[Τέλος-Παρελθόν] Ο παλιός "αθώος" καιρός... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

-Όπως νομίζεις. Σκέψου όμως και του γονείς σου. Δεν θα μπορούν για πάντα να δουλεύουν το πανδοχείο και δεν θα ήθελαν να κλείσει. Το πανδοχείο αυτό, απ' όσο ξέρω, περνάει από γενιά σε γενιά. Κάποιος θα πρέπει να το συνεχίσει και είσαι ο μοναχογιός της οικογένειας.
-Πολύ στο μέλλον βλέπεις, ξάδερφε. Προς το παρόν εγώ θα ακολουθήσω το όνειρό μου. Δεν έχω σκοπό να παρατήσω τους δικούς μου. Όταν χρειαστεί να γυρίσω πίσω για να αναλάβω το πανδοχείο, θα το κάνω. Θέλω όμως πρώτα να ταξιδέψω σε μέρη μακρινά από εδώ και να γνωρίσω νέα πράγματα.
-Καλά τα λες και μακάρι να προλάβεις να ζήσεις πράγματα που δεν θα ζούσες ποτέ στο νησί αυτό. Θα περιμένω πως και πως να μου πεις τις περιπέτειές σου όταν γυρίσεις πίσω και ιδωθούμε ξανά.
Με αυτά και μ' αυτά, η ώρα πέρασε και πήγαμε να φάμε βραδινό και να πέσουμε για ύπνο. Για τις επόμενες δύο ημέρες που ήταν ακόμα εδώ ο ξάδερφός μου, κάναμε καθημερινή προπόνηση για να θυμηθούμε τον παλιό καλό καιρό.

Οι δύο μέρες αυτές πέρασαν γρήγορα. Το πανδοχείο είχε μπόλικη δουλειά και η πόλη ήταν γεμάτη ζωή. Κόσμος ερχόταν και έφευγε συνέχεια. Τελικά αυτό το εύρημα που φέρανε στο νησί μας έκανε και ένα καλό. Τέτοια κέρδη δεν είχε ξαναβγάλει το νησί από τον τουρισμό. Ήταν η καλύτερη περίοδος για όλους τους ντόπιους του νησιού. Από τις βόλτες που κάναμε στα μαγαζιά έβλεπα ότι όλοι ήταν χαρούμενοι και όλοι έλεγαν ότι είχαν κάνει τα καλύτερα κέρδη τους. Τα κέρδη αυτά ήταν κέρδη δύο ολόκληρων μηνών, αν όλα πήγαιναν με τους συνήθεις ρυθμούς. Το πρωινό της τρίτης μέρας, αποχαιρετήσαμε τους συγγενείς μας που έφευγαν. Με τον ξάδερφό μου, συμφωνήσαμε ότι όταν ξαναβρεθούμε, σε κάποια χρόνια από τώρα, θα του έλεγα τις περιπέτειές μου. Θα ταξίδευα και για τους δυο μας αφού εκείνος είχε αποφασίσει να μείνει στο νησί του και να αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του.

Αφού έφυγαν οι συγγενείς μας, επιστρέψαμε και πάλι στους ήσυχους, καθημερινούς ρυθμούς μας. Το πρωί πέρασε γρήγορα και ήρθε η ώρα για το μεσημεριανό. Αφού φτιάξαμε τον μπουφέ του πανδοχείου, για όσους ήταν εκεί, πήγαμε και εμείς μετά να φάμε. Ο πατέρας μου τις μέρες αυτές είχε πολύ δουλειά καθώς οι περιπολίες ήταν αυξημένες. Αυτό ήταν φυσιολογικό, από την στιγμή που ήταν εδώ ένα σπάνιο εύρημα. Έπρεπε να προστατευτεί μέχρι να έρθει η ώρα να φύγει και για αυτό ήταν όλοι σε επιφυλακή ανά πάσα ώρα και στιγμή. Το απόγευμα, όπως έκανα την βόλτα μου μέσα στην πόλη, άκουσα να λένε ότι ακούγονται κάποιες φήμες για το εύρημα. Είχε μαθευτεί σε ολόκληρη την South Blue και πολλοί ήθελαν να το αποκτήσουν. Αυτό βέβαια δεν ήταν καλό για το νησί μας. Ήλπιζα μόνο να μην συνέβαινε τίποτα μέχρι μεθαύριο που θα έφευγε το εύρημα από το νησί μας.

