Το νησί των επαναστατών![Αρχή]

Είχαν περάσει τρεις εβδομάδες από την περιπέτειά μου στο νησί-έρημο, και τη συνάντησή μου με τον γέρο πειρατή, φίλο και μέλος του πληρώματος του πατέρα μου, ο οποίος με είχε διδάξει μερικά από τα κόλπα που είχε μάθει στα πολλά του χρόνια ως πειρατής. Ήμουν μέσα στη μικρή μου βάρκα και κοιτούσα τον ουρανό, ονειροπολώντας. Δεν είχα ιδέα που πήγαινα. Ήξερα, λόγω μιας παλιάς πυξίδας που μου χάρισε ο πειρατής, πως πήγαινα νοτιοδυτικά, αλλά δεν είχα ιδέα ποιο νησί θα έβρισκα μπροστά μου. Αν και η μικρή μου βάρκα δεν χώραγε και πολλά, η γυναίκα του ψαρά στο προηγούμενο νησί φρόντισε να γεμίσει το σακίδιό μου με ψητά ψάρια και άλλα θαλασσινά, τα οποία έφερε ο σύζυγός, της πριν φύγω. Αν και η οικογένεια ήταν φτωχή και δεν είχαν πολλά, η γυναίκα, καθώς και ο ίδιος ο ψαράς, και κυρίως ο πατέρας του, τον οποίον είχα βοηθήσει να ξεφύγει από τους Ληστές της Ερήμου, επέμειναν να τα πάρω. Έτσι, από τρόφιμα, μόνο έλλειψη δεν είχα.

Είχα αρκετό φαγητό για να περάσω τουλάχιστον δύο ακόμα εβδομάδες, ίσως και τρεις αν έκανα καλή διαχείριση. Είχα όμως ένα προαίσθημα πως δεν θα χρειαζόταν τίποτα τέτοιο. Η περιπλάνησή μου στη θάλασσα έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της, όπως αποδείχθηκε δύο μέρες αργότερα. Είδα στον ορίζοντα ένα νησί. Δεν έμοιαζε σε τίποτε με το προηγούμενο. Είχε πλούσια δασώδη έκταση, και στη βόρεια πλευρά του υψωνόταν ένας ψηλός πύργος. Δεν είχα ιδέα ποιο νησί ήταν, βεβαίως, μια και δεν είχα κάποιο χάρτη. Είχα ακόμα μια κάποια απόσταση να διανύσω πριν φτάσω. Με την ταχύτητα που κινούμουν εκείνη τη στιγμή υπολόγιζα πως θα έφτανα στο νησί αργά το απόγευμα. Αυτό με βόλευε, γιατί σήμαινε πως θα μπορούσα να διασχίσω το νησί κάτω από τη γλυκιά δροσιά του απογεύματος, χωρίς τον μεσημεριανό ήλιο πάνω από το κεφάλι μου, και να φτάσω στην πόλη πριν πέσει για τα καλά ο ήλιος.

Πέρασαν περίπου τρεις ώρες μέχρι να φτάσω στο νησί. Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να δύει...είχα φτάσει περίπου μια ώρα νωρίτερα απ'ότι υπολόγιζα.
Καλύτερα...έτσι θα έχω περισσότερο χρόνο να κλείσω ένα δωμάτιο για τη βραδιά., μονολόγησα. Πέταξα το γνωστό βράχο μέσα στη θάλασσα, και πήδηξα στο νερό. Δεν χρειάστηκε να βραχώ και πολύ, μια και το επίπεδο του νερού μετά βίας έφτανε μέχρι το γόνατο. Μου πήρε περίπου μία ώρα για να φτάσω στην πύλη της κεντρικής πόλης του νησιού. Ήταν επιβλητική, και στο πάνω μέρος έγραφε με μεγάλα γράμματα "SPIRA". Αμέσως κατάλαβα σε ποιο νησί βρισκόμουν. Είχα ακούσει, από τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου μικρός, για το "Νησί των Επαναστατών", όμως, εκείνη τη στιγμή μου διέφευγε το πραγματικό όνομα του νησιού.

