Η πριγκίπισσα Silvia και οι εφτά...κλέφτες. [Αποστολή-Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Πριν προλάβω να χαρώ την μη-δολοφονία μου, ή μάλλον τον μη-βίαιο θάνατό μου, ένα χτύπημα στο κεφάλι με κατέστησε αναίσθητο για πολλές ώρες... - για την ακρίβεια, αναίσθητος εξαιτίας του χτυπήματος έμεινα για πολύ λίγο, απλώς μετά έπεσα πάλι για ύπνο, εφόσον είδα πως με κουβαλούσαν κάπου κι αν έκανα ως ήμουν ξύπνιος θα με ανάγκαζαν να περπατήσω. Εξάλλου, έπρεπε να συγκρατήσω δύο τρία σημεία για να ξέρω που με πάνε. -

Αφού είδα πως με χώσανε μέσα σ'ένα υπόγειο, πίσω από ένα από τα λίγα τετραόροφα σπίτια του χωριού - με χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα μάλιστα - αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου και να ξεκουραστώ. Αν πραγματικά με τοποθετούσανε με την προγκίπισσα, τότε λυπάμαι, μα θα έπρεπε να την χαιρετίσω πιο μετά...

.

"Καλημέρα...εσύ πρέπει να είσαι ο γιος του κρασοποιού, σωστά;"

Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα όταν πετάρισα τα βλέφαρά μου για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα ήτανε το όμορφο πρόσωπο της πριγκίπισσας Silvia. Ω, μα τι αγγελική παρουσία που ήταν μέσα σ'αυτό το μουντό και άχαρο δωμάτιο! Το μόνο που είχε ήταν-...(κοίταξα γύρω για να δω τι υπήρχε) δυο καρέκλες, ένα κρεββάτι κι ένα τραπέζι. Ταπεινώτατο μέρος για μια κυρία σαν και του λόγου της--και σίγουρα για μένα.

Μο μόνο τότε κατάλαβα τι μου είπε η πριγκίπισσα! Με θυμόταν! Θυμόταν ποιος ήμουν...! "Τι τιμή! Χαίρομαι που με θυμάται η μεγαλειότητά σας...!"

Εκείνη χαμογέλασε αμήχανα. "Μα πως να μη σε θυμάμαι...; Κάθε φορά που έφερνε κρασί ο πατέρας σου στο παλάτι ερχόσουν και συστηνόσουν."

Ο χο χο, είμαι πανέξυπνος τελικά! Δεν πίστευα ποτέ πως αυτή η τακτική μου θα πιάσει, κι όμως με θυμόταν! Απέδωσε καρπούς...ντροπαλός από το κοπλιμέντο, χαμογέλασα κι εγώ σ'εκείνη. "Είστε τόσο καλή..." Όμως ξαφνικά, λες και ξαφνικά θυμήθηκα γιατί είμαι δω, συνειδητοποίησα το πόσο κατατρεγμένη μπορεί να είναι. Της έπιασα το χέρι και την κοίταξα κατάματα. "Με συγχωρείτε πριγκίπισσά μου που δεν κατάφερα να επιτύχω στην αποστολή που μου ανατέθηκε! Όμως μη φοβάστε! Ο ιππότης σας θα επιτύχει. Μπροστά μου μάλιστα ορκίστηκε να σας σώσει..." Κι ελπίζω κι εμένα μαζί.

Απορία ζωγραφίστηκε στο αθώο της πρόσωπο, ενώ ένα φρύδι σηκώθηκε ερωτηματικά σε μένα. "...ο ιππότης μου; Τι εννοείς;"
"Μα φυσικά ομιλώ για τον γενναίο φύλακα άγγελό σας, τον κύριο Garrow!"
"A..." ένα μελαγχολικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της, σχεδόν γεμάτο πόθο. "Ναι ο καλός μου...είναι πολύ γενναίος."

