[Τέλος] Ο θαλασσοδαρμένος [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

“Ωραίο φόρεμα,” του είπε προσπαθώντας να πιάσει συζήτηση για να ξεχαστεί. “Με λένε Nora… Έχω αγωνία ξέρεις. Σημαίνει πολλά για εμένα να κερδίσω σε αυτόν τον διαγωνισμό…”

“Το ήξερα, η τύχη μου άλλαξε! Αξίζει να της ζητήσω να βγούμε. Όταν κερδίσω αυτόν τον διαγωνισμό δεν θα μπορεί ν’ αντισταθεί στην γοητεία μου,” είπε από μέσα του κοιτώντας την κοπέλα χωρίς να παρακολουθεί το υπόλοιπο του μονολόγου της, ξεχνώντας μαζί και την σημαντική λεπτομέρεια ότι ήταν ντυμένος γυναίκα.

“Έτοιμες, κυρίες μου;” ρώτησε ο εκφωνητής.
“ΝΑΙ!” φώναξαν με ενθουσιασμό όλες.
“Ε… Ναι… ΝΑΙ! Έτσι…” είπε καθυστερημένα αλλά σταμάτησε όταν ένιωσε τα βλέμματα να στρέφονται επάνω του.
“Ωραία λοιπόν! Το θέμα μας σήμερα είναι ‘Για τον αγαπημένο μου!’. Βάλτε τα δυνατά σας!”

“Τιιιιιιι; Τι θέμα είναι αυτό;” φώναξε από μέσα του και έπεσε στα γόνατα κοιτάζοντας με απελπισία το ταβάνι της αίθουσας.

Δεν μπορούσε να πιστέψει την τύχη του. Είχε μπροστά του έναν τεράστιο πάγκο με υλικά και ένιωθε ανίκανος να ξεκινήσει. Ποιος είχε επιλέξει αυτό το ανόητο θέμα; Και γιατί όλες τους φαινόταν τόσο ενθουσιασμένες; Η Nora δίπλα του είχε μαζέψει πίσω τα μαλλιά της και έκοβε με προσοχή ένα κρεμμύδι σκουπίζοντας πού και πού τα δάκρυα από τα μάτια της.

“Είσαι καλά;” τον ρώτησε απορημένη, παρατηρώντας ότι δεν είχε σηκωθεί τόση ώρα.
“Φυσικά και είμαι καλά,” είπε νιώθοντας την ανάγκη να φανεί άνετος. “Ό-όταν… εσένα… θέλω να πω … εσύ δηλαδή… εγώ… σκληρά…”

Η κοπέλα τον κοίταξε αμήχανη και χαμογέλασε.

“Ηλίθιε!” είπε από μέσα του και κοπάνισε ένα κρεμμύδι με το μαχαίρι του κόβοντάς στο στη μέση. “Πόσο δύσκολο είναι να πεις κάτι κουλ για να κάνεις εντύπωση; Πόσο δύσκολο;”

Δεν ήταν σίγουρος αν τα δάκρυα ήταν από το κρεμμύδι ή από τα νεύρα του, το θέμα ήταν ότι είχε αρχίσει να μαγειρεύει. Η μαγειρική είναι τέχνη, είναι θέαμα, έλεγε πάντα και δεν παρέλειπε να προσθέτει διάφορες φιγούρες καθώς επιμελούταν την προετοιμασία του φαγητού, πράγμα το οποίο είχε τραβήξει την προσοχή του κοινού.

“Έτσι είναι, θαυμάστε με. Ούτε στα όνειρά σας δεν θα μπορούσατε να κάνετε κάτι τέτοιο,” σκέφτηκε και γέλασε δυνατά γυρνώντας με μια κίνηση του τηγανιού.

“Τι κάνει αυτό το παιδί;” ρώτησε τον εαυτό της μουρμουριστά η Mambi καθισμένη στις θέσεις των θεατών και κάλυψε το πρόσωπό της με τα χέρια της.

