[Τέλος] Αλλάζουν όλα..

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έπεσαν στο πρόσωπο του, έτσι που σιγά σιγά άνοιξε τα μάτια του. Δεν ήταν πότε ευχαριστημένος με το πρωινό ξύπνημα, αλλά πάντα εκτιμούσε εκείνο το αεράκι που έπνεε την αυγή. Σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο κατάστρωμα του πλοίου του, μπροστά του απλώνονταν το επόμενο νησί του ταξιδιού του. Το Aldean δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ένα μικρό ήρεμο νησί. Στην έκταση του απλώνονταν δάση και στο κέντρο του υπήρχε ένα μικρό βουνό, ίσως να ήταν καλύτερα αν κάποιος έλεγε πως επρόκειτο για ένα μεγάλο λόφο. Ποτέ όμως δεν τον είχε ως τώρα απασχολήσει κάτι τέτοιο, σε 'κείνον όλα έμοιαζαν σχετικά, πολλές φορές πανομοιότυπα, άλλες πάλι διαφορετικά αλλά πάντα αδιάφορα.

Για αρκετή ώρα έστεκε εκεί, ασάλευτος κοιτώντας τη στεριά, με τον αέρα να χτυπά το πρόσωπο του και την αλμύρα να χαρακώνει τις πρώτες ρυτίδες που και εκείνες σιγά σιγά έκαναν εμφανή την παρουσία τους. Ίσως να ήταν η κακοζωία που τις είχε φέρει έτσι πρόωρα ίσως να ήταν και το σκαρί του, δεν θυμόταν καλά τον πατέρα του, είχαν αρχίσει όλες εκείνες οι αναμνήσεις να χάνονται, να ξεθωριάζουν λες και πολλές από αυτές ήταν όνειρα ή ιστορίες και αφηγήσεις κάποιου γέρου δίπλα στη φωτιά. Εκείνη τη στιγμή υπήρχε μόνο το λευκό, σιωπηλό τοπίο, παγωμένο και ξένο. Σκληρό, να αντιφεγγίζει τις αχτίνες του ήλιου στέλνοντας πίσω εκείνη τη ζεστασιά που τόσο λίγο είχε ανάγκη. Σε λίγο ο ήχος των κυμάτων που χτυπούσαν στο σκαρί του πλοίου έγινε πιο έντονος πράγμα που μαρτυρούσε πως σε λίγη ώρα θα έπιανε λιμάνι.

Κάθισε για αρκετή ώρα σε εκείνο το μαγαζί, του άρεσε η ζεστασιά που εξέπεμπε, του άρεσε να κάθεται δίπλα στη φωτιά και να πίνει εκείνο τον καφέ, λες και όλα ήταν φυσιολογικά ξανά. Οι ώρες πέρασαν και το καφενείο ξαναγέμισε απο τους μεροκαματιάρηδες που γυρνούσαν απο τη δουλειά τους και έκαναν μια στάση για ένα ζεστό ποτό και δυο κουβέντες. Στην επαρχία τα πράγματα κυλούσαν πιο αργά, πιο ήρεμα, του άρεσε αυτό αλλά και τον τρόμαζε την ίδια στιγμή. Δεν είχε συνηθίσει ως τώρα την ζωή να είναι απλή και ήρεμη, δεν ήξερε πόσο καιρό θα μπορούσε να αντέξει σε ένα τέτοιο μέρος μα προς το παρόν ήταν καλά.

Έπειτα από μερικά λεπτά, πλήρωσε και βγήκε από το μαγαζί, ο ήλιος πια είχε βγει για τα καλά, ήταν μέρα μεσημέρι αν και σε αυτά τα μέρη ακόμα και το μεσημέρι έμοιαζε με νύχτα. Προχώρησε για λίγο στον κεντρικό δρόμο, δεν ήταν πολυσύχναστος αλλά ούτε και το χωριό ήταν τέτοιο. Ύστερα στάθηκε στην βιτρίνα ενός μαγαζιού με ρούχα, κοίταξε για λίγη ώρα, έβγαλε το πουγκί με τα λεφτά που κουβαλούσε μαζί του και μπήκε μέσα. Μερικά λεπτά μετά ήταν και πάλι στο δρόμο φορώντας ένα ζευγάρι ζεστά γάντια.