Ω; Μήπως βρέθηκα μάρτυρας σε ένα ειδύλλιο; "Ωωω, γλυκός που είναι ο έρωτας! Βλέπω κι εσείς έχετε τσιμπηθεί από το ηδονικό του βέλος. Α,μα φυσικά, όλα βγάζουν νόημα τώρα. Το πείσμα του να σας βρει, η υπόσχεση στη ματιά σας...είστε ερωτευμένοι! Τι όμορφο συναίσθημα! Σας καταλαβαίνω μεγαλειοτάτη! Εγώ προσωπικά γεύομαι τον έρωτα επι καθημερινής βάσεως...το πρώτο σκίρτημα, το απαλό δειλό χάδι, το αθώο φιλί...! Και μετά το πάθος μιας βραδιάς! Τι υπέροχ-Α! Αουτς...!

Κατακόκκινη κι έτοιμη να αφρίσει, η πριγκίπισσα με χαστούκισε! Γιατί να το κάνει κανείς αυτό;

"Τ-τι είναι αυτά που λες στην προγκίπισσά σου;! Δε ντρέπεσαι να μιλάς έτσι μπροστά μου;"
"...μα τι είπα; εγώ απλώς μίλησα για το θαύμα του έρωτα, και τη γεύση της αμαρτίας-!"

Μα πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρότασή μου, με ξαναχαστούκισε, πιο κόκκινη από ποτέ! "Σ-σταμάτα να λες τέτοια χυδαία πράγματα σε μια δεσποινίδα ντε!" συνέχισε και κάλυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της. Κι επιτέλους, κατάλαβα το πρόβλημά της...ήταν ακόμα άμαθη στα μονοπάτια της αγάπης. "Τέλος πάντων," είπε καθαρίζοντας τη φωνή της προσπαθώντας να βρει την ηρεμία της "είναι αλήθεια πως με ψάχνει. Τον έχω ακούσει δύο φορές που πέρασε από δω...όμως δε μπορούσα να τον ειδοποιήσω πως ήμουν εδώ! Με απείλησαν πως αν το κάνω θα τον σκοτώσουν. Βέβαια από την άλλη, αν πάρουν τα λύτρα, θα επιτεθούν στο παλάτι και-...μία ζωή για πολλές το ξέρω πως δεν είναι σωστή ανταλλαγή αλλά δε μπορώ να κάνω αλλιώς."
Με δάκρυα στα μάτια, την αγκάλιασα. "Μην ανησυχείς ευγενή πριγκίπισσα! Ο καλός σου κι εγώ θα συναντηθούμε σήμερα! Οι άλλοι πιστεύυν πως θα του στήσουν παγίδα, όμως εγώ ξέρω την αλήθεια: θα καταφέρει να τους ξεφύγει και να έρθει να σε σώσει αέσως!"
"Π-πραγματικά πιστεύεις πως θα καταφέρει να τους ξεφύγει ζωντανός;" ρώτησε πνιγμένη στη θλίψη της, ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από την αγκαλιά μου - σίγουρα απλώς μόνο από την ντροπή της που την είδα να κλαίει - .
"Ναι, το πιστεύω. Και για να τιμήσουμε αυτήν τη στιγμή, ας τραγουδήσουμε κάτι ταιριαστό:

Έχω δίλημμα,ποιον δρόμο να διαλέξω;
Η απόφαση, ποια είναι η σωστή;
Είσαι δίλημμα και πώς να σε πιστέψω;
Είσαι ο παράδεισος και η Κόλαση μαζί.
Είσαι δίλημμα..."

Όταν ήρθαν το βράδυ να με πάρουν για να πάω και να συναντήσω τον Garrow, η μέρα μπορώ να πω είχε περάσει εξαίσια. Είχαμε κάνει μια καλλιτεχνική μέρα. Εγώ τραγουδούσα για χάρη της πριγκίπισσας ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ίσα και με μια ώρα διάρκεια το κάθε ποτ πουρί που ετοίμαζα. Μελωδικά και νωχελικά κομμάτια τα περισσότερα, τέτοια ώστε να μην την κουράζουν απ'τη μία αλλά και να ξεδιπλώνουν το μεγαλείο της φωνής μου σε ολόκληρο το φάσμα της.