Ο ενθουσιασμός του όμως δεν κράτησε για πολύ. Λίγα λεπτά αργότερα οι τσιρίδες των θεατών γέμισαν την αίθουσα και οι διαγωνιζόμενες άφησαν με τρόμο τα μαγειρικά σκεύη να πέσουν στον πάτωμα. Μια ομάδα ανδρών είχε εισβάλει μέσα στην αίθουσα με τη βία. Όλοι τους είχαν χαμόγελα ικανοποίησης στο πρόσωπό τους, είχαν πετύχει ακριβώς αυτό που ήθελαν. Ο αρχηγός τους ξεπρόβαλε ανάμεσα από την ομάδα. Ήταν ψηλός, όλο μύες και το μούσι του έφτανε ίσα με το πάτωμα. Το καραφλό του κεφάλι γυάλισε. Μάλλον ήταν και το μόνο μέρος του σώματος που περιποιούταν γιατί δεν ήταν και κανένα φοβερό δείγμα καθαριότητας.

“Αρπάξτε το φαγητό και τις γυναίκες,” πρόσταξε.

Με το που ακούστηκε η εντολή όλες σκορπίστηκαν προς διάφορες μεριές τσιρίζοντας και κλαίγοντας, προσπαθώντας με μανία να σωθούν από τα χέρια των ανδρών που τις άρπαζαν γελώντας. Τα περισσότερα φαγητά είχαν σκορπίσει στο πάτωμα και οι άνδρες μάζευαν σε τσουβάλια γυναίκες και τρόφιμα μαζί χωρίς διακρίσεις. Κι όμως ούτε όλος αυτός ο χαμός δεν ήταν αρκετός για να του αποσπάσει την προσοχή, εξάλλου ούτε που θα του πέρναγε η ιδέα ότι θα τον αρπάζανε κι εκείνον μαζί με τις γυναίκες.

“Έλα εδώ ομορφούλα,” είπε ένας χασκογελώντας και τον άρπαξε με βία μακριά από την κουζίνα του.
“Όχι! Τηγάνι!” φώναξε προς το τηγάνι με αγωνία απλώνοντας τα χέρια και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του καθώς ο άνδρας τον έχωνε μέσα σε ένα τεράστιο σακί. “Θα το μετανιώσεις αν μου καεί το φαγητό!”φώναξε από μέσα αλλά ο άνδρας απλά γέλασε.

Μάταια πάλευε μέσα στο σακί. Το φουστάνι μπλεκόταν στα πόδια του και τον εμπόδιζε, δεν είναι τίποτα από τα συνηθισμένα υπάρχοντά του μαζί του, εκτός από το καθρεφτάκι του που δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Η περούκα μπέρδευε ακόμα περισσότερο τις κινήσεις του.

“Άγρια η δικιά σου,” άκουσε έναν να λέει απέξω γελώντας.
“Κοίτα δουλειά σου,” είπε αυτός που τον κουβαλούσε.

Μετά από ένα απρόσμενο τίναγμα χτύπησε πάνω σε κάτι σκληρό. Από δίπλα του ακουγόταν κλάματα και παρακαλετά. Φαίνεται ότι είχαν φορτώσει κάπου όλες τις γυναίκες μαζί. Δεν ήταν καλό σημάδι αυτό, έπρεπε να κάνει κάτι πριν μπαρκάρουν.

“Κάναμε καλή μπάζα σήμερα, ο Goldfish θα μείνει ευχαριστημένος,” άκουσε κάποιον να λέει.
“Ο Goldfish;” αναφώνησε ενώ πάλευε ακόμα με το σακί και έσφιξε την γροθιά του με οργή.

“Πρέπει να βρω έναν τρόπο να βγω από εδώ μέσα” μουρμούρισε και την ίδια στιγμή ένιωσε την άμαξα να κινείται.

