Homecoming. Μέρος Δεύτερο. [Τέλος - Aλλαγή παράταξης]

Με ένα χέρι λιγότερο και τον Nanashi λίγο πολύ εξουδετερωμένο, δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν, εκτός από πόλεμο φθοράς με τον υπερβολικά ικανό στο σκοτάδι αντίπαλο. Όλοι είχαν μικροκοψίματα και πληγές · όμως και πάλι ο Roger δεν είχε σταματήσει τις φιλότιμες προσπάθειες να τους εμψυχώνει και να τους κρατά όσο πιο ήρεμους μπορούσε μέσω χλευσμών και ειρωνικών σχολίων. Και πάνω που αισθανόταν ότι τους έχασε, κι ότι θα έπρεπε να κάνει κάτι πολύ δραστικό, τότε τα φώτα άναψαν! Φως τους τύφλωσε όλους κι αναγκάστηκαν να καλύψουνε τα μάτια τους! Δεν αντέδρασε κανείς για ένα δευτερόλεπτο, μα μετά είδαν τον Mark, στο πάνω μέρος του δωματίου, σαστισμένο, να πέφτει στα γόνατα.

«Τι στο...;»
«Συγγνώμη που άργησα. Τα πόδια μου δεν είναι το ίδιο με δέκα χρόνια πριν.» Πίσω από τον Mark που έπεφτε χάμω, εμφανίστηκε ο πατέρας της. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο μα τα μάτια του σπινθυροβόλα. «Είναι όλοι καλά; Πέρα απ'αυτά που βλέπω τουλάχιστον.»
«Ναι αλ--μπαμπά πρόσεχε!»

Η Κυνηγός πέταξε το μαχαίρι της μα ο Mark το απώθησε με το δικό του, δίνοντας την ευκαιρία στον πατέρα της να ξεφύγει από κοντά του! Γιατί έτσι όπως περνούσε από δίπλα του,  στο πάτωμα που είχε πέσει, ξαφνικά σηκώθηκε και πήγε να χτυπήσει! Aν και ο κύριος Bane φάνηκε να το είχε δει και να πήγαινε να το αποφύγει πριν το συνειδητοποιήσει η Lorenza, σκέφτηκε ο Nanashi, τουλάχιστον αν τα μάτια του δεν τον πρόδιδαν. Όμως ο Mark ήταν ακόμα όρθιος και καθόλα μάχιμος κι έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν. «Θα τον φέρω στα δεξι-»
Ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους και ο κύριος Bane βρέθηκε ακριβώς δίπλα στην κόρη του. Της χάιδεψε το κεφάλι στοργικά. «Μην ανησυχείς, μαϊμουδάκι, το χω.» Από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη μέσα σε δευτερόλεπτα, βρέθηκε πίσω απ'τον Mark τώρα. Έκπληκτος, απέφυγε το πρώτο χτύπημα, και το δεύτερο, και το τρίτο. Όμως το τέταρτο  τον βρήκε στο πρόσωπο! Mια πληγή σχηματίστηκε στο μάγουλό του, όμως δεν ήταν μια απλή, κανονική πληγή...είχε κάτι το περίεργο.

Έξαλλος, ο Mark πήγε να τον κόψει, μα ο Bane δεν το απέφυγε--και είχε δίκιο να μην το κάνει γιατί ήταν το χέρι που δεν είχε πλέον το μαχαίρι. Πήγε να κάνει αντιπερισπασμό, αλλά ο γιατρός δεν το χαψε. Αντ'αυτού, άφησε το χερι του νεαρού να χτυπήσει το πόδι του, προετοιμασμένος για τη σύγκρουση, και με το άλλο, κλώτσησε το μαχαίρι από το άλλο χέρι του νεαρού εχθρού του.

Η δεύτερη κλωτσιά βρήκε την πληγή στο πρόσωπο και ο Mark έφτυσε σάλιο και αίμα, ενώ το κεφάλι του χτύπησε στο σκληρό πάτωμα. Όμως δεν τον άφησε εκεί: τον έπιασε απ'το σβέρκο, λες και ήταν γατί, και τον σήκωσε. Χωρίς πολλές περιστροφές, έβγαλε ένα από τα μαχαίρια που είχε ακόμα στη θήκη στον γοφό του, κι έκοψε τον εχθρό ίσα ίσα για να ματώσει. Το σώμα του νεαρού συσπάστηκε, φάνηκε να τον τσούζει κι άρχισε να ταλαντεύεται στα χέρια του. Τα ματόκλαδά του ήταν βαριά · ο χτύπος της καρδιάς του επιβραδυνόταν. Μέσα σε πολύ λίγα δευτερόλεπτα, τα μάτια του έπεσαν και το κεφάλι του κρέμασε. Αν δεν τον κρατούσε ο γιατρός, θα είχε ξαναχτυπήσει το πάτωμα. Όμως ο κύριος Bane απλώς τον σήκωσε περισσότερο κι ήλεγξε τον σφυγμό του.

