[Τέλος] Γραφείο Κηδειών "Trinity"

Η υπόλοιπη διαδικασία ήταν ίδια και απαράλλαχτη κάθε φορά, με μικρές εξαιρέσεις. Ο επιστάτης των κοιμητηρίων ήταν ένα λιγομίλητος γέρος που τους οδηγούσε κάθε φορά στο μέρος που έπρεπε να θάψουν τον νεκρό αφού τους έλεγε ένα ξερό γεια. Ακολουθούσε το σκάψιμο, ίσως κανένας μικρός λόγος από τον ιερέα αναλόγως τον νεκρό, και πάλι κάλυψη. Αυτή τη φορά κανένας δεν είχε φροντίσει να δώσει λεφτά για κάσα και όλα πηγαίνανε πολύ πιο γρήγορα. Είχαν αρκετές φορές τέτοιες περιπτώσεις. Το πιο πιθανόν ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, ή ίσως δεν είχαν απλά κανέναν να νοιαστεί ή ήθελαν να περάσει απαρατήρητος ο θάνατός τους. Στον τάφο δεν θα έμπαινε όνομα. Μόνο ένας πρόχειρος σταυρός θα θύμιζε ότι σε εκείνο το σημείο βρισκόταν κάποιος που κάποτε είχε πατήσει πάνω στη Γη.

Έμπηξε το φτυάρι στο χώμα, σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του και άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Στις αρχές αναρωτιόταν αν ήταν σωστή αυτή η δουλειά που έκανε, μετά αν άξιζε να την κάνει για τα λεφτά που έπαιρνε, πια δεν τον απασχολούσε. Φύγανε κάνοντας νόημα στον επιστάτη και εκείνος κούνησε απλά το κεφάλι του.

“Άκουσα τον Bramson να λέει ότι σκοπεύει να παντρευτεί. Ζήτησε την κόρη του Becket σε γάμο της προάλλες ,” είπε ο Caleb ενώ είχαν ξεκινήσει να κατεβαίνουν ήδη τον μικρό λόφο με το κάρο.
“Ε; Την Chelle;” σχεδόν κατάπιε το τσιγάρο του.
“Ναι, αυτήν! Αυτή με τα καστανά μαλλιά με τις μεγάλες μπούκλες.”

Η αγάπη του Caleb για τα κουτσομπολιά της πόλης δεν ήταν μεγάλη και ποτέ δεν έδινε την εντύπωση περίεργου ανθρώπου, αλλά πάντα ήταν ενημερωμένος για τα καυτά νέα που κυκλοφορούσαν στις γειτονιές της πόλης, αφού ήταν προσφιλής ασχολία των κατοίκων να ασχολούνται με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος, ειδικά αν ανήκε στην υψηλή κοινωνία. Άφησε το τσιγάρο του να πέσει από το στόμα και αναστέναξε βαθιά.

“E; Μη μου πεις αφεντικό, ήσουν θαυμαστής;” ρώτησε έκπληκτος.
“Της είχα ζητήσει να βγούμε παλιότερα. Με απέρριψε αμέσως, όπως και όλες τις επόμενες φορές.”
“Σοβαρά; Δε φαινόσουν για άνθρωπος που μπορεί να ερωτευτεί.”
“Δε βοηθάς και πολύ,” είπε δαγκώνοντας τη γλώσσα του. “Δεν είχα πολλές ελπίδες αλλά… υποθέτω πως αυτό θα πει να σου ραγίζει κάποιος την καρδιά.”
“Μην ανησυχείς, αφεντικό. Ο Bramson δεν είναι πιο ωραίος από εσένα, απλά έχει πολλά λεφτά.”

“Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα,” είπε και έβγαλε τον φάκελο από το σακάκι του. “Ξέρεις πού να το δώσεις, σωστά;”
“Φυσικά,” απάντησε και το πήρε στα χέρια του. “Εσύ δε θα έρθεις;”
“Όχι, λέω να κατεβώ εδώ,” είπε πιάνοντας το καπέλο του. “To όπλο.”
“Ε; Πρέπει;” διαμαρτυρήθηκε με τον τόνο της φωνής του και το παρέδωσε απρόθυμα.
“Καλή διασκέδαση,” του ευχήθηκε και έχωσε το όπλο στη ζώνη του πριν πηδήξει από το κάρο.
“Ευχαριστώ...”

Τίναξε τα ρούχα του και στερέωσε καλύτερα το καπέλο του. Ήταν ακόμα στην άκρη της πόλης, κοντά στις βιοτεχνίες και στα εργαστήρια όπλων, όπου οι δυνατοί θόρυβοι μπλεκόταν μεταξύ τους και οι εργάτες τρέχανε φουριόζοι κουβαλώντας χαρτιά, σχέδια ή πραμάτεια.

“Για να δούμε, σε ποιον ανήκες κανονικά…”

Όνομα χαρακτήρα: Lewis W. Cardon

P.o.M. Points: 9

Belli: 29,000

Τυχόν παρατηρήσεις: Με την κληρονομιά της επιχείρησης από πατέρα σε γιο, υπήρξε ένα "ς" που μπέρδευε την κατάσταση αλλά την βρήκα την άκρη. Καλογραμμένη ιστορία, ενδιαφέρον οπτική για την πόλη, καλές δουλειές εύχομαι.