[Τέλος] 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας

“Κάτσε, αφεντικό!”

O Caleb στάθηκε στη σκάλα, στο ίδιο ύψος με το περβάζι του παραθύρου του πρώτου ορόφου και σήκωσε το κράνος με τον δείχτη του, κοιτάζοντας μέσα σε ένα παράθυρο με φανερό ενδιαφέρον, πράγμα που κίνησε την περιέργεια του νεκροθάφτη ο οποίος κατέβηκε μερικά σκαλιά για να εξακριβώσει τι έκανε τον νεαρό να παρακολουθεί με τόση προσήλωση. Μισόκλεισε τα μάτια για να εστιάσει καλύτερα και κοίταξε μέσα όσο πιο διακριτικά μπορούσε.

“Άξιος!” φώναξε ο Caleb.
“Μάτι έπαιρνες, ρε;”

Νιώθοντας μόνο οργή για την ανέμελη στάση του Caleb, χαμήλωσε το καπέλο του, κλώτσησε με δύναμη το κράνος του νεαρού και έσφιξε τα χέρια του πάνω στην σκουριασμένο λούκι. Ο θόρυβος έξω από το παράθυρο ήταν αρκετός για να ανησυχήσει το παθιασμένο ζευγάρι εντός του δωματίου και να κάνει τη γυναίκα να ξεσπάσει σε τσιρίδες. Σύντομα οι πρώτοι γείτονες θα ξεπρόβαλλαν στα παράθυρα και δεν θα αργούσαν να τους εντοπίσουν. Ο Lewis δεν μπορούσε να φανταστεί την ντροπή που θα ακολουθούσε και ούτε ήθελε να το ζήσει, οι κατηγορίες για εμπρησμό που θα βάραιναν τον φάκελό του για το υπόλοιπο τις ζωής του ήταν παραπάνω από αρκετές για να αμαυρώσουν το όνομά της οικογένειάς του.

“Τελείωνε,” φώναξε στον νεαρό του σύντροφο και οι δύο άνδρες έπεσαν βιαστικά στο έδαφος μαζί με όλο το φορτίο τους.
“O Harvey και η χήρα του Jeckins δεν ήτανε αυτοί;”
“Ίσως ο Jeckins δεν πήγε μόνο από το ποτό, τελικά.”
“Μπορώ να δω ήδη τη γυναίκα του Harvey να κάνει φονικό,” γέλασε ενώ τρέχανε μέσα στα σοκάκια της πόλης.
“Και ακριβώς γι' αυτό ελπίζω ότι θα κρατήσουν το στόμα τους κλειστό,” είπε ακολουθώντας τον ενώ συγκρατούσε το καπέλο του για να μη του φύγει.

“Νομίζω ότι έχουμε παρέα.”

Το γνώριζε και ο ίδιος, ήχος των πετάλων του αλόγου μέσα στο στενό δρομάκι που πλησίαζε όλο και περισσότερο το μαρτυρούσε ήδη τα τελευταία δευτερόλεπτα και οι φωνές διάφορων ανδρών είχαν ξεχυθεί στους δρόμους. Ένα ακόμη λάθος και θα βρισκόταν αλυσοδεμένη στη στενή φυλακή του σερίφη για να λογοδοτήσουν για ένα έγκλημα που δεν είχαν διαπράξει.

“Εδώ,” είπε στον Caleb και του έδειξε τη σκαλωσιά μιας σκάλας.

Ήταν η κατάλληλη στιγμή να καταραστεί το κοράκι και τη ζημιά που είχε προκαλέσει στο πόδι του. Μπορεί το τραύμα να μην ήταν σοβαρό, αλλά το πρήξιμο είχε αυξηθεί από την πίεση που είχε δεχτεί το πόδι του όση ώρα τρέχανε να ξεφύγουν και μπορούσε να συμπεράνει χωρίς να το εξετάσει ότι είχε χειροτερεύσει. Η διαδρομή για το λιμάνι ήταν ακόμη αρκετή και σίγουρα δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν την ταχύτητα ενός αλόγου. Η επιλογή να κρυφτούν ήταν η μόνη τους ελπίδα, αλλά μπορούσε να παραδεχτεί ότι δεν θα του έκανε εντύπωση αν η προσπάθειά τους να ξεφύγουν έφτανε στο τέλος της πολύ σύντομα.