Γύρισα στο πανδοχείο και πέρασα την υπόλοιπη μέρα μου εκεί. Είχα κιόλας ξεχάσει, αυτά που άκουσα στην πόλη, μέχρι το βράδυ. Αφού τακτοποιήσαμε και τις τελευταίες εκκρεμότητες, της σημερινής ημέρας, του πανδοχείου, πήγαμε για ύπνο. Η μητέρα μου σε ένα δωμάτιο που είχαμε για εμάς στο πανδοχείο και εγώ στο κτήμα μας. Ο πατέρας μου είχε νυχτερινή βάρδια απόψε, οπότε ήμουν μόνος μου στο σπίτι. Έπεσα για ύπνο κατευθείαν, επειδή ήμουν πτώμα από την πολύ δουλειά που είχαμε στο πανδοχείο όλη την ημέρα. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι και την επόμενη μέρα, το πρωί που σηκώθηκα, πήγα κατευθείαν στο πανδοχείο. Έφαγα πρωινό και έπιασα δουλειά. Τελευταία μέρα σήμερα, που θα βρισκόταν το εύρημα στο νησί μας. Αυτό σήμαινε ότι ήταν επίσης και τελευταία μέρα που είχε τόσο ξένο κόσμο το νησί. Από αύριο τα πράγματα θα επέστρεφαν στους κλασσικούς ρυθμούς.

Η επόμενη μέρα έφτασε και επιτέλους ήταν η τελευταία μέρα της ατελείωτης δουλειάς. Με την σκέψη ότι από αύριο θα είχα παραπάνω ελεύθερο χρόνο για προπονήσεις, πήγα στο πανδοχείο χαρούμενος. Εκεί πέρα βρήκα και τον πατέρα μου, που μόλις έφευγε για την πρωινή περιπολία. Τον χαιρέτησα και έπιασα αμέσως δουλειά. Η μέρα κύλισε γρήγορα, αν και ήταν λίγο κουραστική καθώς η δουλειά ήταν αυξημένη. Έφτασε το βράδυ και μετά από τις τελευταίες δουλειές στο πανδοχείο, έφυγα στο σπίτι. Η μητέρα μου έμεινε να κοιμηθεί στο πανδοχείο και ο πατέρας μου ήταν για μια ακόμη φορά σε βραδινή περιπολία. Πήγα στο σπίτι μας και έπεσα για ύπνο γιατί αύριο το πρωί θα είχαμε δουλειά. Αυτό επειδή θα έφευγαν όλοι οι ξένοι που είχαν έρθει για να δούνε το εύρημα. Ξάπλωσα και με πήρε ο ύπνος μέσα σε λίγα λεπτά.

Κατά την διάρκεια της νύχτας, ο θόρυβος μιας δυνατής έκρηξης με ξύπνησε. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και μέχρι να βγω από το σπίτι να δω τι έγινε, ακούστηκε και δεύτερη. Με το που βγήκα από το σπίτι, είδα καπνό στο λιμάνι και είπα να πάω να ρίξω μια ματιά να δω τι γίνεται. Ντύθηκα στα γρήγορα και έφυγα για το λιμάνι. Στον δρόμο μου προς τα εκεί, ακούστηκε και τρίτη έκρηξη και ο καπνός μεγάλωσε. Κάτι δεν μ' άρεσε σε όλο αυτό... Με το που έφτασα στο λιμάνι, είδα ένα καράβι να είναι κοντά στην ακτή και να πλησιάζει. Όσο πλησίαζε, πυρπολούσε το λιμάνι. Οι εκρήξεις που άκουσα ήταν από κανονιόμπαλες. Όσοι ήτανε στο λιμάνι για βραδινές δουλειές, πανικοβλήθηκαν και έτρεξαν προς την πόλη όταν είδαν ότι το καράβι είχε πειρατική σημαία. Δεχόμασταν επίθεση από πειρατές για πρώτη φορά όσο ζούσα. Μάλλον έφταιγε το ότι είχαμε το εύρημα στο νησί. Έφυγα από το λιμάνι και κατευθύνθηκα γρήγορα προς την πόλη και το πανδοχείο για να ειδοποιήσω την μητέρα μου.

Στην διαδρομή προς την πόλη, είδα την τοπική φρουρά του νησιού να πηγαίνει να εμποδίσει τους πειρατές. Ανάμεσά τους ήταν και ο πατέρας μου. Δεν τον πρόσεξα εγώ όπως έτρεχα αλλά αυτός που με είδε, με σταμάτησε και μου είπε:
-Hirako, τρέξε στο σπίτι. Πάνε στην αποθήκη και πάρε το σπαθί του παππού σου και μετά πήγαινε στο πανδοχείο. Να προστατέψεις την μητέρα σου αν οι πειρατές φτάσουν μέχρι εκεί.
Έφυγε με την φρουρά προς το λιμάνι και εγώ πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Πρώτη φορά μου είπε ο πατέρας μου ότι είχαμε ένα σπαθί που είχε ο παππούς μου. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έφτασα σπίτι. Πήγα κατευθείαν στην αποθήκη και έψαξα να βρω το σπαθί. Δεν φαινόταν πουθενά, μάλλον για να μην το έβρισκα όσο ήμουν μικρός και ψαχούλευα την αποθήκη. Άρχισα να ψάχνω παντού. Η αποθήκη είχε γίνει άνω-κάτω αλλά στο τέλος κατάφερα και το βρήκα, πίσω από κάποια πράγματα και μέσα σε μια θήκη. Το σπαθί φαινόταν μοναδικό. Επάνω του αναγραφόταν το όνομα: "Angoku Dama" (Jade of the abyss). Αυτό έπρεπε να ήταν και το όνομα του ξίφους.