Όλα πήγαιναν καλά εκείνη την ημέρα: μέχρι και οι απαγωγείς μας που ήρθαν να με επιπλήξουν που έκανα θόρυβο και διασκέδαζα τη μεγαλειότητά της, ακόμα κι αυτοί αρκέστηκαν στο να κοιτάξουν την Silvia μόνο για μία στιγμή και να καταλάβουν το πόσο της ευχαριστούσε και το τι μεγάλη αμαρία θα ήταν να με σταματήσουν. Έτσι, μας έριξαν μια ματιά, κοιτάχτηκαν κι έφυγαν κατευθείαν.

Για ένα περίεργο λόγο όμως, η προγκίπισσα δε χαμογελούσε. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο στεναχωρημένη φαινόταν. Μια στιγμή την είδα να βουρκώνει μάλιστα...! Ω μα φυσικά, πώς δε μου πέρασε από το μυαλό; Με τόσες μπαλάντες που τραγούδησα της δημιούργησα τόσο δυνατά συναισθήματα που θυμόταν το σπίτι της και τον ιππότη της συνέχεια! Τι ρομαντική ψυχή! Γι αυτό και ήταν έτοιμη να κλάψει. Τι ευγενική και ρομαντική ψυχή! Ο νόστος την έκανε έρμαιο των συναισθημάτων της...

Τη στιγμή που εφανίστηκαν οι άντρες να με πάρουν, η πριγκίπισσα σηκώθηκε όρθια. "Ήρθατε...να τον πάρετε;" ρώτησε όλο ελπίδα. Το καημένο σπουργιτάκι, ήθελε να τελειώνει το συντομέτερο για να κουρνιάσει γι άλλη μια φορά στην αγκαλιά του αγαπημένου της!

"Ναι. Σήκω Μαρία Κάλλας, επρός." - η Μαρια Κάλλας είναι μια διάσημη αηδός του νησιού Bliss -
Τα μάτια της πριγκίπισσας πλυμμήρισαν με δάκρυα. "Σας, σας ευχαριστώ. Ειλικρινά, σας ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή..."

Μα πόσο βασανισμένη πρέπει να ήταν ψυχικά; Δεν άντεχε άλλο να ακούει τα τραγούδια μας, γιατί της θύμιζαν όλα αυτά που της κλέψανε! Τι κρίμα που δεν είχα κι ένα τσέλλο, να συνοδέψω τη φωνή μου. Την κοίταξα με κατανόηση, ενώ νοερά της φώναξα: Συμμερίζομαι τον πόνο σου αγαπητή μου πριγκίπισσα. Όμως χωρίς πολλά πολλά, με πήρανε και με σήκωσαν.

Ενώ με οδηγούσαν προς τα πάνω, που πέρασαν μια κουκούλα πάνω από το κεφάλι.

"Μα τι κάνετε;!" αναφώνησα έντρομος! Δεν έχουν ιδέα πόσο δύσκολο είναι για τα μαλλιά μου να αναρρώσουν από οποιδήποτε καπέλο, πόσο μάλλον μια κουκούλα που τα περιορίζει τόσο και δε μπορούν ν'αναπνεύσουν! Και να μη μιλήσω για την ποιότητά της...
"Σε τυφλώνουμε ρε! Δε θα σ'αφήσουμε να δεις και που σε κρατάμε. Τούβλο!" μου απάντησε ο άξεστος χωριάτης και μου την έδεσε λίγο πιο σφιχτά απ'ότι έπρεπε. γύρω από τον λαιμό.
"Α, ώστε έτσι; Τότε πρέπει να ξέρετε πως-"