«Καλά είναι. Θα ξυπνήσει δίχως προβλήματα...σε αρκετές ώρες από τώρα.» Όμως όλοι τον κοιτούσαν αποσβολωμένοι. «Τι; Αυτό δε θέλαμε;»
«Αχεμ, Curtis, πώς είπαμε ότι ήταν το ψευδώνυμό σου όταν ήσουν Κυνηγός;»
«Α, αυτό...και μόνο που το προφέρει κάποιος είναι γρουσουζιά γι αυτό δε μ'αρέσει να το λέω, αλλά για σας θα το πω. Με φωνάζανε Curtis Wolfsbane.»
«O Wolfsbane; Εσύ είσαι ο Wolfsbane; Μα ήσουν στη Γραμμή...»
Ανασήκωσε τους ώμους του. «Ε, η οικογένειά μου ήταν εδώ. Εξάλλου αποσύρθηκα μετά τον θάνατο της γυναίκας μου · είχα και μια κόρη να μεγαλώσω.»
«'Ηξερα ότι ήσουν δυνατός...αλλά τόσο δυνατός;»
«Ε τώρα κι εσύ, τόσο δυνατός. Απλώς άνοιξα το φως. Αν το είχατε κάνει κι εσείς, ή βλέπατε, θα τον είχατε αντιμετωπίσει προ πολλού. Απλώς πάνω στην προεργασία, ξέχασες να τους δείξεις πώς να το κάνουν κι εκείνοι. Αν και τώρα φάνηκε πως μπορεί να έκανε τη διαφορά μεταξύ ήττας και νίκης. Ήταν ένα καλό μάθημα όμως, σωστά; Να το θυμάσαι.»
«Ν...ναι μπαμπά.»

Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της · ρούφηξε τη μύτη της για να μην τρέξει. Ήθελε...να τον νικήσει μόνη της, με τη δική της δύναμη. Δεν ήθελε να μπει κανείς στη μέση. Όσο κι αν είχε δεχθεί την παρουσία των άλλων δύο, είχε πάρει την απόφαση να τα κάνει όλα μόνη της. Έτσι θα αποδείξει στον εαυτό της, μα και στους γύρω της, ότι ήταν ικανή, της άξιζε να ηγείται αυτούς τους άντρες. Όμως όχι μόνο αυτό δεν έγινε, αναγκάστηκε να δεχθεί τη βοήθειά τους, να μην τα καταφέρει ακόμα και μ'αυτήν και να χρειαστεί ο πατέρας της για να νικηθεί αυτός ο άνθρωπος. Ναι αλλά εκείνος ήταν δυνατός, το ήξερε κι εκείνη...αυτή όμως...και τώρα αν ο Mark ξυπνήσει και της πει ότι δεν ήταν αρκετη για να τον σταματήσει θα είχε δίκιο. Δίκιο! Τα χείλη της έτρεμαν. Δεν ήθελε να το δεχθεί, όμως πώς μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Ένιωσε δυσφορία στην αναπνοή και πίστευε πως έφταιγε η υπερπροσπάθεια να μην κλάψει μπροστά σε όλον αυτό τον κόσμο.

Ηταν ανεπαρκής. Δεν ήταν άξια να είναι Καπετάνισσα του πληρώματός της. Γιατί να ζητήσει από τον Στεφάν να βελτιωθεί όταν η ίδια, παρά τις προσπάθειές της, έμενε τόσο πίσω; Έπρεπε να γίνει καλύτερη--έπρεπε να είχε γίνει καλύτερη. Όμως ένιωθε χειρότερα ακόμα κι από τη φορά που η βόμβα έσκασε δίπλα της και χρειάστηκε να τη σώσει ο Mark--και τώρα θυμήθηκε πως την έσωσε ο Mark και δεν ήθελε τίποτα άλλο να κάνει από το να ανοίξει μια τρύπα στο πάτωμα και να κρυφτεί...!