Ήξερα πως αυτό το νησί ήταν υπό τον έλεγχο των επαναστατών, και πως είχαν μια βάση μέσα στην πόλη αυτή, της οποίας μέρος ήταν, κατά πάσα πιθανότητα, ο πύργος που είχα δει νωρίτερα. Εμένα, βεβαίως, δεν με πείραζε, καθώς δεν ήμουν της κυβέρνησης, ούτε είχα και προηγούμενα με τους επαναστάτες. Για 'μένα, προσωπικά, ήταν σαν να έμπαινα σε μία πόλη σαν όλες τις άλλες. Αμέσως κατευθύνθηκα προς την κεντρική πλατεία, αφού οι φρουροί της πύλης σιγουρεύτηκαν πως δεν ήμουν Marine και μου επέτρεψαν να μπω στην πόλη. Εκεί, βρήκα ένα πανδοχείο. Είχε δύο ορόφους, και γύρω στα δέκα δωμάτια. Δεν ήταν ότι το πιο πολυτελές, αλλά έκανε τη δουλειά για την οποία το ήθελα. Μπήκα μέσα σ'ένα μικρό χολ.

Δεν είχε πολλά πράγματα μέσα. Ένα γραφικό δωματιάκι με δύο καρέκλες πίσω από ένα χαμηλό τραπέζι, κι έναν πάγκο πίσω από τον οποίον καθόταν ένας σγουρομάλλης κοντός γεράκος, προφανώς, ο ιδιοκτήτης. Διέσχισα το μικρό δωμάτιο σε δύο βήματα και στάθηκα μπροστά στον πάγκο. Πρώτος μίλησε ο γεράκος.
Καλησπέρα σας. Πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;, με ρώτησε ευγενικά.
Καλησπέρα., του απάντησα μ'έναν ευγενικό τόνο, Θα ήθελα ένα δωμάτιο., είπα τέλος.
Έχουμε πολλά δωμάτια άδεια αυτή τη στιγμή...όλα εκτός από ένα. Μήπως έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;, με ρώτησε εκείνος.
Όχι κάτι ιδιαίτερο, αλλά θα ήταν καλό να έχω ένα δωμάτιο στον πάνω όροφο, με θέα προς την πλατεία., του απάντησα.
Καλώς, ορίστε το κλειδί σας. Ω, όχι, πληρώνετε όταν φύγετε., βιάστηκε να πει όταν με είδε να βγάζω λεφτά από την τσέπη μου.

Πολύ καλά., του απάντησα εγώ, και πήρα το μικρό κλειδί με τον αριθμό 6 σκαλισμένο πάνω του από το χέρι του πανδοχέα. Ανέβηκα τις σκάλες, άνοιξα την πόρτα που μου αντιστοιχούσε και μπήκα στο δωμάτιο κλείνοντας την πίσω μου. Ακούμπησα το σακίδιό μου πάνω στο μικρό τραπεζάκι, την άνοιξα κι έβγαλα δυο-τρία πράγματα από μέσα. Τα τακτοποίησα στις θέσεις τους, και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Δεν ήταν αργά, αλλά ήμουν κουρασμένος από το μακρύ ταξίδι, κατά το οποίο κοιμόμουν ελάχιστα, για να αποφύγω τυχόν απρόοπτα...μια και ήμουν μόνος, ταξιδεύοντας μέσα σε μια βάρκα, όχι μεγαλύτερη από ένα ψαράδικο. Έκλεισα τα μάτια μου, και, σιγά σιγά, με πήρε ο ύπνος...

Ξύπνησα αργά το επόμενο μεσημέρι, κάτω από τον ήχο φωνών, οι οποίες προέρχονταν από την πλατεία. Αμέσως σηκώθηκα και πήγα στο παράθυρό μου. Έξω, κοντά στο κέντρο της πλατείας, είχε μαζευτεί ένα πλήθος ανθρώπων. Είχαν σχηματίσει έναν μεγάλο κύκλο, περικυκλώνοντας δύο άντρες στο κέντρο, οι οποίοι πάλευαν μεταξύ τους. Αμέσως πετάχτηκα στο διάδρομο, έκλεισα την πόρτα πίσω μου, και κατέβηκα να δω τι γίνεται. Κράτησα την απόστασή μου από τους δύο άντρες, ανεβασμένος πάνω στο βάθρο ενός μαρμάρινου κατασκευάσματος στην πλατεία. Δεν ήταν άγαλμα, ούτε επιγραφή, και δεν έμοιαζε με κάποιο μνημείο. Επίσης, το προηγούμενο βράδυ είχα δει κάποιους ανθρώπους να κάθονται πάνω του, οπότε φαντάστηκα πως δεν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα να το κάνω κι εγώ...