Ο άνδρας που τους έψαχνε ήταν το δεξί χέρι του σερίφη, ένας νεαρός με καστανά, κοντά μαλλιά που μάλλον προοριζόταν για να διαδεχτεί τη θέση του μια μέρα. Ο σερίφης Virgil Earp δεν είχε αποκτήσει απογόνους και έτσι έριξε όλη του την αφοσίωση στον νεαρό, τον ορφανό γιο ενός μακρινού του ξαδέρφου, και πια τον έβλεπε σαν δικό του παιδί, γι’ αυτό δεν ήταν τυχαίο που ο νεαρός είχε γίνει περιζήτητος γαμπρός στην Colt Town και σ’ αυτή την πόλη, τα λεφτά, η θέση σου και η πέραση που είχες στις γυναίκες ήταν τα πάντα. Ο ίδιος ο σερίφης παρόλα αυτά, περνούσε τις περισσότερες ώρες του νταντεύοντας τον καρδιοκατακτητή αδερφό του Wyat, που παρά τις ικανότητές του και το όνομα που είχε στην πόλη, όχι μόνο δεν έδειχνε καμία πρόθεση να νοικοκυρευτεί αλλά μπλεκότανε σε αρκετούς καυγάδες όπου δεν παρέλειπε να κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του με το όπλο. Μάλιστα ο Lewis είχε βρεθεί αντιμέτωπος μαζί σου σε μερικές μικρές μικροσυμπλοκές στις οποίες έτυχε να εμπλακεί, όπως και μερικοί άλλοι πολίτες –άλλωστε ήταν αδιανόητο ένας πολίτης της Colt Town να μην έχει εμπλακεί τουλάχιστον σε μία τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής του- οι οποίες όμως είχαν λήξει γρήγορα και κάπως άδοξα μετά την παρέμβαση του Virgil και του αδερφού του και δημάρχου της πόλης James. Γι’ αυτό και η απουσία του Vergil από την υπόθεση προκάλεσε προβληματισμό και περιέργεια στον πρώην ιατροδικαστή και νυν φυγά, αφού ο γοητευτικός σερίφης λάτρευε τους καυγάδες και μπορούσε μόνο να υποθέσει ότι η απουσία του σήμαινε ότι την ίδια στιγμή συνέβαινε κάτι εξίσου σημαντικό στην πόλη.

“Καλύτερα να μην τραβήξουμε την προσοχή,” ψιθύρισε ο Lewis παρακολουθώντας τον νεαρό που προχωρούσε επιφυλακτικά το στενό με το άλογό του. “Θα μείνου-Caleb!”

Βλέποντας τον νεαρό να πηδά παράτολμα από τη κρυψώνα τους και να προσγειώνεται πάνω στο άλογο, που έντρομο από την έκπληξη και το νέο βάρος που προστέθηκε επάνω του άρχισε να κλωτσά και να χλιμιντρίζει, χτύπησε τη γροθιά του εκνευρισμένος. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποτέ τι είχε μέσα στο κεφάλι του αυτό το άτομο και ήταν ιδέα του ή το γέλιο του δήλωνε ότι το διασκέδαζε πολύ περισσότερο από ό,τι έπρεπε; Ανήσυχος ο μαυρομάλλης άνδρας, σήκωσε την καραμπίνα του και κατέβηκε τα σκαλιά έχοντας ανελλιπώς την προσοχή του στραμμένη επάνω στην μάχη που είχε ξεσπάσει πάνω στη σέλα του αλόγου.

Ο προστατευόμενος του σερίφη δεν πρόκειται να έπεφτε τόσο εύκολα ούτε να παραδινόταν χωρίς μάχη, και βλέποντας τη μορφή του Lewis να ξεπροβάλλει άρχισε να αντιστέκεται ακόμα πιο μανιασμένα. Δεν είχε να κάνει απλά με έναν απλό πολίτη ο οποίος έπρεπε να παραδοθεί στα χέρια του νόμου για την ανάρμοστη συμπεριφορά του όπως είχε θεωρήσει αρχικά, αλλά για τον συνεργό ενός καταζητούμενου. Η τιμωρία μπορούσε και έπρεπε να αποδοθεί επί τόπου και γι’ αυτό τράβηξε χωρίς καμία επιφύλαξη το όπλο του.

“Caleb!”