«Ήταν πολύ δύσκολος αντίπαλος,» άκουσε τη φωνή του πατέρα της δίπλα στ'αυτί της ενώ το χέρι του την αγκάλιασε «πρέπει να είσαι περήφανη που κατάφερες να του κάνεις τόση ζημιά χωρίς καν να τον βλέπεις. Όλοι μαζί το κάνατε μάλιστα! Συντονιστήκατε εξαίρετα και είτε ακολουθούσες είτε έδινες εντολές, θέλει μεγάλη συνοχή από πριν για να γίνει κάτι τέτοιο.» Τη φίλησε στο μέτωπο, την κράτησε λίγο ακόμη, αλλά μετά την άφησε αμέσως. «Γι αυτό δε θέλω ηττοπάθειες! Είσαι ή δεν είσαι η καλύτερη Κυνηγός που έχει βγει απ'την Colt;»
«Είμαι.» δήλωσε αποφασιστικά. Κάτι άλλαξε τότε μέσα της. Σκέφτηκε κάτι πολύ ενδιαφέρον...!
«Τέλεια! Τότε-.»
«Αλλά δε μου είναι αρκετό.»
«Ε;» Μέχρι κι ο Nanashi γύρισε και την κοίταξε με περιέργεια.

«Έχεις δίκιο. Η ομαδική προσπάθεια έκανε όλη τη διαφορά. Αν ήμουν μόνη μου, θα ήταν πιο δύσκολη η μάχη--ίσως κι ακατόρθωτη. Όμως δέσαμε καλά. Και το να είναι κάποιος σωστός αρχηγός δε σημαίνει να είναι αλάνθαστος, μα ν'αναγνωρίζει τις αδυναμίες του και προσπαθεί να τις υπερπηδήσει. Ή να τις καλύψει με τους ανθρώπους που διαλέγει να έχει γύρω του.»
«Μπράβο μαίμουδάκι,» είπε λίγο αμήχανα ο μπαμπάς της «αν και δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με-»
«Θέλω να εξερευνήσω ακριβώς το πόσο καλή αρχηγός μπορώ να γίνω. Και θέλω να το κάνω αυτό με κάποιον αμερόληπτο κριτή.» Τους κοίταξε έναν - έναν στα μάτια. «Θέλω να καταταγώ στο σώμα των Μαρίν.»
«Ώστε αυτό σου πρότεινε ο Caesar στα μουλωχτά ε;» αμέσως θυμήθηκε ο Roger.
«Ναι. Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι να έρθετε--ή να επιστρέψετε στην περίπτωσή σου, μαζί μου.»
«Μα...σε είχαν διώξει μαϊμουδάκι. Πώς θα σε πάρουν πίσω;»
«Όχι,» παρεμβλήθει από την πόρτα του Ιατρείου, ξαφνικά ανοιχτή, ο Αρχιπλοίαρχος γέρνωντας στο κατώφλι, χέρια σταυρωμένα «παραιτήθηκε. Ω έλα τώρα χρυσή μου, ώρα να πέσουν οι μάσκες.» είπε αδιάφορα όταν η Lorenza πήγε να διαμαρτυρηθεί. «Ένας τόσο ικανός άνθρωπος ποτέ δε θα είχε απορριφθεί εκτός κι αν είχε κάποιο πρόβλημα εδώ» έδειξε το κεφάλι του «και ξέρεις την κόρη σου και πόσο καλή είναι. Αν δεν είχε παραιτηθεί, δε θα την αφήναμε να φύγει. Όμως τώρα ήρθε η ώρα να κάνει αυτό που αρνήθηκε τότε: ν'αγκαλιάσει την πραγματική της ικανότητα. Αγαπητή μου, θα γίνεις η καλύτερη Ναύαρχος που θα έχει δει το ναυτικό αν το θέλεις.»
«Γιατί σε νοιάζει τόσο το τι θα κάνω;» Ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα και πάλι, αλλά όλοι μπορούσαν να δουν πως έκρυβε πολλά πίσω απ'αυτήν την κίνηση.
«Γιατί είσαι δω, είναι η καλύτερη ερώτηση. Ποιος προσέχει τα μικρά;»
«Μα ο Mark είναι στα χέρια σας. Τον βλέπω ακριβώς...εκεί!»
«Αν δεν ήταν;»
«Ναι, αλλά είναι. Εξάλλου έχω αφήσει και τον Στεφάν εκεί.»
«Ο Στεφάν συγκαταλέγεται στα μικρά...και αδύναμα!»
«Τέλος καλό, όλα καλά.» Έπαιξε τον ειρηνοποιό ο σαμουράι, θηκαρώνοντας τότε το σπαθί του. «Πάμε στον Σερίφη να δούμε τι θα κάνουμε με τον αιχμάλωτο.» Και κάπως έτσι, όλες οι περιττές συζητήσεις κόπηκαν μαχαίρι, και η παρέα των πέντε, συν του αισμαλώτου και έξι αν μετρούσε κανείς τον Χνούδη που τόση ώρα έμενε κρυμμένος σύμφωνα με την εντολή του κυρίου του, κίνησε για το Γραφείο των Σερίφηδων.

