μέσα στο νερό..." Μονολόγησα το τελευταίο μου βράδυ στο νησί, είχε έρθει ο καιρός να φύγω πλέον. Οι τέσσερις μήνες που είχα δώσει στον εαυτό μου τελείωναν το επόμενο πρωινό, είχα μάθει πλέον να δημιουργώ εκρήξεις με όποιον τρόπο ήθελα και όχι μόνο με χτύπημα...

Ωστόσο στο μυαλό μου υπήρχαν ακόμα πολλές σκέψεις, αναρωτιόμουν ποια είναι η πραγματική δύναμη του φρούτου μου... Τουλάχιστον έτσι είχε πει ο δαίμονας που κρυβόταν μέσα σε αυτό, το είχα πλέον αποφασίσει. Δεν θα έχανα από κανέναν, θα γινόμουν ακόμα πιο δυνατός και θα τον ανάγκαζα να μου έλεγε το μεγάλο μυστικό. Άλλωστε μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες είχα μάθει τόσα πολλά για τις δυνάμεις μου, ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί πως θα μου επέτρεπαν να κινούμαι τόσο γρήγορα.
Ήμουν χαρούμενος με την τύχη μου, είχα βρει ένα φρούτο που μου έμοιαζε και με συμπλήρωνε.. Δεν έβλεπα την ώρα να πολεμήσω και πάλι πλάι στον Alucard και να του δείξω τι είχα βρει στην Μεγάλη Γραμμή... Άραγε να είχε καταφέρει να φτάσει και αυτός εδώ? Ο καιρός που είχα χαθεί από τον κόσμο ήταν αρκετός για να έχουν συμβεί αρκετές αλλαγές στην Μεγάλη Γραμμή.
Ο δεύτερος άνθρωπος που με απασχολούσε ήταν εκείνη η πράκτορας, Shura την έλεγαν.. Ήθελα να την πολεμήσω και πάλι, ήμουν σίγουρος πως είχε γίνει πολύ πιο δυνατή από την τελευταία μας αναμέτρηση... Ξάπλωσα πίσω και έκλεισα τα μάτια μου, με το πρώτο φως της μέρας θα έβγαινα και πάλι στον έξω κόσμο!

» [Τέλος] Ένα περίεργο νησί [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [τελος] Ενα νησι-τζιφος [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] Ένας νησί σε θόλο [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» Καινούργιο νησί, παλιός μπελάς. [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος-Τεχνική]Back for Extra more! [Διεγραμένος Χαρακτήρας]