[Τέλος - Παρελθόν] Πορεία προς το πουθενά Μέρος 2ο [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Οι ιδέες και τα σχέδιά του τους ήταν άχρηστα πια. Ένας σιδεράς, ένας δημιουργός όπλων με σπασμένο χέρι και πόδι δεν θα μπορούσε να δουλέψει και να κατεργαστεί τα υλικά όπως παλιά. Είχαν απόλυτο δίκιο σ' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους ήταν ανάρμοστη σε ένα άτομο που τους βοηθούσε χρόνια με το έργο τους.

Πέρασε ένας μήνας και οι ναυτικοί ξαναεμφανίστηκαν μπροστά μας. Αυτήν την φορά όχι για να επιζητήσουν τον πατέρα μου, αλλά εμένα τον ίδιο. Ξαφνιάστηκα πολύ σε αυτή τους την κίνηση, αλλά η απάντησή μου ήταν όχι. Αρνιόμουν να κλειστώ μέσα σ' ένα εργαστήρι και να χάσω όλη την ζωή μου για εκείνους, έβλεπα τον πατέρα μου που βρισκόταν συνεχώς μακριά από το σπίτι του και την οικογένειά του που κατέληξε. Η ζωή του είχε αλλάξει ριζικώς με τα ατυχήματα.

Εκείνοι επέμεναν κατά πολύ. Μου έταζαν λεφτά και δόξα. Και όλο και περισσότερα πράγματα.

Δεν πρόκειται να τους βοηθούσα ποτέ. Τα πιστεύω, οι ιδεολογίες μου διαφωνούσαν με τις δικές τους. Δεν θα υπηρετούσα άτομα σαν τον Kiros, που βρισκόταν όσο δεν γίνεται μπλεγμένος σε συμφωνίες με παρανόμους και την μαύρη αγορά. Όχι ότι είχα πρόβλημα, αλλά με ενοχλούσε η συμπεριφορά αυτών των ανωτέρων που το παίζανε όργανα της δικαιοσύνης.

Τότε ήταν που πήρα την απόφαση να αφήσω το νησί. Χωρίς άδεια χέρια όμως. Τα σχέδια τους και τα σχέδια των επαναστατών βρισκόταν στα χέρια μου. Θα τα εκμεταλλευόμουν όπως επιθυμούσα. Η κυβέρνηση ήταν το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα ήθελα να υπηρετήσω. Τα τσιράκια της οι ναυτικοί ήταν πολύ χαζοί για να πιστέψουν ότι θα αφιέρωνα όλα μου τα χρόνια σε ένα "κελί".

Ο πατέρας μου διαφωνούσε με την κίνησή μου.

Ανησυχούσε και δεν τον αδικούσα γι' αυτό. Αλλά ο κάθε άνθρωπος διαλέγει την δική του πορεία. Σχεδόν είκοσι ενός χρονών πίστευα, ίσως επιπόλαια ότι μπορούσα να πάρω την ζωή στα χέρια μου. Σχεδίαζα για μέρες την απόδρασή μου από το νησί. Οι ναυτικοί είχαν έρθει για να με πείσουν και πάλι να τους βοηθήσω.

Αν και κόντεψα να το μετανιώσω, γιατί μπορεί να κατέστρεφα και την οικογένειά μου η μητέρα μου με ενθάρρυνε να ακολουθήσω το σχέδιό μου. Η αποκάλυψη της ταυτότητας που είχε παλιότερα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ο πατέρας μου την είχε γνωρίσει σε ένα ταξίδι. Δεν ήταν από το νησί μας. Αυτό το γνώριζα. Η πειρατική της ζωή είχε μείνει ακόμη χαραγμένη στο μυαλό της, χρόνια πολλά είχε περάσει πάνω σε καράβι και χρόνια πολλά ταξίδευε στην θάλασσα. Υπέστη μεγάλους τραυματισμούς, κόντεψαν να την πιάσουν και στην συνέχεια βρήκε τον πατέρα μου. Μένοντας έγκυος σ' εμένα τα παράτησε όλα και αφιερώθηκε σε μια ήρεμη ζωή.