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα δύο πράγματα: ένα, πως η κουκούλα στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο αδαιφανής κι έβλεπα σχετικά καλά. Το δεύτερο που κατάλαβα ήταν πως αν ήθελα να βοηθήσω τότε δεν έπρεπε να ενδώσω στην επιθυμία μου να τους τρίψω στη μούρη της αποτυχία τους, αλλά...να κρατήσω το στόμα μου κλειστό! Κι έτσι θα έβλεπα τον δρόμο και θα μπορούσα να οδηγήω εδώ τον Garrow μετά για να σώσει την προγκίπισσα! Έσφιξα τα δόντια μου κι αρκέστηκα σε άλλη προσβολή: "πως η κουκούλα σας μυρίζει απαίσια και είναι και λίκρα! Άκου κει! Το δέρμα δεν αναπνέει με τέτοιο ύφασμα!"
"Αν συνεχίσεις με αυτά τα σχόλια, το μόνο που δε θα αναπνέει θα είσαι συ."

.

Φτάσαμε και πάλι στο "Δύσωσμο Ψάρι". Δεν το ήξερε κανένας, μα εγώ κατάφερα να απομνημονεύσω όλη τη διαδρομή. Τα είχα πλέον χαραγμένα βαθιά στο μυαλό μου. Φυσικά, έκανα πως δεν έβλεπα αρκετά πειστικά. Χτύπησα πάνω σε δύο τοίχους, παραλίγο να σπάσω τη μύτη μου σ'ένα σίδερο...αλλά το σημαντικό είναι πως κανείς δε με κατάλαβε. Δύο οικίες πριν την ταβέρνα, μου βγάλανε την κουκούλα και με διέταξαν να προχωρήσω μόνος μου. "Έχουμε άντρες παντού, μην προσπαθήσεις να μας την φέρεις." είπε ο δεύτερος που με κρατούσε, ο λίγο πιο τυχερός με τις γυναίκες, και μ'έσμπρωξε.

Σε τρία λεπτά είχα φτάσει στον προορισμό μου με ένα μαυρισμένο μάτι, ένα ανοιχτό χείλος και ματωμένη μύτη. Ό,τι δε μου κάνανε σαν κρατούμενο, το έκανα εγώ στον εαυτό μου. Αααχ. Δύσκολη η ζωή του κατασκόπου.

"Είχες δίκιο. Η καμαριέρα ήταν ένοχη. Με το που την πλησίασα, ομολόγησε. Λέει πως η μισή πόλη και παραπάνω είναι στο κόλπο. Εσύ τι έμαθες;"
"Το σημαντικότερο όλων: που κρατάνε την πριγκίπισσα."

Με το που το είπα αυτό, ο Garrow έκατσε πίσω στην καρέκλα του και με κοίταξε αποσβολωμένος. Σχεδόν του έπεσε η κουκούλα. Πετάρισε τα βλέφαρά του για μια στιγμή ακόμα έκπληκτος και μετά ξαναέσκυψε μπροστά, για να μην ακουστεί αυτό που θα πει. "Δεν κάνεις κάποια περίεργη πλάκα, έτσι;"
"Να μη σώσεις να παντρευτείς την πριγκιπισσα αν λέω ψέματα! Τώρα που με μεταφέρανε εδώ, υποτίθεται πως η κουκούλα που πέρασαν γύρω από το κεφάλι μου ήταν ικανή να εμποδίσει την όρασή μου. Ανοησίες. Τα είδα όλα ξεκάθαρα."

Ο Garrow κάγχασε, και με χαμογέλασε περίεργα. Με κοίταξε σοβαρά. "Τι εννοείς δηλαδή; Πώς είσαι αιχμάλωτός τους;" Το δικό μου χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου ΄ έγνεψα όμως καταφατικά. "Κι αυτό εδώ είναι παγίδα;" Έγνεψα και πάλι. "Κι ότι είχες μόνο μία δουλειά να κάνεις και τα θαλάσσωσες...;"
"Εεεε, τεχνικά όχι. Αν μπορείς να τους σκοτώσεις, μπορώ να σε πάω σ'εκείνη αμέσως."

Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο, το χέρι του στο πηγούνι. "Έγινε." δήλωσε και πριν καλά-καλά προλάβει να τελειώσει τη λέξη του, σηκώθηκε ολόρθως!