Μάλλον δεν είχε και πολλές επιλογές, όσο ήταν μέσα στο σακί θα έπρεπε να κάτσει ήσυχος. Ο Goldfish συνήθιζε να κάνει τέτοιες επιδρομές μία φορά τον χρόνο και να μαζεύει γυναίκες, ιδέα δεν είχε γιατί τις έκανε μόνο μια φορά, ήξερε όμως πως ήταν ιδιαίτερα προληπτικός σαν άτομο. Κάθε φορά πριν την ετήσια επιδρομή έκοβε το γένι του ένα δάχτυλο, γυάλιζε την φαλάκρα του περισσότερο από ποτέ και έπαιρνε μαζί του το δαχτυλάκι μιας νυχτερίδας που έλεγε πως του είχε δώσει κάποτε η πολυαγαπημένη του γιαγιά. Ήξερε επίσης ότι τις γυναίκες πρώτα τις φορτώνανε στο καράβι, τις βάζανε στο κελάρι μαζί με τα τρόφιμα και τις αφήνανε εκεί ως το βράδυ. Μόνο όσοι ήταν πάνω από 25 μπορούσαν να πάρουν μέρος στη βραδινή γιορτή. Οι μικροί θα φυλάνε το καράβι, έλεγε πάντα.

Τρία χρόνια πάνω σε εκείνο το καταραμένο καράβι το μόνο που έκανε την καθιερωμένη εκείνη μέρα ήταν να πηγαίνει φαγητό στις γυναίκες πριν την γιορτή, φαγητό που πάντα πήγαινε χαμένο γιατί καμιά τους δεν το άγγιζε, όλες κλαίγανε. Μάλιστα και τις τρεις φορές μερικές αποπειράθηκαν να τον σκοτώσουν. Αν μπορούσε θα τις άφηνε ελεύθερες μόνο και μόνο για να χαλάσει το κέφι του Goldfish αλλά όλες οι υποψίες θα στρεφόταν αμέσως επάνω του μιας και εκείνος είχε τα κλειδιά για το κελάρι, οπότε δεν θα την έβγαζε καθαρή μετά από κάτι τέτοιο.

Κι έτσι έγινε. Δεν πέρασε πολλή ώρα πριν τις πετάξουν όλες μία-μία μέσα στο κελάρι, μαζί και τον Shin. Έκλεισαν την πόρτα γελώντας, στέλνοντας φιλιά προς τις κοπέλες. Όπως ήταν αναμενόμενο εκείνες μαζεύτηκαν σε μια γωνιά και αγκαλιάστηκαν κλαψουρίζοντας. Μπορούσαν να φανταστούν τι τις περίμενε οπότε δεν τις αδικούσε. Το θέμα ήταν πώς θα βγαίνανε από εκεί μέσα; Κοίταξε τις γυναίκες αμφιβάλλοντας ότι θα μπορούσε να συνεργαστεί μαζί τους. Αν τυχών αποκαλυπτόταν ότι είναι άνδρας τα πράγματα θα έπαιρναν άσχημη τροπή.

Ανάμεσά τους ξεχώρισε την Nora. Δεν ήταν δύσκολο, τα κόκκινα μαλλιά της ξεχώριζαν ανάμεσα στα άλλα. Ήταν πολύ χλωμή. Έξυσε το μάγουλο του και χαμογέλασε. Ευκαιρία ήταν να τη σώσει και να γίνει ήρωας. Πώς όμως; Ποιοι ήταν κάτω από 25 στο καράβι. Ο Take, ο Blake, ο Nova και ο Atilio. Πέντε ήταν όλοι μαζί πριν τον πετάξουν στην θάλασσα. Ο Goldfish δεν ήθελε πολύ νέους άνδρες στο καράβι του, προτιμούσε τους παλιούς τους δικούς του και άλλους που ήξερε πως δεν θα τα έβαζαν ποτέ μαζί του.

Ποιον θα έστελνε κάτω στο κελάρι για να φέρει το φαγητό; Εκεί ήταν το πρόβλημα. Παρακαλούσε να ήταν ο Blake, ήταν πολύ γυναικάς και ευκολόπιστος, αν και θα ήθελε πολύ να ήταν ο Atilio, του είχε μερικά χρωστούμενα μιας και ήταν από τους πρώτους που τον άρπαξαν για να τον πετάξουν από το καράβι.

