[Τέλος] Η επιστροφή![Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

[Αρχή]

Πονάω... είπα από μέσα μου, ενώ κάθε σπιθαμή του σώματός μου ήταν πληγωμένη και με εξουθένωνε. Όλοι μου οι μύες ήταν πιασμένοι, κουρασμένοι και μου έριχναν ακατάπαυστες σουβλιές. Άνοιξα τα μάτια μου, αλλά το μόνο που αντίκρισα ήταν σκοτάδι...
-Πού είμαι; Ποιος έσβησε τα φώτα; σιγομουρμούρισα και προσπάθησα να σηκωθώ. Το σώμα μου όμως είχε διαφορετική άποψη και δε μου το επέτρεψε. Χρειάστηκε να καταβάλω όλες μου τις δυνάμεις για να σηκώσω το αριστερό μου χέρι και να το φέρω στο πρόσωπό μου, ώστε να συνειδητοποιήσω ότι ήταν καλυμμένο με επιδέσμους.
-Τι μου συνέβη; απόρησα και με τον δείκτη μου τράβηξα μια γάζα που κάλυπτε τα μάτια μου. Το φως του ήλιου με τύφλωσε και με έκανε να μετανιώσω για την πράξη μου, αλλά δεν είχα κουράγιο να επαναφέρω την γάζα. Πέρασαν λίγες στιγμές μέχρι να συνηθίσω το ισχυρό φως και επιχείρησα να κοιτάξω γύρω μου.

Με τις άκρες των ματιών μου πρόσεξα μονάχα μεγάλες εκτάσεις άμμου, ενώ ο ήχος κυμάτων να φτάνουν δίπλα μου με έκανε να καταλάβω ότι βρισκόμουν ξαπλωμένος σε μια παραλία.
Νιώθω τόσο κουρασμένος... Πώς έφτασα εδώ; Πώς τραυματίστηκα έτσι; Γιατί με έχουν τυλίξει σαν να είμαι μούμια; σκέφτηκα περιμένοντας να μου απαντηθούν με κάποιο μυστήριο τρόπο τα ερωτήματά μου, αλλά όπως ήταν φυσικό, η απάντηση δεν ήρθε ποτέ. Ακούμπησα την αριστερή μου παλάμη στο πρόσωπό μου αποτρέποντας τις αχτίνες του ήλιου απ'το να με κρατούν ξύπνιο και κλείνοντας τα μάτια μου, αποκοιμήθηκα.

~~-Προχώρα μπά@@@ρδε! φώναξε ένας άντρας και ένα δερμάτινο μαστίγιο έσκισε τον αέρα χτυπώντας την πλάτη μου. Μην καθυστερείς τους υπόλοιπους! [...]
-Τι κάθεστε!; Βοηθήστε τους άχρηστοι! φώναξε ένας άλλος άντρας και ο ήχος του μαστιγίου ακούστηκε να βρίσκει στόχο. [...]
Ένα καυτό μεταλλικό αντικείμενο ακουμπούσε την σάρκα μου και άθελά μου μια μεγάλη κραυγή βγήκε απ'το στόμα μου. Αυτό θα σε μάθει να είσαι πιο υπάκουος βρωμιάρη! ακούστηκε η χαιρέκακη φωνή ενός άντρα. [...]
-Ώστε αυτός είναι ε; Θα σε φροντίσω όπως πρέπει. είπε μια πανέμορφη γυναίκα και με πλησίασε. […]
-Αυτή είναι η ευκαιρία μας, μην είστε ανόητοι! Αν δεν κινηθούμε τώρα δε θα τα καταφέρουμε ποτέ! [...]
-Πίσω!!! ούρλιαξε κάποιος κι ο ήχος της φωνής του χάθηκε από μια σειρά από πυροβολισμούς και κραυγές. [...] ~~