Το βλέμμα της ήταν σαν να έλαμπε καθώς θυμόταν το παρελθόν της και την ζωή της ως επαναστάτρια. Προνόησε να μου δώσει χρήματα και σακίδια με τα όπλα μου και διάφορα κουρέλια. Ήταν όλες στολές που έφτιαχνε κατά καιρούς. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, η μεταμφίεση είναι το καλύτερο για έναν επαναστάτη. Την άκουσα.

Επικηρυγμένος. Ναι, θα ήμουν σίγουρα. Όταν μάθαιναν οι ναυτικοί ότι το έσκασα από το νησί μαζί με τα σχέδια τους σίγουρα θα υπήρχε κάποια επικήρυξη για εμένα.

Δεν ήταν καθόλου ανόητο. Ήταν το αναμενόμενο.

Το σχέδιό μου; Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο. Αλλά το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτά τα χαρτιά όπως επιθυμούσα.

Για αρκετές μέρες βρισκόμουν κρυμμένος, σαν καταζητούμενος στο ίδιο μου το νησί. Στις σπηλιές, στα δάση, σαν άγριο ζώο. Το έβρισκα ειρωνικό. Εγώ θεωρούσα τον άνθρωπο άγριο ζώο, ένα αγρίμι που κοιτάζει τον εαυτό του και υπηρετεί μόνο τον εαυτό του. Και ορίστε, το αποδείκνυα με τις δικές μου κινήσεις και επιλογές.

Ένα αγρίμι που σκόπευε να μην υποταχθεί στα ανώτερα από αυτόν άγρια ζώα. Ένα ζώο που θα ερχόταν αντίθετος στην "βασιλεία" των άγριων ζώων, ακόμη και με μικρή δύναμη. Σαν να πάλευε ένα λιοντάρι με μια αντιλόπη. Ποιο είναι όμως πιο γρήγορο; Το θέμα είναι να μην το πιάσει ποτέ το λιοντάρι. Εκεί βρίσκεται καταδικασμένο. Μόνο μία ευκαιρία έχει να ξεφύγει.

Το μόνο που μου έμελλε να κάνω ήταν να πάρω μια βάρκα και να φύγω από το νησί. Αυτό περίμενα.

Το σχέδιο που έστησα με την μητέρα μου ήταν επιτυχής μέχρι το τέλος. Κανένας ναυτικός δεν μπορούσε να με βρει. Εκείνη έκανε την ανήξερη, δεν γνώριζε, δεν ήξερε που πήγα έλεγε. Καλύτερα για εκείνους, γιατί δεν θα τους πείραζαν. Ο πατέρας μου ήταν χρόνια μαζί τους, τον θεωρούσαν έμπιστο τους. Εμένα δεν με ξέρανε. Και αυτό δεν τους είχε βγει σε καλό.

Οι μέρες περνούσαν συνεχώς μέχρι η μητέρα μου να κλείσει μια βάρκα εν άγνοια των ναυτικών. Μου έφερνε συχνά φαγητό, κρυφά από αυτούς. Οι κινήσεις της πάνω στα βράχια θύμιζαν αιλουροειδές. Δεν είχε σκουριάσει όσα χρόνια και να είχε μείνει στο σπίτι, δουλεύοντας ως μοδίστρα. Με ενημέρωνε συνεχώς για τις κινήσεις των ναυτικών.

Το παράξενο ήταν όταν ο δήμαρχος κατάλαβε τι συνέβη και αποφάσισε να ψάξει να με βρει. Αν και γέρος, όπως έχω ξαναπεί το έλεγε η ψυχούλα του. Με πλησίασε και αποφάσισε να συζητήσει μαζί μου τα γεγονότα. Τον σεβόμουν. Ως μεγαλύτερος, είχε πολλές εμπειρίες στην ζωή του και μπορούσε να καταλάβεις τους ανθρώπους περισσότερο από εμένα.