Η κάπα του έπεσε ξεχασμένη στο πάτωμα δίπλα του ενώ η επιβλητική του ενδυμασία έλαμψε στο φως των κεριών. Το σπαθί του, ήδη τραβηγμένο, άρχισε να σκίζει τον αέρα με ένα και μόνο σκοπό: το αίμα των παραβατών. Δεν κατάφερα να τραβηχτώ στην άκρη, και ο πρώτος άντρας είχε ήδη πέσει νεκρός στα πόδια μου.

Τώρα πρέπει να ομολογήσω, για όλους εσάς που με ακούτε ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα άνθρωπο να πεθαίνει…το αίμα του είχε κάνει μια μικρή λιμνούλα στα πόδια μου. Ήταν τόσο παχύρευστο και, και κόκκινο…! Τρομοκρατήθηκα τόσο πολύ που έκανα πίσω αμέσως! Όμως είχα ξεχάσει πως καθόμουν σε καρέκλα, κι έτσι έπεσα κάτω μαζί της. Χτύπησα, αλλά δεν κατάλαβα τον πόνο. Εκείνη η κενή έκφραση μπορεί να ήταν άδεια από κάθε ζωή, όμως παρέμενε ολοζώντανη μέσα μου: η θέληση για ζωή, η υπόσχεση της αλλαγής, ο άδικος κι απότομος χαμός…!

Είχα μείνει άναυδος, τόσο πολύ που δεν κατάλαβα εγκαίρως πως κάποιος ήταν από πίσω μου, έτοιμος να με σκοτώσει. Όμως ο Garrow εκείνη τη στιγμή γύρισε προς σε μένα. Φορούσε το ίδιο βλέμμα με τον πατέρα μου, όταν ήταν έτοιμος να διεξάγει μια συμφωνία, όταν κοίταξε κάπου πίσω μου και ψηλά. Άρπαξε ένα μαχαίρι από τη μέση του και το πέταξε! Μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν προοριζόταν για μένα, κάτι άρχισε να στάζει πάνω μου, ζεστό…

Γύρισα και είδα έναν δεύτερο άντρα να σωριάζεται κάτω εμπρός μου. Τα μάτια του είχαν χάσει τη λάμψη τους μα το σπαθί ήταν ακόμη στα χέρι του σφιγμένο. Το υγρό έφτασε στο στόμα μου ΄ είχε μια μεταλλική περίεργη γεύση, όπως όταν δαγκώνει κανείς το μάγουλό του και-ΑΙΜΑ! Ήταν το αίμα αυτού που πήγε να με σκοτώσει!

Έντρομος προσπάθησα να σηκωθώ όρθιος, μακριά από τους νεκρούς. Μπουρδουκλώθηκα, αλλά δεν το έβαλα κάτω—χέρια και πόδια τινάζονταν εδώ κι εκεί, για να διώξω από πάνω μου αυτήν την αίσθηση του θανάτου! Ανατρίχιαζα ολόκληρος! Άρχισα να φτύνω μανιωδώς για να φύγει και το αίμα, ενώ μόλις σηκώθηκα, τα χέρια μου άρχισαν να βοηθάν κι αυτά.

Μα τι είναι αυτά που γίνονται; Θάνατοι και αίματα! Εγώ δεν ήμουν για τέτοια πράγματα! Πρώτη φορά έβλεπα άνθρωπο να ματώνει εξαιτίας κάποιου άλλου κι όχι επειδή έπεσε και χτύπησε! Έτρεμα ολόκληρος. Δεν ήθελα να είμαι εκεί, δεν ήμουν εγώ φτιαγμένος γι αυτά! Έκανα πίσω πολλά βήματα. Έκλεισα τα μάτια μου, έκλεισα τα αυτιά μου και γύρισα στη μεριά του τοίχου, ενώ έλεγα τους ίδιους στίχους ξανά και ξανά:

"Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
Στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς .

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
Τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
Άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα. "

"Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
Στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς"
"Caesar, Caesar."