Τους πήρε ελάχιστο χρόνο να ξεμπερδεύουν με τους δύο Σερίφηδες. Με την παρουσία του Virgil δίπλα στον Wyat, τα δύο αδέρφια που πήγαιναν πακέτο παντού ακόμα και στο αξίωμα, ο δεύτερος κατάφερε να μην προκαλέσει μεγάλο σαματά όταν του φέρανε τον Mark. Απ'την αρχή είχε εκνευριστεί που τους ζήτησαν να μην αναμειχθούν ενώ αυτοί ήταν στην ουσία ο Νόμος της πόλης, αλλά η άμεση συμφωνία του Virgil όταν το προτείνανε, τον άφησαν σε σύγχηση για το πώς να αντιδράσει. Και τώρα που τον φέρανε, ούτε μία ολόκληρη μέρα αργότερα απ'τη στιγμή που τους το ανακοινώσανε, δεν είχε κάτι αρνητικό να πει γι αυτούς, παρά μόνο ότι, για δεύτερη φορά, σφετερίζονταν την εξουσία του Νόμου. Όσο κι αν του υπενθύμιζε ο αδερφός του πως ο ξανθός, όμορφος τριαντάρης μπροστά τους ήταν κι αυτός όργανο του νόμου, και μάλιστα πιο ευρέως αναγνωρισμένο, ο Wyat πεισματικά αγνοούσε τα λόγια του.

Όμως, εξαιτίας της παρουσίας του πιο ώριμου Virgil, κατάφεραν να τελειώνουν με τις διαδικασίες πολύ πιο γρήγορα. Αντί για μισή ώρα ή παραπάνω, έκαναν ένα τέταρτο να τον περάσουν από τις απαραίτητες διαδικασίες μα και να τον περάσουν στον φάκελο προκαταρτικά. Τους ευχαρίστησαν, έδωσαν τα χέρια όλοι μαζί, ευχαρίστησαν διπλά το δίδυμο πατέρα - κόρη, και πήγανε όλοι μαζί στον δρόμο τους. Κανόνισαν να μείνουν στο σπίτι του κυρίου Bane όσοι χωρούσαν και στου Στεφάν οι υπόλοιποι. Έτσι η Κυνηγός με τον πατέρα της και τον Roger θα έμεναν μαζί στο σπίτι του. Κανονικά θα ήταν ο Caesar στη θέση του, μα όταν η Lorenza επέμενε να είναι εκείνος, όσο κι αν παραξενεύτηκαν και οι δύο άντρες, δέχτηκαν το αίτημά της. Οι υπόλοιποι κατευθύνθηκαν στην έπαυλη του Στεφάν, με τον τσιγγάνο να προσπαθεί να εξηγήσει πως είναι πλούσιος αλλά δεν είναι και να μην το πάρουν τόσο στα σοβαρά - το οποίο ο Caesar φάνηκε να πιστεύει, ενώ ο Nanashi απλώς μίκρυνε τα μάτια του γεμάτος αμφιβολία - .