Αυτό που αντίκρισα μόλις κοίταξα προς το μέρος των δύο αντρών με εκνεύρισε. Ο ένας κρατούσε ένα μπουκάλι στο χέρι του...φαινόταν άδειο, ή σχεδόν, και είχε τη σκισμένη ετικέτα μιας γνωστής μάρκας Sake. Ένα παρόμοιο, σπασμένο, μπουκάλι ήταν πεταμένο μπροστά στα πόδια των "θεατών" της μονομαχίας. Αυτό που με εκνεύρισε ήταν το γεγονός πως ξύπνησα τόσο απότομα για έναν τόσο χαζό λόγο...δύο μεθυσμένοι καβγάδιζαν στο κέντρο της πλατείας. Αμέσως κατέβηκα από το μαρμάρινο κατασκεύασμα και ανέβηκα στο δωμάτιό μου. Πήρα το σακίδιό μου από την καρέκλα πάνω στην οποία το είχα αφήσει και βγήκα ξανά στο διάδρομο. Κατέβηκα στον πρώτο όροφο και παρέδωσα το κλειδί. Πλήρωσα για το δωμάτιο και βγήκα στην πλατεία...

Ο ήλιος έκαιγε ακόμα. Έκανε αρκετή ζέστη, και ο καιρός φάνταζε κατάλληλος για ένα μπάνιο.
Γιατί όχι...;, σκέφτηκα.
Λίγο κολύμπι πριν την αποχώρησή μου από το νησί δεν θα ήταν διόλου κακή προπόνηση.. και ο καιρός κάθε άλλο παρά απωθεί τη θάλασσα αυτή τη στιγμή., συνέχισα το συλλογισμό μου. Άρχισα να κατευθύνομαι προς τη νότια πλευρά του νησιού, εκεί όπου είχα αφήσει τη βάρκα μου. Έβγαλα το πανωφόρι μου και το απίθωσα πάνω σ'ένα βράχο, μαζί με το σακίδιό μου. Δεν έχασα χρόνο, παρά πήδηξα κατευθείαν μέσα στο νερό. Είχα να κολυμπήσω κάτι βδομάδες...μπορεί και μήνες, δεν θυμόμουν καθαρά...
...Έκατσα περίπου δύο ώρες στο νερό, μέχρι που αποφάσισα να βγω. Έκατσα πάνω σ'ένα βράχο, ακριβώς δίπλα σ'εκείνον που είχα βάλει πάνω του τα πράγματά μου...

Κάθισα εκεί περίπου ένα μισάωρο...χαλάρωσα για να στεγνώσω μετά το μπάνιο, όταν είδα κάτι στον ορίζοντα. Ήταν μια μαύρη κουκκίδα μέσα στη μέση της θάλασσας. Αμέσως έβγαλα ένα μπρούτζινο τηλεσκόπιο από το σακίδιό μου, και κοίταξα προς τα'κει. Ήταν ένα μεγάλο πλοίο, πάνω από το οποίο ανέμιζε μια πειρατική σημαία. Πανικοβλήθηκα.
Τι κάνω τώρα;, σκέφτηκα. Δεν πέρασε, βεβαίως, πολλή ώρα μέχρι να μου έρθει στο μυαλό η καλύτερη δυνατή λύση: Θα ειδοποιούσα τους επαναστάτες. Αμέσως σηκώθηκα όρθιος, πέταξα το πανωφόρι μου στην πλάτη μου, πήρα το σακίδιο στο χέρι κι άρχισα να τρέχω προς την πόλη. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί, όπως ήταν φυσικό, όσο πιο σύντομα ειδοποιούσα τους προστάτες του νησιού αυτού, τόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα. Θα ήταν προτιμότερο να σταματήσουν τους πειρατές στην παραλία, ή, έστω, μέσα στο δάσος, παρά να φτάσουν μέχρι τα τείχη της πόλης...