Το ξίφος:

Spoiler:

Άρπαξα το ξίφος και έφυγα κατευθείαν για το πανδοχείο. Στον δρόμο μου για εκεί, είδα μερικούς πειρατές να έχουν φτάσει μέχρι την πόλη και είτε να πολεμάνε με φρουρούς είτε να καταστρέφουν και να σκοτώνουν. Μόλις τα είδα αυτά, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να φτάσω στο πανδοχείο πριν να γίνει κάτι. Τελικά έφτασα στο πανδοχείο επιτυχώς, χωρίς να με εμποδίσει κάτι, αλλά αυτό που είδα με τρέλανε. Μόλις μπήκα στο πανδοχείο, το μόνο που είδα ήταν πτώματα και αίματα. Πήγα αμέσως να ψάξω να δω αν η μητέρα μου ήταν καλά αλλά όταν την βρήκα το θέαμα δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν και αυτή νεκρή όπως όλοι οι υπόλοιποι που ήτανε στο πανδοχείο μας. Εκείνη την στιγμή τα έχασα, με τον θάνατο της μητέρας μου, αλλά λίγα λεπτά μετά επανήλθα στην φρικτή αυτή πραγματικότητα. Σηκώθηκα και σφίγγοντας το ξίφος γερά στο χέρι μου, πήγα να βρω τον πατέρα μου.

Από το πανδοχείο μέχρι το λιμάνι, σε όλη την διαδρομή γινότανε μάχες. Απέφευγα και προσπερνούσα τους πάντες. Έπρεπε να πάω γρήγορα στο λιμάνι στον πατέρα μου. Οι πειρατές ήταν πάρα πολλοί και φαινόταν ότι η τοπική μας φρουρά δεν θα άντεχε για πολύ ακόμα. Όταν έφτασα στο λιμάνι έψαξα να βρω τον πατέρα μου. Τον είδα από μακριά ότι πολεμούσε με τους πειρατές. Πολεμούσε με έναν στα ίσα αλλά εκείνη την στιγμή ένας άλλος τον πυροβόλησε από μακριά. Η σφαίρα βρήκε τον πατέρα μου στο κεφάλι και έπεσε νεκρός στο έδαφος. Είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει μπροστά στα μάτια μου. Πρώτα η μητέρα μου και τώρα ο πατέρας μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι συνέβαινε αυτό το πράγμα. Αρνιόμουν ότι αυτό συνέβαινε στην πραγματικότητα και αυτό με έκανε να τα χάσω. Τα πάντα μαύρισαν και έχασα τα λογικά μου.

Τα μάτια μου είχαν γίνει μαύρα και οι κόρες των ματιών σκούρο κίτρινο. Ήμουν πεσμένος στα γόνατα και το μόνο που έβγαινε από το στόμα του ήταν η εξής φράση:
-Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί. Δεν μπορεί!
Σηκώθηκα όρθιος και είπα με χαμηλό τόνο:
-Θα το πληρώσετε αυτό! Θα πεθάνετε όλοι!
Έβγαλα το ξίφος από την θήκη και από την αντανάκλαση που έκανε από το φως του φεγγαριού, οι πειρατές με είδαν και μου επιτέθηκαν. Εγώ δεν σκεφτόμουν. Η μόνη σκέψη που υπήρχε στο μυαλό μου ήταν, Θάνατος σε όλους! Άρχισα να σκοτώνω τον έναν μετά τον άλλο και στο πρόσωπό μου άρχισε να σχηματίζεται ένα ψυχοπαθές χαμόγελο. Το μόνο που έκανα ήταν να επιτίθεμαι και να σκοτώνω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δεχθώ μερικά χτυπήματα αλλά δεν ήταν ικανά να με σταματήσουν. Είχα χάσει την αίσθηση του πόνου. Ο μόνος τρόπος να με σταματούσαν, ήταν να με σκοτώσουν ή να με ακινητοποιήσουν. Συνέχιζα να σκοτώνω και να σκοτώνω.