Πλέον πίσω στο σπίτι της Κυνηγού, η Lorenza έστρωνε το κρεββάτι του επισκέπτη - όπως την προέτρεψε ο πατέρας της, παρά τις ενστάσεις του Roger ότι μπορεί να το κάνει και μόνος του -  απορροφημένη στην εργασία της. Εκείνος την παρακολουθούσε συνοφρυωμένος, ακουμπώντας την πλάτη του στο κούφωμα, χέρια σταυρωμένα μπροστά απ'το στήθος του. Την επεξεργαζότανε, και μετά από αρκετή ώρα, όταν η κοπέλα ήταν έτοιμη να τελειώσει, αποφάσισε να κάνει την ερώτηση που τριβέλιζε το μυαλό του.
«Δε ρώτησες για το τι θα απογίνει ο Mark. Πώς κι έτσι;»
«Δε με νοιάζει.»
Την κοίταξε σαν να μην την πιστεύει καθόλου. «Έλα τώρα που δε σε νοιάζει.»
Ένιωσε τον λαιμό της να στεγνώνει και σταμάτησε τα χέρια της ακριβώς πριν απλώσουν την κουβέρτα. «...φυσικά και δε με νοιάζει. Τι εννοείς;» Τη φοβήθηκε αυτήν την αντίδραση. Γιατί το είπε; Μήπως φαινόταν λυπημένη που τον έπιασε; Μήπως την είχε για τόσο εύπιστη που πίστευε ότι κάτι τέτoιο θα της στοίχιζε ή θα της άφηνε συναισθηματικά συναισθηματικά κατάλοιπα; Κι αυτός ο τρόπος που την κοιτούσε δεν έλεγε να αλλάξει κι όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, τόσο μειωνόταν η αυτοπεποιθησή της. Πριν καταλήξει να πάθει κρίση πανικού, επιτέλους ξεκόλλησε από το κούφωμα και με αργές κινήσεις ήρθε και στάθηκε δίπλα της. Χέρια μέσα στις τσέπες την κοίταξε με κατανόηση.
«Τόσο καιρό μαζί ταξιδεύατε · απ'ότι έχω καταλάβει τον θεωρούσες φίλο σου. Σε έσωσε κι από μια πυρκαγιά μας είχε πει...πρέπει να είχατε μια καλή σχέση. Λογικό είναι να νοιαστείς για το τι θα απογίνει.» Την είδε να κοιτάει απ'την άλλη και κατάλαβε ότι είχε βρει ευαίσθητο σημείο. Όμως δεν είχε σημασία, αυτά έπρεπε να ειπωθούν. Τώρα ή ποτέ. «Δεν είναι παράλογο λοιπόν να ενδιαφέρεσαι ακόμα για το τι θα απογίνει. Τα συναισθήματα δεν έχουν διακόπτες και τσακ τoυς κατεβάζουμε και όλα καλά.»
«Με απήγαγε · σκότωσε τόσο κόσμο!»
«Γι αυτό και τον κυνηγήσαμε. Γι αυτό και τον πιάσαμε. Γι αυτό και, όπως με ενημέρωσαν οι Σερίφηδες, θα θανατωθεί δια απαγχωνισμού αύριο.» Τον κοίταξε κατάπληκτη. «Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν αισθάνεσαι τίποτα γι αυτόν...εδώ που τα λέμε, για όλα του τα προβλήματα, τουλάχιστον εσένα σου φέρθηκε σωστά, όσο μπορούσε. Κι ενώ έκανες πολυ καλά και τον απέρριψες, θέλω να πω πως δεν είναι κακό να παραδεχτείς πως αυτό που έκανε σε πλήγωσε. Όχι τον εγωισμό σου, εσένα, τα συναισθήματά σου. Γιατί ήτανε φίλος σου και σε πρόδοσε, δεν ήταν ένας ξένος που σε ξεγέλασε μόνο. Σωστά;»

Τα χείλη της έτρεμαν · τα μάτια της και πάλι πλημμύρισαν με δάκρυα. Δεν είχε τολμήσει να το σκεφτεί έτσι, όλον αυτόν τον καιρό, γιατί είχε υποσχεθεί στον εαυτό της δε θα κλάψει. Δε μπορούσε να σκεφτεί ότι αν δεν υπήρχε αυτός μπορεί να είχε πεθάνει--αν δεν υπήρχε αυτός, σε ένα σημείο του μυαλού της σκεφτόταν, δε θα είχε γίνει διάσημη, όσο ήταν τώρα. Αν όμως έγινε διάσημη εξαιτίας του, με αυτόν να σκοτώνει ανθρώπους για να τους βρίσκει αυτή, πόσο λερωμένα ήταν τα δικά της τα χέρια; Είχε σημασία που δεν το ήξερε; Αν τα χρωστούσε όλα σ'αυτόν, που βρισκόταν η ίδια; Κι αν του χρωστούσε, τότε πώς θα του το ξεπλήρωνεόταν το μόνο που έκανε ήταν να τον παραδώσει στις αρχές; Κι εφόσον όντως τον θεωρούσε φίλο της, κι όπως είχε πει κι εκείνη μια φορά, είχε ιδιαίτερη θεση στην καρδιά της. Αυτό τι έλεγε για την καρδιά της;