Κάτι άκουσα να με καλεί, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πολλοί άνθρωποι μόλις πέθαναν εξαιτίας μου και της πριγκίπισσας, έστω κι αν το μόνο που ήθελε ο Garrow να κάνει ήταν να μας προστατέψει. Σιχαινόμουν τα αίματα, σιχαινόμουν τη μυρωδιά της καμμένης ή της κομμένης σάρκας και πάνω απ'όλα, σιχαινόμουν τον εαυτό μου. έτσι συνέχισα το ποιηματάκι, για να προστατευτώ μόνος μου από τα κακά του κόσμου...
"Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα"

Όμως η φωνή συνέχισε: "Caesar, σταμάτα, σταμάτα. Όλα τέλειωσαν τώρα, έλα... Στο τέλος την άκουσα πιο καθαρή, πιο ξεκάθαρη μάλλον. Δυνατή κι απόλυτη. Κάποιος μου έπιασε τα χέρια και με γύρισε προς αυτόν.
"Τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
Άδεια κορμιά, σιδερικά... Ε;" άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Garrow να με κοιτάει ανήσυχος. Δεν είχε πολλά αίματα στο πρόσωπό του, όμως ήμουν σίγουρος πως αν κοιτούσα κάτω θα έβλεπα-
"Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου." μου είπα στιβαρά, και δε με άφησε να κοιτάξω κάτω. "Εσύ πάρε αυτό" μου έδωσε κάτι στο χέρι "και δείξε μου που είναι η Πργκίπισσα. Μετά, βγες από δω και τρέξε όσο πιο μακριά μπορείς! Καλά; Εγώ θα κάνω τα υπόλοιπα."

Από τον τόνο του θα έλεγε κανείς πως μιλούσε σε μωρό…όμως μιλούσε σε μένα. Πρέπει να έδειχνα τόσο χάλια όσο αισθανόμουν. Του έκανα την χάρη παρόλαυτα και κοίταξα τα χέρια μου. Μου είχε δώσει ένα χάρτη της περιοχής. Κοίταζα μια αυτόν και μια τον χάρτη. Τον είδα να μου δίνει κι ένα είδους γραφικής ύλης, και τότε κατάλαβα τι ήθελε. Οπότε άρχισα να σημειώνω την πορεία, ακριβώς όπως τη θυμόμουν. Μηχανικά όλα, γιατί δε θυμάμαι τίποτα άλλο από την φωνή του, την αδειανή έκφραση που είχα και τα παγωμένα μάτια εκείνων των ανθρώπων…!

Δεν έκανα τίποτα άλλο απ’αυτό που μου είπε ο Garrow: μόλις σιγουρεύτηκε πως μπορούσε να διαβάσει τις οδηγίες στον χάρτη ένιωσα την πίεση στο χέρι μου να εξαφανίζεται. Και το έβαλα στα πόδια γρηγορότερα απ’το να πεις «κύμινο»!

Άρχισα να τρέχω και να τρέχω και να τρέχω! Δε θυμόμουν που πήγαινα ούτε ποιους δρόμους πήρα! Τα μάτια μου ήταν υγρά αλλά δε θυμάμαι να κλαίω. Δε θυμάμαι καν να φτάνω όπου έφτασα. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως σε κάποια στιγμή σταμάτησα, κουρασμένος από το τρέξιμο, αφού οι φωνές εναντίων μου σταμάτησαν. Η ανάσα μου με το ζόρι έβγαινε, ενώ η καρδιά μου χτυπούσε λες και ήθελε να βγει από το στήθος μου. Είχα φτάσει κι εγώ δεν ήξερα πού, αλλά έβλεπα το παλάτι οπότε δεν πρέπει να ήμουν πολύ λάθος.

Εκεί που προσπαθούσα να ξαποστάσω, αποζητώντας νερό ή το οτιδήποτε για να ξεδιψάσω, ένιωσα κάτι υγρό και ζεστό στα πλευρά μου…έβαλα το χέρι μου και δεν ακούμπησα τίποτα άλλο από το ίδιο παχύρευστο υγρό που είχα δει πριν. Αίμα!

