[Αρχή-Αποστολή] Πρώτη αποστολή;

Αποστολή:

Βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και απολάμβανα της ελάχιστες ώρες ύπνο όπου μου είχαν απομείνει πριν ο ήλιος ανατείλει και αγκαλιάσει ολόκληρο το νησί. Έχουν περάσει αρκετές ημέρες από τότε που πήγα στην αποστολή μαζί με τους σερίφηδες, πήρα ακόμα και ένα μικρό φιλοδώρημα από τον δήμαρχο james! Δεν είμαι σίγουρος είναι η αλήθεια αν ήταν κάποια ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που προσέφερα ή μια δωροδοκία σαν μπόνους επειδή δέχτηκα να καταταγώ στους marines. Μπα! Λογικά πρέπει να ήταν ανταμοιβή, στο κάτω κάτω εγώ είμαι αυτός με το βρώμικο μυαλό εδώ πέρα! O james είναι πολύ περήφανος  και δικαίως άνθρωπος, αποκλείεται να με δωροδοκούσε για κάτι τέτοιο. Όπως και να έχει θα πιω αρκετές κερασμένες βυσσινάδες με αυτά τα χρήματα στο σαλούν! χεχε...άχαμ! στο θέμα μου τώρα! Περιμένω πως και πως να δω αν έγινα δεκτός στους marines ή όχι. Έχουν πέραση αρκετές μέρες από τότε που έστειλαν την αίτηση, ελπίζω να έχω απάντηση σύντομα!

Oι πρώτες ακτίνες του ανατέλλοντος ήλιου χτύπησαν το πρόσωπο μου, ευτυχώς για εμένα το πρωινό ξύπνημα είναι κάτι ευχαριστώ από τότε που τελείωσα το σχολείο. Μπορεί η μάνα μου να ήταν η δασκάλα αλλά ήταν ένας πραγματικός και σωστός τύραννος! Αρκετά όμως ασχολήθηκα με αυτό το χαζό μέρος, εγώ εκ γενετής ήμουν προορισμένος για μεγάλα πράγματα! Eιδικά οταν είδα πρώτη φορά τον wyat να δέρνει έναν πειρατή στην πλατεία της πόλης, εκείνη την στιγμή μαγευτικά! Ηξερα ότι ήθελα να γίνω σαν κι αυτόν! Ικανός να δέρνω τον οποιοδήποτε. Μπορεί ο wyat να είναι διάσημος στο νησί αλλά το δικό μου όνομα θα γίνει γνωστό παγκόσμιος! Όμως για την ώρα το όνομα μου είναι γνωστό μόνο σε όσους συχνάζουν στο σαλούν και στους σερίφηδες, που κάθε φορά που το ακούνε τους φέρνει πονοκέφαλο....για μισό λεπτό! Λες για αυτό να με στέλνουν στους marines. για να με ξεφορτωθούν; Καλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Ούτως άλλως ο σκοπός μου είναι να γίνω δυνατότερος και να περνάω καλά, αλλά κυρίως να γίνω δυνατός!

Κάπως έτσι με το φως του ήλιου να μου χαϊδεύει το πρόσωπο άνοιξα τα μάτια μου. Γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά όπου βρίσκεται κομοδίνο διπλά από το κρεβάτι μου και πάνω σε αυτό είναι τοποθετημένο το ρόλοι μου, οι δείκτες έδειχναν την ώρα όπου αυτή την στιγμή ήταν επτά παρά. Για λίγο έμεινα ξαπλωμένος στο κρεβάτι σκεπτόμενος αν θέλω να σηκωθώ η να κοιμηθώ, μετά από ελάχιστα δευτέρα σκέψης πήρα την απόφαση μου. κοιμήθηκα!!! χαχα όχι πλάκα κάνω. Πέταξα από πάνω μου το πάπλωμα και σηκώθηκα. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Ετσι κάθισα κάτω στο πάτωμα και έβαλα τα πόδια μου κάτω από το κρεβάτι, στην συνέχεια λύγισα τα γόνατα μου και ξάπλωσα κάτω. Το πρόγραμμα μου ξεκίνησε για ακόμα μια μέρα, για αρχή έχω κοιλιακούς και στην συνέχεια τρέξιμο. Όμως για την ώρα έκανα τους κοιλιακούς μου, σήκωνα το σώμα μου μέχρι το στήθος μου να ακουμπήσει τα γόνατα μου και πάλι πίσω μέχρι να βγάλω όλα τα σετ επαναλήψεων.