Όλοι αυτοί οι φόβοι που είχε θάψει ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Ένας από τους λόγους που μπήκε στο Ναυτικό ήταν και γιατί ήθελε να τα καταφέρει από μόνη της, αλλά πέρα απ'αυτό, σε τίποτα άλλο δεν είχε απαντήσεις. Δεν είχε απαντήσεις σε τίποτα. Ανήξερη και άχρηστη! Έτσι που κοιτούσε αριστερά της, το πάτωμα και ο χαλί να συναντιούνται στα πόδια του κρεββατιού, ξαφνικά δύο ανθρώπνια πόδια εμφανίστηκαν. Τα χέρια του πήραν την κουβέρτα απ'τα δικά της, την οποία εγκατέλειψε χωρίς καμιά προσπάθεια, και τον είδε να την ανοίγει και να την τυλίγει γύρω της. Πάλι η αναπνοή της έβγαινε δύσκολα κι αισθανόταν πως θα έκλαιγε. Αλλά το πάλευε. Τότε τα χέρια του κράτησαν τις άκρες της κουβέρτας και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. Ένιωθε σαν μικρό παιδί που το παρηγορεί κάποιος δάσκαλος και τότε τα πράγματα έγιναν χειρότερα.

«Δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, πόσο μάλλον τις αδυναμίες μας. Μόνη σου δεν είπες ότι αυτό κάνει ένας καλός αρχηγός;» Με το ζόρι συγκρατούσε τον εαυτό της. «Και μέχρι τώρα, έχεις αποδειχθεί εξαίρετη αρχηγός. Γι αυτό κλάψε τώρα που μπορείς. Γιατί ο Mark δε θα επιστρέψει. Έκανες μια κακή επιλογή, ε και; Τουλάχιστον έκανες τη σωστή όταν χρειάστηκε: έσωσες τον φίλο σου από τον εαυτό του.»

Κάπου εκεί παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια να φανεί δυνατή κι άρχισε να κλαίει μ'αναφιλητά! Έγυρε στον μεγαλύτερο άντρα για στήριξη, ο οποίος την άφησε να κλάψει στον ώμο του, χαϊδεύοντας το κεφάλι της σαν να ήταν παιδί. Έτσι την έβλεπε τουλάχιστον, ένα υπερβολικά ικανό και ταλαντούχο παιδί. Με την κατάλληλη ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση, σίγουρα θα έκανε θαύματα στο μέλλον μα και στο νέο πόστο της. Ό,τι κι αν την έχριζαν όταν θα έμπαινε, ήταν σίγουρος πως θα ανταπεξερχόταν άψογα. Το μόνο που είχε ανάγκη ήταν ένα καλό στήριγμα κι όλοι οι άνθρωποι πάνω στο πλοίο της, όλοι οι άνθρωποι μέσα σε εκείνο το δωμάτιο όταν αντιμετώπιζε τον Mark, ήταν παραπάνω από διατεθειμένοι να το προσφέρουν απλόχερα. Σίγουρα, δεν τον πήραν και τα χρόνια, αλλά όπως και να το έκανε, ένιωθε πως το μέλλον ήταν για τους νέους κι ατός δε συγκαταλεγόταν σε αυτήν την κατηγορία πλέον.