«Αίμα; Δικό μου αίμα;! Γιατί…;» όταν κοίταξα είδα μια μεγάλη πληγή, άγρια και κόκκινη ακριβώς κάτω από τα κόκαλά μου… «Δ-δεν είμαι καλά…»

Και μετά απ’αυτό δε θυμάμαι τίποτα, ούτε για το πώς έφτασα στο παλάτι, ούτε για το ποιος με περιποιήθηκε. Μόνο μου είπαν πως ο Garrow με την πριγκίπισσα με βρήκαν κοντά σε ένα μικρό ποτάμι σχεδόν μισό χιλιόμετρο από το χωριό αναίσθητο και ματωμένο, όταν αυτοί προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Μετά με φέρανε στο παλάτι και μια καμαριέρα με περιποιήθηκε μέχρι να ξυπνήσω.

Οι υπαίτιοι μου είπαν πέθαναν και όλα και πάλι έβαιναν καλώς στο βασίλειο της Lyneel.

"Μαζευτήκαμε σήμερα όλοι εδώ για να τιμήσουμε την οικογένειά μας! Κι εγώ τη δική μου,, αλλά και κάθε ένας από εσάς, αγαπημενοι μου πολίτες, τη δική σας!" είπε ο βασιλιά εύθυμος.

Το χαμόγελο είχε επιστρέψει στο πρόσωπό του και τώρα ήταν και στις καλές του. Το ποτήρι του ήταν υψωμένο και κοιτούσε τον κάθε άνθρωπο μέσα στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού με τη μεγαλύτερη ικανοποίηση που είχα δει ποτέ μου σε άνθρωπο. "Πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως κάθε μέρα που μας δίνεται μαζί τους είναι κι ένα πολύτιμο δώρο! Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ένα τόσο σημαντικό μάθημα! Εις υγείαν!" έκανε την πρόποση και ήπιε. Όλοι ήπιαν μαζί του.

Εγώ καθόμουν στο τραπέζι με την οικογένειά μου: τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και τη μέλλουσα σύζυγό του. Παραδόξως, δεν είχαμε την ίδια θέση όπως παλιά, αλλά ήμαστε πρώτοι πρώτοι, να φαινόμαστε. Ο βασιλιάς δεν είχε ξαχάσει το τι είχα κάνει για την κόρη του και χαιρόμουν που έδειχνε τόση ευγνωμοσύνη. Όταν με είχε ρωτήσει τι ήθελα σαν προσωπική ανταμοιβή είχα πει: "Θέλω να είμαστε οι μοναδικοί παραγωγοί που σας εφοδιάζουν με το κρασί σας τουλάχιστον για τρία χρόνια. Εκείνος συμφώνησε και τώρα είμαστε και σημαντική οικογένεια για τον τόπο. Όταν το έμαθε ο πατέρας μου μου ζήτησε εμμέσως πλυν σαφώς να γυρίσω πίσω, όμως γώ αρνήθηκα.

Γιατί ακόμα και στη γιορτή αυτήν, δέκα μέρες μετά το συμβάν, ακόμα το χαμόγελό μου ήταν βεβιασμένο. Ούτε καν οι πανέμορφες παρουσίες γύρω μου δε μου τραβούσαν την προσοχή. Ένιωθα μονίμως κουρασμένος και σε πόνο. Δεν ήμουν έτσι εξαιτίας της πληγής όμως! Ήταν επιφανειακό τραύμα μου είπαν και θα μπορούσα να βγάλω τον επίδεσμο σε ένα μήνα από τη στιγμή που μου τον βάλανε - εικοσιμία μέρες απομένουν - . Φυσικά και ήξερα πως δεν ήταν επιφανειακό για να κάνει τόσο καιρό γιατί μια φορά καταλάθος μαχαίρωσα τον αδερφό μου κάποτε και του πήρε πέντε μέρες να γίνει καλά τελείως, κι εκείνο ήταν επιφανειακό τραύμα. Ό,τι και να είχα, θα γινόμουν καλά, κι έτσι δε με απασχολούσε.