“Συγνώμη, δε σε ρώτησα το όνομά σου πριν, είσαι καλά;” ρώτησε η Nora. “Κοιτάς στο κενό εδώ και πολλή ώρα.”

“Shi… Yoriko, με λένε Yoriko. Μην ανησυχείς, Nora,” είπε ακουμπώντας τα χέρια πάνω στους ώμους της και την κοίταξε στα μάτια. “Άφησε τα πάντα επάνω μου, θα μας σώσω.”
“Τι γενναία,” ψέλλισαν μερικές κοπέλες.
“Κι αν δεν μας σώσω εγώ, ας ελπίσουμε ότι θα μας σώσει το ναυτικό,” συνέχισε σοβαρά.

Όπως το περίμενε, δεν πέρασε πολλή ώρα πριν στείλουν κάποιον στο κελάρι για να φέρει το καθιερωμένο γεύμα. Μια λεπτή σιλουέτα ξεχώρισε στις σκάλες και το κλειδί γύρισε μέσα στην κλειδαριά μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. Η μεγάλη σιδερένια πόρτα έτριξε. Σαν κελί ήταν το κελάρι, όσες φορές κι αν ζήτησε από τον Goldfish να την αλλάξουν δεν άλλαζε την απόφασή του, ήθελε να βλέπει τα τρόφιμα μου χωρίς να χρειάζεται να το ανοίγει. Την λάτρευε αυτή την σιδερένια πόρτα κι ας χαλούσαν αρκετά από αυτά εξαιτίας της.

“Φαγητό!” ανήγγειλε κάποιος με αγχωμένη φωνή και μπροστά του ξεπρόβαλε ο Take.

Γιατί ο Take; Ο Take δεν ήξερε ούτε νερό να βράζει, γιατί ήταν υπεύθυνος για το κελάρι; Η παρουσία του εκεί ήταν ευλογία και κακοτυχία μαζί. Έγνεψε σε μια κοπέλα κι εκείνη έπραξε όπως τα συμφωνήσανε, τον αγκάλιασε ξαφνικά όσο πιο σφιχτά μπορούσε. Ο Take ξαφνιάστηκε. Δεν τα πήγαινε καλά με τις γυναίκες, τις ντρεπόταν για κάποιον ανεξήγητό λόγο κι αυτό φοβόταν ο Shin, μην την σπρώξει μακριά και δεν καταφέρει να σουφρώσει το μαχαίρι που είχε ο Take στη ζώνη του.

“Γλυκούλης είσαι εσύ,” είπε η κοπέλα.

Βλέποντας τον Take έτοιμο να αντιδράσει, πετάχτηκαν κι άλλες κοπέλες επάνω του. Εκείνος χλόμιασε, οι κόρες των ματιών του προσπαθούσαν να κοιτάξουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν άντεξε για πολύ, σύντομα το έβαλε αλαφιασμένος στα πόδια κλειδώνοντας διπλά την πόρτα πίσω του. Το σχέδιο είχε αποτύχει, με όλες αυτές τις γυναίκες μπροστά του, δεν είχε καταφέρει να πάρει το μαχαίρι, ήταν δικιά του σειρά να χλομιάσει.

Ήταν έτοιμος να τα παρατήσει. Μπορεί να την γλίτωνε με μερικά χλευαστικά σχόλια ως άνδρας αλλά δεν πρόκειται να την γλίτωνε έτσι απλά ως Shin. Αν τον βρίσκανε, το πιθανόν ήταν να μην τον πετούσαν ζωντανό στην θάλασσα. Το μαχαίρι ήταν ότι καλύτερο μπορούσαν να πάρουν στα χέρια τους εκείνη τη στιγμή.

“Yoriko,” είπε η Nora χτυπώντας τον ελαφρά στην πλάτη.

Γύρισε προς το μέρος της. Η Nora του χαμογελούσε έχοντας τα χέρια της πίσω από την πλάτη και ξαφνικά εμφάνισε το μαχαίρι. Δεν περίμενε κάτι τέτοιο, το κοίταξε σαστισμένος και το πήρε ακόμα πιο σαστισμένος στα χέρια του.