Όμως αυτή κι ο Στεφάν ναι. Το μέλλον ήτανε γι αυτούς. Μ'αυτήν τη σκέψη, της χαμογέλασε. Τη φίλησε στην κορυφή του κεφαλιού, όταν κατάλαβε πως η μεγαλύτερη φουρτούνα πέρασε και αφού τον άφησε, κατακόκκινη από το κλάμα μα και τη ντροπή αν και δε φαινόταν να το μετανιώνει, την αγκάλιασε μια φορά σφιχτά. Λίγο τρίξαν τα παΐδια της, αλλά ποτέ ξανά δεν είχε ευχαριστηθεί αγκαλιά τόσο.
«Αισθάνεσαι καλύτερα τώρα ναι;» Έγνεψε θετικά. «Ώρα για ύπνο λοιπόν! Θα θες να πας να τον δεις μια τελευταία φορά φαντάζομαι αύριο το πρωί και είναι που είναι νωρίς η εκτέλεση...εφτά το πολύ να είσαι στο τμήμα, μου είπαν.» Η έκφρασή της φανέρωνε διασταγμό και σοκ. «Θα έρθω μαζί σου αν θες, αλλά πάνε να τον δεις. Θα είνα καλύτερα για σένα για το μέλλον. Κι αν αρχίσει να λέει βλακείες, δώστου και καμία!» Ένα μικρό, αλλά ειλικρινές ρουθούνισμα γέλιου της ξέφυγε κι ο Roger άρχισε τότε να την οδηγεί στο δωμάτιό της, σμπρώχνοντας από τους ώμους. «Έτσι μπράβο.» Την παρακολούθησε μέχρι να μπει κάτω απ'τα σκεπάσματα, πήρε την κουβέρτα που του έδωσε πίσω, και της ανακάτεψε τα μαλλιά. «Καληνύχτα μαϊμουδάκι.»

Ήχοι ετοιμοθάνατου γερακιού ακούστηκαν από την κοπέλα, ενώ έκρυψε το κεφάλι της κάτω απ'την κουβέρτα και τα γέλια του τη συνόδεψαν μέχρι και το κατώφλι του ύπνου.

ΕΕκείνο το βράδυ, κοιμήθηκε σαν πουλάκι. Αν και το πρωί, με το που πήγε πέντε, το μάτι της γαρίδα! Δεν έλεγε να την ξαναπιάσει ύπνος με τίποτα. Πλύθηκε, ντύθηκε, ετοιμάστηκε έφαγε και πρωινό...! Κι όλα αυτά μέχρι τις έξι το πρωί. Κι έτσι επισήμως είχε μισή ώρα ολόκληρη κενή. Ο δρόμος από το σπίτι της στο γραφείο των Σερίφηδων ήταν ούτε είκοσι λεπτά δρόμος. Aν ήγαινε τώρα, θα είχε πολύ παραπάνω χρόνο απ'ότι θα ήθελε μόνη με τον Mark. Γι αυτό δεν ήξερε τι να κάνει. Θα μπορούσε να πάει να μαγειρέψει κατι καλό για πρωινό και για τους άλλους...

«Έτοιμη ήδη; Πρέπει να έχεις πού άγχος! Πες μου ότι κοιμήθηκες τουλάχιστον μια δυο ώρες...»
Πήγε να πεταχτεί απ'την τρομάρα εκεί μπροστά στον καθρέφτη που ήτανε, αλλά αντιστάθηκε. Μετά θυμήθηκε πως είχε αφήσει ανοιχτή την πόρτα του δωματίου της και πως ο ξενώνας ήταν ακριβώς απέναντι. Καλή συνήθεια αυτή, να κοιμάται πιο συχνά χωρίς μπλούζα και στο πλοίο. Ανασήκωσε τους ώμους, προσπαθώντας να παραμερίσει τις σκέψεις της. «Κοιμήθηκα. Απλώς ξυπνησα νωρίς.» Ήταν και πιστός στον λόγο του, είχε ξυπνήσει για να τη συνοδεύσει! Το εκτίμησε βαθύτατα. Ένιωσε και κάπως καλύτερα στη σκέψη ότι ο Roger θα είναι εκεί μαζί της και ξαφνικά δεν της φάνηκε και τόσο ακατόρθωτο το εγχείρημα. Αλλά το ότι ήθελε να του μιλήσει κι εκείνη, του ψυχάκια, σίγουρα ήθελε.
Έξυσε λίγο τους κοιλιακούς του. «Θες να φάω και να φύγουμε;» Έγνεψε θετικά · εκείνος χασμουρήθηκε. «Άντε καλά. Το μπάνιο αργότερα.» Έτριψε το σβέρκο του πηγαίνοντας το κεφάλι του δεξιά - αριστερά. «Άει πέρνα μαρή. Οι κυρίες πρώτες,» της είπε όταν έμεινε να τον κοιτάει με κενό βλέμμα στα μάτια της.
Ναι, αλλά ήθελα να δω και τις πλάτες του... παραπονέθηκε στον εαυτό της ενω κατέβηκε σιγά σιγά τις σκάλες, μπας και εκνευριζόταν και την περνούσε, αλλά πού τέτοια τύχη; Κι ο ίδιος πήγαινε σαν σε αργή κίνηση από τη νύστα.
«Τι έχετε να φάω;»
«...κάτσε να δω.»