"Lupe, δεν πρόκειται να σε κατηγορήσω για τίποτα. Ξέρω ότι είναι δική σου η ζωή παιδί μου. Αλλά σου τονίζω: να προσέχεις τις κινήσεις σου. Μην ενθουσιαστείς πολύ. Μην ενθουσιαστείς με τα καλούδια της θάλασσας και τις επιτυχίες που θα έχεις. Να έχεις πάντα τα μάτια σου δεκατέσσερα και το μυαλό να βρίσκεται πάντα στην θέση του. Είσαι λογικό παιδί, δεν σε φοβάμαι. Αλλά το ελάττωμά σου είναι ο ενθουσιασμός. Θα ζήσεις περιπέτειες αλλά φρόντιζε να υπολογίζεις τα πάντα με ακρίβεια, μην παρασύρεσαι." μου είπε με την βραχνή και γέρικη φωνή του. "Άκουσε τον γέρο. Ζήσε, είσαι νέος. Αλλά πρόσεχε. Και εμείς εδώ θα είμαστε για εσένα."

Τα μάτια του δάκρυζαν και το χέρι του έτρεμε πάνω στον ώμο μου.

Τον ένιωθα σαν συγγενή μου. Αυτά που μου είπε τα έβαλα καλά μέσα στο μυαλό μου. Ίσως με βοηθούσαν κάποια στιγμή. Γιατί εκεί που θα πήγαινα θα βρισκόμουν σε πολλά εμπόδια, σε πολλούς πειρασμούς. Έπρεπε να είμαι έξυπνος αλλά και πονηρός μαζί. Δεν φανέρωσε τίποτα σε κανέναν, ούτε την θέση μου ούτε το ότι θα έφευγα. Οι κάτοικοι του χωριού δεν εμπιστευόντουσαν πολύ τους ναυτικούς και φάνηκε τις μέρες που με έψαχναν.

Κανένας δεν τους έδινε σημασία. Άλλωστε ούτε εκείνοι έδωσαν ποτέ σημασία στα μικρά χωριά του Mejis και τις καταστροφές που είχαν υποστεί τόσες φορές από επιθέσεις.

Η κίνησή τους για να αποκτήσουν την εμπιστοσύνη τους ήταν μια εγκατάσταση στρατού του ναυτικού στο νησί. Ο Alejo όμως είχε περισσότερη δύναμη από αυτούς, είχε την εμπιστοσύνη του κόσμου και ήξερα ότι δεν άντεχαν για πολύ στο νησί. Αν και η φήμη ότι υπάρχουν ναυτικοί στο νησί θα φόβιζε αρκετούς πειρατές. Και να πατήσουν το πόδι τους αλλά και να προσπαθήσουν να φύγουν με βάρκα.

Αυτό όμως εμένα δε με ενδιέφερε καθόλου. Το ίδιο βράδυ η μητέρα μου με εφοδίασε με περισσότερα λεφτά και τρόφιμα και μου έδειξε τον δρόμο για την βάρκα που βρισκόταν σε μια μικρή παραλία, ανάμεσα σε βράχια. Την αγόρασε και οδήγησε τον πωλητή μέχρι εδώ. Με γνωρίζανε οι περισσότεροι και κανένας δεν είχε καλές σχέσεις με το ναυτικό. Αλλά και κανένας δεν ρώτησε τον λόγο που έφευγα σαν κυνηγημένος από αυτούς.

Θα βρισκόμουν αντιμέτωπος με τους ναυτικούς. Θα γνώριζα την επανάσταση. Με πράξεις και με βιώματα.

Γιατί αν θέλει κάποιος να μάθει τη γεύση του αχλαδιού, πρέπει να γευτεί το αχλάδι μόνος του. Αν θέλεις να ζήσεις την πειρατική ζωή, πρέπει να πάρει μέρος σ' αυτήν. Η πραγματική γνώση προέρχεται από την άμεση εμπειρία. Η ίδια η ύπαρξη της θάλασσας σημαίνει και την ύπαρξη των πειρατών.

Έκανα κουπί δυνατά, κουπί δυνατά για να φτάσω στον επόμενο προορισμό μου.

Το νησί Elluria.