-Όχι Alucard.... Δεν πειράζει ... Άλλωστε εμείς έχουμε να κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό στο λιμάνι , αν δεν κάνω λάθος ?
Είχα μείνει άφωνος.Με τον θυμό που είχα , ξέχασα το γεγονός για το οποίο η σημερινή μέρα είναι σημαντική!
-Δηλαδή θα έρθεις και εσύ μαζί μου Sensei?
-Φυσικά! είπε με ένα χαμόγελο, αν και ακόμα μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στο πρόσωπο του .Μονό βοήθησε με να σηκωθώ και να περπατήσω μέχρι εκεί
-Οκ Sensei!
Έτσι κι έγινε. Το βοήθησα να σηκωθεί και μαζί πήγαμε ως το λιμάνι.Καθίσαμε εκεί και περιμέναμε.Βλέπαμε πολλά πλοία να έρχονται και να φεύγουν απο το λιμάνι όμως κανένα πλοίο των Marine δεν ήρθε.
Όταν ήταν πλέον βράδυ είχα απογοητευτεί. Ο Sensei έπρεπε να φύγει και έτσι με είχε αφήσει λίγο πριν βραδιάσει.Ήταν πολύ αργά όταν σηκώθηκα για να γυρίσω σπίτι. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Προχωρούσα με σκυφτό το κεφάλι μέσα από την πόλη ,που πλέον είχαν μείνει ελάχιστα φώτα αναμμένα .
Στην διαδρομή σκεφτόμουν τους λόγους για τους οποίους δεν ήρθε και προσπαθούσα να τον δικαιολογήσω.Όταν έφτασα σπίτι , η μητέρα μου κοιμόταν.. Αναρωτιόμουν πόσο θα λυπόταν και εκείνη επειδή δεν είχε γυρίσει ακόμα..Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου ..Περίμενα να μπω κάτω από τα σκεπάσματα ώστε να μην με βλέπει κανείς.. Εκεί με έπιασαν τα κλάματα από το παράπονο