Τηγανίτες με μέλι του έκανε αν και δεν τις πέτυχε πολύ αυτή τη φορά. Και πάλι, ο Roger δεν είπε τίποτα, τις έφαγε με όρεξη και πήγε πάνω να ντυθεί αμέσως μόλις τελείωσε το φαΐ. «Τι λέει, δεύτερος Χνούδης μας βρήκε; Πάνε κάτω και περίμενέ με.» της είπε επιτακτικά όταν τον ακολούθησε σχεδόν στο δωμάτιό του. Κατακόκκινη, έκανε μεταβολή κι έφυγε, αν και η έκφρασή της δεν άλλαξε καθόλου. Πήγε κάτω και μέσα σε πέντε λεπτά εμφανίστηκε ο Roger, ντυμένος όπως συνήθως με το κουστουμάκι τη γραβάτα και την καμπαρντίνα και ήταν έτοιμοι να φύγουν. «Στην εκτέλεση θα έρθουν και οι άλλοι, να ξέρεις.»

Όσο και να προσπαθούσε να κάνει τον εαυτό της να νιώσει καλύτερα ή να ασχοληθεί με κάτι άλλο, φάνηκε αδύνατο. Ότι κι αν τριγύριζε στο νου της, πάντα επέστρεφε στον άνθρωπο που πήγαινε να επισκεφθεί αυτή τη στιγμή...καθ πώς στο καλό θα ξεκινούσε συζήτηση και για ποιο θέμα; Συμφωνούσαν πλέον σε τίποτα; Αυτές οι ερωτήσεις επέπλεαν στο μυαλό της ενώ κάθε φορά που δημιουργούνταν προσπαθούσε να τις πνίξει. Μα επέμεναν. Το πρόβλημά της εύκολα εντόπισε ο Roger · την χτύπησε ενθαρρυντικά στην πλάτη μία φορά και χαμογέλασε. «Καλά θα τα πάτε. Τελευταία μέρα της ζωής του...θα θέλει να φύγει χωρίς κακίες.» Ευχήθηκε να είχε δίκιο.

Βέβαια δεν περίμενε να βγει αληθινός σε τόσο μεγάλο βαθμό. Όταν έφτασε στο τμήμα, ο Virgil ήταν που τους περίμενε - εφόσον ο αδερφός του ακόμα κοιμόταν, όπως τους ενημέρωσε - · οδήγησε την Κυνηγό στο κρατητήριο, που ήταν ξεχωριστά από τα γραφεία και τα χώριζε μια πόρτα, ενώ ο Roger και ο ίδιος, έκατσαν στο γραφείο του. Αμέσως έβαλε καφέ και για τους δύο σε δύο φλυτζάνες μεγάλες, μία προσφορά που δέχθηκε με ευνγωμοσύνη ο αγουροξυπνημένος Ναυτικός. Κι ενώ εκείνοι μοιράζονταν άχρηστες πληροφορίες κι ανέκδοτα - πάντα κοινωνικός, ο πρώην Υποπλοίαρχος και κολλούσε με όλους - εκείνη είχε σταθεί εμπρός του κελιού του Mark, το τρίτο και τελευταίο σε σειρά, δίπλα στο μικρό παράθυρο ψηλά στον τοίχο.

Τον κοίταζε γι αρκετή ώρα αμίλιτη, επεξεργάζοντάς τον: τα πόδια του ήταν δεμένα με αλυσίδες που του άφηναν περιθώριο μισό μέτρο, που οδηγούσαν σ'ένα βαρίδιο, μεγάλο και τετράγωνο για να μη μπορεί να κυλάει εύκολα. Τα χέρια του ήταν περασμένα με τις χειροπέδες. Το κεφάλι του όμως ήταν ακουμπισμένο στον τοίχο, μάτια κλειστά και όλες είχε μια μικρή κλίση προς το φως. Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει αρκετά, έφταναν τους ώμους, και η φράτζα του έμπαινε παντού μπροστά στο πρόσωπό του. Έτσι που κοιμόταν εκεί μόνς του, φαινόταν...γαλήνειος. Δε θυμόταν να τον είχε ξαναδεί ποτέ τόσο ήρεμο. Σχεδόν φοβήθηκε να σπάσει τη σιωπή.