-Βλέπεις το νησί μας έχει ένα νέο άρχοντα! Τον Willy και μετά από διαταγή του απαγορεύεται η έξοδος τα βράδια..
- Άρχοντας ή τύραννος;
-Δεν έχει και πολύ σημασία, στις μέρες μας δεν κάνουν κουμάντο οι πιο δίκαιοι αλλά οι πιο δυνατοί!
- Ίσως να είναι όπως τα λες!

Μετά απο αυτά ήπιε άλλο ένα ποτό, είπε στον Devon να τα γράψει στο λογαριασμό και ανέβηκε στη σοφίτα. Το δωμάτιο του ήταν μικρό και απλό. Ένα μονό κρεββάτι δίπλα σε ένα μικρό γραφείο και ένα μπάνιο, αλλά δεν τον ενοχλούσε αυτό, είχε συνηθίσει να ζει λιτά. Όπως ήταν κουρασμένος απο το ταξίδι έπεσε και αποκοιμήθηκε. Κάθε βράδυ όμως έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη, εκείνη την φιγούρα μέσα απο το σκοτάδι.. Να λέει κάθε φορά τα ίδια διαολεμένα λόγια, να είναι εκεί για να του θυμίζει τον όρκο που είχε πριν χρόνια πάρει. Κάθε βράδυ θα ξυπνούσε κάθιδρος, ενοχλημένος απο το παρελθόν που είχε κολλήσει μέσα στο μυαλό του. Έτσι και απόψε.

Όταν σηκώθηκε ήταν πίσσα σκοτάδι. Άναψε ένα κερί και είδε πως ήταν λίγο πριν το χάραμα. Ήταν νωρίς για να σηκωθεί και έτσι προσπάθησε να ξανακοιμηθεί αλλά μάταια. Τότε αποφάσισε, πως παρά τις συμβουλές των δύο αντρών θα έβγαινε μια βόλτα. Φόρεσε το παλτό του, τα γάντια και το καπέλο του και μέσα στο σκοτάδι ξεπόρτισε. Δεν ήθελε να προκαλέσει προβλήματα στο νησί μα ούτε και να τραβήξει την προσοχή έτσι ήταν όσο πιο ήσυχος θα μπορούσε κάποιος να είναι. Ίσως να ήταν καλύτερα να μην είχε βγεί αλλά μερικές φορές απλά του χρειαζόταν μια δόση καθαρού αέρα, έτσι για να διώξει τη θολούρα απο το μυαλό του.

Μόλις βγήκε στο κατώφλι της μικρής ταβέρνας τράβηξε κατευθείαν για το βουνό, ήταν πιο ήσυχα εκεί, πιο απόμακρα. Επιπλέον θα είχε λιγότερες πιθανότητες να συναντήσει κάποιον απο τους άντρες του άρχοντα του νησιού . Δεν είχε καμία όρεξη να μπλεχτεί σε άσκοπους μπελάδες. σε λίγες μέρες θα έφευγε απο εδώ, ως τότε θα έμενε απαρατήρητος. Μέσα σε λίγη ώρα- ήταν δεν ήταν μισή ώρα μακριά οι πρόποδες του βουνού- βρέθηκε σε ένα μικρό εξώστη, που σχημάτιζαν κάτι βράχια. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλά, απο κάτω του το κενό έχασκε μερικά μέτρα βαθύ, έτσι που ακόμα και αν κάποιος έπεφτε θα κατάφερνε να τη βγάλει καθαρή με μερικές γρατσουνιές και κάμποσα σπασμένα πλευρά.

Κάθισε εκεί και κοιτούσε για αρκετή ώρα τον ορίζοντα, σε λίγο θα ξημέρωνε αλλά τώρα ήταν οι τελευταίες στιγμές που ο έναστρος ουρανός ήταν ακόμη καθαρός, και κάθε άστρο έλαμπε πιο πολύ απο πριν λίγο πριν χαθεί για άλλη μια φορά. Για λίγο χάθηκε, ένας λαβύρινθος απο σκέψεις και εικόνες τύλιγε το μυαλό του, μακραίνοντας τον απο αυτό το νησί. Για λίγο ξαναβρέθηκε στην πατρίδα του στα ανατολικά. Τότε που ήταν παιδί, τότε που ακόμη εκπαιδεύονταν, τότε που ακόμη γελούσε, τότε που...
Σε μια στιγμή ένιωσε ένα ζευγάρι χέρια να τον ακουμπούν, τραβήχτηκε και είδε πίσω του μια φιγούρα ενός άντρα. Για την ακρίβεια είδε μια τερατώδη φιγούρα να βαστά ένα μεγάλο μαχαίρι που στιγμιαία έμοιαζε με κάποιον άντρα, αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτοικος του νησιού.