Η κατάσταση χειροτέρευε και με την ταυτότητα του Caleb, τον οποίον αναζητούσαν ήδη οι αρχές για ανάκριση, επιβεβαιωμένη ως συνεργού του δεν είχαν την πολυτέλεια να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη. Έπρεπε να βάλουν ένα τέλος πριν φτάσουν ενισχύσεις και λόγω της φασαρίας εντοπίσουν τον σημείο στο οποίο λάμβανε χώρα αυτή η παράδοξη μάχη. Μα δεν είχε κανέναν λόγο να σκοτώσει και να ενισχύσει της κατηγορίες και ο κίνδυνος να τραυματίσει τον Caleb ήταν αρκετά μεγάλος. Έκανε νόημα στον σύντροφό του και με το καλό του χέρι, πέταξε την καραμπίνα προς το μέρος του. Εκείνη έφτασε στα χέρια του ριψοκίνδυνου νεαρού ο οποίος χωρίς να χάσει χρόνο την έπιασε με τα δύο του χέρια, κατάφερε με τη λαβή του όπλου ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του αντίπαλου νεαρού ο οποίος δευτερόλεπτα αργότερα έπεσε στις κρύες πέτρες του σοκακιού αναίσθητος. Με τη σειρά του ο Caleb τράβηξε τα χαλινάρια του αλόγου για να το ηρεμήσει και να το εμποδίσει να ποδοπατήσει το πρώην αφεντικό του και λαχανιασμένος κοίταξε τον Lewis που ανακουφισμένος πλέον είχε κρύψει το πρόσωπό του μέσα στην χούφτα του.

“Τι στην ευχή σκεφτόσουν;” ρώτησε σηκώνοντας τα λιγοστά πράγματα που κουβαλούσαν μαζί τους και κατέβηκε τις σκάλες.
“Μπορεί να μας έβρισκε. Δεν θα ήταν πιο επικίνδυνο να τον πυροβολήσουμε από την κρυψώνα μας;”
“Μη μιλάς λες και δεν είχαμε άλλες επιλογές, “ είπε ήρεμα.
“Πέρα από αυτό... Αφεντικό, αποκτήσαμε και μια πολύ χρήσιμη φορεσιά, δεν νομίζεις;” χαμογέλασε συνωμοτικά.
“Ορίστε;”

Φυσικά μπορούσε να φανταστεί το απλοϊκό σχέδιο που είχε στο μυαλό του ο ενθουσιώδης νεαρός, μαζί με όλα τα προβλήματα που είχε και θα μπορούσε να αριθμήσει, μα δεν είπε κουβέντα. Ο κλοιός στένευε γύρω τους και θα έλεγε ψέματα αν ισχυριζόταν ότι θα μπορούσε να βρει μια καλύτερη εναλλακτική λύση, γι’ αυτό και τον παρακολουθούσε ασθμαίνοντας βαριά ενώ ο ιδρώτας κυλούσε ασταμάτητα και πάγωνε πάνω στο δέρμα του από την ψύχρα της νύχτας. Τα ρούχα δεν ταίριαζαν απόλυτα στον Caleb, ούτε στο νούμερο ούτε στο στυλ, όμως λεπτομέρειες σαν κι αυτές ήταν το τελευταίο πρόβλημά τους.

“Είναι παράξενο να γδύνεις άνδρα.”

Από την άλλη, ο Caleb θεωρούσε ότι λεπτομέρειες σαν κι αυτές ήταν άξιες σχολιασμού και η έκφρασή του μαρτυρούσε ότι αν μπορούσε θα συνέχιζε την ανάλυση, ντυμένος πια με τα νέα του ρούχα και ίσως πιο αμέριμνος από ό,τι θα έπρεπε, ενώ ο ατιμασμένος προστατευόμενος έγερνε αναίσθητος στον κρύο τοίχο ενός παραμελημένου κτηρίου. Όμως αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια ο Lewis δεν το είχε φανταστεί. Πέρα από τη προφανή έλλειψη δεύτερης στολής, το πρόσωπό του ήταν ένα πρόβλημα από μόνο του. Τα νέα θα είχαν ήδη διαδοθεί στις περισσότερες, αν όχι σε όλες τις γωνιές της πόλης, και μια δημόσια εμφάνιση θα ήταν παρακινδυνευμένη, ένα άξιο δείγμα ανοησίας, και η κούραση που ένιωθε δεν θα του επέτρεπε να τα βγάλει πέρα με ένα ακόμα κυνηγητό, το αντίθετο μάλιστα, θέλοντας να πιστεύει ότι ήταν άτομο που γνώριζε τον χαρακτήρα και τις δυνάμεις του, ήταν έτοιμος να παραδοθεί στην επόμενη ευκαιρία. Είχε κουραστεί, τον έπνιγε το άδικο και το στομάχι του διαμαρτυρόταν έντονα. Έτσι, όταν λίγη ώρα αργότερα κρεμόταν στο πίσω μέρος του αλόγου τυλιγμένος με λιόπανα και δεμένος πρόχειρα με σχοινιά, θυμίζοντας περισσότερο σακί παρά άνθρωπο ενώ συγκρατούσε τον εαυτό του για να υπομείνει και αυτόν τον εξευτελισμό.