Πετάχτηκα απ'τον ύπνο μου ιδρωμένος και αναστατωμένος. Το σώμα μου σισπάστηκε απ'την απότομη κίνηση και οι πόνοι που είχαν ηρεμήσει κατά τη διάρκεια του ύπνου επανήλθαν. Ένας μορφασμός σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και έμεινα ακίνητος για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ηρεμήσω. Τι ήταν όλα αυτά; Φαίνονταν τόσο... αληθινά. Κοίταξα γύρω μου και πρόσεξα ότι δεν ήμουν πλέον στην παραλία. Η πρώτη σκέψη που πέρασε απ'το μυαλό μου ήταν αν ήταν όνειρο, αλλά όπως και πριν, δεν μπορούσα να δώσω κάποια απάντηση.
-Να μαντέψω ότι δε ξέρεις που είσαι; ακούστηκε μια γλυκιά γυναικεία φωνή και γυρνώντας το κεφάλι μου προς την πηγή του ήχου, κραύγασα απ'τον πόνο...
-Μην κινείσαι. Στην κατάστασή σου δε θα έπρεπε να μπορείς ούτε να σηκώσεις τα χέρια σου. Είναι θαύμα που είσαι ακόμα ζωντανός.
-Πού είμαι; την ρώτησα κάνοντας υπερπροσπάθεια να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να μην συνεχίσω να κραυγάζω απ'τις ασταμάτητες σουβλιές.
-Είσαι στο νησί Amino και πιο συγκεκριμένα στην πόλη Serine. Είμαι η Alicia και είμαστε στο σπίτι μου. Εσύ, πώς σε λένε;

-Bakura... Ryu Bakura. είπα συνειδητοποιώντας ότι ήταν το μόνο πράγμα που θυμόμουν.
-Χάρηκα για την γνωριμία. είπε χαμογελώντας και γέρνωντας το κεφάλι της προς τα δεξιά. Ήταν όμορφη. Είχε πιάσει τα καστανά μαλλιά της κότσο και ένα γλυκό χαμόγελο κοσμούσε το πρόσωπό της, ενώ ένα άρωμα που θύμιζε την μυρωδιά λουλουδιών ολοκλήρωνε την πανέμορφη παρουσία της. Λοιπόν, από πού έρχεσαι Bakura;
-Δυστυχώς... Δε θυμάμαι. είπα στενάχωρα και τα λόγια μου ακολουθήθηκαν από ένα έκπληκτο επιφώνημα της κοπέλας.
-Τι συνέβη πριν έρθεις εδώ;
-Δε θυμάμαι... Δε θυμάμαι τίποτα, μόνο το όνομά μου.
-Οου... Αυτό είναι θλιβερό. Μην ανησυχείς όμως, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις και θα βρεις την μνήμη σου. Το σώμα σου έχει υποστεί πολλά όπως φαίνεται. Ίσως φταίει αυτό.
-Το ελπίζω.
-Λοιπόν, σου έχω ετοιμάσει φαγητό. Ξάπλωσε και θα στο φέρω.

Έκανα όπως είπε και σύντομα έφαγα μια νόστιμη σούπα. Ύστερα με συμβούλεψε να κοιμηθώ, καθώς εκείνη έφευγε για τη δουλειά της και φρόντισα να ακολουθήσω την συμβουλή της. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, την είδα να αφήνει μερικά ρούχα πάνω σε μια καρέκλα. Με φανερή καλή διάθεση μου έφερε φαγητό και κάθισε δίπλα μου. Όση ώρα καθόμασταν μαζί, έκανε πολλές ερωτήσεις με κυρίως θέμα τα πράγματα που μου άρεσαν ή δε μου άρεσαν προσπαθώντας να με βοηθήσει να επανακτήσω την μνήμη μου. Έμαθα αρκετά πράγματα γι αυτήν, ότι δούλευε σε ένα μπαρ της πόλης, για την άσχημη οικογενειακή της κατάσταση, για το ότι είχε εγκαταλείψει το σπίτι της για να κάνει μια νέα αρχή και για τις δυσκολίες που συνάντησε στο νέο της ξεκίνημα. Όλα αυτά σε ένα διάστημα 14 ημερών. 14 ημερών, που βρισκόμουν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και η μόνη μου ελπίδα για την μέρα ήταν η συντροφιά της Alicia.