Εφόσον ολοκλήρωσα το πρόγραμμα τον κοιλιακών μου σηκώθηκα από το πάτωμα και έβγαλα τις πιτζάμες μου. Πήρα μια πετσέτα από το συρτάρι του κομοδίνου και σκούπισα τον ιδρώτα από το πάνω μέρος του σώματος μου με αυτήν. Στην συνεχεία προχώρησα λίγα βήματα μέχρι την ντουλάπα, βλέπετε το δωμάτιο μου είναι αρκετά μικρό. Το κρεβάτι μου βρίσκεται στην γωνιά του δωματίου και είναι κολλητά στους δύο τοίχους. Στα δεξιά υπάρχει το κομοδίνο με μερικά εκατοστά απόσταση από το κρεβάτι, ενώ υπαρχή μια απόσταση 2 μέτρων από το κομοδίνο μέχρι τον άλλον τοίχο όπου σε αυτό το σημείο υπάρχει η πόρτα. Το κρεβάτι μου βλέπει στο παράθυρο και για αυτό με χτυπάει κάθε φορά το φως του ήλιου, περίπου μισό μετρό δίπλα από το παράθυρο είναι τοποθετημένη η ντουλάπα μου και δίπλα από αυτήν βρίσκεται ένας καλόγερος για να κρεμάω τα ρούχα μου. Λίγο πολύ αυτό είναι το μικρό μου παλατάκι! Κάπου εδώ η μικρή μου ξενάγηση τελειώνει, τώρα θα ήταν καλό να ντυθώ σιγά σιγά και να πάω για τρέξιμο!

Στάθηκα μπροστά από την ντουλάπα και την άνοιξα, από μέσα έβγαλα μια φόρμα μαζί με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι. Χωρίς να χάνω χρόνο τα φόρεσα στα γρήγορα και πήγα στην τουαλέτα, έτσι ώστε να πλυθώ και να χτενιστώ. Στην συνέχεια φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια και βγήκα στον διάδρομο που οδηγεί στην εξώπορτα. κατέβηκα ένα ένα τα σκαλιά μέχρι να βγω έξω, όταν έφτασα από τον δεύτερο όροφο στο ισόγειο ξεκλείδωσα την μεγάλη ξύλινη πόρτα και βγήκα στο δρόμο. Άρχισα να περπατάω στο πεζοδρόμιο και από δίπλα μου στον στρωμένο με πίσσα αμαξόδρομο περνούσαν άμαξες και άλογα. Δεξιά και αριστερά στον δρόμο υπήρχαν σπίτια και καταστήματα. Παντοπωλεία, μανάβικα, κρεοπωλεία, ράφτες και τσαγκάρηδες. Γενικά λίγο πολύ κάθε γειτονία έχει μαγαζιά που προσφέρουν φαγώσιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στο κέντρο βεβαία, τόσο περισσότερα καταστήματα θα βλέπουμε με πάσης φύσεως εμπορεύματα, όπως κοσμηματοπωλεία και οπλοπωλεία. Mιας και είμαστε στην colt town, τα οπλοπωλεία έχουν την τιμητική τους.

Εφόσον περπάτησα αρκετά μέτρα, έστριψα σε ένα στενάκι όπου θα με έβγαζε σε έναν παράδρομο που οδηγεί στα ορυχεία. Περπατούσα ανάμεσα από τα σπίτια και επάνω στον ασφαλτόδρομο καθώς στα στενά δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, γενικά ούτε φως παρά μόνο σκιά. H πλειοψηφία τον κτιρίων και τα περισσότερα από αυτά έχουν παραπάνω από δύο ορόφους ενώ η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Με το ζόρι θα χωρούσαν να περάσουν δύο άμαξες αν συναντούσε η μια την άλλη στον εν λόγω δρόμο και γενικά σε οποιοδήποτε στενάκι της colt town. Μετά από μερικά μέτρα περπάτημα τα σπίτια τελειώσαν όπως και η άσφαλτος. Βγαίνοντας από αυτό το σκιερό μέρος το φως του ήλιου έπεσε πάλι πάνω μου ενώ τα πόδια μου πατούσα πάνω σε χωματόδρομο. Δεξιά και αριστερά υπάρχει μια μεγάλη πρασινάδα με μερικά δέντρα και αρκετά ρυάκια κυλούν προς την πόλη ενώ μερικά από αυτά καταλήγουν στην θάλασσα. Στο βάθος του δρόμου φαίνονται ξεκάθαρα μερικά χωράφια ενώ μακριά στον ορίζοντα αχνοφαίνονται τα ορυχεία.

Έριξα μια μάτια στην μεγαλούπολη πίσω μου και άρχισα να προχωρώ πάνω στον μαλακό καφετί χωμάτινο δρόμο. Καθώς προχωρούσα με αργά βήματα για να ζεσταθώ πριν ξεκινήσω να τρέχω, παρατήρησα κάτι αρκετά περίεργο! Ο δρόμος κάτω ήταν γεμάτος από χνάρια άμαξας που κουβαλούσε βάρη φορτίο. θα μου πείτε που είναι το περίεργο σε αυτό; Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί το λέω αυτό! Βλέπετε αυτός ο δρόμος δεν χρησιμοποιείτε από τους εργάτες στα ορυχεία, ο δρόμος για τα ορυχεία είναι στρωμένος με πίσσα, εδώ εγώ βρίσκομαι σε έναν παλιό παράδρομο που δεν χρησιμοποιείται πλέον από τους μεταλλωρύχους. Οι μοναδικές άμαξες που χρησιμοποιούν αυτόν τον παράδρομο είναι εκείνες που μεταφέρουν τις σοδειές από τα χωράφια. Όμως αυτή την εποχή δεν θερίζουν, κι αν το κάνουν είμαι σίγουρος ότι ο καπνός που σπέρνουν στα χωράφια που είναι μπροστά μου δεν ζυγίζει τόσο πολύ ώστε να αφήσει τέτοια βαθιά σημάδια στο χώμα! Είναι ξεκάθαρο ότι κουβαλούσαν κάτι που ζύγιζε τουλάχιστον έναν τόνο. Το ερώτημα είναι τι και ποιος;