Αυτό που πραγματικά με τραυμάτισε ήταν εκείνοι οι δύο άντρες. Δεν το είχα ξεπεράσει ακόμη. Και δεν το έκανα μόνο και μόνο για να μου δίνουν πράγματα, όπως έκανα όταν ήμουν μικρός, όχι! Ειλικρινά, δε μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου χωρίς να τους βλέπω. Είχα πολλούς εφιάλτες κι αν δεν ήμουν εξαντλημένος, δε μπορούσα να κοιμηθώ. Έτσι, δύο βράδια αργότερα, κατάλαβα πως δε θα έκλεινα μάτι αν δεν έκανα κάτι για να με κουράσει...έτσι άρχισα μαθήματα σκοποβολής. Ξιφασκία ήξερα ήδη λίγο, οπότε απλώς έκανα πρακτική. Μου ήταν πολύ δύσκολα, αλλά με επιμονή κι εφόσον μέχρι να γίνω καλά δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω, θα το κατάφερνα!

Αφοσιώθηκα λοιπόν εκεί και ξέχασα για λίγο και γυναίκες και τραγούδια και τα πάντα...καλά, για λίγο μόνο. Από εχθές κιόλας είχα αρχίσει να καλοβλέπω την καμαριέρα που με περιποιούνταν, αλλά δεν είχα ακόμα το κουράγιο να της μιλήσω. Μετά απ'ότι έγινε, κι ότι υπήρξα μάρτυρας ήξερα πως δε θα έβρικα κοράγιο για τίποτα εκτός κι αν έβρισκα έναν τρόπο να το αντιμετωπίσω. Ήξερα πως το ποτό ήταν μόνο προσωρινή λύση έτσι δεν κατέφυγα εκεί. Κα δεν ήθελα με τίποτα να αρχίσω το κάπνισμα. Οπότε αποφάσισα να κάνω το πιο απροσδόκητο απ'όλα: να φύγω εθελοντικά από το νησί και το σπίτι μου και να καταταγώ στο Ναυτικό, ακριβώς όπως είχε κανονίσει ο μπαμπάς.

Χαμογέλασα στη θύμηση της συνομιλίας μας. Είχε μείνει κυριολεκτικά άφωνος!

Δεν τον αδικώ όμως. Ήξερα πως κι εγώ ο ίδιος θα μετάνιωνα την απόφασή μου, αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή, όταν πήρα την απόφαση, ένιωσα σαν...άντρας. Σαν τον άντρα που μου έλεγε ο πατέρας μου: υπεύθυνος, ικανός να συντηρήσει μια οικογένεια όταν το επέλεγε. Σίγουρα, έχω μεγάλο δρόμο μπροστά μου μέχρι να σταματήσω να αισθάνομαι ευκαιριακά έτσι και να γίνω αυτός ο άντρας, αλλά ξέρω πλέον πως θέλω. Όχι μόνο είμαι ακρετά μαλθακός, και πρέπει να σκυρήνω μα ίσως...ίσως μπορέσω να καταφέρω να λύνω πιο ειρηνικά παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον. Ίσως θα έπρεπε να μπω στο Ναυτικό όχι μόνο για να συναιτιστώ αλλά και να συναιτίσω.

Είχα πάρει μια απόφαση, και θα την υποστήριζα: θα έμπαινα στο Ναυτικό για να αντιμετωπίσω τα προβλήματά μου, να ωριμάσω και να δω αν μπορώ κι εγώ να αφήσω το όνομά μου κάπου για να το μνημονεύουν τα παιδιά και να κάνουν "Ουαουυυύ" όπως έκανα κι εγώ όταν ήμουν μικρός και μου λέγανε για σπουδαίους άντρες.

Και όπως και να το κάνουμε ένα όνομα σαν το δικό μου, Caesar Denier, δεν ήταν αξιομνημόνευτο; Μια μαρμάρινη προτομή με το υπέρχο προσωπάκι μου στην μέση της πλατείας μας, με χρυσή λεζάντα και σκαλιστά γράμματα για το όνομά μου...!