“Τα κορίτσια βάλανε τα δυνατά τους για να το πάρουν, δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα μόνη σου. Ας προσπαθήσουμε να δραπετεύσουμε όλες μαζί. Είμαστε όλες πολύ δυνατές, ξέρεις,” είπε δείχνοντας τους μύες του χεριού της.

Κοίταξε προς τις υπόλοιπες γυναίκες που κάνανε την ίδια κίνηση. Δεν πίστευε πως θα ήταν ικανές να τα βάλουν με το πλήρωμα του Goldfish, αλλά δεν μπορούσε να χαλάσει αυτόν τον ενθουσιασμό. Πλέον έπρεπε να περάσουν στην δεύτερη φάση. Ο Goldfish πάντα κατέβαινε στο κελάρι για να διαλέξει όποια κοπέλα του άρεζε καλύτερα. Δεν ήξερε τι γινόταν εκεί κάτω, μόνο πως τραβούσαν την κοπέλα στην κάμαρα του Goldfish ν’ αλλάξει το φουστάνι της πριν την γιορτή. Μετά τη βάζανε να καθίσει δίπλα του όσο εκείνος μεθοκοπούσε.

Στόχος τους ήταν ο Goldfish να διαλέξει εκείνον αντί για κάποια κοπέλα. Είχανε συμφωνήσει να τον αφήσουν να κάτσει στην μπροστινή σειρά όσο εκείνες καθόταν στριμωγμένες στον τοίχο και να βάλουν τις περισσότερες νεαρές κοπέλες στην πίσω μεριά. Έτσι θα είχε περισσότερες πιθανότητες. Το μαχαίρι το είχε κρυμμένο καλά κάτω από το παντελόνι του. Χωρίς προειδοποίηση, ήρθε και κάθισε δίπλα του ακριβώς είχε καθίσει η Nora.

“Τι κάνεις, πήγαινε πιο πίσω,” της είπε ο Shin προσπαθώντας να την σπρώξει προς τις πίσω σειρές.
“Όχι, ας τους αντιμετωπίσουμε μαζί,” είπε εκείνη θαρραλέα και χαμογέλασε.
“Δεν είναι εκεί το θέμα,” είπε εκείνος κοιτάζοντας αγχωμένος την είσοδο.

Είχε έρθει τελικά ώρα. Μπορούσε ήδη ν’ ακούσει τα βήματά τους. Όταν ο Goldfish ξεπρόβαλε στην είσοδο του κελαριού μαζί με τους άνδρες του, οι γυναίκες φέρθηκαν πολύ πιο ψύχραιμα απ’ ότι περίμενε ο Shin. Τα κλάματα είχαν σταματήσει εδώ και ώρα, κρατούσαν η μία το χέρι της άλλης σφιχτά περίμεναν χωρίς να βγάλουν άχνα. Ο καπετάνιος του καραβιού προχώρησε προς εκείνες με βαριά βήματα, κοιτάζοντας όλο το χαρέμι που είχαν καταφέρει να μαζέψουν ευχαριστημένος. Τέλος, πήρε στα χέρια του το φουστάνι και μετά χάιδεψε το μακρύ το γένι. Είχε πάρει την απόφασή του. Έγινε αυτό που φοβόταν. Ο Goldfish έδειξε με το κεφάλι του την Nora. Δυο από τους άνδρες τους έσπευσαν αμέσως να εκτελέσουν την άφωνη διαταγή και την άρπαξαν.

“Nora!” φώναξε ο Shin και σηκώθηκε έτοιμος να τους ορμήσει.

Οι άνδρες αλλά και ο ίδιος ο Goldfish τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι και σούφρωσαν τα φρύδια τους δυσαρεστημένοι. Η αντίδρασή του ήταν υπερβολική και το ήξερε, αλλά η Nora δεν για τα δόντια του. Σταμάτησε στη μέση του κελαριού κατανοώντας ότι μέσα σε ένα τόσο στενό κελάρι και με τις γυναίκες γύρω δε θα μπορούσε να έχει το πλεονέκτημα. Οι άνδρες του Goldfish ήταν πολύ περισσότεροι άλλωστε. Χαμογέλασε νευρικά τινάζοντας νευρικά την περούκα του και έσιαξε το φόρεμά του.