Εκείνες τις στιγμές το μυαλό του σταμάτησε να δουλεύει, μια μόνο σκέψη είχε κολλήσει και κατεύθυνε όλο του το είναι. Έπρεπε να επιβιώσει.. Τράβηξε το χέρι του κτήνους και τον έφερε πάνω του, ύστερα του έριξε μια κλωτσιά στο στομάχι και οι δονήσεις απο την δύναμη του έριξαν το κτήνος κάτω από το μικρό ύψωμα. Ύστερα έμεινε εκεί να κοιτάει το έδαφος, η φιγούρα στέκονταν εκεί σωριασμένη , ίσως να ήταν νεκρός, ίσως αναίσθητος. Δεν είχε όμως ιδιαίτερη σημασία, έπρεπε να το εξακριβώσει και να τελειώνει μαζί του.

Όμως όταν έφτασε στο σημείο που θα έπρεπε να είναι σωριασμένος ο διώκτης του δεν βρήκε τίποτα παρά μερικά σπασμένα κλαριά. Είχε καταφέρει να φύγει πολύ γρήγορα, σίγουρα θα ήταν κάποιο κτήνος, κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σηκωθεί τόσο γρήγορα ύστερα απο τέτοια πτώση. Όπως και να είχε δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό τώρα, έτσι αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο δωμάτιο του,.Ήταν ήδη χάραμα και ο ύπνος είχε αρχίσει να τον ξαναπαίρνει, έτσι δεν έχασε χρόνο..

Το επόμενο πρωί που σηκώθηκε κατέβηκε στην ταβέρνα και ήπιε ένα καφέ, ύστερα έκανε μερικές βόλτες στο νησί ώσπου να μεσημεριάσει και οι κάτοικοι του νησιού να μαζευτούν στα σπίτια τους.Το απόγευμα έκανε μια βόλτα στα μαγαζιά, αγόρασε ένα ζευγάρι μπότες και μερικά καινούρια ρούχα και γύρισε για άλλη μια φορά στο δωμάτιο του. Το επόμενο πρωινό θα έφευγε για την East Blue, έφτιαξε τα πράγματα του και παρήγγειλε ένα πιάτο ζεστό φαγητό μαζί με ένα μπουκάλι καλό κρασί. Μερικές στιγμές αργότερα ο Devon έφτασε, καλοσυνάτος όπως πάντα και τα άφησε στο μικρό τραπεζάκι στην άκρη του δωματίου.

Όσο έτρωγε σκέφτηκε πως ο Devon ήταν λίγο περίεργος σήμερα, έμοιαζε κάπως ανήσυχος, σκεπτικός. Μετά άρχισαν να ακούγονται φωνές, κάποιοι μάλωναν.. Ύστερα σπασίματα, μερικά πιάτα, αργότερα κάποια έπιπλα ενώ στο τέλος κάτι βαρύτερο, ίσως μια πόρτα ή μια μεσοτοιχία. Ωστόσο, τίποτα απο αυτά δεν τον απασχολούσε, ίσως να ήταν κάποιοι άτακτοι πελάτες, ένα μικρό τοπικό σκάνδαλο.. Ίσως να ήταν κάποιοι ληστές, δεν θα άλλαζαν τα πράγματα, όπως και να είχε δεν ήταν δική του μάχη. Όλη η νύχτα κύλησε κάπως έτσι, κάτω γινόταν χαμός, σαν να είχε ξεσπάσει ένα μικρός πόλεμος αλλά εκείνος δεν έδινε δεκάρα, συνεχίζει να πίνει το κρασί του γουλιά γουλιά μέχρι να ξημερώσει.