Η 15η μέρα ξημέρωσε με εμένα να είμαι ξαπλωμένος και να απολαμβάνω τον καθημερινό μου τεράστιο ύπνο. Ανακάθισα όταν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου μπήκαν στο δωμάτιο και περίμενα την Alicia να έρθει τεντώνοντας τα άκρα μου. Η κοπέλα δεν άργησε να εμφανιστεί κρατώντας ένα ρόφημα στα χέρια της. Αφού μου το πρόσφερε κάθισε στη γνωστή πλέον θέση δίπλα μου με το όμορφο χαμόγελό της να μου φτιάχνει τη μέρα.
-Πώς αισθάνεσαι σήμερα Bakura;
-Καλύτερα, όπως κάθε μέρα που περνάει. Ευχαριστώ ξανά για την φιλοξενεία.
-Ναι ναι. Είναι η χιλιοστή φορά που το λες και όπως πάντα, δεν κάνει τίποτα.
-Τι ώρα δουλεύεις σήμερα;
-Το βράδυ, οπότε αύριο το πρωί δε θα έρθω να σε δω... είπε κάπως στενάχωρα.
-Δεν πειράζει. Έλεγα να σηκωθώ. Νιώθω ότι το σώμα μου έχει αναρρώσει αρκετά και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω.
-Ο γιατρός είχε πει να μείνεις στο κρεβάτι για τουλάχιστον ένα μήνα... Μην είσαι ανυπόμωνος.
-Έχεις δίκιο, αλλά πρέπει να δοκιμάσω. Δε χάνω τίποτα. Αντιθέτως, αν τα καταφέρω θα έρθω στο μπαρ να σε δω όταν δουλεύεις.
Η κοπέλα χαμογέλασε στο άκουσμα του τελευταίου, το οποίο έδειχνε να την πείθει και έκανε μια ακόμα υποχώριση.

Αφού ήπια το δροσερό ρόφημα, κρατήθηκα απ'τον ώμο της Alicia και βάζοντας όλη μου τη δύναμη στα πόδια μου, σήκωσα το σώμα μου όρθιο. Αρχικά τα πόδια κι η μέση μου πονούσαν, αλλά σύντομα το αίσθημα του πόνου με εγκατέλειψε αφήνοντας πίσω μόνο τη χαρά της επιτυχίας. Η κοπέλα έδειξε κι αυτή χαρούμενη και μου έδωσε συγχαρητήρια. Προσφέρθηκε να με ξεναγήσει στο σπίτι και όπως ήταν φυσικό δέχτηκα με χαρά την πρότασή της. Σύντομα βρέθηκα να περπατάω στο μικρό σπίτι. Είχε δωμάτια 5, δυο κρεβατοκάμαρες, μια κουζίνα, ένα μπάνιο κι ένα σαλόνι. Παρά το μικρό μέγεθός του, ήταν πολύ κομψό και σου δημιουργούσε μια ευχάριστη αίσθηση όσο βάδιζες στα δωμάτια. Μετά τον περίπατο στο σπίτι, καθίσαμε στο μικρό σαλόνι, όπου περάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας συζητώντας για το τι θα κάναμε στο εξής. Η ώρα πέρασε και έφτασε η στιγμή που η Alicia έπρεπε να πάει στην δουλειά της.
-Είσαι σίγουρος ότι θες να έρθεις; Μήπως είναι καλύτερα να ξεκουραστείς λίγο ακόμα καιρό;
-Όχι. Θα έρθω μαζί σου. Θα κάθομαι στην μπάρα και δε θα σε ενοχλώ.
-Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. είπε εγκάρδια. Καλώς, έχω πλύνει τα ρούχα σου και τα έχω αφήσει στην ντουλάπα του δωματίου σου. Α, είχες ένα περίεργο αντικείμενο μαζί.
-Αντικείμενο; ρώτησα με περιέργια και την ακολούθησα στο δωμάτιο για να μου δείξει το πράγμα.