“Σταθείτε!”

Είχανε φτάσει πλέον αισίως στο λιμάνι. Στόχος του Caleb ήταν ένας γέρος ναυτικός, υπεύθυνος για το κάργκο του πλοίου και αρκετά σοβαρός άνθρωπος κρίνοντας από τον τρόπο που αντιμετώπισε την κατάσταση. Σύμφωνα με την ιστορία που ξεφούρνισε ο Caleb για να τους αφήσει να επιβιβαστούν, ο ίδιος ήταν ένας ικανότατος, νεαρός που δρούσε υπό τις διαταγές του σερίφη, σύμφωνα με τις οποίες έπρεπε να επιβιβαστεί στο πλοίο Λουίζ το οποίο θα μετέφερε το εμπόρευμα των εργοστασίων Mowbray στη Desatoya για να επιβλέψει τη μεταφορά, καθότι ο κύριος Mowbray ήταν ύποπτος για παράνομη διακίνηση όπλων σε άλλες οργανώσεις. Πειστικό ψέμα μεν για κάποιον που δεν σέβεται τη δουλειά του, μα ο γερο-θαλασσόλυκος δεν πείστηκε τόσο εύκολα.

“Επιτρέψτε μου να επικοινωνήσω πρώτα με τον κύριο Mowbray και τον Καπετάνιο,” είπε και στράφηκε προς την αποθήκη.

“Δε θα πιάσει,” μουρμούρισε ο Lewis μα δέχτηκε μια ελαφριά κλωτσιά στα πόδια μόλις τελείωσε τα δόντια του.
“Από πότε μιλάνε τα σακιά;” ρώτησε ο Caleb μέσα από τα δόντια του.
“Από τότε που είναι σακιά με κίνδυνο να χάσουν το κεφάλι τους.”
“Ω, ο Barry και η γυναίκα του θα επιβιβαστούν στο πλοίο, νομίζω ότι δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες να ανεβείς στο κατάστρωμα.”
“Γιατί όσο να’ναι αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πότε θα βγω να πάρω θαλασσινό αέρα,” σχολίασε πικρόχολα ο Lewis.
“Τις προάλλες η γυναίκα του πούλησε ένα χρυσαφικό στο ενεχυροδανειστήριο. Αναρωτιέμαι αν ήταν γι’ αυτό.”
“Ελπίζω να τελειώσουμε σύντομα, νομίζω ότι θα ξεράσω,” αναστέναξε ο Lewis.
“Σώπα τώρα.”

Αναστέναξε άλλη μια φορά και κύλησε τα μάτια του στο πλάι μένοντας ακίνητος. Μερικές στιγμές αργότερα τα βήματα του γέρου ακουγόταν καθαρά, μαζί με το θρόισμα των φύλλων που ξεφύλλιζε.

“Thomas Wilson, είπατε;”
“Μάλιστα.”
“Μπορώ να ξαναδώ το σήμα σας;”
“Φυσικά!”

Ακολούθησε μία μικρή παύση.

“Πολύ καλά, επικοινώνησα με τον κύριο Mowbray και μου έδωσε την άδεια να επιβιβαστείτε. Σας εύχεται καλό ταξίδι και…” ακούστηκε κάπως δισταχτικός και έξυσε τη γενειάδα του.
“Και;”
“Με ρώτησε πώς γίνονται οι κηδείες στη θάλασσα...”