“Ε… Θέλω να πω…” είπε με πιο λεπτή φωνή κάνοντας μια ελαφριά υπόκλιση. “Ωωω… Nora, πού σε πάνε , καλή μου; Δεν μπορώ να τους αφήσω!”

Ακολούθησε μια παύση. Το νευρικό χαμόγελο είχε παγώσει πλέον στα χείλη του. Δύο από τους άνδρες του Goldfish αποφάσισαν προς θα έπρεπε να τιμωρήσουν την «γυναίκα» που τόλμησε να υψώσει την φωνή της και τον άρπαξαν από τα μπράτσα, έτοιμοι να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά.

“Όχι, αφήστε την,” τους διέταξε ο Goldfish και πλησίασε χαϊδεύοντας την γυαλιστερή του φαλάκρα. “Πώς είναι το ονοματάκι σου;” ρώτησε.
“Yoriko,” απάντηση με όσο πιο λεπτή φωνή μπορούσε.
“Λοιπόν Yoriko, νομίζω πως είσαι ο τύπος μου,” είπε πιάνοντας το σαγόνι του Shin με το χέρι του.

Μύριζε καπνό αναμεμειγμένο με άλλες απαίσιες μυρωδιές που ο Goldfish δεν είχε καταφέρει ποτέ να αποβάλει από πάνω του. Του ήρθε αναγούλα, πάντα ήταν ευαίσθητος σε άσχημες οσμές, κακό πράγμα για κάποιον που ζούσε πάνω σε ένα πειρατικό καράβι και ο κύριος λόγος που δεχόταν διαρκώς πειράγματα από το υπόλοιπο πλήρωμα και μάλιστα σε εκνευριστικό βαθμό.

“Πάρτε την,” πρόσταξε ο Goldfish. “Και….” συνέχισε και οι άνδρες του σταμάτησαν για μια στιγμή. “Αν δεν σου αρέσει το φουστάνι, μπορούμε να σου φέρουμε άλλο.”

"Τι; Ήταν ιδέα μου ή μόλις κοκκίνισε;" σκέφτηκε ο Shin. "Γιατί κοκκινίζεις, ανόητε; Θες να πεις πως μοιάζω με γυναίκα; Ο Shin είμαι που έβρισκες κάθε ευκαιρία για να με γελοιοποιείς πάνω στο καράβι! Μην κοκκινίζεις κι άλλο επειδή σε κοιτάω!"

Οι σκέψεις του όμως κόπηκαν και ξαφνικά τον πλημμύρισε μια αίσθηση κινδύνου καθώς οι άνδρες τον τραβούσαν προς την κάμαρα του καπετάνιου. Η πόρτα της κάμαρας φάνταζε πλέον χειρότερη και από γκιλοτίνα και πλέον προέβαλε αντίσταση καθώς τον τραβούσαν. «Δεν θέλω να πάνω εκεί μέσα,» έλεγε και ξαναέλεγε από μέσα του.

"Τι δυναμική γυναίκα!" είπε σκουντώντας τον ο Goldfish σε έναν από το πλήρωμά του και χαμογέλασε ευχαριστημένο.

Η πόρτα έκλεισε πίσω από τον Shin κι εκείνος έπεσε στο πάτωμα. Τι εξευτελισμός ήταν αυτός; Τον έσερναν από εδώ κι από εκεί ντυμένο με φουστάνι και σαν να μην έφτασε αυτό ούτε από έναν δεν πέρασε η ιδέα πως θα μπορούσε να ήταν άνδρας. Με το ζόρι κρατούσε τα δάκρυα του. Σηκώθηκε και κλώτσησε το γραφείο που είχε δίπλα του. Διάφορα άχρηστα πράγματα που μάζευε ο Goldfish, όπως το τσόφλι ενός αυγού και ένα λαγοπόδαρο, έπεσαν στο πάτωμα.