Όταν άνοιξε την ντουλάπα, είδα μια μακριά κόκκινη καμπαρτίνα κι ένα φαρδύ λευκό παντελόνι. Πάνω απ'αυτά, υπήρχε ένα κυκλικό χρυσό αντικείμενο, στο κέντρο του οποίου υπήρχε μια πυραμίδα με ένα καλοσκαλισμένο μάτι να εξέχει απ'αυτήν. Γύρω απ'το κυκλικό αντικείμενο κρέμμονταν πέντε περιέργου σχήματος αντικείμενα απ'το ίδιο υλικό, ενώ στην κορυφή του υπήρχε ένα κενό μέσα απ'το οποίο βρισκόταν ένα σκοινί.

Spoiler:

-Αυτό είναι δικό μου;
-Το βρήκα περασμένο γύρω απ'τον λαιμό σου όταν ήσουν στην παραλία. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Σου θυμίζει τίποτα; Πώς δεν σκέφτηκα να στο δείξω τόσο καιρό...
-Όχι... είπα πιάνοντας το αντικείμενο στα χέρια μου.
-Τέλος πάντων, η ώρα περνάει και θα αργήσω. Πάω να ετοιμαστώ.
-Θα σε δω στο σαλόνι. της είπα και εκείνη βγήκε απ'το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα.
Είχα κάτι τόσο πολύτιμο; σκέφτηκα περιστρέφοντας το αντικείμενο στα χέρια μου και την επόμενη στιγμή το άφησα στο κρεβάτι. Δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι... Θα θυμηθώ με τον καιρό, τώρα πρέπει να ντυθώ.

Έτσι, έβγαλα τα πρόχειρα ρούχα που μου είχε δώσει η οικοδέσποινα και φόρεσα τα δικά μου. Έδειχναν ότι είχα περάσει πολλά και σε μερικά σημεία υπήρχαν σημάδια από σκισίματα, αλλά η Alicia τα είχε μπαλώσει αρκετά καλά για να μην είναι εύκολα ορατά. Βγήκα απ'το δωμάτιο και περίμενα την κοπέλα στο σαλόνι, όπου με συνάντησε σε λίγα λεπτά.
-Έτοιμος;
-Πιο πολύ από ποτέ. απάντησα και εκείνη χαμογελώντας άνοιξε την πόρτα αποκαλύπτοντας μου τον κόσμο. Ο ήλιος είχε δύσει και τη θέση του είχε πάρει το ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Ήμασταν σε έναν μεγάλο δρόμο, όπου πολλές μονοκατοικίες ήταν κατασκευασμένες η μία δίπλα στην άλλη. Φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, βρεθήκαμε δίπλα σε ένα πελώριο κτήριο με μια τεράστια φωτινή ταμπέλα απ’έξω. “Casino Las Vegas”.
-Alicia, τι είναι αυτό;
-Α, αυτό είναι το καζίνο της πόλης. Δε θα σου πρότεινα να πας, είναι γεμάτο από άπληστα άτομα που κάνουν τα πάντα για τα λεφτά.
Συνεχίσαμε την πορεία μας με την κοπέλα να μου εξηγεί από τι αποτελούταν το καζίνο, μέχρι που φτάσαμε έξω από ένα συμπαθητικό μικρό κτήριο με καλοσκαλισμένη ξύλινη πόρτα.
-Εδώ είμαστε. Να καθίσεις κοντά στην μπάρα και μην δώσεις σημασία σε κανέναν. Οι περισσότεροι είναι αποβράσματα.
-Αποβράσματα; Και γιατί τους επιτρέπετε να έρχονται στο μαγαζί;
-Απ’την στιγμή που δεν προκαλούν προβλήματα δεν έχουμε λόγο να τους διώξουμε… Έτσι λέει ο ιδιοκτήτης.