Ίσως παιδεύω το μυαλό μου με ανοησίες, μπορεί να κουβάλησαν απλά μερικά βαριά εργαλεία στα χωράφια, θα το δω στην συνέχεια του δρόμου αν ισχύει αυτή η θεωρία. Με ελάχιστη καχυποψία άρχισα επιτέλους να τρέχω! Θα είναι ωραία αλλαγή να τρέξω σε διαφορετικό σημείο από ότι συνήθως, εξάλλου βαρέθηκα να βλέπω ξανά και ξανά κάθε μέρα την ιδέα διαδρομή. Σε αυτή την καινούργια θα έχει περισσότερη πλάκα καθώς άρχισα να κάνω ενδιαφέροντα και περίεργα σενάρια στο μυαλό μου. Από ότι φαίνεται το σημερινό πρόγραμμα θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από όσο νόμιζα, καθώς συνδυάζει σωματική και νοητική άσκηση! Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και στην συνέχεια μετατράπηκε σε γέλιο. Είναι αστείο το τι σενάρια δημιουργεί το μυαλό μου από ένα απλό μικρό ερέθισμα.

Μερικά λεπτά πέρασαν από τότε που ξεκίνησα να τρέχω, με κάθε ένα βήμα που κάνω απομακρύνομαι ολοένα και πιο πολύ από την μεγαλούπολη! Πλέον το σώμα μου έχει συνηθίσει το τρέξιμο, δεν κουράζομαι και τόσο πολύ από αυτό. Για τα πρώτα χιλιόμετρα τουλάχιστον δεν λαχανιάζω σχεδόν καθόλου! Ευχάριστο είναι και το γεγονός ότι τρέχω πάνω σε απαλό χώμα και μου δίνει περισσότερη ώθηση καθώς κινούμαι με αέρινες κίνησης σαν να πατάω πάνω σε ένα τραμπολίνο. Παράλληλα κοιτάω και τα χνάρια στον δρόμο για να δω αν όντως οδηγούν στα χωράφια, δεν είμαι αγροτόπαιδο για να ξέρω τι εξοπλισμό χρειάζονται σε ένα χωράφι όμως θα το ανακαλύψω παρά πολύ σύντομα. Αφού κάλυψα μια μεγάλη απόσταση τρέχοντας, άρχισα να βλέπω τα πρώτα χωράφια. Δεξιά και αριστερά τα σπαρτά ήταν παρά πολύ μικρά ακόμα δεν θα μπορούσε να κάνει κάποιος κάτι σε αυτά τα χωράφια πέρα από το να τα ποτίσει, όλα φαίνονται εντάξει! το πεδίο είναι καθαρό εδώ. Ίσως πιο κάτω μάθω από που είναι αυτά τα χνάρια.

Έχω καλύψει μια αρκετά μεγάλη απόσταση όπως και αρκετά χιλιόμετρα, όμως το τοπίο παρέμεινε το ίδιο. Όλα τα χωράφια με αρκετά μακριά σπαρτά και τίποτα άλλο, δεν υπάρχει απολύτως καμία παρέμβαση από τους αγρότες. Πλέον ήταν ασφαλές να υποθέσω ότι αυτά τα χνάρια στο έδαφος δεν έρχονται από τα χωράφια αλλά από κάπου αλλού, από τα ορυχεία; Αφού δεν χρησιμοποιούν πια αυτόν τον δρόμο. Eχουν μια πενταετία τουλάχιστον οι μεταλλωρύχοι να περάσουν από εδώ με μεταλλεύματα. Θα μάθω πιο κάτω τη και πως, ελπίζω δηλαδή. Εφόσον πέρασα όλα τα χωράφια το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει! Το έδαφος που πατάω άρχισε να γίνεται πιο σκληρό, όπως κι όλο το σκηνικό τριγύρω. H πρασινάδα έχει εξαφανιστεί και ένα καφετί χρώμα κυριαρχεί σε όλο το τοπίο ενώ ο τόπος είναι γεμάτος πετρώματα και βράχους, το μοναδικό πράσινο που βλέπεις από εδώ και μπρος είναι μονάχα μερική κάκτοι. Με την αλλαγή του σκηνικού άλλαξαν και τα χνάρια, πλέον δεν φαινόταν τόσο καθαρά όμως αχνοφαίνονται λίγο, αυτό σημαίνει ότι είναι αρκετά φρέσκα. Θα την βρω την άκρη! Με αυτά και με αυτά σχεδόν κάλυψα όλοι την διαδρομή, λίγα χιλιόμετρα μου έμειναν να τρέξω!