To αίμα του Lewis πάγωσε στις φλέβες του, ήταν σίγουρος πως το πρόσωπό του εκείνη τη στιγμή θα έδειχνε πιο χλωμό απ’ ότι συνήθως και ένιωσε τυχερός που δεν μπορούσε να τον δει κάποιος. Δεν ανησυχούσε για τον Edgar, ήταν φανερό ότι είχε καταλάβει ότι όποιος κι αν ήταν αυτός που ζητούσε την άδεια να επιβιβαστεί στο πλοίο είχε άμεση σχέση με τον νεκροθάφτη, αυτό που τρόμαζε τον Lewis ήταν η διορατικότητά αυτού του άνδρα. Όσο κακό κι αν ήταν το ψέμα το Caleb, το γεγονός ότι αυτός ο άνδρες δεν δίστασε να ζητήσει να τους μεταφέρουν ένα τόσο προκλητικό υπονοούμενο ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση ότι δεν το έκανε από την καλή του την καρδιά και η ιδέα ότι θα ήταν υπόχρεος σε ένα άτομο το οποίο ο ίδιος αποκαλούσε κοράκι δεν άρεζε καθόλου στον νεαρό νεκροθάφτη.

“Μου είπε ότι μπορείτε να μείνετε στην καμπίνα δύο. Είναι η καμπίνα που προτιμάει και ο ίδιος όταν ταξιδεύει με το Λουίζ.”
“Το αφεντικό σου είναι λίγο παράξενο, ε;” ρώτησε ο Caleb. “Δεν ήταν τυχαίο που έπεσαν τα βλέμματα επάνω του.”
“Δεν συνηθίζω να σχολιάζω τα παράξενα σχόλια του αφεντικού μου,” απάντησε κοφτά ο γέρος.
“Αυτό θα πει αφοσίωση,” είπε ο Caleb με θαυμασμό.
“Κάντε γρήγορα, το πλοίο θα αναχωρήσει από στιγμή σε στιγμή, αρκετά καθυστερήσαμε.”

Το άλογο ξεκίνησε και πάλι, φέρνοντας ακόμη περισσότερη ναυτία στον ανθρώπινο σάκο που βρισκόταν πάνω του. Ο Caleb ευγενικά αρνήθηκε σε όσους ζήτησαν να τον μεταφέρουν στη θέση του στην καμπίνα και τον φορτώθηκε ο ίδιος στον ώμο. Η διαδρομή ήταν εφιάλτης αφού το κεφάλι του Lewis χτύπησε πολλές φορές πάνω σε διάφορα πράγματα και αναγκάστηκε να βρίσει από μέσα του δαγκώνοντας την πόρτα του για να μη φωνάξει. Όταν τελικά φτάσανε, βοήθησε και ο ίδιος όσο μπορούσε και ανέπνευσε βαθιά. Ο ιδρώτας έσταζε από πάνω του και η μυρωδιά που αναδυόταν από το σώμα του δεν ήταν διόλου θελκτική, επίσης θα έπινε ευχαρίστως μερικά ποτήρια νερό αλλά ήταν αρκετά εξουθενωμένος για να πει ή να κάνει το οτιδήποτε. Έγειρε απλά δίπλα στο μικρό παραθυράκι της καμπίνας και έκανε νόημα στον Caleb να σταματήσει να μιλάει.

Το πλοίο δεν άργησε να αναχωρήσει, ενώ ο ήλιος ξημέρωνε πια πάνω από την Colt Town, την πόλη στην οποία μεγάλωσε, την πόλη που πάντα σκεφτόταν ότι ήθελε ν’ αφήσει. Και όμως, όταν σκεφτόταν το μικρό ημιυπόγειο γραφείο της οδού Madison όπου είχε περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το γραφείο που είχε γνωρίσει από μικρό παιδί, τον έπιανε μια μικρή νοσταλγία, σαν ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά. Δεν ήταν λογικό και ίσως ήταν μόνο επειδή ήξερε πως δεν θα μπορούσε να γυρίσει πίσω, ίσως ήταν η ιδέα ότι δεν είχε ένα λιμάνι να επιστρέψει να αφήσει τα κόκαλά του, ίσως και ότι πίστευε πως κάποια μέρα θα τον έτρωγε η θάλασσα. Μα ήταν πολύ κουρασμένος για να σκεφτεί και τα μάτια του έκλεισαν πριν δει καλά καλά την πατρίδα να του να χάνεται από τα μάτια του…