Μόλις έφτασε η ώρα, πήρε τον σάκο του και κατέβηκε στην ταβέρνα. Το μαγαζί είχε γίνει αεροδρόμιο, σπασμένα τραπέζια, ποτήρια, τοίχοι. Μερικοί θαμώνες στο πάτωμα, κάποιοι αναίσθητοι, κάποιοι τραυματίες να σφαδάζουν και κάποιοι νεκροί. Έψαξε για λίγο τον Devon, ήθελε να τον πληρώσει για όσα του είχε προσφέρει, αλλά δεν μπόρεσε να τον βρει πουθενά τριγύρω έτσι άφησε μια μάλλον γενναιόδωρη αμοιβή επάνω στο μπάρ. Ύστερα βγήκε έξω και πήρε το δρόμο για το λιμάνι. Η εικόνα τους δρόμους του χωριού δεν ήταν πολύ διαφορετική, σπίτια με σπασμένες πόρτες, παιδιά που έκλαιγαν. Το αιματοκύλισμα είχε φτάσει ως το λιμάνι.

Μόλις έφτασε εκεί είδε μια ομάδα από ψαράνθρωπους να ξυλοκοπά μερικούς χωριανούς. Ανάμεσα τους ήταν και ο Devon, μόλις τον είδε του έγνεψε να φύγει. Ήξερε και αυτός πως δεν είχε λόγο να μπλεχτεί σε όλα αυτά. Τριγύρω γίνονταν κακώς χαμός και κανείς δεν πρόσεξε την παρουσία του. Εκείνος προχώρησε αργά προς το καράβι του και πέταξε μέσα το σάκο του. Σε λίγο θα έπρεπε να φύγει αλλά δεν μπορούσε απλά να τους αφήσει. Του είχαν φερθεί όλοι τόσο καλά. Είχε περάσει τόσο όμορφα σε αυτό το νησί.. Πήρε το σφυρί του και προχώρησε προς την κοντινότερη ομάδα ψαρανθρώπων. Ήταν πέντε έξι γομάρια που χτυπήσουν μερικούς ηλικιωμένους ζητώντας τους τα χρήματα που κρατούσαν για να προικίσουν τις κόρες του όταν θα παντρεύονταν.

Μόλις έφτασε αρκετά κοντά ώστε να τον ακούσουν μέσα σε όλο αυτό το σαματά, σκούντηξε έναν απο τους ψαρανθρώπους στον ώμο. Εκείνος τον κοίταξε ξαφνιασμένος από την ψυχραιμία του νεαρού άντρα, ήταν λες και δεν συνέβαινε τίποτα απ όλα αυτά, θα λεγες πως τον σκούντηξε για να του ζητήσει οδηγίες!
- Ίσως να σου φανεί αστείο.. Αλλά νομίζω πως είναι καλύτερα αν σταματήσετε τώρα. Δεν υπάρχει λόγος για τίποτα από όλα αυτά.
- Είσαι τρελός;! Δεν βλέπεις τι γίνεται;! Ή μήπως βαρέθηκες τη ζωή σου και θες και εσύ να μοιραστείς την μοίρα τους;! Ξέρεις κάτι ίσως να είναι καλύτερα αν μας δώσεις τώρα όλα σου τα χρήματα και φύγεις!
- Ίσως.. Και θα στα δώσω όλα αρκεί να αφήσετε αυτούς τους ανθρώπους ήσυχους! Είναι τίμιοι και καλόκαρδοι, το ψωμί τους το βγάζουν με τον ιδρώτα τους και τίποτα δεν τους έχει χαριστεί.. Αλλά δεν νομίζω ότι σας έφταιξαν και σε κάτι.. Καλύτερα να σταματήσουμε κάπου εδώ..
- Μάλλον δεν κατάλαβες τίποτα από όσα σου είπα..

Ο ψαράνθρωπος γύρισε εντελώς πια προς το μέρος του νεαρού άντρα και ξαφνικά του έριξε μια γροθιά στο πρόσωπο έτσι που εκείνος εκσφενδονίστηκε αρκετά μέτρα μακρύτερα! Ύστερα, αφού μουρμούρισε μερικές βρισιές συνέχισε να χτυπά τους κατοίκους. Λίγα λεπτά αργότερα ο Beren ξανασηκώθηκε αλλά αυτή τη φορά δεν πήγε προς το μέρος εκείνων των ψαρανθρώπων, παρά βάδισε προς το κέντρο της μάχης. Μόλις έφτασε εκεί έβγαλε απο την πλάτη του ένα μεγάλο σφυρί, το ύψωσε στο αέρα και χτύπησε το έδαφος...